Weer zwanger na miskra(a)m(en): zo onzeker en bang

[Henne]

Misschien is hier al wel een topic over, ik kon het zo snel niet vinden....

 

Gisteren heb ik, 12 dagen na de punctie, licht positief getest van onze 7e icsi (11e tp). Ik zou hartstikke blij moeten zijn, maar ik ben alleen maar heel erg bang. Bang dat het toch weer misgaat, dat we straks weer met lege handen staan, dat ik weer allerlei fysieke en mentale ellende moet doorstaan en bang dat ik dat niet meer trek....

 

Na de eerste miskraam was ik nog heel erg positief: ik kón zwanger worden. Dat gaf ons enorm veel hoop. Dat de volgende zwangerschap een bbz was, was echt een klap in ons gezicht. Was ik weer zwanger zat het niet goed. Het was ook nog eens een hele angstige periode, waar ik lang van heb moeten herstellen. Naast die twee officiële zwangerschappen heb ik meerdere keren licht positief getest en werd dan toch ongesteld. Al met al is het vertrouwen, maar zelfs ook de blijdschap, nu ver te zoeken.

 

Ik zoek bevestiging die ik niet krijg. Ik voel bijna niks (af en toe misselijk). Het lukt me niet om afleiding te zoeken maar heb ook geen rust. Heb helaas op het moment ook geen werk. En door mn hoofd spoken alleen maar doemscenario's: de test wordt vast steeds lichter, ik ga vandaag of morgen vast weer bloeden, het zit vast niet op de goede plek, mijn lijf gaat het vast weer afstoten, straks is het alleen een leeg vruchtzakje etc etc.

 

Iedereen die zwanger wordt na ivf is volgens mij enorm onzeker en terughoudend, dat is ook wel logisch, maar ik kan op het moment gewoon niet eens een beetje positief of blij zijn. Eerst zien dan geloven...ik geloof het gewoon ook echt nog niet. Ik voel me niet zwanger, ik voel me alleen maar onzeker en rot.

 

Zijn er meiden die na een of meerdere miskra(a)m(en) zwanger zijn en dit herkennen? Wanneer kregen jullie een beetje vertrouwen/geloof in de zwangerschap? En is er iets wat hielp om dat te krijgen/vast te houden?

 

Liefs,

Henne

[minoes]

Lieve lieve Henne

 

Dat gevoel ken ik helaas.

Je leeft eerst na de 12 weken oja dat staat er in een boek 14 weken dan leef je daarna toe oja dan heb je ook nog de 20 weken en dan ga je wel genieten niet dus dan leef je na de 26 week dan is het levens vatbaar

Ik genoot wel maar niet zo als het moet en nu geniet ik op en top en hoef ik nog maar even

Kan je nagaan hier is het en x mis gegaan

Dan klinkt dit voor mij als schaamte maar durfde hier ook niet over te praten

 

Meid ik hoop en gun het je zo dat het allemaal goed mag komen het moet gewoon en het genieten ik hoop dat je jet op den duur beter kan dan ik

 

Hele dikke knuffel en ik hou je in de gaten

 

Liefs Jessica

[femmie80]

Hoi henne, helaas weet ik ook wat je op dit moment meemaakt :(

De onzekerheid is killing.

Ik ben pas een beetje zeker geworden met ongeveer 20 weken , en nog steeds ben ik bang.

Maar probeer te leven naar de mijlpalen in de zwangerschap, straks het hartje met 7 wk, dan de 12 weken , dan de 20 weken en dan de magische 26 weken (levensvatbaar) ik weet uit eigen ervaring dat dat makkelijker gezegt is dan gedaan. Maar probeer te genieten... Van elk moment!!

Hou je haaks!

[ellie71]

Lieve Henne,

 

Heel vaak heb ik jouw naam voorbij zien komen hier op het forum. Wat een lange weg leg jij af. En dan nu zwanger, maar niet blij.

Nou, hier nog zo iemand. Ik was zo onzeker toen ik zwanger werd, dat ik zelfs een beetje in paniek raakte. Ik schaamde me hiervoor ook nog eens dood voor familie en vrienden! Als een gek en ik op internet gaan zoeken naar lotgenoten( die er veel zijn hoor). Waar was die roze wolk?

Ik wil je meegeven dat je jezelf moet toestaan zo te voelen. Het is een logisch gevolg van het hele traject. Ja, natuurlijk wil je graag op de roze wolk zitten. Er zijn heel veel vrouwen die zich niet prettig voelen, maar op een of andere reden moet je blij zijn. Dat is gewoon extra moeilijk na wat jij allemaal hebt meegemaakt. Ik heb mijn gevoelens tegelijk met de zwangerschap meteen na de eerste positieve test kenbaar gemaakt en dat luchte wel op.

Er woedt een hormonenstorm in je lichaam. Je denkt wel dat je niks voelt, maar je lichaam is heel hard aan het werk hoor.

Het is makkelijker gezegd dan gedaan, maar zoek afleiding. Zeker als je veel thuis bent (ben ik ook). Veel wandelen, fietsen.

Die positieve gevoelens komen wel!

Ik heb een kaarsje voor jullie aangestoken.

[Henne]

Ellie het is precies wat jij zegt: ik ben in paniek... In plaats van dat de misselijkheid en krampjes (die ik nu dus wel heb) me herinneren aan de eerste zwangerschap die in eerste instantie prima verliep en me dus gerust stellen, herinneren ze me aan de hel van de bbz. Opeens dat bloedverlies, me dood- en doodziek voelen, onzekerheid, angst... Die associaties zitten kennelijk in mijn onbewuste en komen nu in volle hevigheid naar boven. Ik loop gelukkig bij een goede psycholoog vanwege oa burnout-achtige verschijnselen. Kan er vanmiddag nog terecht dus hoop dat ik daarna wat rustiger ben en tegen mezelf durf te zeggen: je bent zwanger....

[Miepie80]

Lieve Henne, eindelijk is het dan weer gelukt - en in plaats van blij zijn ben je alleen maar bang en onzeker. Wat enorm herkenbaar. En het vervelende is dat niets of niemand dat minder kan maken... het vertrouwen zal moeten groeien en dat gaat maar heel heel langzaam.

Na de eerste miskraam werd hard gezegd dat het gewoon domme pech was bij mij en ik was idd ook blij in elk geval te weten dat het kón. Na de 2e mk werd het moeilijk te blijven geloven dat het (zoals de dokters zeiden) gewoon dubbele pech was. Waarom zou het dan een volgende keer wél goed gaan? Toen ik voor de derde keer positief testte probeerde ik positief te zijn, maar dat was onmogelijk en mán wat was ik zenuwachtig toen ik bij nog geen 6 weken in de wachtkamer zat voor een echo. Zou er eindelijk een keer al wel meer te zien zijn dan een leeg vruchtzakje? Toen er ook twee duidelijke dooierzakjes zaten, kreeg ik een beetje hoop - want die had ik niet eerder zo duidelijk gehad bij 5.5w.

Maar wat hebben wij zitten brullen toen we met 7.2 weken eindelijk dat kloppende hartje te zien kregen - zo ver was ik nog nooit gekomen! En wat was ik pissig en verdrietig (in tegenstelling tot mijn man) toen er niet 1 of 2, maar drie hartjes bleken te kloppen. Ik vond het zó oneerlijk, want voor mijn gevoel kon dat niet goed gaan, was het gedoemd weer fout te zijn. Was ik eindelijk voor mijn gevoel echt zwanger, was het zo'n risicovolle zwangerschap. In de loop van de weken kreeg ik er steeds meer vertrouwen in, en inmiddels kruipen (na een heel lange weg na de vroeggeboorte) er drie dreumesjes om me heen.

 

Maar die angst, het niet durven vertrouwen op je lichaam en het kleintje dat in je groeit, de enorme angst wéér zo'n enorm verdriet te moeten gaan verwerken als het straks toch weer fout gaat - die is nog voelbaar en komt weer helemaal boven bij jouw verhaal. En dan hebben wij uiteindelijk nog zo'n veel minder lange weg hoeven bewandelen dan jullie....

Ik duim, hoop, bid dat het jullie ook gegund is, dat dit kleintje mag blijven en jullie eindelijk ook voor de buitenwereld ouders gaat maken.

 

Wat mij (ook in gesprekken met een psych) erg heeft geholpen is - ondanks mijn angst - proberen al 'contact' te leggen met de kleintjes in mijn buik. Klinkt erg zweverig, is het in zekere zin ook, maar door dat te doen durfde ik ook meer vertrouwen in ze te krijgen en kon ik me er beter bij neerleggen dat ze met z'n drieën waren. (Niet dat ik geen drie kinderen wilde ofzo; we zijn dolblij met ze, maar het heeft een tijd geduurd voor ik het niet meer als doemscenario voor weer een heleboel verdriet zag.) Ze hadden elkaar blijkbaar nodig.

[Miepie80]

(en ik snap dat jij nog vertrouwen moet krijgen in deze zwangerschap, maar ik zit hier stiekem te juichen dat je zwanger bent ;-)!)

[Dees]

lieve henne,

 

In tegenstelling tot jou geloof ik er wel in.. maar ook ik begrijp je onzekerheid!

wanneer ga je weer een test doen? miss een digitale test? die testen pas vanaf 50hcg (toch??)

Ik was ik na de cryo tp ook onzeker en begon ik van alles te voelen:S en dacht ongesteld te worden.. maar hou moedt!!(had daarvoor een miskraam gehad met 7 wk)

 

ik ga een kaarsje voor je aansteken.. en blaas naar je alle positieviteit die ik hier heb!

 

dikke knuff

Desiree

[Belladonna]

Hoi Henne,

 

Zo herkenbaar, al ben ik niet een vroegtester ;-)

Maar de gevoelens die je schrijft herken ik. En zelfs nu met 13,5 weken zwanger vind ik het mog steeds eng. Ik hou van mijn baby in mijn buik, maar de angst om hem/haar te verliezen blijft groot. Na 8 jaar, twee vroege miskramen en een miskraam van een tweeling met 8 weken ben ook ik beschadigd. Zelfs zo erg dat ik nu al 4 maanden ziek thuis ben vanwege een burn out.

 

Het advies dat ik je kan geven is laat je gevoelens toe en doe de dingen die goed voelen. We mogen bang zijn, verdrietig, moe en onzeker. We hebben te veel littekens en zelfs nog open wonden. Het genieten gaat echt wel komen. Zelf kan ik nu genieten als ik onze baby op de echo zie, dit houdt een a twee dagen aan en daarna overheerst de angst weer. Ik ben blij met de momenten dat ik kan genieten. Op de momenten dat angst regeert probeer ik ontspanningsoefeningen te doen en mezelf zo rustig mogelijk te houden. Bij mij helpt de gedachte dat deze emoties er mogen zijn, maar dat ik niet moet stressen want dat is niet goed voor de baby.

 

Henne, doe rustig aan. Niet teveel van je zelf eisen, maar proberen deze nieuwe verrassend enge maar ook mooie fase te ondergaan.

Veel sterkte, geluk en succes!

 

Xx Donna

[Amy81]

Hai henne,

 

Jouw gevoelens zijn errrrrg herkenbaar voor mij. Ik ben na 3x icsi en een miskraam zwanger geworden en ben inmiddels 28 weken onderweg. Ik heb in het begin alleen maar paniek gehad, genoot echt niet van het leven en het was puur een kwestie van overleven. Langzaam groeit het vertrouwen maar nog altijd heb ik om de dag paniekaanvallen 'schopt ze nog?' of dan ben ik weer bang dat ik weeeen krijjg enz. 'zucht'....het enige wat je kan doen is het nemen zoals het is, jezelf niet opleggen te moeten genieten, wellicht worden het 40 weken vol angst maar als dat resulteert in een gezond beebje weet ik zeker dat je het er voor over hebt:-)

 

Succes!!!

[ellie71]

Henne, ik hoop dat je vanmiddag een goed gesprek hebt gehad bij de psycholoog.

Burn-out achtige verschijnselen veroorzaken ook niet echt positieve gedachten. Ja, ik weet er alles van. Ik heb in febr. en mrt. thuis gezeten en ben nog niet volledig aan het werk.

Het gaat goed komen hoor met je gevoelens, welke kant het ook op gaat. Al zijn het kleine stapjes.

[Francis]

Ik heb een hele zwangerschap in angst gezeten, maar had er ook vertrouwen, dat dubbele gevoel....

Een zwangerschap duurt negen maanden, de zorg begint ook bij het begin van je zwangerschap en zal voort blijven duren ook als je kindje er is, al staat er dan ook heel veel plezier en enorm genieten tegenover.

Henne, Ik lees dat dat je ook aangeeft dat je burnoutachtige klachten hebt.

Zorg nu heel goed voor jezelf en je kindje en kies daar voor.

Laat de rest van de wereld maar even voor wat het is, en zet jezelf bovenaan.

 

Ik heb een kaars voor je aangestoken!

 

Liefs Francis...

 

PS ik ben best een goed voorbeeld voor een 7de ICSI poging, al zeg ik het zelf....

[Femke1982]

Hoi Henne, Wat een onzekere tijd maak je door! Kon je de tijd maar even vooruitspoelen. Ik weet niet hoe jij je voelt, wat het juiste is om tegen je te zeggen, want ik heb al die narigheid niet meegemaakt, maar ik kan me wel indenken hoe vreselijk dit wachten-afwachten moet zijn! Ik heb in april een miskraam gehad. Ik hoop dat ik in juni weer kan starten met de laatste cryo! Ik stond er afgelopen jaar positief in, maar na de mk is dit anders, en is het doodeng, en wil je eigenlijk niets voelen! Helaas moeten we hier doorheen! Meid, houd moed! Ik brand ook een kaarsje voor je, want wat hoop ik op een goede zwangerschap voor jou! Wat betreft bloedverlies, bij mijn eerste zs veel bloedverlies. Het zegt dus soms niets....maar dat hoef ik jou niet te vertellen! Liefs

[Henne]

Dank jullie wel voor alle lieve en herkenbare reacties. Vind het gewoon wel erg fijn dat ik niet de enige ben die zich zo voelt. Was net bij de huisarts en die heeft ook nog een keer gezegd dat het echt helemaal niet raar is dat ik niet blij ben maar bang en dat ik me daar niet schuldig over moet voelen.

 

Het bruinverlies van gisteravond is tot nu toe daarbij gebleven. Ik hoop heel erg dat het wegblijft en van de innesteling is geweest. De test was vanochtend iets donkerder.... We wachten af.