Herhaaldelijke miskramen

[Dromenvaneenwonder]

Hoi meiden,

 

Ik heb hier een tijdje meegeschreven op de wachtbankjes, maar momenteel zitten wij in een verplichte rustperiode. Wij hebben helaas herhaaldelijke miskramen gehad, ondertussen al 6. En nu krijgen wij eerst onderzoeken of daar een reden voor is. We hebben al bloedgeprikt voor chromosomenonderzoek. Begin november moet ik prikken op stollingsafwijkingen en SLE.

Ik heb de laatste twee pogingen veel steun gehad aan dit forum: van me af schrijven en ervaringen uitwisselen.

Heeft iemand ervaringen met deze onderzoeken? En kwam er iets uit? Is de uitkomst iets wat je je leven lang met je meeneemt of is het alleen van toepassing op een zwangerschap?

Ik heb een heleboel vragen. Ik heb ook al veel met de gynaecoloog gesproken, maar ervaringen uitwisselen is toch iets anders dan een gesprekje met de gynaecoloog vind ik.

 

Ik ben reuze benieuwd. Ook ben ik op zoek naar tips hoe om te gaan met het verlies van herhaaldelijke miskramen? En hoe gaan jullie om met zwangeren in je omgeving? Ik zit momenteel in 'de leeftijd' dat werkelijk iedereen zwanger is. Ook op mijn werk wordt ik de hele dag met dikke buiken en zwangerschapspraatjes geconfronteerd. Dan ben ik ook nog eens zo'n regelneef die voor iedereen babyshowers en kraamcadeautjes regel, wat wel lekker confronterend is...

 

Alvast bedankt voor jullie reacties! x Ancoliene

[Sometimes]

Ancolien, wat erg voor je. Ik hb geen ervaring met miskramen, maar schreef met jou in het topic wachtbankje mei/juni. Ik wens je veel sterkte, meid

[noor]

Hai Ancolien,

 

tjemig, zes al weer...

 

goed dat je nu zo uitgebreid getest wordt. ben benieuwd of er wat uitkomt. wat ik niet zie staan en ook voor miskramen kan zorgen is je schildklier. Maar dat zal al lang bij je getest zijn. Alhoewel de norm die NL artsen aanhouden voor tsh (

 

Ik heb inmiddels 1 heel vroege miskraam en 3 missed abortions gehad op 8, 9 en 12 weken. Ik krijg nu clexane.

 

Ik zal met interesse je topic volgen.

 

Groetjes

[ivfsh]

Beste Ancolien,

 

wat ontzettend verdrietig dat jullie zo veel hebben moeten meemaken..... ik voel met je mee!

 

Heel goed dat ze nu uitgebreid gaan onderzoeken wat er aan de hand is. Ik zou zeggen: wacht eerst af wat ze allemaal gaan onderzoeken en wat de uitslagen zijn. Maar kijk ook heel goed naar de info die je hier krijgt! Ik heb gemerkt dat het sterk verschilt per ziekenhuis hoeveel er wordt onderzocht. Ik woonde zelf in het buitenland toen ik twee miskramen kreeg en daar wordt in 1 keer alles getest en dit is uitgebreider dan veel ziekenhuizen in Nederland. Als je vindt dat er onvoldoende wordt onderzocht, schroom dan zeker niet om een doorverwijzing te vragen naar een gespecialiseerde 'miskramen-poli'. Bij mij is een genmutatie gevolgen die van invloed kan zijn op miskramen. Met de nadruk op kan, met deze afwijking kun je namelijk zeer zeker ook gewoon goede, doorlopende zwangerschappen hebben.

 

Ik heb de miskramen moeilijk gevonden. Je bent zo blij met de zwangerschap, maakt mooie toekomstdromen en opeens wordt het je weer bruut afgepakt. Ik wens je heel veel sterkte! schrijf hier van je af, er zijn helaas veel meiden die weten wat je door moet maken. Er zijn ook al eerdere topics over geopend, misschien wel interessant voor je om door te lezen.

 

Sterkte!

[Henne]

Had vanochtend een lang bericht getikt toen de iPad ermee stopte....

 

Zes miskramen....je vraagt je sms af hoeveel een mens aankan. Zelf hebben wij een missed abortion gehad met 12 weken, een bbz en vier 'biochemische zwangerschappen', we dus zo vroeg al misging dat het officieel geen miskraam is.

 

Direct na de ma zijn onderzoeken gedaan omdat ons ziekenhuis het zonde vond er een nieuwe tp aan te wagen als er misschien iets niet goed zou zijn. Hieruit bleek ik een mthfr genmutatie te hebben, waarvoor ik nu Cardox krijg (is hoge dosis B6, Foliumzuur en B12). We dachten daarmee net probleem opgelost te hebben maar ik bleef vage streepjes en toch ongesteld ervaringen hebben. Toen zelfs het hoofd van de afdeling, met al zijn ervaring, ons serieus waarschuwde dat we een grote kans op een wekeling hadden met een dubbele tp omdat we zulke mooie embryo's hadden en er weer niks meer gebeurde dan positief testen vlak voor ik ongesteld werd, was voor mij de maat vol. Ik kon niet meer geloven de dit pech was of toeval.

 

Ben toen uitgekomen bij Alan Beer en de invloed van het Immuunsysteem. De ervaringen daarover kun je lezen kun het topic http://www.ivfmoeders.nl/showthread.php?14940-Prednison-vage-streep-niet-zwanger-Alan-Beer

ik zie dit als één van de vele stukjes in de puzzel die vruchtbaarheid heet.... Maar mogelijk is het bij jou ook een ontbrekend stukje. Naast uiteraard stolling, chromosomen, B12 (kan ook een rol spelen), schildklier.... Er is zoveel wat moet kloppen.

 

En misschien vinden ze ook wel niets. Een vriendin van me is zwanger van de derde, maar heeft inmiddels ook iets van zes miskramen gehad, niks te vinden. Al denk ik dan nog wel bij mezelf, niks van wat ze nu weten of onderzocht hebben.... Natuurlijk, een vruchtje dat genetisch echt niet goed is, levert geen goede zwangerschap op. Maar in mijn ogen wordt dit te vaak als oorzaak -dooddoener- genoemd.

 

Wat betreft het ermee omgaan.... Wij waren er heel open over, daarmee voorkwamen we hele nare situaties. Collega's kwamen bijvoorbeeld bijna altijd eerst even persoonlijk aan mij vertellen als ze zwanger waren, voordat het 'blijde nieuws' de hele tent doorging. Ook in de buurt hielden mensen er rekening mee, zo hebben onze overburen bij de bevalling niet groots uitgepakt met ooievaars en aanverwanten, oa vanwege onze situatie. Realiseer me wel dat wij daarmee ook boffen hoor! Toch hebben we ons ook wel teruggetrokken van alle kinderen krijgende buren, vrienden etc. En kraamvisites doen we allang niet meer, tenzij het hele goede vrienden zijn.

Als ik lees dat jij zelfs babyshowers ed organiseert.....meis wat doe je jezelf aan! Anderen kunnen dat toch ook doen! Ik vind het al knap dat je aanwezig bent op dat soort dingen!

 

Zelf heb ik overigens het meeste moeite (gehad) met de angst. Na de ma had ik veel hoop, ik kon zwanger worden tenslotte. Maar daarna groeide de angst dat we nooit verder zouden komen dan die twaalf weken en vage streepjes. Wel zwanger kunnen worden, maar geen kindje kunnen krijgen... Die gedante greep me echt bij de keel.

En nu ik eenmaal zwanger ben, blijft de angst om het weer kwijt te raken enorm aanwezig. Heb daar wel hulp bij gehad overigens, van zowel het IVF team als een psycholoog.

 

Alles bij elkaar hoop ik heel erg dat er bij jullie iets gevonden wordt wat deze ellende kan doorbreken. Heel erg veel sterkte de komende tijd. En blijf vooral dicht bij je eigen gevoel....want dat zegt heel vaak goeie dingen.

 

Veel liefs,

Henne

 

P.s. Er is ook een speciale website/forum voor vrouwen die herhaalde miskramen hebben gehad, wellicht kun je daar ook steun en informatie vinden. Niet dat ik je hier weg wil hebben ;-)

http://www.herhaaldemiskramen.nl/

Ik heb daar zelf een tijdje meegelezen maar werd er alleen maar heel erg angstig van....

[Dromenvaneenwonder]

Wow, wat een boel reacties, meiden, geweldig!

 

Henne: Ik heb na jouw vorige bericht over Alan Beer dit ook aangegeven bij de gynaecoloog. Zij heeft nu ook bloed laten prikken op die onderdelen en zei dat deze onderzoeken nog in de kinderschoenen staan in Nederland. Zij is heel erg voor het verder onderzoeken en heeft gevraagd of ik deel uit wilde maken van een testgroep, ik denk: 'baadt het niet, schaadt het niet'.

 

De komende weken moet ik bijna wekelijks prikken. Ook over twee-en-een-halve maand weer, want dan is echt alle zwangerschapshormoon uit mijn lijf. Door mijn reumatische klachten denkt ze aan een auto-imuun-aandoening. Ik hoop het niet. aand e ene kant is het moeilijk, ik hoop dat ze iets vinden en dat het met een pilletje te verhelpen is. Aan de andere kant hoop ik dat ik zo gezond ben als een visje en dat we gewoon pech hebben gehad.

 

Ik heb nu afgesproken met mijn colelga's dat ik alleen nog de kraamcadeaus maak voor de collega's die vorige week zijn bevallen (3 stuks). En daarna even stop met het babygeluk...

Ik heb bij twee vrienden van mij aangegeven dat ik kraamvisite even niet zie zitten, ik heb geprobeerd uit te leggen dat het niet aan hun lig, maar aan mij. Dat is erg moeilijk vooral voor een goede vriendin die nu nog zoveel last heeft van kraamtranen...

Die babyshowers zijn nu even niet aan de orde, maar ik denk dat ik deze in het vervolg niet meer organiseer...

 

Hebben jullie dat ook? Dat je al ver voordat een ander het vertelt weet dat ze in verwachting zijn? Nou, dat heb ik dus wel. En ik heb er nog nooit naast gezeten... Zelf een keer voordat de persoon in kwestie het zelf wist... Ik weet mezelf dan echt geen houding te geven. Ik durf het niet te vragen, en ga de confrontatie maar uit de weg... en gelukkig houden de mensen die op de hoogte zijn van onze situatie er wel rekening mee door me vooraf in te lichten. Maar die jaloezie is echt moeilijk om mee om te gaan! Ik zie dat echt als een zwakke plek van mezelf...

 

En wat doen jullie om jezelf te blijven in dit slopende traject? En om je relatie goed te houden. Wij praten veel, maar soms voel ik me zo onbegrepen. Het is voor een man ook zo moeilijk om van een afstand toe te kijken en niet alles te voelen en te ervaren wat wij voelen en ervaren. En ook de frustratie, hij kan er soms dingen uitgooien als: 'waarom kan jij niet gewoon kinderen krijgen?' Ik begrijp dat het supermoeilijk is voor hem, maar zo'n opmerking komt hard en pijnlijk binnen.

 

Na de vorige miskraam heb ik hulp gezocht bij een psycholoog en ik heb acupunctuur gehad om rustig te worden. Ik was compleet ingestort op mijn werk. Nu voel ik me daarin wel evenwichtig. Desondanks blijft het gewoon moeilijk... Ik kreeg net een sms van een vriendin die zwanger is van de tweede. Ongelooflijk, ik was al vier jaar bezig toen zij ging trouwen en meteen zwanger was van de eerste. Ik gun het haar echt, maar voel mijn eigen gemis.

 

Mijn berichten klinken best negatief, dat begrijp ik. Sorry ik wil niet als een zeur overkomen. Ondanks alle tegenslagen blijven we echt positief. Wij geloven in God en dat maakt het verlies dragelijk! En daarnaast geeft het ons hoop.

Ik vind het superfijn om hier van me af te schrijven en ervaringen uit te wisselen. Werkt wel goed voor mij. Ik ben een schrijver, geen prater!

[niki]

Hallo Ancoliene, wat een verdriet. Helaas heb ik ook 4 kleintjes moeten verliezen inmiddels... Maar gelukkig ook 2 mooie dochters mogen krijgen, en dat scheelt heel veel, dat zul je begrijpen al zal ik die kleintjes nooit vergeten. Maar 6... En nog niet één keer goed gegaan, heel fijn dat het nu goed wordt uitgezocht. Ik hoop voor jou en jullie dat er iets kleins gevonden wordt, wat heel snel te verhelpen is. De uitspraak van je man kan ik wel begrijpen, maar jeetje, dat doet zeer... Misschien ligt het wel aan zijn genen dat het telkens misgaat... Je weet het nooit. Een dokter/vriendin heeft weleens tegen mij gezegd, juliie combinatie werkt 'gewoon' af en toe niet... Laat vooral de komende de tijd alles rustig op je afkomen, doe alles wat goed voelt, en daarna kan je de balans opmaken. Ik ben blij om te lezen dat je ook bij een psycholoog langsgaat, dan lijkt me niet meer dan logisch. Een nichtje van mijn man heeft ook diverse miskramen gehad ècht ook zoveel dacht ik, en die was bij Leiden in zeer goede handen gekomen en heeft toch een zoontje gekregen ... Na jaren ellende. Maar ze durft het nu niet nog een keer aan. Voor mezelf, ik ga ook vaak naar een klein kapelletje, en brand kaarsjes bij Maria... Dat is toch onze super-mama... :-) Als je zin hebt kun je mn verhaal eens lezen bij vlindertjes van 12 weken. Ik heb het laatste vruchtje wederom met een ritueeltje begraven in de tuin bij de kersenboom. Daar brandt nu weer voor een tijd dag en nacht een kaars op. Dat geeft mij steun, zodat ik weet dat het er was, en dat ik hoop dat er nog een kindje mag komen. Mischien kan je voor jezelf een mooi ritueel verzinnen om iets van afscheid en een plekje te creëren en tegelijker een punt van hoop. Ik wens je heel veel kracht, liefde en natuurlijk prachtig nieuw leven toe. Liefs, niki

[Henne]

Ancolien, vanuit het Alan Beer/prednison topic is een aantal wetenschappelijke artikelen over het belang/de rol van het immuunsysteem gevonden. Als je wilt kan ik ze doormailen, pb me dan even een emailadres. Wellicht kan je arts er ook wat mee, wat in Ndl. in de kinderstoelen staat, is in het buitenland nog wel eens een volwassen schoen ;-) En zeker als je reumatische klachten hebt....Ik heb even in de index gegeven in het boek van Alan Beer en alleen daar al wordt reumatische artritis (weet niet welke vorm jij hebt) negen onderwerpen genoemd...

 

Hoe voel je je nu verder? Je vroeg hoe het lukt jezelf te blijven. Moeilijk. Ik denk dat ik ook langzaam mezelf ben kwijtgeraakt. We bleven wel heel strijdlustig, maar de zelfverzekerde, sociale Henne is heel langzaam een onzeker huismussen geworden. Haast zonde dat ik het zelf heb gemerkt. Pas nu ik weer zwanger ben en het goed lijkt te gaan, begint er af en toe weer wat van de oude Henne boven te komen, mondjesmaat.

Onze relatie heeft er gelukkig niet echt onder geleden, tenminste.... Onze band is veel sterker geworden, maar onze relatie is er beslist niet spannender op geworden. Wel moeilijk als jouw man er in verdriet en frustratie dat soort dingen uitgooit. Heeft hij er wel eens met iemand over gepraat? Vaak zoeken vrouwen wel professionele hulp, maar begraven mannen zich in werk of hobbys. Ik wist/weet precies wanneer het J allemaal weer teveel wordt, want dan is hij veel vaker savonds even naar een vriend oid. Soms voel ik me dan enorm in de steek gelaten, aan de andere kant....als hij daardoor mij kan steunen... Het blijft lastig. Omdat je hetzelfde verdriet hebt is het zo moeilijk elkaar te troosten. Je hebt elkaar nodig, maar tegelijk moet je ook bij elkaar kunnen zijn zonder dat het verdriet en verwerken centraal staat.

 

Schrijf hier dus vooral van je af, ook de helpt om tussen jouw en je man weer wat ruimte te creëren, en niemand zal je een negatieve zeur vinden. Je bent juist enorm krachtig en positief!

[Dromenvaneenwonder]

Hoi meiden, goedemorgen!

 

Hoe is het ermee?

 

Met mij gaat het goed! Maandag is mijn vrije dag dus ik ben vol energie en ga zo lekker sporten, bij een vriendin langs, strijken en het huis opruimen, heerlijk!

 

@ Henne: het is artritis, dus dat komt wel overeen met wat je schrijft! Ik herken het ook wat je schrijft over huismus. Dat ben ik niet echt hoor, ik ren altijd van hier naar daar, maar ik ben wel vaker thuis en het liefst ook alleen. Mijn man en ik komen hier wel uit, we zijn sterk en we praten veel. Ik vind het alleen lastig dat we elkaar niet altijd begrijpen. Ik ben altijd heel erg met mijn lijf bezig en met wat ik voel. Hij voelt dat allemaal niet en vindt dan dat ik zeur. Ik heb gevraagd of hij er behoefte aan heeft om met een prof te praten maar hij heeft een geschiedenis met psychologen en is daar niet zo weg van. Hij zegt dat hij het wel kwijt kan bij mij en bij zijn beste vriend. Dus dat is fijn om te weten. En hij heeft wat meer ruimte gevraagd om af en toe te gaan vissen om zijn gedachten op een rijtje te zetten. Nou prima! Dat vind ik een mooie afspraak en gisteren kwam hij ook nog met een lekkere zeebaars thuis :-) (Ik heb je een pb gestuurd met mijn e-mailadres.)

 

Groetjes, en maak er een mooie dag van allemaal! x

[wannabemom]

Hoi Ancoliene,

 

Ik reageer niet zo heel vaak meer op dit forum aangezien we al weer ruim een jaar gestopt zijn met de mmm. Maar ik ben ook wel benieuwd wat er straks bij jullie uit komt met de onderzoeken. Hopelijk een antwoord op jullie vragen. Ik lees inderdaad af en toe ook wat op internet over immunsysteem en prednison. Maar ik heb me er niet echt in verdiept.

 

Wij hebben in het verleden ook 4 sterretjes gekregen; 1 bbz (juni 2009)en 3x een spontane miskraam rond de 6-7 weken. Na de tweede miskraam heb ik ook onderzoek in ons regionaal ziekenhuis laten doen. En daar kwam ook een genmutatie uit. Maar daar konden ze ook niet veel mee. Nu is dat onderzoek al weer 2 jaar geleden. En zijn we een beetje aan het overwegen of we het nog een keer moeten laten herhalen.

Gelukkig hebben we het verlies wel goed kunnen verwerken. Maar ik denk ook vooral omdat we nu via adoptie een zoontje uit china hebben gekregen(hopelijk in november dat we hem mogen gaan halen....). Wij zijn dus al ouders geworden en dat scheelt een heleboel. Toch blijft het altijd in ons systeem zitten dat een zwangerschap niet vanzelf gaat.

Vorige week kregen we te horen dat mijn schoonzusje zwanger is(eerste keer; spontaan). Ze was 5,5 weken zwanger toen ze het iedereen al verteld heeft. Toen ik dus zei oooh dan is het de komende weken nog spannend zei ze ook; nou ik ga er gewoon van uit dat alles goed komt want ik voel me nog helemaal goed. (niet misselijk of moe dus). Mijn schoonouders hadden ook al kaarten gekregen van; proficiat jullie worden opa en oma..... Dat vond ik nogal voorbarig en vroeg. Soms denk ik dan ook; ben ik nou niet te pessimistisch???

 

Anyway, voorlopig hebben we geen plannen om zwanger te worden. ("mag" ook niet ivm adoptie) Maar als we ons zoontje hebben bestaat de kans dat ik weer spontaan zwanger kan worden. En dus ook weer spontaan een miskraam. Daarom ben ik toch al weer een beetje aan het overwegen eens een keer naar een gynaecoloog te gaan over wat ik het beste kan doen als ik weer ooit zwanger ben.

[niki]

Hoi wannabemom, gefeliciteerd met jullie zoontje, heel veel geluk gewenst met jullie mooie nieuwe gezinnetje. Ooo wat zal dat fijn zijn als je straks je eigen kindje in je armen mag houden, heerlijk voor jullie!!! En inderdaad, nieuw leven kan zo helend zijn na al die ellende en onmacht. Geweldig.

Ik vind je schoonzusje ook erg voorbarig hoor... Maar ja wij weten intussen al 'beter' helaas.

Qua je overwegingen , zou ik zeker dat pad weer ingaan. Niet idd om nu al zwanger te worden, maar gewoon nu het allemaal al minder hoeft om voor later eventueel al meer te weten. Ergens in je hoofd zit het toch al. En het kan je helpen andere keuzen te verduidelijken. Volgens mij is het helemaal niet verkeerd om dat nu te doen, want straks wordt het toch veel drukker met al die poepbroekjes en kinderkledingwassen en nachtbraken en heerlijk genieten. :-)

Liefs, niki