Voorstelrondje

[MarMira]

Dag dames,

 

Ik heb me op dit forum aangemeld omdat ik behoefte heb om wat ervaringen te delen. Mijn vriend en ik staan sinds een aantal weken op de wachtlijst voor ICSI en ik wil me graag vast een beetje voorbereiden op wat er komen gaat. Jullie kunnen mij hier vast bij helpen!

 

Ik ben 32 jaar en ik ben een jaar geleden met de pil gestopt, maar we vermoedden al vrij snel dat het niet op natuurlijke wijze zou gaan lukken. Nu dan toch de sprong gewaagd richting ziekenhuis...

 

Groet, MarMira

[Marjanne]

Hoi MarMira,

 

 

 

Dit is de eerste keer dat ik op iemand reageer. Ook al lees ik al een heel poos mee. Ik ben 33, getrouwd en we hebben een ontzettend lief, grappig, slim kereltje van bijna 2 jaar (19 april is hij jarig). Wij zijn in 2001 getrouwd en in 2002 de medische molen ingerold. Na een heleboel semenonderzoeken, een kijkoperatie om cystes uit de eierstok te halen, 6 iui's en 1 ivf (zonder ook maar 1 bevrucht eitje) hadden we de moed eigenlijk al wel een beetje opgegeven. De arts die ik bij het nagesprek van de ivf had, zei dat het met ICSI waarschijnlijk wel ging lukken, omdat het eitje 'gedwongen' bevrucht wordt. Ik vond het een gevaarlijke uitspraak, maar kreeg hier wel weer hoop door. En ja... door de icsi behandeling is er 1 embryo terug geplaatst en zijn er 2 goede cryo's. Ik wil je natuurlijk niet te veel hoop geven, want er zijn genoeg meiden die al heel veel mislukte ICSi's gehad hebben (Petje af voor die kanjers), maar hou de moed erin.

 

In welk ziekenhuis ben jij onder behandeling? Ik was in Zwolle.

 

Succes verder,

 

Marjanne

[MarMira]

Hoi Marjanne,

 

Jij hebt al aardig wat achter de rug! Fijn dat je inmiddels een zoontje hebt gekregen zeg! Ik ben onder behandeling in Utrecht. Ik hou me zelf vast aan de gedachte dat het 'probleem' in ons geval niet bij mij ligt. Ik heb bij de intake een echo van baarmoeder en eierstokken gehad en daarop was gelukkig niets afwijkends te zien. Maar goed, het geheel moet nog beginnen, dus het is sowieso afwachten! Hebben jullie ook een genetisch onderzoek gehad? Bij mijn vriend moet dat gedaan worden en ik begreep dat de wachttijd op die uitslag zo'n drie maanden is.... geduld oefenen dus!

 

Bedankt voor je succeswensen!!

[Mariek]

He MarMira,

 

 

 

Welkom op het forum! We zijn met een groot aantal ICSI-meiden hier. Dus kom maar door met al je vragen ;-)

 

 

 

Mijn situatie is vergelijkbaar met die van jou. Bij mij is alles in orde, mijn vriend heeft heel weinig goede zwemmertjes. Hij heeft zo'n beetje alle onderzoeken gedaan, waaronder het genetische onderzoek. Dat duurt inderdaad 3 maanden voordat je de uitslag daarvan hebt. Bij hem was er niks te vinden gelukkig. Het probleem zit 'm in de bloedvaatjes naar de ballen toe. Te veel, waardoor het zaad te warm wordt en dus kapot gaat.

 

 

 

Maar! Zoals je kunt zien in mijn handtekening, ben ik op dit moment hooghoogzwanger van onze 1e poging.

 

 

 

Heel veel succes de komende tijd. Er is absoluut een goede kans dat het gaat lukken in de MMM.

 

 

 

liefs,

 

Mariek

[MarMira]

Hallo Mariek,

 

Wat spannend, zelfs al een paar dagen over de uitgerekende datum!! Sterkte met de laatste loodjes! En wat fijn om zo'n positief verhaal met een vergelijkbare situatie te lezen. Mijn vriend heeft ook nog een afspraak bij de uroloog staan binnenkort, dus misschien komt daar wel iets uit.

 

Vond jij het traject zwaar? En had jij moeite met het feit dat jouw 'gezonde' lichaam zo'n belastende behandeling moest ondergaan? Ik weet niet heel goed hoe ik dat moet uitleggen, maar ik ben wel een beetje bang voor alles wat me te wachten staat... dat er misschien iets mis gaat...

 

Maar goed, ik wil heel graag een kindje dus een andere keus is er op dit moment niet.

[Guest Amanda]

Welkom hier!

 

Spannend hé, alles wat er komen gaat!

 

 

 

Bij ons ligt de oorzaak van de onvruchtbaarheid ook bij mijn man, wij hebben ook icsi gedaan.

 

Al een tijdje geleden, want ons zoontje is 2,5 jaar nu.

 

Maar alles ligt nog vrij vers in mijn geheugen, het is niet niks.

 

 

 

Veel succes met alles!!

[Guest Butterfly]

Hoi MarMira,

 

 

 

Welkom op het forum.

 

Kan me voorstellen dat je de behoefte hebt om je ervaringen, vragen en onzekerheden te delen met andere vrouwen die dit ook meemaken.

 

Nou dan ben je hier zeker aan het goede adres.

 

 

 

Mijn man en ik doen ook ICSI vanwege (heel) slecht zaad. Onze eerste poging (10 jaar geleden) is niet gelukt omdat de hormoonspuiten bij mij niet goed hun werk deden. Mijn lichaam was eigenwijs noem ik het maar.

 

Nu gaan we toch weer voor een nieuwe poging.

 

 

 

Uit de ervaringen die ik hier lees en heb gehoord in het verleden is er bij een chromosomenonderzoek van de man 9 van de 10 keer geen genetische afwijking te vinden die een behandeling tegen zou gaan. Dus ik hoop (en ga er al een beetje vanuit stiekem) dat dit bij jullie ook gewoon goed is.

 

Ja, de mmm is een proces van wachten, onderzoeken, hopen, vertrouwen en af en toe een diepe kuil waar je weer uit moet krabbelen. Maar het KAN lukken dat bewijzen alle dames hier die zwanger zijn geraakt.

 

 

 

Net zoals jij schrijft heb ik ook altijd moeite gehad met het feit dat ik die hele behandeling moet ondergaan terwijl mijn lichaam gezond is. Ik vond dat eigenlijk heel oneerlijk en was er boos over. Maar nu heb ik zoiets van; tja, het is de enige manier om van mijn eigen man een kindje te krijgen dus ik moet er dan ook maar wat voor over hebben. Hij heeft er ook niet om gevraagd dat zijn zaad zo slecht is en als hij het me 'gewoon' kon geven zou hij dat ook liever doen.

 

Ik denk dat jou gevoelens daarover dus zo gek niet zijn .. het hoort allemaal bij het proces van verwerken en aanvaarden dat dit jullie overkomt. Je schrijft dat je bang bent dat er iets mis gaat, mag ik vragen waar je dan precies bang voor bent ?? Misschien kunnen de dames hier je helpen met die angst.

 

 

 

Ik wens je ontzettend veel succes en hoop dat je in de lange wachtweken of maanden je geest een beetje kan verzetten met andere dingen die wel leuk zijn voor jullie. Want als ik 1 ding heb geleerd is dat het belangrijk is om de plezierige dingen die het leven ook heeft, niet uit het oog te verliezen !

 

 

 

Groetjes, Sjanny

[Mariek]

Of het traject zwaar is? Ja, dat is het best wel. Achteraf gezien dan. Maar ook weer niet. Want toen ik er aan begon en er midden in zat vond ik het allemaal eigenlijk wel meevallen. Je doet gewoon wat je moet doen, zet je ene voet voor de ander en neemt de dagen zoals ze komen.

 

Ik ben er altijd heel open over geweest naar vrienden en familie toe, dus kon bij hen mijn verhaal en ei kwijt. En hier op het forum zelfs nog beter, omdat niemand je zo goed begrijpt als je mede lotgenoten.

 

Fysiek mankeert ons niks, dus voor ons is dit hele traject inderdaad een 'aanslag op een gezond lichaam'. Aan de andere kant, doordat wij gezond zijn en het probleem niet bij ons ligt, reageert het lichaam vaak juist ook heel goed op de behandeling! En dat is een enorm pluspunt. De stimulatie sloeg bij mij zo goed aan dat ik uiteindelijk 22 eitjes had, waaruit 15 bevruchtingen zijn gekomen. En dat is natuurlijk geweldig. Want daardoor konden er een groot aantal embryo's worden ingevroren en van 1 van die eskimootjes ben ik nu zwanger.

 

 

 

Mijn vriend wist al van zijn probleem toen wij elkaar leerden kennen. Hij vertelde het me al heel vroeg in de relatie, omdat hij mij de keus wilde geven om wel of niet door met hem te gaan mocht ik een hele grote kinderwens hebben. Maar ik houd van hem en wil bij hem zijn. En wist dus al heel vroeg dat mochten wij kinderen willen dat alleen maar via de mmm zou kunnen. Dus ik ben nooit boos geweest. En vergeet niet dat mannen zich veel moeilijker uiten dan vrouwen... en dat het nieuws dat zij 'slecht zaad' hebben vaak een enorme klap in hun gezicht is. Daar gaat hun mannelijkheid. Onderschat niet wat dit met hen doet. Het schuldgevoel dat zij hebben naar ons toe, dat zij ons dit moeten aandoen (want eerlijk is eerlijk, het komt op ons aan, wij moeten de hele behandeling ondergaan) is niet niks. En daarom doe je het uiteindelijk toch samen. Voor ons is het zowel fysiek als emotioneel een zwaar traject, maar voor de mannen is het emotioneel ook heel belastend. Doe het vooral samen, blijf met elkaar praten en delen. Dat is zo belangrijk.

 

 

 

Oh, en als het dan lukt... dan is de vreugde zooooooo groot!!!!!! Dat maakt het allemaal dubbel en dwars waard!!!

 

 

 

p.s. Vrouwen zijn heel sterk en weerbaar. Wij kunnen meer hebben dan we misschien denken. Revolutie-technisch zo bepaald ;-)

 

 

 

liefs,

 

Mariek

[MarMira]

Wat een fijne reacties allemaal, dames! Heel fijn om te lezen! Ook prettig dat jullie mijn gevoelens herkennen. Ik denk echt dat ik me nu met wat meer vertrouwen aan de behandeling durf over te leveren.

 

Butterfly, je vroeg waar ik bang voor ben... nou ja, dat zijn waarschijnlijk volslagen irreële angsten. Maar ik ben erg bang voor complicaties als overstimulatie en dat ik dan in het ziekenhuis terecht kom... ook ben ik op de een of andere manier (dit slaat waarschijnlijk helemaal nergens op) bang dat mijn eitjes op gegeven moment op zijn... Verder ben ik gewoon niet zo'n fan van prikken (maar wie is dat nou wel...) en zie ik daar ook erg tegenop! Gelukkig heeft mijn vriend daar geen enkel probleem mee, dus die mag het mooi gaan doen!

[Guest Butterfly]

Hoi Marmira,

 

 

 

Nou goed hoor, dat je door het lezen hier en de reacties al meer vertrouwen hebt gekregen. (lekker blijven lezen hier zou ik zeggen ;))

 

 

 

Weet je, ik denk dat jou angsten helemaal niet zo irreeël zijn hoor. Ik bedoel, de dingen die jij opnoemt, die kunnen gebeuren maar hoeven niet te gebeuren. Dus in die zin denk ik dat die angst een beetje 'erbij' hoort, bij alle onzekerheid rondom de behandeling.

 

Mijn psycholoog leerde me, dat ik alles mocht voelen wat ik voelde, zolang ik er maar niet extreem bang van werd en daardoor mijn beslissingen negatief liet beïnvloeden. Aan die woorden heb ik zoveel gehad !!

 

Angst, verdriet, blijdschap, hoop/wanhoop, onzekerheid, boosheid, het hoort er allemaal bij maar vaak zijn die emoties onderhevig aan het moment en ebben ze weer weg als de situatie veranderd.

 

Ik hoop dat je daar ook wat aan hebt. Doe het stap voor stap en kijk waar het jullie gaat brengen.

 

 

 

Nogmaals veel succes ! Ook voor je vriend die je gaat prikken. Ik durfde mezelf ook niet te spuiten, mijn man deed dat. Kregen we wel meteen het gevoel dat we er samen aan werkte, aan ons kindje. Hij de prik, ik het spul ... :blink: pffff ...

[MarMira]

Nogmaals dank voor het warme welkom hier! Ik heb gelukkig meer dan genoeg leuke dingen te doen om niet continu bezig te zijn met het hele proces van zwanger worden... maar toch ben ik wel wat ongeduldig zo langzamerhand. Mijn vriend is vreselijk nuchter en daarmee een goede tegenhanger van mij die nogal kan stressen... Hij houdt me over het algemeen prima met beide beentjes op de grond!

[EDR]

Hoi marmira...

 

Welkom hier! Mijn verhaal lijkt veel op dat van jou. Ik zit trouwens ook in utrecht...misschien komen we elkaar nog wel eens tegen. Wij hebben de 1e behandeling achter de rug en gaan over twee weken voor een evaluatie en voorbereiding voor de volgende poging. Wij hebben precies hetzelfde voorbereidende traject gelopen als jullie. Ook genetisch onderzoek, een hysteroscopie etc. Mijn schildklier was niet helemaal goed dus bij ons duurde het even voordat we uiteindelijk konden starten. het is heftig maar wel te doen hoor. Alhoewel iedereen dat weer anders zal ervaren. Veel sterkte de komende tijd!