Vertel je over de MMM?

[Neel]

Hoi,

 

 

 

ik heb er eigenlijk helemaal geen moeite mee dat mensen weten dat ik niet op de natuurlijke manier zwanger ben geworden. En wat me is opgevallen is dat zij die het wel weten zo ontzettend blij voor je zijn!! Bijna blijer dan wij zelf zijn. Dat doet echt wat met me. En mensen die niet weten dat we in de mmm hebben gezeten feliciteren je tussen neus en lippen door, omdat het voor hen zo vanzelfsprekend is. Zij weten namelijk niet wat je hebt meegemaakt.

 

Ik heb trouwens mijn moeder gestimuleerd om er juist ook met haar vriendinnen/ familie enz...over te praten. Ook zij heeft veel verdriet gehad, namelijk omdat ze mij zo ongelukkig zag gedurende een langere periode. Mijn moeder vond eerst altijd dat je hierover niet moest praten met je omgeving. Nou ik vind dus van wel, dat lucht op en het geeft je steun. Maar dat is natuurlijk heel persoonlijk en ik had er het ook niet met jan en alleman over. Ik heb al nu ontzettend veel kaartjes gehad van vrienden en familie, maar ook van goede vrienden van mijn ouders, zelfs van ouders van vriendinnen van mij. Zo lief! Er heerst een ontzettende taboe op IVF, terwijl de impact op je leven enorm is. Ik stoorde mij ook ontzettend aan mijn schoonmoeder die er niet over durfde te praten en er ook nooit naar vroeg en dan lekker over koetjes en kalfjes ging praten. Ik kan dat gewoon niet als ik me enorm klote voel. Nogmaals, dit is natuurlijk heel persoonlijk.

 

 

 

Groetjes,

 

Neel

[Knoer]

Ik kan me heel erg vinden in het verhaal van Neel. Bij ons is ook iedereen in onze nabije omgeving op de hoogte en dat doet mij/ons juist heel goed.

 

Zij zijn er ook heel erg mee bezig, idd waarsch meer als dat het ineens spontaan was gegaan en je na 2 à 3 maand verteld dat je zwanger bent.

 

Nu hebben zij het hele traject meegeleefd en het is zo mooi en fijn om te weten dat ze voor je klaar staan en begrip hebben etc.

 

Dus bij ons was het 'vertelmoment' dan ook helemaal niet origineel. Mn ouders, schoonouders, zussen en vrienden zaten letterlijk naast de telefoon te wachten op ons telefoontje! Mijn zus was zelfs emotioneler dan bij haar eigen zwangerschappen haha.

 

 

 

Van ons mag dus ook iedereen het wel weten, ik zou er alleen zelf niet snel bij zeggen dat het via IVF is, gaat opzich ook niet iedereen wat aan. Maar als mensen zullen vragen of we er lang over hebben gedaan dan draai ik er ook niet om heen.

 

Het lijkt zo'n taboe, omdat iedereen er altijd zo geheimzinnig over doet. Terwijl er zoveel mensen zijn die hier mee te maken hebben gehad of zullen krijgen. Je kunt er zelf niks aan doen en er niet om hebt gevraagd.

 

 

 

Wij zijn iig ontzettend blij dat deze mogelijkheid bestaat!!! Zo niet, zouden er héél veel mensen kinderloos blijven! Niks om je voor te schamen dus!

[Sab]

Hoi meiden,

 

 

 

hier weer een nieuw topic omdat hier over gepost wordt in een ander topic. Ik heb de titel blijkbaar iets te onduidelijk gemaakt :icon_monkey:

 

Dus hier kunnen we ons hart luchten over het wel of niet vertellen over een behandeling en de reacties hierop.

 

Ik heb de berichtjes die hierover gaan, hierin gezet meiden!

 

 

 

groetjes weer.

 

 

 

toedels Sab

[Sandy01]

Bij mij is het ook geen geheim dat we nu zwanger proberen via IVF. Een heleboel mensen in de directe omgeving weten dat ik na Maaike gesteriliseerd ben en ze vinden het juist "dapper" dat we het op deze manier nog een keer kunnen en gaan proberen.

[Maatje1980]

Hey meiden..

 

 

 

Wij hebben er ook nooit een geheim van gemaakt.

 

Wel fijn aangezien de meeste mensen toch vragen gaan stellen en zeer geinteresseerd zijn in het hoe en wat.

 

Bij ons wist dan ons vrijwel bijna iedereen dat we zwanger waren omdat mensen zo meeleefde met ons naar de testdag toe.

 

 

 

Groetjes van Daan

[Guest SJSL]

Bij ons weten ook heel veel mensen dat we met IVF bezig zijn. Vrienden, familie en collega's. Lijkt me ontzettend lastig om dat helemaal verborgen te houden, en alle steun en medeleven is ook echt heel fijn.

 

 

 

Mensen zijn heel begripvol. Goede vrienden vierden pas een verjaardag, op zaterdagavond en zondagmiddag (in twee keer, want teveel mensen). Toen belde ze ons om te zeggen dat ze zaterdagavond 2 zwangere vrouwen verwachtten ... wij zijn dus zondag gegaan. Das toch super!

 

 

 

Bijna niemand weet dat we nu een Cryo teruggeplaatst hebben gekregen, want het is bij de eerste poging niet zo goed bevallen dat iedereen zo'n beetje alle details wist. En de Cryo is ook super relaxed, we hebben er zelf ook helemaal geen 'last' van.

[Sab]

Wij lopen er niet mee te koop, maar ik ga er niet geheimzinnig over doen. Bovendien vonden wij het zelf wel bijzonder om een kindje 'uit de vriezer' te hebben. Maar nogmaals, we vertellen het niet spontaan, behalve als er bijvoorbeeld weer eens een opmerking komt als: wanneer komt de 2de of willen jullie geen broertje of zusje voor Carolijn..? Duh!!! Sommige mensen zijn zo zo zo zo zo, nou ja heb er geen woorden voor.

 

Maar ik merk wel dat de mensen die het weten, echt enorm meeleven en het ons echt gunnen. Dus ik vind ook dat het best bespreekbaar mag zijn en dat mensen (algemeen) best wat meer na kunnen denken over dit soort dingen. Dat het niet allemaal zo vanzelfsprekend is.

 

Mijn zusje bijvoorbeeld heeft dus een zusje in de mmm en een schoonzusje in de mmm. Nu zou je denken, ach die snapt het wel! Hmmm, gister nog de opmerking gekregen: misschien wordt het tijd voor een broertje of zusje voor Carolijn....?!!! Nou ja zeg!! Nu hebben we de cryo-poging niet verteld, maar je zou toch denken dat ze iets subtieler zou zijn na al die tijd. Niet dus...zucht....

 

Ach ik kan nog wel even doorgaan met verhaaltjes vertellen waarom je wel of niet iets zou zeggen, maar ik ben al aardig opgelucht :laughing1:

 

 

 

Groetjes Sab

[Dreamer]

Wij hebben nog altijd helemaal niemand verteld van onze kinderwens en de daarbij horende problemen.

 

Zijn we ook niet van plan tot we ongeveer 12 weken zwanger zijn.

 

 

 

Wij hadden bewust aan niemand verteld dat we bezig waren met zwanger proberen te worden.

 

We wilden niet elke keer de vraag, ennnnn?

 

Na een jaar proberen zijn we de mmm ingerold.

 

En toen daaruit bleek dat mijn man onvruchtbaar is hebben we wel even getwijfeld.

 

Na een tijdje wikken en wegen toch gekozen om er samen voor te gaan en onze wens en de problemen geheim te houden.

 

Hoe lief onze familie ook is, ik weet hoe ze met 'problemen' omgaan.

 

Ze tonen 1, 2x interesse en dan moet het wel over zijn.

 

De pijn die dat teweeg brengt kan ik er nu niet bijhebben.

 

Ook de pijnlijke opmerkingen die ongetwijfeld gaan komen over mn man zn onvruchtbaarheid en onze keuze voor KID kan ik er nu niet bijhebben.

 

 

 

Het is heel zwaar om dit grote verdriet en moeilijke proces samen te dragen.

 

Maar ik weet dat wanneer we het nu delen, het alleen maar zwaarder zal worden.

 

Straks als we zwanger zijn, dan gaan we wel voor openheid.

 

 

 

Liefs Dreamer

[Guest SJSL]

Wat ik echt lastig vind, als je mensen vertelt dat je hiermee bezig bent, zijn de verhalen. Iedereen kent wel iemand bij wie het wonder boven wonder toch op de een of andere manier gelukt is.

 

 

 

Daar zit ik dus echt niet op te wachten. We proberen realistisch te blijven. Tuurlijk ook wel positief, maar een wonder heb je pas wat aan als het jezelf overkomt.

 

 

 

Het is ook net, of ze het daarmee vergoeilijken. Zo van .. joh ... niet zeuren, het komt echt wel goed. Want ik ken iemand ... blablabla.

 

 

 

Ik weet dat het meestal goed bedoeld is, maar na de zoveeltse keer kon ik het echt niet meer aanhoren.

[Sab]

Hoi dreamer, wat naar allemaal zeg en dat je het dan niet kunt delen omdat ze niet zo goed met problemen omgaan, moet erg moeilijk zijn. Petje af dat jullie dit samen doen hoor.

 

Hopelijk komt jullie droom snel uit.

 

 

 

groetjes Sab

[Henne]

Wij zijn er heel open over, als het zo uitkomt vertel ik het rustig bij de kapper. Heb het wel altijd heel algemeen over ivf en niet over icsi. Als mensen er een beetje verstand van hebben weten ze dan gelijk wat er mis is en dat vind ik nou ook weer niet nodig.

 

 

 

Ik heb hier wel een uitgesproken mening over hoor, snap best dat het niet voor iedereen makkelijk is om er open over te zijn. Wij boffen ook enorm met familie en vrienden die allemaal meeleven en kaartjes sturen en voor ons klaar staan als dat nodig is. Eerlijk toegeven dat die openheid soms ook lastig is. Iedereen weet het, dus je moet ook weer iedereen teleurstellen. Meestal is het dus een berg sms-jes op de ochtend van de negatieve test en dan houden we radiostilte. We nemen alleen op als we zelf willen en iedereen begrijpt dat.

 

 

 

Wat mij irriteert is dat mensen zo'n verkeerd beeld hebben van ivf. Iedereen kent idd wel een verhaal van een stel waarbij het gelukt is. Of nog erger, spontaan zwanger is geworden toe ze de hoop hadden opgegeven en -daar komt ie- er niet meer mee bezig waren! :sad2:

 

Niemand kent echte slagingspercentages. De meeste mensen denken echt dat als je ivf doet je zeker weten een tweeling krijgt. Dat slaat natuurlijk nergens op. Je merkt ook dat mensen schrikken als ze horen dat wij drie mislukte pogingen achter de rug hebben. Dat verwacht men niet, valt buiten het plaatje...want ja ivf moet toch lukken.

 

 

 

En ik denk dan: als 1 op de 6 stellen hulp nodig heeft om zwanger te worden (en 1 op de 10 gewoon niet zwanger wordt, ook niet met ivf), dan is het veel 'normaler' dan iedereen denkt en weet. En dáár wil ik heel graag aan bijdragen door er open over te zijn. Want dit zou niet normaal moeten zijn. Dus waardoor komt het dat zoveel stellen problemen hebben? En dan wordt er vaak gelijk verwezen naar vrouwen die laat kinderen krijgen, maar in 1/3 van de gevallen ligt het probleem bij de man en bij nog eens 1/3 bij beide. Dus dat van die oude vrouwen wil er bij mij niet in. Ik wil niet onheilspellend doen, maar de mannelijke vruchtbaaheid...dát wordt pas echt een probleem.

 

 

 

Haha, jullie zien: Henne op de barricade. Als iets me raakt en volgens mij 'oneerlijk' is dan kan ik echt fel worden...oeps... :toothy10:

 

 

 

En uiteindelijk moet iedereen doen waarbij ze zich het prettigste voelt. Dat staat natuurlijk als een paal boven water.

[Guest SJSL]

 

Wat mij irriteert is dat mensen zo'n verkeerd beeld hebben van ivf. Iedereen kent idd wel een verhaal van een stel waarbij het gelukt is. Of nog erger, spontaan zwanger is geworden toe ze de hoop hadden opgegeven en -daar komt ie- er niet meer mee bezig waren! :sad2:

 

GRRRRRRRRRRRRRR :twisted::twisted::twisted:

[Sab]

Mensen hebben geen benul. Geen idee waar ze het over hebben als het over kinderen krijgen gaat. Ik heb nog nooit zoveel onnozelen gehoord de laatste jaren. Soms vang je wel eens wat op op straat of zo. Nouuuu, echt.

 

Henne, het is ondertussen al zelfs meer dan 1 op de 6 stellen! Kun je nagaan.

 

Wat me ook opvalt is de schaamte van mensen als ze horen dat je met ivf/icsi bezig bent. Want ja, als ze dat hadden geweten hadden ze er nooooooit naar gevraagd, naar onze kinderwens! Tsss, je moet er sowieso niet naar vragen. Is iets persoonlijks en dat vraag je gewoon niet, ongeacht.....

 

Maar ja, dat zal ook een stukje opvoeding zijn denk ik. Mijn ouders hebben namelijk nooit 'gepusht' om opa en oma te worden. En ik ken er genoeg in mijn omgeving die er op zaten te 'wachten'.

 

Ik ben van mening, hoe meer mensen er van weten, hoe makkelijker je het jezelf kunt maken. Let wel dit geldt alleen voor onszelf hoor! Ik spreek niet voor anderen. Mensen die er namelijk van weten zullen je over het algemeen niet zo snel kwetsen (uitzonderingen daargelaten ;-), zie mijn verhaal eerder haha)

[Henne]

Mijn schoonzusje heeft het gepresteerd om op een zondagochtend te sms-en of ik nog een test had liggen. Ze was twee weken overtijd. En ja, ze kon natuurlijk niet even wachten tot maandagochtend het Kruidvat open ging he....

 

 

 

Ach, ik ken haar langer dan vandaag en iedereen maakt ongewild wel eens kwetsende opmerkingen ook de mensen die ervan weten en je willen helpen.

 

 

 

Mijn andere schoonzusje is councelor in een vruchtbaarheidskliniek in Athene en mijn broer denkt dus ook van alle ervan te weten. Over de invloed van stress op zwanger worden enzo. Nou daar moet ie bij mij niet mee aankomen. Laatst had ie het erover dat best veel stellen zwanger worden nadat ze zijn uitbehandeld. Dus ja, als je het maar loslaat... Heb hem even flink lik op stuk gegeven. Dat zijn waarschijnlijk de stellen waarbij geen oorzaak is gevonden en die inmiddels misschien al wel zes jaar of langer bezig zijn. Mág het dan een keertje raak zijn??? Als je elke maand meespeelt in de loterij win je die hoofdprijs vast ook wel eens. Toch?

 

 

 

Wat mij overigens opvalt is dat als je er zelf open over bent, je ontzettend veel mensen hoort bij wie het ook niet zomaar gaat of ging. Mijn buurvrouw, even verderop een stel, een collega, twee ex-collega's....maar ja, als het al meer dan 1 op de 6 is moet dat ook wel.

 

Er zou van mij best eens een campagne mogen komen in tijdschrijften en op tv enzo. Om te laten zien dat spontaan zwanger worden geen vanzelfsprekendheid is. En dat ivf geen dagje shoppen is. Dat de kansen helemaal niet zo enorm groot zijn. En dat ongewenste kinderloosheid enorm veel pijn doet en dat die pijn niet overgaat.

 

 

 

Oi, ik moet nu echt van die zeepkist afkomen en iets aan het huishouden gaan doen. Vrije dag vandaag. En ja, als je geen kinderen hebt kun je dan om tien uur nog rustig in je pyjama achter de pc zitten en je opwinden over van alles en nog wat hihi...

[Sab]

Henne, die pyjama en vooral het opwinden komt me bekend voor. Hoewel ik wel de voordeur open zou kunnen doen nu haha.

 

Ach en soms mag je huishouden best even achtergesteld worden hoor. Kinderen of geen kinderen!

 

Ik moet eerlijk toegeven dat het mij wel eens gebeurt als ik een moeder zie met een klein kind en een dikke buik dat ik denk: zij wel! En meteen daarna denk ik dan wel: Sab, zo mag je niet denken want je weet niet waar je het over hebt. Je kunt niet in ieders leven kijken, dus niet zo oordelen. Ik heb het nu over mijn overbuurvrouw. Kindje, anderhalf en dikke buik. Maar misschien ging het bij hun ook wel moeilijk, geen idee, ken ze verder niet...

 

Maar zo denken is ook menselijk....

[sasje]

dreamer ik snap dat jullie het niet aan de grote klok hangen hoor denk dat er door veel mensen ooit anders naar jullie kind zal worden gekeken als ze weten dat jouw man niet de biologische vader is van jullie kind. succes en ik hoop de je grote droom ooit uit mag komen.

 

 

 

henne van jouw snap ik ook dat je er zo fel op kunt reageren dat kan ik ook sommige mensen kunnen gewoon heel erg dom zijn wat dat betreft maar dat hebben ze zelf absoluut niet in de gaten en eigenlijk kunnen we ze het ook niet kwalijk nemen in veel gevallen.dus laten we er hier maar heel veel over zeuren dan zijn we dat ook weer even kwijt toch??

 

 

 

toen wij nog bezig waren met iui wist onze familie ervan en een paar goede vrienden vooral ik had er heel veel baat bij dat ik er over kon praten met mensen op die manier kon ik mn ei kwijt en bleef ik niet hangen in de ellende als er weer een poging mislukt was!!

 

nu dat we een bbz hebben gehad mag iedereen het van ons weten nu krijg je tenminste niet meer van die pijnlijke vragen van wanneer gaan jullie nu eens met kinderen beginnen of nu zijn jullie toch wel eens aan de beurt man je moet eens weten!!!!

 

de meeste mensen weten absoluut niet hoe ze met dit allemaal ommoeten gaan maar dan vragen of zeggen ze maar niets ik krijg iig niet meer die pijnlijke vragen die ik niet wil hebben.

 

wat je nu ook wel krijgt is van die goed bedoelde adviezen van misschien moet je er niet te veel mee bezig zijn nee lekker makkelijk kom eens in mijn schoenen staan?? of je weet toch dat je zwanger kunt worden??ja maar het zat wel op de verkeerde plek wie kan mij garanderen dat dat de volgende keer niet weer gebeurd??

[elinorac]

Oh, hier kunnen we nog uren over doorgaan!! Vooral dat: als je er niet mee bezig bent, dan lukt het wel, of, ook een paar keer tegen me gezegd: gewoon lekker op vakantie gaan, dan word je wel zwanger! Duh... wel eens gehoord van ovuleren, eisprong (buiten slecht zaad etc.) oh oh oh, maar ook mensen die je wel aardig vindt, ouders etc. ze hebben gewoon niet door dat ze je kwetsen. Om nog even af te sluiten met de opmerking van mijn moeder: nu hij geen baan heeft, hebben jullie in ieder geval lekker veel tijd om... Kennelijk is het kwartje nog niet gevallen dat we misschien wel een probleem hebben. (Heb mijn ouders en schoonouders niks verteld want heb geen zin in vragen tussendoor).

 

 

 

Zo, was ie weer, ga maar eens douchen...

 

 

 

Caroline

[EDR]

Meiden wat een herkenning hier.

 

Wij hebben ook vanaf het eerste ziekenhuis bezoek besloten om open te zijn naar in elke geval naaste familie en vrienden. Dit heeft me zoveel rust gegeven. Mensen die van je houden en weten dat je verdriet hebt...

 

Ik merk dat ik het afgelopen jaar steeds opener ben geworden over de periode waarin we zitten. Ook naar mensen die niet zo dicht bij je staan. We hebben b.v. besloten om het open te gooien in onze kerkelijke gemeente. Kinderen krijgen, of juist niet kunnen krijgen, is idd een taboe. Een onderwerp wat veel mensen ontwijken. En dat terwijl het zoiets wezenlijks is in het leven. Bij ons in de gemeente zijn nu heel veel mensen die weten dat wij in de mmm zitten. Er is een groep die durft te vragen hoe het met ons is en er is een groep die dat niet durft...geeft niet. Je moet mensen daar vrij in kunnen laten. Ik ben, ook in onze gemeente, teleurgesteld geraakt in mensen. Dit is één van de risico's van je kwetsbaar opstellen en ik heb me hierover heen gezet. Er blijven zoveel mensen over die belangstellend zijn. Er word voor ons gebeden , niet met naam en toenaam maar in het algemeen (wil er geen hallelujah verhaal van maken hoor, begrijp me niet verkeerd, maar zo werkt het bij ons zeg maar) en het is net als wat Henne zegt...ik wil zo graag op de barricade voor al die mensen die zoveel stil verdriet hebben. Want het moeten er, ook bij ons in de gemeente, zoveel meer zijn...

 

 

 

Mijn moeder was een van de mensen die vaak zei...er gebeuren nog wonderen. na een half jaar dit regelmatig aan hebben moeten horen ben ik enorm uitgevallen. Een wonder is pas een wonder als het gebeurd, zei annelies ook al. Ik ga niet mijn hele leven zitten wachten op een wonder, dan kan je niet verder. En realistisch blijven met een slagingspercentage van 30%!!!

 

Bleek dat er zoveel onmacht en verdriet achterzat bij mijn moeder...zo sneu!

 

En sommige mensen zijn idd zooooo dom, onnadenkend, bot, kwetsend....

 

 

 

Liefs esther

[EDR]

wil nog even zeggen, ook n.a.v. dit topic, dat ik zooo blij ben met dit forum!

[Krisje]

Ik ben sowieso een open boek, ik kan niks voor me houden, dus in mijn omgeving wisten veel mensen dat wij gestopt waren met anti-conceptie.

 

Automatisch gaan ze dan doorvragen.

 

Uiteindelijk hebben we besloten om er geen geheim van te maken.

 

En ik merk nu dat ik dat erg fijn vind.

 

 

 

Mensen begrijpen me als ik niet lekker in mijn vel zit.

 

De telefoontjes die ik krijg als we weer es in het ziekenhuis zijn geweest van mijn moeder en oma doen me goed.

 

Ik zou niet weten hoe ik het allemaal zou moeten handelen als alleen ik en m'n hub het zouden weten.

 

Op mijn werk weten ze het ook allemaal (heb maar 4 collega's) en ook daar kan ik mijn ei kwijt als ik een keer niet lekker in mijn vel zit...en gelukkig begrijpen ze me dan ook.

 

 

 

En dan inderdaad de frustraties van mensen die zeggen: Oh die van de buren en daar een nichtje van, die zus en die zo...laat het rusten...je moet er niet te veel mee bezig zijn...in 1 keer spontaan na 10 jaar...laat het los...

 

JA DIKKE VETER...lieve mensen, hou je mond als je niets nuttigs kan zeggen...grrrrrr...

 

 

 

Ik schaam me er niet voor als blijkt dat dadelijk ons kindje met een beetje hulp verwekt is.

 

Misschien probeer ik, onbewust, die taboesfeer rond IVF een beetje te doorbreken, door er met mensen over te praten.

 

 

 

En net als jij EDR, ben ik ook heel erg blij met dit forum, gewoon je hart kunnen luchten. Of even alles van je afschrijven...heerlijk!

 

 

 

x

[Dreamer]

Ik denk dat jullie wel begrijpen hoe blij ik met het forum ben!

 

Internet is mijn enige uitlaatklep.

 

 

 

Wij gaan wel open kaart spelen wanneer we zwanger zijn.

 

Dus de nare opmerkingen en vreemde blikken gaan we toch wel krijgen.

 

Ik weet nu al dat ik het daar (heel) moeilijk mee ga hebben.

 

Ben best gevoelig voor de mening van anderen (wat dus ook een reden is waarom we nu nog niets zeggen)

 

Maar omdat wij allebei erg voor openheid en eerlijkheid zijn en geen geheimen willen voor onze kindjes, is geheimhouding geen optie.

 

We kunnen allebei ook niet liegen, dus dat nog niemand iets doorheeft snap ik niet.

 

En onze wens geheim houden is al heel zwaar en drukt soms echt op onze relaties met anderen.

 

Dus de manier waarop ons kindje is ontstaan geheim houden, dat zouden we echt niet kunnen en niet willen.

 

 

 

Ik vind het echt heel knap dat jullie allemaal openheid geven.

 

Hoe gaan jullie om met nare opmerkingen?

 

Of krijgen jullie die niet?

 

En de teleurstellingen in andere mensen?

 

Daar zie ik namelijk best tegenop.

 

 

 

Liefs Dreamer

[Neel]

Hoi Dreamer,

 

 

 

Goede vraag; hoe ga je om met nare opmerkingen? Ik ben er op een gegeven moment wel achter gekomen dat je pas weet wat dit traject inhoudt als je er echt zelf mee te maken hebt. Mensen weten er ook echt te weinig van om het te snappen. Als je makkelijk zwanger wordt dan hoef je je er ook helemaal niet in te verdiepen wat er allemaal in je lijf moet gebeuren voordat je zwanger bent. En de ene persoon kan zich nu eenmaal beter inleven in een situatie dan een ander. Erg kwetsend vond ik de opmerking: "O, zijn jullie al zo lang bezig? Dan ga je toch gewoon IVF doen?" Ik heb toen wel kort uitgelegd dat er een slagingskans is van 30% en dat IVF absoluut geen garanties geeft. En dat je ook niet zo maar IVF gaat doen, maar dat daar een hele mmm aan vasthangt (onderzoeken, Clomid, IUI's enz...). Zelfs een van mijn beste vriendinnen begreep het niet waarom we minder contact hadden toen zij in verwachting was, terwijl ik altijd heel open was over hoe pijnlijk dat voor mij was. Ze vroeg of ze iets verkeerd hadden gezegd of gedaan. Nee natuurlijk niet!!! Wij zaten in een ontzettend klote traject en hebben vooral de afgelopen 2 jaar lopen 'survivelen!. Echt snappen doet ze het dus niet. Maar misschien kun je dat ook niet van iedereen verwachten. Ik heb dus wel mijn verwachtingen bijgesteld over andere mensen. In sommige mensen ben ik echt terleurgesteld. Klinkt cliche, maar door dit traject veel geleerd, over mezelf, over mijn man, over vrienden en wie eigenlijk je echte vrienden zijn (veel minder dan ik dacht).

 

EN dan inderdaad als allerlaatste dat gelul over het LOSLATEN!!! Nou dames; ik had het echt niet losgelaten en ben nu zwanger. Elke seconde van de dag was ik er mee bezig, ik droomde er zelfs over/ lag er wakker van.

 

 

 

Groetjes

 

Neel

[Hanneke]

Bij ons weet ook iedereen ervan. Mensen die heel dicht bij ons staan sowieso. En als mensen ernaar vragen dan ben ik ook gewoon open. De oorzaak van onze onvruchtbaarheid is dat mijn partner zaadbalkanker heeft gehad. Dus toen hij dat kreeg wisten we al meteen dat het misschien moeilijk zou kunnen worden. Ook toen hebben we hier al met mensen over gepraat. Iedereen zei toen ja maar ik ken ook iemand die het heeft gehad en die heeft nog 3 gezonde kinderen gekregen. Ik voelde meteen al aan dat mijn vriend helemaal onvruchtbaar zou worden. Hij heeft altijd hoop gehouden. Ligt voor hem ook anders denk ik. Zeker op momenten dat het minder gaat kan ik wel eens erg verdrietig zijn alleen al vanwege het feit dat we die hele ziekte ook al mee hebben moeten maken. In de bijna 7 jaar dat we samen zijn hebben we samen zoveel meegemaakt. Af en toe vraag ik me af wanneer het eindelijk eens genoeg is. Maar dan denk ik ook weer hier heb ik niks aan om dit te denken. Ik moet mezelf niet zielig gaan vinden.

 

 

 

De reacties van mensen zijn heel verschillend. Mijn schoonouders vinden het allemaal maar lastig. Mijn schoonvader zei eens in een weekend tegen me (toen ik elke keer echo's had enzo) veel succes met je gedoe deze week. Nou dan denk ik zeg dan niks. Na de miskraam zijn ze wel iets meelevender geworden. En mijn schoonmoeder zei toen zelfs iets van geef de moed niet op.

 

 

 

We hadden vrijdag een etentje bij vrienden. Flesje bubbels meegenomen. Ook met het idee dit is de laatste alcohol voor mij laat ik er lekker van genieten. Die vriend schonk 3 glazen in en bij 1 een heeeeeeeel klein beetje. Ze keken zenuwachtig naar elkaar en zeiden we willen jullie iets vertellen.. Pff toen stond ik helemaal te shaken. Ik wist natuurlijk wel wat. Ze vonden het wel heel moeilijk om het te vertellen. Het was namelijk in 1 keer raak. Nu zijn dit zo'n beetje onze liefste vrienden en als ik het iemand gun dan zijn zij het. En de manier waarop ze met heel veel respect echt de moeite namen om het ons te vertellen. Had ook het idee dat ons verdriet er mocht zijn. Heb wel even een traantje gelaten en hun toen gefeliciteerd. Het was overigens nog ontzettend pril maar ze wilden dat wij het als eersten wisten.

 

 

 

De herkenning die ik hier altijd vind op het forum doet altijd zo ontzettend veel goed. Dat kan geen vriendin of moeder of wie dan ook overnemen.

 

 

 

Zo sorry heel verhaal geworden was niet de bedoeling maar ben nog best verdrietig van vrijdag dus is gewoon fijn om even van me af te schrijven.

 

 

 

Sterkte allemaal. Liefs,

 

Hanneke