Jump to content

De emotionele achtbaan van Lies


Recommended Posts

Posted

Lieve allemaal,

 

 

 

Omdat ik het gevoel heb dat ik veel bij jullie "kwijt" kan, open ik een eigen topic... Dat maakt het wat overzichtelijker...

 

 

 

Ik zal ff in het kort vertellen waarom ik hier op het forum te vinden ben.

 

 

 

In mei 2005 ben ik gestopt met de pil maar, ik had al zo'n voorgevoel dat wij niet op de "normale" manier kinderen zouden krijgen.

 

Toen ik dan ook in december van dat jaar voor andere klachten bij een gyn. op het spreekuur kwam heb ik gelogen en gezegd dat we al mee dan een jaar bezig waren :hypocrite:.

 

En inderdaad, er kwam al snel uit dat de :sign17: van mijn vriend niet in orde waren, het waren er te weinig en ze bewogen ook niet goed.

 

Nou en toen gingen we de mmm in...pfffffffff.

 

 

 

Begin 2006 hebben we onze 1e ICSI in eigen cyclus gehad, tussendoor nog bijna een jaar "pauze" gehad en we hebben er inmiddels al 6 icsi's opzitten, waarvan we 3 terugplaatsingen hebben gehad, helaas zonder resultaat:sad:.

 

 

 

We waren tot afgelopen vrijdag bezig met de 1e gestimuleerde icsi behandeling maar, deze is helaas gestaakt omdat, er niet genoeg follikels doorgroeiden (2-3).

 

Besloten om dus te stoppen en een nieuwe poging aan te gaan met een hogere dosis hormonen in de hoop dat er dan meer follikels doorgroeien...

 

We gaan nu een doorstart maken, 14 dagen aan de primolut en dan op dag 10 weer beginnen met de decapeptyl....

 

 

 

Nou dit was wel zo'n beetje mijn verhaal, de behandelingen voelen voor mij en natuurlijk ook voor mijn vriend als een emotionele achtbaan, vandaar de titel...

 

 

 

Ik wil iedereen heel veel liefde, sterkte en doorzettingsvemogen toewensen!

 

 

 

Groetjes Alice

Posted

Jeetje meissie, wat een verhaal!

 

 

 

Je hebt helemaal gelijk, het is een emotionele achtbaan waar je in komt te zitten...

 

 

 

Ik ga hier de duimen laten draaien en hoop dat jullie snel een posi test in handen mogen krijgen..

 

Hou je ons op de hoogte??

 

 

 

Groetjes van Daan

Posted

He Daan,

 

 

 

Dank je! Tuurlijk hou ik jullie op de hoogte, het is alleen al erg fijn om het van me af te schrijven en te weten dat jullie weten wat ik doormaak, jullie snappen hoe het is....

Posted

Jeetje zeg, dat is al een hele geschiedenis zeg...snap wel dat dat een emotionele achtbaan moet zijn.

 

Ik denk ook dat hoe langer je bezig bent hoe moeilijker het is om positief te blijven, en toch is dat wel belangrijk.

 

Hoe ervaren jullie dat?

 

Heel veel succes met de doorstart en voor jullie natuurlijk ook heel veel doorzettingsvermorgen toegewenst!

 

 

x

Posted

Hoi Krisje,

 

 

 

Dat verschilt per dag, de ene dag kan ik de hele wereld aan en ben ik ervan overtuigd dat het gaat lukken maar, soms zie ik het helemaal niet meer zitten en denk ik alleen maar aan die 2 pogingen die we nog "maar" hebben. Ik heb ook nog behoorlijk wat overgewicht wat natuurlijk ook niet bevordelijk is...

 

Op dit moment voel ik me redelijk neutraal, ik was even uit het veld geslagen door de afgebroken poging maar, het gaat nu wel weer, we gaan vol goede moed verder!!!!

Posted

Hoi Lies,

 

 

 

Het is idd een zware emotionele achtbaan waar je in terecht komt. Wij zijn zelf ook in 2005 (februari) begonnen en ook nog steeds zonder succes, ik weet dus heel goed hoe het voelt.

 

heel veel succes met alles.

 

liefs, Dorine

Posted

He Dorine,

 

 

 

Ja daar weet jij helaas ook alles van, het moeilijkste vind ik zelf de 2e week van de wachtweken, dan voel je van alles en je maakt jezelf helemaal gek... Heb jij dat ook?

 

Jij ook veel succes....

Posted

Hey Lies,

 

 

 

Ik denk dat velen van ons zich heel goed voor kunnen stellen wat je doormaakt, het is ook heftig. Ik ben nu bezig met de 1e icsi-poging, dus alles is nog nieuw. Het lijkt me zelf ook al moeilijker om de moed erin te houden als het niet direct lukt. Het afblazen is weer een teleurstelling natuurlijk. En toch maar volhouden want je weet het maar nooit: de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Ook daar zijn hier op dit forum gelukkig de voorbeelden van terug te vinden!

 

 

 

Sterkte, Aafke

Posted

Ja, ook ik maak me aardig gek in de 2e week. Dit was in het begin ook zo tijdens mijn IUI's. Voordat wij met IVF begonnen heb ik 11 IUI's gehad en bij de eerste vond ik de wachtweken verschrikkelijk. Naarmate ik er meer had gehad werd dit wel iets minder maar dat komt misschien ook wel omdat ik ook een aantal keren de positiviteit 'verloren' was. Het is toch elke keer weer zoeken naar een manier om positief te blijven maar het komt vast een keer goed.

Posted

Aafke, ja gelukkig bestaan er nog wonderen.

 

Een vriendin van mij (die ik bijna nooit meer zie) belt mij heel af en toe op als ze weer over mij gedroomd heeft, ze ziet mij dan met een baby, ik vind dit altijd prettig, het geeft me weer hoop dat er ook zo'n lief mensje voor ons bestemd is...

 

 

 

Simonja, ik neem me elke keer voor om in de wachtweken niet teveel af te gaan op wat ik voel, alles komt natuurlijk door die stomme hormone maar, ik kan het de laatste dagen niet laten, je hoopt dan zo vurig dat alles wat je voelt door een zwangerschap komt...

 

En dan die vreselijke teleurstelling als je een test heb gedaan...

Posted

Hoi Alice, welkom hier.

 

Heel herkenbaar die titel 'de emotionele achtbaan'... Zelf heb ik nu een wat langere pauze, omdat het me allemaal wat te veel van het goede werd en wij er gewoon even geen zin meer in hebben. 't Gaat nu beter, maar telkens als ik denk dat ik er helemaal ben weer dan is er weer iets dat me onverwacht raakt en even van m'n stuk brengt. Niet erg en niet lang, maar ik schrik er dan wel van en vraag me af hoelang dit me blijft overkomen... Aan de andere kant is de laatste, heftige teleurstelling nu een half jaartje achter de rug ongeveer, dus ach... dan ben ik ook wel weer trots als ik zie hoe we de draad op hebben gepakt. Zo tegenstrijdig is het dus. Dat zul je wellicht herkennen vanuit je eigen 'achtbaan'?!

 

 

 

Succes met deze poging, hopen dat jouw kindje dit keer wel bij jullie geboren wordt... om maar eens te verwijzen naar het gedichtje dat onder je berichten staat; wat goed verwoord! Mooi.

Posted

Hoi Moon74,

 

 

 

Ik herken het zeker dat je zo van je stuk gebracht kan worden. Ik kan soms door een opmerking of een tekst behoorlijk van slag raken... En dan voel ik me ook echt kl*ten.... Meestal duurt dit gelukkig niet lang...

 

Ik vraag me soms ook af hoe ik verder moet als de behandelingen niet aanslaan....

Posted

Lies, Na mijn 1e mislukte icsi poging ben ik van gedachten veranderd over adoptie. Ik wilde dat nooit, het stond heel ver van mij af. Toen ik heb gezegd, Nu heb ik eraan 'geproefd' nu sta ik open voor adoptie. Hoe denk jij daarover?

 

 

 

Ik wist trouwens niet dat je ook een icsibehandeling in eigen cyclus kon krijgen, is dat een keuze van het ziekenhuis? Joy

Posted

He Joy1,

 

 

 

Mijn vriend en ik gaan niet voor adoptie, dit willen we geleukkig allebei niet... We zien het niet zitten om ook nog eens dat traject in te gaan...

 

Wel willen wij hierna (mocht het niet lukken) waarschijnlijk nog voor een spermadonor gaan.

 

Alhoewel mijn vriend geloof ik nu toch een beetje begint te twijfelen...

 

Ja, de icsi in eigen cyclus doen ze standaard in het UMCG als je leeftijd en cyclus daarvoor geschikt zijn.... De algehele kansen om zwanger het ziekenhuis uit te lopen zijn daarmee iets groter namelijk...

 

 

 

Groetjes Alice

Posted

Hallo Lies,

 

 

 

 

 

ik heb net even je topic gelezen en moet zeggen dat ik het heel goed begrijp dat het behoorlijk heftig is allemaal!moet zeggen dat ik nog nooit van icsi /ivf in eigen cyclus gehoord heb.

 

Onze cryo-tp was wel in eigen cyclus maar mocht helaas niet baten.

 

 

 

Zelf begin ik morgen met onze 2de icsi-poging, ook op icsi aangewezen vanwege het slechte zaad van mijn man.

 

Adoptie wijzen wij nu niet af maar ik ben er nog niet aan toe om er aan te denken. Eerst icsi proberen en indien dat echt niet lukt dan overwegen we donorzaad, alles stap voor stap zeg maar.

 

Jij stipte je overgewicht nog aan in een van je berichtjes, ik ben ook te zwaar maar zowel onze arts in NL als onze arts in Brussel zeggen dat het absoluut geen probleem is (tuurlijk, een goed gewicht is veel gezonder!)

 

Ik weet niet of ze bij jou wel een link leggen?

 

In ieder geval weet ik als geen ander hoe moeilijk het is om goed op je voeding te letten als je vol zit met een hoop spanningen, verdriet en onzekerheid.

 

Soms is dat alles bij elkaar net wat teveel.

 

 

 

meid ik wens je heel veel succes en hoop dat de gestimuleerde poging jullie wens zal vervullen!

 

 

 

groetjes

 

Meiske74

Posted

Lieve Meiske74,

 

 

 

Ben toch blij dat je zegt dat jouw artsen geen probleem maken van je overgewicht, dat deden die van mij helaas wel maar, omdat ik al zoveel pogingen heb ondernomen om af te vallen, vinden ze het niet eerlijk om mijn nog een poging te laten doen... Maar het blijft toch steeds in mijn achterhoofd zitten dat ik er nu niet alles aan doe om zwanger te raken maar, het lukt me echt niet om af te vallen... Het is net wat je zegt, ik zit vol emoties en dan kan ik een dieet niet lang volhouden.... pfffffffff...

 

Morgen begin je met de 2e icsi? Met de decapeptyl?

 

 

 

Heel veel succes, we gaan dan bijna gelijk op, ik begin vrijdag met de ena laaste poging (dus eigenlijk ook poging 2)...

 

 

 

Groetjes Alice

Posted

Hoi Alice,

 

 

 

Ook bij mij wordt geen probleem gemaakt van mijn overgewicht wel moet ik beter onder controle blijven ivm complicaties die wat hoger liggen.

 

Ik moet wel zeggen dat ze het bij mij niet doen omdat ik jaren een eetstoornis heb gehad en dit nu goed onder controle heb en door te proberen te lijnen een terug zou krijgen.

 

Ik loop trouwens bij het UMC in Utrecht.

 

 

 

Chantal

Posted

Hoi Chantal,

 

 

 

Ja, helaas komt mijn overgewicht ook door een eetstoornis en je komt er nooit helemaal van af denk ik...

 

 

 

Maar ik blijf het moeilijk vinden dat het misschien nadelig kan zijn voor je kansen om zwanger te raken en dat ik dan "niet eens kan afvallen". Het voelt voor mij als een falen terwijl je er zo naar hunkerd om zwanger te worden!

Posted

Dank je wel Beppie!

 

 

 

Ik heb hem niet zelf geschreven hoor maar, vond hem zo mooi dat ik hem heb "geleend".

Posted

Hoi Lies

 

 

 

Ik ben ook blij hoor dat de artsen er geen probleem van maken maar toch ben ik blij weer een kilo of 5 kwijt te zijn, en nog blijer ben ik omdat ik de "slechte"dingen kan laten staan.

 

 

 

morgen ga ik bloed af laten nemen en dan moet ik morgen of overmogen beginnen met Suprefact (6x per dag een snufje in de vorm van neusspray) na enkele dagen snuiven zal ik moeten gaan stimuleren (met Menopur).

 

zoals het er nu naar uitziet zal over ongeveer 16 dagen de pu zijn.

 

 

 

hoe bevalt jou deze gestimuleerde behandeling?

 

 

 

veel succes in ieder geval!

 

groetjes

 

Meiske74

Posted

Ik snap heel goed hoe jij je voeld ik voe het ook als falen terwijl ik normaal erg precies ben en het me maar niet lukt om af te vallen op een gezonde manier de ongezonde manier willen we niet meer ( al zou dat voor nu wel het makkelijkst zijn)

 

Gelukkig heb ik veel mensen die mij steunen en mij helpen om niet terug tevallen.

 

Ik moet wel zeggen dat het falen voor mij op dit momend meer tegen mijn lijf is en hoe het werkt, beter gezegt niet werkt zo als het moet.

 

 

 

Ik ga voor je duimen dat deze behandeling een mooi klein bruisje opleverd.

 

 

 

 

 

liefs

Posted

Hoi Meiske74,

 

 

 

Spannend hoor, dan lopen we niet helemaal gelijk op, ik moet eerst geloof ik 2 weken decapeptyl spuiten en dan krijg ik een uitgangsecho op 13 oktober...

 

Nou, ik vind de gestimuleerde bahandeling behoorlijk zwaar, helamaal nu we hem hebben afgebroken en ik een doorstart aan het maken ben, ik ben nu al 5.5 week aan de hormonen en ik merk dat ik erg moe ben....

 

Maar het is voor een goed doel dus ik wil niet te veel klagen hoor:yikes:.

 

He Chantal33,

 

Thanks, fijn dat je zoveel lieve mensen om je heen hebt die je steunen...

 

Ik merk trouwens in mijn omgeving dat de belangstelling en medeleven afneemt in de loop van de tijd, net alsof het nieuwtje er een beetje af is, terwijl het voor mij juist steeds zwaarder word.

 

Merken jullie dat ook?

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.



  • Posts

    • Hallo, Wij hebben onlangs een eerste poging ICSI gedaan. We hadden in totaal 13 eitjes die geïnjecteerd zijn. Hier zijn helaas geen bevruchtingen uitgekomen.  Uit het onderzoek is ook niets raars gekomen, geen afwijkende eicellen of zaadcellen.  Nu willen we niet hetzelfde riedeltje nog eens doen zonder verder onderzoek.  We hebben onze zinnen gezet op Gent. Daar schijnen ze meer onderzoek te doen.  Zijn er meer mensen die geen bevruchtingen hebben gehad na een - in principe - succesvol ICSI traject tot dan toe? En wat zijn jullie vervolgstappen?   
    • Hai @Ele   Wij zijn eind 2020 gestart met ivf. Eerste poging hadden ivf gehad en daar kwam helaas helemaal embryovorming. 2de ronde icsi gedaan hier 6 embryo's 1 terug geplaatst, geen succes. 1 was sterk genoeg om ingevroren te worden dus deze in mijn natuurlijk cyclus mogen terug plaats. Hier van zwanger geworden maar helaas een vroege miskraam. Bij de 3de rond niets in de vriezer maar 2 laten terugplaatsen en hieruit is onze zoon Noah geboren. Hij is nu net 1 geworden. Door ziekte van mijn man besloten snel weer de volgende ronde ivf in te gaan nu hij nog zo gezond mogelijk is. Eerste punctie zit er weer aan te komen en moet zeggen dat ik hem best wel weer knijp. Vond de vorige rondes zwaar maar met z'n lief klein mannetje erbij is het er niet makkelijker op. Hoe ervaar jij dat met een dochter van bijna 3?
    • Hoi! Ik ben 40 en voor het eerst bezig met ICSI in UZ Brussel. 3 jaar geleden 6 IUI pogingen gehad in een Nederlands ziekenhuis zonder resultaat. Ik heb afgelopen dinsdag mijn eicelpunctie gehad met 4 eitjes als resultaat. We zijn nu uiteraard in spanning aan het wachten op nieuws. Over 5 dagen worden we pas gebeld door de arts met het nieuws hoeveel embryo's de vriezer ingaan. Als er intussen iets mis zou gaan dan worden we eerder gebeld. De reden dat ik deze cyclus geen terugplaatsing kan hebben is omdat ze hebben ontdekt tijdens de punctie dat ik een poliep heb in mijn baarmoeder. Die moet eerst verwijderd worden voor ze een terugplaatsing kunnen doen. Logisch maar toch was het wel even balen!  Ik zou het leuk vinden om ervaringen te delen met lotgenoten. Hoe gingen jullie bvb om met de wachtperiodes,wat waren jullie ervaringen met de hormonen,de punctie etc... Lieve groetjes, Nathalie 
    • Hi @Aisiya, Ik begin binnenkort met mijn tweede ronde IVF/ICSI! En ik ben 42... 🙂 Ben jij al begonnen of begin je ook binnenkort?  Ik heb mijn eerste ICSI behandeling gedaan 4 jaar geleden, met als resultaat een hele mooi dochter van nu bijna 3 jaar.  Toen heb ik veel steun gehad aan deze forum, en om verhalen te delen en lezen van andere die hetzelfde meemaken.  Het lijkt mij fijn om elkaar te ondersteunen! 
    • Ik begin binnenkort voor de tweede keer met IVF ./ ICSI en ik ben benieuwd of er andere zijn die ook beginnen of net zijn begonnen?  Ik heb 4 jaar geleden mijn eerst ICSI ronde gehad, met de resultaat een hele mooie dochter van bijna 3. 
  • Topics

×
×
  • Create New...

Important Information

Terms of Use