Jaloers....

[Gast Miki]

Hmm, meid. Wat frustrerend en een schril contrast met jullie situatie momenteel.

 

 

 

Het leven kan zo oneerlijk verlopen soms! Ook wij hadden zo'n ultiem pijnlijke situatie met mijn zus. Toen wij onze vroege miskraam nr. 2 hadden, bleek dat mijn zus op diezelfde dag een abortus aan het plegen was. We waren praktisch even ver. Was haar 3e zwangerschap en ja... een 3e was niet echt gewenst. Ze heeft het zonder onze weten laten weghalen. Mijn arme ouders hadden op 1 dag 2 extreem hard huilende dochters aan de lijn, die van elkaar niets wisten. En we hadden notabene zoiets al eerder meegemaakt! Ook de zus van mijn man was, voor het eerst, zwanger op haar 39. Ze heeft de feutus, op bijna de maximale termijn, laten weghalen. Ook zonder ons, maar wel de rest van de familie (want de twijfel was groot), te betrekken. Het was -ja wel- zomaar spontaan gebeurd en ook (nog) niet welkom. :BangHead:

 

 

 

In ieder geval begrijpen we best dat ze ons wilden sparen en geen houding wisten te geven, maar het was wel een extreem kwetsende situatie. Vooral de keer met mijn eigen zus. Ik heb ook tegen haar gezegd, veel later want het moest echt slijten, dat we graag betrokken waren geweest. Missschien een soort van overleggen of we zo'n kleintje niet als familie konden opvangen. Maar ik snap ook wel dat dit veel haken en ogen heeft en niet zomaar werkt.

 

 

 

Lieve Lisette, geef jullie zelf de kans om hiervan te bekomen. Blijdschap voor haar kan echt samengaan met jullie eigen verdriet. Maar het gevoel dat overheerst verdient voorlopig de meeste aandacht.

 

 

 

Zoals je merkt, er is veel herkenning en ook al is elke situatie anders en wellicht ook minder heftig, we leven zeker met jullie mee!

 

 

 

Veel liefs, -M

 

 

 

P.s. we duimen ook heel hard dat deze emmy in je buik nu goed en gezond mag blijven zitten. Hou vast aan dat geloof he?!

[Ilcsike]

Hey dames,

 

 

 

Wil even een ander soort jaloezie verhaal vertellen wat ons rond de feestdagen is overkomen. Met kerst hebben we positief getest. :-) Aangezien best veel mensen in onze omgeving wisten waar we mee bezig waren hebben we het goede nieuws voorzichtig tegen iedereen verteld. Een vriendin reageerde echt heeel raar. Niet echt blij of enthousiast en ging steeds over op een ander onderwerp. Terwijl ze donders goed weet hoeveel problemen we hebben met zwanger worden en dat dit eitje niet eens van mij is, maar van m'n lieve zusje. Daags erna hadden Lars (m'n man) en ik het erover en het was ons beide opgevallen dat ze zo reageerde en er steeds overheen praatte. Ik zag dus echt geen spoken. Met oud & nieuw zagen we betreffende vriendin weer. Na een aantal baco's en champagne glazen bij haar kwam de aap uit de mouw. Ze is jaloers, ze wil ook kinderen.... Ze zei niet letterlijk dat ze jaloers is, maar daar kwam het wel op neer. Maar als er iemand was die ze het gunde dan waren wij het wel. Aham... Snap haar reactie echt niet !! Ze zijn nog niet eens met kinderen bezig. Ze moet komend half jaar afstuderen en pas dan kan ze eventueel met de pil stoppen en er dus voorzichtig aan beginnen. Dus dat ze nog geen kinderen heeft is (misschien) wel een luxe probleem. Ze weet natuurlijk nog helemaal niet of het snel gaat lukken, maar daar is nog niet eens sprake over. Kan ze niet haar jaloerse gevoel opzij zetten en blij en gelukkig zijn voor die goede vrienden die er zoveel moeite mee hebben om dit geluk voor elkaar te krijgen ?? We kunnen er echt niet over uit dat haar reactie naar ons toe zo was.

 

Wat vinden jullie hier nou van ?

 

 

 

Groetjes,

 

Ilona

[miranda]

Misschien cru van mij hoor, maar ik zou heel boos zijn.Wat is dat voor vriendin?

 

Hier zakt m'n broek vanaf hoor.

[miranda]

Misschien cru van mij hoor, maar ik zou heel boos zijn.Wat is dat voor vriendin?

 

Hier zakt m'n broek vanaf hoor.

 

Ps van harte gefeliciteerd!

[Faye1974]

Dat is toch niet te bevatten zo'n reactie?

 

 

 

En inderdaad alle gevoelens zo herkenbaar. Ik weet nog zo goed dat ik 5 jaar geleden een buitenbaarmoederlijke zw. had na mijn 1e IVF en we dit echt net aan onze naaste familie hadden verteld. Kwam mijn schoonzus en zwager ons stralend en zonder enige reserve vertellen dat ze zwanger was. Het ergste was dat ik het ze niet kon gunnen en nog erger was dat ik zo schrok van mijn eigen gevoelens! Hoe kon ik dat nou zo voelen? Toen ze na 3 maanden een miskraam kreeg kon ik wel door de grond zakken.....zo erg.

 

Nu 5 jaar verder is mijn eigen broer en zijn vrouw zwanger en wat was ik van te voren bang dat ik weer zou gaan flippen. Gelukkig kan ik nu wel heel blij zijn voor ze (ook al gun ik het mijzelf ook zo). Misschien komt het wel omdat ik nu weer nieuwe hoop heb omdat we weer zijn begonnen met nieuwe pogingen. Stel dat het bij ons echt niet lukt, ik heb geen idee hoe ik reageer als zij straks een kindje hebben en wij een hoofdstuk moeten afsluiten. Dat valt dan ongeveer samen en brr....daar moet ik gewoon niet eens aan denken!

 

 

 

Maar meiden; zolang we nog in de race zijn is er hoop, toch?!

[Lisette]

Wat een shit reactie inderdaad. Weinig inlevingsvermogen zo te horen. En toch....ik vond het ook best moeilijk om direct heel blij te zijn voor m'n zus, maar inmiddels lukt dat goed. Ondanks dat zit er ook altijd dat 'tegengevoel'. Ik wil daar zelf niet aan toe geven dus ik doe zo enthousiast mogelijk, ook al is dat moeilijk zo nu en dan. Tenslotte gun ik haar natuurlijk het allerbeste. En zij mij ook. We hebben het er dus allebei moeilijk mee. Kan best zij dat jouw vriendin het veel moeilijker vind dan ze wil toegeven. Een goed gesprek hierover helpt mij altijd goed...

[henkiepenkie]

Beste Lisette,

 

 

 

 

 

Heb precies het zelfde. Ben wel blij voor mijn zwangere zus, maar voel dat het soms ook wel erg veel pijn doet en ik dus ook niet altijd zit te wachten op trotse opa's, oma's of het bekijken van echo's. Gelukkig begrijpt zij dat erg goed, dus dat is wel fijn. Snap ook natuurlijk heel goed dat zij enorm blij is en hierover wil vertellen. Maar dat dubbele gevoel is zeer herkenbaar.

 

 

 

Icsilke, de reactie van jouw vriendin vind ik alleen wel erg raar. Zeker omdat ze weet hoeveel moeite jullie hebben gedaan, en zij zijn nog niet eens bezig.

 

 

 

Henkie

[witje]

je vriendin vind het waarschijnlijk gewoon heel moeillijk omdat ze ook de wens heeft. Dan maakt het volgens mij niet uit of ze er al wel of niet mee bezig zijn. Ze weet van jullie dat het niet zo makkelijk hoeft te gaan en zij moet door studie het proberen uitstellen. Dat maakt de wens niet minder. Hoe reageerde je zelf toen je nog niet wist dat je hulp nodig had?? op iemand die wel zwanger was?? Mischien praat ze er overheen omdat ze zich geen houding kan geven.

 

Wees niet altijd te hard over mensen en hun reacties, wie weet hoeveel leed er achter zit. Wij weten zelf hoe pijn dat kan doen en hebben zelf ook waarschijnlijk zulke fouten ook gemaakt tegen over anderen.

 

Het is echt heel vervelend en vooral pijnlijk dat ze zo reageerde, probeer het ook vanuit de positie van een ander te zien.

 

 

 

Sorry dat ik er zoals ik hier lees anders dan jullie over denk. Iedereen heeft zijn eigen verdriet en tekortkomingen. En onze reacties worden ook niet altijd goed begrepen. Meestal verwachten wij begrip voor onze situatie, maar niet iedereen kan zich hierin verplaatsen.

[pleun79]

een paar jaar geleden zijn we met zn 2e naar centerparcs geweest in de krokus vakantie

 

 

 

wat ben ik daar van mezelf verschoten

 

in het zwembad waren allemaal mama's met pas geboren kindjes

 

en wij waren echt nog niet met kinderen bezig , arjan was er dus echt nog niet aan toe , en ik dacht ik ook niet

 

maar in dat zwembad heb ik echt een beakedown gehad

 

ik zag gewoon groen van jalousie

 

ik wilde dat ook , ben van pure elende het zwembad uitgegaan en dat weekeinde niet meer in geweest

 

dat was voor mij het begin van mijn bio klok die steeds harder begon te rammelen

 

maar eerst moest het financieel en bij arjan ook op dat niveau komen

 

dat is nu gelukt en dan wil het niet "effe snel "

 

pffff weer die gevoelens die bij iedereen die ik met mooie buik , of uk in de armen zie

[elinorac]

Even dit topic nieuw leven inblazen omdat ik net een beetje schrok van mezelf... en het effe kwijt moet.

 

Ik haal net een geboortekaartje van mijn ex-vriend uit de bus: zijn tweede dochter, 13 maanden (!) na zijn eerste. (Was een foutje, maar wel blij natuurlijk...) Ik wist wel dat ze er weer 1 kregen, maar ik kreeg net toen ik het las gewoon een steek in mijn maag van jaloezie, wat stom! Ik weet dat het menselijk is, maar toch baal ik dan van mezelf want ik gun het hem (en zijn vriendin, die ik niet ken) van harte!

 

 

 

Pfff moest ik even kwijt...

 

 

 

Caroline

[EDR]

:hugg:

 

Dikke knuffel voor caroline

[ChrisH]

Heel herkenbaar. Het is volgens mij niet zo raar dat je jaloers bent. Ik heb dat op mijn momenten ook wel eens. Volgens mij ontkomt niemand van ons aan deze gevoelens; die spelen van tijd tot tijd op. Tenminste bij mij wel.

[Vanessa]

Ik denk dat we die gevoelens allemaal wel eens hebben. Hoe je de ander het ook gunt je gunt het jezelf toch het meest? Ligt er wel een beetje aan wie het is en in welke situatie. Is geen schande is ons overlevingsgen anders was het menselijk ras allang uitgestorven.

[IVF-Vader]

Wat een verhalen allemaal zeg. Bij ons in de familie is het juist helemaal andersom gelukkig. Ik heb 2 broertjes, beiden vader of vader-to-be. Degene die al vader is, van 2 supermeiden, reageerde helemaal enthousiast, maar ook wat bezorgd, toen we vertelden een kinderwens te hebben; zijn vrouw heeft na beide bevalling een psychose gehad die afgrijselijk was voor iedereen en voor haar helemaal (stel je toch eens voor; ben je net moeder, heb je gedachten over je kind kwaad doen, ze voelt zich nog steeds diep schuldig). Mijn andere broertje, zijn vriendin heeft PCO en werd tijdens de IVF procedure gebeld dat ze spontaan zwanger waren geworden.

 

 

 

En nu wij zelf, 2 mannen, dus helemaal vanzelf gaat het niet :-) Maar met de hulp van 2 supervrouwen die voor ons draagmoeder en eiceldonor willen zijn, gaat het hopelijk toch lukken. En iedereen leeft zo ontzettend mee, vrienden die met kinderen bezig zijn, hebben zelfs gevraagd of we het willen weten als het ze gelukt is, of dat we liever nog even van niets zouden willen weten. Dus het kan ook anders!

[svenja]

inderdaad 2 mannen dat wil niet lukken op de natuurlijke manier.

 

wel geweldig dat jullie twee draagmoeders hebben gevonden 1 is al moeilijk om te vinden.

 

ik dacht alleen dat dat niet mag in nederland maar het zal dan blijkbaar wel mogen. of zullen zij dan ook de moeders van de kinderen zijn. ik hoop voor jullie dat het geluk jullie snel tegemoet komt.

 

 

 

liefs

[IVF-Vader]

Hoi Svenja,

 

 

 

Oh nee, we hebben geen 2 draagmoeders hoor! Een vriendin gaat draagmoeder zijn, maar niet mbv haar eigen eicel. Een andere vriendin zal de eicel doneren. Zij zullen geen van beiden een rol spelen in de opvoeding, maar wel een grote rol in ons leven blijven spelen, altijd! In NL mag het wel, het heet hoog technologisch draagmoederschap. Maar het enige centrum in NL dat deze behandeling doet is de VU en zij behandelen alleen man/vrouw stellen. We 'vluchten" dus naar Londen, waar we wel welkom zijn.

[Simba]

Fijn voor jullie dat het in Londen wel kan!!!

 

 

 

2 vrouwen is geen probleem, om kinderen te krijgen, maar 2 mannen dan weer niet..

 

Belachelijk.

 

 

 

Hoop dat het jullie gegund is!!!!!

[svenja]

he ivf vader

 

 

 

dan had ik de zin verkeerd begrepen.

 

jullie hebben groot gelijk dat jullie lekker naar Engeland gaan. ik vind het belachelijk voor woorden dat jullie in nederland niet geholpen worden. mannen hebben ook gevoel en ook een kinderwens en wie zijn hun om te bepalen dat jullie dat niet mogen.

 

dat geld ook voor adoptie. als homestel is het heel moeilijk bijna onmogelijk om te adopteren. ik wens jullie veel geluk en hou ons op de hoogte. hopelijk woorden jullie een mooie familie met een papa en een papa.

 

 

 

liefs