Jump to content

Na een miskraam


Henne

Recommended Posts

Hai meiden,

 

Er is een heel fijn topic over het verloop van een miskraam, missed abortion, bbz, maar hoe gaan jullie hierná verder? Hoe verloopt je eerste menstruatie? Wanneer kwam die? Wanneer ging je weer aan het werk? Hoe gaat met emoties en verdriet? Wat stelde het ziekenhuis voor, is er verder onderzoek gedaan? Het zijn allemaal dingen die nu op mij, ons, afkomen en ik merk dat dit best moeilijk is. Misschien kunnen we elkaar ook in dit proces steunen....

 

Het is nu voor ons zeven weken geleden dat we het slechte nieuws kregen. Afgelopen dinsdag controleecho gehad na de curettage. Dat zag er allemaal goed uit, dus op zich goed nieuws. Ook stelde het ziekenhuis voor toch aanvullend onderzoek te doen. Meestal gebeurt dat pas na meerdere miskramen, maar omdat wij ook al redelijk wat mislukte terugplaastingen hebben gehad, willen ze het nu al doen. Eind februari krijgen we uitslagen van chromosoom- en stollingsonderzoek (en geloof ook schildklier en suiker).

 

In eerste instantie zouden we de 2e normale menstruatie aan mogen melden voor onze cryo's. Nu gaat dat dus en maandje later worden en ik merk dat ik het daar erg moeilijk mee heb. Wil verder. Wil zo snel mogelijk weer zwanger zijn, al weet ik dondersgoed dat het heel goed kan dat we helemaal niet meer zwanger worden. Als ik op dat formulier zie staan: herhaalde failed implantation + late missed abortion, dan kan ik wel huilen.

 

Het moeilijke is dat ik bijna nergens anders mee bezig ben. Werken doe ik wel weer, maar interesseert me weinig. Ik heb ook weinig behoefte aan sociale contacten. Ik probeer wel weer 'normaal' te leven en te genieten, maar het is zo moeilijk. Elke dag is er wel een moment waarop je herinnert wordt aan wat je kwijt bent geraakt en de tranen zitten gewoon nog heel hoog.... Gisteren voor het eerst na de curettage ongesteld geworden. Blij dat mijn lijf 'weer werkt', maar oh zo confronterend....

 

En ook heel praktisch nog een vervelend iets: ik schrik nogal van de hoeveelheid bloedverlies. Hoor graag of meiden dit herkennen? Twijfel of ik het ziekenhuis zal bellen, beetje lastig om het zo vlak voor het weekend een dagje aan te kijken...

 

Veel liefs,

Henne

Link to comment
Share on other sites

Lieve Henne, ik heb in juli een curretage ondergaan na een m/a bij 8 weken. Die is volgens het boekje verlopen en ik ben twee dagen later weer aan het werk gegaan omdat ik behoefte had aan afleiding en dat heeft erg geholpen. De dag na de curretage verloor ik veel stolsels, later die week weinig. Maar in de week daarna gingen de dijken open en heb ik ontzettend veel bloed verloren, dat was zeker 10 dagen na de curretage. Het was helderrood. 5 weken na de curretage kreeg ik mijn normale menstruatie weer. Bij ons is het weefsel onderzocht en er waren geen afwijkingen te vinden, dus gewoon domme pech. Hoewel ik blij was deze zwangerschap snel af te kunnen sluiten, gaat er geen dag voorbij dat ik er niet aan denk. Ik vind het vooral zo zonde en dat maakt me verdrietig, maar het belemmert me niet in m'n functioneren. Het is een cliche maar de tijd heelt alle wonden.

 

Ik mocht meteen door voor een cryo TP (helaas mislukt) en heb inmiddels ook weer een mislukte ivf-poging achter de rug. Hoewel ik erg teleurgesteld ben, komt het niet in de buurt van het intense verdriet en de wanhoop die ik voelde na de m/a. Ik ga nu aan poging 3 beginnen en ben heel erg bang dat het weer mislukt en vind het moeilijk positief de poging in te gaan. Het houdt me erg bezig, maar ik denk dat iedereen dat op dit forum herkent. Je wordt toch een beetje geleefd tijdens dat hele medische circus en het is of je eigen leven, je eigen plannen, naar de achtergrond schuiven want je weet niet waar je over een paar maanden bent, of niet...

 

Henne, het is gewoon k*t. Ik kan niet anders zeggen. Iedereen gaat hier op z'n eigen manier mee om en er is geen goede of slechte manier. Ik kan je alleen maar zeggen dat de pijn minder wordt.

 

Dikke knuffel xxx

Link to comment
Share on other sites

hoi lieverd,

 

hoe ben ik verder gegaan na de mk??? ik heb best wel een lange periode thuis gezeten en ben toen weer op therapeutische basis gaan werken.

Ik had het geluk dat ik redelijk snel weer ongesteld werd na de mk.

ik ben 2 oktober gecurreteerd. op 4 oktober gaf ik alweer een lesje, maar dat heeft me geen goed gedaan.

op de 21e oktober hebben we controle-afspraak gehad en kregen we weer groen licht om te mogen vrijen, waar we dus ook van gebruik maakten. Twee weken daarna werd ik ongesteld en twee weken daarna weer...dus na 4 en 6 weken na de mk/curretage. volgens het boekje dus.

Mijn gevoelens...hoe ging ik daarmee om...ik heb vanaf het begin van de zwangerschap een dagboekje bijgehouden en iedere dag ook bijgehouden wat er gebeurde, omdat we een hele onzekere periode hebben gehad. we hadden de eerste echo bij het eigenlijke intake-gesprek van de ivf. een week later weer een echo, want ik heb meer kans op een bbz ivm een eileider. deze echo was echter niet duidelijk, te donker, een teken dat het echo-apparaat al aan het kapot gaan was. Ook had ik toen al wat bloedverlies erbij.

De week daarna (6 weken was ik toen) een afspraak met de gyn gehad (niet mijn eigen) en omdat zij niets kon zien op de echo, zei ze dus ook heel bot, nou...dat zal wel niet goed zitten. Week later weer een echo gehad (11-9). hier kregen we te horen dat we volgens de echo pas 5 weken ipv 7 weken...huh...vreemd...maar goed...week daarna (week 8) weer een echo, maar omdat het echo-apparaat nog steeds niet gemaakt was, moest het op het kleine echo-apparaatje van de gyn zelf...hij kon ons echter nog steeds geen uitsluitsel geven. vond het zelfs een beetje te klein. en nog steeds wat bloedverlies. Wat er allemaal door je heen gaat is niet te beschrijven..je wilt zo graag geloven dat het goed zit, maar diep van binnen weet het je eigenlijk al. en dat bleek ook zo op 22-9. 's Ochtends had ik al zwart/donderrood bloedverlies en toen wist ik eigenlijk al dat het niet meer goed zat. De echo heeft het ook bevestigd, geen hartactiveit. Dit was dus week 9. Gelukkig was het niet druk op de afdeling, dus ik heb mijn tranen maar de vrije loop gelaten...heb me die dag ook meteen ziekgemeld op mijn werk. En dan zit je thuis...wachten totdat het spontaan afkomt...maar dat was bij mij dus niet het geval...krampen, steken, veel bloedverlies en dan weer helemaal niets...waardoor je toch weer hoop krijgt...alles bijgehouden in het dagboek...uiteindelijk hield ik het mentaal niet meer vol, draaide helemaal door en heb om een curretage gevraagd, gelukkig goedgekeurd en goedgegaan allemaal. voelde me daarna helemaal leeg...de menstruatie daarna was inderdaad met veel bloedverlies...heftiger dan ik gewend was...maar dat heb ik nu nog steeds...ik vermoed dat dit ook normaal is, als je zoiets meemaakt (ook al is het nu al ruim een jaar geleden)...ook met al die hormonen en verdikking iedere keer van het baarmoederslijmvlies...alles moet er toch uit...

Het dagboek heb ik op een gegeven moment uitgeprint en helemaal in orde gemaakt met foto's (de echo's) en plaatjes erbij. Ook heb ik een gedichtje gemaakt...

Maar heel vaak overvalt het me nog steeds...de waarom-vragen...en die schrijf ik dan ook mooi op in mijn blog...ik probeer zoveel mogelijk te verwerken door op te schrijven...

het verdriet zal altijd blijven...maar slijt wel met de tijd...natuurlijk bij feestdagen komt het toch weer terug...soms in alle heftigheid, soms ook niet...mijn verjaardag zal in elk geval nooit meer hetzelfde zijn...want dan denk ik altijd eraan dat ik toen was uitgeteld...

na onze mk zijn wij dus pas begonnen met het hele ivf-gebeuren. intakegesprek in december gehad en het startgesprek uiteindelijk in maart 2010. en nu...een jaar later zitten we nog steeds met lege handen...geen cryo's, geen spontane zwangerschap tussendoor in de verplichte...door diepe dalen gegaan, maar hopelijk ben ik daar nu uitgeklommen...met pijn en moeite wel...

 

hoop voor je dat uit de onderzoeken iets komt, waar jullie wat aan hebben of waardoor misschien duidelijk wordt waar het bij jullie aan ligt...wie weet is het wel het stofje waarop ik me heb laten onderzoeken: antifosfolipidesyndroom...vraag hier eens naar...is een bloedonderzoek. stofje in het bloed doet het bloed namelijk te snel stollen, waardoor er te weinig zuurstof is...en dit kan miskramen veroorzaken en innstelingen voorkomen...ik heb het niet, dus bij mij is het gewoon pech geweest...

 

meissie...de hoeveelheid bloed komt me dus bekend voor...mocht je het echt niet vertrouwen, dan zou ik gewoon bellen...

 

en dat je nergens anders meer interesse in hebt...ik heb dat ook ...ons hele doen en denken is er op dit moment op afgesteld om zwanger te worden en dat iemand dan zich ergens anders over druk maakt, dat boeit ons niet...wij hebben (in onze ogen) een veel belangrijker probleem wat verholpen moet worden...echt...ik begrijp je volledig...mijn R&O-gesprek stelde niet veel voor...moest ik eigenlijk voorbereiden, maar mijn gedachten stonden er helemaal niet naar...wat interesseert mij zo'n functioneringsgesprek. Ik doe mijn werk en dat was het dan ook...ben blij als ik naar huis kan gaan en niet meer aan mijn collega's hoef te denken, maar effe kan wegkruipen in mijn holletje waar alleen mijn eigen gevoelens belangrijk zijn...

vergeet echter niet om niet al te diep in je holletje terug te trekken...hoe moeilijk het ook op sommige momenten is, probeer vooruit te blijven kijken, blijf positief, denk inderdaad vaak eraan dat je in november gaat bevallen!!! visualiseer dat het een leven is...doe ik ook...als iemand met mij een afspraak op het werk in september wil maken, zeg ik bij voorbaat al dat ik er dan niet ben ivm zwangerschapsverlof.....

 

ik weet niet of je wat aan mijn verhaal hebt, want het is een heel verhaal geworden...

 

Probeer deze menstruatie te zien als een teken dat je lichaam zich aan het schoonmaken is en zich aan het voorbereiden is op een lief klein beebje (of lieve kleine beebjes). Al het oude eruit en al het nieuwe erin!!!

 

wil je laten weten dat ik je helemaal begrijp, dat ik hetzelfde voel, maar we komen er wel uit!!!! in november is ons eindpunt!!!

 

dikke knuffel!!!

 

Nico

Link to comment
Share on other sites

Hai Henne,

 

Ook ik heb 2 miskramen gehad.

De tweede keer had ik na 6 weken heel veel bloed verlies en moest ik nog een keer gecurreteerd worden.

Beide keren werd ik na 6 weken ongesteld en mocht ik gelijk weer verder met mijn cryo's.

Zelf ben ik 1 dag thuis gebleven en toen weer aan het werk gegaan omdat ze nogal moeilijk deden.

Zo heb ik het verdriet niet echt een plek kunnen geven, maar nu een half jaar later gaat het weer prima met me.

Ook ik had nergens meer zin in en totaal geen interesse meer in dingen.

De eerste ongesteldheid had ik ook meer bloedverlies dan normaal

Ik heb me echt heel down gevoeld, maar nu gaat het weer helemaal lekker, maar ik ben dan ook zwanger dat scheelt.

 

Meis heel veel sterkte en hopelijk snel weer beginnen.

 

liefs

Rachel

Link to comment
Share on other sites

Lieve Henne,

 

Even een dikke knuffel voor jou.

 

Ik kan niet (echt) meepraten over dit onderwerp, want daarvoor zijn mijn vmk-en te kort. Maar als ik dat gevoel vergroot met het aantal weken dat jij zwanger was (en hoe dicht jij bij de "veilige" 13 weken dacht te zijn)... dan heb ik een idee hoe schrijnend deze pijn moet zijn voor jou... voor jullie.

 

Mijn advies ken je, neem echt -echt- de tijd hiervoor. Het is zoiets groots en onmachtigs en er is zo weinig zeker. Dat vergt dat je een vorm moet vinden om hiermee om te gaan, en dat vergt tijd. Hoelang die duurt, dat bepaal jij.... met je gevoel, je lijf en je relatie. Mij heeft praten heel erg geholpen, met een expert op dit gebied. Het ziekenhuis kan je vaak heel goed hierin helpen/verwijzen.

 

Ik wens jullie alle goeds voor nu, voor straks en voor later.

 

Nog een extra warme knuf, -M

Link to comment
Share on other sites

Ik heb bij de eerste mk/ma ook daarna lang thuis gezeten, bijna 4 maanden Door de ma 1 week in het zkh gelegen dus lichamelijk toestand was ook niet goed.

Alle eerste stappen voelen als een drempel aan na de mk.

 

Bij de tweede mk ben ik door de hormonen nasleep uiteindelijk ook 3 maanden uit de running geweest.

Link to comment
Share on other sites

Lieve Henne,

 

bij mij was na de mk alles wel snel op de rit, ik moet zeggen, het was bij mij in een veel vroeger stadium en het kwam spontaan af, wat overigens heftig was, compleet met rugweeën, en daar schrok ik van. Die dag ben ik naar huis gegaan van mijn werk, de volgende dag weer gaan werken. Dat klinkt misschien ongevoelig maar wij (ik) heb het op deze manier ervaren.De volgende menstruate kwam ook gewoon op de normale tijd en was net als anders. Maar wat je zegt, dat je maar met een ding bezig bent, dat je weer snel zwanger wilt worden, dat wekr je nit interesseert, het klinkt me erg bekend. Veel van jouw ervaringen herken ik van na de vroeggeboorte, als ik nu terugkijk op 2010 is het of ik die maar gedeeltelijk meegemaakt heb.

Het verdriet daar wordt je iedere keer mee geconfronteerd en niemand kan je zeggen hoe lang het duurt, ik wilde niets liever als weer zwanger raken, dat ben ik , ik geniet er op mijn manier van maar toch hebben de jongens de overhand. Wat mij destijds enorm geholpen heeft is veel schrijven (letterlijk van me afschrijven).

Er waren periodes dat ik actief was, ging de slaapkamer schilderen, het trappengat en de overloop, maar ook periodes dat ik niet vooruitkwam.

In mijn ogen ben je op de goede weg en ben je je verdriet aan het verwerken. Het is iet niks wat je meegemaakt hebt,na een traject wat al zo lang duurde en vol onzekerheid zat, dat moet je niet uitvlakken hoor. Persoonlijk denk ik dat de interesse voor je werk weer teruggaat komen, ik durf dat nu te zeggen puur uit eigen ervaring....Werken vind ik ook weer fijn om te doen.

Wat je schrijft over de angst voor de toekomst, of het nog gaat lukken, dat is erg moeilijk als je die gevoelens hebt, ik heb me er aan over gegeven en op een bepaald moment kwam bij mij echt het besef, niet te veel op de zaken vooruitlopen, me pas druk gaan maken als er een reden voor is. Dat klinkt erg makkelijk, vind ik zelf ook nu ik het schrijf maar zo gign het wel. Hoe graag je de boel in perfecte banen wilt lijden, soms dan sta je geheel buitenspel..dat is ook juist erg angstig.

 

Ik hoop van harte dat je straks je weer wat beter voelt, en dat je de positiviteit, die jij echt hebt!) terugvind. Zoals ik al eerder aangaf vind ik het erg goed vvan het zkh. dat ze al het eea. gaan onderzoeken, maar voor jou zou het beter voelen als de resutlaten er eerder zouden zijn... zodat je sneller doorkunt. Heel begrijpelijk.

Maar lieve Henne, die extra maand is niets op jullie historie van behandelingen en ik denk echt dat jij er straks ook zo tegenaan kijkt. Nu ik het schrijf is het best irritant want wellicht zegt een stemmetje je dit ook wel maar waarom voelt het dan toch niet zo!? pffff ik zou willen dat we er iets aan konden doen.

 

Lieve meid, misschien is bij jou het vertrouwen even weg maar dat komt echt terug!!!

 

 

 

even ter aanvulling, ik ben ook bij een psychologe onder behandeling, ik zie haar iedere 8 weken ongeveer, ze zegt eigenlijk weinig, ik krijg geen "preek" of "opdrachten" of wat dan ook maar ik kan mijn verhaal kwijt en merk dat ik het prettig vind om van een proffesional bevestiging te krijgen, om ons heen zijn er velen met goede raad (super natuurlijk) maar ik ervaar dat ik veel baat bij haar heb.....

liefs

Babeth

Link to comment
Share on other sites

hey meis.

 

Heel herken baar verhaal!!

Vorig jaar ook een miskraam gehad. En ik was 8 weken toen we er achter kwamen dat het een missed abortion was.

Ook een curetage.

Na ongeveer 4 weken werd ik weer ongesteld, en idd. ook meer dan normaal, het was op een gegeven moment over dacht ik, maar toen kwam het weer terug.

Als je écht het idee hebt dat je door blijft vloeien, (ieder half uur tot een uur een doordrengt verband) moet je zeker aan de bel trekken.

 

Ik vind het zo herkenbaar hoe je het allemaal op schrijft. Bij mij heeft het zeker 3 maanden geduurd voor ik weer interesse int leven kreeg.

Daarbij liep ik thuis. Ik was nl. kraam verzorgster, een heel mooi, maar in ons geval ook een heel zwaar beroep!! Ik zag het écht niet zitten om te werken, voor dat ik zwanger werd had ik het er al moeilijk mee, omdat het gewoon steeds confronterender werd.

Het is een rouw proces meid, ik heb ook nog heel lang lichamelijke klachten gehad, puur omdat ik het psychisch zo zwaar had!!

De toekomst lijkt zo donker, alle dromen zijn weg, en of die dromen weer terug komen?? niemand weet het, en niemand kan je die garantie geven.

het moet een plekje gaan krijgen, en dat krijgt het ook wel, want daar ben je mee bezig in je rouw proces, maar verwacht niet van je zelf dat je dat 'ff' doet, dat heeft écht z'n tijd nodig!!

Wat ik zelf ook had, was pijn, pijn in m'n hart, in de maanden daarna, dat kwam ook iedere dag naar boven. Pijn om het verlies, pijn om de dromen die weg zijn, pijn om de kinderloosheid, pijn omdat je weet dat je 'weer' overnieuw moet beginnen, pijn omdat je niet weet of je weer zwanger mag worden.

en ik kan wel heel goed begrijpen dat je graag gelijk verder wil, maar vlak dit niet uit meid!!Dit heeft tijd nodig om te verwerken!!

 

ik wil je heel veel sterkte toewensen!!!!

K hoop dat je het een plekje kan gaan geven, en dat je ondanks alles weer wat hoop voor de toekomst mag krijgen.

 

Liefs

Link to comment
Share on other sites

Beste Henne,

Ik voelde van de week al de behoefte om te reageren, maar heb ik even gelaten. Ik wil nu wel even reageren.

Het is voor iedereen anders hoe je ermee omgaat na de periode van de miskraam. De ene manier is niet beter, dan de andere manier. Het is jouw weg en de weg van jouw man en daarbij ook jullie weg.

Toen wij in mei 2009 onze (zeer vroege) miskraam hebben meegemaakt, had mijn vriend zoiets dat ik maar doorging. Ik was niet verdrietig op zijn manier. Hij wou dat ik ook mijn tranen liet zien, want dat vond hij nodig. Ergens moest het op zijn manier. Natuurlijk was ik hier zelf ook verdrietig onder. Het deed mij ook pijn dat het niet zo mocht zijn dat de zwangerschap zich doorzette. De kunst is dan om elkaar wel te blijven zien en vooral ook te blijven horen.

Wij hebben na twee mislukte PGD-pogingen in combinatie met een icsi-behandeling ervoor gekozen om gesprekken met een maatschappelijk werkster aan te gaan. Voor ons is dit de mooiste stap geweest die wij in het afgelopen jaar hebben gezet. Wij zijn er veel rijker door geworden. Er is (en nog steeds) niet alleen gekeken naar het niet willen lukken van onze kinderwens. Er is veel breder gekeken. Hier zijn wij ontzettend dankbaar voor. Uiteindelijk moet je het allemaal nog steeds zelf doen, maar een steuntje in de rug, is ontzettend fijn. Op deze manier hebben wij onze poging in november/december 2010 op een hele andere manier doorgemaakt (relaxer). Het is ons helaas nu ook niet gegeven, ook dit keer wel weer van alles gevoeld aan zwangerschapssignalen. Ik herken dus jouw verhaal van herhaalde failed implantation.

Op ons verzoek heeft ons huidige ziekenhuis in juni 2010 wel nader onderzoek ingezet. Ik dacht vooraf dat dit een strijd zou worden, maar wij kregen de volle medewerking van het ziekenhuis, zonder enige moeite. Ze hebben alleen getest op onderdelen, waar een oplossing voor zou zijn (o.a. werking schildklier, vitamine B12 gehalte, foliumzuur gehalte, antistoffen schildklier, trombose, B12 opname). Bij ons is uit deze onderzoeken niets uitgekomen.

Toen wij in 2009 nog in het andere ziekenhuis liepen (jouw huidige ziekenhuis), is hier ivm verminderde zaadkwaliteit bij mijn vriend wel standaard het chromosoomonderzoek in werking gezet (wachttijd toen 3 mnd op uitslag, jouw 2 mnd wachten in sneller dan voorheen). Wij behoorden wel tot de categorie waaruit hier iets uitkwam. Kort hierna hebben wij een gesprek gehad met een klinisch geneticus (Erasmus MC, waar toendertijd de chromosoomonderzoeken zijn uitgevoerd), dit gesprek was aanleiding om ook bij mij het chromosoomonderzoek uit te voeren. Bij mij waren er gelukkig geen afwijkingen.

Ik kan me nog herinneren dat na de miskraam, mijn volgende menstruatie wat langer op zich liet wachten. De hoeveelheid bloedverlies was vrij normaal.

Ook ik ken de gedachte. Ik wil zo snel mogelijk weer zwanger zijn. Alleen hebben wij dit niet voor het uitkiezen. Ik heb inmiddels ook de insteek dat deze gedachte niet helpt. Je kan wellicht jezelf er alleen maar meer pijn mee doen, door het zo te zien. Ik probeer het meer los te laten en maar zien wat de toekomst ons zal mogen brengen.

Het hele proces (ook nu dat onze laatste pgd-poging is mislukt) heeft tijd nodig. Niet dat ik pas over een jaar wil kijken, wat nu, in tegendeel. Maar soms kan je gewoon niet sneller, je hoofd wilt dat soms wel, maar je hart kan/wil dat nog niet.

Een paar weken geleden heeft voor ons de wereld even stil gestaan. Voor het eerst heb ik me dit keer ziek gemeld na een mislukte poging. Inmiddels heb ik mezelf weer wat in beweging gebracht en staan wij zelf weer wat meer in de wereld. Ik werk weer voor 50%. Ook hier weinig zin in sociale contacten. Maar ik bespeur nu ook een andere kant. Wij hebben die sociale contacten ook nodig, om uit het diepe dal omhoog te kunnen klimmen en weer wat te kunnen genieten, al zijn het van de kleine dingen.

Ik wens jou (jullie) alle goeds toe voor 2011 en dat jullie wensen uit mogen komen.

Lieve groetjes,

Huanne

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.



  • Posts

    • Hallo, Wij hebben onlangs een eerste poging ICSI gedaan. We hadden in totaal 13 eitjes die geïnjecteerd zijn. Hier zijn helaas geen bevruchtingen uitgekomen.  Uit het onderzoek is ook niets raars gekomen, geen afwijkende eicellen of zaadcellen.  Nu willen we niet hetzelfde riedeltje nog eens doen zonder verder onderzoek.  We hebben onze zinnen gezet op Gent. Daar schijnen ze meer onderzoek te doen.  Zijn er meer mensen die geen bevruchtingen hebben gehad na een - in principe - succesvol ICSI traject tot dan toe? En wat zijn jullie vervolgstappen?   
    • Hai @Ele   Wij zijn eind 2020 gestart met ivf. Eerste poging hadden ivf gehad en daar kwam helaas helemaal embryovorming. 2de ronde icsi gedaan hier 6 embryo's 1 terug geplaatst, geen succes. 1 was sterk genoeg om ingevroren te worden dus deze in mijn natuurlijk cyclus mogen terug plaats. Hier van zwanger geworden maar helaas een vroege miskraam. Bij de 3de rond niets in de vriezer maar 2 laten terugplaatsen en hieruit is onze zoon Noah geboren. Hij is nu net 1 geworden. Door ziekte van mijn man besloten snel weer de volgende ronde ivf in te gaan nu hij nog zo gezond mogelijk is. Eerste punctie zit er weer aan te komen en moet zeggen dat ik hem best wel weer knijp. Vond de vorige rondes zwaar maar met z'n lief klein mannetje erbij is het er niet makkelijker op. Hoe ervaar jij dat met een dochter van bijna 3?
    • Hoi! Ik ben 40 en voor het eerst bezig met ICSI in UZ Brussel. 3 jaar geleden 6 IUI pogingen gehad in een Nederlands ziekenhuis zonder resultaat. Ik heb afgelopen dinsdag mijn eicelpunctie gehad met 4 eitjes als resultaat. We zijn nu uiteraard in spanning aan het wachten op nieuws. Over 5 dagen worden we pas gebeld door de arts met het nieuws hoeveel embryo's de vriezer ingaan. Als er intussen iets mis zou gaan dan worden we eerder gebeld. De reden dat ik deze cyclus geen terugplaatsing kan hebben is omdat ze hebben ontdekt tijdens de punctie dat ik een poliep heb in mijn baarmoeder. Die moet eerst verwijderd worden voor ze een terugplaatsing kunnen doen. Logisch maar toch was het wel even balen!  Ik zou het leuk vinden om ervaringen te delen met lotgenoten. Hoe gingen jullie bvb om met de wachtperiodes,wat waren jullie ervaringen met de hormonen,de punctie etc... Lieve groetjes, Nathalie 
    • Hi @Aisiya, Ik begin binnenkort met mijn tweede ronde IVF/ICSI! En ik ben 42... 🙂 Ben jij al begonnen of begin je ook binnenkort?  Ik heb mijn eerste ICSI behandeling gedaan 4 jaar geleden, met als resultaat een hele mooi dochter van nu bijna 3 jaar.  Toen heb ik veel steun gehad aan deze forum, en om verhalen te delen en lezen van andere die hetzelfde meemaken.  Het lijkt mij fijn om elkaar te ondersteunen! 
    • Ik begin binnenkort voor de tweede keer met IVF ./ ICSI en ik ben benieuwd of er andere zijn die ook beginnen of net zijn begonnen?  Ik heb 4 jaar geleden mijn eerst ICSI ronde gehad, met de resultaat een hele mooie dochter van bijna 3. 
  • Topics

×
×
  • Create New...

Important Information

Terms of Use