Ben er even helemaal klaar mee

[Deniseke]

Hallo dames,

 

Na een tijdje niet meer aanwezig te zijn geweest, ben ik dan toch weer terug.

We zijn vorig naar met ons ICSI traject begonnen, waarin van alles misgegaan is. Nadat afgelopen augustus onze laatste cryo niet door de ontdooiing kwam, hebben mijn man en ik besloten om te tijdelijk te stoppen met het hele circus. We hebben nl. nog een poging over. In het begin was het moeilijk om even rust te nemen, maar toen ik me eindelijk een beetje beter voelde kwam vriendin 1 met net goede nieuws dat ze zwanger was... Ik voelde me meteen weer bagger. Ik was hartstikke blij voor hun, maar toch was er ook een heleboel verdriet. Nadat ik weer een beetje opgekrabbeld was, kwam vriendin twee met het nieuws dat ze zwanger was.. Wederom hetzelfde verhaal als bij nummer een. Ik was blij voor hun, maar weer werd die oude wond opengerukt. Vanavond, drie maanden later, meldt vriendin drie zich... Zwanger. Ik wil niet egoïstisch overkomen, maar het voelt alsof ik hier kapot aanga. Ik kan natuurlijk niemand verbieden om zwanger te worden en ik misgun het ook niemand, maar ik wil dat geluk zo graag zelf meemaken. Ik vind het zo moeilijk om hier mee om te gaan. De confrontatie vind ik ontzettend moeilijk. Het gaat overal om ons heen, alleen nog maar over baby's en kindjes. Hetgeen waar wij nu al een tijd voor vechten en het niet krijgen. Hoe gaan/gingen jullie hiermee om? Sorry voor mijn gezeur, maar er zijn niet veel andere mensen die een beetje begrijpen hoe ik me voel. Machteloos, gefrustreerd, boos, verdrietig en leeg, zo voel ik me.

 

Nogmaals sorry voor mijn gezeur,

 

 

X Denise

[Sorpresa]

Ik vind het helemaal geen gezeur! Ik begrijp je zelfs heel goed. Misschien ben ik de verkeerde om te reageren want ik ben dus ook zwanger maar in de jaren dat we 'bezig' waren werden we heel vaak geconfronteerd met babies en bolle buiken. Ik ben zelf vrij jong maar vriendlief is zeven jaar ouder dus we zaten al gauw midden in een babyboom.

Hoe ga je daarmee om... Ja het blijft gewoon ontzettend steken, hoe erg je het de ander ook gunt. Wij zijn altijd heel open geweest over onze kinderwens en wat we hiervoor moesten doen. Het voordeel daarvan was dat ik altijd iets sneller wist dat vriendinnen zwanger waren. Bijvoorbeeld met 10 weken en dan maakten ze et met 12 weken pas wereldkundig. Maar dan nog blokkeerde ik ze (tijdelijk) op facebook omdat ik de buikjes en het gebrabbel niet wilde zien en sprak ik alleen in het begin met ze af als ze nog niet in een moederkloek veranderd waren. Ik ben nog nooit op een babyshower geweest, wel op kraamvisite. Ik denk niet dat er een manier is om ermee om te gaan waarop het niet pijnlijk is. Openheid heeft ons geholpen om de 'blije verrassingen' tot een minimum te beperken en het betekende ook dat ik niet hoefde uit te leggen waarom ik even mider contact zocht. Maar wat je ook doet, het feit blijft dat zij een kind krijgen en jij (nog) met lege handen staat.

 

Sja beetje warrig verhaal zo, je hebt er misschien ook niks aan maar hoop dat je weet dat je niet zeurt en zeker niet de enige bent!

[shanna74]

Hoi Deniseke...

Ik begrijp je volkomen.... En begrip krijgen van mensen is niet altijd makkelijk. Zelf kon ik het het op het laatst helemaal niet meer aanzien! Gek werd ik er van! Emotioneel en veel huilen. Mensen keken me maar raar aan. Maar hoe kun je het een plekje geven als je zelf al heel lang probeert een klein wondertje te krijgen en dat anderen die veel later er aan denken, ondertussen al zwanger zijn en vervolgens dan alweer een kleine in hun armen hebben. Had dan echt het gevoel van "Ho Stop...Ik Ben Aan De BEurt, niet jij!!!" Jij moet maar wachten! Een onrealistische gedachte maar het voelde wel zo!

Het was zelfs op een gegeven moment, dat ze in het ziekenhuis....start IVF...twijfelde of ik dit traject wel aan kon. Want ze vonden het wel erg zorgelijk dat ik er niet meer tegen kon om zwangere vrouwen op straat te zien, dat ik dan stront jaloers was....Uh duh....!!! Volgens mij heeft iedere vrouw dat waarmee het niet lukt om haar kinderwens te vervullen.

Maar dat betekent nog niet dat je labiel bent of zelf gek! Deze mama's to be hebben hele normale emotionele gevoelens. Het is heel normaal om zo te voelen.

Je gunt een ander wel om zwanger te zijn, maar om eerlijk te zijn jezelf gewoon meer! Daar is niets geks aan maar is heel natuurlijk!

Sterkte meis....Het moet gewoon lukken toch?!!

Houd moed!!!

 

Gr Shanna

[Nathalie28]

He Denise,

 

Net als bovengenoemde verhalen is het voor mij ook heel herkenbaar en nee je zeurt niet!

 

Op m'n werk liggen er overal felicitatiekaartjes voor mensen die zwanger zijn, de een na de ander, ik kan het gewoon niet meer aanzien en er iets op schrijven lukt me al helemaal niet!

Jan en alleman wordt maar zwanger, ik kan er ook niet tegen, helemaal niet als ze het weten van mij en dan met 12 weken al de hele tijd over hun buik beginnen te wrijven in mijn nabijheid.

 

1 daarvan was een vriendin van mij, ze wilde al jaren zwanger worden maar had geen vriend. Nu binnen 7 maanden getrouwd en zwanger! Ik gun het haar wel om zwanger te worden maar ook zij had er nog even op mogen wachten van mij, zodat ze ook had geweten dat het niet vanzelfsprekend is om zwanger te worden! Voor haar dus nu wel jammer genoeg! Ze leefde er maar op los, roken als een ketter, ongezond eten en er maar op los leven! Het lijkt gewoon niet eerlijk!

Sinds ze met die gozer is er zo goed als geen contact meer, ze weet van ons hele traject af maar het fatsoen in haar donder hebben om mij te vertellen dat ze zwanger was, dat had ze niet!

Maar wel lekker ongevoelig over haar echo's praten etc en maar over haar buik wrijven als ik in de buurt ben!

 

Het is allemaal zo oneerlijk, jeetje wat herken ik jouw gevoel zeg!!

Jij ook heel veel sterkte gewenst met alles!!

 

Groetjes Nathalie

[Deniseke]

Hey lieve meiden,

 

Bedankt voor jullie reacties. Het doet me goed om te horen dat ik niet de enige ben met deze gevoelens. Het is allemaal zo herkenbaar. Ik voel me soms zo alleen met mijn verdriet. vooral nu iedereen die zwanger is om me heen, ineens geen rekening meer willen houden met iemand die niet zwanger kan raken. Bovenstaande reacties zijn allemaal erg herkenbaar. Ik heb me dit weekend rot geërgerd aan reactie naar mijn zwangere vriendinnen toe zoals: "dit hebben jullie verdiend, ik gun het jullie zo". Dan denk ik: " EN WIJ DAN?". Ik heb op facebook hun meldingen in het nieuwsoverzicht uitgezet. Ik kan er gewoon niet meer tegen.

 

@sorpresa, allereerst gefeliciteerd.Wij zijn ontzettend open over ons traject, gevoelens en emoties, maar toch blijkt het moeilijk voor andere mensen om begrip te tonen. Ik hoef ook echt geen medelijden etc, maar een beetje ingetogener in ons bijzijn kan toch ook? Vaak denk ik dan: van je vrienden moet je het hebben.

 

@shanna, wat vreselijk dat de artsen zo over je dachten. Die artsen zijn soms zulke botte, bijna idiote, horken. Van dat soort artsen hebben wij ook gehad. Het klopt helemaal wat je zegt, je gunt het iedereen, maar jezelf het meest. Daar doe je het allemaal voor.

 

@nathalie, wat een vreselijk mens om zich zo te gedragen in jouw bijzijn. Al helemaal als ze je situatie zo goed kent. Het is inderdaad oneerlijk. Al vind ik oneerlijk nog erg zacht uitgedrukt.

 

Nou lieve meiden, nogmaals bedankt voor jullie reacties. Het is fijn om te lezen dat mijn gevoelens normaal zijn.

 

Xxx denise

[Sorpresa]

Er zijn ook twee boekjes die wel de moeite waard zijn. Ik zat er net over na te denken hoe de ene ook alweer heette en ik herinner me ineens dat mijn ouders en beste vrienden dat boekje allemaal gelezen hebben. Ik heb het gekocht en gezegd dat ze het mochten lenen als ze dat fijn vonden omdat een gesprek soms niet alle tere punten raakt en ook niet altijd tot denken aanzet. Het boekje dat ik had heette Open Zenuw.

Er is recent nog een boek op de markt gekomen en daar is een topic over waar je ook wel herkenbare reacties zult vinden: http://www.ivfmoeders.nl/showthread.php?15923-Artikel-NRC-next-ongewenstbmkinderloosheid&highlight=artikel Dit laatste boek gaat specifiek op omgaan met je omgeving.

[Brenn]

Zoo herkenbaar en zo verdrietig allemaal.

ik kan zoo moeilijk omgaan met andermans babygeluk. Om alle redenen die jullie noemen.

Helaas, maar ook wel fijn, dat anderen zich ook zo voelen, anders denk ik wel eens dat ik gek ben...

[Nathalie28]

Ik vind het erg fijn dat zoveel mensen zich hierin kunnen vinden, zie je Denise, we zeuren niet :)

 

Dat wat jij zegt Denis over "het is jullie zo gegund" die opmerking is ook zeeeeeeeeeeeer pijnlijk ja!

 

Groetjes Nathalie

[Tool]

Deniseke, hier ook heel herkenbaar! Ik heb al een paar keer achter elkaar gehad dat ik 5 personen in mijn directe ontving tegelijkertijd zwanger had, behalve ik. Tja, en dan moet je maar aardig zijn en vriendelijk en blij. Waarom?? Omdat zij zwanger zijn? Nee, het is mijn/onze beurt om zwanger te worden, niet jullie beurt! Dat jullie ook maar 6 jaar wachten op een zwangerschap (dat dacht ik af en toe).

nu heb ik het er nog steeds moeilijk mee en blokkeer hun dan ook op fb en laat ze wel weten waarom. Sommigen begrijpen het, anderen niet. Hun probleem, niet het mijne denk ik dan.

Ben een keer naar een babyborrel gegaan, maar dat doe ik dus ook nooit meer. Zie je daar iemand zwanger staan te wezen en maar doorroken, verschrikkelijk!! Ik ga alleen nog maar op kraamvisite wanneer ik ervoor klaar ben.

 

dus je bent niet de enige die zich zo voelt!

x

[niki]

Lieve schatten, het is helemaal niet raar en zo ontzettend moeilijk om hier allemaal maar mee om te gaan. Wat een ellende toch. Anderen begrijpen het helaas vaak niet, zij kennen de pijn niet, zij weten niet hoe het voelt met al die hormonen en maand in maand uit bezig zijn met leven en dood.... Dat je hart overstroomt van liefde en dat je niets in je armen hebt waar je het aan kan geven.... En die onzekerheid en die twijfel en je weet niet of het ooooooooit nog goed gaat komen. Zo ontzettend zwaar is dit hele proces, ik weet er alles van. Inmidels heb ik gelukkig twee prachtige dames en heb ik het geluk gehad moeder te mogen worden, maar ik weet nog heel goed hoe dat voelde.... Ik hoop zo dat al jullie wensen in vervulling mogen komen, en dat het je lukt om vol te houden, en het is trouwens helemaal niet gek om in dit proces bv. bijstand te zoeken bij een psycholoog hoor. Dat maakt je niet gek, maar het is soms weleens heerlijk om er zomaar ongegeneerd over te kunnen praten en er zijn er die in dit onderwerp gespecialiseerd zijn.

Liefs, niki

[niki]

Hierbij nog wat gedichtjes... X

 

 

a Poem - 9 januari 2008

 

My baby my baby

 

My heart cries out, my o so lonely mother heart,

looking at my o so empty mother arms.

I am so powerless, my love, so unforgetably powerless.

Tears fill my eyes, why my lovely, why?

Month stretches to a month to a month to another month, without you.

A month is too long. Two months, too long, two too long, three years too long....

My heart is aching, my love, I miss you every day. Every single day.

I know it will get better, one day.

Maybe when you finally come, maybe when I give up this dream.

Till the dream gets another form. Do I have to give up this dream?

Still now,

it feels a bit like dying,

every month,

when at that given day again that month I lose the dream of you.

Two of you tried to reach me once, I was so happy.

Two hearts beating in my belly, three beating in my body.

It seems like ages now. Memories...

My baby my baby, I miss you so.

Your mommy misses you so. Please come home.

 

 

20 maart 2008 – Op de helft van de wachtweken….

 

Is er een God die naar mij luistert, is er een engel aan mijn zij,

is er een fee die strakjes liefjes zegt: 'Hé luister eens naar mij.'

Heb ik een vader in de hemel die rustig kijkt en zegt: ' 'tis goed',

het zal allemaal ech reg kom, houdt nog maar even goede moed.'

Het zou toch mooi zijn dat het zin had, maar dat gevoel dat ben ik kwijt,

het is een leegte zonder sprookjes, alhoewel soms één op zijn tijd.

Er is geen lampje dat gaat branden, alleen gerommel in mijn buik,

zal ik met schrik de morgen ingaan, of zijn het rozen die ik ruik?

Kan ik met kracht weer in mijn ogen, de onverhoopte teleurstelling aan,

of mag ik juichen en gaan groeien, en strakjes naast wat wiegjes staan?

Ach meis, de maan schijnt door de wolken en kijkt heel helder op mij neer.

En ziet door tand de tijds ervaren, wat ben je toch weer in de weer.

O bron van leven, en van liefde, wat en waar je dan ook bent,

kan toch vervuld worden mijn verlangen, jou wel de strekking zeer bekend.