Emotionele achtbaan

[Hobbesje]

Ik kan geen topic vinden waarin ik m'n ei kwijt kan, dus open ik er maar een. Ik moet echt even mijn hart luchten.

Op dit moment gaat het hier niet zo lekker. Na een bewogen jaar met 2 miskramen en 1 mislukte icsi poging staan we op het punt om aan de tweede poging te beginnen. Maar man man man wat heb ik een last van m'n emoties.

De miskraam met 14 weken en alles wat daar rondom gebeurd is in combinatie met de periode daarna... pfff! Er zijn toen dingen gezegd door mijn schoonmoeder die ik gewoonweg niet naast me neer kan leggen merk ik nu. En schoonzus is ook niet mijn favoriet (die zag ik al liever niet - vreselijk egoistische meid, maar haar reactie/niet-reactie op alles heeft het niet beter gemaakt). Nooit zullen ze echt en oprecht vragen naar hoe het gaat. Wel met kerst binnen de 5 minuten vertellen dat ze zwanger is en nu ze net bevallen is presteert ze het om te vragen hoe het met ons is.... (hoewel: hoe is het eigenlijk gegaan in het ziekenhuis laatst? dat had ze gehoord van mijn andere schoonzusje.... vind ik niet vragen naar hoe het gaat maar dat terzijde) in het bijzijn van de kids. Ik heb er maar een raar antwoord op gegeven, maar volgens mijn man had ze niet door dat ik boos/teleurgesteld ben.

Heb het er vanavond naar mijn man al uitgegooid hoe verdrietig en eenzaam ik me nu voel (daar voelde ik me de laatste tijd ook niet door gesteund/daar kan ik mijn gevoelens ook slecht kwijt). We willen iig met schoonmoeder gaan praten. Die is soms gewoon te dom voor woorden zeg maar... die heeft volgens mij geen idee wat ze eruit flapt. Maar dat kan zo'n pijn doen!!

Maar wat ik aanmoet met schoonzus... ik weet niet wat ik er mee moet....

 

Iemand die dit soort gevoelens herkent? Ben ik onredelijk? Door de hormonen? Of toch niet helemaal?? Moet ik het er nu wel of niet uitgooien?? Pffff....

[wen72]

Lieve hobbesje. Wij zaten samen in het uitgerekend topic, toen jullie zoontje Ro.wan veeeel te vroeg werd geboren. Je klonk toen zo sterk. Ik lees nu dat de "klap" van alles nu toch een beetje is gekomen. Ik vind absoluut niet dat je onredelijk oid bent!!!. De medische molen is gewoon erg zwaar en zeker na 2 mislukte miskramen. Mensen in de omgeving kunnen vaak zo kwetsend zijn. Soms ook onbedoeld of uit naïviteit.

Zelf merkte ik dat mijn omgeving het niet kon begrijpen dat een mislukte poging pijnlijk kon zijn. Ik had immers al een gezond kindje. Daar hadden ze natuurlijk wel gelijk in, maar dat maakte mijn wens en het verdriet niet minder om.

Ik vind het moeilijk om te beoordelen hoe je met je schoonzus om moet gaan. Waarom vraagt ze nooit oprecht naar jou en je gevoelens. Durft ze dat niet of is ze teveel met zichzelf bezig? Het lijkt mij wel handig om dingen met haar uit te praten, zodat de relatie niet verder verstoord wordt, maar ik zou het zelf pas doen als ik het wat beter op een rijtje hebt wat ik exact met haar zou willen bespreken.

Pff, moeilijke situatie meis! Kom hier lekker je hart luchten en alles er uit schreeuwen! Je hebt immers al veel teveel voor je kiezen gehad.

Voor nu even een dikke knuf voor jou!

[crisje83]

Je bent helemaal niet onredelijk en het komt ook niet door de hormonen hoewel die wel de gevoelens volgens mij iets sterker maken als anders.

Hier het zelfde verhaal, schoonfamilie is niet meelevend en totaal niet geïnteresseerd. Ons dochtertje is nu 2 maanden oud, maar ook tijdens de behandelingen werden er dingen gezegd, dat ik mezelf echt wel eens moest inhouden.

Mijn schoonmoeder gooit er dingen uit zonder er bij na te denken over hoe dat voor ons zou voelen.

Zo zei ze altijd, dat al die behandelingen nooit zouden werken, vroeger moest je het gewoon doen en dan werd je zwanger:doh:

Er werd nooit gevraagd hoe het ging, moesten altijd uit ons zelf vertellen hoe wat waar, of dat het mis was gegaan, waar vervolgens verder niet bij werd stil gestaan. Wat ze ook vaak kon zeggen was: Ja meisje, dat hoort erbij.

En ondertussen zelf zo hard klagen.

Vervolgens ben je bevallen, zegt ze tegen mijn man dat ze het belachelijk vond dat hij haar niet even had opgehaald, want ze had mijn ouders langs zien rijden. Hij heeft haar meteen gebeld en heeft 2 uur na de bevalling onze honden bij hun opgehaald( die sloopte de boel beneden toen ik bezig was, dus moesten even weg) en ze heeft niet aangegeven dat ze mee wou. elke dag heeft hij haar opgebeld of ze even wou komen kijk.maar nee, ze was niet lekker, trilde te veel, bla bla bla. ze woont 200 meter bij ons vandaan. Na 8 dagen is ze dan toch op kraamvistite geweest (helaas was manlief niet thuis), zonder cadeau. ze komt binnen en zegt, ja ik kom maar bij jou, want je komt niet bij mij:violent1:.

Ze gaat zitten, wil niets drinken want ze bleef maar even, ik geef haar haar kleindochter. en het enige wat ze zegt is, er zit wel veel tijd tussen he, eigenlijk een beetje te veel (oudste is bijna 9).

Ja alsof dat een bewuste keuze is geweest. Maar goed onze kleine meid is nu 2 maanden en ze heeft haar 2 keer gezien en de 2e keer is manlief zelfs nog daar geweest. zijn broer die nog bij zijn moeder woont zag haar toen voor het eerst. zij is ook de enige geweest die mij kraamtranen heeft bezorgt en dat waren geen kraamtranen van geluk. Nog steeds geen kraamkado gekregen, het is gewoon net of ze nooit geboren is! Manlief zegt altijd, je weet toch hoe ze is? ze is oud en een fries, nou sorry hoor, maar mocht ik zo worden als ik oud ben, wil ik graag dat iemand me met een knuppel in mijn nek slaat! Ik kan me heel goed voorstellen hoe je je voelt, ik weet niet hoe jouw eigen familie is? Mijn familie is gelukkig het tegenovergestelde, ik kan me geen betere ouders wensen, en de meeste schoonzusjes van mijn kant tonen wel interesse. Ik ben nu zover dat ik niet meer zo snel mee ga op visite en heb aangegeven bij mijn man dat ze niet meer welkom is als hij zelf niet thuis is. Ik kan alleen maar zeggen dat het belangrijk is dat je wel tegen je man blijft zeggen hoe je je voelt. En gelukkig bestaat dit forum, hier kun je het even lekker van je af schrijven. Ik hoop dat het gesprek met je schoonmoeder een goed resultaat oplevert, zodat jij je weer volledig kunt richten op de nieuwe poging zonder irritaties.

[minoes]

Och lieve schat

Vreselijk wat je mee moet maken zo oneerlijk

En dan helemaal geen begrip :-(

Je bent niet onredelijk dat zijn zei

Ik zou gewoon afstand nemen en wat anderen ook zeggen gewoon alleen laten komen als je man thuis is

 

Toen ik ben bevallen kwam mijn schoonmoeder onverwacht en Ilana kreeg hiel prik wou net op bed gaan zegt ze dan wacht jij maar even ze voelde zich achter gesteld enz enz

Mijn kraamhulp wist niet wat ze zeggen moest

Ben zo boos geworden ik zei jij wacht maar ben zo op bed gegaan

 

Jij en je gezin zijn belangrijk en nu helemaal

 

Stekte meid

 

 

Liefs Jessica

[Moes]

Herkenbaar je verhaal Hobbesje. Ook ik hoor vaak "het is mogelijk gewoon het lot..." of, "zou je jezelf dit niet besparen, deze weg"..... Het is goed dat jet het deelt, ik denk dat iedereen dingen herkent. Bij mij weten weinig mensen van ons traject af, dat scheelt wel wat aan opmerkingen maar toch... En tuurlijk tellen we onze zegeningen!!!! Dat doen we hier allemaal. Maar het is ook pijnlijk en erg rauw zo nu en dan. Sterkte!

[Hobbesje]

Tnx ladies. Wel fijn om te horen dat het niet geheel onredelijk is. Met de hormonen wordt ik dat namelijk nogal....

Mijn familie is gelukkig wat begripvoller. Mijn moeder heeft zelf ook een kindje verloren en altijd meer kinderen willen hebben. Die deelt de pijn wel, maar weet ook heel goed dat ik/wij er niet in moeten blijven hangen.

Schoonmoeder is gewoon te dom om te beseffen wat ze zegt. Die komt hier na de miskraam heel lief een bloemetje brengen. Maar dan wel tussen neus en lippen door zeggen dat ze tegen Bjorn z'n tante (en de rest van de fam) niet verteld dat wij een miskraam hebben gehad met alle poespas er rondomheen, want ze had ook nog niet verteld dat ik weer zwanger was... tja dank je....

Daarna met kerst een opmerking over een vriendin van haar van wie de jongens ook verminderd vruchtbaar zijn: tja, wat dat toch met haar jongens is...! Dan kan ik haar wel wat! Bij ons is het probleem ook aan de mannelijke kant.... haar bloedeigen zoon waarbij ze superveel hormonen heeft geslikt om zwanger te blijven. Vraag je maar eens af wat daar nu nog de gevolgen van zijn denk ik dan (het is nog uit het des tijdperk zeg maar).

En zich bemoeien met hoe ik het huishouden run. Ik vertel wel niks meer nu, voor je het weet krijg ik het weer op m'n bord. Volgens haar eten wij ons brood te vers... en praat ik mijn jongens wat aan (oudste heeft heel veel oorontstekingen en wordt daar nogal onhandelbaar van).

 

En schoonzus: tja, die had ik al niet hoog (altijd afgeven op ons, haar kinderen doen alles beter, commentaar geven op hoe wij dingen doen met de kinderen, hun hoekbank is toch veeeel mooier dan die van ons). Maar rond de miskraam is ze niet eens langs geweest. En tot nu toe heeft ze wel 3 keer gevraagd hoe het ging: 1 keer op de verjaardag van de jongens toen ik naast haar kwam te zitten, 1 keer net nadat ze verteld had dat ze zwanger was (kom ik nog op terug) en nu net vorige week toen we gingen kraamschudden. En dan vragen met info die ze van anderen heeft gekregen (daar baal ik ook van!).

En ze is zo ontzettend niet inlevend: met kerst waren we voor het eerst weer de deur uit na mijn miskraam en we waren bij hun op visite. Binnen de 5 minuten dat iedereen er was en de koffie en thee nog niet eens fatsoenlijk op tafel stonden en zijzelf nog niet uit de keuken was even duidelijk maken dat ze weer zwanger was. En dan de hele dag maar praten over zwanger zijn en de kwaaltjes. En dan ook nog de hele tijd vragen hoe dat bij mij was..... Blehhh! Mijn kerst was verpest!

 

Dank je dat ik m'n hart kan luchten en respons krijg. Dat is zooo fijn!

 

(Voor degenen die een andere kijk hebben en vinden dat ik nogal doorsla hierin: daar sta ik ook voor open. Misschien wel goed om wat te relativeren voor ik het gesprek aanga.)