Twijfel over 2e poging...

[Henne]

Hoi allemaal,

 

 

 

Ik heb me net onder wie is wie al even voorgesteld, maar in het kort: Henne, 33 jaar, Rotterdam. Twee jaar bezig, helaas te weinig zaadjes en wat er wel is zwemt niet zo goed dus we zijn aangewezen op icsi.

 

 

 

Afgelopen maand hebben we onze eerste poging gehad. Omdat ik van de pil al weet dat ik slecht op hormonen reageer had ik een kort en mild schema (met gonal-f en cetrotide). Maar ondanks dat ben ik vreselijk ziek geweest van de hormonen: misselijk, moe, hoofdpijn. Zo erg dat ik alleen nog in bed kon liggen. Van de puregon kreeg ik vervolgens zo'n slaap dat ik ook in de wachtweken voornamelijk thuis heb gezeten. Daarnaast was het mentaal ook heftig. Eerst was er sprake van geen punctie omdat er maar één eiblaasje groot genoeg was, toen gingen er opeens een heleboel groeien en waren ze bang voor OHSS, zo snel mogelijk toch een punctie, daarbij hielden we van 16 eiblaasjes maar één rijp eitje over, dus drie dagen in de stress over de terugplaatsing... en toen moesten de wachtweken nog beginnen. Uiteindelijk dus een negatieve test en een dag later begin van een heel heftige menstruatie. Ook dat hakt er fysiek dan weer in.

 

 

 

De negatieve test is nu een week geleden, ik ben niet meer ongesteld en tja...dan zou je toch weer 'normaal' door moeten gaan toch? Maar ik heb er vreselijk veel moeite mee. Voel me fysiek nog steeds uitgeteld en merk dat ik ook mentaal er doorheen zit, boos, verdrietig, teleurgesteld...en enorme twijfel over een tweede poging.

 

 

 

Onze wens is heel groot, maar hoe ver ga je ten koste van wat? En wat als je besluit te stoppen? Hoe ga je daarmee om? Ik vraag me af of meer meiden deze twijfel hebben (gehad) en wat jullie gedaan hebben.

 

 

 

Groetjes,

 

Henne (sorry voor het lange verhaal!)

[elvirazonnetje]

Hoi henne

 

 

 

Jeetje wat een naar verhaal,maar bij komt het ook bekent voor de twijfels.

 

Na 3jaar martelen en 6ki behandelingen werd ik afgelopen mei spontaan zwanger,alleen helaas kreeg ik een miskraam bij een zwangerschapsduur van 6weken.En toen zou ik eigenlijk starten met de eerste ivf behandeling.

 

Na de miskraam wou ik eerst zelf niet gaan starten met de ivf behandeling,omdat ik zoiets had van weer al die rot hormonen en opvliegers etc.en ik dagt het is toch spontaan gegaan!

 

Maar na veel gepraat te hebben met men partner en zelf veel na te denken heb ik toch besloten om het te doen.ik stond er zelf eerst niet achter)

 

Je moet gewoon heel goed naar jezelf luisteren en voor jezelf afvragen wat zijn men kansen,en wat voor gevoel je er bij hebt,dat is heel belangrijk!want als je in de stress met icsi start geeft dat voor jezelf een rotgevoel terwijl het al er behoorlijk inhakt omdat het al op zon manier moet gebeuren,Maar weet wel dat je het voor een goed doel doet!En wie niet waagt wie niet wint,want je hebt ook zomaar de kans dat het nu wel goed mag gaan en dat je een positieve test hebt.

 

 

 

Ik wil je veel sterkte en succes wensen met de keuze en de wensen van je hart!

 

Liefs Elvira:toothy4:

[Laura]

Hoi Hennie,

 

 

 

Welkom hier.

 

 

 

Poeh, pittige vraag hoor.

 

Ik heb die vraag niet hoeven stellen, aangezien ik na de eerste poging zwanger was.

 

 

 

Maar ik begrijp je dilemma. Als je je nog niet goed voelt om een tweede poging te doen, dan kan jet het beste nog wachten. Hoe lang? Dat kan alleen jij bepalen. Samen met je man natuurlijk. Heb je al een evaluatiegesprek gepland met je gyn? Misschien zijn andere hormonen of een andere dosis mogelijk?

 

 

 

Ik wens je ontzettend veel sterkte!!!

 

 

 

Groetjes Laura

[Henne]

Hoi Elvira en Laura,

 

 

 

Dank jullie wel voor je reactie!

 

Ik kan komende week het ziekenhuis bellen om te horen wat zij voorstellen, wanneer we door zouden mogen etc. Maar we willen sowieso eerst een gesprek en een paar maanden rust zodat ik weer fit kan worden. Ook ben ik eea aan het uitzoeken over accupunctuur. Dat zou de zaadkwaliteit kunnen verbeteren en je kansen met ivf/icsi vergroten (mn de kans op innesteling).

 

 

 

Het stomme is, ik wéét gewoon dat ik er toch nog een keer voor ga. Maar ik wil het eigenlijk niet. Ik heb vanaf het begin gezegd 'ik wil geen ivf'. De 1e zouden we doen om te kijken hoe ik erop reageer. Slecht dus. Maar ja, het is wel je enige kans, het geeft je dat beetje hoop want het zou zomaar kunnen dat het raak is. Dus doe je het toch, anders ben je die hoop ook gelijk kwijt. Als er ook maar een klein kansje was dat het spontaan zou lukken dan deed ik echt geen icsi meer. Nu denk ik ook wel 'zullen we het nog een half jaartje aankijken', maar mijn man is ook al 40 en je weet ook niet wat die zaadkwaliteit gaat doen. Zo frustrerend dat ze daar echt niks aan kunnen verbeteren!!

 

 

 

Zucht. Eerst maar even op adem komen en het gesprek afwachten.

 

Henne

[nicolas]

Hallo Henne,

 

 

 

Gewoon heel goed naar je lichaam luisteren en de tijd nemen.

 

Als je voelt dat je lichaam er niet klaar voor is zal het denk ik ook niet aanslaan.

 

Je moet even de rust weer zien te vinden en vertrouwen in jezelf hebben.

 

Neem gewoon even de tijd dat mag best maanden duren en daar zal het zkh alle begrip voor hebben

 

 

 

succes

[Cindy86]

Hoi Henne, ook ik heb een 1ste ICSI gehad, en een negatieve test. Ik heb gelukkig wel nog 2 cryos's, maar kan je volledig begrijpen. Ik ben nu langzaam aan ook pas bij aan het komen van de ICSI en dat is dan ook al bijna 2 maanden geleden hoor. Het hakt er inderdaad behoorlijk in. Je moet pas beginnen als je merkt dat je er weer klaar voor bent. Veel succes ermee.

 

 

 

Liefs Cindy

[draakje]

hoi henne,

 

 

 

jeetje, jij hebt wel een heftige behandeling achter de rug!

 

het hele ivf gebeuren is een zware slag voor iedereen maar iedereen gaat er weer anders mee om.

 

ik kan je alleen maar 1 advies geven en dat is: geef het eerst een plaatsje, huil uit en geef jezelf even rust!

 

met stress kom je niet ver!

 

misschien dat je dan kan zeggen dat je er nog 1 probeert.

 

mijn mannetje is ook 40 en zijn zaad is erg slecht maar het blijft constant.

 

ik wens je veel sterkte en kracht toe meissie!

[hildever]

Hey Henne,

 

Tjonge, wat reageert je lijf heftig op die hormonen! Ik kan me heel goed voorstellen dat je je afvraagt of je nog wel een keer weer wil.

 

Maar het is en blijft lastig. Ik heb in eerste instantie ook steeds gezegd dat ik geen toestanden met hormonen wilde, omdat mijn lijf in principe oke leek te zijn.

 

Maar naarmate de jaren voorbij gingen (ik was net 36 toen ik de beslissing heb genomen), en mensen in mijn omgeving kinderen kregen, deed het steeds meer zeer dat ze er bij ons niet zijn. En omdat voor ons de enige mogelijkheid ICSI is, heb ik me er toen toch maar toe gezet. Wij hadden het geluk dat het gelijk de eerste keer raak was.

 

Het blijft steeds een afweging. Ik weet dat er hier ook iemand heel druk is geweest met IVF in de natuurlijke cyclus. Dat wordt ook gedaan. Misschien is dat ook iets om naar te kijken? Mamalou heeft daar eens een bericht over geopend.....

 

En verder... tja... doe waar je je het beste bij voelt! Ook al kan het een heel offer zijn.....

 

 

 

Groetjes en sterkte!

[Henne]

Beetje late reactie van mij, maar ik was echt even helemaal op. Inmiddels gaat het beter, fysiek en daardoor ook mentaal. We hebben vandaag een evaluatiegesprek gehad in het ziekenhuis. Dat ik fysiek zo hetfig reageer kunnen ze vrij weinig aan doen. Ik had al een heel kort en mild schema dus tja... Ivf in eigen cyclus doen ze voor zover ik weet alleen in Groningen, da's een beetje te ver uit de buurt helaas.

 

 

 

We krijgen nu via het ziekenhuis wel psychische ondersteuning. Ik zit namelijk in de vreselijk frustrerende denkcirkel 'ik wil geen ivf meer- dan krijgen we dus geen kinderen- dat wil ik niet- dus ik moet ivf doen- maar daar word ik helemaal beroerd van- dus dat wil ik niet- maar....etc-. Gekmakend!

 

 

 

Het advies was wel om niet te lang te wachten ivm onze leeftijden. Een half jaartje rust kan prima, maar we moeten het geen jaar uitstellen. Zelf willen we ons ook eerst richten op acupuntuur. Om zowel de zaadkwaliteit als mijn reactie op de hormonen te verbeteren. Want tja...als ik heel eerlijk ben....we zullen zeker wel een 2e keer proberen. Die hoop op een kindje willen we gewoon nog niet opgeven.

 

 

 

Heftig allemaal hoor...wel fijn dat je hier je ei kwijt kunt!!!

 

Henne

[draakje]

hoi henne,

 

 

 

fijn dat je je toch weer wat beter voelt!

 

 

 

en ook dat je nu eventueel wat psychische ondersteuning krijgt.

 

dat is wel fijn.

 

maar inderdaad, rust even uit en misschien dat je daarna aan een 2de kunt beginnen.

 

weet in elk geval dat je hier terecht kunt om je gal en dergelijke te spuwen!

 

we zijn er voor jullie!

 

sterkte meissie en natuurlijk veel geluk!

[Mari]

Hoi Henne,

 

 

 

Ik kan me je "gedachtencirkeltje" goed voorstellen.

 

Toen het zwanger worden bij ons op zich liet wachten en wij naar de dokter gingen zei ik: Ik wil weten of er niets in de weg zit wat makkelijk weg te halen is maar ik wil geen chemisch gedoe aan mijn lijf.

 

Toen bleek dat het onwaarschijnlijk zou zijn dat ik spontaan zwanger zou worden. Dan sta je er toch ineens even anders tegenover. Dus gingen we toch nadenken over ICSI. Ik was bang voor alles wat er fout kon gaan. Totdat ik me realiseerde dat ik me niet wil laten leiden door angst. Het kon tenslotte ook goed gaan! De grens was dus verlegd.

 

Wij hebben in april de eerste ICSI poging gedaan en in juli de tweede.

 

Bij de eerste poging had ik helemaal geen last van de hormonen, de punctie viel me mee. Ik had alleen maar 3 eitjes.

 

De tweede poging had ik opnieuw geen last van de hormonen en er waren 9 eitjes. Dat zag er dus beter uit.

 

Ik had alleen tijdens die poging meer "last" van mijn gedachten.

 

Ik was me er erg van bewust dat ik van alles met mijn lichaam aan het uitspoken was.

 

De punctie is heel wat minder goed verlopen dan de eerste keer. Ik kreeg een bloeding wat met name voor mijn man erg schrikken was.

 

De gyneacoloog zei later ook dat je dat voor de man niet moet onderschatten. Het kan zelfs traumatisch zijn.

 

Ik heb daarbij veel last van napijn gehad.

 

Na de terugplaatsing dacht én zei ik: Ik denk dat het zo genoeg is. Ook als het nu niet lukt.

 

 

 

Toen de tweede poging ook niet het gewenste resultaat opleverde wist ik in ieder geval: Voorlopig geen prikken, hormonen, echo's, puncties aan mijn lijf.

 

Nu zitten we met de vraag: Gaan we voor een derde keer.

 

Voor mijn man is het goed zo, hij is zich extra gaan realiseren dat het niet risicoloos is en wil mij er niet door kwijt raken. Maar als ik het echt nog wil dan staat hij er wel achter, al is het met een dubbel gevoel.

 

 

 

In principe is het voor mij ook klaar. Maar ik hou nog een beetje ruimte achter de hand. Ik wil in ieder geval wachten tot begin volgend jaar ivm meerdere omstandigheden.

 

Dat er 3 pogingen vergoed worden, wil niet zeggen dat ik ze ook alle 3 moet doen. Ik wil bovendien niet iets stuk maken van binnen waardoor ik 100% zeker weet dat er geen baby komt. Onwaarschijnlijk is niet onmogelijk.

 

Bij de vorige punctie is een cyste aangeprikt, dat had tot een ontsteking kunnen leiden met alle gevolgen van dien. Ik weet, het is niet gebeurd en ik wil me ook nu niet door de angst dat het weer kan gebeuren laten leiden. De eerste keer ging er tenslotte niets mis. Maar ik wil ook realistisch blijven.

 

Ik wil erg graag een kindje. Heb vanaf kleins af aan de wens gehad om moeder te worden.

 

Maar ik ben ook heel erg blij met mijn leven zoals het nu is. We hebben elkaar, zijn gezond en hebben het fijn samen.

 

 

 

We hebben het tot twee keer toe met icsi geprobeerd.

 

Als we het in januari toch nog een keer proberen dan is dat omdat ik het nog niet kan laten rusten.

 

Voor nu doe ik dat wel.

 

 

 

Ik ben 39. Ik kan niet nog een jaar wachten. Maar de gyneacoloog gaf me wel groot gelijk om te wachten tot begin 2009. Ze zei: "Je moet inderdaad niet nog een jaar wachten maar op een paar maanden komt het niet. Als je in januari er nog niet achter staat, niet goed in je vel zit, maar in maart wel dan weegt dat zwaarder dan die paar maanden en kan je veel beter in maart komen."

 

 

 

We laten nu dus maar even komen wat komt.

 

 

 

Als ik iets in dit hele proces heb geleerd dan is dat wel dat de keuze voor alle stappen binnen IVF/ICSI of wat dan ook heel erg persoonlijk is. De enige 2 mensen op de wereld die kunnen bepalen hoever je gaat zijn jij en je man.

 

 

 

Neem je tijd, en als je er aan toe bent ga je voor de tweede keer. Dan wens ik je toe dat het gewenste resultaat bereikt wordt!!

 

 

 

Veel succes!!

 

 

 

Groetjes, Mari

[Henne]

Pfff, Mari dat is ook een verhaal! Zo zie je ook maar weer hoe goed dit forum is, soms lijkt het net of anderen icsi 'er even bij doen' en ik de enige ben die zo reageert. Jullie verhalen helpen mij wel te relativeren.

 

 

 

Ook hebben we inmiddels een gesprek gehad met de medisch maatschappelijk werkster. En die heeft het zowaar voor elkaar gekregen die gedachtencirkel te doorbreken :-)

 

Ik ben van mijn 15e tot mijn 25e ernstig chronisch vermoeid geweest. En mijn grootste angst is om dat door de icsi behandeling (hormonen, stress) weer te worden. Maar hoewel ik er echt erg naar van was, herstel ik wel! Dit in tegenstelling tot vroeger. Als ik dus nog een poging wil doen moet ik die gedachte vasthouden én er op rekenen dat het me een paar maanden kost. Goed, als het resultaat er dan ook naar is....

 

 

 

Afspraak is dat ik nu eerst tot rust ga komen en verder herstellen en dan gaan we bespreken of ik er vertrouwen in heb om het nog een keer te proberen. Ik denk zelf wel dat we voor een 2e poging gaan. Ben gewoon nog niet klaar om die wens op te geven!!

 

 

 

Groetjes!

 

Henne

[hildever]

Wauw, Henne,

 

Dat klinkt in ieder geval positief!

 

Lekker!

 

 

 

Groetjesssssssssssssssss

[Henne]

Hey meiden,

 

 

 

Op 18 november gaan we naar het ziekenhuis om onze 2e poging te bespreken! Omdat ik op het moment in een sollicitatieprocedure zit is het plannen nog wat moeilijk, maar we denken inmiddels aan januari (tenzij ik dan net in een nieuwe baan begin).

 

 

 

Ik zie er nog wel tegenop, ben fysiek nog steeds niet helemaal bijgetrokken van poging 1. Maar we beginnen echt weer onrustig en ongeduldig te worden. Mede doordat mijn schoonzusje inmiddels zwanger is van de derde.....zucht....slik....

 

We hopen met acupunctuur de bijwerkingen van de hormonen te verminderen, morgen is onze intake bij de acupuncturist.

 

 

 

Allemaal ontwikkelingen dus op weg naar een nieuwe icsi! :sign19:

 

Ik zou haast zeggen 'ik heb er zin in', gek he? Wat hoop al niet met je kan doen.

 

 

 

Liefs,

 

Henne

[Guest Butterfly]

Hoi Henne,

 

 

 

Ik weet niet waarom maar vanaf dat ik hier meelees spreekt oa. jouw verhaal me heel erg aan. Waarschijnlijk veel herkenning voor me (die slopende twijfel twijfel .. whaaa :( )

 

 

 

Ik ben heel benieuwd hoe jullie tweede poging gaat.

 

We hebben zelf 10 jaar geleden een poging ICSI gedaan en voelen ons nu pas 'toe' om onze mogelijkheden opnieuw te bekijken. Dus jullie hebben het gevoel en de gedachten nog rap overwonnen. Knap hoor !

 

Gelukkig hadden wij die 10 jaar nog omdat ik toen 25 was en nu 35 en het nog kan.

 

 

 

Ik blijf je ervaringen lezen, spannend !!

 

 

 

Groetjes !

[Henne]

Hai Butterfly,

 

 

 

Jeetje da's een tijd, tien jaar. Mag ik vragen waarom de 1e poging is afgebroken? Ik weet iemand die bij de 2e ivf na de punctie een ontsteking kreeg en dooziek is geweest. Die dénkt niet meer aan een 3e poging, is er helemaal klaar mee. En dat kan ik me goed voorstellen.

 

 

 

Buitenstaanders denken altijd dat je standaard die drie pogingen doet en iemand was laatst ook heel verbaasd dat er bij ons een half jaar tussen zit. Maar als je zo heftig reageert op de behandeling is een half jaar echt niet veel.

 

 

 

Door onze leeftijd kunnen we niet veel langer wachten: ik ben ruim 33, mijn vriend ruim 40. En wat bij mij ook meespeelt is dat de icsi zo'n impact heeft op de rest van m'n leven dat ik er niet te lang mee door wil gaan. We gaan nu in februari voor poging 2, als die niet lukt proberen we voor de zomervakantie poging 3 te doen. Op die manier weet ik rond juli/augustus of we wel of (hoogstwaarschijnlijk) geen kinderen zullen krijgen. En dan kan ik met die feiten ook verder met mijn leven. Dat klinkt erg hard en nuchter, maar ik kan op het moment niet eens een vakantie boeken vanwege alle onzekerheden en dat vreet je op een gegeven moment ook op.

 

 

 

Overigens heb ik wel heel veel hulp gehad om zover te komen hoor. Ben een aantal keer bij een psycholoog geweest wat heel verhelderend was, de acupunctuur doet me fysiek erg goed en ik werk nog steeds op arbeidstherapeutische basis waardoor ik veel kan rusten. Laten we hopen dat het allemaal vruchten af gaat werpen :-)

 

 

 

Groetjes,

 

Henne

[Guest Butterfly]

He hoi,

 

 

 

Tja, tien jaar is een lange tijd.

 

We hebben destijds besloten om te stoppen vanwege de emotionele impact die het had op ons leven.

 

Alles is zo in een stroomversnelling gegaan, je gaat een keer naar de dokter en voor je het weet lig je met je benen wijdt naar je eigen eiblaasjes te kijken .. bizarrrr :waiting:. We waren zo onvoorbereid, ICSI stond praktisch in de kinderschoenen, weinig mensen om je heen om eens mee te praten over dit alles. Enz. enz.

 

En precies wat je zegt; al die tijd staat je leven gewoon stil !! Alles draait om dat ene, en dat ene alleen. Killing voor je relatie ook, zoveel spanning.

 

 

 

Wij twijfelden heel erg over; moet dit zo ?

 

Omdat de dokter had gezegd dat een natuurlijke zwangerschap niet uitgesloten was hebben we het gewoon die kans gegeven. We waren nog zo jong. Inmiddels zijn we dus 10 jaar verder en is die natuurlijke zwangerschap, HET wonder, niet gebeurd. De leeftijd begint nu toch mee te spelen en we willen niet meer steeds afvragen, gaat het nog gebeuren of niet ? Omdat we toen niet al onze kansen hebben genomen, hebben we nu nog ruimte om het op te pikken.

 

 

 

Het is een heel gek uitgangspunt hoor. Praktisch al verwerkt dat je samen zal blijven en het dan toch nog gaan proberen. Dan stap je er heel anders in dan de eerste keer. We hebben ons dan ook voorgenomen dat we gewoon blijven leven zoals we leven, als we vakantie willen plannen doen we dat, een concert .. gewoon doen, van baan wisselen of andere spannende/uitdagende dingen, pakken wat we pakken kunnen .. niet meer met de gedachte; 'ja maar als', want dat 'als' komt misschien nooit.

 

Ik heb ook psychologische hulp gehad hoor, om dit allemaal een beetje te plaatsen. De laatste 4 jaar gaat het ook echt goed met ons.

 

 

 

Dus deze laatste stap; om toch, zoals jij zegt; te weten wat we moeten weten (de feiten) en niet meer tegen elkaar kunnen zeggen; we hebben er niet alles aan gedaan.

 

Nee, we willen kunnen zeggen; we hebben gedaan wat we konden doen, het is goed zo.

 

 

 

Ik vind je dus niet hard of nuchter klinken, maar eerder realistisch.

[Henne]

Hai Butterfly,

 

 

 

Wat lijkt me dat vreemd. Om nu toch die stap nog te zetten terwijl je eigenlijk al een soort van geaccepteerd hebt dat het niet zo zal zijn. Aan de andere kant is dat misschien wel dé manier om alle emoties van de behandeling aan te kunnen. Niet dat je geen hoop meer hebt, maar dat allesverterende gevoel is misschien minder? Misschien ook wel helemaal niet hoor... Ik hoop van harte voor jullie dat dit eindeloze geduld beloond gaat worden! En in tien jaar is er zoveel veranderd, wie weet hoeveel meer kans jullie nu hebben. En ja, die kansen wil je uiteindelijk toch gebruiken.

 

 

 

Hebben jullie al een afspraak in het ziekenhuis? Of zijn jullie je alleen nog aan het orienteren?

 

 

 

Henne

[Guest Butterfly]

Hoi Henne,

 

 

 

Het is ook eigenlijk heel vreemd, voor ons komt dit ook als een verrassing. We dachten echt dat we gevoelsmatig het boek al gesloten hadden.

 

Ik hoop uit de grond van mijn hart dat we inderdaad alle emoties om de behandeling heen nu beter zullen kunnen verwerken dan toen. Want die emoties hebben ons toen juist genekt, dat we het niet op konden brengen.

 

 

 

Dat is ook wat ik hier veel lees, misschien niet zo zeer het lichamelijke (want een mens kan best heel wat verduren als daar dat zo gewenste kindje tegenover staat) maar al het emotionele is wat het heftig maakt.

 

 

 

We hebben nog geen afspraak in het zkh, maar ik ga morgen bellen met de huisarts voor een verwijzing. Omdat ze toch al weten wat bij ons de oorzaak is hoeven we dat voortraject niet meer te doen.

 

Ik verwacht dus dat we deze maand nog wel terecht kunnen bij het Elisabeth voor een gesprek en aanmelding. De vorige keer ging dat ook vrij vlug.

 

 

 

En jij ? al weer 'zin' in de 2e ronde ? Ben je trouwens nog aangenomen op je nieuwe baan ? en hoe ga je dan om met heel dit gebeuren ? Vertel je het makkelijk, of hou je het meer voor jezelf ?

 

 

 

Groetjes !

[Henne]

Hai Butterfly,

 

 

 

Ik zie dat jullie een frisse start mogen maken? Met drie nieuwe pogingen? Dat zou wel super zijn. Er is zoveel veranderd dat de kansen misschien wel veel groter zijn. Wel zo fijn dan dat je helemaal opnieuw kunt beginnen.

 

 

 

Voor mij is het fysiek erg zwaar, maar desondanks mentaal nog zwaarder. Ik zie ook meer op tegen nog een teleurstelling dan tegen weer de fysieke klap. Dat laatste weet ik van dat ik herstel. Duurt wel lang, maar toch. De teleurstelling blijft. Niet dat je nog de hele dag zit te janken, maar het knaagt toch. Telkens kan er weer iets zijn waardoor de pijn voelbaar is. Maar wie weet, wie weet is het ons deze keer wel gegund.

 

 

 

De sollicitaties dit najaar had ik trouwens stopgezet, het voelde toch niet goed. Ik was nog erg moe en ik wist dat we in jan./feb weer wilden beginnen. Niet echt handig om dat net een nieuwe baan te hebben. Maar toevallig heb ik dus net vanochtend weer een gesprek gehad ergens. Het was erg leuk dus ik hoop wel dat het wat wordt. Ik heb aangegeven dat ik pas in april (ipv maart) kan beginnen, zodat ik na de ivf wat speling heb om te herstellen. In de vorige sollicitaties heb ik het wel verteld, nu niet. Hoewel ik er op zich heel open over ben hoor. Op mijn huidige werk weet iedereen het. Maar dat kan ook tegen je gaan werken, dus ik ben nu wat voorzichtiger.

 

 

 

Heb je al een afspraak kunnen maken in het ziekenhuis?

 

 

 

Henne

[Guest Butterfly]

Hoi hoi,

 

 

 

Jaaaa, we mogen met drie frisse kansen opnieuw beginnen !!! Super he.

 

We hebben 25 maart een afspraak in het zkh in Tilburg en zijn benieuwd hoe of wat we gaan doen. We moeten natuurlijk nog wel de testen opnieuw ondergaan (althans, daar ga ik vanuit). Er zal wel een weer een nieuwe 'zwemtest' nodig zijn voor mijn man en voor ons allebei bloedtesten enzo. Maar goed, we gaan het meemaken, we zullen het zien.

 

 

 

Ik hoop zo dat het gaat lukken voor jullie. Als je iets zo graag wilt, dan moet het gewoon niet zo lang hoeven duren. Zo oneerlijk hé ?!

 

Ik begrijp je gevoel van teleurstelling dan ook helemaal. Elke keer weer opnieuw opladen, voor de nieuwe kansen, nieuwe dingen.

 

Hoop, hoop .. hoop en afwachten en dan de klap als alles 'voor niks' is geweest. Al je inspanningen zo door de wc zien spoelen, letterlijk. Bleh !

 

 

 

Goed dat je naar je gevoel hebt geluisterd wat betreft je sollicitaties. En ach, nu heb je toch weer een leuk gesprek gehad ... wie weet wat daar uit rolt. Ben wel benieuwd. Ook een goeie afleiding, een nieuwe job .. toch ?

 

 

 

Kheb trouwens nu ook op mijn werk verteld dat we weer aan de IVF gaan en ik kreeg heel positieve reacties. Ja, dat is toch ook wel weer veel waard, het vertrouwen dat je als collega's onder elkaar hebt. Dat is dan in een nieuwe baan misschien weer wat lastiger in het begin.

 

 

 

Anyway, ik wens je heel veel succes met alles .. het is al bijna februari ... spannend !

[sofie]

Hi meisjes,

 

 

 

Butterfly, fantastisch dat je 3 nieuwe kansen hebt, nu kan je je helemaal opladen tegen die tijd! Weer actie :)

 

Ik hoop dat het lukt;

 

 

 

Ik ben er ook altijd open over geweest op het werk. Hoewel het ook tegen je kan gebruikt worden, heb ik voorlopig enkel positieve reacties gekregen. Er zijn momenten waarop het emotioneel en fysiek teveel is en dan is het fijn om het niet te moeten uitleggen of niet te moeten liegen.

 

 

 

Henne, ik hoop dat het gesprek je een beetje nieuwe moed heeft gegeven. En idd februari is dichtbij, nog even genieten van de kleine dingen en dan volle moed terug starten. En je weet hier kan je altijd terecht op een minder moment...

[Henne]

Hiep hoi ik ben uitgenodigd voor een tweede gesprek! Toen ik het hoorde was ik zo blij, daardoor wist ik gewoon zeker dat ik dit graag wil. En dat voelt errug goed :-) Ga er nu helemaal voor om de job te krijgen!

[Moon74]

Succes Henne, een goed teken dat je uitgenodigd bent voor 2e gesprek. Nou binnenhalen die job, dat heb je wel verdiend!

[sofie]

Hey henne, schitterend!

 

zie je wel .... gewoon voor gaan.