vroege IVF stress

[mamalou]

Hoi meiden,

 

Ik wil even mijn verdriet kwijt.

 

Gisteravond heb ik me toch een potje gejankt, geschreeuwd en boos geweest!

 

We gaan over ongeveer anderhalve maand echt beginnen met onze eerste IVF poging. IVF is voor mij altijd 'de laatste' stap geweest. En dat is het ook wel natuurlijk. Na maanden van wachten, hopen, gezond leven, alternatieve geneeswijzers bezoeken, kruidenthee, yoga, acupunctuur, komt toch die laatste etappe. Ik voel me soms heel sterk en heb alle vertrouwen in de toekomst, en soms zakt de moed me in mijn schoenen. De afgelopen dagen voel ik me vooral moedeloos, zielig, moe en gefrustreerd. Ik ben al een week ongesteld en het blijft maar bloeden. Ik heb hoofdpijn, voel me slap en ik ben boos dat ik niet zwanger word (hoewel dat vrij onmogelijk is). En wat staat ons nog te wachten?

 

Ik voel dat ik ontzettend dramatisch reageer en dat ik heel fel kan reageren als dingen me niet zinnen. Vooral mijn vriend heeft het zwaar. Alsof ik al aan de hormoonkuur ben begonnen!

 

Gisteren kwam het er tijdens een ruzie (die ik tot het hoogtepunt had gebracht) uit. Voor mijn gevoel kwamen er jarenlange frustratie, verdriet en woede uit. En ik kan nog wel de hele dag janken.

 

Ik denk dat iedereen van jullie zo'n moment wel heeft gehad, of heeft, maar ik wou het gewoon effe kwijt.

 

liefs mamalou

[Majojo]

Beste Mamalou,

 

 

 

Heel herkenbaar allemaal. Maar het is ook zo frustrerend allemaal. Zeker als je voor je gevoel alles doet wat meer kans zou moeten geven op een zwangerschap en het helpt niets!

 

Het is logisch dat al die frustraties eruit moeten toch? Beter nu dan straks, kun je met volle moed starten met de ivf.

 

Wij zijn onlangs begonnen met onze eerste icsi poging en ondanks dat ik over het algemeen vrij positief ben heb ik het ook wel eens echt gehad hoor. Een mens kan toch niet altijd sterk zijn. Je moet het jezelf ook "gunnen" om zo nu en dan eens er door te zitten, als je je daarna maar weer kunt oppeppen en de moed erin houdt.

 

En weetje ook mijn man is wel eens het mikpunt van mijn frustraties, maar ach qua vruchtbaarheidsbehandelingen is de vrouw toch meestal de gene die veel moet ondergaan, en de man weinig, krijgt ie zo ook een portie toch,. Je moet het toch samen doen.

 

 

 

Nou veel succes met alles

 

Majojo

[lucky-t]

hallo,

 

 

 

ja ik begrijp wat je bedoelt, ik ben ook nog niet begonnen met de hormonen maar ik heb vorige week ook een ongelovelijke huilbui gehad.

 

 

 

ik had met mn vinger tussen het schuifraam gezeten en dat was voor mij iets waardoor ik ff helemaal los ging.

 

 

 

ik heb giga zitten huilen, en mijn man vroeg: heb je echt zoveel pijn???? maar hij had al snel door dat het helemaal niet door die vinger kwam dat ik zo ontroostbaar was.

 

 

 

maar ik ben weer helemaal leeg, dus kan er weer tegen aan, hahahahah

 

 

 

soms is het goed om je even te laten gaan (binnen de perken dan he !!)

 

 

 

groetjes

[draakje]

hey mamalou en wat is jou verhaal herkenbaar hoor!

 

 

 

ik denk dat we allemaal van zo'n periodes hebben en vooral als je begint of al gestart bent met ivf.

 

 

 

het zijn allemaal frustraties en die komen er op een gegeven moment eruit!

 

ik weet er alles van!

 

zo heb ik mijn mannetje al van alles beschuldigt tijdens "ruzies" ( lees hormoonkwaal) en gezegt dat het hem zijn schuld is, dat ik moet boeten voor zijn fouten,dat ik alle pijn moet doorstaan en hij er een pleziertje aan beleeft!

 

maar tegelijkertijd weet ik dat hij er net zo'n pijn van heeft en dat die dit ook niet wilde en dat ik ook ontzettend veel van hem hou en dat ik dan weer spijt heb van het gezegde maar het zijn de hormonen die dan praten!

 

 

 

al met al moet je gewoon af en toe je gal kunnen spuwen maar dat we dit toch doen voor dat ene en dat is samen een kindje krijgen waar je beiden super veel van houdt!!

[mamalou]

hoi meiden,

 

wat heerlijk he, dit forum.

 

Lucky-T, ik moet zo lachen toen ik je verhaal las! ik had me geen pijn gedaan aan iets, maar ik zou ook absoluut zo reageren!

 

helaas heb ik met mijn vriendje ruzie gemaakt. heel snoeiharde ruzie! maar nu is alles eruit gegooid en volgens mij zijn we er weer sterker uitgekomen. ik heb me nog wel tot zaterdag (gisteren) heel verdrietig gevoeld en ik heb nog wel een kort lontje, maar het emmertje is weer een beetje geleegd. En Draakje, als ik jouw handtekening zie dan voel ik me echt een zeikerd. ik ga hard voor je duimen!

 

 

 

liefs mamalou

[draakje]

nee joh, je bent geen zeikerd hoor!

 

of je nu de 1ste behandeling ondergaat of de 3de , dat is qua emoties echt hetzelfde!

 

we gaan hier ook hard voor jullie duimen!

[mamalou]

Dank je....

 

groetjes mamalou

[mamalou]

Ooit, achteraf gezien, zullen de tijden van worsteling de mooiste tijden zijn.

[hildever]

Vooral als je kan zien dat je er weer sterker uitgekomen bent!

 

En eh, mamalou.... zeikerds zijn er hier niet hoor! Iedereen heeft zijn eigen sores.... en dat van de een is niet erger dan dat van de ander... Als jij iets als heel zwaar ervaart, dan is dat gewoon zo!!!

 

Lekker dat het in ieder geval nu een opgeruimd gevoel geeft. Hihihih, is het zeker ergens goed voor geweest!!!

 

 

 

Groetjessssssssssss

[mijnbaby]

Wij beginnen in Nov, deels ben ik erg blij dat het al bijna zo ver is....

 

Maar aan de andere kant zie ik er heel erg tegen op... Ik heb zo nu en dan ook echt een huilbui, iedereen in mijn omgeving is maar zwanger en ik moet nog heeeeeeeeeel die IVF traject doorlopen, en dan is het nog niet zeker dat het meteen raak is.......

 

 

 

Ik hoop echt dat het gauw raak is, en dan ik niet tig pogingen hoef te doorstaan, maar dat hoopt iedereen die aan IVF begint natuurlijk...

 

 

 

Heel veel suc6!!!