ik kan er niet tegen!!!

[Guest illuminate]

Voor de feestdagen hoorde ik het nieuws dat ik een negatieve zwangeschapstest had. Ik ben de dagen doorgekomen, en heb het nieuwe jaar ingeluid, maar niet in opperste feeststemming. Na deze poging hebben we het op eigen kracht geprobeerd; dit ging totaal niet, te hoge verwachtingen, te hoge druk. Ik gaf mijn partner de schuld, ik gaf mezelf de schuld. Maar, ook na deze teleurstelling lukte het me om verder te gaan.

 

Nu hoorde ik dat de buurvrouw (die ik niet goed ken) zwanger was van een tweede kind, en in april zal bevallen.

 

O, wat doet dat een !@#$% pijn. Ik dacht dat ik er weer tegenaan kon, dat ik het verwerkt had, en een plaatsje had gegeven. Dus niet!!! Het doet weer zo'n pijn. En, ik begin te rekenen. Wanneer waren we met de behandeling begonnen? Wanneer wist de buurvrouw dat ze zwanger was? Hoeveel keer had ik zwanger kunnen raken, en bevallen van een kindje in de periode dat we bezig zijn? Zal onze nieuwe kinderwens ooit in vervulling gaan?

 

Ik kan er niet meer tegen. IK KAN ER NIET MEER TEGEN!!!

 

!@#$%^&*()_

 

Mijn dagen zin geteld, niet alleen met de pogingen die overblijven, maar ook qua leeftijd. Ik voel zo'n onrust, en zo'n haast, maar de tijd kruipt voorbij, en het resultaat blijft hetzelfde.

[Guest Daan]

Hoi ILuminate,

 

 

 

Ik begrijp zo goed hoe je je voelt. Gek genoeg heb ik nog geen echte woede gehad, wel veel frustratie en vind het zo oneerlijk. Voor de buitenwereld ben ik de nuchterheid zelve, maar van binnen heb ik gewoon veel verdriet, waarom dit misschien niet voor ons is weggelegd.

 

Net als dat iedereen in onze vriendenkring een kindje heeft en 2 vriendinnen nu hoogzwanger zijn (de laatste) en waar staan wij nog steeds me lege handen!!

 

Alles staat stil om ons alles in het teken van de behandelingen en helaas ook nog eens teleurstelling over teleurstelling en om ons heen gaat het gewoon door, de kindjes zijn inmiddels albijna peuter bij wijze van.

 

Ook hier op het forum, de meiden waar je tegelijk mee opging, zdaarvan zijn sommige nu al bevallen of ook hoogzwanger ( maar dit is een ander verhaal, daar trek ik me juist aan op, maar je hoopt natuurlijk ooit ook zo`n successtory te worden...

 

Ik ben er op dit moment effe klaar mee, even rust, in hoeverre dat kan dan, want je kan er wel proberen niet mee bezig te zijn het zit toch 24/7 in je hoofd.

 

 

 

Meis, hou je taai!

 

 

 

Liefs Daan.

[Guest jane]

Hey Illuminate,

 

 

 

Zo herkenbaar jou verhaal. Ik voel precies hetzelfde. Na een heleboel tegenslagen gaan we verder met poging 3. Wij hebbben zelf eerst een lange pauze genomen. In onze relatie ging t niet meer zoals t was. Wij zijn zelfs naar een psycholoog geweest, dit heeft onze relatie gered! In mijn vriendenkring raakt iedereen zwanger of is bevallen. Ik heb vaak t gevoel dat ik nooit moeder wordt. En daar kan ik niet mee leven! Ook ik had de stille hoop dat er misschien toch een wonder zou gebeuren en dat het toch spontaan zou lukken. Diep in mijn hart wist ik dat dit niet zou gaan gebeuren!

 

Nu gaan we door met poging 3, volgende week gaat de eerste deca er weer in. Ook doe ik acupuntuur erbij. Ik voel me er heel goed bij. Ik heb er alle vertouwen dat t goed komt, het moet gewoon!

 

 

 

Take care,

 

 

 

Liefs,

 

Jane

[Stéphanie]

Iluminate,

 

Ik weet niet hoe oud je bent en hoelang je al deze actieve kinderwens hebt. Ik weet wel hoe het is om iedereen om je heen zwanger te zien worden van hun eerste, tweede en zelfs vijfde. Heeeeel frustrerend!!!!!

 

Onze vrienden wisten van onze wens, maar ook hun leven gaat door. Het is wel fijn om te laten weten hoe pijnlijk het voor jezelf als 'toeschouwer' is.

 

Ik heb ook gesprekken gehad met de maatschappelijk werkster, verbonden aan de ivf-afdeling in het ziekenhuis. Misschien kan hij/zij je helpen met luisteren naar je verhaal en mogelijke tips geven.

 

 

 

Ik wens je in ieder geval heel veel sterkte in deze rotperiode.

 

Liefs, Stéphanie

[Guest illuminate]

Lieve meiden,

 

 

 

Bedankt voor jullie luisterend oor. Ik zat er ook aan te denken om de hulp van een psychologe in te roepen. Maar, ik heb die stap nog niet (durven) zetten.

 

 

 

Misschien reageerde ik wat impulsief, en overdreven met mijn berichtje. Ik ben er nu ook overgevoelig voor; de Red Devil komt er binnenkort aan. Ik zie er zo tegenop.

 

Natuurlijk gun ik de vrouwen met een kinderwens een zwangerschap en babytje toe. Ik vind het alleen zo vervelend dat het bij ons zo moeilijk gaat. Ik ben gewoon moe, en uitgestreden. Helemaal op. Nogmaals, bedankt voor jullie reakties.

[sofie]

Hi Illuminate,

 

 

 

Ik begrijp je gevoel echt waar... ik ben ook niet meer zo blij wanneer mensen om me heen stralend aankondigen dat ze zwanger zijn. Ik doe mijn best maar inwendig kan ik vloeken en tieren, ik ween er ook elke keer om.

 

Maar je mag niet beginnen tellen, niet doen dat maakt je kapot. Die vrouw is zwanger maar zij kan er natuurlijk ook niet aan doen dat ze geen problemen hebben... Ik zie vrienden rondom ons die soms bang zijn om het me te vertellen.

 

En dat mogen we ook niet teweeg brengen.

 

 

 

Ook wij hebben dip gehad in onze relatie na de 1ste IVF. Je mag een sterke relatie hebben het is verdorie moeilijk. Mijn man heeft al een zoontje uit een eerste huwelijk en soms verwijt ik hem wel eens dat hij niet weet wat het is, want hij is papa en ik ben als puntje bij paaltje komt helemaal niks. Dat is heel oneerlijk van mij naar hem en naar zijn zoontje die mij doodgraag ziet. (en ik hem)

 

 

 

Ik ga ook bij een psycholoog, al voor ik met ivf begon, en je moet niet twijfelen. Dat is niet voor mensen met een vijs kwijt, het laat je gewoon alles in perspectief plaatsen en wij maken nu eenmaal heel veel emoties mee. Het heeft op onze hele leven een invloed. Het neemt je agenda over en dat is kl*te. Het haalt je van grote hoop de dieperik in als het weer eens niet lukt.

 

Onlangs was ik overtijd in natuurlijke cyclus maar na 36 of 37 keer niks geloof je er niet meer in. Maar zo kwaad dat ik was want ik zou een goeie mama zijn en mijn man is de meest fantastische papa en er lopen zoveel mensen rond die het niet waard zijn om ouder te zijn en dat is ZO ONEERLIJK maar ja...

 

 

 

Ik wil maar zeggen je bent niet alleen, wij zitten allemaal in t zelfde schuitje en het enige wat we kunnen doen is doorgaan, genieten van wat we hebben, onze man graag zien en samen doorgaan

 

 

 

veel sterkte meid

 

en wees af en toe maar eens heel heel boos :)

[Guest jane]

Hoi Illuminate,

 

 

 

Wij hebben erg veel gehad aan de psycholoog. Wij zijn zowel samen als apart van elkaar geweest. Raad en daad van een "buitenstaander" kan heel goed helpen. Zij staat er toch verder vanaf. Ik ben blij dat we hulp hebben gezocht!

 

 

 

@ Sofie, ook mijn vriend heeft al een zoontje uit een vorige relatie. Ook ik verweet hem dat hij toch al papa was en dat het dus voor hem niet zo erg was als het niet zou lukken. Als Mees bij ons is en ik zie ze samen op de bank zitten, dan voel ik gewoon een golf van jaloezie. Ik kan er niets aan doen. Mijn vriend begrijpt het gelukkig heel goed. En Mees is geweldig, we kunnen heel goed met elkaar overweg!

 

 

 

We mogen ook best boos en verdrietig zijn.Het is gewoon een heel zwaar traject!

 

 

 

Liefs,

 

Jane

[sofie]

Mijn man ging naar psycholoog na zijn scheiding en ik heb op een bepaald ogenblik ook beslist dat mij dat wel eens deugd zou doen als persoon. Het was een verademing. Ik heb ontzettend veel over mezelf geleerd, ik heb een aantal dingen in positieve zin kunnen veranderen. Soms gaan we ook samen (mijn man gaat niet meer alleen) en ook dat is goed. We zijn een koppel dat heel goed met elkaar kan praten maar toch is zo'n gesprek met een 3e erbij altijd super interessant. het werpt altijd een goeie blik en we gaan dan weer opgelucht buiten.

 

 

 

Wat Thibaut betreft, mijn "zoontje", ik zie hem doodgraag en hij mij. Maar toch gaan we nooit hun mama zijn. Vorige zondag nog zag ik mijn man met hem op het ijs en heb ik geweend, ja je zult wel begrijpen waarom. Het is zo mooi om ouder te zijn...

 

 

 

Zucht :)

[Dees]

hallo dames,

 

 

 

Ook ik snap het helemaal. Ik ben misschien nog jong (25) maar ik heb ondertussen al wel 2 mislukte pogingen achter de rug. het verliep allemaal zo goed, de follikels groeiden goed, de punctie verliep vrijwel pijnloos en er was allebei de keren een goede bevruchting! alleen tja.. ze wilden ze niet innestellen..

 

 

 

Met mij zelf is niks aan de hand, ik heb een goede cyclus. helaas heeft mijn vriend geen testikels meer, maar wel zaad ingevroren voor dat hij is geopereerd dus daar zijn we nu mee bezig.

 

kans op spontaan zwanger te worden hebben we niet..! 0.0 % zoals de arts zei.

 

 

 

onze relatie is goed, we gaan zelfs trouwen! ondanks onze grote kinderwens is het leven samen fijn.

 

 

 

Mijn schoonzus is zwanger van haar eerste en dat kwam ze vertellen op de dag dat ik na een icsi behandeling ongesteld was geworden.. aaaaaaaahhhh ik kon wel janken! net een maand gestopt met de pil en nu 'gewoon' al zwanger.

 

 

 

We zijn zelf ook naar de maatschappelijk werkster geweest die bij het ivf/icsi traject is.. dat heeft wel geholpen.

 

Ik ga nu zelf ter voorbereiding van onze 3de ivf in februari na een mevrouw die doet allerlei dingen zoals reiki, massages en ze helpt mensen die ivf aan het doen zijn.

 

hopend dat het bij ons ook aanslaat...!

 

 

 

nou dames ik hoop dat jullie allemaal een mooi kindje in jullie armen kunnen sluiten, hoe lang de weg ook te gaan is, het komt!! positief blijven al is dat wel heeeeel heeeel moeilijk.

 

 

 

liefs

 

Desiree

[sofie]

Hey Dees,

 

 

 

wel bij mij is het innestelen blijkbaar ook een probleem. Al de rest verloopt zeer vlot.

 

Nu vertelde de acupuncturiste maandag ll dat ik te wienig milt energie heb en ik dus niet sterk genoeg ben (kan zijn) om een kindje te houden/te dragen. Op zo'n moment lijkt alles een beetje op zijn plaats te vallen. Ze gaat me nu sterker maken lichamelijk. Ik moet mijn voeding aanpassen, meer rusten, ... en zij gaat wekelijks werken op mijn energiebanen.

 

 

 

Nu ik ben niet zo'n overtuigd gelover in die dingen en ik blijf kritisch maar ik wil haar wel een kans geven. Misshien ligt hier de sleutel die de wetenschap niet kan beinvloeden.

[lucky-t]

hai deesz en sophia, en de rest natuurlijk,

 

 

 

ik ben dus sinds een paar weken ook onder behandeling bij een magnetiseur. Ook zei zegt dat je lichamelijk en geestelijk goed in je vel moet zitten om de behandeling te laten slagen. Samen werken we eraan om ook weer wat rust in dat op hol geslagen lichaam te krijgen.

 

 

 

Het is zo moeilijk om steeds maar weer van andere te horen dat ze zwanger zijn. En vooral als het dichtbij je is, dan wordt je steeds weer met je neus op de feiten gedrukt. En ik denk ook, helaas, dat het er niet makkelijker op wordt. Het enige wat me tegenhoud van instorten is het feit dat we nog 2 pogingen hebben. Maar het is moeilijk om iedere dag weer positief te zijn. Soms wel hoor, dan ben ik superpositief, maar soms zie ik het niet meer zitten.

 

 

 

Heel af en toe komt het ook wel eens te spraken, wat als....wat als het niet gaat lukken. We willen zo graag kinderen. Mijn man zegt dat als het echt niet lukt we eventueel voor donorzaad zouden kunnen kiezen. Maar zo makkelijk besluit is dat ook niet. Ik wil graag met hem kinderen, zijn 'soms' irritante eigenschappen terugzien in je kind. Maar helemaal nooit geen kinderen...met dat idee kan ik niet leven, denk ik.

 

 

 

Ooh meiden toch, waar zijn we in beland. Ik geloof dat ik de les hiervan wel geleerd heb inmiddels, ik ben er klaar voor. Hopenlijk denken ze er zo boven ook over, en word deze behandeling een succes.

 

 

 

Ik heb nu wel geleerd dat: het leven komt zoals het komt, je niets in de hand hebt, en je blij moet zijn met alle dingen die je gegeven worden, ook de kleine dingen.Niet alles vanzelfsprekend vinden, en genieten van het leven ookal gaat het niet zoals het zou moeten gaan.

 

 

 

Pffff......

[sofie]

Hi Lucky, dat is ook weer allemaal waar.

 

De gedachte om nooit een kindje te hebben is ook nog niets iets waar ik bewust rekening mee houd. maar soms, af en toe denk ik "laten we het niet beter los"?

 

Mijn man wil ondanks het feit dat hij al papa is er alles aan doen om samen een kindje te hebben wat ik verbazend vind eigenlijk. Hij is ook te vinden voor adoptie. We willen echter nog even wachten.

 

 

 

Wat je zegt van genieten is ook waar. Ik met mijn 30 lentes, zeg heel vaak aan mensen en vooral de voorbije weken, " geniet van wat je hebt, gelukkig en gezond zijn is het allerbelangrijkste". Vaak kijken ze mij dan zo raar aan maar het is zo. Je leert heel veel relativeren...

 

 

 

maar het is genoeg geweest hé, we kunnen nu relativeren, laat nu de kleine spruit maar komen !!!

[Kris74]

wel bij mij is het innestelen blijkbaar ook een probleem. Al de rest verloopt zeer vlot.

 

Nu vertelde de acupuncturiste maandag ll dat ik te wienig milt energie heb en ik dus niet sterk genoeg ben (kan zijn) om een kindje te houden/te dragen.

 

 

 

Sofie, ik ben erg benieuwd hoe zit het met de milt energie en zwangerschap. Bij mijn is ook alles goed gegaan tot de innesteling en daarbij ik ben met een leverziekte geboren en mijn milt is in meerdere kleine stukjes. Zou dit de oorzaak zijn? Is er hier een mogelijkheid om prive berichtjes te sturen? dan zal ik graag de naam en tel.nr vragen van de acupuncturiste.

 

 

 

En wat de rest betreft ,ja het is erg pijnlijk om al de zwangeren om ons heen te zien. Ik ben nu al helemaal zenuwachtig. Collegatje van mij komt binnenkort terug van zwangerschapverlof met zoete baby verhaaltjes....... haar terugkomst valt precies op de 2 wachtweken van mijn. Brrrrrr....wat is dit als niet marteling?????

[sofie]

Hi

 

 

 

Ja je kunt privéberichten versturen via " mijn gebruikersinstellingen "

 

Ik woon wel in BE dus is een Belgische acupuncturiste. Je vindt ook redelijk wat op google van lage milt energie maar natuurlijk niet specifiek over fertiliteit. Ik heb wel een goeie folder via

 

 

 

http://www.acupunctuur-baf.be/

 

Onder Algemene info doorklikken naar patiëntenfolders en dan fertiliteit

 

Daar staat wat over lever etc.

 

 

 

Je mag me altijd mailtje of berichtje sturen.

 

 

 

Ik zou eerlijk zijn tegen die collega en als je het moeilijk krijgt gewoon weg gaan. Is voor haar niet fijn maar voor jou is het een serieuze marteling en ze kunenn niet van je verwachten om alle verhalen te aanhoren

[Kris74]

Dank je wel voor je snelle reactie. Ik ga de website meteen doornemen.

[Guest Butterfly]

Mensenlief, ik krijg spontaan tranen in mijn ogen van al 'dees verhalen. Wat herkenbaar allemaal.

 

En weet je ... er is niets dat de pijn kan wegnemen, niets dat de kinderwens kan vervangen. Ohja, er zijn heel veel mooie dingen waar we van kunnen genieten en ik denk; dat we doordat we met onze neus op de feiten zitten, misschien wel meer genieten van kleine dingen dan mensen die door het leven racen en bij wie een gezin 'aan komt waaien'.

 

 

 

Maar elke gouden wolk, heeft voorlopig nog steeds die donkere rand.

 

 

 

Ik leef met jullie allemaal mee ... gelukkig weten we dat we niet alleen zijn!!! en kunnen we elkaar troosten.

 

 

 

:hugg:

[Lila2002]

oh illuminate zo zo zo zo zo ontzettend herkenbaar.

 

en ja ik prees mezelf gelukkig dat ik al een kind heb

 

maar toch

 

en dan mensen die opmerking maken

 

je hebt toch en kind, wees daar dankbaar voor

 

nou dat ben ik ook elke dag.........soms met tranen in mijn ogen als ik naar haar kijk als ze ligt te slapen. ik ben haar zo dankbaar dat ik haar mama mag zijn.

 

maar de pijn voor nog een kindje was zo groot

 

en was net als ervoor, voor ik mijn dochtertje kreeg.

 

kon niet aanhoren dat er weer iemand zwanger was. meed dan ook alle situaties waarin in dan dat familielig tegen zou kunnen komen. ( belde met ik ben ziek kan niet komen, op feestjes enzo) en ja kindjes die net geboren waren in wagentjes

 

en iedereen kijken

 

ik niet.........ik kon het niet

 

ik kon niet tegen de aanblik van zo een lief klein kindje

 

vond ze ook allemaal stom, lelijk en weet ik wat

 

haate het en haatte mezelf

 

maar ooh wat een hartepijn

 

 

 

ik prijs mezelf heel erg gelukkig en ben heel erg dankbaar

 

want ja ouder worden en onder ogen moeten zien dat je 'te oud' bent

 

is pijnlijk

 

ik ben nu bijna te oud!!

 

word in april 42 maar heb mijn wonder in mijn buik

 

 

 

ik wens iedereen dit wonder

 

dat 2009 jullie jaar mag worden

 

ik wens iedereen het kind van zijn of haar hart

 

 

 

heel veel sterkte en een dikke knuf!!

[lucky-t]

ik weet wat je bedoelt, gisteravond weer bereikte ons het geweldige nieuws dat een neefje van mijn man (waar we ook erg goed bevriend mee zijn) en zijn vriendin zwanger zijn van de 2e. Supersnel want die andere kleine is net een jaar. Ik weet dat ik niemand wat mag misgunnen maar waarom iedereen wel en wij niet, bah.........

 

 

 

Soms vind ik mezelf een stom mens omdat ik zo denk maar ik kan er niets aan doen. Ik kan niet echt oprecht blij zijn voor iemand, ik doe maar alsof

[mamalou]

nou meiden,

 

tranen in mijn ogen bij het lezen van jullie verhalen. ik hoop dat we over een paar jaar allemaal terugkijken op deze tijd met spelende kinderen om ons heen. En dat we dan zullen denken dat dit ook een mooie tijd was, moeilijk, maar ook mooi. Het is nu vooral zo zwaar omdat je niet zeker weet of er wel een spruit komt, en of je ooit het moedergevoel zal ervaren.

 

ik ga ook naar een psycholoog en ik hoop dat ik mijn onverwerkte verdriet eruit kan laten komen en een goeie plek kan geven.

 

liefs mamalou

[diane]

hoi dames,

 

ben ik weer en wat zijn deze verhalen ontzettend herkenbaar!!

 

Verdriet en leven tussen hoop en wanhoop. Heb ik oktober mijn 3e IVF poging gehad en in november tegen gynaecoloog gezegd dat ik er helemaal klaar mee was: elke keer weer hoop en elke keer weer teleurstelling: ik kon er niet meer tegen.

 

Bij mij gaat het steeds mis bij innestelen. Eind november voor 2 weken op vakantie gegaan en toen toch besloten om een 4e poging te gaan doen nu in 2009.

 

Mijn vader is vorig jaar overleden wat ook veel verdriet en energie heeft gekost dus ook geen optimaal jaar voor 3 IVF-pogingen.

 

A.s. vrijdag heb ik een 1e gesprek met psycholoog. Ik hoop dat ik hiervan ondersteuning krijg zoals aantal van jullie beschrijven.

 

Eerst heb ik nog een cryo-poging te gaan binnen 1 maand dus heel stiekem hoop ik dat een 4e IVF niet meer nodig is.....

 

 

 

diane

[sofie]

Hey Diane, goed dat je even een pauze hebt genomen denk ik, heel veel succes bij de cryo!!!

[Marietje]

Diane, heel veel succes! Laten we hopen dat die 4e ivf inderdaad niet nodig is!!!

 

 

 

En ja ook ik ken het gevoel. Mijn broer durfde niet eens te vertellen dat ie vader werd (zogenoemd ongelukje, maar zo gewenst kindje). Dus ja ook om mij heen blijken mensen het moeilijk te vinden om met mijn probleem om te gaan. Maar stiekum vind ik het dan voor mij toch het vervelenst!!

 

 

 

Hou moed allemaal!!!! (en dat zegt deze zenuwpees haha)

[Guest illuminate]

hoi diana,

 

 

 

wat goed dat je de stap hebt genomen om de hulp van een psycholoog in te roepen. misschien kan hij je helpen om met het verdriet om je vader en je mislukte ivf pogingen om te gaan. het is fijn als je de 4e poging kan beginnen als je weer lekker in je vel zit. ik hoop dat jouw cryo tp tot een zwangerschap zal leiden.

 

ik heb ook het idee dat ik er nu minder positief instaat, en dat dit effect heeft op het resultaat.

 

 

 

ik heb nog steeds moeite met de wetenschap dat mijn buurvrouw zwanger is. ik ben van het weekend lid geworden van de sportschool, en ik heb vandaag afleiding gezocht op de sportschool. maar ja, je komt niet 1-2-3 van die gevoelens af. en

 

en dan heb je nog mensen die (onschuldig) zinspelen op een gezinsuitbreiding. tja, ze kunnen ook niet weten dat het bij ons moeizaam gaat. ik trek dan zo'n gezicht van: wie weet, of glimlach alleen maar.