Gevoel weg..

[Nanne]

Hoi meiden..

 

 

 

Ik ben inmiddels weer een IVF verder, en helaas zonder positief resultaat. Dat was dus nr 2. Zelfde verhaal als bij de eerste keer IVF: nu waren er 2 bevrucht van de 10 eitjes. Daarvan was er 1 goed gedeeld, en en dus teruggeplaatst. Helaas kreeg ik na een week al krampen, en weer een week later was 't rood..

 

In de dagen vóór de punctie was ik emotioneel wat labieler, net als 1 avond een week na de TP toen ik die buikpijn kreeg. Maar nu totaal niet meer.....

 

Dat is het rare nu, het doet me totaal niks meer! Ik wéét natuurlijk dat dat niet het geval is, maar ik voel er niks meer bij, ben nonchalant en lakoniek. De vooruitzichten zijn niet goed, dat weet ik, maar toch lijkt 't niet goed door te dringen. Heel apart; ik voel dat ik een muur heb opgetrokken bij mensen van wie ik weet dat als ze dóór vragen ik knap.. en die muur wordt steeds steviger.

 

Afgelopen vrijdag ben ik langs geweest bij een ex-collega en bevriende huisarts, die zijn specialisatie in de psychologie enz heeft. Daar ben ik 2 uur geweest, en hij gaat proberen me (op mijn geleide) naar mijn gevoel te brengen, om te voorkomen dat ik alles opkrop en over een tijdje totaal afknap.. (via autogene training)

 

Herkent iemand van jullie dat gevoel van totale nonchalance en het "nou, dan word ik toch lekker níet zwanger"-idee? ("moet ik het blijkbaar via pleegzorg doen", etc..)

 

Vind het onbegrijpelijk van mezelf, maar het zal een soort survival mechanisme zijn voor nu, denk ik..

 

 

 

 

 

Voor de wachtenden en iedereen ergens in een poging: Good luck!!

 

 

 

Nanne

[leonore]

Hi nanne, wat een k*t nieuws. tsja, ik herken wel een beetje je gevoel. ik heb zelf 2x een miskraam gehad. de 2e keer was ik er ook vrij nuchter onder. mijn man niet, die werd boos en verdrietig en begreep niet waarom ons dit weer moest overkomen. maar ik had zo iets van: nou ja het is gebeurd, niks aan te doen. we moeten verder. ik denk dat het inderdaad een soort survival instinct is. wel goed dat je erover wil praten met een psych, dat kan nooit kwaad. wie weet gaat het anders toch aan je knagen en word je erdoor verbitterd.

 

maar dat hoeft natuurlijk niet. misschien had je er toch wel al stiekem een beetje rekening mee gehouden en ga je langzaam aan het idee wennen dat je misschien wel niet zwanger wordt. we moeten natuurlijk allemaal hier met die mogelijkheid rekening houden...

 

 

 

ik had trouwens zelf ook het tegenovergestelde; toen ik zwanger was, was ik helemaal niet superblij (zoals ik wel verwacht had te zijn), ik denk dat ik steeds nog een slag om de arm wilde houden voor als het mis zou gaan ofzo. ook heel raar he? toen voelde ik eigenlijk 'niks', zoals jij nu omschrijft. ook denk ik een manier om jezelf te beschermen (en zoals blijkt was dat inderdaad nodig).

 

nou meid, heel veel sterkte ermee.

 

x leonore

[sofie]

Hallo Nanne, wat erg voor je...

 

Ik denk dat jouw gevoel niet zo erg vreemd is hoor, als je wilt blijven functioneren ga je na een tijdje op automatische piloot en met een grote muur om je heen. Maar wat je van plan bent is goed, want je moet die muur naar beneden halen anders maak je heel veel kapot. Niet alleen stomp je jezelf af, je duwt ook veel mensen en vooral geliefden weg. Je moet door je verdriet want natuurlijk vind je het niet ok dat je niet zwanger bent.

 

 

 

Zelf ben ik een tweetal jaar geleden door zo'n persoonlijk dal gegaan met een ontzettend lieve therapeut. Mijn man heeft het beste in zich naar boven moeten halen om me te leren troosten en niet aan te draven met praktische oplossingen. Hij heeeft leren luisteren en gewoon knikken en troosten. Ik heb me vreselijk gevoeld maar nu voel ik me ontzettend veel sterker en ben ik een betere persoon. Door de IVF komt die muur terug soms maar ik herken het nu gelukkig zelf en breek hem tijdig weer af.

 

 

 

Ik wens je ongelooflijk veel sterkte, het zal heel moeilijk zijn maar er zijn ongetwijfeld hele lieve mensen om je heen die je kunnen opvangen.

[Dees]

heej hallo.

 

 

 

wat een herkenbaar verhaal, ik ben nu vandaag bezig met poging 3. Ik heb zoiets van komt het dan komt het. en ik heb alles van me afgeschreven op onze babysite. daar hou ik alles bij over onze 3de poging.

 

Ik probeer er ook alles aan te doen, ga straks naar acupuntuur. Hopen dat ik me daar een beetje goed bij voel.

 

 

 

Ik hoop gewoon nu dat het gaat lukken!!

 

mijn mannetje is vandaag ook druk bezig.. hij vind het ook moeilijk om hier mee om te gaan. hij voelt het als 'zijn schuld' maar ik maak hem duidelijk dat ik dat niet vind.. een dokter heeft namelijk de verkeerde diagnose gesteld en vandaar dat hij nu geen testikels meer heeft. ( gelukkig wel zaad in de vriezer)

 

 

 

iedereen suc6..

 

 

 

Liefs

 

Desiree

[Guest Butterfly]

Het is maar gelukkig dat er geen standaard is van 'hoe je zou moeten voelen' na een behandeling.

 

Het valt me namelijk dat je schrijft; ik voel niets en twee zinnen verder toch wel degelijk iets schrijft over je gevoel; namelijk "ik VOEL dat ik een muur heb opgetrokken" en "gevoel van nonchalance".

 

 

 

Je voelt dus toch wel iets ;) ... alleen misschien niet wat je had verwacht of bedacht dat je zou voelen.

 

Je omschrijft het zelf al als een 'survival'mechanisme, denk dat dat wel klopt.

 

 

 

Toen ik therapie had, leerde ik dat het verwerken van ongewenste kinderloosheid ook een rouwproces is, zelfs als je nog bezig bent met je behandelingen. En rouwen, verdriet ervaren, gaat in verschillende fasen, en die fasen kunnen bij iedereen ook door elkaar lopen.

 

 

 

Ik vind het heel goed van je dat je psychologische hulp zoekt en je gevoel daarmee weer helder gaat krijgen (want dat gaat lukken, weet ik zeker!)

 

 

 

Sterkte !!

[Moon74]

Succes Nanne! Goed dat je ondersteuning zoekt voor jezelf, bij iemand die je vertrouwt...

 

Dicht bij het gevoel blijven; 't blijft voor mij ook altijd een punt van aandacht! T/m 1e IVF ben ik op 't verstand gevaren en heb ik onvoldoende bij 't gevoel stil gestaan. Nadat ik na IVF 1 in ziekenhuis was beland en vervolgens (ook nog 'ns) niet zwanger bleek was 't één en al gevoel bij mij. De sluizen waren open en ik kon niet meer sluiten... de ratio was ver te zoeken.

 

Met hulp van een vertrouwde coach heb ik daar goede stappen in kunnen zetten, maar (zoals gezegd) 't blijft voor mij een aandachtspunt.

 

 

 

Ik kan heel veel aan en ik kan heel lang doorgaan, weet ik intussen van mezelf, maar al doende kom ik steeds verder van mijn gevoel te staan.

 

De muur die ik dan opbouw kan ik ook zelf moeilijk neerhalen nog op een gegeven moment. Met hulp gaat het vervolgens weer een hele tijd goed.

 

 

 

Dat wens ik jou ook toe: dat het goed gaat/dat het je beter gaat, met hulp...

 

't Is heftig, hé? 't Raakt zo de kern van ons wezen.

 

Succes meis! Het is in ieder geval heel herkenbaar allemaal.

[kim]

Hoi Nanne,

 

Ik weet haast wel zeker dat dit een survival mechanisme is, je probeert je zelf te beschermen, tegen al het verdriet wat dit proces en dan nu deze mislukte poging allemaal teweeg brengt.

 

Het zoeken van hulp is zeker een hele goede stap van je geweest, op een bepaald moment kun je het gewoonweg niet meer alleen oplossen en dan ga je vast zitten..

 

Als ik naar mezelf kijk, ben ik ook erg blij dat ik hulp heb gezocht na mijn laatste miskraam. Ik stopte mijn verdriet ook weg, wilde er niet aan denken, zodat ik me beter voelde. Tot dat op bepaalde momenten mensen me gingen vragen hoe het met me ging na alles wat we hadden doorgemaakt, toen brak ik...

 

Deze psychologe raadde me aan om op voor mij goede momenten, juist het gevoel van mijn verdriet wel op te roepen, zodat ik de pijn kon ervaren voor op mij bepaalde en gecontroleerde momenten.

 

Klinkt misschien een beetje raar en vaag, maar het heeft me wel geholpen..

 

Ik weet zeker dat jouw gevoel ook wel weer terug gaat komen, het kost tijd, maar het gaat je vast lukken.

 

Heel veel sterkte...

[Tammy]

Hoi Nanne,

 

Wij zijn pas net begonnen met de eerst iui behandeling, dus veel weet ik er nog niet van, over miskramen of wat dan ook.

 

Weet wel dat vorig jaar toen we hoorden dat we niet op een natuurlijke manier zwanger konden worden, had ik er ook geen gevoel bij. Eerst natuurlijk heel erg verdrietig, maar we moesten allebei naar ons werk en daarna niet meer over gehad. Wij hebben het toen 's avonds wel tegen onze ouders vertelt, maar toen voelde ik al dat het niet klopte. Ik had geen gevoel meer. Later is dat er wel allemaal uitgekomen en ben ook bij een psyg geweest. Die was heel erg verbaasd dat ik er nooit iets over had gezegd, tegen niemand en dat zolang had volgehouden.

 

Het belangrijkste wat ik daar toen heb geleerd is om er open en eerlijk over te zijn, vooral tegenover je partner en directe familie (ookal snappen die het niet altijd).

 

En alles van je afschrijven op het forum heeft ook geholpen, mensen begrijpen je en snappen wat je mee maakt.

 

 

 

Ik wens je veel succes de komende tijd en het komt echt wel weer goed.

 

 

 

Greetz Tam