Wanneer stoppen met icsi??

[Icsi2009]

Lieve allemaal,

 

 

 

Na een mislukte poging afgelopen december, hebben we net het eerste intake gesprek achter de rug en kunnen we februari weer gaan spuiten. Mijn man en ik hebben echter een meningsverschil. Hij vindt namelijk dat we moeten stoppen na deze behandeling, omdat hij van mening is dat het steeds moeilijker wordt om de behandeling emotioneel door te komen en de klap harder wordt als het niet lukt. Daarnaast is hij bang voor mijn gezondheid met al die hormonen. De kans op eierstokkanker wordt toch verhoogd.

 

Ik zit met zo'n verlangen naar een kind dat ik dit allemaal niet meer neutraal kan zien. Ik snap hem heel goed maar mijn hele wezen schreeuwd om door te gaan. Nu hebben we gezegd dat aankomende poging de laatste is, een soort compromie, maar dit maakt de druk voor mij nog groter.

 

 

 

Hoe staan jullie hierin? en hoe stop je eigenlijk?? Ik kan me er niets bij voorstellen voelt als een zwart gat.

 

 

 

liefs

[Femke1982]

Hoi Icsi,

 

 

 

Gelukkig kan ik over hoe het is om te stoppen nog niet meepraten, hopelijk blijft dit ook zo, want het lijkt me vreselijk! Hier nu een stap in de goede richting, en hopelijk blijft alles goed gaan!

 

 

 

Waar ik even op wil reageren is wat je verteld over eierstokkanker. Mij is verzekerd dat je door ivf geen grotere kans hebt op kanker. Dit is een fabel en absoluut nooit aangetoond! Je partner hoeft zich dus geen zorgen te maken over jouw gezondheid (al heeft het natuurlijk wel zijn impact op je lichaam en dergerlijke, maar je krijgt er geen kanker van).

 

 

 

Sterkte!

[EDR]

Tja...hoe stop je? Ik denk dat dat voor iedereen heel persoonlijk is. Je groeit er toch op de een of andere manier naar toe en wij hadden het 'geluk' dat mijn man en ik wat dat betreft toch redelijk gelijk opgingen. Van te voren hadden wij al wel gezegd dat we het bij drie behandelingen zouden laten. Na de tweede mislukte behandeling heb ik getwijfeld of ik hier nog achter kon staan. Toch was het na de derde behandeling gewoon goed en klaar. Wel met heel veel verdriet en emoties hoor, absoluut maar het gevoel dat het goed was, een soort rust zeg maar, overheerste. Ik heb nog regelmatig dat ik denk...zullen we dan toch niet nog een keer...??? Toch voelt dat niet oké.

 

Kortom...luisteren naar je gevoel is denk ik het belangrijkste. Op het moment dat dat bij jou en je partner heel anders is word het natuurlijk een ander verhaal. Dan wordt het nog moeilijker.

 

Heel veel sterkte meid en ik hoop dat deze laatste poging zal lukken!

[Henne]

Ontzettend moeilijke vraag en alleen door jezelf te beantwoorden...

 

 

 

Uit onze eigen ervaring kan ik aansluiten bij wat Esther zegt: luister naar je gevoel. Mijn motto is: de wens is groter dan de ellende. En hoe groot de ellende telkens ook weer is (ik word zooo ziek van de hormonen, punctie e.d. dat elke poging me drie maanden kost om bij te komen), voor ons is de wens nog steeds groter.

 

 

 

Wat je vriend aandraagt over de teleurstelling ben ik het persoonlijk niet helemaal mee eens, maar dat zijn ook weer eigen ervaringen en gevoelens. De teleurstelling werd voor ons niet elke keer groter, het was wel elke keer anders. En elke keer een stukje dichter bij acceptatie van het onvermijdelijke. De kans dat je kinderloos blijft wordt namelijk wél telkens groter. Maar die is nog het grootste als je stopt! Alleen neem je die keuze dan bewust zelf en wordt ie niet voor je genomen op het moment dat een poging mislukt.

 

 

 

Het is en blijft ontzettend moeilijk. Gevoel, nuchterheid, realiteit, hoop, er speelt zoveel mee. Veel mensen denken dat je perse drie pogingen moet doen omdat die vergoed worden, maar dat is onzin. Net zo goed als je er vier of vijf of zes zou kunnen doen, kun je ook stoppen na twee behandelingen.

 

 

 

Gelukkig zitten mijn vriend en ik nog wel op één lijn wat dit betreft. Het lijkt me vreselijk moeilijk als de één nog wel door wil en de ander niet. Misschien kun je afspreken dat je het na deze poging opnieuw bekijkt? Een langere pauze kan natuurlijk óók een optie zijn. Even weer bijkomen van de teleurstellingen en de hoop / wens de kans geven weer groter te worden dan die ellende.

 

 

 

Sterkte en veel succes met de komende poging!

 

Henne

[sandra]

stoppen omdat de kans op eierstokkanker verhoogd zou zijn vind ik onzin

 

stoppen omdat er geen kans meer is of omdat je dit zelf goed lijkt oke

 

kanker krijg je of je krijgt het niet iedereen heeft deze cellen in zijn lichaam bij de een breekt het uit en bij de ander niet

 

niet alee mensen die roken krijgen longkanker

 

en de mensen die alcohol drinken krijgen ook niet allemaal lever kanker of slokdarm kanker

 

zou dus persoonlijk om de kans op kanker niet stoppen

[Carolina]

Ja ik vind het ook een moeilijke vraag.

 

Ik heb zelf net een pauze van een aantal maanden gehad, en dat heeft me wel goed gedaan. Ik ben nou met de laatste (vergoedde) icsi poging bezig, en dan komt de vraag; wat als het weer niet lukt? Mijn man zei eerst ja dan is het afgelopen, en mijn reactie was; ja we zouden het nog één keer kunnen proberen en dan alles zelf betalen kost veel geld ja maar ja als er nog een kansje is wil ik die toch wel grijpen.

 

 

 

Dus ja wat ik wil zeggen is voor iedereen is het verschillend maar als partners vind ik dat je moet blijven praten, en in jou geval zou ik zeggen: probeer toch weer erover te praten met je vriend, en laat hem weten dat je twijvelt en alles wat je nog meer voelt en maar hopen dat hij ervoor open staat en dat jullie er gezamelijk uitkomen!

[Christine71]

Hoi Icsi,

 

 

 

Ik kan alleen mijn eigen ervaring neerzetten:

 

 

 

Net als jij hebben wij al een kindje.

 

De wens voor een broertje of zusje was enorm sterk, maar voor ons gevoel stonden we er toch wat makkelijker in, lukte het prachtig, zou het niet lukken, jammer maar we zijn al zo rijk met ons zoontje!

 

In Januari 2008 is er helemaal geen bevruchting opgetreden (om onverklaarbare redenen) en ik moet zeggen, dat was een klap in mijn gezicht. We hebben voor het eerst toen een evaluatiegesprek aangevraagd waarbij we te horen kregen dat het advies van de embryoloog naar onze gyn was om te streven naar afsluiting.

 

Mijn gyn zei echter dat we het beste bewijs hadden dat het wel kon, namelijk ons zoontje, en dat hij toch die laatste ivf zou aanpakken als hij ons was. Zo gezegd , zo gedaan, even een rustperiode en zijn we gegaan voor de laatste poging in September. Toen deze mislukte konden we heel makkelijk de deur achter ons in het slot gooien, niet alleen omdat we al een kindje hadden, maar vooral ook door het slechte nieuws in Januari.

 

Blijkbaar hadden mijn man en ik ons er in de maanden vanaf Januari tot September al gevoelsmatig bij neergelegd, en er ook vrede mee gekregen.

 

En gelukkig verliep ons gevoel hetzelfde.

 

 

 

 

 

Zoals EDR al zei, je groeit er op de een of andere manier toch naar toe.

 

 

 

 

 

Maar laten we hopen dat komende poging voor jullie helemaal goed gaat uitpakken!