als een volgend kindje niet meer lukt.

[nel]

Hallo allemaal

 

Wij zijn gestopt met de mmm voor een 2e kindje.

Ik merkte dat ik vast bleef zitten in mijn verdriet hierover. Mede doordat er weinig terug te lezen is over omgaan met dit verdriet als je wel al een kindje(s) hebt.

Want je bent moeder en dus niet kinderloos.

Maar ik kies niet bewust voor 1 kind!

 

Een aantal meiden herkende dit gevoel, daarom wil ik dit topic openen.

Zodat we met elkaar er over kunnen babbelen, tips geven en je ei kwijt kunnen.

 

Lieve groet van Nel

[witje]

Ik ben blij dat je dit topic hebt geopend. Zat er over te twijfelen of ik het zou doen.

Ik kom graag mijn verdriet met je delen, aangezien wij sinds vorige week weten en besloten hebben de verdere mm te stoppen voor een brusje en met zijn 3tjes verder te gaan.

 

Tot snel

[Rachel]

bij mij is het dan uiteindelijk na een lange weg wel gelukt, maar ik herken het gevoel wel.

In eerste instantie ging ik er heel relaxed in van ik heb al een kindje dus een tweede is een cadeautje maar na

begonnen te zijn, werd de wens steeds heftiger.

De wens was misschien nog wel groter als bij de eerste.

[Henne]

Wil jullie veel sterkte wensen. Ik heb altijd geweten dat ik graag meer dan één kindje zou krijgen. Toen we de mmm in gingen was meteen het besef er 'waarschijnlijk blijft het er bij eentje, áls dat al lukt'. En hoewel ik zielsgelukkig zal zijn als ik inderdaad dat ene kindje mag krijgen, ik weet dat ik ook altijd het gemis zal voelen van een groter gezin als dat er niet komt. De wens voor een tweede of derde kindje is niet minder intens dan die voor een eerste. Veel mensen vergeten dat wel eens want 'je hebt toch een kind'. Vaak mensen die er zelf achter elkaar 2,2 uitwerpen.... Ik hoop dat jullie in dit topic jullie verdriet kwijt kunnen. Dikke knuffel.

[Else]

Mooi Topic!

 

Na een lange weg hebben wij ook ons wondertje gekregen.

De wens naar een tweede werd steeds groter en nu de 1e poging brusje mislukt is ben ik erg verdrietig. De angst om het uiteindelijk toch bij 1 te moeten laten overheerst momenteel en ik ben bang om verder te gaan voor een brusje zodat ik er niet mee geconfronteerd hoef te raken, 'uitbehandeld' te zijn. Ik schaamde me bijna voor het verdriet wat ik voelde toen afgelopen vrijdag duidelijk werd dat de eerste poging mislukt was. Ik heb er toch al 1!

Blijkt net zo goed verdriet en pijn te doen als een tweede niet lukt!

[Lot69]

Ook wij hebben pas na een lange, lange weg ons wondertje in de armen mogen sluiten. En ja, ook al ben ik zielsgelukkig met haar, het verdriet en het gemis van het niet meer krijgen van een brusje voor haar is groot. Voor mijzelf, want ik vond het zwanger zijn geweldig. Voor haar, want ik zou het zo leuk vinden als ze toch met een brusje kan opgroeien. Ze heeft wel een halfbroer, maar die is al 19.

 

Helaas, vanwege mijn leeftijd en de leeftijd van mijn man, hebben we die droom op moeten geven. We durven het gewoon niet meer aan. De weg naar ons dochtertje was lang en zwaarder dan gedacht en we willen niet weer met het verdriet van mk's en mislukte pogingen geconfronteerd worden.

Ik vind het ook heel dubbel om hierover te praten, want ik HEB toch een kind! Is het dan niet heel ondankbaar van me? In mijn direct kring kan ik er niet over praten, maar nu, met dit nieuwe topic (dank je wel voor het openen Nel) vind ik steun. Ik ben gelukkig niet de enige die met deze gevoelens worstelt.

 

Voor nu moet ik: rustig worden, het loslaten, het een plaatsje geven en genieten van wat we wel hebben en in die weg steun vinden bij jullie.

En zondag haar eerste verjaardag vieren. Hoera!

 

heel veel liefs en sterkte voor jullie allemaal,

Lot

[nel]

Hoi meiden

 

Wat "fijn" dat dit topic zo goed valt.

 

Het is voor mij ook een deel van de verwerking.

Ik merk dat ik mijn verdriet jaren opgepot heb. Want ik heb al een wonderschone dochter die morgen 5 jaar wordt.

Maar de wens voor meer kinderen heb ik altijd gehad. Ik wilde er altijd graag 4!

Maar toen bleek dat ik moeilijk zwanger kon worden en waarschijnlijk ook moeizaam een zwangerschap zou uitdragen, hoopte ik op 1 kindje.

Dat geluk hebben we nu. Maar dan gaat het kriebelen. Want als het toch een keer gelukt is, moet het toch nog wel een keer gaan lukken?

Helaas is het 2e geluk niet voor ons weggelegd. Misschien een hele kleine kans ( minder dan 1 %) op een spontane zwangerschap, maar daar hoop ik niet op.

De afgelopen 10 jaar ben ik 1 keer spontaan zwanger geraakt, wat in een mk eindigde.

Toch heb ik sinds de mmm het idee in mijn hoofd gehad van 2 meisjes. En mijn dochter heeft het altijd over haar zusje Sanne. Misschien was de mk een meisje? Ik weet het niet, maar laat haar maar even zo.

 

Dikke knuffel voor jullie allemaal.

[nel]

Hallo

 

Na een beetje neuzen vond ik deze informatie. Ik herkende er veel dingen in. Jullie ook?

http://www.deverdwaaldeooievaar.be/nieuws/692/secundaire-infertiliteit/

 

Ik ga er later nog eens goed naar kijken.

Nu eerst mijn huis visite proof maken. Want ons wondertje is 5 jaar geworden! Ze ging helemaal trots trakteren op school.

Een dag met een lach en een traan. Ik moet toch altijd weer terugdenken aan de dag van haar geboorte. Wat een bijzonder moment was dat!

En dat niet meer mee kunnen maken is soms even hard.....

 

Liefs

[lindamvjulian]

Fijn dit topic!

 

Allereerst @Nel. Gefeliciteerd met je dochter! Heel herkenbaar inderdaad de emoties rond de verjaardagen. Heb ik ook ieder jaar weer. Ook omdat we op de 1e verjaardag van onze zoon gestopt zijn met de pil om voor een 2e wondertje te gaan maar ook omdat alles rondom de bevalling weer naar boven komt en je je beseft dat je dit nooit weer mee gaat maken.

 

Dapper dat jullie besloten hebben om te stoppen. Ik weet niet of ik het kan. Wij zijn nu ook door onze pogingen heen en twijfelen of we nog een betaalde poging gaan doen.

 

Toen wij aan het behandelen waren en ik verhalen las van mensen die voor een 2e of 3e kindje aan het behandelen waren dacht ik : 'man wat zeur je jij hebt tenminste een kind'. En ook wij zeiden tijdens de zwangerschap we zijn dolgelukkig met 1 en gaan er niet opnieuw voor. Maar meteen toen onze zoon was geboren riepen wij dat we dit nog een keer mee wilden maken. Dus toen ik een jaar na de keizernee weer zwanger mocht worden stopten we meteen met de pil op de 1e verjaardag van onze zoon. Nu 8 jaar later staan we nog met lege handen.

Onze allerlaatste cryo poging lukte en ik was dus zwanger na 8 jaar zwoegen! Wat waren we gelukkig want we hadden eigenlijk al geaccepteerd dat het voor ons ook klaar was. En toch lukte het dan op de valreep. Zeer groot was het drama toen bleek dat ik een missed abortion kreeg. Nu ruim 2 maanden verder zijn we weer aan het opkrabbelen en twijfelen we of we toch nog een betaalde poging gaan doen. Dinsdag hebben we het eindgesprek in het ziekenhuis en dan zullen we een besluit nemen of we door gaan of niet. Ik vind het namelijk heel moeilijk om er nu een punt achter te zetten omdat het dus toch nog gelukt is. En bij ons is in principe nooit uitgesloten dat het op een natuurlijke manier niet zou lukken dus blijf je er toch nog elke maand op hopen.

[Otjes]

Hoi, wij zijn nog bezig voor een tweede, waarschijnlijk volgende maand de aller laatste cryo tp. Dan is het over en uit. Te oud worden we dan. Geen brusje voor onze dochter en niet nog een kamertje om te vullen. Moet er nog even niet aan denken, maar zeer doen gaat het zeker.

[witje]

Pff vandaag echt een hele slechte dag gehad. Alles kwam zo op me af. Zoveel verdriet over het afsluiten van de kinderwens. Mensen zeggen wel dat ze het snappen, maar dat kunnen ze niet. Dat kan helaas pas als je zelf in de situatie zit van "maar" blijven met 1 kindje. Heb veel huilbuien gehad vanmorgen, lijkt voor het moment wel op te luchten, maar zal echt het laatste nog niet zijn. Zal blij zijn als de ha weer terug is van vakantie.. Daar heb ik na de bevalling van R ook heel veel steun aan gehad toen ik maar niet kon genieten en me daar schuldig over voelde want ja ik had toch een kindje nu, dus dan moet je er ook van genieten ook. Dus niet zeuren als het anders is dan je denkt. Gelukkig gaf hij me een hele andere kijk gegeven en daarna kon ik ook heerlijk genieten van ons manneke en nog steeds hoor.

Alleen de pijn van het niet nog eens mee kunnen maken wat we nu hebben is allesoverheersend. Gelukkig kan ik ook de mooie dingen van R nu wel zien hoor en heerlijk met hem bezig zijn en genieten van zijn ontwikkeling gelukkig.

Van de week dingen weggedaan die we nooit meer nodig zullen hebben en dat knaagt. Belangrijke dingetjes bewaren we en kleertjes doe ik nog niet verder weg dan de zolder, dat kan ik nog niet. Ik hoop daar een vriendin die ook op ivf aangewezen is in de toekomst nog heel gelukkig mee te kunnen maken.

Om mezelf te beschermen zoek ik ook van alles wat "makkelijker" is met 1 kindje. Herkennen jullie dat??? Maar voor 1 opvang hoeven regelen, 1 kindje meenemen overal heen is toch ook handiger dan meer zeker als het later op de avond wordt, wij slepen overal zijn bedje mee naar toe als het nodig is. Maar voor 1 studiebeurs hoeven sparen enz.

[fren-1976]

Heftige gevoelens hier. Ik ben blij dat jullie elkaar gevonden hebben.

 

Ik heb een dochtertje van nu 3,5 maand en heb nog geen kriebels voor een 2e. Kan me goed voorstellen dat het hier bij blijft, maar kreeg afgelopen weekend nog de vraag wanneer ik een 2e zou willen. Alsof dat zo vanzelfsprekend is?! Dit zullen jullie ook allemaal in meer of mindere mate meegemaakt hebben, en het lijkt me pijnlijk als je dan het boek gesloten hebt...

 

Kortom, dikke knuffel voor jullie allemaal!

[Lot69]

@Witje: wat zijn de gevoelens waar jij mee worstelt herkenbaar..... ik heb het er ook zo moeilijk mee.

 

Het blijft me maar bezig houden. Maxi cosi inmiddels opgeborgen, wiegje/kinderwagenbak, nooit meer nodig.

De kleine kleertjes waar ze overmorgen een jaar geleden voor het eerst mee in mijn armen lag. En geen volgend kindje die het gaat dragen.

Ik herleef de laatste dagen voor de bevalling aan een stuk door, tel bijna de uren tot aan vrijdag 11.23u, de eerste kennismaking met mijn meisje, dat intense gevoel, dat zachte zoetgeurende minimensje, zo mooi, zo ontzettend mooi en dat gevoel nooit meer opnieuw beleven.

De tranen rollen over mijn wangen, niemand om ze mee te delen behalve jullie.

Ik moet echt gaan genieten van wat ik heb, maar op dit moment overheerst het gemis van iets wat er nooit gaat komen.

 

Liefs,

Lot

[witje]

Lot ik voel met je mee. Bij ons is ook de maxi cosi onlangs naar zolder verdwenen. Zijn boventandjes komen door dus het echte tandeloze bekkie verdwijnt ook zo langzamerhand. Hij groeit, wordt groter en is nu al zo afhankelijk aan het worden. Is niet echt een schootkindje en kan heel goed zichzelf vermaken.

Alles is voor het eerst en het laatst pffff.

 

Knuffel.....

[wen72]

Meiden, mag ik ook met jullie meeschrijven?

Ons zoontje is in 2008 geboren na de allereerste icsipoging.

Toen wij in 2009 gingen starten voor een tweede kindje, zei de arts tegen ons (ik hoor het haar nog zeggen): Wij gaan over een half jaartje verhuizen van gebouw, maar ach dat gaan jullie toch niet meer mee maken want dan ben je allang zwanger.

Helaas.......vorige week is onze vijfde icsipoging voor een tweede kindje mislukt.

Het verlangen naar een tweede kindje is zelfs nog groter dan voor de eerste.

Hierdoor kunnen wij de wens nu ng niet defintief opgeven, maar ik merk wel dat de eindstreep erg duidelijk in zicht begint te komen. Mogelijk nog een laatste poging en dan.........

[witje]

Wen het is vreselijk he, dubben over nog 1x proberen of er een streep onder trekken. Zeker als financiën meespelen. Maar eerst jullie cryo's hoor!!!! Ik hoop van harte dat je hier niet meer hoeft mee te schrijven over een poosje........

 

Ik had ook nooit verwacht dat de wens voor een 2e kindje zoveel sterker is als voor een eerste. Niet dat het bij de eerste niet sterk aanwezig was, maar het is anders. Bij R had ik heel sterk het gevoel iets van ons samen te willen hebben, de oerdrang om voort te planten zeg maar. Voor een brusje is het meer het gevoel het nog eens, maar dan bewuster, mee te maken en een kameraatje voor R.

[nel]

Heel herkenbaar de wens voor een tweede.

Ook ik had die nog sterker dan bij de 1ste. Het was al een keer gelukt, mijn lichaam snapt nu wat het moet doen. Maar helaas.

Ook voor mijn dochter mis ik een tweede. Kan wel janken als ze boos is en uitroept dat ze weeeeeeer alleen moet spelen.

Ze heeft ook al een keer op school verkondigd dat ik zwanger was. Want een aantal uit haar klas krijgen er een brusje bij.

Wel even slikken als de juf dat dan navraagt bij je. ;-(

 

Wij hebben de keus genomen om te stoppen.

We hebben nog 2 pogingen tegoed. Maar nee.

Aan de ene kant soms nog twijfel, maar heel vaak de rust in mijn lijf dat het niet meer hoeft. Nu mijn hoofd nog.

We hadden nog 11 cryo's van de ivf van onze dochter over, helaas niet blijven plakken. Allemaal toppies.

Toen met moeite een IVF gedaan. Eerst onrust of er geen eierstokkanker aan het ontwikkelen was. Diverse onderzoeken gehad, buikoperatie.

Gelukkig niet kwaardaardig maar een onrustige endocyste. Maar was wel aan mijn goede eierstok. Hierdoor dus bijna niet meer te stimuleren.

Laatste poging 5 eitjes waaruit 1 matige embryo kwam.

Dan ook nog mijn baarmoeder die door de keizersnee nog verder misvormd is. Maakt de kans op succes erg klein.

Grote kans dat ik misschien wel zwanger raak maar niet meer uit kan dragen omdat mijn baarmoeder snel kan scheuren.

Ook de puncties waren een hel en de kans dat er een darm geraakt zou gaan worden was steeds erg groot. Met alle gevolgen van dien.

 

Dan kies ik voor wat ik nu heb. Met pijn in mijn hart en af en toe baal ik dat mijn lijf vanbinnen zo stom in elkaar zit.

 

Wen, heb jij binnenkort een evaluatie gesprek of kan je gewoon weer aanmelden voor de cryo's?

Hopelijk blijft er 1 heerlijk 9 maanden plakken bij je.

 

Lot nog 3 nachtjes slapen. Dan een heel mooi feest voor jullie prinsesje. Een dag met een lach en een traan.

Maar maak er een hele mooie dag van!

 

Linda, hoe is jullie gesprek geweest. Duidelijkheid gekregen?

 

Lieve groet

[miekske]

Hallo meiden,

 

Mag ik hier ook af en toe meeschrijven? Vind jullie verhalen erg herkenbaar.....Ook wij hebben een prachtige dochter na een moeilijk traject gekregen. De wens voor een brusje is heel erg aanwezig, en zelfs nog sterker als voor de eerste. Ik heb de eerste zwangerschap niet 'bewust' meegemaakt voor mijn gevoel. Het was zo onwerkelijk. Nu onze dochter er is wil ik het zooo graag nog een keer meemaken! Het gevoel van zwanger zijn, de bevalling, kraamtijd etc. Ik vind inderdaad dat ik dan niet mag zeuren zolang er nog zoveel mensen zijn die nog steeds niet zwanger zijn... Vind het ook confronterend om te lezen over meiden hier die bezig zijn met een behandeling. Zelf durf ik namelijk nog niet eens te beginnen voor een brusje....Zooo bang voor teleurstelling en verdriet. Wij hebben heel veel geluk gehad, we zijn na onze eerste TESE-ICSI-PGD poging zwanger geworden. Nu hebben we nog 2 cryo's uit deze behandeling maar heb heel erg het idee dat dit nooit gaat lukken. We hebben al een keer de loterij gewonnen, dat zal zeker geen tweede keer gebeuren voor mijn gevoel! En als het niks wordt met de cryo's, moeten we de complete behandeling weer opnieuw gaan doen. Willen we dit wel? Moeilijk moeilijk....Vooralsnog durf ik dus nog niet eens te denken aan het laten terugplaatsen van de cryo's....

 

Groetjes Miekske

[mely]

Hoi dames wat voor verhalen zeg al die pijn en verdriet mag ik die met jullie komen delen zo herkenbaar !!

 

In verleden was ik 2 keer moeder (o wat doet dit nog steeds pijn om in verleden tiojd te schrijfen) en mooie prachtige kinderen mijn leven was complet ik was so gelukig ..( mijn wens was altijd 4 kinderen te hebben)) en toen voor dat je weet wordt voor je besluiten je hele werld stort in alles wat je kent heb en wie je bent is er niet meer.

En daarna mijn mand ziek ook dit nog eerbij hopekie jahoor hoeveel moet ik nog verd...

 

Ik heb mijn kinderen nooit vergeten het pijn is hetzelfde alijn ik heb geleerd om dit te acepteren maar nooit echt nooit opgeven,

 

Nu eindelijk bezig met IVF-Cryo tp en als me niet leukt dam word ik maar plegmoeder

 

Ik hop dat jullie wat rust inmiddels heben gevonden en dat jullie pijn dragelijk is aan het worden sterkte meiden

[wen72]

Wat een herkenbare verhalen hier. Inderdaad de wens van nog 1 keer zwanger, bevalling kraamtijd etc. Alles nu eens echt bewust meemaken. Niet alleen zomaar een tweede kindje maar ook een brusje voor mijn zoontje. Ik ben zelf helaas enig kind en heb dit altijd verschrikkelijk gevonden. Nooit een speelkameraadje om mee te spelen als iedereen op vakantie was, geen oudere / jongere broer of zus een beetje plagen etc. Hierdoor wist ik ook altijd dat ik de wens had voor meerdere kindjes.

Het feit dat wij al een zoontje hebben geeft aan de ene kant de moed om het nog 1 keer te proberen. Aan de andere kant zullen wij ook realistisch moeten zijn en zal er echt een keer een einde moeten komen aan pogingen. De teleurstellingen, de pijn etc. Het wordt steeds zwaarder. Daarnaast ben ik ook niet meer piepjong, dus ook dat speelt mee.

Tegelijkertijd besef ik ook het geluk van al mama mogen zijn. Dit kunnen helaas niet alle meiden zeggen. Hierdoor vind ik het juist erg moeilijk om mn verdriet een plekje te geven, want dan denk ik bij mijzelf: Ach, kom op. Je bent al mama terwijl er nog teveel meiden zijn (ook in mijn hele directe omgeving zoals schoonzusje en hele goede vriendin) die inmiddels kinderloos gestopt zijn met de medische molen of nog wensmoeder zijn. Ik vind dan dat ik niet mag zeuren. Ik vind dan niet dat ik het recht heb om verdrietig te mogen zijn, maar ik moet helaas bekennen dat dat verdriet er wel in zit.

Ik ben erg blij dat dit topic dus geopend is. Zoveel herkenbaarheid.

Nel, wij hebben overigens over 2 weken een evaluatie staan en ik hoop dat ik dan zo snel mogelijk door mag.

 

Mely, ik lees dat jouw 2 kinderen in het verleden zijn overleden. Jeetje wat heftig! Dat litteken draag je de rest van je leven bij je. Ik heb bewondering voor jou vechtlust en positieve kijk op dit!

 

Nel, jij ook al zo'n pittig verhaal mbt je baarmoeder en je eierstok. Zo heb je haast zelf niet de keuze kunnen maken om te stoppen, maar wordt je "gedwongen" door je gezondheid en lichaam. Ik snap dat je dan kiest voor de gezondheid en je gezinnetje. Jullie dochter wil ook graag haar mama nog heel lang meemaken.

 

Witje, hoe is het nu met jou?

[lindamvjulian]

@mely: jeetje jij bent gewoon 2 kinderen verloren? Wat is er gebeurt als ik vragen mag?

En dan je man ook nog ziek. Hoeveel kan een mens hebben he.

 

@miekske: ik kan me best voorstellen dat je angstig bent om er weer opnieuw in te stappen. En ja jullie hebben al eerder een lot uit de lotterij gewonnen maar waarom zou dat niet nog een keer lukken? Het lukt zoveel mensen die in het hele traject zitten waarom jullie niet. Als je er nog niet aan toe bent zou ik eerst even wachten met de cryo's. Hoe oud is jullie dochter nu?

 

@nel: het eindgesprek hebben we aankomende dinsdag. Ik ben heel benieuwd wat ze gaan zeggen. Ik denk dat we wel een positief advies krijgen voor een betaalde poging. Maar we twijfelen toch wel een beetje. NA 8 jaar wil ik ook wel verder met mijn leven en gneieten van wat ik wel heb ipv te balen van wat ik niet heb. Ik zeg het wel zo makkelijk maar of het ook zo makkelijk is.... ik weet het niet hoor.

Knap dat jullie er wel zelf mee zijn gestopt. Ik weet niet of ik het kan.

[witje]

Het doet me " goed" om te lezen dat iedereen hier met dezelde gevoelens worsteld. Ik heb mijn slechte dagen/ momenten waar ik echt gevoelsmatig verscheurd wordt door verdriet om het afscheid van de wens. Zei vanavond nog tegen mijn man dat het echt pijn in mijn buik doet ervan soms. Heel diep van binnen zou ik nog verder willen met de mmm, maar weet dat ik rationeel moet blijven. Het mag niet ten koste gaan van alles. Mijn huwelijk is mij zo dierbaar en ik wil absoluut niets missen van onze Ruben. Ik denk dat het nu een obsessie zou gaan worden ten koste van alles en dat is het ons niet waard. Op Ruben hebben we ook 5 jaar moeten wachten en voor gevochten met de vele diepte punten en steeds leven tussen intense hoop en vreselijk verdriet. Wanneer zeg je dan dat het genoeg is geweest???? Mijn lijf zegt stop en mijn hoofd ook eigenlijk wel. Allen alles voor het eerst en voor het laatst meemaken maakt me intens verdrietig, net als jullie hier.

 

Mely wat een ellende hebben jullie in je rugzakje zitten zeg... zo oneerlijk allemaal. Als ik zulke dingen lees vraag ik me steevast af " waarom nou?"

[wen72]

Witje, wederom een en al herkenning. Onze (van manlief en mij) hebben ons toen al voorgenomen om ons te houden aan de volgende regel: Zodra het ten koste gaat van de gezondheid, onze relatie, ons zoontje en ons levensgeluk dan betekent dit acuut stoppen, hoe moeilijk het ook is.

Nu ik merk dat ik het steeds zwaarder gaat vinden en de teleurstelling steeds moeilijker te verwerken is, moet ik realistisch zijn. Het mag nooit ten koste gaan van mijn gezinnetje. Dat is mij namelijk heel veel waard. Vandaar dat die eindstreep steeds dichterbij gaat komen.

 

Vergeet niet dat je voor defintief stoppen, heeeeeel veeeel moed nodig hebt! Die moed toon je nu! Maar dat neemt niet weg dat er een rouwproces gestart wordt en dat hieraan vele gevoelens verbonden zijn. Ookal ben je al mama.

Dikke knuffel!

[ivfmoeder]

Na 3 IVF pogingen (6 tp's inclusief cryo's) hadden wij de handdoek in de ring gegooid. De 4e poging zouden wij zelf moeten betalen. Ik werd alleen maar ouder, en achtte de kans klein dat het nog zou gebeuren. Aan de ene kant had ik er moeite mee, want ik had graag nog een brusje voor mijn zoontje gewild. Aan de andere kant werd ik 40, en psychologisch was dat de grens. Ik moest toch ergens de lijn trekken? Mijn leeftijd hielp me om deze keuze te maken, want wanneer stop ik anders? Met pijn in mijn hart deed ik alle babyspulletjes weg, toen we gingen verhuizen. Ik denk dat ik het boek nooit heb kunnen sluiten. Twee jaar na onze laatste tp toch weer de sprong gewaagd, andere omgeving, ander ziekenhuis, 40+, en het was meteen raak. Ons 2e wondertje - wie had dat gedacht - is nu 7 maandjes.

[witje]

Het zit er voor sommige gewoon niet in. Ik weet dat het "een volgende keer" raak kan zijn. Maar soms moet je een streep trekken onder iets wat niet meer gaat. Hoe goed bedoeld ook om moed in te spreken. Ik persoonlijk zit niet te wachten op verhalen van brusjes die na "toch nog een keer" er wel komen.

Gelukkig lukt het bij sommige uiteindelijk toch, maar voor andere niet. Als je toch nog een keertje ervoor gaat heb je idd zoals je aangeeft ivfmoeder het boek toch niet compleet kunnen sluiten.

 

Wen zo had ik het nog niet bekeken, dat je voor definitief stoppen heel veel moed nodig hebt. Dat hebben we zeker. Hoe dapper is het om toe te durven geven dat iets niet meer gaat lukken. Zoals jullie het samen afgesproken hebben hadden wij dat ook. Zodra het een obsessie zou gaan worden of ten koste zou gaan van wat dan ook direct stoppen. Vandaar dat wij toen een lange pauze ingelast hebben voor we verder gingen.

 

Ik merk aan mezelf dat ik nu er definitief geen 2e komt ik dat ga overcompenseren met "liefde en aandacht" geven aan Ruben. Ik wil alles "zelf" doen. vind het erg moeilijk als anderen nu met hem bezig zijn. Ik heb hem zeker de eerste dagen na het sluiten van het boek bijna platgeknuffeld alsof ik nu voor 2 wil genieten. Naar de oppas brengen voor even omdat we naar een afspraak moesten daar had ik eerst geen moeite mee, nu doe ik dat bijna in tranen. Merk dat ik me in allerlei bochten wring om hem toch mee te nemen. Hopelijk lukt het de komende tijd om hem toch steeds wat meer los te laten. Anders is dat voor hem natuurlijk ook niet goed, een moeder die hem als een havik in de gaten houdt.