klaar voor de start? effe wachten!

[annengel]

Hallo,

 

Zo lezend zie ik al heel wat moedige vrouwen die al heel wat hebben meegemaakt...

Ik start als leek, maar even een nieuw forum... want ik sta helemaal aan het begin...

 

Ander half jaar besloten mijn partner en ik dat we er helemaal klaar voor waren. We hadden een huisje,

allebei vast werk en hadden het idee dat we klaar waren voor een kindje. Een hele verantwoordelijkheid zo

vinden wij... de eerste keer zonder voorbehoedsmiddelen was heel raar en we voelden net alsof we het voor de

eerste keer deden... De eerste maanden gebeurde er niks, daarna nog niks, ovulatietesten, uitrekenen wanneer we het weer moesten hebben (of klusjes doen, zoals wij dat noemden), nog niks, misschien eens naar de huisarts, duurde nog weer een poosje, ferteliteitspoli (nog nooit van gehoord, maar laten we maar gaan), gesprekje, onderzoeken.... en toen... het einde leek in zicht. Ze zouden ons (net als alle verhalen die ik had gehoord) iets van hormomen geven, of een kleine ingreep en dan zou het zover zijn. Ons kindje...

 

Helaas... de droom dat we nu snel een kindje zouden krijgen konden we op onze buik schrijven. ICSI was waar we gelijk voor in aanmerking kwamen. Nog nooit van gehoord. En alle informatie over slagingskansen, hormomenprikken en de punctie maakten het er nou niet leuker op. Maar daar kan ik nog mee leven.

 

Wat ik lastig vind is dat mijn droom zo ver weg is en ik niks kan doen. (ja afvallen... dat gaat lekker als emo-eter in deze periode) Mijn leven is onzeker. Ik probeer maar alles zo stabiel mogelijk te maken, dus geen grote wisseling in het werk, geen extra klussen als vrijwilliger erbij nemen... mijn leven staat even op zijn kop.

 

Toch weet ik het zeker. Wij blijven niet kinderloos. Maar op welke manier? dat gaat het komende jaar? jaren? ons uitwijzen... De wondere wereld van de fertiliteitspoli gaat voor ons wagenwijd open... ik schrik ervan hoeveel stellen op deze poli komen. Hoeveel verdriet er moet zijn... en dan kan ik het me alleen maar voorstellen.

 

Ik kom nooit op forums, maar deze leek me wel goed om het een en ander te delen. Jullie weten namelijk als geen ander dat je niet hoeft te beginnen over de vriend van een buurman bij wie het wel lukte...

 

Ik hoop dat jullie mij kunnen helpen met vragen als ik die heb, maar ik hoop dat ik eventuele andere vrouwen ook weer kan helpen... samen moet je het maar doen...

 

want de grote vraag zal blijven... en nu?

[Sorpresa]

Hoi Annengel!

 

Goed dat je hier op het forum komt. Ik schrijf zelf ook op geen enkel ander forum maar omdat je, eenmaal in de MMM, zoveel informatie wil hebben kwam ik hier terecht. De eerste tijd vooral gelezen en later ook gaan schrijven.

Ook bij ons ging het "van kwaad tot erger" wat betreft de behandelingen. Van een paar pilletjes clomid tot een operatie, IVF en ICSI. Het kan best overweldigend zijn en vaak ligt het tempo niet gelijk aan dat van jou. Je moet bijvoorbeeld veel wachten, dat is heel moeilijk, maar je bent ook in de stroomversnelling geweest van simpel pilletje naar ingrijpende behandelingen.

 

Wat wij hebben gemerkt in de afgelopen zes jaar is dat af en toe een pauze (als je leeftijd het toe laat) geen kwaad kan. Ook moet je ervoor waken dat je relatie nog leuk blijft. Zeker als je zelf veel kunstmatige hormonen gebruikt kan dat lastig zijn. En dan hebben we het nog niet over je leven tussen de lakens dat door doktoren en je eigen emoties een behoorlijke tik kan krijgen. Zorg dat je samen blijft genieten van de leuke dingen en laat je niet teveel leven door de behandelingen.

 

En inderdaad de slagingspercentages zijn soms om van te huilen, maar aan de andere kant, het zijn gemiddelden. In die cijfers zitten vrouwen en mannen met uiteenlopende vruchtbaarheidsproblemen. Elke vrouw of man en elke situatie is anders. Vertrouw je arts als deze de ICSI behandeling zinvol vindt en laat je niet deprimeren door cijfertjes. Een beetje optimisme kan echt geen kwaad in deze tijd. Niet te verwarren met valse hoop natuurlijk.

 

Het is en blijft een lastig en pijnlijk proces dat hopelijk niet lang zal duren bij jullie. Ik zie dat je er vertrouwen in hebt en dat is goed, want als je er al niet in gelooft is het moeilijk vol te houden. Laat het niet je leven beheersen, stel je vragen en schrijf van je af. Er is hier altijd een luisterend oor en waar de 'buitenwereld' soms dingen niet kan plaatsen vind je hier altijd iemand die eenzelfde ervaring heeft als jij.

 

Heel veel succes met de behandelingen!

[Henne]

Mijn leven is onzeker. Ik probeer maar alles zo stabiel mogelijk te maken' date=' dus geen grote wisseling in het werk, geen extra klussen als vrijwilliger erbij nemen... mijn leven staat even op zijn kop.[/quote']

 

Welkom op dot fijne forum, ik weet zeker dat je op veel van je vragen hier antwoord vindt! Waar ik zelf vast op wil reageren is bovenstaand stukje. Dat herken ik namelijk heel erg, maar ik wil je toch een klein beetje "waarschuwen": probeer (wat niet makkelijk is) om het traject wat jullie nu ingaan, niet alle ander aspecten van je leven te laten beïnvloeden. We doen het allemaal, niet solliciteren, dat ene huis niet kopen, toch maar niet voor jezelf beginnen etc etc. want stel dat... Het vervelende is echter dat dit hele proces ook lang kan gaan duren en wat dan? Blijf je dan hangen in een baan waar je eigenlijk op uitgekeken bent? Ga je dan de uitdaging en voldoening van mooi vrijwilligerswerk niet aan? Uiteindelijk word je daar ook niet gelukkig van!

 

Een icsi traject vraagt veel van je. Tijd, energie, emoties. En het is goed om daar rekening mee te houden, maar laat je keven er niet door stilstaan! Zelf heb ik dat in het begin wel gedaan, maar ik werd doodongelukkig in een baan die ik niet leuk vond. Uiteindelijk ben ik de afgelopen jaren twee keer van werkgever gewisseld en hoewel het telkens weer afwachten was hoe werkgevers reageerden, ben ik blij dat ik die stappen heb gezet. Ik heb na onze eerste mislukte icsi een gesprek met een psychologe gehad en zij waarschuwde ook voor dat 'stilstaan' effect. Koop dat huis aan het water, als er kinderen komen zet je er een hekje neer. Plan die reis, als je zwanger wordt dan zie je wel weer. Natuurlijk moet je met eea rekening houden en icsi en planningen zullen je leven vaak bepalen, maar laat het niet stilstaan, hoe moeilijk dat soms ook is.

 

Veel succes in het traject en met alle andere uitdagingen (en bedenk bij alles dat je altijd weer een stapje terug kunt als je dat nodig hebt)

Henne

[Sorpresa]

Amen to that. Blijf leven, is echt het belangrijkste! Ik nam me altijd voor dat ik een gelukkige mama wilde zijn en niet opgebrand en uitgeblust als het eindelijk zover zou zijn.

 

Maar als je heel gevoelig bent voor veranderingen in je leven en daardoor veel stress ervaart is het misschien juist beter om rustig vaarwater te zoeken. Je kent jezelf het beste natuurlijk ! Als je maar niet stil gaat staan want de tijd vliegt ongemerkt voorbij.

[Nathalie28]

Ik sluit me volledig aan bij bovenstaande berichten/ adviezen! Ik stelde ook alles uit..nieuwe baan...opleiding etc etc, ook i.v.m. de financiele consequenties als je in de MM zit en we zijn nu intussen ook al 4 jaar verder!

 

Hopelijk hoeft het bij jullie niet zo lang te duren.

 

Ik wens jullie heel veel suc6 met de behandelingen en hoop dat je alle benodigde info hier op het forum kunt vinden!

 

Groetjes Nathalie

[saba26]

Inderdaad,helemaal mee eens!! Ik heb gemerkt dat ik in de periode van de mislukte poginge TEVEEL dingen heb gelaten, dommm elke dag is namelijk een dag van je leven!! De laatste behandeling waarbij het gelukt is ( nu 12/3) weken zwanger heb ik alles gedaan en afgesproken wat ik normaal deed, en niet thuis op de bank om het maar rustig mogelijk aan te doen. Heeft geen zin!!! Blijf leven!!!

 

Heel veel succes!!!

[annengel]

Amen to that. Blijf leven, is echt het belangrijkste! Ik nam me altijd voor dat ik een gelukkige mama wilde zijn en niet opgebrand en uitgeblust als het eindelijk zover zou zijn.

 

Maar als je heel gevoelig bent voor veranderingen in je leven en daardoor veel stress ervaart is het misschien juist beter om rustig vaarwater te zoeken. Je kent jezelf het beste natuurlijk ! Als je maar niet stil gaat staan want de tijd vliegt ongemerkt voorbij.

 

je hebt dat goed verwoord... ik probeer niet stil te staan, maar wil me niet in allerlei avonturen storten zodat ik nog meer stress heb... leef mijn leventje en dat is even prima... bedankt voor alle fijne berichten...

 

ik had nog een vraag. Hoe lang was het gesprek waarin duidelijk werd dat jullie een ICSI behandeling zouden ondergaan tot de daadwerkelijke behandeling?

[Sorpresa]

Hie lang dat duurt verschilt per ziekenhuis en per persoon. Ik moest na mijn IVF indicatie naar een ander ziekenhuis omdat ons ziekenhuis geen IVF deed. Het andere ziekenhuis wilde alle onderzoeken opnieuw doen, plus een operatie. Toen wilden ze na de operatie weer wat onderzoeken doen en moest ik metformine gaan slikken (duurt drie maanden voor dat werkt). Ik was dus ruim een jaar verder toen ik mijn eerste IVF behandeling kreeg.

 

Een collega van me had maar twee maanden tussen de 'diagnose' en haar ICSI zitten. Dat kan dus ook! Hangt er een beetje vanaf wat de plannen van je arts zijn en hoeveel ruimte het ziekenhuis heeft in de agenda dus. Dat kun je het beste vragen aan je ziekenhuis.

[Sorpresa]

Ik vond het trouwens vervelend om te wachten maar ook wel fijn dat ze zo grondig waren en mijn lichaam zo optimaal mogelijk wilden voorbereiden.

[Gast SJSL]

Fijn dat je het hier gevonden hebt, het is allemaal niet niks wat ineens op je af komt.

 

Om op je laatste vraag in te gaan: na de onderzoeken, operaties ed, waaruit bij ons duidelijk werd dat het IVF moest worden, konden we gelijk beginnen. Maar dat vonden we toen een beetje te heftig en we hebben toen eerst een paar maanden gewacht. In die tijd kon ik wel mooi een hormoon nemen wat goed was voor de endometriose en we hadden een fijne vakantie gepland staan.

Daarna met goede moed erin gestapt, in ziekenhuis Ede icm met Radboud Nijmegen waren toen (dit was in 2009) geen wachttijden. Maar dit is bij elk ziekenhuis anders.

Wel moet je meestal, als een behandeling niet aanslaat, eigenlijk altijd een cyclus overslaan voordat je weer door kunt. Ook by cryo's meestal.

 

Veel succes met alles!

[annengel]

vandaag maar even gevraagd op de poli... we kunnen snel na de uitslag (mits goed) beginnen. Leer voor de volgende keer... eerder vragen, niet zo lang mee doorlopen... als ik jullie verhalen lees, valt dat dus wel mee...

Dat was wel even een opluchting... Nu nog afvallen... zucht dat is voor mij als emo-eter nou geen lekkere combi. Ga maar even kijken of ik wat hulp kan krijgen....

[annengel]

tips????

[Henne]

Anne er is een afvaltopic... Misschien daar even kijken?!

[Sorpresa]

Met afvallen heb ik geen ervaring dus geen tips hier. Ik weet wel dat ons ziekenhuis samenwerkte met een diëtiste. Misschien kan jouw ziekenhuis je ook verder helpen als je dat prettig vindt?

[Gast SJSL]

tips????

Ohh ... afval tips :D

 

Ik ben voor de eerste IVF in totaal 19 kilo afgevallen. Wel heel rustig aan.

(maar daarna het IVFen, de zwangerschap en het verlof waren wel funest (zie ook mijn handtekening) ... hihi ... ben dus nu weer opnieuw bezig ... zit nu op min 8,5 kilo ... nog 6 te gaan).

 

Mijn tips zijn:

Bedenk je steeds waarom je het doet. Wat wil je liever: afvallen en dus baby-kans, of dat eten in je mond stoppen? Bedenk je dat heel bewust, en je weet het antwoord.

Doe boodschappen met een lijstje.

Zorg dat je NIKS lekkers in huis hebt, ook niet voor de visite! (mijn onverwachte visite kan een liga krijgen, iets anders is er niet)

Breng je omgeving op de hoogte, zodat ze je kunnen steunen en je niet constant in de verleiding brengen (ach, een keertje kan toch wel? .... (en ja, een keertje kan ook wel, maar wel op jouw moment en niet omdat toevallig iemand het je aanbied)).

Als je visite krijgt en lekkere dingen over hebt: geef het de visite mee of deel het meteen de volgende dag uit op je werk (of nog beter: op het werk van je man, kom jij niet in de verleiding)

Zoek afleiding. Een hele avond op de bank en denken over eten wat je niet mag (of ... niet wil, maar eigenlijk wel) is lastig. Ik ging heel vaak in bad ... haha. Lekker tijdschriftje lezen en gedachten niet meer bij niet-eten.

 

Ik heb ook nog wel echt eettips die voor mij werken, maar dat zal voor iedereen anders zijn. Roep maar als je ze wil horen :)

 

Succes ermee hoor! Het is best een lange weg (nou ja, ligt eraan hoeveel je wil afvallen), maar het is het wel waard.

[annengel]

Hoi,

 

Ik zag dat ik met mijn afvaltips bij het lijnen forum moet zijn... Dit weekend een inzinking gehad... alles was even kut en flink gejankt... bah bah bah... moet misschien wat meer gaan doen in het weekend... wel begonnen bij de weight w. cursus. Ik voelde me er nog niet echt op mijn plek... dacht de hele tijd: IK WIL DIT NIET! Ik wil juist een mooie buik, maar dan met een kindje erin... Gelukkig aardige coach die ook al het een en ander had meegemaakt (kom ze nu met bosjes tegen) en een goed streefgewicht afgesproken... geeft me meer houvast. Ben er in elk geval op een positieve manier mee bezig en dat voelt goed. Hoe geef je zoiets nu een plekje?