Het accepteren van nooit moeder worden

[lijntje]

Beste allemaal,

 

Na een tijdje niet actief te zijn geweest op dit forum ben ik toch weer even terug.

Ik ben samen met mijn man bijna 9 jaar aan het hopen op een kindje en tot nu toe is het niet gelukt.

Na IVF pogingen en alles wat we ook op een alternatieve manier hebben geprobeerd, zit het er voor ons helaas niet in.

Ik ben nu 39 jaar en iedereen om me heen is zwanger of heeft al kinderen en wij blijven zo'n beetje alleen over in de familie en vriendengroep die geen kids heeft.

Ik heb periodes gehad dat ik hier redelijk goed mee om kon gaan, maar het blijft een groot verdriet waar je bijna dagelijks mee wordt geconfronteerd.

De acceptatie gaat niet vanzelf.

Ik voel me een beetje verdwaald in een wereld van gevoelens, rouw nog steeds een klein beetje hoop en het nog niet willen en kunnen accepteren dat ik geen moeder wordt.

Mijn man heeft er minder moeite mee maar als vrouw heb je nou eenmaal die maandelijkse confrontatie en de hormonen die door je lichaam gieren.

En dan de maatschappij....als vrouw wordt je zo vaak gevraagd of je kids hebt omdat je nou eenmaal vrouw bent en wordt bijna zielig aangekeken als je zegt dat je ze niet hebt.

En dan al die moeders om je heen die over niets anders kunnen praten dan hun geweldige kinderen, babys, luires en over hoe geweldig het is om moeder te zijn, dat het leven meer zin heeft gekregen sinds ze kids hebben, om zeg maar het plaatje compleet te kunnen maken.

Huisje boompje en het beestje.

Ik neem het deze lieve moeders niet kwalijk, maar ik als "ongewenste niet-moeder" kan hier echt niets mee.

Ik als vrouw die waarschijnlijk nooit moeder zal worden, nooit leven in je buik zal voelen, nooit trappelende kindervoetjes op de vloer zal horen en ook nooit zal weten wat het is om moeder te zijn.

Het is een moeilijk proces.

 

Zijn er meiden op dit forum die in dit zelfde schuitje zitten en dit herkennen en dit mij dit willen delen? Misschien kunnen we elkaar een beetje steunen?

 

Ik hoop van jullie te horen

 

Groetjes van Lijntje

[Inge35]

Ja lieve Lijntje,

Je beschrijft precies wat ik aan mijn partner vertelde laatst. Het gevoel aan de zijlijn te staan. Ben bijna 39 en zo'n 6 jaar bezig om ooit moeder te mogen worden.

 

Gaan jullie nog wel verder of zijn jullie gestopt?

 

Liefs Inge

[Guest]

Hey Lijntje,

 

Het maakt me altijd verdrietig als ik dit soort berichten lees. Wij zijn 2 jaar geleden gestopt met de medische molen. Nooit moeder worden, en nooit oma mogen worden, dat is kei hard en moeilijk te accepteren. Maar ik mag zeggen dat het me redelijk af gaat op dit moment. Ik voel me goed en geniet weer van de kleine dingen.

 

Wat jij zegt over aan de zijlijn staan, daar heb ik nog steeds moeite mee. Dan zit ik zo hard te denken hoe ik het onderwerp kan veranderen! Maar kan gewoon niks bedenken omdat ik eigenlijk verdrietig ben op dat moment.

 

Wij hebben er nooit een geheim van gemaakt dat we ongewenst kinderloos zijn. Het heeft ons goed gedaan om er open is te zijn. Ook hebben wij een hele fijne vrienden kring waar we enorm veel steun en begrip van krijgen.

Deze vrienden hebben allemaal kinderen, maar geen baby's meer. De jongste zijn 5 en de oudste al weer 15. De kinderen komen altijd erg graag bij ons, dat is zo fijn! Ik kan hier enorm van genieten. Laatst zei een van 8, Annemarie, eigenlijk hebben jullie 8 kinderen! Ik moest even nadenken, maar snapte wat ze bedoelde. heb deed me zo goed! Ergens heeft ze wel een beetje gelijk, en ik voelde me vereerd. Later bedacht ik me, dan mag ik misschien ook een soort "oma" worden? :)

 

Ik probeer zo veel mogelijk te kijken naar de dingen die ik wel heb, dan naar de dingen die ik niet heb. Soms is het moeilijk,. maar het gaat steeds beter.

 

Lijntje, hou je haaks, het zal een moeilijk zijn, maar wees positief en geniet van elkaar.

 

Liefs Annemarie

[lijntje]

Hoi Inge en Annemarie,

 

Fijn dat ik wat reacties krijg.

Dank jullie wel!

Het helpt om te voelen dat je niet de enige bent die dit proces door gaat. Het lijkt wel een beetje op een rouwproces, een verlies een plekje proberen te geven.

 

Wij zijn al een tijd gestopt met IVF behandelingen, ik woon in Zwitserland en hier wordt echt niets vergoed dus het is bijna onmogelijk om nog een poging te gaan doen.

Ik was al een tijd bezig met het te proberen te accepteren dat het zo is en dat we niet verder gaan maar soms kriebelt het wel en dan denk ik...zouden we het nog 1 keer proberen? Dan maar geld ergens lenen?

Maar ik ben er gewoon niet over uit.

 

Ik denk ook wel eens dat er een reden voor is dat we geen kids hebben, het is natuurlijk erg moeilijk, maar doordat je dit hele proces doorgaat stel je jezelf al zoveel meer vragen en leer je zoveel van het leven.

Ook het feit dat je door iets heel moeilijks gaat met je partner en daardoor heel sterk samen kan worden, dat gevoel heb ik wel.

Het is dus niet alleen heel moeilijk maar het kan ook erg veel brengen (iets wat je niet altijd voelt).

En natuurlijk de vrijheid van het geen kinderen hebben, op reis kunnen zonder aan de schoolvakanties te denken en minder georganiseer en de luxe van nog zorgeloos kunnen zijn (af en toe).

Maar ik kom net van een vriendin waar ik even heerlijk met zo'n klein lief meisje van 3 maanden heb mogen knuffelen en dan staat de tijd even stil, wat heerlijk is dat!!

 

Inge, zijn jullie nog met behandelingen bezig of zijn jullie ook gestopt?

 

Annemarie, wat mooi dat je zo'n kindergroep om je heen hebt en dat je je liefde op die manier kan geven!

 

Nou meiden ik ben erg blij met jullie reacties, geeft mij ook weer wat steun, samen voel je je toch sterk!

 

Kennen jullie nog meer vrouwen die in ditzelfde schuitje zitten?

 

Liefs van lijntje

[sas67]

Lieve dappere meiden,

 

 

Ik weet niet of ik recht heb om te reageren omdat ik wel uiteindelijk nog op mijn 45ste mama ben geworden, maar toen ik dit las moest ik reageren. Ik kan heel veel van jullie gevoelens invoelen. Ik heb zelf ook heel lang gedacht dat ik nooit mama mocht worden en de gevoelens die jullie beschrijven herken ik dan ook van toen.

 

Wat ik wil zeggen is dat ik diep respect heb voor jullie en de manier waarop jullie omgaan met deze zo moeilijke en pijnlijke situatie!

 

Ik wens jullie heel veel sterkte en moed toe en hoop dat jullie steun aan elkaar zullen hebben

[Guest]

Sas, dank je voor je lieve woorden! En tuurlijk heb jij ook recht om te reageren! :) Maar wat geweldig dat je toch nog mama mag zijn! Een prachtig kereltje

 

Lijntje, het lijkt niet een rouwproces, maar het is een rouw proces. Tenminste, zo heb ik het ervaren. Het is een verlies van een kind wat er nooit is geweest. Maar in mijn hart ben ik zeker een moeder. Ik weet niet of dat komt omdat ik 1x zwanger mocht zijn van 2 kleintjes, de kleintjes met 10 weken helaas verloren.

 

Wat enorm balen dat de behandelingen niet verzekerd zijn in Zwitserland. Als je alles zelf moet bekostigen, is gewoon geen doen. Ik vind het zo rot dat je dan door de financiën je droom niet in vervulling kan laten gaan.

 

Ik heb ook even gedacht dat er een reden is dat wij geen kinderen hebben gekregen. Maar iedere keer vroeg ik mijn af WAAROM dan? Ik krijg hier geen antwoord op, dus wil niet meer geloven dat er een reden zou moeten zijn.

 

En wat je zegt, ja we hebben veel vrijheid, kunnen uit eten wanneer we willen, lekker op vakantie wanneer het ons uit komt, maar ik had zo veel liever een arm om mij heen gehad van mijn kleine kind! Tuurlijk geniet ik nu van deze dingen, maar ik moet wel! Ik wil geen nukkig persoon zijn die niet geniet van de dingen die ik wel heb.

 

Goed te lezen dat je heb kunnen genieten van het kleine meisje van je vriendin :) Vond je het moeilijk?

 

Ik ken wel een aantal dames die helaas ook ongewenst kinderloos zijn. Ik ben tijdens mijn behandelingen hier heel erg actief geweest (onder een andere naam) en heb veel lieve meiden leren kennen. Zo af en toe zien we elkaar ook in het echt :) Heel erg fijn is dat. De meeste hebben een kindje gekregen, en er zijn er zelfs een aantal zwanger van een volgende kindje. Echt geweldig!

 

Nou lijntje, ook ik vind het fijn om via dit forum gevoelens te delen. We zijn idd niet alleen, en samen zijn we sterk!

 

Liefs Annemarie

[lijntje]

Sas en Annemarie,

 

Bedankt weer voor jullie reacties!

 

Sas, inderdaad fijn dat je ook reageert, en wat heerlijk dat je toch nog moeder bent geworden! Dat geeft mij weer een beetje hoop! Jullie zijn uiteindelijk naar Spanje gegaan voor een IVF?

 

Ja, Annemarie ik heb kunnen genieten van de kleine van mijn vriendin, ben blij dat ik dat nog steeds kan.

Natuurlijk komt het missen dan ook weer dichtbij maar ik probeer van het moment te genieten en niet alles te mixen. Dat gaat me nog steeds redelijk goed af.

 

Wat leuk dat je ook af en toe dames van dit forum in het echt ontmoet, lijkt me erg bijzonder.

Ik merk dat het me ook erg raakt en ook helpt om te lezen hoe andere vrouwen die geen kids kunnen krijgen omgaan met dit verlies.

Zoals je al schreef we zijn samen sterk!

Dank jullie wel en ik stuur jullie een knuffel!

 

Liefs van Lijntje

[sas67]

@ Lijntje, wij zijn uitgeweken van Dusseldorf naar Spanje. Daar hebben we omdat ik (gezien mijn leeftijd) met eigen eicellen niet zwanger werd( telkens maar 1 of 2 eicellen en die waren ook nog eens "dement" ) gekozen voor eiceldonatie. Uit de 2de poging is ons zoontje geboren.

[Guest]

Hey Miriam,

 

Zo herkenbaar wat je zegt "blij" dat die spanning er niet meer is. Ik voelde ook een enorme opluchting, ondanks het enorme verdriet dat het zo definitief is. Voor mensen die niet in onze situatie zitten of zaten begrijpen deze opmerking niet. Het is ook lastig uit te leggen, maar wij hier snappen dat wel.

 

Wat dubbel voor je. Je vriendin zwanger ook via de mmm. Spreek je je gevoelens naar haar uit? En tuurlijk ben je erg blij voor hen, maar jij hebt

recht op je verdriet. Ik weet zeker dat ze dat zal begrijpen. Ik denk zelfs dat het voor haar ook lastig is, allemaal zo dubbel!

[Guest]

Ik snap het helemaal Miriam. Het gemis en verdriet kan je niet in 3 maanden verwerken. Het kost tijd, veel tijd. En gun jezelf ook die tijd. En ja, je zal vaker geconfronteerd gaan worden. Ik hield hier altijd rekening mee, maar vaak komt het onverwachts. Het komt niet zo positief over, maar ik weet zeker dat ook jij er gaat komen.

Ik kan het nu accepteren dat ik nooit moeder zal worden, en dat maakt het mij een stuk "makkelijker" Tuurlijk voel ik die echte pijn nog wel eens, en kan ik janken als een klein kind.

 

Het is een lastig proces, maar door de steun van alle mensen om me heen ben ik een eind gekomen

[wannabemom]

Hoi lieve Lijntje (en alle andere meiden),

 

Wat je beschrijft raakt me nog steeds. Dat gevoel van er niet bij horen omdat je geen kinderen hebt.

Het is zo'n herkenbaar gevoel van hoe het voor ons was tot 1,5 jaar geleden.(toen mocht ik moeder worden van een zoontje uit china).

 

Wat mij destijds vaak gefrustreerd heeft was het feit dat je oh zo veel dingen kon doen waar je veel moeite voor deed en trots op was(opleiding/werk/carrière/...)

maar dat het op een verjaardag nooit kon opbotsen tegen al die verhalen over de kinderen.

Ook vertelde mijn collega me vorige week dat ze zwanger was van de derde. Ze heeft al twee zoontjes van 2 en 3. Dus ze hoopte nu heel erg dat het een meisje zou worden. Daarom waren ze ook voor een 3e kindje gegaan. Dan sta ik toch nog wel een beetje met mijn mond vol tanden.

 

Wij zijn 2 jaar geleden definitief met de MMM gestopt. In het begin was het moeilijk. Steeds huilen na "leuk" babynieuws. De komst van onze Sjeng heeft het natuurlijk allemaal veel veranderd. Wat dat betreft zit ik nu veel beter in mijn vel als jaren geleden. Dat hopen en steeds teleurgesteld worden. Dan gun je niemand.

In ieder geval wil ik iedereen hier veel sterkte wensen met jullie verlies en sterkte met rouwen. (want dat is het ook; nooit mama worden).

 

Groetjes Noortje

[Hope&Faith]

Heey meiden,

 

ik voel me momenteel ook zo, ik heb wel een dochter van bijna 19 uit een eerder huwelijk.

ik heb haar alleen opgevoed en twee jaar geleden mijn huidige partner leren kennen, ook direct in de mmm gegaan.

ik ben nu 43 en hij is 42.

nu ook gestopt met het traject, ik zie wat het met hem doet, het besef dat hij geen kindje van zichzelf in zijn armen zal houden.

dat geeft bij mij gevoel van onmacht en onrecht.

bij ons is vastgesteld dat het door de leeftijd komt, alles is verder wel goed, we zitten in de goede groep in onze leeftijdscategorie, maar ja wat koop je daar nou voor?

we proberen beide de draad weer op te pakken, maar is wel lastig. Normaal staan we beiden positief in het leven, maar is nu ff anders.

het lijkt alsof we in een rouwproces zitten, terwijl we zoveel dingen hebben waar we dankbaar voor zijn.

sas jouw verhaal sterkt me en geeft me hoop.

iedereen heel veel sterkte en idd diep respect voor jullie allemaal.

liefs Hope&Faith

[lijntje]

Dag Hope& Faith,

 

Ik wil jou ook erg veel succes wensen in deze moeilijke tijd! En ik heb ook veel respect voor jou!

Het is echt niet makkelijk en ik denk dat het verdriet altijd wel blijft diep in je hart, maar dat het door tijd misschien wel iets dragelijker wordt.

Wij zijn toch weer de mmm in geklommen begin dit jaar, we hadden een andere arts ontmoet waar we een goed gevoel over hadden , maar helaas is het weer niet gelukt.

Dus weer verwerken….lastig!

Het is zo'n achtbaan met emoties die alle kanten uitgaat.

 

Nou meiden nogmaals allemaal sterkte!

liefs van Lijntje

[Margot]

Oh wat zijn de verhalen die ik lees herkenbaar.. Het zijlijn gevoel.. Ik omschreef het vaak als niet volledig vrouw voelen. Daar werden andere mensen zo verdrietig van, maar zo was het.. Wij hebben mogen kiezen voor adoptie en dat heeft onze wens in vervulling gebracht. Een geweldige dochter van nu al weer 5 jaar.. Over luiers en bevallingen kan ik nog steeds niet meepraten.. We over een enorme lange en verdrietige ziekenhuis periode waar ik zelf een punt achter heb gezet. De laatste ICSI behandeling in DD was geen pretje.. Zwaar onder de hormonen en echt veel last, dat was voor mij de druppel.. Ik wilde niet meer.. Heb daar ook geen spijt van gehad. Hoe raar dat misschien ook klinkt. Ik heb alles gegeven en het was op..

 

Mama's zonder kinderen.. was daar maar een term voor.. Dappere vrouwen, sterke vrouwen.. wens jullie veel kracht want het een plekje geven is echt niet makkelijk!