Onzekerheid

[nicolas]

Even een vraagje of ik het normaal is dat ik me nu zo onzeker voel.

 

Ben heel erg zeker dat ik een kindje van ons samen wil en ben er ook al lang mee bezig.

 

Nu we eindelijk in dit traject zitten en het allemaal vanaf volgende week gaat beginnen.

 

Slaat bij mij de onzekerheid toe.

 

Wil ik dit allemaal aangaan, doe ik het wel goed, wat gaat er veranderen in de toekomst. En al dat soort vragen dreunen maar door mijn hoofd.

 

Hebben meer van jullie dit gehad ?

 

Ik weet natuurlijk wel dat het niet niks is wat er staat te gebeuren en probeer er zo gewoon mogelijk mee om te gaan maar het komt nu echt heel dichtbij.

 

Vandaar waarschijnlijk die onzekerheid.

 

Nou ben ik van sterrebeeld weegschaal en ik weet dat keuzes maken heel moeilijk is. Maar dat ik graag een kindje wil staat zo vast als een huis.

 

Het zullen vast wel de zenuwen zijn die gaan beginnen

 

Is er iemand die zich hierin herkend ?:worthy:

[hildever]

He Nicolas,

 

 

 

Tja, het is ook allemaal niet niets...

 

 

 

Ik had me er op ingesteld dat, wanneer we samen een kindje wilden, het via IUI gebeuren moest.

 

Toen die weg na 1 poging al afgesloten was, heb ik me effe uit het hele proces terug getrokken. Ook door een heleboel andere omstandigheden. Ik wilde geen gerommel met hormonen... met mijn lijf was alles goed.

 

 

 

Tot de wens naar een kindje van ons samen weer enorm de kop op kwam steken.

 

 

 

Via allerlei ubochten en omwegen kwamen we toch weer op de afdeling fertiliteit. En daar werd ons verteld dat onze enige mogelijkheid op een kindje van ons samen ICSI is.

 

 

 

Mijn man keek heel verbaasd toen ik zei: dan moet dat maar.

 

 

 

Ik heb er nu rust bij en kijk uit naar het moment dat het allemaal echt gaat beginnen. Eigenlijk zit ik er al middenin, maar ik leef weer naar elke nieuwe stap toe.

 

 

 

En ja, het is allemaal onzeker.... Maar... het zij zo!

 

 

 

Succes, Nicolas, ik denk dat het ook allemaal met een stukje verwerking te maken heeft, die onzekerheid.

 

 

 

Groetjesssssssssssssssssssssssss

[nicolas]

Dank je,

 

Ik denk ook dat mijn grootste angst is dat op het moment dat de punctie plaatsvindt, manlief het aflaat weten en door zenuwen of stress zijn bijdrage niet kan leveren.:sad11:

 

Ik denk dat dit mijn grootste angst is waardoor ik weer onzeker wordt.

[hildever]

Hey Nicolas,

 

 

 

Het helpt misschien door er veel over te praten met z'n tweetjes.

 

Dit klinkt misschien effe niet zo leuk, maar ik wil dit toch effe zeggen, omdat ik hoop dat ook voor jullie alles goed gaat komen.

 

Maar als jij bang bent dat hij door de zenuwen geen zaad kan produceren wanneer de punctie is, straal je ook niet echt vertrouwen naar hem uit. Dat kan hem natuurlijk extra onzeker maken, waardoor het niet lukt.

 

Ik heb wel eens begrepen dat de vrouw ook wel eens mee mag het kamertje in. En als je niet te ver van het ziekenhuis woont, kan het zaad ook thuis worden geproduceerd, voor vertrek naar het ziekenhuis.

 

Praat over die onzekerheid, ook in het ziekenhuis. Misschien kunnen ze je geruststellen.

 

 

 

Groetjesssssssssssssssss

[nicolas]

Ik praat er ook veel over maar hij wil het niet horen.

 

Hij vind het al niet fijn dat het via deze weg moet.

 

Doordat ik jaren geleden gesteriliseerd ben ligt het natuurlijk wel iets anders dan wanneer het gewoon niet kan.

 

Hij vind dat ziekenhuis gedoe niets en weet ook al zeker dat hij het daar niet kan in zo´n kamertje en omdat het ook nog eens in een ander ziekenhuis is en hij er met een koffertje naartoe moet, kan ik niet mee.

 

We hebben het al met het ziekenhuis doorgenomen dat het dan thuis mag maar het moet dan wel binnen een uur daar zijn.

 

Als ik dan gewoon mee naar huis mag zal het wel makkelijker gaan.

 

Ik laat hem niet merken hoor dat ik er bang voor ben dat het hem niet lukt, ik blijf positief maar het zit wel in mijn hoofd.

 

Misschien als dadelijk het zaadonderzoek dat over een paar dagen voorbij is dat hij er wat makkelijker over denkt, dat gaat op dezelfde manier, gewoon thuis en binnen een uur in het ziekenhuis.

 

 

 

Misschien moet ik mijn aandacht de komende dagen gewoon ergens anders op gaan richten, een vakantie gaan plannen ofzo voor in het najaar.

 

 

 

Gek gevoel hoor, zit je maanden te poppelen dat het zover is en sta je heel sterk in je schoenen en dan gaat het werkelijk allemaal gebeuren en dan voel je angst.

 

Maar goed, misschien als dadelijk de tijd zover is dat de spuiten kan gaan zetten dat de rust weer terug komt.

[hildever]

Tja, lastig...

 

En wie weet, als hij straks ziet wat jij er allemaal voor moet doen, dat het voor hem dan ook makkelijker wordt.

 

Zoals je het vertelt, klinkt het alsof hij het nog niet allemaal heeft verwerkt. Bij ons was dat in eerste instantie juist andersom.

 

 

 

Hopelijk vinden jullie snel samen de rust!

 

 

 

Groetjessssssssssssssssssssssss

[freija]

hey nicolas,

 

 

 

ik herken me heel erg fel in die onzekerheid. Bij ons ging het in eerste instantie allemaal heel erg snel, wij gingen gewoon eens op controle om te kijken "of alles toch in orde was" (we gingen ervan uit dat dat wel zo zou zijn, maar dat het zolang uitblijven van een zwangerschap wel aan de stress zou liggen van allebei een drukke baan, een serieus renovatieproject met ons huis en (schoon)ouders en familie die een enorme druk uitoefenden) en daar kwamen we buiten met "mevrouw, meneer, u kan onmogelijk op natuurlijke manier zwanger worden"; Slik! Voor we het wisten zaten we de week erna al volop in de medische molen en voor ik het goed en wel besefte lag ik in een kamertje met drie dokters om me heen.

 

 

 

Al snel bleek dat IUI niks ging uithalen en dat we onze toevlucht dienden te nemen tot ICSI, en nu de eerste poging achter de rug is (ik wacht nog op het resultaat) kan ik er vrede mee hebben. Vertrouwen is heel erg belangrijk, vertrouwen in jezelf, in je partner, in de arts, en praten, praten, praten. Als je niet zo goed met je man kan praten, praat er dan over met een goede vriendin, maar 'verwijt' je man ook niet dat je niet met hem kan praten. Mannen zijn over het algemeen niet zo'n praters en veelal, vanuit hun optiek is het er één keertje over hebben genoeg. Bij mijn man is dat ook zo, ik heb het wel min of meer aanvaard, en wat ik er nog over kwijt wil, vertel ik aan een goede vriendin. dat werkt ook.

 

 

 

Veel sterkte hoor!

[fientje]

Hoi

 

 

 

Ook hier heel herkenbaar hoor. Mijn partner praat er ook niet zoveel over, terwijl ik er eigenlijk continu mee bezig ben. Ik vind wel, dat nu ik eenmaal op het wachtbankje zit ik wat meer rust over me heen heb gekregen. Ik heb nu zo iets: we wachten de testdatum wel af en zien wel wat het wordt. Ik vond de stap zetten en afwachten hoeveel eicellen en de bevruchting eigenlijk veel spannender. Op dit moment weet alleen een goede vriendin dat we hiermee bezig zijn. Alleen heeft die vriendin hetzelfde probleem als ik en op dit moment geen partner. Vindt het dus ook wel moeilijk om er veel over te praten met haar, omdat ik dat bang ben haar toch ook een beetje pijn te doen.

 

 

 

Ook van hieruit heel veel succes en sterkte!

 

 

 

Groetjes,

 

Fientje

[Arianne]

Nicolas,

 

Heel herkenbaar, hoor, die onzekerheid.

 

Mijn partner was tijdens het hele proces ook een hele moeilijke prater.

 

Ik had het gevoel dat ik mijn angsten en onzekerheden niet kwijt kon.

 

Dat zorgde voor erg veel spanningen. Daarom ben ik er maar met een goede vriendin over gaan praten. Dan was ik het ff kwijt.

 

En over "het kamertje". Mijn partner zag er ontzettend tegenop en was er van overtuigd dat het m niet zou lukken. Voor dat ie in het zkh het kamertje in moest, was hij bijna van plan om weg te lopen. Hij is er natuurlijk wel in gegaan. En na nog geen 10 minuten kwam hij fluitend weer naar buiten. Het was alles meegevallen.

 

Ik wens je aale succes

 

Liefs

[nicolas]

Dank je jullie wel allemaal, het stelt me al heel wat gerust dat ik niet de enige ben. En ik denk ook dat ik gewoon het volste vertrouwen in hem moet hebben dat het wel gaat lukken.

 

Volgende week weet ik al weer wat meer en zo gaan we maar een beetje en weekje voor weekje aftellen.

 

Laat het maar gewoon over me heen komen want ik dacht dat ik heel nuchter was, maar dat ben ik dus niet. :lac:

[kim]

Hoi Nicolas,

 

 

 

Misschien is het nog een idee om iemand anders mee te nemen naar de punctie, bv een goede vriendin, zus, je moeder of schoonmoeder? Dan kan je man rustig thuis het zaad produceren zonder al te veel stress en dan is iemand bij jou die je kan steunen?

 

Misschien voor hem ook een fijner en gerust gevoel...

 

Het ligt er natuurlijk aan hoe ver je van het ziekenhuis woont, maar misschien is dit nog een optie??

[nicolas]

Dat is inderdaad een goed idee:sunny:

 

ik zal hem dat eens voorleggen, misschien dat er dan een pak van zn hart afvalt. Ik weet natuurlijk niet wat ik me voor moet stellen van die punctie want ook hier lees je verschillende ervaringen. Maar ik weet wel dat we een verdoving krijg in de vaginawand en morfine om in een roesje te raken.

 

In de tijd dat ik na de punctie even uit m´n roesje moet komen zou hij dus naar het andere ziekenhuis moeten. Maar dan kan `zijn vervanger` met de koffer naar huis rijden en hij van thuis uit naar het zkh.

 

Dat zal in ieder geval veel stress en tijdsdruk schelen.

 

thanks voor de tip :blob3:

[draakje]

hallo nicolas,

 

 

 

wauw , echt herkenbaar vanaf hier!! toen we nog niets wisten van mijn mannetje zijn "onvruchtbaarheid" speelde de gedachten van kinderen krijgen wel eens door ons hoofd.

 

tuurlijk wilden wij kinderen, heel graag zelfs.

 

toen wij na vele jaren proberen erachter kwamen dat het niet via de "natuurlijke " weg kon, viel er echt een droom in duigen, vooral omdat we ook tegen heel wat problemen opliepen omdat de ziekenhuizen ons niet wilden helpen.

 

toen we eindelijk hoorden dat eindhoven ons hielp was het echt te gek! wauw, eindelijk een kans om zwanger te worden!

 

maar daarna kwamen de twijfels. ik had absoluut geen twijfels erover of ik een kind wilde, nee, ik zou er alles voor doen! alleen daarna kwamen de twijfels van: zou ik wel een goede moeder zijn? kan ik hem/haar wel verzorgen? hoe zit het met werk? het kindje heft geen opa's of oma's, is dat niet erg? kan ik hem/haar wel een toekomst bieden? hoe doe ik het met opvang en dergelijke.

 

al die vragen gingen door mijn hoofd en heb er wat slapeloze nachten van gehad. toen de eerste weg werd betreden van het hele ivf gebeuren waren wij ook behoorlijk van slag.

 

jemig, wat een gedoe, maar naderhand denk je wel waar je het allemaal voor doet.

 

mijn mannetje had er eerst ook problemen mee om daar in een "hokje" zijn potje te vullen , maar ik heb hem daar even op gewezen dat hij dat 1 of 2 keer in 1 behandeling maar hoeft te doen, ik moet elke keer die spuit in mijn lijf zetten, met de beentjes wijd liggen( en ben preuts haha) en die hele behandeling fysiek doormaken. toen vond die zelf dat dat potje vullen echt niets meer uitmaakt! dat vond ik wel geweldig van hem!

 

al bij al hebben we allemaal hetzelfde doel voor ogen en hebben we allemaal dezelfde twijfels maar kijk eens om je heen, duizende mensen hebben al kinderen gebaard en opgevoed en wat hun kunnen, kunnen wij ook! ivf is zwaar en emotioneel maar de beloning is het toch allemaal waard, he!

 

veel sterkte met je gevoelens en kom op meid, je kunt het!

[nicolas]

Nou, nog even een berichtje van mij hoor.

 

Vandaag was dus het zaadonderzoek. En voor mij het gevoel van als het nou al niet zou lukken zou de hele behandeling wel afgeblazen kunnen worden.

 

Maar goed het mocht dus thuis gebeuren. Wel raar zo bij voorbedachte rade hoor. Als het ware op commandow8

 

Maar goed het is toch gelukt en binnen 35 minuten was ik in het zkh.

 

Keurig afgegeven en nu maar wachten op de uitslag.

 

Maar ik moet zeggen, een pak van mijn hart hoor.

 

Ik ben al een stuk rustiger.

 

Nu dus alleen nog wachten op de uitslag over 2 dagen.

 

Maar goed ff doorbijten, ik krijg nog wel zwaardere wachtdagen.:tongue2:

[nicolas]

Het zaad was geschikt en nu gaan we aftellen.

 

De spullen zijn al vast in huis. Heb nu regelmatig een echo om te kijken hoe mijn eicellen en baarmoeder ontwikkelen ( cycles controle) en dan over een dag of 10 mag ik gaan spuiten en dan nog 1 ongi en dan binnen twee weken de punctie,

 

Het komt nu allemaal heel dicht bij. Krijg er steeds meer vertrouwen in gelukkig. Vooral omdat al het voorafgaande allemaal goed is gegaan.

[hildever]

Nou, dat klinkt allemaal goed!

 

Heel veel succes!!!

 

Op een goede afloop!

 

 

 

Groetjesssssssssssss