de molen draait volop...

[Honeybee]

Na even wikken en wegen (en flink rondkijken op dit forum) heb ik besloten toch maar van deze dagboek mogelijkheid gebruik te maken. Omdat ik weet dat schijven me helpt om alles op een rijtje te zetten, omdat ik er mijn emoties in af kan reageren en omdat delen nu eenmaal prettig is. Laat ik dan maar beginnen bij het begin.

 

 

 

Ik ben Melissa, 29 jaar (de 30 komt eraan, in juni). In oktober 2004 zijn mijn man en ik getrouwd, na bijna tien jaar samenwonen. We zijn een soort "highschool sweethearts", ook al hebben we niet bij elkaar op school gezeten. Ik leerde hem kennen toen ik nog net geen 16 was en we zijn, ook al was dit absoluut niet de "bedoeling", aan elkaar blijven plakken. Naar volle tevredenheid overigens, ondanks de dipjes in onze relatie (en die heeft iedereen wel eens).

 

Ongeveer twee jaar daarvoor (2002) ben ik met de pil gestopt, omdat ik last kreeg van steeds terugkerende infecties. Ik was toen nog niet toe aan kinderen; ik was het jaar daarvoor afgestudeerd en ik werkte net in de psychiatrie. Ik was aan het solliciteren, omdat ik niet tevreden was met mijn eerste baan en we waren op zoek naar ons eerste koophuis. Geen goede tijd, vond ik. Mijn man was er wel aan toe, maar kon rationeel ook wel inzien dat het misschien niet de meest handige tijd was. Dus kozen we voor een spiraaltje.

 

Toen we trouwden was dat voor mij een moment waarop ik aan onze toekomst als gezin kon denken: de rest was geregeld, so to speak.

 

In januari 2005 is mijn spiraaltje verwijderd en dat voelde als een enorme opluchting. Ik heb van begin af aan last gehad van dat kl*teding; ik had van nature al een hevige menstruatie en dat koperen geval maakte het er niet beter op. Dus toen ik het ding niet meer voelde zitten was ik enorm blij. In mei 2005 bleek ik zwanger: ik voelde me de hele week al vreemd en jankerig. Ook deden mijn borsten heel erg zeer. Een dag te vroeg heb ik getest en ondanks het feit dat we te vroeg waren zagen we een streepje: heel vaag, maar toch een streepje. En een streepje is zwanger! Helaas ging het een paar dagen later mis. Voor ons een hele harde klap, ondanks het zeer prille stadium: alsof je zo gewenste cadeautje in één keer weer uit je handen wordt gegrist.

 

Maar we gingen met goede moed verder, vier maanden proberen was nu genoeg geweest, dus het zou vast snel weer lukken.

 

September 2006 hadden we de hoop eigenlijk al opgegeven en spraken we over een bezoekje aan de huisarts. We waren op dat moment bezig met het verbouwen van de zolder en zodra ik mijn menstruatie zou krijgen zouden we contact opnemen met de huisarts. De zolder zou dan ook zo'n beetje af zijn, dus dan hadden we die stressvolle periode ook wel gehad. Ik was in die periode verkouden geweest en liep al weken met een vervelende benauwde hoest rond. Kon ik die ook gelijk na laten kijken bij de huisarts.

 

Er kwam dus geen menstruatie en opnieuw voelde ik me al de hele week vreemd, alsof mijn vel twee maten te klein was. Na een halve week wachten deed ik een test: positief! Ik was verder dan de eerste keer en het kleintje had ook nog eens die hoestbuien overleefd, dat was een heel goed teken. De huisarts deed wat kleine testjes, gaf ons het telefoonnummer van de verloskundige en een receptje voor een spoelmiddel mee voor mijn hoest (geen tabletjes, geen drankjes, want dat mocht niet meer).

 

Twee weken later waren we een weekendje weg. Vlak voor we weggingen, verloor ik wat bruinige afscheiding. In paniek heb ik de verloskundige gebeld, waar ik de week erna een eerste afspraak mee had staan. Niets aan de hand, dat heb je wel eens. "Als je kramp krijgt en roze of rood bloed gaat verliezen, dan moet je nog even bellen". Maar dit was niets om me zorgen om te maken.

 

Na twee dagen ging het mis. We zaten op onze gehuurde fietsen terug naar het hotel toen ik krampen kreeg.

 

We zijn direct onze spullen gaan pakken, of eigenlijk heeft mijn man dat gedaan, en we zijn naar huis gereden. Terwijl mijn man de rekening had voldaan, had ik mijn moeder gebeld. Ze zat al op ons te wachten toen we thuis kwamen, ik heb me als een klein kind op haar gestort en heb zeker een uur bij haar gezeten.

 

Na een paar dagen zijn we naar de huisarts gegaan, die stuurde ons door naar het ziekenhuis voor een echo en verder onderzoek. Zowel hij als de verloskundige (die me nog even had gebeld, om te vragen waarom ik niet op onze afspraak was verschenen: foutje van de assistente) vonden twee miskramen en de tijd die er tussen de twee zwangerschappen had gezeten (vijftien maanden) genoeg reden voor verder onderzoek.

 

De gyn in het ziekenhuis dus niet. Sowieso werden we behandeld alsof we zijn kostbare tijd zaten te verdoen: nu was het lunchtijd en was hij ruim een half uur uitgelopen met zijn afspraken dus wellicht waren zijn gedachten al bij z'n bordje ziekenhuis stamppot. Maar ook scheen hij niet te begrijpen dat we ons toch wel wat zorgen maakten; het was "nog maar" twee keer mis gegaan.

 

Volgens onze huisarts hadden we "recht" op een aantal onderzoeken. Dit bleek zo te zijn, we konden een chromosoomonderzoek ondergaan en ik zou een kijkoperatie kunnen krijgen. De kijkoperatie, daar kon hij blijkbaar geen reden voor bedenken om die niet te doen, maar het chromosoomonderzoek was een punt van strijd. De kans dat er namelijk iets uit zou komen was enorm klein, dus feitelijk had het geen zin. Maar meneer de dokter, we willen toch alles uitsluiten. Hm, nou ja. Gut, als je het dan toch wil doen, oké. Maar besef je wel dat als er wel degelijk iets uit dat onderzoek komt, je dan moeite kunt hebben om voortaan een hypotheek of iets dergelijks af te sluiten. Vervolgens heb ik meneer de dokter even heel duidelijk gemaakt dat als er uit dit onderzoek zou blijken dat één van ons een afwijking zou hebben waardoor we überhaupt geen kinderen zouden kunnen krijgen, ons leven zo op z'n kop zou staan dat die hele hypotheek niet ons grootste probleem zou zijn. Dus ja, we willen dat onderzoek.

 

Ik heb om eerlijk te zijn de nodige artsen gezien in de afgelopen tien jaar, maar deze chagerijnige kwal was de ergste. Ik zal andere voorbeelden van zijn beroerde sociale vaardigheden achterwege laten, maar er zijn er genoeg.

 

In ieder geval bleken zowel uit het chromosoomonderzoek als uit de kijkoperatie geen afwijkingen. Ik werd zelfs door de arts assistent gefeliciteerd met mijn prachtige baarmoeder...

 

We werden naar huis gestuurd met de opmerking dat we na een jaar proberen weer contact op konden nemen. Mocht ik in de tussentijd zwanger raken, dan mocht ik met zes weken langskomen voor een echo.

 

Vorig jaar maart (2008) zijn we terug gegaan naar het ziekenhuis, na iets meer dan een jaar "proberen". Deze arts was geweldig; duidelijk en meelevend. We zijn aan alle kanten doorgelicht en ook uit deze onderzoeken bleken geen afwijkingen. Ze gaven ons nog een half jaar de kans op een natuurlijke zwangerschap, daarna zouden we eventueel met IUI kunnen beginnen. Wij hebben dat half jaar aangegrepen om even pauze te nemen en op ons nieuwe huis te wachten. Dat zou september opgeleverd worden, helaas is dat zo vertraagd dat we de sleutel ws pas halverwege maart krijgen, maar goed.

 

In november zijn we terug naar het ziekenhuis gegaan, is er op de valreep nog even een HSG gedaan (waarop natuurlijk weer niets te zien was) en werden we doorverwezen naar de fertiliteitsarts.

 

Morgen hebben we de uitgangsecho en later deze week zal de eerste inseminatie plaatsvinden, als alles goed gaat natuurlijk.

 

Na ruim vier jaar ploeteren zijn we hier ook wel aan toe, er gebeurt tenminste weer iets. Het staat voor ons gevoel al stil sinds de tweede miskraam, in plaats van proberen zwanger te raken zijn we gevoelsmatig bezig geweest met voldoen aan criteria.

 

Ik werk zelf in de zorg en weet heel goed dat om behandelingen in te zetten er goede diagnoses gesteld moeten worden en dus moet je aan een aantal criteria voldoen voor de diagnose gesteld kan worden. Maar het duurt zo lang, vooral omdat ze niets kunnen vinden. Zolang ze niet weten wat de onvruchtbaarheid veroorzaakt, wordt er bij gebrek aan beter een tijdsindicatie gehanteerd.

 

Gelukkig mogen we nu starten en zie ik er zelfs een beetje naar uit, hoewel ik er ook wel tegenop zie. Mijn man lijkt er wat nuchterder in te staan, maar ook hij staat van binnen strak van de spanning. Aan de andere kant praat hij de laatste tijd weer over "ons kind" en "later als...", iets wat ik heel prettig en bemoedigend vind. We hebben weer een beetje hoop. En dat voelt verdomde goed (pardon my French)!

 

 

 

Deel 1 is gelijk een enorme lap tekst geworden, maar dat is op zich niet zo vreemd als je ruim vier jaar probeert samen te vatten. Het heeft in ieder geval opgelucht en het geeft jullie wellicht een beter beeld van onze situatie. Tot deel 2!

 

 

 

Melissa

[Stéphanie]

Melissa,

 

het is inderdaad een heel verhaal. Jullie hebben duidelijk niet stil gezeten en ik kan me voorstellen dat je 'blij' bent dat jullie nu mogen beginnen.

 

Die sociale vaardigheden van artsen is zeker een punt. Krijgen ze niet mee in de opleiding volgens mij. Ze behandelen de ziektebeelden, maar laten de patiënt achterwege lijkt wel. Soms moeten wij hen daarop wijzen. Natuurlijk zijn er ook nog artsen die wel het beste met je voor hebben, gelukkig.

 

 

 

Ik wens je heel veel geluk toe.

 

Liefs, Stéphanie

[Corina83]

He melissa,

 

 

 

Wat een verhaal zeg maar ook weer redelijk herkenbaar. Het zijn spannende en onzekere tijden en ik wens je het allerbeste.

 

Zelf zijn wij ruim 3 jaar bezig geweest en nu sinds ruim 6 weken is het eindelijk weer eens gelukt. Maar ook ik heb vorig jaar een miskraam en een missed abortion gehad dus we zijn er nog niet.

 

Dat het bij jullie nu al 4 jaar aan de gang is is nog een stuk langer dan bij ons. Wat ik voornamelijk heb gemerkt, ik ben 25, is dat ze in het ziekenhuis je in het begin eerder tegenwerken dan verder willen helpen. Precies zoals je aangeeft; doe maar rustig meisje het komt echt wel in orde, je hebt tijd zat. Zelf heb ik er altijd bovenop gezeten en nog heb ik vaak het idee gehad dat we het zelf maar moesten uitzoeken. Wij zijn vorig jaar begonnen met IUI en dat was meteen succesvol, ik hoop dat het voor jou ook zo mag zijn! En dat het dan lekker mag blijven zitten!

 

 

 

Liefs van Corina

[sofie]

Melissa, waw wat een verhaal en wat hebben jullie al veel geduld moeten oefenen...

 

Het is goed dat je nu kunt starten en dat er actie komt. Het is heel belangrijk om te blijven praten met elkaar... Ik wens je heel heel veel succes !

[Corina83]

He melissa,

 

 

 

Wat een verhaal zeg maar ook weer redelijk herkenbaar. Het zijn spannende en onzekere tijden en ik wens je het allerbeste.

 

Zelf zijn wij ruim 3 jaar bezig geweest en nu sinds ruim 6 weken is het eindelijk weer eens gelukt. Maar ook ik heb vorig jaar een miskraam en een missed abortion gehad dus we zijn er nog niet.

 

Dat het bij jullie nu al 4 jaar aan de gang is is nog een stuk langer dan bij ons. Wat ik voornamelijk heb gemerkt, ik ben 25, is dat ze in het ziekenhuis je in het begin eerder tegenwerken dan verder willen helpen. Precies zoals je aangeeft; doe maar rustig meisje het komt echt wel in orde, je hebt tijd zat. Zelf heb ik er altijd bovenop gezeten en nog heb ik vaak het idee gehad dat we het zelf maar moesten uitzoeken. Wij zijn vorig jaar begonnen met IUI en dat was meteen succesvol, ik hoop dat het voor jou ook zo mag zijn! En dat het dan lekker mag blijven zitten!

 

 

 

Liefs van Corina

[Honeybee]

Hai dames,

 

 

 

bedankt voor de lieve berichten!! het doet me goed om te zien dat de hele MMM ook positief kan uitvallen zeg maar :thmbup:

 

we hebben goeie hoop in ieder geval.

 

 

 

artsen hebben wel een deel sociale vaardigheden in het lespakket zitten, alleen is dat onderdeel zo klein dat het heel snel naar de achtergrond verdwijnt. ik ben zelf maatschappelijk werker en mijn hele werk bestaat uit het continu inzetten van mijn sociale vaardigheden en ik vind het soms zo enorm verbazingwekkend hoe afgrijselijk artsen soms met mensen omgaan. maar goed, ik ben gelukkig assertief genoeg om mijn eigen grenzen te bewaken. ik moet soms zelfs een beetje afgeremd worden, en daar is mijn man dan weer voor, hihi.

 

 

 

en wat dat jong zijn en genoeg tijd hebben betreft: die staat bij mij vrijwel gelijk bovenaan het ergernis-lijstje, samen met "je moet je er niet zo mee bezig houden" en "juist als je het niet meer verwacht...". ik vind dat zeer diskwalificerende en kwetsende opmerkingen; hoewel misschien goed bedoeld, doet het af aan de spanning en het verdriet dat je kan hebben.

 

 

 

Corina, ik weet dat het moeilijk is als je eerder een kindje (want dat is het, hoe klein en pril het ook is) bent verloren, maar geniet van deze zwangerschap!! op naar de twaalf weken!

 

Sofie en Stephanie, jullie natuurlijk ook heel veel geluk en succes!

[Moon74]

Welkom Melissa, wat een verhaal... nu hebben we allemaal wel wat te verstouwen gehad de afgelopen jaren, maar met jouw verhaal zo samengevat nog eens voor m'n neus ben ik me daar weer eens bewust van.

 

Sterke vrouwen zijn wij, moet je kijken waar we ons allemaal doorheen kunnen slaan zolang er hoop is. Succes Melissa.

[Honeybee]

Thanx Moon! ja, als je al die verhalen hier leest, dan vind ik het verbazingwekkend dat we allemaal toch gewoon door gaan met ons leven. Aan de andere kant, wat moeten we anders? Maar goed, dat doet niet af aan het feit dat we kickass women zijn!!

 

 

 

Vandaag is de inseminatie. Gisteren in het ziekenhuis bleek op dag 12 de follikel al 21 mm te zijn, echt iets voor ons. Zitten we al vier jaar duimen te draaien, omdat de heren en dames artsen steeds maar wilden wachten en wachten en wachten en nu moest het ineens snel snel snel. Ik moest er stiekem wel om lachen, mijn man vond het wat minder grappig (die kreeg het potje even vlug in z'n handjes geduwd, haha). Dus ik heb heel snel instructies gekregen voor de pregnyl, ik ben naar huis geracet om die spuit te zetten en vervolgens ben ik weer naar mijn werk gegaan, waar ik een beetje beduusd en overprikkeld binnen kwam vliegen. Gelukkig is het wel weer gezakt. Tot nu, ik begin nu toch wel nerveus te worden. Goede spanning, dat wel! Het gaat beginnen!!!!

[Guest jane]

Hoi Melissa,

 

 

 

Wat een gedoe ook zeg. Nu ineens gaat het gebeuren.

 

Succes vandaag!

 

 

 

Liefs,

 

Jane

[Tammy]

Hoi Melissa,

 

 

 

Ik had je verhaal nog niet gelezen...maar wat erg voor jullie allemaal. Toch wel heel raar dat het zo lang moest duren allemaal.

 

Ik weet nog dat ik steeds thuis aan het schelden was dat het allemaal zolang moest duren...eerst naar de huisarts, dan wachten op de brief van de gyn etc...

 

Over de doktoren kan ik het ook helemaal eens zijn...de gyn waar wij geweest zijn is een wat oudere man die heel langdradig praat met heel veel lange pauzes tussen de zinnen en die je niet aankijkt.

 

De art is een hele aardige vrouw, zij toont echt intresse (ook over je werk) zo krijg je toch meer persoonlijk contact. Zij volgt ook het hele traject verder....alleen niet op vrijdag (dan is ze vrij). En natuurlijk moet ik volgende week naar de geweldige gyn toe voor mn eerst echo...jippie. Was daar erg blij mee....NOT

 

Maar goed toch vind ik het heel raar dat het zolang heeft geduurd allemaal. Hopelijk gaat het nu allemaal goed.

 

Nogmaals succes de komende weken met wachten hé...duim nog steeds voor je.

 

 

 

Greetz Tam

[Honeybee]

Jane, dank je wel!

 

en Tam, die artsen moeten we maar voor lief nemen.

 

moet eerlijk zeggen dat vier jaar heel lang klinkt (en dat is het ook wel natuurlijk), maar het gekke is dat het zo voorbij is gegaan. wat niet wegneemt dat we al een hele tijd het gevoel hebben dat we stilstaan. en dan zitten we nu ineens in de wachtweken, heel vreemd gevoel geeft dat.

 

maar duim maar lekker door!! al dat geduim van iedereen zal toch iets op moeten leveren denk ik. vandaag twee vriendinnen van me aan de telefoon gehad en die zaten ook al druk te draaien, haha.

 

 

 

wel jammer dat je volgende week de echo hebt bij de gyn die je niet zo ligt. maar hou voor ogen waar het voor is meis. nog even en ik kan voor jou gaan duimen!

[Tammy]

Hoi Melissa,

 

 

 

Ik weet het, houdt gewoon ingedachten dat de gyn met ons een afspraak gaat maken voor de inseminatie :)

 

Maar ja, we zien het wel...mag van mn echtgenoot ook niet te vrolijk doen enzo, bang voor de teleurstelling. Maar hij is wel een beetje aan het mee fantaseren, dat als het in 1x raak is, dat we dan dit jaar nog papa en mama worden hahaha

 

We houden er geen rekening mee, maar we hopen het toch wel. Ook natuurlijk voor jou, hopelijk gaat dat ook allemaal goed.

 

Komende week heel de week werken en bijna alle avonden sporten, dus week gaat zo voorbij en weinig tijd om over die echo na te denken/ stressen.

 

Hoop dat voor jou de weken ook zo voorbij gaan en dan testen...spannend.

 

Succes en duim nog steeds voor je.

 

 

 

Greetz Tam

[Honeybee]

moeilijk hè, die balans tussen hopo en jezelf beschermen tegen teleurstellingen. hebben wij ook hoor, lijkt me ook hele normaal. je wordt steeds heen en weer geslingerd tussen hoop en vrees, vertrouwen dat "onze tijd" echt nog wel komt en het gevoel dat het never nooit gaat lukken.

 

maar wat ons tot nu toe altijd heeft geholpen is de gedachte dat ons leven zoals het nu is al vol en mooi genoeg is. mocht het echt niet voor ons zijn weggelegd, dan zullen we het daar best moeilijk mee krijgen, maar dat betekent niet dat ons leven dan ook gelijk stopt.

 

we hebben al genoeg voor onze kiezen gehad, voor we elkaar leerden kennen, maar ook tijdens onze relatie (die overigens ook al 14 jaar duurt). een kind krijg je, is een enorm cadeau en een kind is absoluut geen recht. en we hebben regelmatig de gedachte "waarom hebben wij dit", maar dat wordt steevast gevolgd door de gedachte "waarom een ander niet en wij wel"...

 

het helpt ons in ieder geval om te relativeren. we hebben elkaar, onze familie en vrienden en vooral onze katten en hond om alle liefde die we hebben aan te geven.

 

 

 

maar goed, die teleurstelling blijft k*t, hoe je het ook wendt of keert.

 

nog even wijffie en je weet weer wat meer. en hou de hoop vast, misschien krijg je wel een heel mooi kerstcadeautje

 

 

 

en dat sporten helpt echt hè, ff lekker buffelen en je verstand op nul zetten. heerlijk!

[Tammy]

Iedereen zegt het ook steeds tegen ons, van reken nu nog maar nergens op...de kans dat het de eerste keer lukt is veel te klein, bla bla bla.

 

Tuurlijk dat weet ik ook wel, maar ja je moet een beetje hoop houden haha. Gelukkig kan ik er toch makkelijk over praten met iedereen. Tot mn verbazing ook heel goed met de vriendin van mn vader, normaal niet echt een goede band mee. Maar nu is het wel makkelijk.

 

Wij hebben gelukkig een goede relatie en kunnen goed met elkaar ook praten. Anders kan ik ook met een goede collega/ vriend van mn echtgenoot praten. Wel eens lekker om met iemand te praten die er echt helemaal buiten staat. Wij zijn nu eind van deze maand alweer 9 jaar bijelkaar...en alweer 3.5 jaar getrouwd. Wij kennen ook iemand die heeft nu al 3 kinderen bij 2 verschillende mannen...dan denken wij ook wel eens waarom zij wel, ze kan er niet eens geod voor zorgen en wij niet. Dat doet soms zo pijn en ik wordt er dan heel boos om. Ze heeft geen idee wat ze aan het doen is.

 

Maar goed, we zien het vrijdag wel hoe het allemaal zal gaan lopen. Hopelijk valt het allemaal mee en houd me vooral aan de gedachte vast dat het voor een goed doel is.

 

 

 

Nog even volhouden he...

 

 

 

Greetz Tam

[Linda27]

He Melissa,

 

 

 

Ik zie nu pas dat je hier een eigen topic hebt geopend. Jullie hebben ook al een heel circus gehad. Mijn man en ik zijn nu bijna 2 jaar bezig en al ca. 1 1/2 jaar in de mmm. We hadden een "beetje geluk"' dat we na een dik 1/2 jaar al in het ziekenhuis terecht kwamen. Ik werd nl niet ongesteld. Na een paar onderzoeken bleek ik hyperprolactie te hebben en met een half tebaletje per week is dat probleem onder controle, hiermee wordt ik iedere maand netjes ongesteld en heb een goede follikel. Gelukkig hebben wij een hele lieve vrouwelijke fertiliteitsarts, we hebben haar iedere keer behalve als we in het weekend moeten komen. We vinden het echt schelen dat we zo'n lieve meelevende arts hebben en geen boete boer of zo.

[Honeybee]

heej Lin,

 

 

 

sorry, misschien een stomme vraag, maar wat is hyperprolactie precies? is dat dat je geen eisprong hebt?

 

en wij hebben nu ook een hele lieve arts, trouwens zowel de gyn als de fertiliteitsarts zijn geweldig. echt, dat is in dat hele traject zo belangrijk! maar inderdaad, het voelt soms wel als een circus. alleen jammer dat ik het trucje nog steeds niet onder controle heb...

[mijnbaby]

Hallo Melissa,

 

 

 

Ik hoop dat het 7 maart raak is voor jullie, suc6 op de wachtbank!

 

 

 

Groet,

 

 

 

Mijnbaby

[Honeybee]

thanx mijn baby!!

[Honeybee]

poging 1 is officieel mislukt, afgelopen donderdag werd ik ongesteld, nog voor ik mocht testen. gelukkig maar, anders had ik mezelf helemaal gek gemaakt. aan de andere kant, had liever een positieve test in m'n handjes gehad, maar dat geldt voor iedereen hier. we gaan gelijk door met poging 2, dat is het voordeel van IUI.

 

ik belde vorige week donderdag met de poli fert om te vragen hoe het nu precies ook weer zat met die LH-strips en ik begon met mijn verhaal dat ik ongesteld was geworden, waarop er een zeer gemeend "och wat jammer voor u" klonk. geheel ongevraagd en ook onverwacht, maar wel heel prettig om even te horen (ze kunnen het wel hoor).

 

vandaag kan ik de strips ophalen bij de apotheek, ze moesten die dingen bestellen. blijkbaar wil de hele wereld tegenwoordig weten wanneer er gedingest moet worden, hihi. dan moet ik ongeveer vanaf dag 9, als het goed is, testen, twee maal per dag. zodra ik een positieve test in mijn handjes hou, betekent dat dat mijn LH piek is geweest en ik als de wiedeweerga het ziekenhuis moet bellen voor een nieuwe inseminatie afspraak. volgende cyclus mag ik het ook nog zo doen. het scheelt mij een hoop gedoe op m'n werk, dus ik ben daar wel blij mee.

 

ik hoop alleen dat mijn cyclus zijn eigen langgerekte vorm weer aanneemt deze maand. als ik nu namelijk netjes volgens het spoorboekje ovuleer, valt dat precies in een paar opleidingsdagen voor een nieuwe baan. dus dat zou overslaan betekenen. als ik namelijk de opleiding afbreek, ben ik mijn opleidingscontract en dus ook waarschijnlijk mijn aanstelling kwijt.

 

nog iets meer dan een week en we weten het. eerst die strips maar 's halen straks...

[Tammy]

Ben erg benieuwd wanneer je test positief is, hopelijk net voor of na je opleidingsdagen. Dat zou helemaal mooi uitkomen.

 

Wel een keer leuk dat het ziekenhuis intresse toont, alleen zijn het meestal de verpleeger die je aan de telefoon krijgt en nooit een arts zelf. Heb al gemerkt dat het verplegend personeel heel erg relaxed is en de artsen....tja moeten we daar nog eens iets over zeggen. hahaa

[Honeybee]

zo, vorige week hebben we de tweede inseminatie gehad. op donderdag 19 maart om precies te zijn. het gekke is dat ik, door alles wat er omheen gebeurd (nieuwe baan, nieuw huis), me minder bezig hou met het hele circus. heel soms bekruipt me ook het gevoel dat ik hier eigenlijk helemaal niet zoveel zin in heb.

 

ik wil nog steeds heel graag zwanger raken en een kindje van mezelf mogen krijgen. aan de andere kant besef ik me ook heel goed dat ik er absoluut niet alles voor over heb. ik wil er zelf niet aan onderdoor gaan of andere zaken continu opzij zetten voor deze wens.

 

mijn leven, ons leven gaat gewoon door en als ik volgende week positief test heeft dat ook heel veel invloed op bijvoorbeeld mijn nieuwe baan.

 

nu zit ik daar niet zo mee, ze hebben zelf gezegd dat er altijd een mouw aan te passen is.

 

maar ik zie nu al op tegen het eventuele hormonen spuiten, laat staan ivf.

 

vandaag had ik toevallig met een collega een gesprek hierover. zij weet waar we mee bezig zijn en is erg geinteresseerd.

 

ik vertelde dat wij (mijn man en ik) niet van te voren bepaald hebben hoe lang we door blijven gaan, maar dat we het af laten hangen van ons gevoel. de balans moet er zijn en blijven. ik wil niet door blijven jakkeren in de MMM, als ik dat later op mijn kind af zou gaan reageren. ik zie vaak genoeg gebeuren dat ouders die moeite hebben moeten doen voor een kind (al dan niet van zichzelf) onbewust uitstralen dat het kind dankbaar moet zijn. het mag geen fouten maken en ouders raken teleurgesteld als het kind dit wel doet. ik wil dit voor mezelf en mijn kind voorkomen. dan maar liever niet.

 

begrijp me niet verkeerd hoor, ik ga er zeker niet van uit dat elke ouder die in dit traject zit op zo'n manier met zijn of haar kind om zal gaan. zeker niet! ik zie ook de goede voorbeelden en die zijn er genoeg.

 

ik wil alleen voor mezelf in de gaten houden dat die grens niet wordt overschreden. het vreemde is dat ik echter na de negatieve test zo'n gevoel kreeg dat ik nog wel tientallen pogingen aan zou kunnen voor die grens bereikt zou zijn. nu ben ik daar niet meer zo zeker van.

 

misschien omdat ik ontzettend veel zin heb in mijn nieuwe baan. ik heb uit een geintje gesolliciteerd, ik had absoluut niet verwacht dat ik uitgenodigd laat staan aangenomen zou worden. na de eerste opleidingsdagen vorige week is het vuur echter flink opgelaaid en wil ik die baan zo snel mogelijk. jammer dat ze de datum indiensttreding nog niet kunnen noemen (tis een beetje een vage constructie en ik lig samen met het grootste deel van mijn medecursisten klaar om in te stromen, maar hoe snel de stroom gaat weet niemand).

 

ik ben denk ik teveel aan het wat als-en. wat als ik nu zwanger raak en ik stroom in september in? dan ga ik in november alweer met zwangerschapsverlof. moet ik 't dan niet uitstellen? willen ze me dan nog wel? moet ik 't op mijn werk vertellen dat ik wegga? als ik dat doe en er moet iemand uit (waarvan de kans aanwezig is), ben ik dan de lul? en zo ja, wat als ik dan nog niet bij mijn nieuwe werkgever terecht kan?

 

het wordt één grote kluwen en een eventuele zwangerschap zweeft daar steeds tussendoor. pffff, word een beetje gek van mezelf.

 

waar ligt voor mij nu eigenlijk de balans tussen de rest van mijn leven en dit hele zware specifieke stukje. geen idee. ik voel nu dat het nog in balans is, ondanks al die moeilijke rondtollende gedachten. waarschijnlijk omdat ik de wachtweken nu een beetje verdrongen heb en me af laat leiden door de rest.

 

moest 't even kwijt hoor, meiden. 't komt misschien over als een hoop blabla, maar ik heb 't liever hier dan in mijn hoofd... gericht tikken is beter dan in cirkeltjes blijven denken (en papier, ook al is 't virtueel, is geduldig )

 

heerlijk zo'n dagboek!

[Tammy]

Jeetje Melis, wat een verhaal.

 

Gelukkig kan je via het forum een beetje je hart luchten.

 

 

 

Het is altijd moeilijk om van te voren te bekijken hoe ver je wilt gaat. Moet zeggen dat toen wij te horen kregen dat het niet natuurlijk ging lukken al meteen ben gaan googlen over ivf. Daar had ik me dus echt volledig op ingestelt, toen het iui werd was ik dus heel blij, aleen met de inseminatie werd het mss toch weer ivf. Toen had ik al zoiets van toch liever niet. Maar goed mss als het moment daar was had ik er weer anders over besloten.

 

Wij hebben hierover geleed om er goed met elkaar over te praten. zolang je er zelf nog goed onder voelt is het wel ok natuurlijk. Zodra er iets tegen gaat zitten moet je mss een pauze inlassen. Aangezien je nu een nieuw huis hebt en een nieuwe baan, is het moeilijk om daar een midden weg in te zoeken. Aan de andere kant jullie zijn al zolang bezig, dus is het moeilijk om er nu weer mee te stoppen.

 

Je moet echt doen wat jou gevoel/ jullie gevoel zegt dat goed is. Je moet niet in dit traject blijven als je er geen goed gevoel bij hebt, dan is het zoiezo niet goed.

 

 

 

Succes lieverd.

 

 

 

En nog een 1.5 week op het bankje, duim echt ontzettend voor je.

 

 

 

Kuzzz

[Honeybee]

ja weetje, ik weet dat ik er morgen weer heel anders in kan staan. maar heb vandaag ff slechte zin wat dat betreft. eigenlijk is 't niet eens slechte zin, maar inderdaad meer het besef dat ons uithoudingsvermogen niet eindeloos is, de rek houdt ergens op met rekken.

 

en ik wil er niet achteraf achter komen dat ik te ver ben gegaan.

 

gelukig kunnen we er samen goed over praten. we denken er ook allebei hetzelfde over. in het begin was mijn man heel bang dat ik er vroegtijdig mee zou stoppen, omdat hij zo graag wil. maar nu voelt hij ook wel dat hij er niet alles voor over heeft. het kost gewoon veel energie. en juist nu op dit moment, als er zoveel positieve dingen staan te gebeuren is dit traject waarvan we niet weten wat de uitkomst zal zijn, ineens een flinke last geworden. en we staan nog aan het begin. net de tweede IUI gehad en ik moet er vooral niet aan denken wat er misschien verder nog voor ons in petto ligt (maar stiekem doe ik dat dus wel en das nou juist waar ik vandaag erg last van heb).

 

maar goed, dan kan ik 't altijd hier kwijt. en vanavond trap ik 't lekker van me af op de fiets (of ik ga hardlopen, kan ook).

 

thanx voor 't duimen wijffie!

[Moon74]

Hoi Melissa, heel herkenbaar wat je allemaal bedenkt en voelt... en weet je, misschien besluit je ook ergens, af en toe om pauzes in te lassen of uiteindelijk zelfs te stoppen en misschien ben je gewoon nu zwanger en dan 4 april supergelukkig en dan wijst 't z'n weg allemaal wel... Niks moet, alles kan en jij/jullie hebben de regie.

 

 

 

Zie mijn stukje van zojuist in topic 'pauzemeisjes', een aantal lotgenoten start uiterlijk juni al weer. Ik/wij niet... Blijf dicht bij jezelf en je eigen gevoel en je kunt de keuzes maken die voor jullie goed zijn. Succes en op naar een positieve test!

[Honeybee]

Hai Moon!

 

 

 

het gekke is dat we van begin af aan hebben afgesproken dat we elk moment een time out in kunnen lassen als we dat willen. alleen toen ik jouw berichtje las kwam die optie pas weer boven drijven. zat echt even vast in mijn hoofd zeg maar, dat denken blijft dan maar gaan en ik kom er geen wijs uit. gaat ook vanzelf wel weer over, maar ik moet zeggen dat hier soms de juiste opmerkingen op 't juiste moment worden gemaakt. thanx love!! had ik even nodig, die reminder...

 

hoest met jou nu? ik begreep dat jullie echt even pauze inlassen?