Hoe ver wil je gaan?

[sofie]

Opgebracht op wachtbankje van maart is de vraag, hoever wil je gaan?

 

Is poging 3 (in NL terugbetaald) de eindhalte of ga je ongeacht die niet terugbetaling bij poging 4 toch door?

[sofie]

Ik denk dat deze vraag 1 van de moeilijkste is die je kunt stellen en volgens mij ook eentje waar je geen antwoord op kunt geven.

 

 

 

Wij zijn in 2007 gestart met IUI, hebben 3 pogingen gedaan. In mei vorig jaar (2008) hebben we gekozen om over te stappen op IVF. In België krijg je 6 pogingen terugbetaald, een onmetelijke luxe.

 

Ik had mezelf altijd voorgenomen dat ik maar 3 IVFs zou doen, ik wilde geen lichaam vol medische rommel en ik wilde geen zielige madame worden die maar bleef grijpen naar een volgende kans.

 

 

 

Nu poging 2 achter de rug is en niet is gelukt, zie ik er anders tegenaan. Ik ben gelukkig dat de volgende poging niet onze eindhalte is. Ik zou het daar mentaal erg moeilijk mee hebben. Nochtans zijn we een unexplained case en bestaat de kans dus dat ik natuurlijk zwanger wordt.

 

 

 

Hoe langer hoe meer heb ik het gevoel dat ik ons leven weer wil oppakken, ik wil genieten van wat we hebben; we hebben alles behalve een kindje van ons 2, maar dat is tegelijk ook onze grootste droom.

 

 

 

Soms denk ik, stel dat 1 van ons ziek wordt gaan we dan geen spijt hebben van die 2 jaar leven van behandeling nr behandeling, gaan we wel genoeg genoten hebben? Genieten we nu genoeg van elkaar en van Thibaut (die snel groot wordt).

 

Vrijdag gaan we eten met goeie vrienden, het lijkt wel dat elke keer als we elkaar zien ik of in voorbereiding zit of in afwachting van een resultaat. Ik heb eigenlijk veel zin om te zeggen dat ik er niet meer over wil praten. Er zijn zoveel andere dingen om over te praten...

 

 

 

Ik denk dat we ook zouden doorgaan mocht de poging niet worden terugbetaald. Stel dat we echt nog willen en we geloven er in dan zou het financiële geen stop zijn maar ik besef zeer goed dat ook dat een luxe positie is. Je moet zien wat je er op dat vlak ook nog eens voor wilt opofferen.

 

 

 

In mijn ogen gaan we stoppen als ik het mentaal niet meer trek, en eerlijk gezegd weet ik niet of dat nog lang zal duren.

 

 

 

Benieuwd om te horen wat jullie denken...

[Maatje1980]

Jeetje wat moeilijk zeg.... iedereen denkt hier weer heel anders over...

 

 

 

Wij hadden, na heel veel praten, besloten om niet meer dan 3 pogingen te doen...

 

Geestelijk is het gewoon te zwaar..

 

Het beheerst nu al 4,5 jaar ons leven en op een gegeven moment moet je volgens mij verder met je leven..

 

We hebben deze 3 pogingen ook met tussenpozes van 3 maanden achter elkaar aan gedaan, in het kader van, dan weten we waar we aan toe zijn.

 

We hebben veel gepraat over het hoe en wat, en wat als het niet mocht lukken.

 

We hebben de dingen besproken die we konden doen mocht er geen kleine bij komen.

 

Tuurlijk zal je wereld instorten en duurt het lang voordat je erboven op zal komen, maar na ons gesprek waren wij er samen uit dat het echt niet het einde van de wereld zou betekenen en dat we heerlijk zouden genieten van de neefjes en nichtjes en alle andere mooie dingen die het leven verder nog te bieden heeft.

 

 

 

Ook adoptie zou voor ons echt geen optie zijn... in nederland vragen ze veel geld voor kinderdoelen allemaal heel erg mooi hoor, maar als je dan nog 6 jaar moet wachten voordat je het geluk mag hebben van een adoptie kind, is dit in onze ogen een beetje krom allemaal.

 

Wel geld vragen, maar verder geen kind gelukkig maken door het een betere toekomst ergens anders te bieden.... en wat er met het geld gebeurd is ook niet bekend en moet er een deel aan de staatsbelasting betaald worden.

 

Dus uiteindelijk betaal je toch wel mee, zonder dat je er erg in hebt..

 

Iedereen denkt hier ook weer heel anders over...

 

 

 

We hebben nu het "geluk" dat deze laaste poging toe nu toe goed verloopt en hebben nog 2 eskimootjes in de vriezer..

 

Mocht het toch niet goed gaan kijken we hoe de eski's het er vanaf brengen en anders houdt het echt op voor ons...

 

 

 

Mocht alles wel goed gaan wil ik wel kijken of ik alle medicatie die ik over heb aan iemand kan schenken... ik heb nog 3 dozen deca, 2 x 300 ml puregon en 4shotjes pregnyl over....

 

 

 

Ik heb respect voor de mensen die meer als 3 pogingen ondergaan, echt waar, vindt het zoooo knap en ik wens iedereen al het geluk toe van de wereld...

[sofie]

Hallo Daan

 

ik vind dat een hele moedige en knappe beslissing

 

wij zijn er nooit van uit gegaan dat het niet zou lukken, vooral mijn man niet maar die zekerheid of dat geloof krijgt nu barstjes.

 

wij willen wel nadenken over adoptie ook al is de weg ernaar toe onwaarschijnlijk zwaar, moet je lang wachten en kost het handenvol geld.

 

ik zeg wel nadenken want ik ben er nog niet van overtuigd.

 

ik weet wel dat je een kindje dat niet van jezelf is uit de grond van je hart doodgraag kunt zien, dat zie ik met thibaut en dat stelt me gerust. Men spreekt ook veel van probleemkinderen uit adoptie maar ik ken evengoed kindjes van hier uit natuurlijke ouders die mega lastig zijn... dus daar zou ik me niet door laten afschrikken

 

 

 

ja het is moeilijk... vreselijk moeilijk

[Vanessa]

Ik heb bij mijn man, voordat wij begonnen, aangegeven 4 pogingen te willen doen. Na die 4 pogingen (lees 4 puncties) zullen wij samen in overleg moeten of we daarna nog door willen gaan.

 

De 4e poging zouden wij zelf moeten gaan betalen.

 

 

 

Ik denk dat het moeilijk te zeggen is voor ons op dit punt. In principe zijn wij nog steeds met poging 2 bezig (prik al deca vanaf 17 december).

 

 

 

Liefs,

 

Vanessa

[mamalou]

hey sofie,

 

 

 

Ik denk dat je pas weet hoe ver je doorgaat als je bij dat punt bent. Ik dacht dat ik nooit IVF zou gaan doen, en toch doe ik het vol overgave. Ik dacht dat ik zou stoppen als ik meer hormonen moest spuiten, maar toch doe ik het weer vol overgave en sta ik er weer helemaal achter.

 

En nu is mijn 2e IVF behandeling op niets uitgelopen en twijfel ik geen moment om door te gaan.

 

Onze relatie staat wel onder druk merk ik, en ik zie aan mijn lieve vriend dat hij het er ook heel moeilijk mee heeft (wat me heel veel verdriet doet) maar ik vind wel dat we hechter dan ooit zijn.

 

 

 

Daarnaast voelde ik deze keer dat het echt ooit een keer goed komt. Dat we onze kleine spruit ooit in onze armen hebben. We zijn nu voor het eerst zover gekomen dat er een embryo in mijn baarmoeder zat, in 3 jaar!

 

ik heb ook deze keer voor het eerst ervaren dat ik geen genoegen meer neem met iemand anders kind om me heen, maar wil ik mijn eigen kind opvoeden en leren kennen.

 

 

 

En zoals Henne in haar handtekening schrijft: de wens is zoveel sterker dan het leed (of iets in die strekking). En de wens blijft, en de ellende vergeet je weer.

 

dus ik denk dat we doorgaan tot we een kleintje in onze arme hebben, of er echt heftige dingen gebeuren tijden een behandeling.

 

 

 

liefs mamalou

[Stéphanie]

Sofie,

 

ik vind dat je een goed punt aankaart. (te) veel mensen zullen met dit dilemma vroeg of laat te maken krijgen. Ik heb nu een bevoorrechte positie, maar ik heb regelmatig met dit dilemma geworsteld.

 

Ik denk dat het goed is te weten dat je samen ook nog een fijne toekomst hebt, in het geval dat je kinderwens niet vervuld wordt. heb je dat gevoel, dan kan je een hoop aan en ben je sterk.

 

 

 

Wanneer het punt komt om er mee te stoppen verschilt enorm, denk ik. het zal er misschien mee te maken hebben hoe lang je al in de medische malle molen zit (met nadruk op malle). In mei is het voor ons 6 jaar geleden dat we gestart zijn met de actieve kinderwens, in november'03 met de mmm.

 

De laatste behandeling, met cryo's van 2e behandeling, zag ik met scepse te gemoed. het min of meer los laten heeft ons goed gedaan (maar nog geen garantie dat het daarom gelukt is).

 

 

 

Meiden, zorg goed voor jezelf. Wat dat ook mag betekenen.

 

Liefs, Stéphanie

[sofie]

100% gelijk heb je :)

 

het is idd een delicate vraag waar niet veel over wordt gepraat maar ik wil de credits niet :) idee komt van Sjanny (Butterfly) en Henne.

 

 

 

Onwaarschijnlijk klinkt het hé, 6 jr wachten op je droom... maar je hebt geluk met die 2 kleine wondertjes nu ... dromen komen uit !

[Stéphanie]

Ik zag net in een ander topic dat jij inderdaad niet de eerste was met dit onderwerp aankaarten. Maar zoals ik al zei, er zijn (te) veel meiden die hiermee worstelen op z'n tijd.

 

 

 

Ik hoop dat vroeg of laat jullie dromen ook vervuld worden!!! Wat die droom dan ook mag wezen.

 

Liefs, Stéphanie

[Guest Amanda]

Ik denk, net als mamalou, dat je dat pas echt weet, wanneer je op dat punt gekomen bent. Van te voren zeg je, tot .. en niet verder, maar als je dan nog met "lege handen" staat, heb je je grens (snel) verlegd denk ik.

 

 

 

Wat ik ontzettend zuur vind is, dat je maar 3 pogingen vergoed krijgt (in de meeste gevallen). Dit maakt de beslissing om te stoppen voor vele alleen maar sterker, maar niet alleen om emoitionele of lichamelijke redenen, ook wegens de finacieëen, en ik vind, dat dat een kinderwens niet in de weg mag staan. Helaas is dat wel het geval in nederland... Worden de "gewone" burgers, die geen duizenden euro's kunnen ophoesten, toch weer de dupe van.

[Henne]

Hai Sofie en anderen,

 

 

 

Ik had inderdaad deze vraag gesteld op het wachtbankje. Of meer, ernaast want ik was er al af ;-) Juist ook omdat ik verbaasd was over mezelf dat we de grenzen steeds weer oprekken.

 

 

 

In eerste instantie heb ik altijd geroepen 'we doen geen ivf'. Toen we bij de 1e iui alleen dood zaad hadden kwam gelijk de term icsi op tafel. Ik ben daar toen heel erg van geschrokken, maar toch ga je een soort vanzelf door. De eerste icsi was een ramp, ik ben hartstikke ziek geweest. En tóch zijn we begonnen aan een tweede poging. En nu die eigenlijk heel goed is gegaan én we zelfs een licht streepje hadden op een te vroege test zijn we dus opeens vastbesloten om door te gaan, er evt. zelf voor te betalen. Wel even een hele andere instelling en gedachte dan een jaar geleden.

 

 

 

Ik denk trouwens dat het zeker wel meespeelt hoe lang je al bezig bent. Wij zitten nu een jaar in de medische molen, we hadden zo snel een diagnose en er waren nergens wachtlijsten dat we in een soort sneltrein terecht zijn gekomen. Maar als ik kijk hoe dit alles ons het laatste jaar heeft beinvloed dan kan ik me goed indenken dat je dit geen twee, drie of vijf jaar trekt.

 

 

 

Ik denk dat wij toch met een jaar ofzo wel willen weten waar we aan toe zijn. Zodat we met die wetenschap door kunnen met ons leven. De gedachte dat dit zonder kinderen zou zijn beangstigt me enorm. Ik vraag me ook wel af of die vastberadenheid om door te gaan voortkomt uit die angst. Dat ik niet onder ogen wil zien dat het op een gegeven moment gewoon afgelopen is. En dat we dat zullen moeten accepteren. Ik weet niet of ik dat wel zou kunnen. Het voelt dus allemaal nogal dubbel, die beslissing om door te gaan 'tot het gelukt is'.

 

 

 

Gelukkig weten we wel zeker van elkaar dat we ook zonder kinderen samen verder gaan. En ook, ondanks pijn en gemis, dan gelukkig zullen zijn. Er is tenslotte echt meer in het leven dan kinderen, we zullen dan moeten leren om op andere dingen te focussen. Maar zover zijn we godijdank nog niet. Poging drie kan net zo goed slagen als poging één, dat zie je hier op het forum maar weer. En dat geeft ons heel erg veel hoop!

 

 

 

Liefs,

 

Henne

[Lentezon]

Ik ben ook 1 van diegenen die deze vraag hier wel eens gesteld heeft.

 

Hier is de link, voor dat topic, maar zulln er vast nog meer zijn...

 

http://www.ivfmoeders.nl/f25/3e-poging-ivf-hoever-ga-1016/

 

 

 

Mijn mening is er nog niet over veranderd. Wij waren nog ongeveer 3 keer doorgegaan, dus 3 keer zelf betalen terwijl wij ook maar 'wat boven modaal' zijn dus dat geld is geen 'peanuts'of zo voor ons.

 

 

 

Wij hadden trouwens geen enkele cryo's de 1e 2 IVF pogingen..dat telt natuurlijk ook mee, ben je zo door al je pogingen heen!

 

 

 

Maar niet alleen kwa geld, vooral kwa emoties ..lichamelijk, wanneer trek je de grens, schuift die niet steeds een stukje op?

 

 

 

Ik ken via via wel mensen die echt tig pogingen hebben gedaan, maar zonder resultaat.

 

 

 

Iniedergeval: ik ging het niet zomaar opgeven. Het is ook NU, of nooit meer kans op een eigen kindje. Van mijn zorgverzekering ga ik dat zeker niet laten afhangen.

 

 

 

Probeer iniedergeval zo goed, gezond en relaxt mogenlijk die 3e poging in te gaan. Zoek veel afleiding en ontspanning. Misschien een pauze nemen voor die 3e keer.

 

 

 

Er goed met je partner over praten is natuurlijk wel vereiste nummer 1 om je samen te sterken in de weg die nog te gaan is.

[mijnbaby]

Ik denk dat als we niet in de eerste 3 pogingen zwanger zouden worden, ik niet meer door zou willen gaan, IVF is lichamelijk en geestelijk zo zwaar, je bent er onbewust de hele dag mee bezig het beinvloed je hele leven.... ik heb respect voor de dames die nog voor een 4e en 5e aan poging gaan maar ik zou het niet aan kunnen... elke keer weer die teleurstellingen..

[Claudiaatje]

Wij zijn nu in het voortraject van poging 3 van IVF (intakegesprek net gehad)

 

 

 

Ik zelf heb nu zo iets, als deze niet ga lukken ik best nog een poging zou doen en die zelf betalen!

 

Maar eerst eens kijken hoe poging 3 gaat, de 2de mislukte poging was emotioneel zwaarder daarna dan na de 1ste.

 

We gaan er natuurlijk van uit de poging 3 lukt!!

 

En denk idd ook dat je ieder keer je grenzen verlegd

 

 

 

En een mooie tekst van Nick en Simon, Vallende sterren!

 

 

 

"WIE BEN JIJ IN DIT LEVEN OM JE DROOM OP TE GEVEN"

 

 

 

Zo mooi!!

 

 

 

Liefs Claudia

[kim]

Tja hoe lang ga je door?

 

Pff erg moeilijke vraag....

 

Wij zijn nu bezig met de 3e (verse) poging, maar uiteindelijk gaat dit dan de

 

7e terugplaatsing worden. Wij hadden de luxe dat we uit poging 1 daarna nog 4 cryoterugplaatsingen hebben gehad. Dat is absoluut fijn dat je die extra kansen hebt, maar aan de andere kant ook weer zwaar. Iedere keer weer die hoop, die spanning die zich opbouwd, die verschrikkelijke wachtweken en tenslotte die afschuwelijke pijn en verdriet die kwam na weer een mislukte poging.

 

Ik heb wel al het geluk mogen voelen om zwanger te worden, maar ook daarna toch weer het intense verdriet omdat ik weer een miskraam kreeg. Heb nu 2 miskramen gehad en 1 x een vroege miskraam.

 

Dat gaat je ook echt niet in de koude kleren zitten en na de laatste miskraam in oktober hebben we ook bewust even rust genomen, want ik trok het echt niet meer.

 

Die tijd en rust hebben mij echt goed gedaan en ook voor onze relatie was het goed dat we even niet bezig waren met behandelingen, hormonen, ziekenhuisbezoeken etc. We konden ons weer even richten op elkaar.

 

En zo zijn we dus na een pauze van 5 maanden weer van start gegaan en we zien het allebei nog steeds zitten, zijn vol vertrouwen dat het gewoon nu een keer helemaal goed moet gaan..

 

 

 

Hoelang we door zullen gaan als het nu ook niet lukt of weer misgaat weet ik niet. We laten het afhangen of we (en dan vooral ik) het emotioneel nog aankunnen, en we laten het zeker niet afhangen van de verzekering.

 

Ben wel overgestapt naar Univé, dus we hebben ook nog poging 4 die vergoed wordt.

 

Wij hebben samen afgesproken dat we het gewoon per poging bekijken en dan wel weer verder zien.

 

 

 

Konden we maar in de toekomst kijken en zien dat het allemaal uiteindelijk goedkomt....

[Guest Vonnie]

Een heel persoonlijke vraag, die ieder stel anders zal beantwoorden, met elk hun eigen afweging....

 

 

 

Zoals je uit mijn onderschrift kunt lezen hadden wij het geluk om bij de 1e ICSI poging al zwanger te raken. Vol goede moed begonnen wij aan de 1e poging voor een brusje.... die mislukte. Maar vol goede moed gingen we naar poging 2, immers het moest lukken..! Na de tweede mislukte poging stonden we met beide benen op de grond en begon de moed in de schoenen te zinken. Wat als de derde keer ook zou mislukken, kunnen we zelf een poging betalen? En tjsa, ook de derde poging lukte niet. Mijn eerst reactie was: "dit kan ik niet meer aan...". Maar na alles te hebben laten bezinken hebben we het financieel rondgekregen en zijn we er (godzijdank) nog een keer voor gegaan. Met een fantastisch resultaat waarvoor ik God elke dag op mijn knieen dank :angel8:!

 

 

 

Wij hebben per poging bekeken of we het aan konden om het nog een keer te proberen. Daarbij werden wij in het begin natuurlijk gedreven door het succes van de allereerste keer, maar na twee mislukte pogingen ben je er niet meer van overtuigd dat het gaat lukken hoor. Toen we met de vierde keer bezig waren hebben we het er nog over gehad of we door zouden gaan als deze ook zou mislukken, en eigenlijk zijn we daar nooit helemaal uitgekomen. Het zou er van af hebben gehangen hoe we mentaal door nog een mislukte poging zouden zijn gekomen. Gelukkig hebben we deze beslissing nooit hoeven nemen...

 

 

 

Ik wens iedereen die voor deze verschrikkelijk moeilijke beslissing komt te staan, heel veel sterkte.

[Henne]

Je moet het misschien inderdaad per keer bekijken. Toch merk ik dat ik na twee mislukte pogingen wel anders ben gaan denken. Het (betaalde!) eindpunt komt opeens wel heel erg dichtbij. Je bent er opeens niet meer zo zeker van dat het wel een keer gaat lukken. Je wordt wel heel hard met je neus op de feiten gedrukt. Wat gaan we dóen als poging drie ook niet lukt??

 

 

 

De deur nu op een kiertje zetten geeft mij de moed om aan poging drie te beginnen. Omdat ik nu weet dat áls die mislukt, het nog niet voorbij is. Met dat in het achterhoofd kan ik een evt. teleurstelling denk ik nog wel aan. Het is een soort zelfbescherming om te zeggen 'we gaan door tot het gelukt is'. We willen de hoop vasthouden omdat die moed en kracht geeft. Want of we inderdaad vier of vijf pogingen zouden doen, dat kan ik nu natuurlijk onmogelijk zeggen. Maar zolang de wens echt groter blijft dan de ellende...

 

 

 

Henne

[Guest Butterfly]

Ja ik vond het zo'n interessante vraag van Henne .. die moest ff uitgelicht worden ! Thanks Henne !!

 

 

 

Ik was 22 toen ik met de pil stopte en had nog nooit van IVF gehoord. Ik was 25 toen we onze eerste ICSI poging deden. De dokters hadden ons heel hoopvol gemaakt gezien mijn jonge leeftijd en 'mij mankeerde niets'. Het was 'enkel' het inbrengen van het zaad dat het probleem was en dat konden ze dan in het lab wel 'oplossen'.

 

Oeps, die kwam toch wel ff heftig binnen. Ik lees in mijn dagboek nog dat ik schreef; toen we dit nog niet wisten; dat ik niet zo ver wilde gaan. Ik had die middag het programma van Catharine Keyl gezien en voor het eerst gehoord van al die technieken (wereldwijs als ik was, haha).

 

Maar dus nog geen jaar later stonden we voor die ICSI behandeling en waren er ten volle van overtuigd dat het zou lukken. In ons hoofd hadden we de baby al in ons armen, in plaats van in stapjes te denken. Daarvoor hadden we overigens al een aantal semenonderzoeken gehad, en mijn man was geopereerd aan een spatader. Ik had wel een lichamelijk onderzoek gehad maar daar kwam niets uit. En we hadden een bloed en chromosomenonderzoek gehad. Elke keer als je denkt; ik trek het niet meer, we stoppen, dan ga je toch weer door omdat de wens zoooo groot is !

 

 

 

Toen die eerste poging dus zelfs werd afgebroken vanwege problemen tijdens de stimulatiefase zonk de moed mij in de schoenen. Ook omdat mijn zus precies in dat jaar zwanger raakte uit een overspelige relatie. Zoooo hard en wrang. Emotioneel zat ik helemaal stuk.

 

Mijn leven hoefde niet meer ....

 

Dat was voor ons het sein; stoppen .... want als je je levensvreugde verliest ... dat is het niet waard. Dan heb je straks een baby, en dan ben je depri van alles wat je hebt meegemaakt en niet goed verwerkt.

 

 

 

Daarna begon het verwerkingsproces; wat doet dit met ons, hoe gaan we verder, wat voor opties hebben we nog wel.

 

 

 

Hierbij zijn adoptie en pleegzorg langsgekomen maar dit waren voor ons uiteindelijk geen opties. We vonden onze motivatie daarvoor niet juist. We redeneerde teveel vanuit ons eigen verlangen en niet vanuit de nood van het kind.

 

We besloten dus om het erbij te laten. We wilden geen behandeling meer, we zouden samen blijven.

 

 

 

Hierop heb ik 3 jaar therapie gehad en dat heeft ontzettend veel goed gedaan. We hebben nu een enorm goed leven, het leuk samen, veel vrijheid en we genieten weer SAMEN !!! Onze relatie is enorm verdiept en versterkt.

 

 

 

Toch kwam eind vorig jaar het kriebeltje weer even boven. Heel gek eigenlijk, want we hadden het over steriliseren namelijk. Omdat je toch door al die jaren heen hoop houdt op een natuurlijke zwangerschap voel je toch ook vaak maandelijks een iniminie teleurstelling als je ongesteld wordt. Ik was daar vaak zo helemaal klaar mee dat ik aan mijn man zei; zullen we het niet gewoon definitief maken, 1 van ons 2 een knoopje erin ??? En ja, zo kwamen ook de 3 niet genomen pogingen toch weer boven water.

 

 

 

Na samen een goed gesprek te hebben gehad, besloten we het dit keer stapje voor stapje te nemen. Er terug aan te beginnen al is het alleen maar voor het gevoel dat we er alles aan gedaan hebben en geen spijt hoeven te hebben van kansen die we niet hebben genomen.

 

 

 

We hebben afgesproken dat we het per keer bekijken. Wat kan nog wel, en wat kan niet meer ??

 

Over twee weken hebben we een nieuwe intake. Afgelopen twee weken hebben we twee slechte uitslagen gekregen van het zaad, het is nog minder geworden dan tien jaar terug. Onze reactie was eigenlijk heel kalm, we zullen wel zien ... stapje voor stapje.

 

 

 

De grens ligt bij ons ook bij ons persoonlijk emotioneel en lichamelijk uithoudingsvermogen. Ik mag niet meer zo ver weg geraken als vorige keer.

 

 

 

Dus een kindje; heel graag, maar niet ten koste van onze relatie of gezondheid en we bekijken het per keer.

 

 

 

Ik denk ook dat het waar is wat hier al gezegd is; dat elke nieuwe ervaring je mening weer zal kleuren en niets is zo veranderlijk als een mens.

 

 

 

SAMEN is voor ons heel belangrijk geworden, want wat heeft een kindje aan ouders die na het proces uit elkaar zijn gegroeid ...

 

 

 

Mooie discussie meiden !!! :)

[sofie]

Hey Butterfly wat een heel mooi en oprecht geschreven relaas. Je bent er sterker uitgekomen als mens en als koppel. Ik vind het heel knap dat jullie hebben gekozen voor jou toen en voor jullie als koppel en nu weer heel sterk staan om terug te starten. Ik wens jullie ontzettend veel succes!

 

Je laatste zin is heel erg terecht, ik heb ook gehoord van mensen die na lange tijd hun wens in vervulling zagen gaan maar die zo ver uit elkaar zijn gegroeid door de pogingen dat ze beter niet meer samen zouden zijn en al zeker geen kindje zouden mogen hebben samen.

 

Je relatie en elkaar graag zien is zo belangrijk! We mogen dat niet uit het oog verliezen ...

[Dees]

ook ik wil graag reageren...

 

tja wat als onze laatste betaalde poging niet lukt.

 

Wij hebben niet het probleem dat we het niet kunnen betalen,mijn mannetje heeft namelijk een verkeerde diagnose gekregen van een 'huisartsenpost'arts... daarbij is dus te laat opgetreden bij een draaiing van de testikels en 1 ervan is afgestorven en de andere moest er uit gehaald worden. voor die tijd heeft mijn mannetje gelukkig zaad in laten vriezen.. (op eigen initiatief!!) Hij was toen 19 en dus nog niet met kinderen bezig.

 

Hij heeft een rechtzaak tegen de arts in kwestie aangespannen, en gewonnen. en nu is het dus wachten op geld... we krijgen als poging 3 niet lukt een voorschot, zo rond de 20.000 euro.. dus geld speelt geen rol. maar geestelijk, ik wil natuurlijk niet eeuwig doorgaan en dat kan ook niet er zijn immers maar 6 rietjes met zaad over. Maar wij weten wel, we willen geen adoptie. Misschien donor zaad, maar daar komen we nog niet helemaal uit. eerst uit de 3de poging alles halen!

 

En ik ben het helemaal eens met amanda, (citaat amanda)"Worden de "gewone" burgers, die geen duizenden euro's kunnen ophoesten, toch weer de dupe van"

 

Ik begrijp dat de kinderwens van iedereen hier heel groot is, ik vind dat als je niet de middelen hebt om het te kunnen betalen, dr 1 of ander 'potje' moet zijn voor mensen met een kinderwens en waarvan het medisch is onderzocht dat ze niet op de natuurlijke weg kinderen kunnen krijgen. Ik snap ook wel dat je niet eeuwig door kan gaan.. maar het is ieder voor zich. je mag niemand zijn of haar kinderwens afnemen! kinderen zijn niet alleen leuk, maar het voegt iets toe aan je leven, je ontvangt zoveel liefde al vanaf het moment dat ze zijn geboren, het is gewoon mooi als mensen zeggen, wat lijkt ie veel op jou, is ie alweer zo groot? je sociale omgeving wordt gewoon groter, de kinderdagverblijf,de school, de tso,nso. vriendje vriendinnetjes en de vaders en moeders daarvan. je wordt later, een zeurende moeder(pubers) en je hebt kans dat je oma wordt...! ga zo maar door..

 

 

 

nou dit wilde ik even kwijt, misschien niet al te best verwoord maar wel recht uit mijn hart!

 

 

 

Hoop dat iedereen zijn/haar wens in vervulling mag gaan!

 

 

 

liefs

 

Desiree

[Mariek]

Wat een mooie, pure, eerlijke verhalen van iedereen....word er helemaal stil van. Zit hier met tranen in mijn ogen jullie verhalen te lezen. We gunnen het onszelf en elkaar zo, dat het mag lukken....

 

 

 

Heb net een heel stuk geschreven, maar toch maar weer gewist. Vind het moeilijk om de juiste woorden te vinden omdat ik me er zo bewust van ben hoeveel geluk mijn vriend en ik hebben gehad en dat het eigenlijk niet uitmaakt wat ik schrijf... ik heb zo weinig recht van spreken hier. Maar ik hoop uit de grond van mijn hart dat jullie straks allemaal daar mogen zijn waar ik nu ben, de laatste dagen aftellende naar het moment dat je je kleintje in de armen mag houden.

 

 

 

veel liefs,

 

Mariek

[Guest Dani]

Ook ik ben stil van alle verhalen hier, zo openhartig. En door al deze verhalen ben ik me weer des te meer bewust van het geluk dat wij hebben gehad. Al het andere was bij ons al gelijk uitgesloten dus wij hebben geen lang traject gehad alvorens aan de icsi te beginnen. Bij de eerste tp was ik ook gelijk zwanger dus ik heb daarna ook nooit voor dit dillema gestaan. Ik gun het iedereen zo vreselijk om ook dit geluk te mogen hebben, meiden heel erg veel succes met alles wat er op jullie pad gaat komen en de beslissingen die jullie nog moeten nemen.

 

 

 

Liefs Dani.

[Guest Butterfly]

@mijnbaby;

 

 

 

Wij hebben het toevallig laatst ook gehad over de 'donorzaad' optie.

 

Mijn man heeft hier in eerste instantie veel moeite mee omdat hij dan toch denkt dat hij het gevoel krijgt dat hij niet zijn eigen kind opvoedt.

 

Tot nu toe kan ik me daar alles bij voorstellen en gaan we uiteraard eerst voor een biologisch eigen kind.

 

 

 

Ik neig nu zelf ook wel heel erg naar de optie dat het daar dan ook bij blijft mocht het niet lukken. Mezelf kennende ga ik toch een beetje malen en tobben zou ik zwanger zijn van een donor. Ben me af gaan vragen welke wens is nou groter; moeder zijn of een kind krijgen van mijn man ?

 

Dat laatste heeft toch wel de overhand, ik wil helemaal geen kind van een andere man. Daarbij gun ik HEM ook zo, om vader te worden.

 

Er is toevallig al wel een vriend, die heeft al gezegd dat hij donor wil zijn. Hij heeft zelf 4 gezonde jonge kinderen, schatjes hoor, maar gewoon het idee dat ik dan van hem een kind krijg en niet van mijn eigen man, vind ik heel bevreemdend. Dus dat zal het ook niet worden, ga ik nu vanuit.

 

 

 

@algemeen; Ik heb trouwens niet het gevoel dat mijn wereld kleiner is doordat ik (tot nu toe) geen kinderen heb. Integendeel, ik heb de afgelopen jaren dingen gedaan die ik nooit zou hebben kunnen doen als we al kinderen hadden gehad. Of tenminste, waarvan ik denk dat ik ze niet gedaan zou hebben. Zo heb ik bv. mijn eigen bedrijf in de fotografie opgestart en is erg succesvol. Dit heeft me veel opgeleverd aan ervaringen, contacten, leermomenten.

 

 

 

Een vriendin zei me laatst; en die vond ik wel goed; kinderen zijn een AANvulling op je leven en niet een INvulling van je gezinsleven. Er is namelijk nog veel meer nodig om een gelukkig (gezins)leven te hebben.

 

 

 

@sofie; tja, ik heb het in mijn omgeving helaas een keer gezien. Dat stel was jaren bezig om een kindje te krijgen wat niet lukte. Ze gingen daarna adopteren. Na de adoptie zijn ze binnen 2 jaar gescheiden, zo triest. Toen dacht ik echt ... een typisch geval van ; operatie geslaagd, maar patiënt overleden. Kan ook niet de bedoeling zijn toch.

 

 

 

Wat doen jullie trouwens om tot een goede keus te komen ? Veel lezen, met anderen praten en hun mening vragen, of gaan jullie vooral op je gevoel af ??

[Henne]

Dat is heel erg goed gezegd en heel erg waar. Kinderen zijn een AANvulling, geen INvulling. Natuurlijk moet je leven ook met kinderen voldoende andere dingen bevatten die je energie, voldoening, liefde, uitdaging, geluk geven. Daarom proberen we ons ook te focussen op andere zaken en door te gaan met ons leven. Maar soms is dat met alle behandelingen wel moeilijk.

 

 

 

Mijn schoonzusje zei een keer: het is maar een stukje van de puzzel, focus je niet te veel op dat ene stukje. Maar voor mij, ons, is dit een heel belangrijk stukje. En een puzzel waarvan een stukje miste, gooide ik vroeger altijd weg. Als wij geen kinderen gaan krijgen, zal ik een nieuwe puzzel moeten ontwerpen, waarin dat stukje niet mist, simpelweg omdat het geen onderdeel meer is van het plaatje. Dat vind ik denk ik op het moment het moeilijkste, je weet niet welke kant het op zal gaan en aan welke plaatje je moet gaan puzzelen.... Het plaatje dat ik al jaren in mijn hoofd heb, met een gezin, kinderen. Of het plaatje zonder kinderen, waarvan we eigenlijk nog niet echt een beeld hebben hoe dat eruit moet gaan zien.

 

 

 

Hoe wij tot een goede keus komen? We praten er wel veel over, ik lees erover en ik ben ook heel blij met bijvoorbeeld een forum als dit waar je stellen treft die écht weten wat je meemaakt en hoe dat voelt. Maar je kunt dit toch niet vooraf bepalen denk ik. Uiteindelijk zal er gevoelsmatig een moment komen waarop we zeggen, het is genoeg geweest, dit kunnen of willen we niet meer. Wanneer dat is kun je niet weten, dat hangt van zoveel dingen af. Ik roep nu wel dat ik doorga tot het gelukt is, maar als ik van poging drie weer zo ziek word, denken we er misschien wel heel anders over.

 

 

 

Wat we wel zeker weten: ook zonder kinderen gaan wij samen oud en gelukkig worden :love3:

[sofie]

Hi Henne, ik lees alweer met tranen... het is zo verdomd moeilijk soms. Mijn gevoelens zitten alweer op een rollercoaster. Ene moment blij en gelukkig met de lente, de liefde van mijn leven... ander moment klote omdat ik maar niet zwanger raak, omdat ik zo graag een kindje zou willen en omdat ik weet dat we een goeie mama en papa zouden zijn .

 

 

 

Vanmorgen had ik een moeilijke ochtend. Wachten op de rode duivels maakten me weer onzeker. Mijn man en ik moeten een keer praten, wat willen we doen maar ik begin het er moeilijker mee te krijgen. Want elke poging die verloren gaat is stap dichter bij besef dat het misschien nooit lukt.

 

 

 

Ik zou het zo graag eens even uit mijn hoofd zetten maar ik denk dat dat niet gaat. Mijn hart zegt pauze en hopen op een wonder. mijn verstand zegt enerzijds doorgaan want de klok tikt en het is verdorie 1 kans op 3 anderzijds zegt mijn verstand ook dat ik minder slaagkans heb als ik geen pauze neem van de stress.

 

 

 

hoe weten we wat we gaan doen?

 

praten, lezen... lezen vooral op het forum. Jullie zijn mijn bron van troost en hoop maar ook van heel veel info.

 

praten met mijn schoonzus die 2 kids heeft uit IVF, met vrienden die luisteren zonder te oordelen, als koppel, ...