Jump to content

Recommended Posts

Posted

Hallo allemaal,

 

 

 

Gisteren heb ik de punctie ondergaan en ik moet zeggen dat het een uiterst pijnlijke geschiedenis is, vandaag heb ik nog steeds last van pijn in mijn buik, zodanig dat ik niet weet hoe ik moet zitten, liggen of staan. Dit alles zou nog niet zo erg zijn als het daadwerkelijk wat had opgeleverd, er zijn gisteren 3 follikels aangeprikt en bij aankomst in het VU bleek dat er geen eicellen in zaten.

 

 

 

Toen mijn man belde en vertelde dat er geen eicellen gevonden waren dacht ik in de eerste instantie dat hij een grapje maakte, maar aan de tranen in zijn stem te horen was hij toch echt serieus. Toen het nieuws tot mij doordrong had ik echt het gevoel dat ik een klap in mijn gezicht kreeg. Nu was ik op een hoop voorbereid, vooral ook omdat ik al 7 miskramen achter de rug heb, maar ik moet zeggen dat ik niet voorbereid was om het gevoel van die miskramen opnieuw te beleven en ervaren, alles bij elkaar genomen waren het uiterst heftige gevoelens en emoties.:bye2:

 

Toen dit alles echt tot mij doorgedrongen was heb ik gelijk het noodnummer gebeld van het ziekenhuis waarin we onder behandeling staan. Daar werd ik uiterst lief en vriendelijk opgevangen, ik kan niet anders zeggen dan dat ze uiterst menselijk reageerden en zelf ook aangeslagen waren van het nieuws. Op mijn vraag hoe het kan dat er geen eicellen gevonden waren zei mijn arts dat het zou kunnen dat niet alledrie de eicellen rijp waren, desondanks vond ze het raar dat er niet tenminste 1 eicel was gevonden, vooral niet omdat ze er mooi en rijp uitzagen. De enige gevoelsmatige verklaring die zij ervoor kon geven was dat die 2 follikels misschien al voor de punctie gesprongen waren. Op mijn vraag hoe dat kon, kon ze helaas geen antwoord geven, maar ze zei wel dat volgens haar gevoel die eicellen nog in het lichaam aanwezig zouden moeten zijn. Na dat aangehoord te hebben vroeg ik haar, uiteraard met het begrip dat het koffiedik kijken was, naar wat zij zou doen in mijn geval.

 

 

 

Mijn arts gaf aan, dat als wij het aan zouden kunnen we binnen een paar uur gemeenschap zouden moeten hebben, de kans was in haar gevoel nog steeds aanwezig dat we min of meer op de natuurlijke weg alsnog zwanger konden worden. Als we die kans zouden benutten moest ik daarna gewoon volgens de procedure Pregnyl spuiten. Uiteraard hebben we die mogelijkheid ondanks de pijn, met beide handen aangegrepen. Mijn man en ik hadden allebei zoiets van niet geschoten is altijd mis, je weet tenslotte maar nooit.

 

 

 

Normaal gesproken is een rustmaand tussen behandelingen gebruikelijk, maar omdat ik al het hele jaar aan het klungelen ben met follikelcystes die niet spontaan verdwijnen en die nu opgelost zijn door de punctie, heb ik onze arts de vraag gesteld of we niet gelijk door konden gaan met de volgende behandeling. Daar stond ze niet afwijzend tegenover maar dat wil ze nog wel graag bespreken in een face to face gesprek omdat het allemaal wel een zware emotionele belading heeft. Al met al kreeg ik in ieder geval wel het gevoel dat ze erg begaan met ons was en dat vond ik toch wel een fijne ervaring ondanks het slechte nieuws van eerder.

 

 

 

Heeft 1 van jullie ook al eens mee gemaakt dat er geen eicellen waren? Zo ja hoe was dat in jullie geval? Hoe ging de arts daar mee om? Hoe zijn jullie opgevangen? En wat was het advies naar jullie toe?

 

 

 

Groetjes,

 

 

 

Meepratertje

Posted

Jeetje wat een verhaal,ik krijg er een brok van in mijn keel.

 

Wel fijn dat je een arts hebt die lief voor jullie is.

 

Als je nu ook nog eens een kl*te arts hebt.

 

Ik hoop voor jullie dat het toch raak zal zijn nu. Want dat kon begrijp ik uit je verhaal van de arts? Heel erg veel sterkte samen!

 

Liefs

Posted

Hi Meepratertje,

 

 

 

Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik tegen je moet zeggen. Ik heb dit zelf nog nooit meegemaakt dus kan me niet voorstellen hoe je je nu zal voelen. Wel wens ik jou en je man heel veel sterkte voor het verwerken hiervan. Ik hoop dat het alsnog op een natuurlijke manier gelukt is en dat jullie anders de moed kunnen vinden om snel weer verder te gaan.

 

Heel veel liefs, Dorine

Posted

Hoi meepratertje,

 

Allereerst heel veel sterkte met het verwerken van dit nieuws.

 

Ik weet precies wat je voelt, want ik heb dit afgelopen juni meegemaakt.

 

Mijn 2e IVF behandeling. Ik had ook 3 follikels, maar geen eitjes.

 

Het voelde voor mij als een enorm falen van mijn lichaam, kon/kan het eigenlijk ook niet begrijpen dat er niet 1 eitjes is gevonden.

 

Toen mijn man belde met het nieuws, lag ik nog op de uitslaapkamer van de punctie met 4 anderen om me heen. Het voelde alsof de grond onder mijn voeten werd weggeslagen en vond het niet prettig dat er anderen meeluisterden.

 

 

 

Tijdens het evaluatiegesprek gaf de gyn. aan dat ze het heel vervelend voor ons vond, maar het advies was om te stoppen met IVF. Ze achten de kans heel klein dat ik zwanger zou worden met IVF. Mijn FSH is verhoogd en ik ben dus moeilijk te stimuleren.

 

 

 

Na dat gesprek heb ik even rust genomen en toen hebben we besloten om een 2nd opnion in een ander ziekenhuis te vragen. De arts daar zag wel genoeg positieve dingen om nog een keer IVF te proberen. Afgelopen zaterdag heb ik weer een punctie gehad en toen hebben ze 5 eitjes gevonden. Daar is er 1 van bevrucht en die is afgelopen dinsdag teruggeplaatst en nu is het weer afwachten.

 

 

 

Ik begrijp wel dat je het liefst zo snel mogelijk weer verder wilt met de volgende behandeling, ik was na het bericht van geen eitjes ook al bezig met eiceldonatie of adoptie of toch niet. Je emoties wisselt per dag.

 

Maar neem de tijd om dit even te verwerken. Was dit je 1e behandeling?

 

Misschien heeft je lichaam ook even tijd nodig om te herstellen?

 

Ik wens je in ieder geval nogmaals heel veel sterkte!

 

 

 

Liefs,

Posted

Heee meepratertje,

 

 

 

Jeetje joh, wat balen. Dit is het meest frusterende van de hele ivf in mijn ogen tenminste, dat de behandeling halverwege dus al mislukt.

 

Ik hoop ook enorm voor je dat het toch lukt deze maand. Je hebt nog een kans !!! Heeeeeel veel sterkte !!! probeer toch een beetje hoop te houden ?

 

 

 

Wat ik me wel afvraag, zet jij de pregnylspuit NA de punctie ? Ik zet 'm vanavond en heb zaterdag de punctie ?! Na de punctie zet ik helemaal geen spuit meer.

 

(ik was heel blij dat we de punctie hebben, maar na jouw verhaal heb ik alweer de kriebels, vorige keer was bij mij van de 4 folikels ook al de grootste verdwenen! .. nu heb ik 4 groters en 4 kleintjes, dus wel wat beter vooruitzicht, maar toch ?? grrrrrrrrrrrrrr ....... ).

 

 

 

Nou, ik wens je veel sterkte, hoop en liefde toe. En ik hoop dat de pijn snel afzakt !!

 

 

 

liefs hope hope

Posted

Hoi Meepratertje, wat een heftige toestanden maken jullie mee. Maar wat fijn dat je zoveel begrip hebt gekregen. Heel mooi ook hoe jullie de kans zelf nog benut hebben! We duimen hier keihard mee dat deze ronde, ondanks de grote teleurstelling, alsnog bekroond wordt.

 

 

 

Wij gaan overigens ook beginnen in het VU, wellicht komen we elkaar wel een keer tegen. Veel sterkte en geluk in ieder geval!

 

 

 

Hope hope, sommigen ziekenhuizen schrijven ook pregnyl voor in het 2e deel van de cyclus, ipv (of ter aanvulling op) de progesteron bolletjes. Om de zoveel dagen een dosis.

 

 

 

Liefs, -M

Posted

Lieve allemaal,

 

 

 

Allereerst hartelijk bedankt voor jullie steun, warmte en lieve woorden. Het voelt goed en bied veel troost, het is fijn om te merken dat iedereen elkaar hier zo goed steunt, dat maakt de behandelingen toch iets makkelijker.

 

 

 

@Marchan: Ja de arts denkt inderdaad dat er een mogelijkheid inzit om alsnog zwanger te raken in deze cyclus. Dus daar zijn we voor gegaan. Ondanks de gevoelens die wij hebben en ervaren laten we ons niet uit het veld slaan.

 

 

 

@Simonja: dank je wel voor je lieve woorden!

 

 

 

@Jootje: Jeetje meid, jij hebt dus hetzelfde mee gemaakt! Ik herken je gevoel ik ervaar hetzelfde, alsof het lichaam gewoon gefaald heeft en daarbij jijzelf. Ik begrijp dat jullie je niet uit het veld hebben laten slaan, dat doen wij ook niet, wij geven niet op! Natuurlijk heb ik ontzettend veel twijfels, gedachten en gevoelens die door mij heen gaan, maar desondanks ben en blijf ik vastberaden. Ik ben boos dat mijn lichaam me zo in de steek heeft gelaten maar die boosheid zorgt ook voor een stukje kracht om door te vechten, en vechten zal ik tot het bittere eind.

 

 

 

Dit was inderdaad onze eerste IVF maar ik draai al 9 jaar mee in de medische molen. De afgelopen maanden heb ik veel problemen gehad met follikelcystes waardoor er veel behandelingen vroegtijdig afgebroken zijn. Ik heb wel een aantal maanden geleden een uitvals IUI gehad omdat er te weinig eicellen waren voor een IVF. Ook nu was er sprake van een follikelcyste aan de rechtereierstok maar de arts had zoiets van we gaan het nu gewoon proberen. Het droevige resultaat is nu helaas bekend. Positief bekeken zijn alle cystes nu opgelost dus kunnen die de boel niet meer in de war sturen. Daarom heb ik zoiets van in plaats van stoppen, nu door de zure appel heen bijten en gewoon doorgaan. In het verleden is gebleken dat bij mij bij door gebruik van hormonen tijdens IUI behandelingen er wel een zwangerschap ontstaat. Zo zijn er een aantal zwangerschappen geweest die ontstaan zijn door 2 cycli achter elkaar te stimuleren, helaas zonder blijvend resultaat allen zijn geeindigd in miskramen maar toch was het mogelijk.

 

Daarom heb ik ook het gevoel dat het nu niet slim is om de handdoek in de ring te gooien en een cyclus over te slaan.

 

 

 

@ Hope Hope: Ja dat de behandeling halverwege mislukt is inderdaad frustrerend, we proberen echter wel een beetje hoop te houden dat het alsnog gelukt is op de "natuurlijke" manier in zoverre je van natuurlijk kunt spreken.

 

 

 

Wat de Pregnyl betreft die heb ik voor de punctie op maandagavond om 21.30 moeten prikken, gisteravond heb ik na de punctie nog een Pregnyl gezet, dan morgen nog en dan nog eentje, tegelijk de laatste op zondagavond. Daarna hoef ik niet meer te prikken.

 

 

 

Voor jou is het nu ook spannend begrijp ik, jeetje! Uiteraard duim ik voor je dat jouw punctie goed gaat en dat ze veel eicellen zullen vinden en dat er maar mooie kindertjes uit mogen voortkomen.

 

 

 

Ik wens jou ook heel veel liefde, sterkte en kracht toe voor aankomende zaterdag!

 

 

 

@Miki: Dank je wel dat je met ons mee duimt, dat is erg lief!

 

 

 

Gaan jullie voor een eerste IVF naar het VU? En zo ja wanneer kunnen jullie daar terecht?

 

 

 

____________________________________________________________

 

 

 

Ondertussen heb ik het ziekenhuis gebeld om een nieuwe afspraak te maken en aankomende maandag kan ik al terecht om dingen te bespreken. Hopelijk levert dat gesprek een goed resultaat op.

 

 

 

In principe kan ik pas op 22 oktober een zwangerschapstest doen om te kijken of de natuurlijke manier alsnog resultaat heeft gehad, maar daar ga ik gezien het verleden maar even niet vanuit. Ik wil dan in ieder geval de mogelijkheid hebben om gelijk door te starten.

Posted

Wat een vreselijke ervaring Meepratertje. Gelukkig hebben jullie deze cyclus nog een kans en ik hoop dat de natuur wil meewerken. Het is je echt gegund.

 

 

 

Ik heb nog wel een vraagje..... Ik moest iedere keer bij de fm's bloed laten afnemen. Mijn eitjes waren altijd wel mooi van grootte, maar de rijping liet vaak even op zich wachten en dit konden ze afleiden uit mijn bloed. Ik heb weleens bijna een week moeten wachten en door cetrotide werd mijn eisprong tegengehouden. Dan dachten mijn gyn en ik dat het woensdag PU-dag zou zijn en dan werd het toch pas maandag. Prikken ze bij jullie geen bloed bij de fm's?

 

 

 

Heel veel sterkte en ontzettend veel geluk en succes gewenst.

Posted

Bij wordt geen bloed geprikt bij de fm. Wat een verschillen toch hè.

 

Zo ook met de pregnylspuiten, zie hierboven. Ook in het tijdsbestek waarbinnen een bloedtest ivm de uitslag mag gedaan worden, zijn enorme verschillen. Best vervelend allemaal. Ik had vooraf het idee dat dat meer allemaal op 1 lijn zou zijn.

 

 

 

Jij in ieder geval van harte gefeliciteerd met je zwangerschap. Ik lees dat je op koninginnedag positief getest hebt !!! Super joh. Al zo'n 6 maanden op weg dus. En dus duidelijkheid dat het een meisje wordt ?! Geweldig !!!! Ik hoop dat je heerlijk kunt genieten !!!

 

 

 

groetjes hope hope

Posted

Hoi Renee,

 

 

 

Bij mij vind bloedafname plaats bij de laatste fm meting. In de eerste instantie werd er gedacht dat ik de punctie op donderdag zou moeten ondergaan maar de bloedwaarden gaven 1 dag eerder aan, vandaar dat ik dus gisteren de punctie heb gehad.

 

 

 

Je hebt echter een goed punt aangebracht met betrekking tot de fm's en bloedwaarden, ik ga daar maandag toch nog eens naar vragen. Onder andere wat de criteria zijn.

 

 

 

Hope Hope misschien is het voor jou ook een idee om daar eens naar te informeren. Wie weet of daar iets uit komt.

 

 

 

Renee ik ben blij om te lezen dat het jou wel gelukt is om zwanger te worden, en inderdaad zoals Hope Hope dat al zei ben je al een aardig eind op weg, fantastisch hoor, van harte gefeliciteerd!

 

 

 

Dat is trouwens ook nog zoiets, de zwangerschap op zichzelf, ik moet eerlijk bekennen dat ik doodsbenauwd ben voor de eerste 10 weken, al mijn zwangerschappen eindigden voordat de 10 weken voorbij waren, dus zelfs als ik zwanger zou worden denk ik dat ik pas echt rust heb als ik de eerste 12 weken voorbij ben.

Posted

Dank je wel Snoeske, begrijp ik het goed dat jullie ook dit jaar een harde klap te verwerken hebben gehad, door het verliezen van jullie zoon?

 

 

 

Groetjes,

 

 

 

Meepratertje

Posted

hai Meepratertje

 

 

 

Jeetje wat een enorme domper zeg!!! ik weet niet goed wat te zeggen,ivf / icis het klinkt voor sommige zo makkelijk he....

 

 

 

Ik heb binnenkort mijn pu + tp (als alles goed gaat) en op mijn verzoek krijg ik na de tp ook nog pregnyl (mits er geen gevaar voor overstimulatie is)

 

Wat de bloedwaarden betreft: Ik ben in behandeling in Brussel maar moet ook tussentijds bloedafnames laten doen en echo's laten maken adhv. van deze gegevens (+ dikte baarmoederslijmvlies) worden de stimulatiehoeveelheden indien nodig bijgesteld en wordt de p.u. gepland.

 

Nou meid, ik hoop dat je snel hersteld bent en dat jullie met z'n tweetjes dit drama toch nog tot een goed end gebracht hebben... en anders dat jullie snel weer door kunnen gaan.

 

 

 

heel veel sterkte!!!

 

 

 

liefs

 

Meiske74

Posted
hai Meepratertje

 

 

 

Jeetje wat een enorme domper zeg!!! ik weet niet goed wat te zeggen,ivf / icis het klinkt voor sommige zo makkelijk he....

 

 

 

Ik heb binnenkort mijn pu + tp (als alles goed gaat) en op mijn verzoek krijg ik na de tp ook nog pregnyl (mits er geen gevaar voor overstimulatie is)

 

Wat de bloedwaarden betreft: Ik ben in behandeling in Brussel maar moet ook tussentijds bloedafnames laten doen en echo's laten maken adhv. van deze gegevens (+ dikte baarmoederslijmvlies) worden de stimulatiehoeveelheden indien nodig bijgesteld en wordt de p.u. gepland.

 

Nou meid, ik hoop dat je snel hersteld bent en dat jullie met z'n tweetjes dit drama toch nog tot een goed end gebracht hebben... en anders dat jullie snel weer door kunnen gaan.

 

 

 

heel veel sterkte!!!

 

 

 

liefs

 

Meiske74

Hey Meiske 47 wat een spannende tijd breekt er voor jullie aan zeg! Ik hoop dat bij jullie alles goed gaat. Volgens mij kan er door extra injecties Pregnyl geen overstimulatie ontstaan hoor. Pregnyl zorgt voor onder andere de eicelrijping en het in stand houden van het baarmoederslijmvlies. Maar goed dat kun je natuurlijk altijd nog een keer voor de zekerheid informeren. Ik ga in ieder geval voor jullie duimen op een goede afloop van alles!

 

 

 

Dank je wel voor je lieve berichtje!

 

 

 

Groetjes,

 

 

 

Meepratertje

Posted

Meepratertje,

 

 

 

Wij hebben indd onlangs ons zoontje verloren. Ik ben van hem zwanger geworden na de 2e icsi-behandeling. Het valt niet mee om de draad weer op te pakken.

 

Toch hebben we wel met elkaar afgesproken dat we volgend jaar weer het icsi-traject in willen. De wens voor een kind zit zo diep geworteld. Dat geldt voor ons allemaal hier! Juist daarom kan ik me heel goed voorstellen dat het een enorme teleurstelling moet zijn als je er zoveel "moeite" voor doet en dan blijken er geeneens eicellen gevonden te zijn. Lijkt me niet makkelijk!

 

Ik hoop dat je een beetje moed kunt houden! Alleen dat is vaak makkelijker gezegd dan de praktijk.....

 

 

 

Snoeske

Posted

hoi meepratertje,

 

ik heb hetzelfde meegemaakt in maart. We deden toen de eerste behandeling in Voorburg en toen hoorden we na de punctie dus dat er geen enkele eicel was gevonden. Ik had al niet veel follikels, maar 3 doorgegroeide (heb verhoogde FSH waarde) maar dit was natuurlijk een mega-zware domper. Je bent jezelf weken aan het injecteren, hebt talloze ziekenhuisbezoeken en dan de punctie en dan opeens is de poging gewoon afgelopen. Ook wij waren vreselijk teleurgesteld. Nu hebben we pas een behandeling gehad in het VU. Dit ging stukken beter want nu hadden we na de punctie 4 eicellen en zijn we tot een terugplaatsing gekomen van 2 embryo's maar helaas, niet zwanger. Het VU wilde ons maar één keer behandelen dus nu hebben we 2 november ons eindgesprek. We zijn ons aan het oriënteren op een behandeling in het buitenland. Maar je ziet het, je bent zeker niet de enige die dit overkomt.

 

 

 

wat ik trouwens wel raar vind is dat ze niet alsnog IUI bij jullie hebben gedaan. Bij ons deden ze dat wel toen er geen eicellen waren gevonden. Het kan natuurlijk zijn dat de follikels leeg waren, terwijl er volgens mij altijd wel één eitje is). Maar het kan ook zijn dat de eitjes zijn ontsnapt bij het aanprikken of inderdaad eerder gesprongen zijn. Dan bevinden ze zich in de buikholte en daarom deden ze toen bij ons alsnog maar IUI. Dan is de kans toch groter dan bij "gewoon' gemeenschap want dan is het zaad opgewerkt en wordt het rechtstreeks in de baarmoedermond gebracht.

 

 

 

Ik wens je heel veel succes!!!

 

groetjes

 

Sen

Posted
Meepratertje,

 

 

 

Wij hebben indd onlangs ons zoontje verloren. Ik ben van hem zwanger geworden na de 2e icsi-behandeling. Het valt niet mee om de draad weer op te pakken.

 

Toch hebben we wel met elkaar afgesproken dat we volgend jaar weer het icsi-traject in willen. De wens voor een kind zit zo diep geworteld. Dat geldt voor ons allemaal hier! Juist daarom kan ik me heel goed voorstellen dat het een enorme teleurstelling moet zijn als je er zoveel "moeite" voor doet en dan blijken er geeneens eicellen gevonden te zijn. Lijkt me niet makkelijk!

 

Ik hoop dat je een beetje moed kunt houden! Alleen dat is vaak makkelijker gezegd dan de praktijk.....

 

 

 

Snoeske

 

O mijn god meid, wat ontzettend erg voor jullie! Ik las achteraf elders op het forum dat hij na een zwangerschap van 26 weken geboren is en toen overleden is. Ik ben zelf tijdens een van mijn zwangerschappen mijn kindje verloren, weliswaar was het niet geboren maar die impact was al groot, vooral ook omdat ik het hartje had horen kloppen. Het is nu een aantal jaren geleden, maar ik herinner me nog als de dag van gisteren dat ik te horen kreeg dat er geen hartactie meer was. Op dat moment ging er van alles door me heen, de klap werd nog groter toen het niet op een natuurlijke manier afgebroken werd en ik gecurreteerd moest worden. Die hele gebeurtenis heeft uiteindelijk geleid tot een breuk tussen mij en mijn partner, het hele proces van de curretage tot en met het verwerken van mijn verlies heb ik alleen moeten doorstaan. Ik merkte dat ik hem verweet dat hij er niet was voor mij, maar het was vooral ook zijn desinteresse zo van ach wat maak je je druk. Dat alles heeft zo een impact op mij gehad dat ik op een bepaald moment zelfs heb overwogen om uit het leven te stappen, uiteindelijk heb ik dat niet gedaan maar heb ik de relatie verbroken, ik kon niet langer bij iemand blijven die er niet was voor mij.

 

 

 

Mijn huidige man steunt me aan alle kanten en is er ook op elk belangrijk moment bij, gezien mijn voorgeschiedenis was het voor mij een rare gewaarwording om te merken dat hij ook verdrietig was dat er geen eicellen waren gevonden. De impact was voor ons beide groot, maar we kunnen er samen over praten en het brengt ons nog dichter tot elkaar.

 

 

 

Dit is de eerste keer dat ik dit alles opschrijf en allerlei emoties razen door mij heen, er is zoveel wat ik tegen je zou willen zeggen maar ik heb het gevoel dat mijn woorden de lading niet dekken. Ik kan niet uit ervaring zeggen hoe het voelt om mijn kind in mijn armen te houden en dan een aantal weken later afscheid te moeten nemen, maar ik kan me er een voorstelling van maken, het is vreselijk dat dit jullie overkomen is, mijn hart gaat naar jullie uit en ik leef ontzettend met jullie mee. Ik hoop dat jullie hier goed met zijn tweeen over kunnen praten zodat jullie het allebei een plekje kunnen geven. Het klinkt stom misschien maar terwijl ik dit alles type stromen de tranen mij over mijn wangen voor jullie verlies maar ook het verlies van mijn eigen kindje, ik heb nooit de mogelijkheid gehad en genomen om te kunnen rouwen, maar door jouw verhaal heb ik de mogelijkheid nu gekregen en ik grijp hem met beide handen aan. Ik ben ontzettend dankbaar dat je je verhaal met mij hebt willen delen, dank je wel daarvoor!!!

 

 

 

Als ik iets voor jou kan betekenen in dit hele proces dan hoor ik dat graag.

 

 

 

Voor nu geef ik jou en je partner een hele dikke knuffel!

Posted
hoi meepratertje,

 

ik heb hetzelfde meegemaakt in maart. We deden toen de eerste behandeling in Voorburg en toen hoorden we na de punctie dus dat er geen enkele eicel was gevonden. Ik had al niet veel follikels, maar 3 doorgegroeide (heb verhoogde FSH waarde) maar dit was natuurlijk een mega-zware domper. Je bent jezelf weken aan het injecteren, hebt talloze ziekenhuisbezoeken en dan de punctie en dan opeens is de poging gewoon afgelopen. Ook wij waren vreselijk teleurgesteld. Nu hebben we pas een behandeling gehad in het VU. Dit ging stukken beter want nu hadden we na de punctie 4 eicellen en zijn we tot een terugplaatsing gekomen van 2 embryo's maar helaas, niet zwanger. Het VU wilde ons maar één keer behandelen dus nu hebben we 2 november ons eindgesprek. We zijn ons aan het oriënteren op een behandeling in het buitenland. Maar je ziet het, je bent zeker niet de enige die dit overkomt.

 

 

 

wat ik trouwens wel raar vind is dat ze niet alsnog IUI bij jullie hebben gedaan. Bij ons deden ze dat wel toen er geen eicellen waren gevonden. Het kan natuurlijk zijn dat de follikels leeg waren, terwijl er volgens mij altijd wel één eitje is). Maar het kan ook zijn dat de eitjes zijn ontsnapt bij het aanprikken of inderdaad eerder gesprongen zijn. Dan bevinden ze zich in de buikholte en daarom deden ze toen bij ons alsnog maar IUI. Dan is de kans toch groter dan bij "gewoon' gemeenschap want dan is het zaad opgewerkt en wordt het rechtstreeks in de baarmoedermond gebracht.

 

 

 

Ik wens je heel veel succes!!!

 

groetjes

 

Sen

Meid wat een verschrikking is dat zeg. Ik kan me zo voorstellen dat je bij zo een stugge houding van de artsen zoiets hebt van wat ben ik een nummer of zo? Ik vind dat artsen vaak te kort schieten in hun menselijkheid en inlevingsvermogen, ook heb ik het gevoel dat het vaak zo is dat als iets te moeilijk voor ze is dat ze dan de handdoek maar in de ring gooien. Wij zijn de mensen die de behandelingen moeten ondergaan en doorstaan, ik vind dat de artsen daar wel eens goed naar mogen kijken en vaker bij hun gevoel te rade moeten gaan. Niet alles is tenslotte medisch verklaarbaar.

 

 

 

Ik vind het dapper en ontzettend goed van jullie dat jullie niet opgeven en uitwijken naar het buitenland! Wij vechten ook door!

 

 

 

Wat de IUI betreft dat was helaas niet mogelijk. Ik zal even uitleggen waarom niet. Ik verkeer al 9 jaar in de medische molen om zwanger te worden en vooral ook te blijven, omdat ik steeds gezien werd als een nummer heb ik een ziekenhuis uitgezocht die mij behandeld als mens in plaats van een nummer, het is voor mij heel belangrijk om een stukje controle te hebben in de behandeling, de manier waarop ik behandeld word en mijn eigen inspraak en beslissingen. Ja ik weet het, het zijn best hoogstaande criterea maar ik heb zoiets van het is wel mijn lichaam, ik vind dat ik inspraak moet hebben over wat ik wel wil en wat niet. Ik heb dus een ziekenhuis uitgezocht die rekening houd met de mensen en die ook naar hun patiënten luistert. Tijdens mijn zoektocht ben ik bij de afdeling fertiliteit van het Flevoziekenhuis terecht gekomen, daar zijn voor mijn gevoel de artsen in de eerste plaats mens en dan pas arts. Het Flevoziekenhuis doet de hele behandeling tot en met de punctie, als de punctie geweest is neemt de VU het over.

 

 

 

De reden waarom ik geen IUI behandeling heb gehad is dat ik al thuis was toen ik het nieuws hoorde dat er geen eicellen waren gevonden, en omdat ik tenminste een half uur van Almere af woon en ik ontzettend veel pijn had leek het ons niet verstandig om dit alsnog uit te voeren.

 

 

 

Groetjes,

 

 

 

Meepratertje

Posted

Meepratertje wat een drama lijkt me dat.. Je doet zoveel moeite met prikken en dan die rot punctie en dan heeft het niet eens tot een positief resultaat geleid. Heel veel sterkte en ik hoop dat jullie snel verder kunnen.

 

:wav:

 

Onze arts is ook altijd erg begaan met ons. Maar dat zijn ze niet allemaal in het ziekenhuis. Bij sommige merk je toch dat je een van de vele bent. Gelukkig is onze eigen arts wel erg met ons bezig en neemt ze de tijd voor ons. Vertrouwen in een arts is denk ik ook een heel belangrijk onderdeel in deze behandelingen.

 

 

 

Liefs Peggy

 

6x iui mislukt

 

aug.09 1ste ivf mislukt

 

Nu ICSI vandaag 1ste fm echo

Posted
O mijn god meid, wat ontzettend erg voor jullie! Ik las achteraf elders op het forum dat hij na een zwangerschap van 26 weken geboren is en toen overleden is. Ik ben zelf tijdens een van mijn zwangerschappen mijn kindje verloren, weliswaar was het niet geboren maar die impact was al groot, vooral ook omdat ik het hartje had horen kloppen. Het is nu een aantal jaren geleden, maar ik herinner me nog als de dag van gisteren dat ik te horen kreeg dat er geen hartactie meer was. Op dat moment ging er van alles door me heen, de klap werd nog groter toen het niet op een natuurlijke manier afgebroken werd en ik gecurreteerd moest worden. Die hele gebeurtenis heeft uiteindelijk geleid tot een breuk tussen mij en mijn partner, het hele proces van de curretage tot en met het verwerken van mijn verlies heb ik alleen moeten doorstaan. Ik merkte dat ik hem verweet dat hij er niet was voor mij, maar het was vooral ook zijn desinteresse zo van ach wat maak je je druk. Dat alles heeft zo een impact op mij gehad dat ik op een bepaald moment zelfs heb overwogen om uit het leven te stappen, uiteindelijk heb ik dat niet gedaan maar heb ik de relatie verbroken, ik kon niet langer bij iemand blijven die er niet was voor mij.

 

 

 

Mijn huidige man steunt me aan alle kanten en is er ook op elk belangrijk moment bij, gezien mijn voorgeschiedenis was het voor mij een rare gewaarwording om te merken dat hij ook verdrietig was dat er geen eicellen waren gevonden. De impact was voor ons beide groot, maar we kunnen er samen over praten en het brengt ons nog dichter tot elkaar.

 

 

 

 

WOW!!!! Het is net of ik mijn eigen verhaal lees. Het is ongelooflijk!!! Ik ben gescheiden door alles wat ons is overkomen. Ik stond er ook helemaal alleen voor en ik voel wat jij voelt. Ik heb 5 miskramen gehad en gecurreteerd bij miskraam bij 3 maanden. Geen hartactie meer..... Ik kan niet bij een man blijven (na 15!!! jaar relatie) die er niet voor me is. "In voor- en tegenspoed" hadden we beloofd. Helaas...

 

 

 

Ik heb nu ook een man die er voor me is en het is een aparte gewaardwording dat ieman geinteresseerd is in wat er in je omgaat en hoe je je voelt en inderdaad ook zijn emoties toont.

 

 

 

W edwalen af van het onderwerp van dit topic, maar ik MOEST even reageren nadat ik je verhaal had gelezen. Ik vond het zo bizar om 'mijn verhaal' te lezen bij een ander.

 

 

 

Ik wens je heel veel succes en ik hoop dat jullie kinderwens ontzettend snel vervuld word. Geloof me...eens zal het lukken. Verstand op 0 en doorzetten!!!

 

 

 

Liefs

Posted
Meepratertje wat een drama lijkt me dat.. Je doet zoveel moeite met prikken en dan die rot punctie en dan heeft het niet eens tot een positief resultaat geleid. Heel veel sterkte en ik hoop dat jullie snel verder kunnen.

 

:wav:

 

Onze arts is ook altijd erg begaan met ons. Maar dat zijn ze niet allemaal in het ziekenhuis. Bij sommige merk je toch dat je een van de vele bent. Gelukkig is onze eigen arts wel erg met ons bezig en neemt ze de tijd voor ons. Vertrouwen in een arts is denk ik ook een heel belangrijk onderdeel in deze behandelingen.

 

 

 

Liefs Peggy

 

6x iui mislukt

 

aug.09 1ste ivf mislukt

 

Nu ICSI vandaag 1ste fm echo

Lieve Peggy, dank je wel voor je reactie, ik ben het met je eens dat je vertrouwen in een arts moet kunnen hebben, toch begin ik zo langzamerhand het gevoel te krijgen dat er tijdens mijn behandeling iets mis is gegaan.

 

 

 

Liefs,

 

 

 

Meepratertje

Posted
WOW!!!! Het is net of ik mijn eigen verhaal lees. Het is ongelooflijk!!! Ik ben gescheiden door alles wat ons is overkomen. Ik stond er ook helemaal alleen voor en ik voel wat jij voelt. Ik heb 5 miskramen gehad en gecurreteerd bij miskraam bij 3 maanden. Geen hartactie meer..... Ik kan niet bij een man blijven (na 15!!! jaar relatie) die er niet voor me is. "In voor- en tegenspoed" hadden we beloofd. Helaas...

 

 

 

Ik heb nu ook een man die er voor me is en het is een aparte gewaardwording dat ieman geinteresseerd is in wat er in je omgaat en hoe je je voelt en inderdaad ook zijn emoties toont.

 

 

 

W edwalen af van het onderwerp van dit topic, maar ik MOEST even reageren nadat ik je verhaal had gelezen. Ik vond het zo bizar om 'mijn verhaal' te lezen bij een ander.

 

 

 

Ik wens je heel veel succes en ik hoop dat jullie kinderwens ontzettend snel vervuld word. Geloof me...eens zal het lukken. Verstand op 0 en doorzetten!!!

 

 

 

Liefs

 

 

 

Lieve Renee,

 

 

 

Het maakt toch niet uit dat we ietwat afdwalen van het onderwerp? Ik denk dat we hier met zijn allen om diverse redenen zijn, allereerst natuurlijk ter onsteuning van elkaar, maar ik denk dat het ook belangrijk is dat er een stukje ruimte is voor heling en het luisteren naar elkaars verhaal. Door dit soort dingen te delen kun je misschien toch net een extra steuntje in de rug krijgen om door te zetten waar we mee bezig zijn.

 

 

 

Het spijt mij om te lezen dat je helaas zo een zelfde rotervaring heb gehad met je toenmalige partner als ik, mijn relatie was alleen minder lang (5 jaar) toen ik hem beëindigde. Enerzijds geeft dat toch ook wel weer een rotgevoel dan heb je helemaal niets meer in je beleving, je bent en je kind kwijt en je partner, maar toch ben ik blij dat ik die stap heb gezet. Daardoor kwam er ruimte voor een hele lieve man in mijn leven die mijn leven positief op zijn kop heeft gezet. :icon_sunny:

 

 

 

Dank je wel voor je spontane en hartelijke reactie!

 

 

 

Liefs,

 

 

 

Meepratertje

Posted

Meepratertje,

 

 

 

Bedankt voor je lieve woorden!

 

Het is ook niet in woorden uit te drukken wat je voelt als je je kindje verliest. En ook al heb je je kindje zelf niet in je armen kunnen houden, toch kan ik mij voorstellen dat een miskraam, in welk stadium dan ook, ook voelt als een groot verlies!

 

Het is immers afscheid nemen van een stukje toekomst! Het gevoel van: "dit kindje zal ik nooit op zien groeien" terwijl je het wel onder je hart met liefde hebt gedragen.

 

Hetzelfde geldt volgens mij ook in bepaalde mate voor elke mislukte behandeling. Het is steeds een stukje afscheid nemen, een stukje rouwen om hetgeen wat ons hier allemaal bindt: een kindje van je zelf, een kind op zien groeien, moeder worden, en misschien zelfs ooit oma. Steeds moet je je toekomstbeeld bijstellen en altijd dat gevoel van gemis....

 

Ik heb zelf nog nooit een miskraam gehad maar kan me voorstellen dat je omgeving soms niet veel begrip heeft voor het verdriet dat het teweeg brengt. En de ene vrouw gaat er ook makkelijker en nuchterder mee om dan de ander. We zijn immers allemaal anders, allemaal uniek.

 

 

 

En wat je zegt over samen delen en beleven is waar: als je het niet samen kun verwerken, er niet samen over kunt praten, maakt dat je verdriet en machteloosheid vaak alleen maar groter

 

 

 

Snoeske

Posted
Meepratertje,

 

 

 

Bedankt voor je lieve woorden!

 

Het is ook niet in woorden uit te drukken wat je voelt als je je kindje verliest. En ook al heb je je kindje zelf niet in je armen kunnen houden, toch kan ik mij voorstellen dat een miskraam, in welk stadium dan ook, ook voelt als een groot verlies!

 

Het is immers afscheid nemen van een stukje toekomst! Het gevoel van: "dit kindje zal ik nooit op zien groeien" terwijl je het wel onder je hart met liefde hebt gedragen.

 

Hetzelfde geldt volgens mij ook in bepaalde mate voor elke mislukte behandeling. Het is steeds een stukje afscheid nemen, een stukje rouwen om hetgeen wat ons hier allemaal bindt: een kindje van je zelf, een kind op zien groeien, moeder worden, en misschien zelfs ooit oma. Steeds moet je je toekomstbeeld bijstellen en altijd dat gevoel van gemis....

 

Ik heb zelf nog nooit een miskraam gehad maar kan me voorstellen dat je omgeving soms niet veel begrip heeft voor het verdriet dat het teweeg brengt. En de ene vrouw gaat er ook makkelijker en nuchterder mee om dan de ander. We zijn immers allemaal anders, allemaal uniek.

 

 

 

En wat je zegt over samen delen en beleven is waar: als je het niet samen kun verwerken, er niet samen over kunt praten, maakt dat je verdriet en machteloosheid vaak alleen maar groter

 

 

 

Snoeske

Snoeske,

 

 

 

Dank je wel voor je begrip en lieve woorden. Het voelt goed om te lezen dat er mensen zijn die zich bij anderen betrokken voelen, het geeft een extra steuntje in de rug bij moeilijke momenten!

 

 

 

Het klopt wat je zegt, het is inderdaad op dat moment afscheid nemen van een stukje toekomst, afscheid nemen van een lang gekoesterde wens zodat je de kracht en de moed krijgt om door te gaan, maar wat is dat moeilijk op bepaalde momenten zeg!

 

 

 

Ik wil je graag een persoonlijke vraag stellen en als je daar geen antwoord op wilt geven heb ik daar alle begrip voor hoor. Hoe gaat het nu met jullie verwerkingsproces? Kunnen jullie er nog steeds met de omgeving over praten of is de algemene reactie zoiets van kom op hey, tis nu een paar maanden geleden, get over it en ga verder met het leven?

 

 

 

Liefs,

 

 

 

Meepratertje

Posted

Lieve allemaal,

 

 

 

Ik las bij sommige van jullie dat jullie hetzelfde mee gemaakt hebben bij de punctie als ik, geen eicellen terwijl er wel eicellen te verwachten waren. Weten jullie nog hoe groot jullie follikels waren tijdens de laatste meting en hoeveel uur later de punctie plaatsvond?

 

 

 

In mijn geval is er door het ziekenhuis naar meer dan alle waarschijnlijkheid een fout gemaakt, ik heb vorige week het een en ander uitgezocht en op papier gezet. Vanmiddag heb ik opnieuw een afspraak in het ziekenhuis waarbij ik dit zal mee nemen en zal voorleggen. Ik heb echter het vermoeden dat bij sommige van jullie misschien hetzelfde gebeurd is als mij overkomen is. Ik zal hieronder de brief plaatsen die ik vanmiddag mee neem naar het ziekenhuis.

 

 

 

Graag zie ik jullie reacties tegemoet!!!!

 

____________________________________________________________

 

De brief:

 

 

Naar aanleiding van het niet vinden van eicellen terwijl er 3 follikels aanwezig waren heb ik nader onderzoek verricht en contact gezocht met de fabrikant (voorheen Organon tegenwoordig Schering-Plough) van Pregnyl en Orgalutran om nadere informatie te krijgen met betrekking tot deze medicatie.

 

 

De vraag waarmee ik begon was hoelang duurt het ongeveer voordat er een eisprong optreed na het toedienen van een Pregnylinjectie. Daarop kreeg ik het antwoord dat de eisprong bij de meeste vrouwen optreed tussen de 36 en 40 uur na het zetten van de Pregnylinjectie maar dat dat niet per definitie gesteld kon worden voor alle vrouwen die hiermee behandeld worden, bij sommige valt de LH piek eerder en bij sommige later dan de 40 uur die er gesteld word, men moet er dan ook rekening mee houden dat er gesproken word over indicatietijden en dit niet per definitie als een vast gegeven aanvaarden.

 

 

De medewerkster van Organon vroeg mij waarom ik dit wilde weten, daarop vertelde ik haar dat ik net een IVF behandeling had gehad en dat er na de punctie bleek dat er geen eicellen waren en dat ik hoopte om voor mijzelf antwoorden te vinden zodat het bij een nieuwe behandeling niet nog een keer zou gebeuren. Ik vertelde haar ook dat ik de avond ervoor een ingeving kreeg dat het probleem hem wel eens zou kunnen zitten in de hormonen die ik gebruikt heb en dat ik daarom nog een keer de bijsluiters van zowel Orgalutran als Pregnyl heb geraadpleegd, waarbij mij dus niet duidelijk werd bij de Pregnyl wanneer er een eisprong te verwachten was.

 

 

Er werd mij gevraagd of ik bereid was om meer informatie met hen te delen met betrekking tot mijn behandeling. Uiteraard had ik daar geen problemen mee, want als er een logische verklaring voor is dan wil ik dat graag weten zodat het niet nog een keer gebeurd. Er werd mij ook gelijk gevraagd of ik er een probleem mee heb als mijn informatie gebruikt zou worden voor nader en verder onderzoek door Organon en of ik bereid ben om eventueel mee te werken aan zo een onderzoek door bijvoorbeeld vragen te beantwoorden, ook daarop heb ik geantwoord daartoe bereid te zijn.

 

 

De daarop volgende vraag was hoe mijn behandeling was verlopen, welke medicijnen er waren gebruikt, tijdstippen van de injecties, grootte van de follikels ten tijde van de laatste echo, tijdstip van de laatste injecties voorafgaand aan de punctie en de punctiedag en tijd.

 

Ik vertelde haar dat ik op 24 september ongesteld was geworden en dat ik op 25 september was begonnen om 11.00 uur ’s ochtends met de eerste Menopurinjectie van 300IE.

 

Op 28 september, cyclusdag 5, stimulatiedag 4 heb ik om 11.00 eerst de Menopurinjectie gezet en ben ik om 13.00 uur begonnen met het spuiten van Orgalutran, daarop werd er door Organon gezegd dat ik 2 dagen later had mogen beginnen met het spuiten van Orgalutran maar dat het voor zover hen bekend geen kwaad kon dat ik eerder was begonnen.

 

Op 5 oktober heb ik de laatste echo gehad en voor zover mij bekend waren de 2 hoofdfollikels toen op dat moment zo een 2,2 en 2,3 qua grootte. Verder heb ik op die dag bloed moeten laten prikken, heb ik volgens aanwijzing om 11.00 uur nog een Menopurinjectie gezet, om 13.00 uur nog een Orgalutraninjectie gezet en om 21.30 ’s avonds heb ik een injectie gezet van 10.000IE Pregnyl. Op dinsdag 6 oktober heb ik helemaal niets gedaan waarop ik op 7 oktober omstreeks 10.00 uur de punctie heb gehad, met het ons welbekende eindresultaat.

 

 

Stap voor stap heeft de medewerkster van Organon dit vervolgens met mij uitgewerkt.

 

Het eerste wat gevraagd werd was of ik nog een keer wilde herhalen hoe groot de follikels waren tijdens de laatste echo, ik zei haar dat voor zover ik wist de maten 2,2 en 2,3 waren. Daarop ging zij in de computer kijken en daaruit kwam naar voren dat het volgens hun norm gebruikelijk is dat de pregnylinjectie gezet word als de follikels een grootte bereikt hebben van 1,6 á 1,8 cm, de Pregnylinjectie zorgt er volgens hen voor dat follikels uitrijpen, maar zorgt er ook voor dat de follikels nog met zo een 2 á 4 mm doorgroeien waarna er na zo een 36 tot 40 uur na het zetten van de injectie een eisprong zou plaatsvinden met als maximale grootte van de follikels zo tussen de 2,2 en 2,4 cm, als er echter voorafgaand aan de Pregnylinjectie nog een injectie met Menopur of Puregon word gegeven zou de maximale grootte van de follikels ten tijde van de eisprong een doorsnede bedragen van 2,4 en 2,6 cm, (verwacht word dat met dit formaat de eicellen uitgerijpt zijn) dit alles valt nog binnen de standaardnorm die er gehanteerd word en zorgt ervoor dat er meestal niet voortijdig een LH piek plaatsvindt.

 

 

In mijn geval waren de hoofdfollikels echter al tijdens de laatste echo 2,2 en 2,3 cm, een formaat dat volgens Organon er op zou duiden dat deze follikels al zo goed als rijp waren, in een normale situatie zonder stimulatie zou de verwachting dan ook liggen dat er binnen een aantal uren na deze meting een natuurlijke LH piek te verwachten is. Deze informatie is relevant omdat Pregnyl zorgt voor de eicelrijping en de follikelgrootte nog iets toe laat nemen met zo een 2 tot 4 mm, dit in combinatie met de Menopur waarbij de verwachting is dat dit soort medicijnen follikels met zo een 2 mm per dag doet groeien, zouden mijn follikels ten tijde van de punctie zo ongeveer een grootte bereikt moeten hebben van zo een 2,8 en 2,9 cm een grootte waarop de follikels zo ongeveer wel zeker gesprongen zouden moeten zijn.

 

 

Orgalutran beschermt tegen een voortijdige LH piek tot 30 uur na het zetten van de laatste injectie, in mijn geval zou dat een bescherming tegen een voortijdige LH piek opgeleverd hebben tot dinsdagavond 6 oktober 19.00, waarna de Pregnyl de mogelijkheid kreeg om de LH piek op te bouwen, omdat er naar meer dan alle waarschijnlijkheid geen eicelrijping meer nodig was is de Pregnyl naar verwachting snel begonnen met het opbouwen van deze LH piek waarna er naar verwachting ver voordat de punctie was gepland er al een eisprong had plaatsgevonden.

 

 

Kort samengevat lijkt het erop dat er op 5 oktober, gezien de follikelgrootte er niet vanuit gegaan had moeten worden dat de standaardprocedure zoals die normaal plaatsvindt gevolgd kon worden.

 

En dat het waarschijnlijk fout is gelopen door deze situatie te benaderen en te behandelen zoals dat standaard in een normale situatie gebeurd.

 

 

De Menopurinjectie die op het moment dat de echo gemaakt werd nog niet gezet was, had beter niet gezet kunnen worden vanwege de te verwachten groei van de follikels met 2 mm.

 

De Pregnylinjectie had gezien de grootte van de follikels beter op een veel later tijdstip of op de volgende dag kunnen plaatsvinden in een lagere dosis, waardoor er een voortijdige LH piek zou zijn voorkomen. Op mijn vraag of het bekend is in hoeverre een hoge dosering invloed heeft gehad op de opbouwing van LH in mijn bloed kon er niet een specifiek antwoord gegeven worden maar de verwachting is dat in mijn geval in plaats van een trapsgewijze opbouwing van LH, zoals dat normaal gesproken gebeurd, er meteen toegewerkt is naar een eisprong.

 

Op mijn vraag of Orgalutran en Pregnyl samen gebruikt kunnen worden om wel de eicelrijping te voltooien maar een voortijdige eisprong te voorkomen wist Organon mij geen antwoord te geven, er is mij echter toegezegd dat ze gaan uitzoeken of in dit soort situaties Orgalutran een dag langer doorgespoten kan worden zonder de eicelrijping negatief te beïnvloeden.

 

 

Alles bij elkaar genomen vond ik dit een duidelijk en helder verhaal van Organon, desondanks heb ik alsnog de criteria die de NVOG stelt aan een IVF behandeling nader bestudeerd. Het NVOG stelt dat als de grootste eiblaasjes ongeveer 18-20 mm zijn er een laatste injectie onder de huid gezet word met daarin een middel dat LH of HCG bevat, waarna de rijping van de eicellen versneld word. Er wordt in dit verhaal echter niet gesproken over het zetten van nog een FSH injectie.

 

Ten aanzien van de punctie stelt de NVOG dat de punctie ongeveer 34 tot 36 uur later zal plaatsvinden.

 

 

Na het totale plaatje en de daarbij behorende informatie bestudeerd te hebben, hebben wij het gevoel gekregen dat onze IVF behandeling buiten onze schuld om mis gegaan is. Behalve het feit dat de psychische en lichamelijke impact groot is, is onze kans om zwanger te worden met 1 behandeling verlaagd en dat is iets wat voor ons moeilijk te accepteren is. Onze vraag is dan ook wat er met al deze informatie gaat gebeuren.

 

---------------------------------------------------------------------

 

Als jullie naar aanleiding van mijn brief nog vragen hebben, stel ze gerust misschien dat ik er een antwoord op kan geven. Als mijn brief ertoe kan bijdragen dat dit een ander niet overkomt dan heb ik al heel wat gewonnen in mijn gevoel.

 

 

 

Liefs,

 

 

 

Meepratertje

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.



  • Posts

    • Hallo, Wij hebben onlangs een eerste poging ICSI gedaan. We hadden in totaal 13 eitjes die geïnjecteerd zijn. Hier zijn helaas geen bevruchtingen uitgekomen.  Uit het onderzoek is ook niets raars gekomen, geen afwijkende eicellen of zaadcellen.  Nu willen we niet hetzelfde riedeltje nog eens doen zonder verder onderzoek.  We hebben onze zinnen gezet op Gent. Daar schijnen ze meer onderzoek te doen.  Zijn er meer mensen die geen bevruchtingen hebben gehad na een - in principe - succesvol ICSI traject tot dan toe? En wat zijn jullie vervolgstappen?   
    • Hai @Ele   Wij zijn eind 2020 gestart met ivf. Eerste poging hadden ivf gehad en daar kwam helaas helemaal embryovorming. 2de ronde icsi gedaan hier 6 embryo's 1 terug geplaatst, geen succes. 1 was sterk genoeg om ingevroren te worden dus deze in mijn natuurlijk cyclus mogen terug plaats. Hier van zwanger geworden maar helaas een vroege miskraam. Bij de 3de rond niets in de vriezer maar 2 laten terugplaatsen en hieruit is onze zoon Noah geboren. Hij is nu net 1 geworden. Door ziekte van mijn man besloten snel weer de volgende ronde ivf in te gaan nu hij nog zo gezond mogelijk is. Eerste punctie zit er weer aan te komen en moet zeggen dat ik hem best wel weer knijp. Vond de vorige rondes zwaar maar met z'n lief klein mannetje erbij is het er niet makkelijker op. Hoe ervaar jij dat met een dochter van bijna 3?
    • Hoi! Ik ben 40 en voor het eerst bezig met ICSI in UZ Brussel. 3 jaar geleden 6 IUI pogingen gehad in een Nederlands ziekenhuis zonder resultaat. Ik heb afgelopen dinsdag mijn eicelpunctie gehad met 4 eitjes als resultaat. We zijn nu uiteraard in spanning aan het wachten op nieuws. Over 5 dagen worden we pas gebeld door de arts met het nieuws hoeveel embryo's de vriezer ingaan. Als er intussen iets mis zou gaan dan worden we eerder gebeld. De reden dat ik deze cyclus geen terugplaatsing kan hebben is omdat ze hebben ontdekt tijdens de punctie dat ik een poliep heb in mijn baarmoeder. Die moet eerst verwijderd worden voor ze een terugplaatsing kunnen doen. Logisch maar toch was het wel even balen!  Ik zou het leuk vinden om ervaringen te delen met lotgenoten. Hoe gingen jullie bvb om met de wachtperiodes,wat waren jullie ervaringen met de hormonen,de punctie etc... Lieve groetjes, Nathalie 
    • Hi @Aisiya, Ik begin binnenkort met mijn tweede ronde IVF/ICSI! En ik ben 42... 🙂 Ben jij al begonnen of begin je ook binnenkort?  Ik heb mijn eerste ICSI behandeling gedaan 4 jaar geleden, met als resultaat een hele mooi dochter van nu bijna 3 jaar.  Toen heb ik veel steun gehad aan deze forum, en om verhalen te delen en lezen van andere die hetzelfde meemaken.  Het lijkt mij fijn om elkaar te ondersteunen! 
    • Ik begin binnenkort voor de tweede keer met IVF ./ ICSI en ik ben benieuwd of er andere zijn die ook beginnen of net zijn begonnen?  Ik heb 4 jaar geleden mijn eerst ICSI ronde gehad, met de resultaat een hele mooie dochter van bijna 3. 
  • Topics

×
×
  • Create New...

Important Information

Terms of Use