het is en blijft zoals het is

[janneman]

hallo allemaal, en dankjewel voor diegenen die op mijn verhaaltje in de wie is wie gereageerd hebben.

 

 

 

ik ben hierdoor weer wat positieve energie rijker en dat geeft mij hopelijk ook de kracht om mijn vrouw weer wat meer op te beuren.

 

 

 

ik zal proberen wat duidelijkheid te verschaffen omtrent onze situatie, gisteravond zat ik behoorlijk gefrustreerd en enigszins klem in mn eigen gevoelens en gedachten.

 

 

 

ik ben zelf 37 en mijn vrouw is 34. vandaag over een week zijn we precies een half jaar getrouwd, en over een maand of drie is het alweer 2 jaar geleden dat we elkaar gevonden hebben.

 

 

 

mijn vrouw had indertijd al last van onregelmatige ehm ongesteldheid en vage buikpijnen. en na een tijdje toch maar de medische onderzoeksmolen ingegaan. ruim een jaar geleden kwam daar al de diagnose vervroegd in de overgang uitrollen en deze is dus nu eigenlijk min of meer bevestigd door het ziekenhuis in rotterdam. binnen het artsenteam daar wordt de komende week overlegd of er uberhaupt nog iets mogelijk is voor ons, of dat het gewoon over en sluiten is.

 

 

 

mede gezien de behoorlijk hoge hormoonscore (helaas de verkeerde hormonen) is het nogal de vraag of indien er uberhaupt met welke behandeling dan ook gestart gaat worden, er iets levensvastbaars uit kan komen (sorry voor t taalgebruik) of dat het meer een psychologisch zoethoudertje is om ons aan het idee te laten wennen dat we hoedanook kinderloos zullen blijven.

 

 

 

omtrent eiceldonatie, ik heb inderdaad zo'n beetje alle verhalen op dit forum en elders gelezen, en uiteraard heb ik ook op de site van geertgen en dergelijke gekeken. en het blijft toch een heet hangijzer, want mijn vrouw ziet een dergelijke uitdaging niet bepaald (eerder bepaald niet) zitten, terwijl ik het (misschien vanuit mijn positie van man die t niet allemaal hoeft te ondergaan) als een wellicht mogelijke optie om alsnog een kind te kunnen krijgen. maar dat is een dilemma waarvan eenieder voor zich en wij als paar moeten uitmaken wat wenselijk is en wat niet.

 

 

 

voor mij is dit forum een methode om alles een beetje van me af te schrijven want verder zijn er in deze tijden van nood weinig uitlaatkleppen te vinden. en daarnaast is het goed om te lezen telkens weer dat we niet de enigste zijn, en dat de problematiek die ons nu omringt en ons afsluit van de mensen in onze omgeving niet alleen ons treft. gedeelde smart enzovoorts....

[Christine71]

Hoi Jan, ook hier een reactie.

 

Je taalgebruik maakt niets uit hoor, mooie benamingen hiervoor bestaan niet. Ik heb zelf geen ervaring met eiceldonatie etc.

 

Maar ik snap dat dat een moeilijk iets is, als je daar voor komt te staan.

 

Het idee moet misschien ook eerst wennen/groeien.

 

 

 

Om alvast een positieve draai eraan proberen te geven, kan zij zich dit misschien gaan bedenken:

 

 

 

Het is slechts een enkele cel, letterlijk. (een klompje cellen na bevruchting etc), die je vrouw terug geplaatst krijgt, als zij zwanger word, zullen de hormonen in haar lichaam gaan rondgieren. Zij zal zich zwanger voelen met alle zwangerschapskwaaltjes en alles erop en eraan, en belangrijker nog, haar gaan klaarstomen voor het moederschap terwijl de kleine in haar buik groeit door haar bloed en voedingsstoffen.

 

Dan de bevalling en de geboorte, het zal zeker als eigen aanvoelen.

 

(Zo probeer ik het me voor te stellen, maar weet niet hoe ik erover zou denken als ik er zelf voor stond)

 

 

 

Ik hoop dat jullie een besluit nemen, waar jullie beiden achter staan.

 

En wens jullie in ieder geval heel veel sterkte!

 

Eerst even de afspraak op 21 november afwachten om te kijken wat ze daar zeggen. Bewandel de weg stapje voor stapje.

[janneman]

hoi christine,

 

 

 

allereerst bedankt voor je reacties.

 

 

 

heb mijn vrouw (die staat nu naast me) inmiddels kennis laten maken met het forum en mijn schrijfsels.

 

 

 

ik heb de topics over fsh-waardes gelezen en de hoogste score die ik tegenkwam was 30. uit de meest recente test, waarvan wij afgelopen woensdag de uitslag te horen kregen kwam een fsh-score van 72, dusse dat verklaart voor een deel onze (wan)hoop...

 

 

 

groetjes van janneman en z'n vrouw..

[Chantal33]

Hallo,

 

 

 

Ik had net al in jullie andere topic geschreven.

 

Wij zijn nu pas begonnen met ECD ook voor ons is het niet altijd even makkelijk geweest om deze beslissing te nemen ( vooaral voor mij) maar door veel te praten, lezen en voor ons een lieve donor die zich aan bood en haar inzicht hier in heeft gegeven zijn wij gelukkig nu begonnen.

 

 

 

Wij zien het als een klein bouwsteentje die je van een donor krijgt en wat als het goed is in mij mag groeien wat ik dan dus ook voel bewegen en het krijgt natuurlijk ook mijn voeding mijn bloed wat er door heen stroomt dus het is voor ons dan ook wel degelijk van mij en mijn man samen.

 

 

 

Mochten jullie vragen hebben dan wil ik ze graag voor jullie beantwoorden als ik dat kan.

 

 

 

Ik wil jullie nog veel kracht en strekte wensen om een juiste keuze voor julle te maken.

 

 

 

Groetjes Chantal

[janneman]

hallo dames en heren,

 

allereerst christine en chantal dankjewel voor jullie reacties.

 

ik heb ze aan mijn vrouw laten lezen en ik heb het idee dat jullie reacties redelijk diep zijn beland in mijn vrouw d'r maalstroom van gedachtes.

 

 

 

ze zit vandaag lekker op de (antieke) trekker een toertocht te rijden en heeft dus de frisse lucht (vermengd met wat regen) en voldoende tijd om na te denken en hopelijk met wat meer positieve energie de draad des levens weer op te pakken.

 

 

 

voor ons (met name voor mij) is t op dit moment vooral de vraag in hoeverre het medisch gezien uit zou pakken als wij aan de gang zouden gaan met eiceldonatie, en indien daar een positief advies over komt vanuit t ziekenhuis, dan kunnen, willen en zullen we ons gaan beraden omtrent wat te doen...

 

 

 

eiceldonoren komen niet uit de lucht gevallen (ook al zijn t engeltjes etc)

 

mijn zussen vallen af (vanwege het feit dat t mijn zussen zijn). mijn vrouw is enig kind en de dames in onze vrienden- en kennissenkring zijn of te jong (nog geen gezin met kids) of zitten/zaten zelf in de diverse medische molens omdat ook zij met de diverse problemen gekampt hebben.

 

 

 

maar hoedanook, mijn vrouw en ik vorderen gestaag met de gesprekken die te pas en te onpas tussen ons plaatsvinden over dit onderwerp.

 

 

 

allereerst is het een stukje verwerking en ook van wederzijds accepteren dat eenieder net iets anders kan reageren dan wellicht verwacht.

 

wat dat aangaat mis ik op dit forum (en op de andere fora ook trouwens)

 

het onderwerp over hoe je samen met deze problemen omgaat.

 

 

 

mannen reageren anders dan vrouwen, dat is geen verassing, maarre hoe worstelen andere stellen met de fenomenen ivf, eiceldonatie etc etc etc??

 

 

 

ik ga dit berichtje effe afsluiten voordat ik alleen nog maar onzin uit ga kramen...iederen enorm veel sterkte toegewenst

[Guest Rene_1960]

Hoi Jan.

 

 

 

Over jullie "problemen" kan ik niet echt veel zeggen.

 

Kan alleen mijn kant als man belichten.

 

Wat ik alleen kan zeggen is, praat met elkaar en blijf dat doen, al is het soms erg moelijk,luister naar elkaars voors en tegens in jullie situatie.

 

Een donatie is niet zomaar wat, er komen wel bepaalde donaties bij, want ondanks dat de gedoneerde eicellen in de moeder groeien, blijft het in mijn beeld toch deels van een ander.

 

Wij hebben het samen van te voren goed doorgepraat, tot hoever we wilden gaan met zwanger worden.

 

Ik had er zelf zo wie zo moeite mee, als mijn zaad niet goed genoeg zou zijn, donorzaad te gaan gebruiken. Dan is zegt mijn gevoel keihard nee, omdat het dan deels niet van mij is, maar een andere man. En wat in de toekomst als het "eventuele" kind zijn/haar natuurlijke vader wil leren kennen. Nu is dit makkelijk voor mij, want ik heb 2 kinderen uit een eerdere relatie.

 

Maar mijn vrouw denkt er toevallig ook hetzelfde over, en dit geldt voor ons ook wat betreft eiceldonatie.

 

We zitten nu in de 1e IVF/ICSI en als we naar een poging of 4 nog geen reslutaat hebben, gaan we bekijken of we verder gaan. Andere opties zullen we niet doen, we willen niet tot het uiterste gaan met van alles. Ergens moet je een grens stellen, en dan accepteren dat wij als stel dan zonder kinderen verder gaan. Ook dit hebben we samen zeer uitvoerig besproken, voor we het traject van IUI en nu ICSI zijn ingegaan.

 

Dus nogmaals ga er samen goed voor zitten en neem de tijd met elkaar om jullie weg te bepalen, met de mogelijkheden die jullie geboden kunnen worden. Luister naar elkaar en leg elkaar ajb niets op. Jullie zijn ook nog "jong" dus hebben ook wat tijd. Misschien ziet je vrouw nu nog geen eiceldonatie zitten, lijkt me een behoorlijk emotionele beslissing voor haar. En kan het zijn, dat ze over een jaar of half jaar wel die mogelijheid aandurft.

 

 

 

Ik kan jullie alleen maar veel succes en sterkte wensen.