Apart geval??Even voorstellen....

[hannekelammers1983]

Dag,

 

 

 

Ik zal me even voorstellen, ik ben hanneke, 26 jaar, woonachtig in het Brabantse Budel en al bijna 10 jaar samen gelukkig met Daniel.

 

 

 

Ik ben vandaag gestart met depo(deed trouwens best pijn, of ben ik een mietje?)

 

Ik vind het allemaal heel erg spannend.

 

Wij zijn een beetje apart geval, als ik het zo mag zeggen.

 

Mijn vriend heeft chemo gehad voor non hodgkin, en is nu onvruchtbaar, voor?? ......waarschijnlijk een aantal jaar.

 

Hier wilden we niet op wachten omdat we voor zijn ziekte bezig waren met onze kinderwens. Voor de start van de chemo heeft hij 3x zaad in laten vriezen.

 

Dus zijn we gestart met ICSI.

 

Zijn toekomst is nog onzeker, maar we willen zo ontzettend graag samen een kindje!

 

Heeft er iemand tips voor ons.....dan hoor ik ze graag!

 

 

 

Grs Hanneke:merryxmas:

[Meiske74]

hai Hanneke

 

 

 

wat een bijzondere situatie en wat mooi dat jullie op deze wijze de wens in vervulling proberen te laten gaan.

 

Ik heb niet echt tips, behalve dan dat je de moed niet moet opgeven!

 

Heel veel succes saampjes!

 

 

 

groetjes

 

Babeth

[poppie145]

hallo Hanneke,

 

 

 

wat een triest maar ook mooi verhaal, zo zie je maar hoe dubbel alles in het leven kan zijn!

 

ik ga keihard voor jullie duimen, dat het gaat lukken.

 

veel succes met alles.

 

 

 

liefs van mij

[Lonki]

He Han

 

Mag je dan eindelijk beginnen

 

Had niet verwacht je hier tegen te komen haha

 

Maar in ieder geval welkom en hopelijk gaat het allemaal net zo voorspoedig als bij mij.

 

Groetjes Lonki

[EDR]

Welkom hier en ik hoop voor jullie dat jullie grootste wens uit gaat komen!

[Guest Sannie66]

Hi welkom,

 

wat goed he dat dit bestaat (invriezen sperma). alle suc6 van de wereld gewenst met jullie traject

[Annema]

Hoi Hanneke, welkom hier! Hoe ver ben je nu in het ICSI traject? Mooi wat er allemaal al kan, hm?! Veel sterkte & succes toegewenst. Dat 2010 jullie jaar mag worden in elk opzicht!

 

 

 

[fren-1976]

Hoi hanneke, heel veel succes de komende weken!

 

Een tipje voor het spuiten met de decapeptyl: plaats 'm een fractie verder van je navel af, is minder gevoelig :-)

 

 

 

Succes!!

[Guest Amanda]

Welkom hier, en veel succes met alles!

[MichelleM]

Hallo Hanneke,

 

 

 

Allereerst de beste wensen voor 2010. Ik hoop dat jullie wensen uitkomen!

 

 

 

Hoe is het nu met je vriend? Heeft de chemo zijn werk gedaan? Heeft hij nog veel last van de bijwerkingen??

 

 

 

Helaas ben je hier niet een uniek geval. ;-) Er zijn meerdere dames met partners met kanker, al dan niet genezen. Zo ook ik. Bij mijn man is in 2001 kanker geconstateerd. De afgelopen jaren hebben in het teken van zijn behandelingen gestaan. Toen wij eind 2005 het bericht kregen dat er via de reguliere trajecten geen behandelingen meer mogelijk waren (ivm uitzaaiingen difuus verspreid door beide longen) zijn wij gestopt met wachten tot hij beter zou zijn en weer door gegaan met leven. Ik ben gestopt met de pil en eind juli bleek ik zwanger (natuurlijke zwangerschap). Ongeveer gelijktijdig met de geboorte van onze prachtige dochter kon hij met een medicijn experiment meedoen, een chemo-achtig medicijn. Dus ook hij heeft sperma laten invriezen voor een eventueel broertje of zusje. Eind 2007, toen het bleek dat het medicijn een wonderpil was, besloten wij voor een tweede kindje te gaan. Een heleboel gezeik en gesprekken met het ziekenhuis later (zij vonden het meewerken aan onze kinderwens voor een tweede kindje een ethisch dilemma aangezien mijn man niet gezond was en er geen idee was of hij weer gezond zou worden) zijn wij in het najaar van 2008 gestart met IUI (3 pogingen, al werd er weinig van verwacht gezien de zeer matige kwaliteit van het sperma na het ontdooien) en eind januari gestart met de eerste IVF poging. We hebben veel geluk gehad en ik ben gelijk zwanger geworden van deze eerste poging (en 6 weken geleden bevallen van een prachtige zoon).

 

 

 

Wij hebben heel erg getwijfeld of we door zouden gaan met IVF aangezien mijn man eind 2008 resistent bleek voor het experimentele medicijn. Maar aangezien hij forse tumorreductie had gehad in de anderhalf jaar dat hij het medicijn slikte, én omdat er inmiddels al meerdere vergelijkbare experimentele medicijnen via onderzoeken bij Nederlandse ziekenhuizen beschikbaar zijn (dus we dachten dat hij hiermee nog minstens 5 jaar had en in 5 jaar kan er qua medicijnontwikkeling natuurlijk weer een heleboel gebeuren) besloten we toch door te zetten. Natuurlijk hebben we wel gesproken over een scenario 'wat nou als wel zwanger en medicijnen werken niet', maar we gingen uit van een positief (en op dat moment reeel) scenario.

 

 

 

Twee dagen voordat we de bloeduitslag van de ivf zouden krijgen, bleek dat het nieuwe medicijn niet werkte bij mijn man. Slecht nieuws dus. En toen bleek ik 2 dagen later dus ook zwanger. Dat was best heel dubbel allemaal. Gelukkig was er wel een ander medicijn en daar startte hij 4 weken later mee. Helaas bleek dit al vrij snel ook niet te werken en door het gebrek aan remmers gingen zijn tumoren extreem hard groeien. Begin juni, ik was toen 18 weken zwanger, leek het er even op dat zijn lever het begaf en we hebben toen wat heel spannende dagen in het ziekenhuis gehad, maar dat is gelukkig weer redelijk goed gekomen. Wel is de situatie sindsdien heel erg verslechterd. Een laatste experimenteel medicijn heeft een maandje een positief beeld geboden, maar daarna werkte het ook niet meer. Mijn man is inmiddels echt terminaal, met hele slechte vooruitzichten. Met het ziekenhuis en de verloskundigen waren dan ook allerlei plannen afgesproken mocht zijn situatie accuut verslechteren (wat gelukkig allemaal niet nodig bleek).

 

 

 

Dat nieuw leven en dood zo dicht bij elkaar liggen is heel heftig. Het heeft de zwangerschap volledig overschaduwd en ik vind het nu ook wel heel heftig dat ik weet dat onze zoon zich zijn vader niet gaat kennen / herinneren. Het is zo extreem dubbel allemaal, maar toch ben ik wel heel blij dat hij er is. Ik weet niet of wij het zo gedaan zouden hebben als we vooraf hadden geweten wat we nu weten, maar ik ben intens blij dat we dat niet wisten en dat de kleine man er nu wel is... Maar het is wel heel zwaar. Ik geloof heilig dat je moet doen wat goed voelt (voor ons was dat gaan voor een brusje), en hoe de toekomst blijkt te zijn, dat zie je dan wel. Je kan immers ook niet alles maar uitstellen - stel je voor dat je dan allebei wel 80 wordt en aan alle kanten alleen maar spijt hebt van dingen die je niet hebt gedaan / geprobeerd. Dat kan ook niet, vind ik.

 

 

 

Ik schrijf dit niet om je te ontmoedigen, absoluut niet zelfs. Bij ons lijkt het er op dat onze 'worst case scenario' uit gaat komen, en rechts om of links om zullen we er het beste van maken. En ben ik ziels gelukkig met mijn kleintjes. Ik vind het zelfs heel mooi dat ons tweede kindje een jongetje is. Mijn dochter lijkt namelijk enorm op mij, en we horen nu al van iederen dat Thijmen als twee druppels water op zijn vader lijkt. Dan leeft die daarin toch een beetje meer door...

 

 

 

Heel veel sterkte en ga er vol overtuiging voor! Ik hoop dat het jullie gegeven is.

 

 

 

Michelle

[joy1]

Michelle, Heel verdrietig om je verhaal te lezen maar ook zo bijzonder hoe krachtig je/jullie omgaan met ziekte en jullie wens om te gaan voor leven!!!!Ik wens je met je jonge kinderen veel kracht toe en geweldig dat jullie kinderen zo op jullie lijken. Die herkenbaar is een cadeautje dan toch. Deze periode zal niet makkelijk zijn en wens je dan ook veel kracht toe in deze tijd. Klinkt raar maar een dikke zoen voor je man. Liefs Joy1