Jump to content

Recommended Posts

Posted

Hallo,

 

Mijn naam is Petra (net 27), het kost mij grote moeite om in contact te komen met andere mensen die mijn verhaal echt snappen... Dit komt omdat ik door mijn verleden heel bang ben voor "vreemde" mensen...

Ik hoop dat het me lukt om me hier wat open te stellen en dat ik de kracht vind om verder te gaan met alles...

 

Mijn verhaal begint in 2008... Ik leerde in dat jaar mijn huidige partner kennen en we waren gelijk helemaal gek op elkaar... Het probleem was dat hij uit een eerder huwelijk al twee kinderen heeft en een tijd daarvoor met zijn ex had besloten om een sterilisatie te ondergaan. Mijn droom was altijd om een heel elftal aan kinderen te hebben en het liefst nog reservespelers erbij ook, maar die droom leek met hem weg te gaan...

Ik heb lang nagedacht over wat ik wilde, maar mijn gevoelens voor hem waren (en zijn nog steeds) zo sterk dat ik het allemaal voor lief nam...

 

Hij vertelde mij dat hij een hersteloperatie kon ondergaan en dat daardoor de kans op kinderen weer aanwezig was. Ik durfde weer te gaan dromen en de hersteloperatie werd gepland. De hele operatie is goed gegaan en wij zijn gaan proberen om zwanger te worden. Helaas lukte dit niet... Het bleek dat het sperma van mijn partner totaal niet bewoog, dus natuurlijk zwanger worden zat er voor ons niet in...

Aan het einde van 2008 zijn wij toen begonnen met onze eerste IVF poging... De dokters probeerden ons gerust te stellen door te zeggen dat ik nog jong was en dat alles wel goed zou lopen... Uit deze poging zijn 2 embryo's gekomen en de eerste werd gelijk teruggeplaatst. Maar ik werd ongesteld... Dus een hoop verdriet, want deze keer was het mislukt...

 

De tweede embryo heeft een hele tijd in de vriezer gelegen. Mijn partner en zijn ex lagen (en liggen nog steeds) continue overhoop. Zij houdt de kinderen bij hem vandaan en wil nergens aan meewerken... Door de stress die dat opleverde, besloten wij om alles even uit te stellen, ik was toch nog jong, dus dat was het beste voor iedereen...

 

In december 2009 heb ik één dag last gehad van gigantische krampen, ik kon niet meer lopen of normaal praten. Alleen maar op mn bed liggen in de foetushouding en lijden totdat ik in slaap viel. De dag daarna werd ik ongesteld, dus ik dacht dat het daaraan lag en maakte me er verder geen zorgen over...

In de zomer van 2010 kwamen deze krampen terug, twee tot drie dagen per maand lag ik kreunend en huilend op bed en dacht ik dat alle ingewanden naar buiten werden geduwd, ik werd er echt knettergek van.

Ik ben toen naar de huisarts gegaan en die dacht aan een prikkelbaar darm syndroom. Doordat mijn moeder vroeger een vleesboom heeft gehad en haar baarmoeder en eierstokken heeft moeten laten verwijderen, wilde ik voor de zekerheid een doorverwijzing naar de gynaecoloog. De dokter vond dit niet perse nodig, maar gaf me toch een doorverwijzing.

 

In het ziekenhuis kwamen ze erachter dat ik kleine cysten op mijn eierstokken had, ook wel bekend als endometriose. Ik moest een week later terugkomen, om te kijken hoe alles zich ontwikkelde. Na een week waren die kleine cysten veranderd in een cyste zo groot als een kiwi en één zo groot als een tennisbal. En daar zaten nog kleine cysten omheen. Een operatie was onvermijdelijk, maar het was de bedoeling dat ze er wel voor zouden zorgen dat mijn baarmoeder en mijn eierstokken zouden blijven zitten, dit in verband met onze grote wens voor kinderen.

 

In januari 2011 ben ik geopereerd, een dagopname met een kijkoperatie. Bloednerveus was ik daarvoor, maar het moest gebeuren. De dokter kwam na de operatie vertellen hoe het was gegaan. Hij had van mijn buikwand meerdere "haarden" afgehaald en had de cysten van mijn eierstokken gehaald. Dit was niet makkelijk, want mijn eierstokken waren achter mijn baarmoeder aan elkaar verkleefd.

 

Nu maakte het niet meer uit dat ik nog jong was en ondanks dat het sperma van mijn partner weer beter was geworden en hij weer ijverige zwemmers had, was er totaal geen sprake meer van een natuurlijke zwangerschap. Mijn lichaam was in één keer dat van een oud persoon... Ik mocht geen natuurlijke cyclus meer hebben. Ik moest spuiten gaan zetten voor een kunstmatige overgang en als mijn lichaam opgeknapt was door met IVF.

 

De terugplaatsing van de nog ingevroren cryo liep uit op niks. Dus wederom in de malle molen van spuiten en tabletten en uiteindelijk de punctie. Ondanks dat ik het heel zwaar had en een behoorlijke overstimulatie, kwam het ziekenhuis toch met goed nieuws. Er waren 13 embryo's ontstaan! Wat waren wij blij! En de eerste terugplaatsing ging ook zonder problemen. Helaas werd ik toch weer ongesteld en kregen we een week later een brief binnen waarin stond dat maar 2 embryo's uiteindelijk waren ingevroren, dat was een klap op een klap.

 

We zouden een maand later opnieuw een terugplaatsing hebben, maar omdat de stimulatie zoveel van mij had gevergd, besloten we om het uit te stellen tot na de kerst. Dan zouden we rond de kerstdagen ook niet met die spanning zitten of met een teleurstelling. Tot die tijd zou ik gewoon de pil doorslikken, want dat vonden de artsen beter dan wederom een kunstmatige overgang.

 

14 janauri van dit jaar begon ik spontaan te bloeden, ondanks dat ik de pil slikte. We hebben toen 17 januari het ziekenhuis gebeld voor het voortzetten van onze behandeling. Stoppen met de pil en wachten totdat de ongesteldheid helemaal door zou zetten. Dan beginnen met progynova. Dag 1 was 19 januari, dag 13 voor een echo en dag 17 de terugplaatsing. Dus gisteren (31 januari) zijn wij teruggegaan naar het ziekenhuis voor een echo. Kijken of het baarmoederslijmvlies al dik genoeg was. Dit bleek niet het geval, maar dat was niet zo'n probleem. Maar nu kreeg ik gister ook te horen dat er wederom een cyste zit op mijn linker eierstok. En de rechtse eierstok kon ze niet vinden.

 

Volgende dinsdag (7 februari) moet ik terug naar het ziekenhuis, zodat een andere gynaecoloog kan bekijken wat er aan de hand is en of de IVF door kan gaan... Vorige keer was de cyste na een week ook giga gegroeid, dus ik hou mijn hart vast... Weet niet wat me staat te gebeuren... Misschien kan ik op dit forum blijven, of misschien moet ik door naar een forum voor vrouwen die geen kinderen meer kunnen krijgen... Mijn hoop is om hier te kunnen blijven... Maar het wordt weer afwachten... Een week vol spanningen en de ergste gedachten die door mn hoofd spelen... Ik hoop volgende week met goed nieuws te kunnen komen...

 

Groetjes Petra

Posted

Hallo Peetje_rulez, welkom op het forum!

Leuk dat je jezelf hebt voorgesteld aan de anderen; wij wensen je een goede tijd op Het IVF-Moeders Forum.

Posted

Welkom peetje_rulez, wat een verhaal zeg.

Hoop dat je volgende week idd goed nieuws te horen krijgt en dat je hier kunt blijven, maar ook als je niet verder zou kunnen met ivf, dan denk ik dat je hier ook wel binnen een paar topics aansluiting kunt vinden om te blijven kletsen. Iedereen leeft met elkaar mee en deelt lief en leed.

Hoop dat je je hier op je gemak voelt en ook jouw lief en leed kunt delen!

 

liefs,

Tool

Posted

Oh lieverd wat een verhaal.

Alle meiden hier steunen elkaar omdat we allemaal van elkaar weten wat we moeten doorstaan of doorstaan hebben.

 

Spit het forum helemaal door, maar ik weet zeker dat je een topic vind om bij aan te sluiten.

 

Voor nu. Succes met het wachten. We weten allemaal hier hoe erg dat kan zijn. Misdchuen is het wachthoekje februari iets voor je? Waar vrouwen net als jou asn't wachten zijn??

 

Heel veel succes toegewenst!!

Posted

Dag Petra,

 

Wat een verhaal. Ik begrijp dat je het moeilijk hebt nu, maar misschien kan ik je een beetje hoop geven. Ook bij mij is op jonge leeftijd al endometriose ontdekt. Ook mijn verklevingen waren zo heftig dat de eierstokken vast zaten aan de blaas en mijn baarmoeder zelfs aan mijn maag. Alle mogelijke medicatie heb ik gehad, meerdere operaties en opruimwerkzaamheden. Ook ben ik op mijn 26e in de overgang gebracht.

 

Het verschil is alleen dat je, hoe hard en moeilijk het misschien ook klinkt, niet met de pakken neer moet gaan zitten. Ik weet dat het lastig is, ook wij zijn al 3,5 jaar bezig. Maar hoop houden en positief blijven denken is echt heel belangrijk! Ik heb geregeld bij de gynecoloog gezeten en geroepen trek de boel er maar uit!

 

Wij zijn inmiddels in Dusseldorf beland, zij gebruiken andere stimulatie, die ik in Nederland kreeg wakkerde mijn endometriose alleen maar aan. Inmiddels liggen er voor mij 10 eitjes klaar en hebben we morgen een punctie.

 

Weet je, het is voor niemand makkelijk, maar je moet je zelf proberen op te rapen en door te gaan. Als je opgeeft zul je je leven lang afvragen wat als..

 

Heel veel sterkte!

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.



  • Posts

    • Hallo, Wij hebben onlangs een eerste poging ICSI gedaan. We hadden in totaal 13 eitjes die geïnjecteerd zijn. Hier zijn helaas geen bevruchtingen uitgekomen.  Uit het onderzoek is ook niets raars gekomen, geen afwijkende eicellen of zaadcellen.  Nu willen we niet hetzelfde riedeltje nog eens doen zonder verder onderzoek.  We hebben onze zinnen gezet op Gent. Daar schijnen ze meer onderzoek te doen.  Zijn er meer mensen die geen bevruchtingen hebben gehad na een - in principe - succesvol ICSI traject tot dan toe? En wat zijn jullie vervolgstappen?   
    • Hai @Ele   Wij zijn eind 2020 gestart met ivf. Eerste poging hadden ivf gehad en daar kwam helaas helemaal embryovorming. 2de ronde icsi gedaan hier 6 embryo's 1 terug geplaatst, geen succes. 1 was sterk genoeg om ingevroren te worden dus deze in mijn natuurlijk cyclus mogen terug plaats. Hier van zwanger geworden maar helaas een vroege miskraam. Bij de 3de rond niets in de vriezer maar 2 laten terugplaatsen en hieruit is onze zoon Noah geboren. Hij is nu net 1 geworden. Door ziekte van mijn man besloten snel weer de volgende ronde ivf in te gaan nu hij nog zo gezond mogelijk is. Eerste punctie zit er weer aan te komen en moet zeggen dat ik hem best wel weer knijp. Vond de vorige rondes zwaar maar met z'n lief klein mannetje erbij is het er niet makkelijker op. Hoe ervaar jij dat met een dochter van bijna 3?
    • Hoi! Ik ben 40 en voor het eerst bezig met ICSI in UZ Brussel. 3 jaar geleden 6 IUI pogingen gehad in een Nederlands ziekenhuis zonder resultaat. Ik heb afgelopen dinsdag mijn eicelpunctie gehad met 4 eitjes als resultaat. We zijn nu uiteraard in spanning aan het wachten op nieuws. Over 5 dagen worden we pas gebeld door de arts met het nieuws hoeveel embryo's de vriezer ingaan. Als er intussen iets mis zou gaan dan worden we eerder gebeld. De reden dat ik deze cyclus geen terugplaatsing kan hebben is omdat ze hebben ontdekt tijdens de punctie dat ik een poliep heb in mijn baarmoeder. Die moet eerst verwijderd worden voor ze een terugplaatsing kunnen doen. Logisch maar toch was het wel even balen!  Ik zou het leuk vinden om ervaringen te delen met lotgenoten. Hoe gingen jullie bvb om met de wachtperiodes,wat waren jullie ervaringen met de hormonen,de punctie etc... Lieve groetjes, Nathalie 
    • Hi @Aisiya, Ik begin binnenkort met mijn tweede ronde IVF/ICSI! En ik ben 42... 🙂 Ben jij al begonnen of begin je ook binnenkort?  Ik heb mijn eerste ICSI behandeling gedaan 4 jaar geleden, met als resultaat een hele mooi dochter van nu bijna 3 jaar.  Toen heb ik veel steun gehad aan deze forum, en om verhalen te delen en lezen van andere die hetzelfde meemaken.  Het lijkt mij fijn om elkaar te ondersteunen! 
    • Ik begin binnenkort voor de tweede keer met IVF ./ ICSI en ik ben benieuwd of er andere zijn die ook beginnen of net zijn begonnen?  Ik heb 4 jaar geleden mijn eerst ICSI ronde gehad, met de resultaat een hele mooie dochter van bijna 3. 
  • Topics

×
×
  • Create New...

Important Information

Terms of Use