als een volgend kindje niet meer lukt.

[miekske]

Witje ik vind het inderdaad heel moedig dat jullie besloten hebben er een streep onder te zetten!! Daar moet je als persoon en gezin heel sterk voor zijn om dat te durven! Maar meis als ik je berichtjes lees spat het verdriet ervan af.... Het 'moeten' stoppen met behandelen lijkt nu zo jouw gedachten te beheersen... (en dat is natuurlijk hartstikke logisch). Wat ik lees uit je berichtjes is dat je er nog niet helemaal klaar voor bent om nu een definitieve punt achter de behandeling te zetten....? Maar misschien ben je daar ook wel nooit klaar voor....Pffff moeilijk hè. Je bent bang dat nog een behandeling te koste gaat van je huwelijk of je kleine mannetje, maar een 'gedwongen' stoppen met alles gaat je later misschien ook opbreken? Lieve witje ik vind het moeilijk te verwoorden, en misschien komt het ook wel omdat ikzelf het nog helemaal niet durf om overal een punt achter te zetten. In ieder geval wel goed om eens met iemand te praten hierover! Het is niet niks allemaal!

 

@Linda; Onze dochter is nu bijna 10 maanden oud. Ik weet verstandelijk wel dat het veel mensen voor een tweede keer lukt, maar gevoelsmatig wil dat er nog niet echt in. Bij de eerste behandeling stapte ik er heel onbevangen in, we zien het wel. En nu je weet hoe mooi het is om moeder te worden en te zijn, wordt het zo beladen. Ik zou zo graag nog zo'n mooi wondertje hebben en mijn dochtertje een broertje of zusje geven.... Natuurlijk ben ik superblij dat ik er uberhaupt een heb, maar het maakt het ook moeilijk omdat het er nu extra inhakt dat wij nooit zelf nog zoiets moois kunnen krijgen....

Voorlopig durf ik dus nog niet aan de cryo's te beginnen, want ik ben zo bang voor het verdriet en de teleurstelling en dat het dan 'afgelopen' is...Nu heb ik nog de hoop zeg maar. Soort kop in het zand steken mentaliteit.

[mely]

Hoi dames wat is er hier veel geschrijven zeg en dank jullie voor mooie worden het doen goed .

 

@ alle ( ik kan niet meer bijhouden komt zekker dor de leeftijd he he bijn 41) ik las hoeveel kan men verdragen heel veel als ik na me zelf kijk mijn kinderen verloren mijn geboorteland ziekte van mijn maan mijn opeiding kortom alles ( door de orlog)en je hebt niet zelf voor gekozen dat is het eergste je ben gewoon gedwongen en ja dan heb je 2 keuzes of je geef toe of niet .

Ik heb toen stap voor stap van dag tot dag geleefd met het idee morgen wordt het beter ( zouden jullie ook herkenen) soms waren er dagen dat ik de hele dag aan het huilen was niemand omheen ( vremde land ...) voor een stontje in mijn rug maar ik heb besloten om niet op te geven en proberen altijd naar de oplosingen of andere wegen te zoeken en proberen niet meer in de verleden te leven maar aan volgende dag te contreren.

 

Sorry kan niet meer verder schrijven mijn trannen beginen weer het boekje is weer open ik wist dat ik hieraan niet mag beginnen maar toch kan ik het niet laten .

 

oh dames houden jullie kinderen of de kinderen die jullie lief hebben stevig vast en geven jullie hun een dikke kus van mij en dat zij jullie trost mogen zijn in de zware tijden ,

liefst mely

[witje]

Miekske ik denk idd dat je nooit helemaal klaar bent om er een punt achter te zetten. Wij vinden dat we eerlijk naar onszelf moesten kijken en ons afvragen of we het allemaal nog eens wilden doen. Het antwoord hierop was nee, niet omdat we het niet meer wilden, maar omdat ik het niet meer aankan. De teleurstellingen stapelden zich op en naarmate het er meer worden ook moeilijker om het een plekje te geven. Voor ons is het punt van stoppen heel bewust gemaakt samen, dat neemt niet weg dat de wens er nog steeds is. Het is nog zo vers en alles heeft zijn tijd nodig. Rouwen om een verloren geliefde is ook niet binnen een paar weken "weg"

[lindamvjulian]

Het is inderdaad ook een rouwproces waar je door heen moet als je stopt met behandelen.

Na onze laatste poging was ik er ook klaar mee. We hadden nog 2 cryo's ( onze enigste ooit) en puur ter afsluiting hebben we ze 1 voor 1 laten terug plaatsen. Groot was dan ook onze verbzing toen ik van de laatste dus zwanger werd! Wat een geluk. Helaas eindigde het dus in een miskraam en daardoor keken we er toch weer anders tegen aan. Want het kan dus nog wel. Het is ook zo oneerlijk dat het zo is geeindigd. Het was makkerlijker aflsuiten geweest als het gewoon niet gelukt was. Maar nu is er dan toch weer de twijfel van gaan we nog wel of geen betaalde poging doen?

[witje]

Het blijft grenzen verleggen steeds weer. Idd heel zuur dat het zo is afgelopen.

 

Wij hadden van de poging van Ruben nog 4 cryo's over en die hebben we opgemaakt en helaas de strijd verloren. Het was na de laatste punctie al heel duidelijk voor ons het nooit meer te doen. Na 4 puncties hadden we er genoeg van, wilden we ook wel weer eens leven ipv alles in het teken van planningen te laten staan. Onze eerste cryo tp voor een brusje ging niet door de emmys hadden niet meer doorgedeeld, ze hadden niet eens een kans gehad. Van de laatste 2 cryo's had er 1 het overleeft en teruggeplaatst. Ik was er heel erg van overtuigd dat het gelukt was. Hoe zuur het ook was dat ik nadat ik "overtijd" was toch 2 negatieve testen in handen had voor ik ging vloeien. Die mislukkingen in 2 maanden bovenop het sluiten van de mm is zwaar, maar niet onoverwinnelijk. Wij gaan het redden met zijn 3tjes en hoe!!!

[witje]

Pff de dagen kruipen voorbij, geregeld moeilijke momentjes waarbij ik denk dat het voor mijn gevoel nooit beter wordt. Natuurlijk weet ik dat het langzaamaan allemaal een plekje zal krijgen.

 

Het mag natuurlijk ook wel verdrietig zijn om wat niet meer komt, alleen voel ik me zo egoïstisch tegenover mensen die voor altijd met lege handen staan. Het doet me zo intens verdriet om te lezen dat voor anderen het kamertje altijd leeg zal blijven en dan vind ik weer dat ik het recht niet heb op mijn verdriet. Het is zo dubbel allemaal.

 

Redden jullie je nog een beetje???

[wen72]

San, wat beschrijf je dit duidelijk en herkenbaar! Dat dubbele gevoel. Enerzijds verdrietig en leeg. Anderzijds schuldig voelen voor dat je dit gevoel hebt omdat je het besef hebt dat er nog te veel meiden met lege handen staan.

Maar jou gevoel mag er echt ook zijn, hoor!

Ookal mogen wij ervaren wat het is om mama te zijn, dat wil niet zeggen dat je daardoor jouw verdriet niet mag laten gaan omdat je afscheid moet nemen van de wens voor een tweede kindje.

 

Je weet nu immers wat het echt is om mama te zijn. De zwangerschap, het eerste lachje, het eerste woordje, die dikke knuffel etc. Hierdoor was de wens voor een tweede kindje mogelijk nog sterker als bij de eerste (althans in mijn geval wel). Juist door die ervaring.

Nu dus het besef dat je afscheid moet nemen van die tijd en die droom. Het besef dat dit nooit meer gaat terugkomen. Dat doet gewoon echt pijn! Ookal heb je al een prachtig manneke.

Tuurlijk zullen er veel momenten zijn waarop je beseft dat je een prachtig manneke hebt terwijl er helaas nog te veel meiden zijn, die dit niet of nooit kunnen zeggen, maar je mag jezelf echt toestaan (zonder schuldgevoel) dat het afscheid nemen van je wens echt ook pijn doet. Het is echt een rouwproces en het is JOUW gevoel! Dus sta jezelf echt toe om er de tijd voor te nemen en desnoods ook wat hulp in te schakelen.

En natuurlijk zijn er ook genoeg momenten dat je heerlijk aan het genieten ben van je kleine man en dan ook beseft dat je al zo "rijk" bent met dit ventje, maar pak ook je momenten om je verdriet en je gevoel de ruimte te geven! Je bent het waard en uiteindelijk komt dat de kleine man ook ten goede.

En vergeet niet dat het al veel moed en kracht heeft gekost om deze beslissing te nemen. Dus probeer ook een beetje trots op jezelf te zijn dat je zo sterk bent geweest om te kiezen voor het levensgeluk en je gezin!

Sterkte en een dikke knuffel!!

[lindamvjulian]

Het is ook zo gek dat wij ons altijd moeten verantwoorden waarom we voor een 2e kindje zo ver gaan. Ik weet zeker dat wij door heel veel mensen voor gek worden verklaard als we nog een betaalde poging gaan doen. Want we hebben toch al een kind? Waarom doe je jezelf dit dan aan? MAar waarom is het dan wel normaal dat iemand die gewoon zo maar even zwanger raakt wel 2 kinderen wil? En het is ook geaccepteerd als iemand na 2 jongens nog een derde wil want die wil nu weleens een meid. Dat snapt iedereen. Maar als wij , die niet natuurlijk zwanger kunnen worden, voor een 2e kindje meer grenzen verleggen dan ben je niet goed wijs.

[wen72]

je slaat de spreekwoordelijke spijker op zijn kop!

 

Wij zijn gestopt met vertellen dat wij nog in de behandelingen zitten. (op enkele echte dierbare vrienden na). Juist vanwege het onbegrip. Opmerkingen als: Ach, wat maakt het nou uit, je hebt toch een kind........grrrr!

of: "zoveel geld voor een behandeling. Waarom dan jullie hebben toch al een kind"........grrr!

Hierdoor toen maar besloten om voortaan maar een beetje vaag te zijn over al dan geen behandeling meer doen.

 

Of nog erger. Eenmaal meegemaakt dat ik op een kinderverjaardag was. Daar was uiteraard andere visite. Ook een of ander kennisje van degene die het feestje vierde. Ik kon haar niet Zij was dus ook met haar 2 zoontjes op die verjaardag en wij raakten even kort aan de praat.

Vroeg ze echt op een verwijtende toon: Ooh, ik zie dat je nog maar 1 kindje heb. Dat is ook niet leuk voor je zoontje. Dat zou ik mij echt niet kunnen voorstellen dat er nog geen broertje of zusje is voor je kind:.

Geloof mij: ik kon haar wel slaan. Op tactische toon maar aan haar gevraagd of zij wel eens biologie had gehad op school en of zij dan ook wist dat sommige dingen niet vanzelfsprekend zijn. Toen ben ik maar weggelopen en heb de rest van de middag niet meer me haar gepraat.

Bah. Wat zijn er soms toch onnadenkende mensen.

[nel]

Zo herkenbaar dit.

 

Aan de ene kant moet je je verantwoorden waarom je "maar" 1 kind hebt. Aan de andere kant. Als je uitleg dat je er een arts bij nodig hebt, hebben de meesten de opmerking al klaar liggen dat je blij mag zijn dat je al een kind hebt, en waarom doe je jezelf dit allemaal aan.

Mijn collega zei pas heel treffend ( zij heeft 5 kinderen) Dat ze bij alle 5 een intense wens had voor nog een kindje. En het geluk had dat het lukte en allemaal goed ging.

Maar bij nr 5 werd er wel eens gevraagd aan haar, of het wel gepland was, of dat ze van een bepaald geloof was.

Zo zie je maar weer dat als je niet voldoet aan het doorsnee beeld van de algehele mens je wel commentaar krijg.

 

Zelf merk ik dat ik nu beter in mijn vel kom te zitten. Mede door hulp van mijn psycholoog en voetreflexologe. Maar ook door mijn partner.

Ik ben nu pas aan het rouwen. Heb het een hele tijd weggestopt. Nu moet het er toch uit gaan komen anders word ik geen leuk mens.

Mijn partner accepteert dat en helpt me erbij. En dat is erg fijn.

Hij is allang verder in het proces. Maar geeft me nu ook de tijd om daar te komen waar hij nu al is in het verwerkingsproces.

[appel]

@ allen. Fijn om jullie stukjes te lezen. Grotendeels herkenbaar. Het schuldgevoel t.o.v. meiden die nog met lege handen staan, het extra proberen te genieten en ook ik moet waakzaam zijn dat ik niet als een havik op mijn dochter zit.

 

Wij hebben een dochter geboren in 2008. Het eerste jaar was mijn hoofd heel erg bij een 2e, maar we hadden besloten een jaar te wachten zodat we volop konden genieten van ons kleintje. Dit is ook goed gelukt en dat doen we nog steeds. Nu zijn we 2 tp en één afgebroken poging verder en is de laatste poging nu 1 jaar geleden. We hebben nog één vergoeding poging en die willen we ook nog gaan doen, maar het afgelopen jaar heb ik al wel iets meer rust gekregen bij het idee dat een 2e naar alle waarschijnlijkheid niet gaat lukken. Weet natuurlijk nog niet hoe ik omga met het feit als die laatste poging ook echt is mislukt. Nu heb ik toch nog zo iets van we hebben nog een poging en ook al is de kans erg klein, we maken nog een kans. Ik sta dus nog niet op de zelfde plaats als de meiden hier die de moedige beslissing hebben genomen om te stoppen. Toch vind ik het prettig om jullie verhalen te lezen, zodat ik mijn gedachten een beetje kan ordenen, het is toch prettig om te weten dat er meer vrouwen zijn die met het zelfde zitten en daar een weg in proberen te vinden.

 

Meiden allemaal heel veel sterkte met waar je ook zit in het verwerkingsproces/ beslissingsproces.

 

groetjes,

Appel

[lindamvjulian]

Wij hebben gisteren het eindgesprek gehad. Het was nogal teleurstellen want we hebben weinig antwoorden gekregen. Wel zien ze een betaalde poging zitten. Maar we moeten ons wel afvragen hoe ver we willen gaan. Ik heb namelijk maar weinig eicellen ondanks de max dosering en dus weinig embryo's. Het kostenplaatsje word hierdoor hoger dan normaal omdat ik moeilijk te stimuleren ben en dus extra medicatie nodig ben omdat ik wel weer zo'n 5 week aan de puregon zou zijn. En dan de endometriose en mijn afwijkende vorm van baarmoeder zou het er niet makkelijker op maken maar daar is gewoon te weinig over bekend. Dit alles heeft ons doen besluiten GEEN betaalde poging meer te doen. NA 8 jaar hopen op een brusje gooi ik het strijdbijltj er bij neer. Het is klaar zo.

De kans dat het nog natuurlijk lukt kan nog. Er is immers nooit een echte oorzaak bij ons gevonden. De kans dat het na 14 jaar zonder pil oid nog natuurlijk lukt lijkt uiterst klein maar niks is onmogelijk. Daarom krijg ik misschien nog weer een HSG om te kijken of de endometriose mijn eierstokken niet heeft aangetast.

 

@wen72: MEnsen kunnen soms zo idioot oordelen. Alsof je nog een kind wil om je andere kind tevreden te houden ofzo. Ik ken trouwens genoeg mensen die helemaal geen goed contact met hun broer/zus hebben. Goed van je dat je deze opmerking hebt gemaakt!

[Tusele]

wat een goed topic..midden vorig jaar zocht ik naar iets vergelijkbaars, maar kon het niet vinden..

 

Ben nog niet bijgelezen (t/m 06-06-12, 16:41) dat komt een andere keer wel verder..stop nu even omdat het erg binnenkomt allemaal

 

Hier mijn reactie

Idd...een onvervulde wens voor een 2e kindje geeft ook enorm veel verdriet..Voor mij was het heel intens, maa rminder heftig dan het gevoel dat ik misschien nooit moeder zou worden toen het bij een 1e zwangerscnhap ook niet vanzelf ging.

 

Opmerkingen bij 10 min gesprek op school mbt sociale vaardigheden van juf "Het kan ook best te maken hebben hebben met da thij geen broertje/zusje heeft"

 

Mensen die commentaar geven da thet een luxe beslissing is...1 kind die je dan "alles" kunt geven..

 

Onbegrip bij familie en vrienden.."Ze hebben er toch al één" horen we dan via indirecte weg

 

Af en toe overvalt me een gevoel van melancholie/verdriet..nooit meer een zwangerschap meemaken, geen kans op een onbekommerde kraamtijd (bij Tim was het allesbehalve dat", niet fietsen met een kleintje voo rop de fiets..heb ik er wel genoeg van genoten..zou ik het anders gedaan hebben als ik wist dat een 2e niet zou lukken...

[diane]

Nel,

allereerst superbedankt voor het openen van dit topic: ik heb het via het andere topic toegejuicht maar ben een tijd niet meer op het forum geweest. Kon het niet opbrengen.

Afgelopen donderdag gesprek gehad met maatschappelijk werkster: we kennen haar vanuit het ziekenhuis, maar door bezuinigingen moest ze weg en nu is ze voor zichzelf begonnen. Eerste gesprek met haar was toen ik nog niet zwanger was na 4 pogingen in 1e ziekenhuis (waar deze maatschappelijk werkster NIET werkte). En 2e gesprek was met haar toen ik wel net zwanger was in het ziekenhuis waar zij werkte en ik maar zat te dubben over welke testen ik wilde laten doen (vruchtwaterpunctie e.d.). En nu dus voor het definitief afsluiten van de volgende kinderwens..... Ik had haar al aangegeven dat mijn vriend meekwam op mijn verzoek: voor hem is het klaar; hij vindt het prima met z'n 3'tjes. Zij legde hem uit dat ik door een rouwproces ga en dat ik nog maar 2 maanden aan het rouwen ben en dat ik mezelf (en hij mij) nog tijd moet gunnen om dit een plekje te geven. Ik heb over dit rouwproces (of de vergelijking daarmee) al het nodige gelezen maar voor mijn vriend was deze vergelijking totaal nieuw. Hij ging hier nu toch anders naar kijken.

Ik vind het ook zo herkenbaar van spulletjes wegdoen: heb ook alles bewaard voor het 2e kindje.... Heb al foto's van de box gemaakt om op marktplaats te zetten maar is nog niet gebeurd. Blijf het allemaal maar uitstellen terwijl mijn vriend pusht om de zolder op te ruimen. Ik hoop dat hij na het gesprek van afgelopen donderdag nu meer begrijpt waarom dit niet 1-2-3 gaat.

 

En ja, ook ik ben constant aan het zoeken naar de 'voordelen' van het hebben van maar 1 kindje. Zelfs bij vrienden, kennissen of collega's met 'maar' 1 kind krijg ik steeds meer de neiging om te vragen hoe dit bevalt en of dit een bewuste keuze is. Van de maatschappelijk werkster mag ik het gewoon gaan vragen....dus dat wordt weer een uitdaging, want wat doe ik met antwoorden die voor mij 'negatief' uitpakken?

 

Kortom, ik ben er ook nog niet klaar mee......

en Tusele..... de optie van een pleegkindje in huis nemen speelt ook bij mij in mijn gedachten, dus ik ben heel benieuwd naar jullie ervaringen hopelijk binnenkort!

[nel]

Wat een herkenning zo bij elkaar.

Geeft voor mezelf steeds weer de bevestiging dat ik niet raar doe. Dat ik recht heb om te rouwen en dat ieder dat op zijn eigen tijd doet.

Net als bij Diane is mijn man al een stuk verder dan ik. Toen de IVF niet lukte en er geen cryo's waren, wilde ik ook erg graag nog een HSG om te zien of er een kans is dat ik nog eens spontaan zwanger zou kunnen worden. Puur voor mezelf als afsluiting. Ik heb lang moeten wachten, moest eerst de arts overtuigen dat ik dit echt nodig had en niet omdat ik voor IUI wilde.

Dus uiteindelijk in feb voor HSG geweest en daaruit bleek dat mijn eileider zo goed als dicht zit. Kan je ook al niet veel mee, maar de kans op een spontane zwangerschap is zo goed als uitgesloten.

En toen begon het pas echt bij mij. De deur op weg naar een 2e kindje ging dicht. Intussen was mijn man al weer door gegaan met het leven en is hij een stuk verder in zijn verwerking. Dan lijkt het net of hij niet verdrietig is, maar hij is het wel geweest. Dat heeft de psych me laten inzien. De bom is hier ook wel eens gebarsten maar tot nu toe zijn we er wel sterker uitgekomen. We hebben echt voor elkaar gekozen en moeten ook hier samen doorheen komen. En elkaar dus ook lucht geven.

 

Het gekke is dat ik dus nog helemaal niet toe ben aan het wegdoen/verkopen van babyspulletjes. Alles is nog opgeslagen in de schuur en het ledikant staat nog in onze slaapkamer, daar sliep mijn neefje 1x per week in.

Wordt tijd dat ik echt ga opruimen. Geeft ons letterlijk en figuurlijk ruimte.

 

Linda. Heftige beslissing. Nu gaat de deur ook voor jullie dicht. En gaan jullie een mooi leven tegemoet met zijn 3-en. Maar eerst dit alles een goed plekje geven.

Geniet van de mooie dingen, maar geef ook toe aan je verdriet. Sterkte.

 

Tusele. Ook bij mij gaan de gedachten aan een pleegkindje door mijn hoofd. Maar eerst wil ik zelf alles goed op een rij hebben en dat ik voor de volle 100% voor het pleegkindje ga en niet hem/haar als vervanging ga zien voor het 2e kindje wat nooit bij ons is gekomen.

Ik ben erg benieuwd naar jou ervaringen met pleegzorg en jeugdzorg. Zowel mijn zus als schoonzus hebben pleegkinderen, dus het is ons niet vreemd. Maar ik hoor graag zoveel mogelijk ook van anderen.

[lindamvjulian]

@Nel: Ook mijn vriend is al verder in de verwerking als ik ben. Voor mannen is het ook anders denk ik. Af en toe word ik ook wel boos op hem hoor dat hij er zo makkelijk over kan doen. Maar we zijn beiden geen praters. Zo op het forum lijk ik heel wat maar in het echt krijg ik geen woord uit mijn strot. Als iemand mij vraagt hoe het nu gaat antwoord ik met mijn allergrootste glimlach dat het goed gaat. En voor mijn vriend geld dat eigenlijk hetzelfde. En kunnen we naar elkaar toe ook onze emoties niet uiten. Best lastig eigenlijk nu ik er bij na denk.

 

Het is inderdaad moeilijk om je babyspulletjes weg te doen. Omdat onze zoon al 9 jaar is hebben we onderhand al heel wat weggegaan omdat ik sowieso dingen nieuw wilde. We hebben alleen de meubeltjes nog en die staan op marktplaats. Daar heb ik nu geen moeite mee. Maar op het moment dat ze daadwerkelijk opgehaald zouden worden word het denk ik wel moeilijk.

 

Morgen ga ik een vlindertattoo laten zetten ter nagedachtenis aan de miskraam. Ik krijg hem van mijn moeder. Zij wilde mij iets gevens ter herinnering. Ik ben geen sieraden mens dus koos ik hiervoor. Onze zoon zijn naam heb ik in het chinees op mijn rug staan en als dit kindje wel was geboren had ik zijn/haar naam ook laten zetten.

[noor]

Dag Wachtkamers

Dag Rekje met informatiefolders met behandelingen en ingrepen die ik op 1 na allemaal heb ondergaan

Dag Follikels

Dag Ontelbare lieve begrijpende artsen (en een enkele hork)

Dag Menopur en decapeptyl, pregnyl en bovenal

Dag Utrogestan!!

Dag Prednisolon, Omega 3, Vitamine D, DHEA en alle andere voedingssupplementen

Dag Acupunctuur en Chinese kruiden

Dag Altijd maar plannen voor de volgende behandeling

Dag Hormoonruzies

Dag Lieve bloedprikdames

Dag Monitoring medewerkers

Dag Puncties

Dag Verstopte linker eierstok

Dag Terugplaatsingsstress

Dag Wachtweken

Dag Kruidvattesten

Dag Teleurstelling om weer een witte test

Dag Onbeschrijflijke Blijdschap bij twee roze lijntjes

Dag Innige dankbaarheid bij mooie echo's

Dag Intens verdriet bij weer zo'n enorm verlies

Dag Curettages

Dag Zwembaden vol tranen

Dag Stralend van geluk 9 maanden zwanger

Dag Pure vreugde bij de geboorte van een perfect mooi gezond roze kindje

Dag Diep verlangen naar nog een keer die kleine voetjes in mijn handen

Dag Kleine babykleertjes steeds zo vol vertrouwen bewaard

Dag Mooie droom van twee guppies op de achterbank

Dag Diepgewortelde wens voor een broer of zus voor onze jongen, juist omdat we door al die behandelingen inmiddels al best oud zijn

Dag Wachtbankjes met vreugde en verdriet

Dag Fijn forum waar ik zo veel aan gehad heb en waar ik zeker nog even blijf hangen tot ook die paar speciale mensen zwanger zijn

Hallo lieve echtgenoot die het de afgelopen jaren zo te verduren heeft gehad en me altijd met alles heeft bijgestaan

Hallo verschrikkelijk lieve mooie gezonde zoon waar we God elke dag op onze knieeen voor danken

Hallo nieuw huis waar de deuren altijd open zullen staan voor vriendjes en neefjes zodat je je nooit alleen zult voelen kleine man

Hallo leven na alle behandelingen

We zijn er klaar voor.

Maar vandaag nog even flink uithuilen ;-)

 

Lfsx

[fren-1976]

Wow Noor, wat weet je dit mooi onder woorden te brengen.

Huil goed uit, en als je uitgehuild bent wacht de rest van je leven met je mooie mannetjes!

 

veel geluk!

[tinusje]

Lieve Noor, wat een mooi maar ook ontzettend verdrietig berichtje.

Heel veel liefde en geluk met je zoontje en je man!

[Gabrie74]

Lieve Noor

 

Ik gun iedereen een kindje...maar ohh meid wat gun ik het jou nog meer dan mijzelf.

Jouw email heeft mij zo intens geroerd echt tot op de bot.

 

Had zoveel goede hoop voor jullie. Ben er echt stil van

Lieve Noor je hebt voor iedereen een lief woord en of gebaar klaar ik wens jou, Stan en je man

Alle goeds,gezondheid en liefde toe.

 

Liefs

[Henne]

Noor, ook hier tranen. Voor jullie dit keer, voor afscheid van zoveel en op een mooie toekomst.

Dikke knuffel,

Henne

[Fortuna]

@Noor. Hier dikke tranen door jouw mooie bericht, je raakt me heel diep, zo mooi en treffend geschreven.

Ik wens jullie voor de toekomst heel veel geluk, liefde en gezondheid.

Liefs van Nikkie

[Testr]

Oh Noor, hier ook tranen! Dikke dikke knuf

[Moon74]

Noor, wat goed verwoord. Wat intens en mooi.

Waar een deur sluit gaat er ook 1 open... Alleen zie je dat soms veel later pas (geldt ook voor mij).

Knuffel je mannen maar een keer extra en huil goed uit! Liefs.

[Hilly1980]

Jeetje Noor.. Wat mooi!