Jump to content

Waarom nou ik??


Recommended Posts

Posted

Hallo Ladies,

 

 

 

Ik voel me de laatste tijd erg verrot, ondanks ik veeeeel leuke dingen doe, en veel onder de mensen ben, kan ik het niet van me afzetten....

 

Iedereen in mijn man s omgeving is zwanger of heeft onlangs net een baby gehad, of ze zijn zwanger van hun 2e, in me eigen vrienden groep zijn er ook al wat collegas en 2 kennisjes van mij zwanger..

 

 

 

Ik gun iedereen een gezonde baby, maar stiekem doet het toch wel erg veel pijn... Bij het horen of zien van zwangere vrouwen, die dicht bij ons staan.. Waarom moet ik zoveel moeite doen voor Ons baby en nog is het niet zeker dat wij ooit verblijd worden met een baby... Ik kan ook helemaal niet goed omgaan met tegenslagen, ik ben nog steeds boos en verdrietig en teleurgesteld om ons mislukte 1e IVF poging....

 

 

 

Ik weet ook dat mijn mannetje heeel graag een kindtje zou willen, en ja hij is helemaal gezond, en het doet dus ook zo een pijn dat ik niet op een normale manier kinderen kan krijgen.....

 

 

 

Ik weet ik moet het van me afzetten, en wie weet lukt te volgende poging wel, maar IVF is een zwaar traject elke stap die je neemt moet er weer gekeken worden of het oke is en of je door mag gaan.... En 25% kans per keer dat je IVF doet is ook zo weinig....

 

 

 

 

 

Ik zit er even doorheen, elke dag weer moeten horen wanneer krijgen jullie een kleine of ben je al zwanger?? Pfffffff

 

 

 

Moest even me hart luchten......

 

 

 

Ik wil gewoon MIJNBABY.....:icon_shaking:

Posted

Tja meissie, wat moet ik hier nou op zeggen... Behalve dan dat het herkenbaar is. Bij mij gaat het met ups and downs. Toevallig vandaag gestart met counseling/coaching. In het verleden heb ik met deze coach/trainer veel inzicht in mezelf en mijn manier van reageren gekregen. Daar heb ik nu wel weer even behoefte aan. Deed me meteen veel goed. Ik heb dus wat support voor mezelf geregeld, omdat ik merk dat ik last blijf hebben van de 1e mislukte IVF poging en aangezien ik in januari met de 2e poging ga starten...

 

 

 

Ik heb mn. moeite met de zwangerschap van mijn zusje... Ik wil het haar van harte gunnen, ik moet het haar ook van harte gunnen van mezelf... alleen het raakt me tot in het diepst van mijn wezen 'dat alles in het leven haar aan komt waaien' en dat ik vanaf m'n jeugd toch al de nodige tegenslagen voor de kiezen krijg (en echt niet de minste dingen).

 

Tegelijkertijd vind ik het vreselijk van mezelf dat ik haar daarom het zwanger zijn minder zou gunnen o.i.d. Het botst nogal tussen mijn verstand en mijn gevoel, zal ik maar zeggen. Ik mag dit van mezelf helemaal niet denken en voelen... Zo ben ik ook niet opgevoed en zo gaan wij niet met elkaar om...

 

 

 

Tja, nogmaals: ik ben blij dat ik nu toch de stap heb gezet om ondersteuning te zoeken bij iemand die ik vertrouw en waar ik ook deze kant van mezelf (die ik veroordeel) durf te laten zien (en nu dus ook hier). 't Is me zo'n worsteling... Benieuwd wanneer ik me weer écht mezelf voel/ook deze kanten van mezelf kan accepteren.

 

 

 

Heel verhaal, maar nu ben ik het tenminste ook even kwijt weer... Hartje gelucht (diepe zucht). Succes mijnbaby en kijk wat voor jou helpt/ondersteunt!

Posted

Zoals jij zegt, ik ben ook zo niet opgevoed en gun iedereen alles, maar in dit geval is het gewoon heel moeilijk, gezien ik een heel traject moet ondergaan en de kans op zwangerschap aan het einde van de trein reis is KLEIN... dat terwijl andere zo Pats boem zwanger zijn... Blijft moeilijk en zeker omdat je het natuurlijk zo graag wil.....

 

 

 

Gelukkig herken je je zelf in mij...

Posted

Oh meiden dit is zo herkenbaar. De grote babyboom in je omgeving. Het afvragen waarom wij nou niet...Telkens weer die teleurstelling.

 

In de periode dat wij aan het proberen zijn zwanger te worden ben ik twee keer tante geworden, de derde is op komst. Dat vreet aan je. Twee collega's zijn net met zwangerschapsverlof terwijl ik door mijn vele afwezigheid na de ivf mijn functie kwijt ben. En dan toch optimistisch blijven. Want we hebben toch nog kansen... grrrr.... :crafty:

 

 

 

Vanaf het moment dat we de medische molen inrolden ben ik emotioneel ingestort. Heb in m'n leven niet zoveel gejankt als het afgelopen jaar. Na de mislukte icsi ben ik naar een psychologe gegaan. Dit heeft me enorm goed geholpen. Zwanger worden en ivf zijn voor mij nog wel het belangrijkste en 'beheersen' mijn leven, maar dat is nu wel mijn eigen keus en niet meer iets wat me overkomt en waar ik geen controle over heb. Wat mij betreft is die hulp echt aan te raden.

 

 

 

En mijnbaby, verdriet hebben, kwaad zijn om een mislukte ivf vind ik geen 'slecht omgaan met tegenslagen'. Mijn psychologe vergeleek het met een sterfgeval. Je verliest iets dat je dierbaar is en je moet al die fases van rouw door. En dat kost tijd. Neem die tijd voor jezelf, het is niet niks waar je mee bezig bent!!

 

 

 

 

 

Dikke knuffel,

 

Henne

Posted

Hallo,

 

ik zit ook alweer met tranen achter mijn scherm want dit is zo herkenbaar. Daarom hebben wij nu ook die pauze ingelast. Je moet jezelf de kans komen om op adem te komen en je verdriet / woede te verwerken.

 

Ikzelf probeer op verschillende manieren. Ik ging al voor ik starten naar een therapeut (psycholoog) en dat doet nog steeds wonderen. Ik schrijf in een dagboekje wat emoties losmaakt en ze ook beter ordent in mijn hoofd. En 12/1 starten we met acupunctuur.

 

Je moet jezelf de kans geven om te ontspanenn maar ook de kans geven om meer dan anders te nemen. Je moet niet altijd maar geven. Ik weet dat ik energie, aandacht liefde opzuig als een spons nu van familie, vrienden... en ik geef minder omdat ik gewoon geen energie heb en ik eigenlijk vind dat niemand dezelfde problemen heeft als ik. Dat is natuurlijk niet zo maar zo zit het wel in mijn hoofd nu. Echte lieve vrienden die vinden dat niet erg, die begrijpen dat en gaan onvermoeibaar door met luisteren en knuffelen. Ik heb hen allemaal een speciale kerstkaart gestuurd om hen te bedanken voor hun steun, ik kan het hen moeilijker zeggen want dan ween ik tranen met tuiten :)

 

 

 

Rondom ons is er ook een ware babyboom en de ene kan ik al makkelijker af dan de andere, ik gun het iedereen maar het is heel erg moeilijk.

 

 

 

probeer in de komende dagen (feestdagen) te genieten, drink je nog eens lazarus en eet je buikje rond, verwen jezelf en anderen met extra cadeautjes en zet de mensen die er altijd zijn in de bloemen, pak ze eens vast. Verwen jezelf en je partner ook want er komen nog moeilijke momenten.

 

 

 

PFF het is moeilijk en ik weet dat weinig dingen helpen maar we moeten erdoor hé meisjes, niet opgeven en doorgaan want ooit worden we beloond hé. zoals al vaak gezegd hier 2009 wordt ons jaar, onze babyboom

Posted

Hoi meiden,

 

wat een herkenbare en mooie en eerlijke verhalen! Ik loop al een tijd met het plan om een psycholoog te zoeken, maar dan gaat het weer een tijdje goed, en als het slecht gaat heb ik geen behoefte aan een psycholoog... ik voel zo dat mijn oude vrolijke, onbezorgde meisjeskant vol deuken en scheuren zit en ik vind het heel moeilijk om dat te accepteren. ik ben bang om een verbitterde taart te worden. Eens zo dol op kinderen, maar uit zelfbescherming minder en minder.

 

bij mij om me heen zijn ook heel veel mensen zwanger en ik gun het ze, natuurlijk, het zou wreed zijn als dat niet zo was, maar toch vind ik het makkelijker om te gaan met hun tegenslagen dan met hun geluk. puur omdat ik het mezelf het meeste gun. dat is misschien niet heel erg raar, maar wel de eerste keer dat het mij overkomt. Ik ben hoogstens jaloers geweest als er een knap meisje met mijn vriend stond te praten.

 

het schrijven van mijn blog helpt wel heel veel en ik merk dat anderen veel makkelijker kunnen reageren omdat ze me beter begrijpen.

 

En ook ik kan het niet opbrengen om tegen een zwangere vriendin oprecht blij te blijven. Ik houd het even vol, maar al snel breek ik en dan gaat het weer over mij, wat ook weer niet oke is. En niet oprecht zijn kan ik niet, en wil ik niet. dus blijft mailcontact en kaartjes over.

 

Tja, en al kun je jezelf eroverheen zetten, dan gaat het bij al mijn vriendinnen toch het liefst over voeding, luiers, gewicht van de kinderen. En daar kan ik toch echt niet enthousiast over meepraten.

 

Ik hou me vast dat alles ergens goed voor moet zijn. En ik ga straks even googlen naar een psycholoog.

 

meiden, bedankt!

 

x mamalou

Posted

Hi mamalou, ik vroeg me al af hoe het met jou gaat...

 

Dat van die meisjeskant dat is zo ontzettend waar maar ook zo moeilijk om uit te leggen. Vrijdag gaan mijn man en ik naar een feestje van zijn werk, lekker eten en daarna dansen. Weet je wat voor een eeuwigheid dat geleden is... ik heb zelfs een beetje gezonde zenuwen. Maar het is zo moelijk om zo'n onbezonnen dingen te doen. Gisteren ging ik naar een juwelenparty en al die vrouwen daar hebben kinderen, tuurlijk praten ze erover en ik sta daar met die ongelooflijke leegte binnenin dat is echt niet fijn.

 

 

 

 

 

Mamalou, ik weet dat het moeilijk is maar probeer een psycholoog aangeraden te krijgen. ze zijn niet allemaal goed. misschien via je huisarts/gyneacoloog...

Posted

hey sofie!

 

ik ben net bij de dokter geweest om een afspraak te maken. ik reed in de buurt en ik had de bakfiets vol kinderen, maar ik dacht 'bellen komt er ook niet van' dus ben ik toch maar naar binnen gegaan. vrijdag 9 uur. bedankt voor het zetje :)

Posted

Hi,

 

 

 

heel goed, wat super! Ik hoop dat je er iets aan hebt. Bij mij weet hij de juiste knopjes, de juiste vragen, waardoor ik altijd denk "ah ja zo zit het", en dan kom ik helemaal los, alles valt op zijn plaats. Hij geeft ook altijd zo'n objectieve visie waardoor dingen in perspectief komen.

 

 

 

Ik hoop dat het voor jou echt wat wordt!

Posted

Hoi allemaal

 

Het is inderdaad zo herkenbaar. Iedereen om je heen zwanger,gewenst of ongewenst.

 

Mijn beste vriendin is afgelopen maand bevallen van haar tweede kindje haar zus is nu zwanger. En ik gun het haar van harte maar mij doet het toch zo een pijn.

 

Mijn man en ik wachten nu al twee maanden op een oproep voor tese en ik zit er momenteel werkelijk doorheen.

 

Ik voel niks meer alleen boosheid en verdriet ik heb nergens zin in.

 

Ik kan gewoon even niet meer. Het idee dat je al lang en breed een kindje had kunnen hebben. Ik heb een dochter van 5 uit een eerdere relatie en dan sta ik op het schoolplein en dan zie je al die zwangere moeders of net geboren baby's.

 

En de brutaliteit van mensen soms dan wordt er tegen me gezegd ja maar je hebt er toch al 1.

 

Ja ik heb er 1 en daar ben ik dol gelukkig mee maar sinds de dag van haar geboorte ,nou ja iets later nadat ik geen pijn meer had,heb ik al dat ik nog een tweede kindje wil.En nu heb ik de man van mijn dromen gevonden,nee hoor heb ik er een zonder zaadleiders. Ik wil mijn gezin compleet hebben.

 

Ik had graag gehad dat mijn kinderen niet teveel leeftijd veschil hadden maar dat gaat helaas niet meer lukken. Of er wordt gezegd je bent nog jong (23 jaar) je heb nog alle tijd. Nee dat heb ik niet. Het onbegrip van mensen dat kan ik niet uitstaan.Ik kan helaas momenteel heel weinig uitstaan. Maar ik weet niet of het ook herkenbaar is voor andere stellen dat je op een gegeven moment op het punt komt dat je de handdoek in de ring wil gooien. Ik zal het niet doen want dan zal ik altijd spijt hebben maar het breekt me gewoon zo op dat ik zoveel moeite moet doen om zwanger te worden terwijl de grootste junk zelfs een kind kan maken. En dan die mensen die hun baby voor dood achterlaten zoals pas in het nieuws. Er zijn genoeg mensen die zo een kindje een thuis hadden kunnen geven. Zo nu stop ik,ik heb in ieder geval mijn hart een beetje kunnen luchten.

Posted

Marchan af en toe een time out is toch begrijpelijk? Ja, voor ons dan, want de meeste mensen begrijpen er niks van. Idioot om te zeggen: je hebt er toch al één. Zouden we eens tegen stellen moeten zeggen die spontaan zwanger zijn van een tweede (of derde). Goh? Waarom eigenlijk? Je hebt er toch al eentje? Tsss..... Alsof je geen wensen mag hebben omdat het toevallig niet spontaan gaat.

 

 

 

Vervelend ook dat jullie al twee maanden zitten te wachten. Dat maakt je zo machteloos, die afhankelijkheid van schema's en planningen terwijl je al zo lang bezig bent. Geduld raakt ook een keer op natuurlijk.

 

 

 

Ik hoop voor jullie dat de oproep snel komt. En hier je hart luchten helpt gelukkig goed. Moet trouwens zeggen dat ik dat ook steeds vaker in het 'echte leven' doe. Domme opmerkingen worden beantwoord met botheid. Misschien kinderachtig of onaardig, maar mensen mogen van mij echt wel merken hoeveel pijn dit alles doet en hoeveel impact het heeft op je leven!

 

 

 

Mamalou hartstikke goed dat je een afspraak hebt gemaakt! Het is even een stap, maar het helpt echt.

 

 

 

Allemaal superveel sterkte en vooral succes.

 

Henne

Posted

Het is en het blijft moeilijk, soms wil je het even van je af zetten maar dan loop je weer ergens en omdat je er zo mee bezig bent zie je alleen maar moeders met Babys en zwangere vrouwen....

 

 

 

Ik geef het nog een poging in jan en hoop dan op meer suc6...

 

 

 

Ps ik ben nog niet ongesteld geweest, vaag he... alleen heel heeeel klein beetje bloed bij het afvegen... ik moet een zwangerschap test doen van het ziekenhuis, maar goed komt toch niks uit want 1 eileider die ergens zit doet het niet is mij ooit verteld en ik heb ook nooit de pil geslikt en ben nooit zwanger geweest....

 

 

 

Hoop dat het er dan wel best uitziet en dan mijn baarmoederslijm niet te dik is al ik moet beginnen.... echt apart...

Posted

Hahaha wie weet, uit eigen ervaring weet ik al voor 99% dat het niks is.... 1 eileider is verwijderd omdat die vast zat aan een Cyste, en 1 was onvindbaar en zat volgens de Gyno ergens achter en kan zijn werk helaas niet meer doen... baal baal.....

 

 

 

Maar gelukkig hebben we daarom ook gewoon de mogelijkheid om IVF te doen!!!

 

 

 

Heb je zin in je volgende poging mamalou? Ik vind het behoorlijk en en benauwend weer een maand spuiten en al die ziekenhuis date s.... hahah

Posted

Dat is toch het fijne van dit forum, hé?!

 

1 Iemand begint haar hart te luchten en vervolgens is het één en al herkenbaarheid en 0,0 veroordeling... Doet me goed om dit nu weer terug te lezen.

 

 

 

Fijn dat jij ook wat ondersteuning voor jezelf geregeld hebt, Mamalou!

Posted

lieve meiden,

 

 

 

he ik begin al weer vroeg met de tranen vandaag !! hahah

 

 

 

ik denk dat iedereen die dit traject bewandeld zich wel ongeveer hetzelfde voelt. Afgelopen maandag ben ik tante geworden van een zoontje van mn zwager en schoonzus, en hoe blij ik ook voor hun ben. Het benadrukt nogmaals dat wij nog steeds geen kindje hebben.

 

 

 

Ik vind het heel erg moeilijk, vooral als ik mn schoonzus met de baby zie. Zo iets natuurlijks, en zo mooi, waarom wij niet.

 

 

 

Ik weet niet of het ooit makkelijker wordt, maar momenteel heb ik het erg zwaar. Het zal wel in de lucht zitten die babyboom want hier in mn omgeving is het ook raak.

 

 

 

Ik probeer er niet over na te denken en alleen maar vooruit te kijken naar onze volgende poging, en hopen op iets positiefs.

 

 

 

Ik wens jullie allemaal heel veel kracht en moed !!!!! En een tip van mn magnetiseur:

 

 

 

Probeer hoe dan ook van je lichaam te houden en wees er lief voor, het moet het huisje worden van je baby, dus wees positief en leef positief, en creeër een perfecte en gezonde basis, meer kun je niet doen, de rest is aan god !!

Posted

hoi meiden,

 

nou, mijn ochtend begon ook met tranen! ik ging naar de huisarts voor een doorverwijzing en voor ik het wist gingen mijn lippen trillen. het gaat heus wel goed met me hoor, maarja, als je er serieus naar gaat kijken word ik er wel een beetje verdrietig van. ik probeer alles altijd maar van de positieve kant te bekijken, maar misschien moet ik ook maar eens die andere kant aandacht geven. en dat vind ik eng. bang dat ik instort en alleen maar zwarte kleren wil dragen ofzo....

 

 

 

verder heb ik onwijze zin om verder te gaan met IVF. Ik wil nu gewoon moeder worden. Ik wil ook echo's laten zien en een bolle buik van een baby. eindelijk kan ik mijn jurkjes dragen en mogen mensen vragen of ik zwanger ben. ik wil rompertjes kopen, de kinderkamer inrichten voor ons eigen kind. prakjes maken, troosten, tutten, praten over gewicht, voeding, slaapjes en het oprecht interessant vinden!

 

ik vind die levensles wel weer mooi geweest, ik snap nu het leed als je moeilijk of geen kinderen krijgt, ik weet dat er een moedergevoel is waar je niet omheen kunt en misschien wel mijn belangrijkste les: IVF is zo onnatuurlijk nog niet. Ik ben blij dat er iets is uitgevonden zoals IVF en dat ik daar gebruik van mag maken.

 

en ik ben ook heel blij met dit forum, met jullie. waar je zo lang als je wilt door kan gaan over problemen, onzekerheden, twijfels en dat er altijd wel iemand is die dat snapt en het ook zo ervaart.

 

misschien ga ik toch maar wel een kerstboom kopen.....

 

 

 

mamalou

Posted

Lieve schat,

 

 

 

Jij gaat gewoon een kerstboom kopen, je versiert hem mooi en je gaat ervan genieten.

 

We mogen gelukkig weer verder met IVF en zijn wat dat betreft gezegend. Ik denk maar zo er zijn ook stellen die dit niet (meer) kunnen.

 

Dus beentjes eronder (misschien wel verhuld in een mooie panty) leuk rokje/broekje etc. Lekker koken vanavond of dit weekend/uit eten.

 

Lekker rollebollen in bed (moeten toch blijven oefenen). Maar vooral genieten van elkaar!!!!

 

En wie weet zijn wij volgend jaar al mama met de kerst!

 

 

 

Makkelijker gezegd dan gedaan maar mij helpen dit soort dingen wel.

 

 

 

Een hele dikke knuffel!

 

Vanessa

Posted

lap alweer traantjes... meisjes toch

 

Mamalou, haal gewoon die kerstboom :) versier je huis en geniet !

 

En dat van die andere kant... er is niks mis mee hoor. Dat is heel moeilijk om toe te laten hé. Ik heb erg lang dat probleem gehad niet door kinderwens maar ervoor en op een gegeven moment moet je het toelaten, al het verdriet. Ik ben toen volledig ingestort en uiteindelijk kan dat geen kwaad daarna voel je je beter, ben je een zachter mens en je moet gewoon een veilige cocon rond je hebben, je partner en een paar vrienden en dan laat je het gewoon komen.

 

Probeer eens :) je bent niet oneindig sterk hé.

 

 

 

Dikke knuffel voor jullie allemaal

Posted

Hallo,

 

 

 

Na mijn erste mislukte IVF poging heb ik een beetje afstand genomen van de forum. Ik had nergens zin in, ik had alleen maar zelf medelijding. De vraag WAAROM NOU IK draaide dag een nacht in mijn hoofd. Daarom ben ik erg blij met deze onderwerp .Zelf durfde ik niet opstarten maar alles wat hier al gezegd is heel herkenbaar.

 

 

 

Wat ik nog hier toe kan voegen de extra pijn als je partner al een kind heeft. Want jij kan zwangere vriendinnen ontlopen en jij kan even leuk doen bij zwangere buurvrouw of collega maar jij kan niet wegrennen als het kind is in je eigen huis.

 

Ik zie mijn vriend stralen en gelukkig als hij zijn zoon mag gaan halen. En ik zie ze op de bank zitten knuffelen en in bed in elkaars arm te slapen en dat is een ware marteling! Dan besef je je eigen leegte en verlang je naar je kind nog 100x meer. Dan weet je je plek niet in deze harmonie.

 

 

 

Ik heb best een goede relatie met de zoon van mijn vriend. Soms kan ik mijn moeder instic lekker bij hem kwijt, samen spelen ,samen pannenkoek bakken, zorgen dat hij warm aangekleed op straat gaat. Ik kan doen alsof....maar hij is het niet en zal nooit worden.

 

Ik ben vreselijk jeloers op de ex van mijn vriend. Het doet me zo veel verdriet dat hij de WONDER met een andere vrouw heeft beleeft

 

 

 

Gelukkig mijn lieve vriend begrijp mij. Ik kan alles tegen hem zeggen ook mijn minder aardig gedachten,hij is mijn grootste steun en hij wilt net zo graag een baby als ik maar moch het niet gebeuren het is geen ramp voor hem. Hij is al "done" .Hij weet hoe dat voelt. Hij kent de onvoorwaardelijke liefde al.

 

 

 

Ik ben eigenlijk benieuwd of nog iemand ervaring heeft met kind van partner. Met name kleine kinderen want een iets groter kind is een stuk makkelijker in dit geval.

 

 

 

Ik heb vaak vreselijke gedachten waarvoor ik me eigen moet schamen maar ik doe het niet meer. Ik ben niet meer mezelf.....

 

 

 

IK WIL MOEDE WORDEN!!!:BangHead:

Posted

Hallo,

 

 

 

Na mijn erste mislukte IVF poging heb ik een beetje afstand genomen van de forum. Ik had nergens zin in, ik had alleen maar zelf medelijding. De vraag WAAROM NOU IK draaide dag een nacht in mijn hoofd. Daarom ben ik erg blij met deze onderwerp .Zelf durfde ik niet opstarten maar alles wat hier al gezegd is heel herkenbaar.

 

 

 

Wat ik nog hier toe kan voegen de extra pijn als je partner al een kind heeft. Want jij kan zwangere vriendinnen ontlopen en jij kan even leuk doen bij zwangere buurvrouw of collega maar jij kan niet wegrennen als het kind is in je eigen huis.

 

Ik zie mijn vriend stralen en gelukkig als hij zijn zoon mag gaan halen. En ik zie ze op de bank zitten knuffelen en in bed in elkaars arm te slapen en dat is een ware marteling! Dan besef je je eigen leegte en verlang je naar je kind nog 100x meer. Dan weet je je plek niet in deze harmonie.

 

 

 

Ik heb best een goede relatie met de zoon van mijn vriend. Soms kan ik mijn moeder instic lekker bij hem kwijt, samen spelen ,samen pannenkoek bakken, zorgen dat hij warm aangekleed op straat gaat. Ik kan doen alsof....maar hij is het niet en zal nooit worden.

 

Ik ben vreselijk jeloers op de ex van mijn vriend. Het doet me zo veel verdriet dat hij de WONDER met een andere vrouw heeft beleeft

 

 

 

Gelukkig mijn lieve vriend begrijp mij. Ik kan alles tegen hem zeggen ook mijn minder aardig gedachten,hij is mijn grootste steun en hij wilt net zo graag een baby als ik maar moch het niet gebeuren het is geen ramp voor hem. Hij is al "done" .Hij weet hoe dat voelt. Hij kent de onvoorwaardelijke liefde al.

 

 

 

Ik ben eigenlijk benieuwd of nog iemand ervaring heeft met kind van partner. Met name kleine kinderen want een iets groter kind vind ik een stuk makkelijker in dit geval.

 

 

 

Ik heb vaak vreselijke gedachten waarvoor ik me eigen moet schamen maar ik doe het niet meer. Ik ben niet meer mezelf.....

 

 

 

IK WIL MOEDER WORDEN!!!

Posted

Goeiemorgen,

 

 

 

Ik was van de week 3 dagen overtijd en het is heel stom omdat je weet dat ik in theorie echt niet zou kunnen maar toch krijg je de hoop dat er inderdaad een wonder is gebeurd. Ik ben namelijk nooit overtijd heb een hele regelmatige cyclus.

 

Maar helaas gaat de stress nu ook mijn cyclus in de war gooien.

 

Maar het is zo raar om toch hoop te krijgen.

Posted

Marchan ik heb eens staan testen in een maand dat we niet eens echt sex hadden gehad rond m'n ovulatie. Ik wist 100% zeker dat het niet kon, maar die stiekeme valse hoop, dat rottige stemmetje 'misschien misschien' ergens in je achterhoofd... Gek he, dat hoop je nuchtere verstand zelfs overstemt. Je hoopt zo op een wonder, zelfs als het reeel gezien echt onmogelijk is.

 

 

 

Kris ik kan me voorstellen dat het heel zwaar is om dit zo mee te maken. Mijn vriend heeft geen kinderen dus ik kan niet mijn ervaring met je delen. Ik weet wel dat ik het met oppassen op onze neefjes al zwaar heb. Vanmiddag nog, mijn vriend met die twee knulletjes de kerstboom aan het versieren. De jongste van 1,5 die mij gelijk maar 'mamma' noemt voor het gemak. We genieten, maar zijn na die tijd echt emotioneel gesloopt. Het enige wat je dan nog kan denken is: dit wil ik ook!!

 

Schaam je in ieder geval nooit voor gedachten.....het zijn maar gedachten, daarmee doe je verder niemand kwaad. Zolang je je voor je gedrag niet hoeft te schamen staat denken vrij!

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.



  • Posts

    • Hallo, Wij hebben onlangs een eerste poging ICSI gedaan. We hadden in totaal 13 eitjes die geïnjecteerd zijn. Hier zijn helaas geen bevruchtingen uitgekomen.  Uit het onderzoek is ook niets raars gekomen, geen afwijkende eicellen of zaadcellen.  Nu willen we niet hetzelfde riedeltje nog eens doen zonder verder onderzoek.  We hebben onze zinnen gezet op Gent. Daar schijnen ze meer onderzoek te doen.  Zijn er meer mensen die geen bevruchtingen hebben gehad na een - in principe - succesvol ICSI traject tot dan toe? En wat zijn jullie vervolgstappen?   
    • Hai @Ele   Wij zijn eind 2020 gestart met ivf. Eerste poging hadden ivf gehad en daar kwam helaas helemaal embryovorming. 2de ronde icsi gedaan hier 6 embryo's 1 terug geplaatst, geen succes. 1 was sterk genoeg om ingevroren te worden dus deze in mijn natuurlijk cyclus mogen terug plaats. Hier van zwanger geworden maar helaas een vroege miskraam. Bij de 3de rond niets in de vriezer maar 2 laten terugplaatsen en hieruit is onze zoon Noah geboren. Hij is nu net 1 geworden. Door ziekte van mijn man besloten snel weer de volgende ronde ivf in te gaan nu hij nog zo gezond mogelijk is. Eerste punctie zit er weer aan te komen en moet zeggen dat ik hem best wel weer knijp. Vond de vorige rondes zwaar maar met z'n lief klein mannetje erbij is het er niet makkelijker op. Hoe ervaar jij dat met een dochter van bijna 3?
    • Hoi! Ik ben 40 en voor het eerst bezig met ICSI in UZ Brussel. 3 jaar geleden 6 IUI pogingen gehad in een Nederlands ziekenhuis zonder resultaat. Ik heb afgelopen dinsdag mijn eicelpunctie gehad met 4 eitjes als resultaat. We zijn nu uiteraard in spanning aan het wachten op nieuws. Over 5 dagen worden we pas gebeld door de arts met het nieuws hoeveel embryo's de vriezer ingaan. Als er intussen iets mis zou gaan dan worden we eerder gebeld. De reden dat ik deze cyclus geen terugplaatsing kan hebben is omdat ze hebben ontdekt tijdens de punctie dat ik een poliep heb in mijn baarmoeder. Die moet eerst verwijderd worden voor ze een terugplaatsing kunnen doen. Logisch maar toch was het wel even balen!  Ik zou het leuk vinden om ervaringen te delen met lotgenoten. Hoe gingen jullie bvb om met de wachtperiodes,wat waren jullie ervaringen met de hormonen,de punctie etc... Lieve groetjes, Nathalie 
    • Hi @Aisiya, Ik begin binnenkort met mijn tweede ronde IVF/ICSI! En ik ben 42... 🙂 Ben jij al begonnen of begin je ook binnenkort?  Ik heb mijn eerste ICSI behandeling gedaan 4 jaar geleden, met als resultaat een hele mooi dochter van nu bijna 3 jaar.  Toen heb ik veel steun gehad aan deze forum, en om verhalen te delen en lezen van andere die hetzelfde meemaken.  Het lijkt mij fijn om elkaar te ondersteunen! 
    • Ik begin binnenkort voor de tweede keer met IVF ./ ICSI en ik ben benieuwd of er andere zijn die ook beginnen of net zijn begonnen?  Ik heb 4 jaar geleden mijn eerst ICSI ronde gehad, met de resultaat een hele mooie dochter van bijna 3. 
  • Topics

×
×
  • Create New...

Important Information

Terms of Use