de pijn van 'tante' worden ....

[Guest Butterfly]

Lieve mensen,

 

 

 

Ik wist even zo gauw niet waar ik dit kon plaatsen dus doe het maar even in de babbelhoek.

 

En eigenlijk weet ik geeneens waar ik moet beginnen !!

 

 

 

Sommigen van jullie hebben misschien gelezen dat we deze week een definitieve uitslag hebben gekregen van onvruchtbaarheid bij mijn man.

 

Nu wisten we al ruim 10 jaar dat zijn zaad niet van goede kwaliteit is maar hebben er in 1998 toch een icsi poging mee mogen doen die niet was gelukt.

 

 

 

Het wrange destijds was het volgende; mijn zus (5 jaar ouder) is op jonge leeftijd getrouwd met een man waarvan ze wist dat hij was gesteriliseerd. Hij had kinderen uit een eerder huwelijk en was 18 jaar ouder dan zij en geen kinderwens meer. Dit wist ze en is ze mee ingestemd.

 

Na 7 jaar toen zij 30 was en wij midden in de IVF behandeling zaten is zij vreemd gegaan en is daarvan BEWUST zwanger geraakt.

 

Ze deelde mij haar zwangerschap als laatste in de familie mee toen ze drie maanden was en wij midden in de MM zaten. Wat een keiharde knal was dat zeg ! Je eigen grote zus, waarvan je weet dat ze heeft gekozen voor een man die haar geen kinderen meer zou gaan geven, waarvan je steun verwacht tijdens je eigen verdrietige proces. Die schoffelt je dan even onderuit door bewust zwanger te worden uit een 'overspel' situatie. Toen ik haar destijds vroeg; waarom ? Toen zei ze dat haar kinderwens toch wel heel groot was (hier had ze nooit met iemand over gepraat).

 

Het was een moeilijke tijd en op het moment dat ik elke dag een hormoonspuit zette, beviel zij van haar eerste kind bij de man waar ze ook zwanger van was geraakt (ze was dus gaan scheiden). Ergens was ik toch een trotse tante en ik wilde het enorm graag met haar delen ... ik vond het ook wel zielig voor haar dat ze zo lang had gezwegen over haar kinderwens, dus ik was mild en dacht; nou ja, ik gun het haar ook want ik weet hoe graag we het zelf willen.

 

 

 

De baby was een jongen, een liefje, en ik was gek met hem. Mijn zus wilde graag weer gaan werken en ik zei; nou dan breng je hem toch bij mij ? Dan kan jij lekker werken en ik kan lekker aantutten. Heerlijk toch .. bij je eigen zus, beter kan niet !

 

In eerste instantie vond ze dat wel leuk, maar toen ze twee keer naar het werk was geweest draaide ze het terug. Ze wilde niet dat haar zoon zijn eerste stapjes bij mij zou gaan zetten, of zijn eerste woordjes bij mij zou spreken. Ze was bang voor de band die IK zou krijgen met hem.

 

Dus ik mocht niet meer oppassen en na 8 maanden is ze met die nieuwe vriend en het kindje naar de andere kant van het land verhuisd.

 

Hier heeft ze tien jaar gewoond (tien jaar ellende, heimwee, niet met schoonfamilie kunnen opschieten enz.) en in die jaren is er bij die man waarmee ze inmiddels was gaan trouwen, ook nog een kind bij gekomen waarvan ze altijd had gezegd; ik doe het voor hem, want ik had mijn handen al vol aan 1-tje ! Dat was dus best hard om te horen, als je zelf heel graag een kind wil.

 

 

 

De icsi poging was intussen bij ons mislukt. We waren er helemaal kapot van en ik ben in een diep diep dal beland. Ik wou gewoon niet meer leven zelfs ! Hiervoor ben ik drie jaar in therapie geweest. We waren er absoluut niet aan toe om verder te gaan met de behandelingen. Eer ik weer een beetje op de rit was en het leven weer zag zitten was ik 32 en toen had ik zoiets van; we hebben nu zoveel ellende achter de rug, we gaan eerst nu eens genieten ! En dat hebben we ook gedaan.

 

 

 

Vorig jaar kwam de wens en de eventuele mogelijkheid toch weer boven drijven. Nu kan het tenslotte nog gezien mijn leeftijd, dachten we.

 

 

 

Mijn zus was toevallig vorig jaar ook terug naar hier komen wonen met man en kinderen maar haar huwelijk liep daarna binnen 4 weken op een scheiding uit, het had al die tijd al niet goed gezeten. Ellende, huilen, ellende, wij vingen haar weer mee op .. en de kinderen natuurlijk, terwijl haar man haar liet zitten en met een andere vrouw vandoor ging. In de zomer trekt ze het niet meer en wil de kinderen weg doen ! Ze kan ze niet aan en wil ze niet meer. Wij met stomheid geslagen !

 

Zuslief leert intussen in de zomer weeeeeer een nieuwe man kennen; ze zegt tegen me; het is niet mijn type maar ach, dan heb ik ook eens een verzetje. Ik ga gewoon lekker met hem uit.

 

Nou na dat eerste weekend kwam ze ons vertellen dat ze toch een relatie met hem wilde. Afin, moet ze zelf weten, haar leven.

 

 

 

Wij, man en ik, inmiddels 36 en 39 .. gaan onze kinderwens nog een kans geven. Ik licht mijn familie incl. zus, daar keurig over in. Ze begint te huilen en zegt; dat zou het mooiste cadeau zijn voor mij voor dit jaar !

 

Inmiddels blijft ze zelf aanmodderen met die nieuwe kerel van dr en krijg ik ter ore, dat deze kerel een kinderwens heeft en nog nooit vader is geworden omdat de vrouw uit zijn 23 jarig huwelijk, waarvan hij nu 3 jaar gescheiden is, nooit kinderen wilde. Ik hou mijn hart vast bij deze info en denk; ownee he, als mijn zus (inmiddels 41) maar niet zo 'dom' is om weer dezelfde fout te maken als toen ... een kind maken met een man die je amper kent, omdat die man dat wil (net als met haar tweede die ze eigenlijk niet wilde maar het voor hem deed).

 

Ik dring de gedachte snel weg ... en concentreer me op ons eigen proces.

 

 

 

Deze week kregen we definitief te horen .. mannetje is onvruchtbaar.

 

Ik zit gister bij mijn ouders en praat met mijn moeder over de donoroptie maar dat ik ook een beetje 'haast-gevoel' heb ivm mijn leeftijd (36).

 

Ze begint te huilen en zegt; meid maak je daar nou niet zo druk om, je kan nog wel 5-6 jaar vooruit.

 

De maat is vol bij mij; waarom huilt mijn moeder zoveel de laatste tijd en waarom maakt ze deze opmerking .. ik ben natuurlijk niet helemaal achterlijk.

 

Ik zeg ; mam, vertel nou eens wat er is, ... ze noemt de naam van mijn zus; ik zeg; oneee he, is ze zwanger ?!

 

Ze zegt ; ja, ongeveer 8 weken van die nieuwe man.

 

 

 

:cussing::cussing::cussing::cussing::cussing::cussing:

 

 

 

 

 

Ik zak door mijn stoel van ellende ! Wat doet dit pijn ! Ze flikt het me gewoon weer !!! Net als toen, 10 jaar geleden .. wij midden in die malle molen en zij binnen 3 maanden bewust zwanger.

 

Nu gebeurd het weer !! Wij in de molen; ik vertel het haar in Januari dit jaar en ook hoe kwetsend het ik de vorige keer heb gevonden dat zij wel zwanger raakt op zo'n absurde manier, juist toen wij zo intensief bezig waren met icsi

 

En zij; in Febr. dit jaar zwanger geraakt; bewust op haar 41e (bijna 42) van haar 3e kind bij een man die ze nog geen 6 maanden kent, terwijl ze haar 2e kind eigenlijk niet eens zelf wilde.

 

Ik hoor van moeder dat ze het weeeeeer voor die man doet, dat zij eigenlijk een sterilisatie wou maar dat die nieuwe vriend zijn kinderwens heeeeel groot is en dat ze het daarom doet.

 

Ook (LET OP) vindt ze dat ze een fout heeft gemaakt door haar 1e bij mij weg te houden en op te eisen voor zichzelf, door niet met me te delen en ze hoopt nu dat ze het goed kan maken en mij een 2e kans kan geven om dit met haar te delen !!!!!!

 

 

 

Nou ik zeg tegen mijn moeder; is ze helemaal gestoord geraakt ofzo ?!

 

 

 

IK WIL GEEN 2E KANS OM DEELTIJD TANTE TE ZIJN IK WIL ZELF MOEDER WORDEN !!!!!!!

 

 

 

Ik vind het heel kwetsend en onnadenkend van haar. Officieel mag ik het er nog niet met haar over hebben ... en ik wil ook dat ze het me zelf komt vertellen en niet dat mijn moeder weer de kolen voor haar uit het voor haalt.

 

 

 

Mijn man en ik hebben dus op het slechte nieuws van de onvruchtbaarheid bij onszelf, ook nog eens dit te verwerken gekregen. En dat doet enorm veel pijn !!

 

 

 

Ik hoop dat ik niemand kwets met dit verhaal want het is niet mijn bedoeling om situaties waarin mensen zitten of keuzen die ze maken ze veroordelen.

 

Maar ik ben gewoon zo boos en verdrietig tegelijk dat dit ons weer overkomt in combinatie met een (ondoordachte) zwangerschap van haar kant. En dat ze dan ook nog kan denken dat ik nu blij ga worden en het met haar wil delen !!!!

 

 

 

Sorry ik val gewoon om van zoveel dommigheid en zo weinig inlevingsvermogen van mijn eigen zus !!

 

 

 

Het is een hele lap tekst maar ik moest dit gewoon even kwijt.

 

 

 

:nerves::nerves::violent1::violent1::thmbdn::thmbdn:

[Maatje1980]

oowww meissie toch wat een verhaal!

 

Schrijf maar lekker van je af hoor hier!!!

 

Het is altijd erg vervelend als er iemand in je omgeving zwanger is, maar je eigen zus en zo ongepland!

 

Ik vindt het knap dat je je eigen zo rustig houdt, ik had allang even een fijn "bezoekje" gebracht.

 

 

 

Ik wil je veel sterkte wensen en lucht je hart hier maar lekker!!

 

 

 

Dikke grote knuffel van Daan

[lucky-t]

Ooh Butterfly,

 

 

 

wat een verhaal, je mag best boos zijn en verdrietig. Het is altijd moeilijk om andere vrouwen te zien zwanger raken terwijl het jezelf niet gebeurt, ik heb het ook al meerdere keren meegemaakt. Maar dit is wel heel erg schokking. Soms snap je niet dat zulke mensen nog kinderen mogen krijgen van de goede meneer hierboven.

 

 

 

In mijn familie hebben we ook zoiets fijns, mn oom en tante zijn gaan scheiden en hebben een zoon van 19 en een dochter van 12. Nu wil hij en zij geen van beide voor hun dochter zorgen. Die zoon is mans zat om voor zn eigen te zorgen, al kan hij ook wel wat liefde en aandacht gebruiken, maar dat meisje nog helemaal niet. Nu zorgt dus eigenlijk mn neefje voor zn zusje. Ik vind het gewoon schofterig. Mensen kiezen voor kinderen en dan moeten ze ook hun hele leven er goed voor zorgen en niet alleen even wanneer het hun uitkomt.

 

 

 

Helaas kan ik je niet helpen hier overheen te komen, het is gewoon moeilijk. Jullie weten nog maar net dat jullie kans 'samen' verkeken is. Hebben jullie wel al nagedacht over andere opties. Wij hadden al voor de TESE besloten als het niet goed zou komen dat we voor KID zouden gaan. Want mijn man wilde ook heel graag kinderen en als het dan niet van ons 'samen' kon dan maar zo. Maar die optie moet je ook liggen, voor ons was adoptie geen optie, maar voor sommige mensen is dit een hele goede alternatief. Een nichtje van me heeft ook 2 kindjes uit Columbia geadopteerd en dat gaat super goed en ze zijn dolgelukkig met hun kids.

 

 

 

Ik wens je heel veel sterkte met het verwerken van dit alles, dikke knuffel

[Guest Dani]

Jee wat een verhaal, dit lijkt inderdaad helemaal nergens op en ik snap dan ook heel goed jouw gevoelens hierbij hoor. Ik vind het, net als Daan, erg knap dat je er zo rustig onder blijft want dat had ik niet gekund.

 

 

 

liefs Dani.

[Guest Butterfly]

@maatje; dankjewel ! ik ben zo blij met het begrip hier. Hier zijn mensen die weten hoe elke zwangerschapsaankondiging om je heen voelt, ook al gun je het die ander. En ja, ik had mijn zuslief gisteravond een heeeeel fijn bezoekje willen brengen; ik zei bij mijn ouders thuis; ik wil haar het liefst boven op haar gezicht slaan (ooooh erg he).

 

Maar mijn man, moeder en vader, hebben me daarvan kunnen weerhouden en nu ben ik alleen maar aan het huilen heel de tijd. Pfffffff.

 

 

 

@lucky; ik zie dat bij jullie de Tese is gelukt !

 

Ja wij hebben ook de donoroptie al besproken en we hebben zelfs iemand in onze vriendenkring (echtpaar met kinderen) die donor wil zijn. Hier zijn we serieus mee bezig maar dan nog ben ik wel afwachtend of dat allemaal gaat lukken.

 

Wat een verhaal van jou oom en tante, dat is toch gewoon waardeloos, hoe kunnen ouders dat nou doen !!!!??!!

 

Zulke dingen zijn ook voor ons - ongewenste kinderlozen - nog moeilijker te bevatten !

 

 

 

@dani; thanks, ... echt zo fijn jullie begrip !

 

 

 

Kheb vanmorgen echt alleen maar zitten huilen.

 

En weet je niet eens zozeer omdat we zelf die uitslag hebben gehad want ik weet dat het boek nog niet dicht is maar gewoon omdat mijn eigen zus me hiermee bewust zoveel pijn doet.

 

Want dat had ze tegen mijn moeder gezegd; ik vind het zo moeilijk om te kiezen voor die zwangerschap want ik weet dat ik haar zoveel pijn ga doen. Dus toen ze eenmaal zwanger was, zei mijn moeder gister, zat ze heel hard te huilen bij mijn moeder aan tafel. Ze was helemaal niet blij.

 

Dan denk ik echt bij mezelf; jaaaaaaaaaaaaaaaa hallo, als je weet en hardop uitspreekt dat je je zusje hiermee pijn gaat doen .. dan moet je ook niet janken daarna, dan moet je toch gewoon de consequenties van je keus aanvaarden ?? Of zie ik dat nou verkeerd ?

 

Ze kiest er toch bewust voor dat ze mij pijn doet ?? Of ben ik nou debiel ?

 

 

 

Je gaat zo twijfelen aan jezelf he ?!

 

 

 

pfffffff

[sasje]

wat een verhaal zeg!!!!

 

ik weet niet zo goed wat ik er op moet zeggen maar ik leef super erg met je mee hoeveel ellende kun je als mens aan in een korte tijd??

 

 

 

heel veel sterkte

[Stéphanie]

Dat is nog al wat, wat jij voor je kiezen krijgt Butterfly. Ik kan me je verdriet en frustratie goed voorstellen. Hoe anderen omgaan met wel/niet zwanger worden gaat dan boven je eigen verstand (en die van hen hoogwaarschijnlijk).

 

Ik denk niet dat je zus jou bewust pijn wil doen, ik denk wel dat zij er heel bewust van is dat zij jou op deze manier pijn doet. Wat je zegt; zij is wel degene die de consequenties van haar acties moet accepteren.

 

Haar laten weten wat het met jou/jullie doet lijkt mij niet verkeerd. Ben jij een gedeelte van je frustratie kwijt en het zal voor haar niet als verrassing komen.

 

 

 

Heel veel sterkte!!!!!

 

liefs, Stéphanie

[MarMira]

Jeetje Butterfly, wat een verhaal! Ik kan me voorstellen dat dit je heel veel pijn doet, jouw zus heeft wel op z'n zachtst gezegd een zeeeeer ongelukkige timing zeg!!

 

Terwijl jullie nog aan het bijkomen zijn van het hele moeilijke nieuws...

 

Ik zou niet weten hoe je hier het beste mee om kunt gaan, ik wil je alleen maar heel veel sterkte wensen in deze rotperiode en ik hoop van harte dat zich voor jullie nog een oplossing zal aandienen!!

 

Liefs, MarMira

[Dreamer]

Wat een verhaal meis!

 

Erg he, hoe makkelijk mensen doen over zwanger worden/kinderen krijgen terwijl wij het er zo moeilijk mee hebben.

 

 

 

Zo kwam ik er begin deze maand, via hyves nota bene, achter dat mn schoonzusje zwanger is van de 4e.

 

We wisten niet eens dat ze een vriend had!

 

Ook meteen in de 1e maand zwanger geraakt.

 

Zo oneerlijk, zo oneerlijk.

 

En dan heb ik het maar even niet over de omstandigheden waarin ze leven...

 

 

 

De pijn die het teweeg brengt is heel intens.

 

Vooral de eerste dagen zijn heel heftig.

 

Daarna neemt het gelukkig wel weer iets af.

 

Als de grootste schok eraf is.

 

 

 

Meis, heel veel sterkte met dit er ook nog eens bij!

 

En je weet me te vinden als je nog kidvragen hebt.

 

 

 

Liefs Dreamer

[Hanneke]

Zo dat is echt een hele moeilijke situatie lijkt mij. Zeker gezien het feit dat het je zus is. Als het gewoon een vriendin zou zijn neem je toch veel makkelijker afstand.. Je zus kun je natuurlijk toch een stuk minder makkelijk ontlopen. Veel sterkte hiermee..

[MichelleM]

Oh Butterfly, wat een waardeloze toestand!!!!

 

Zo zie je maar, familie krijg je en kies je niet zelf uit... Ik hoop dat je/jullie eruit komen, maar kies wel voor jezelf hoor! Heel veel sterkte en een hele dikke knuffel,

 

 

 

Michelle

[Claudiaatje]

Butterfly

 

 

 

Wat een moeilijke situatie is dit zeg pooh he!

 

 

 

Gewoon oneerlijk ook hoe makkelijk sommig mensen kinderen krijgen en hoe sommige mensen met kinderen om gaan!

 

Wij die zoveel er voor moeten doen, en natuurlijk hebben we het ervoor over, maar dat maakt het moeilijk als iemand die zo dicht bij je staat zo makkelijk en nochalant met je gevoelens omgaat.

 

Dan kan het niet anders dat je erg boos en verdrietig bent zoals jij nu bent.

 

 

 

Gooi het er maar lekker uit, waarschijnlijk lucht het wel wat op!

 

 

 

Ik hoop van harte voor je dat er een weg is om dit op te lossen of er mee om te gaan.

 

 

 

Wens je dan ook sterkte en succes en idd kies voor jezelf!

 

 

 

liefs Claudia

[Henne]

Tjezus....

 

 

 

Ik vind het een intriest verhaal. Voor jou en je man, maar eerlijk gezegd ook voor je zus. Waar is ze in hemelsnaam mee bezig? Ze verpest op deze manier haar eigen leven, dat van die man en dat van onschuldige kinderen. Inderdaad als het een vriendin zou zijn, dan zou je haar misschien eerder zeggen wat je ervan vindt en eerder afstand nemen. Maar je zus blijft toch je zus...

 

 

 

Ik heb zelf behoorlijk lullige ervaringen met mijn zus en schoonzus, maar die kiezen er tenminste bewust voor om zwanger te worden en zijn blij en gelukkig met hun kids. En op hun manier doen ze dan ook wel hun best om met ons mee te leven. Maar toch...neefjes en nichtjes zijn hartstikke leuk, maar geen vergoeding voor je eigen gemis! Opmerkingen als 'dan wordt je gewoon een hele leuke tante', zijn eigenlijk net zo erg als 'dan neem je toch een hond'.

 

 

 

Meisje, ik kan me voorstellen dat het je enorm veel verdriet doet. Misschien is afstand nemen wel even het beste. Huil maar, praat er met mensen over, krop het niet op en zeg gewoon hoeveel pijn dit jullie doet. Kijk, schoonzussen, zussen, vriendinnen, collega's, buurvrouwen...ze worden allemaal zwanger. En dat kunnen ze moeilijk niet doen omdat het bij ons niet lukt. Maar laat ze het dan in ieder geval wel graag willen. En als zij zich dan in kunnen denken dat het ons best verdriet doet, dan kunnen wij ook nog wel blij voor ze zijn ook. Een kwestie van geven en nemen, inleven in elkaars situatie.

 

 

 

Gelukkig zijn er in jullie omgeving ook mensen die enorm met jullie meeleven en zelfs willen helpen! Hou je aan die gedachte vast.

 

 

 

Sterkte!

 

Henne

[bitch1806]

jee wat heftig zeg om dit zo mee te moeten make.

 

Kan me voorstellen dat je boos, en verdrietig bent.

 

Een kindje zet je niet zomaar even op de wereld en doe je ook niet zomaar even voor je partner, het is gvd geen popje. Kan hier ook ontzettend boos om worden.

 

 

 

Huil maar lekker uit, en niet opkroppen ik vind dat je je zus ook best mag vertellen hoe jij je hieronder voelt.

 

 

 

Hele dikke knuffel

[Dees]

wat een verhaal.. en ik begrijp het echt helemaal.. sommige mensen hebben gewoon niet door wat 'wij' allemaal moeten doorstaan om een kindje op de wereld te zetten! het is allemaal niet eerlijk.

 

 

 

Gelukkig is het ons gegunt om zwanger te zijn na 3x..

 

Bij jullie komt het ook allemaal goed..dat weet ik zeker.. we vechten gewoon door!

 

 

 

Dikke knuffel

 

 

 

Desiree

[Moon74]

Hey Butterfly e.a.: ik schrok gewoon toen ik het onderwerp van deze topic las... Begin maart is onze 2e IVF mislukt en het gaat goed, met mij én met mijn man.

 

'Goed met een rauw- randje, een rouw- randje klopt ook', zo verwoord ik het naar vrienden en collega's.

 

 

 

Hoewel we gekozen hebben voor een lange pauze en dit ook écht goed is voor ons, hoewel we ons goed staande houden en door gaan met ons leven, hoewel... doet het verschrikkelijk veel pijn dat mijn zusje hoogzwanger is.

 

 

 

Altijd als we het vroegen of als het ter sprake kwam gaf ze aan 'er nog niet aan toe te zijn'. Op de dag dat wij onze terugplaatsing van de 1e IVF hadden kwam zij doodleuk vertellen dat ze onverwacht zwanger was (ja, ja, hoezo onverwacht als je stopt met anticonceptie om zwanger te willen raken?). Ze presteerde het toen ook nog doodleuk om ons met uitgestoken hand en 3 dikke klapzoenen te feliciteren en oom en tante te noemen. Wat heeft dat me geraakt die dag.

 

 

 

Zus en zwager hebben nu bedacht dat het geweldig fijn voor ons is om 'oom en tante te worden nu niet lukt om zelf een kind te krijgen'. Dit hebben ze besloten/bedacht nadat 2e IVF tot onze grote teleurstelling niet in een zwangerschap resulteerde. Ze denken eerlijk en oprecht dat het zo werkt en zo voelt en hebben zich letterlijk in deze bewoordingen uitgesproken richting een familielid. Omdat die niet tussen mijn zusje en mij in wil zitten kan ik haar niet confronteren met het feit dat ze dit gezegd heeft. Het is zo confronterend om van zo dichtbij haar zwangerschap mee te maken, wat doet het pijn om te bedenken dat zij over een paar maandjes een baby in haar armen heeft en dat ik er met lege handen bij sta. Me groot moet houden. Genoegen moet nemen met een rol aan de zijlijn. M'n verdriet moet verbergen omdat dit hun vreugde verpest. Dolgelukkig tante moet spelen. Ik kan wel janken nu ik het schrijf. Sorry.

 

Ik gun haar een baby, maar het doet zo'n pijn om zelf geen moeder te zijn/te worden.

 

 

 

Zus en zwager zijn 0,0 % invoelend en alleen maar heel onvolwassen bezig met hun eigen geluk. Zij blij, wij blij... verder vragen ze zich niks af en denken ze niet. (Onze karakters botsen, ook zonder deze situatie altijd al)

 

 

 

Er wordt nu al niet meer aan ons gevraagd hoe het met ons gaat, dat was na 2 of 3 keer vragen uit beleefdheid over. Gesprekken gaan alleen nog maar over de baby, de babyspullen en het aankomende verlof.

 

 

 

Bij mijn ouders net zo: je struikelt over de babyspullen en alle gesprekken gaan over m'n zusje, de zwangerschap en de babyspullen die m'n ouders aan haar geschonken hebben. Met dat laatste heb ik geen moeite, prima!

 

 

 

Opzet van de spullen die m'n zusje kreeg was dat het familiebezit zou blijven; dus als er bij ons volgend jaar toch ook een baby wordt geboren schuiven de spullen door. Hartstikke leuk: aan mij is niet gevraagd of het ook mijn smaak is... dat kan en hoeft nu eigenlijk ook niet, want er is immers geen baby op komst en dat verandert op korte termijn ook niet.

 

Ik heb alleen ook geen zin om (hopelijk ooit) met spullen te zitten die ik niet mooi vind en de aangeschafte spullen zijn echt allemaal in de smaak van m'n zusje gekocht. Ze heeft overal carte blanche in gehad. Absoluut niet de smaak van mijn man en mij; verre van zelfs...

 

 

 

Ik help mijn moeder door 1 x per week boodschappen met haar te halen, zonder hulp lukt haar dat niet (medisch). Na verlof van m'n zusje gaat moeders nu op díe dag oppassen op haar 1e kleinkind. Dat kwam m'n zusje zo het beste uit.

 

 

 

Wat moet ik er mee. Het gaat allemaal onnadenkend en is niet kwaadwillend/bewust om mij pijn te doen, maar het gaat maar door en door en ik heb er zo tabak van op het moment!

 

 

 

Blij met dit topic enne, Butterfly. Ik jank lekker een potje met je mee.

 

Óf ik weet hoe zeer dit doet!!! Jij ook sterkte!

[Britt77]

Grrr@$^%&^%$.... oh wat begrijp ik je boosheid en verdriet goed zeg..... en het dan nog maar niet te hebben over wat de kinderen voor littekens meenemen naar hun volwassenheid.....bah!!!!

 

 

 

Ik heb zo een nichtje die heeft op haar achtiende gepland een zoontje gekregen en een paar jaar later heeft ze hem bij haar ouders gedumpt met het verhaal...ik heb nooit van mijn jeugd kunnen genieten, dus nu is het mijn beurt....misselijkmakend zoiets.... Van jou is alleen veel dichterbij en heftiger dan dit, maar de boosheid die naar bovenkomt als je ziet wat wij allemaal ervoor moeten doen om zo'n mooi wondertje op deze wereld te krijgen en hoe achteloos mensen met hun kinderen omgaan, bah!

 

 

 

(Hoop niet dat ik iemand met bovenstaande beledig ofzo, maar hoe mijn nichtje het heeft gedaan heb ik echt geen woorden voor, te belachelijk voor woorden!)

 

 

 

1 ding staat vast onze kinderen (genetisch eigen of niet) kunnen nooit zeggen dat ze ongewenst waren.....;-))))

 

 

 

Kusz Britt

[Guest Amanda]

vreselijk zeg!!

 

Van jouw verhaal, en de andere ook, staan mijn nekharen overeind..!!

 

 

 

Jeetje, daar zou ik me ook enorm kwaad over maken, de tranen schieten in mijn ogen..

 

 

 

Toen ik in de MMM zat, en nu nog, kan ik hier heel boos en verdrietig om worden!

 

Je (jullie) gevoelens zijn echt heel begrijpelijk.

 

 

 

Ik snap werkelijk niet, wat iemand bezielt als je zoiets doet..

 

Hebben die types geen hersens??

 

 

 

Sterkte Meiden!

[Guest Butterfly]

Lieve lieve lieve meiden, ik zit hier met tranen in mijn ogen om zoveel herkenning en erkenning !

 

Herkenning omdat jullie ten eerste WETEN hoe het voelt en erkenning omdat jullie BEVESTIGEN dat je MAG voelen wat je voelt !!!

 

Ik weet niet waar ik moet beginnen met reageren op jullie, het is net een warm bad waarvan mijn hele huid gaat tintelen.

 

Ook had ik niet verwacht dat mijn verhaal zoveel van jullie raken zou en bezig houdt. Dus een oprecht dankjewel voor jullie reacties en steun, ik zou jullie allemaal wel persoonlijk een knuffel willen geven .. haha, heb spontaan behoefte aan een groepshug ofzo ... lolllll :knuf:

 

 

 

Allereerst moet ik er nog even bij vermelden dat zuslief het (nog) niet zelf heeft verteld. Toen ik vandeweek bij mijn moeder was om ons eigen nieuws te vertellen - wat we opzich nog wel konden dragen hoor, het was niet leuk maar we waren nog vrij positief zo van; we zijn nog niet uitbehandeld en er zijn nog mogelijkheden, ik zat alleen een beetje met mijn leeftijd-haast-gevoel. Toen zei mijn moeder dus; meid maak je nou niet zo druk om je leeftijd; je kan nog wel tot je 42e vooruit (mijn zus is bijna 42). En toen begon ze te huilen. Toen zei ik; wat is er toch allemaal mamma .. zeg het me nou eens want je huilt allemaal zo veel de laatste tijd als we het hier over hebben. Toen noemde ze de naam van mijn zus; en ik zei; ownee he, is ze zwanger van die nieuwe vriend ???? ownee he ?!

 

Tja toen kon ze dat alleen maar bevestigen !!!

 

Ik was met stomheid geslagen en dacht bij mezelf ; wat een domme muts ! Je kan je 2 die je hebt al niet aan !! De tweede heeft ze zelfs gekozen voor haar man waar ze toen mee getrouwd was omdat die perse twee kinderen wilde en nu kiest ze voor een derde, weer voor die nieuwe man want die is nog geen vader geworden in zijn leven.

 

JAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA DUUUUUUUHHHHHH !!!

 

Dus ik werd daarna kwaad en wilde even langs gaan voor een metamorfose van haar gebit, maar gelukkig konden manlief en ouders me tegenhouden. Pffffff, ik werd zooooo kwaad !

 

Dus ik weet het niet van mijn zus en mijn ouders zeggen; laat het haar nou zelf opknappen en zelf stoeien met de vraag hoe ze dit jou gaat vertellen, laat haar maar zien hoe moeilijk ze het jou maakt en hoe moeilijk ze het zichzelf maakt. En toen dacht ik; JA ! ik moet de eer ook aan mezelf houden, laat haar maar de komende weken met haar groeiende buik tobben wanneer en hoe ze het me gaat vertellen. Want ja, ze gaat me nu natuurlijk al weken uit de weg en dat kan alleen maar erger worden want buikje wordt dik en hoe ga ik dat mijn zusje vertellen ?!

 

 

 

Dreamer wat jij zegt ervaar ik ook zo; de pijn is heel intens vooral de eerste dagen, daarna ga je het wel al heel snel een plekje geven en neemt het iets af. Maar het blijft altijd zitten en ik voelde me natuurlijk al gekwetst tien jaar geleden toen ze ook al tijdens onze icsi procedure bewust zwanger werd. Die pijn zit er natuurlijk ook al jaren en die wordt nu in alle hevigheid weer opgerakelt. Daarom snap ik er ook gewoon helemaal niks van, gewoon omdat ze weet, hoeveel pijn het doet !! Ze weet het !!! Toen wist ze het niet, toen kon ik nog denken van; nou ze bedoelt het 'goed' ... ze heeft toch die sterke kinderwens die ze met haar 1e man niet kan invullen, nou ja, vooruit, tis niet mijn manier, maar goed, ik snapte wel haar intense verlangen naar een kindje. Maar het deed mij heel veel pijn die manier en de gedachte dat ze mij daarmee 'hielp' en later het kindje juist bij me weghield uit angst dat ik een betere band met hem zou krijgen dan zij zelf (want ze kreeg ook nog een postnatale depressie namelijk).

 

Maar nu WEET ze het !!! ze weet wat ze aanricht bij ons, niet alleen bij mij, maar ook b.v. bij mijn ouders.

 

 

 

Wat dat betreft Moon, kan ik zeggen; mijn ouders staan wel achter ons. Ze zijn er ook niet blij mee. Mijn vader wist tot op donderdag ook nog niets, ik heb het hem verteld toen hij bij het gesprek van mijn moeder en mij kwam zitten. Hij snapte de context van ons gesprek niet en toen zei ik ; weet pappa het nog niet ? Toen zei mijn moeder; nee, ...

 

Dus ik denk ; halllo, ik ga hier geen stommetje zitten spelen, tis al erg genoeg. Toen heb ik het hem gewoon gezegd. Mam weer huilen. Pffff heftig hoor. Mijn vader zei niets en wees alleen met zijn vinger naar zijn voorhoofd, zo van; is ze nou helemaal belazerd ?!

 

Ze is pas net gescheiden en haar eigen leven geeneens op de rit, loopt in zware therapie enzo en dan een kind ???! In deze situatie. Hij werd daarna ook heel boos.

 

Dus bij ons geen kinderspullen, en alle aandacht naar haar ... dat valt alles mee.

 

Maar Moon, je moet je niet inhouden hoor, je moet gewoon zeggen wat jij voelt. Als je het inhoudt ga je helemaal kapot van binnen en niemand die het ziet en weet. Daardoor ben ik vorige keer juist zo in een depressie geraakt omdat ik vond dat ik sterk moest zijn en mee moest leven en blij moest zijn.

 

 

 

En over het afstand doen, ik denk dat jullie gelijk hebben !!

 

Nu had ik ook met mijn zus al jaren niet meer zo die klik, door die eerste keer zeg maar, die ervaring. Maar nu ben ik er echt wel klaar mee hoor.

 

Wat denkt ze wel ?!! Jullie hebben gewoon allemaal gelijk, we moeten voor onszelf kiezen en voor de mensen die wel kunnen inleven in wat we meemaken. Precies wat jij zegt Henne; laat het ze dan wel graag willen en dat het geven en nemen is. Het is ook niet zo dat we anderen moeten verbieden om kinderen te krijgen. Ik ben altijd oprecht blij voor anderen omdat ik weet hoeveel pijn het doet als het niet lukt en dat gun je niemand. Ik ga altijd op kraambezoek en stuur altijd kaartjes naar anderen die wel een kindje krijgen. Daarbij werk ik als fotograaf en heb ik regelmatig dikke buiken fotoshoots en maak ik ook babykaartjes, vind ik allemaal leuk voor hun, geen probleem ! Zo is de wereld nu eenmaal en ik kan me niet terugtrekken uit die wereld. Het is heerlijk als het mag lukken en je het wonder mag meemaken. Maar het gaat om begrip ! En die voel ik nu niet bij mijn eigen zusje !!

 

Dus ik denk Armanda, dat mijn zus inderdaad geen hersens heeft, haha.

 

Ik zei gister tegen mijn man; het is zo onbegrijplijk dat ik me niet kan voorstellen dat ze dit met haar volle verstand heeft gedaan, dus ga ik er voor het gemak dan maar even vanuit dat ze haar volle verstand is verloren ergens onderweg.

 

 

 

Wat een hersenloze zus heb ik zeg .. pffff.

 

 

 

Nou schrijven jullie het ook maar van jullie af hoor. Moon jij ook !! Jij krijgt hetzelfde voor je kiezen. In en in verdrietig.

 

Maar in de spiegel zeg ik altijd tegen mezelf; ik kan het aan, dit maakt mij een sterke vrouw en ik hef mijn hoofd op en ben trots op mezelf omdat wij als echtpaar ook proberen wijze keuzen te maken ook al is alles zo moeilijk en mijn zus alleen maar van de ene ramp in de andere komt omdat ze alleen haar gevoel gebruikt en niet haar hersens.

 

och nee, dat kan ook niet .. die heeft ze niet ... lol....

 

ooooh wat ben ik stout nu ! Maar goed, het moet er gewoon even uit hoor. Sorry.

 

 

 

Nogmaals ik ben 'blij' met jullie verhalen, ze raken me en troosten me en ik hoop dat mijn verhaal jullie ook steunt in het gevoel dat je niet alleen staat en dat we het met elkaar meemaken !!

 

 

 

Veel liefs !

[Stéphanie]

Butterfly,

 

wat fijn dat je zo'n steun krijgt van je ouders.

 

Ik vind het knap van je dat je nog steeds vol inzet betreft kinderen fotograferen en geboortekaartjes maken. Ik snap wel dat je oprecht blij bent voor anderen (heel herkenbaar) maar geef ook je grenzen aan.

 

Zelf heb ik op een gegeven moment tegen een collega die net bevallen was, gezegd dat ik alleen op kraamvisite kan komen als de uitslag van het zh positief was. Dat was het dus niet, maar nu snapte deze collega wel waarom ik niet bij haar op kraamvisite kon komen. Het deed te veel pijn. Er is me niets kwalijk genomen.

 

Mijn ervaring is hoe opener jezelf bent over je 'probleem', hoe meer de meeste medemensen met je meeleven. Mensen mogen best weten dat het niet altijd van harte gaat als je kinderen zou willen.

 

Toen mijn broertje en schoonzus hebben verteld dat zij een kleine verwachtten, hadden zij hier echt grote moeite mee. Ik zat op dat moment ook net in een mega-dip. Gelukkig hebben we dit samen (gedeeltelijk) kunnen delen. Zij waren dan ook degenen die als eerste wisten dat wij zwanger waren en de tranen schoten bij hen in de ogen van geluk en opluchting.

 

 

 

Eenmaal zwanger vraagt niemand zich meer af welke lange weg je hebt moeten afleggen. Best vreemd eigenlijk. Ja, ze vragen of tweelingen in de familie zitten en/of dat het een verrassing was. Ik vertel eigenlijk altijd dat het via de kunstmatige manier is gebeurd, en dat we aangenaam verrast waren toen we hoorden dat het daadwerkelijk een tweeling is geworden.

 

 

 

Meiden, heel veel sterkte. Blijf in het goede geloven, jullie tijd komt.

 

liefs,Stéphanie

[Guest Butterfly]

Hoi Stephanie,

 

 

 

Ja dat is ook heel waar wat je zegt, je grenzen aangeven.

 

Dat doen we nu ook veel meer hoor.

 

Zo zouden we bv. vanavond op visite gaan bij vrienden. Zij loopt echt op het laatst en ze weten ook van ons probleem af.

 

Tuurlijk hebben we elkaar verschillende keren gezien tijdens de zwangerschap maar nu met dit nieuws allemaal deze week, kan ik het gewoon niet. Ik ga mezelf nu even niet meer pijn doen dan het al doet. Vroeger zou ik dat wel hebben gedaan, dus we zijn op de goede weg.

 

 

 

Verder ben ik ook bezig met een stelletje aan een buikshoot en geboortekaartje. Daarvoor had ik donderdagavond een afspraak om foto's uit te zoeken maar die heb ik ook afgebeld. Eerst mezelf op de rit en dan pas de rest weer.

 

 

 

Openheid is heel fijn, wat je zegt klopt, hoe opener je bent hoe meer je ook weer openheid terug krijgt. Dat ervaren wij nu ook en is veel beter dan de eerste keer toen we het heel klein hebben gehouden.

 

Maar het moet je ook liggen, zo met de billen bloot.

 

 

 

Trouwens ik vraag me altijd af hoor, als mensen een tweeling hebben; zou het natuurlijk zijn of via K.I. ? :)

 

Jij bent er bijna zie ik .. nog even dan mag je jou wondertjes in je armen sluiten. Heerlijk !!

[Meiske74]

hai Butterfly

 

 

 

wat een bericht!! ik heb het met tranen in mijn ogen gelezen, ik dacht dat ,mijn zus van een andere planeet komt maar die van jou slaat echt alles!!! dit verdienen jij en je man niet!!

 

Ik wil je in ieder geval een hart onder de riem steken, je hebt gelijk, er zijn nog mogelijkheden ,ik hoop niet dat je me verkeerd begrijpt maar het feit dat je zus zonder moeite op haar 42ste weer zwanger is geraakt is misschien wel een indicatie dat jouw leeftijd ook nog niet direct een probleem dreigt te worden...

 

goh meid ik ben er echt even stil van maar bijf hoop houden, jullie hebben al zoveel doorstaan!! je kunt echt trots op jullie zelf zijn!!

 

 

 

heel veel groetjes

 

 

 

Meiske74

[Guest Butterfly]

Hoi Meiske,

 

 

 

Dankjewel voor je reactie.

 

Ik begrijp ook heel goed wat je zegt over de leeftijd waarop mijn zus nog zwanger raakt nu. Het is wel 'hoopvol' voor mij dat ik idd mss niet zo'n haast-gevoel hoef te hebben. Overigens is mijn jongste broertje ook nog op mijn moeders 35e leeftijd geboren. Dus ik hoop dat ik nog even vooruit kan ;).

 

 

 

Ik moet zeggen dat ik nu - een paar dagen verder - me alweer een stuk beter voel en alleen maar kan denken aan dat het eigenlijk heel zielig is voor mijn zus, de kinderen die ze al heeft en het nieuwe kindje. Want ik weet bijna zeker dat dit geen succes gaat worden.

 

Daarbij zegt het ook iets over die man waar ze nu een relatie mee heeft. Ik weet niet hoor; als je toch pas 4 maanden met iemand bent die net een zware scheiding achter de rug heeft en al 2 kids heeft waarvan 1-tje met een aan autisme verwante stoornis, dan denk je toch eerst aan je geliefde. Dan zou je toch zeggen; meisje ik hou van jou en ik wil eerst dat jij emotioneel op de rit bent.

 

Als hij dan zo graag nog een kind wil verwekken waarom zoekt hij dan geen relatie met een jongere vrouw die nog ruimte heeft qua leeftijd om met hem een stabiele relatie op te bouwen en een bewuste weloverwogen keus kan maken voor het ouderschap. Maar goed ... ze moeten maar zien.

 

 

 

Ik ben heel trots op mezelf en op mijn man dat wij proberen om verantwoord om te gaan met onze kinderwens, rekening houdend met elkaars gevoelens en dat we de keuzes die we hebben goed afwegen en er samen achter staan. Ook ben ik er trots op dat we dit soort mededelingen op een goede manier samen kunnen verwerken en er sterker van worden.

 

 

 

Ook jullie reacties hebben me heel veel goed gedaan .... nogmaals dankjewel daarvoor !

 

Keep u posted, als mijn zus het heeft verteld, dan laat ik het jullie wel weten ;).

 

 

 

Fijn weekend nog !

[Sab]

wat een verhaal zeg. T kan haast niet erger voor iemand die zelf niet makkelijk zwanger wordt.

 

Het stukje van zulk nieuws tijdens een behandeling ken ik want dat heb ik ook meegemaakt, ik raakte er ook van door de kaart en geef haar stiekem nog een beetje de schuld van onze eerste mislukte poging...hoe fout dat ook van me is, ik kan het niet helpen.

 

(En nu is mijn zusje weer binnen 1x 'proberen' zwanger.. Tsja, sommige mensen hoeven er maar aan te denken).

 

Ik hoop dat de afspraak bij de uroloog wat meer duidelijkheid zal brengen voor jullie en dat jullie ook eens een heuglijk nieuwtje kunnen vertellen dat ook echt gewenst is!

 

 

 

groetjes Sab

[ivfmoeke]

@ butterfly\

 

wat een verhaal. ik heb het met open mond gelezen.

 

en wat een teleurstellingen hebben jullie al voor jullie kiezen gehad.

 

meid, ik denk onwijs veel aan je. ik heb altijd gezegd dat het me het meeste pijn zou doen als de broers van mijn man of mijn zus eerder zwanger zouden zijn.

 

jij omschrijft dat zo mooi. ik hoop dat wij het niet hoeven mee te maken.

 

Je bent een topper.

 

ben benieuwd wat de 19e mei gaat brengen