Jump to content

toekomstplanning zonder zekerheid


Recommended Posts

Posted

Toevoeging: deze topic past eigenlijk beter in het babbelhoekje dan slechte zin (weet iemand hoe ik dat verplaatsen kan?)

 

 

 

-----------------

 

Hoi meiden, omdat degene die niet zwanger -of moeder zijn- het vast herkennen... leg ik mijn gedachten graag aan jullie voor.

 

 

 

Mijn man en ik kijken liefst regelmatig vooruit. Waar gaan we heen, wat en hoe willen we bereiken? Niet alleen qua werk, ook privé. Vanaf het moment dat we zwanger proberen te worden, vind ik vooruit plannen best lastig. Eerst vooral tav vakanties (uitstellen!). Nu valt dat mee, houden we alleen rekening met de behandeltiming.

 

 

 

Maar waar ik nu vooral moeite mee heb is lange termijn denken tav vriendschappen. Mijn beste twee vriendinnen zijn uitgerekend rondom onze poging 2. Ik denk niet dat ik enige betrokkenheid op kan brengen, hoe graag ik dat ook wens. Het contact is dan ook op een historisch dieptepunt. Zal dit ooit weer goedkomen?

 

 

 

Ook in mijn werk vind ik het moeilijk vooruitkijken. Welke job wil ik na mijn verlof gaan doen? Voor mij geldt dat ik eerst vrede moet krijgen met het idee "dat we wel eens kinderloos kunnen blijven" (zonder de hoop te verliezen!), waar ik al wel stappen in maak. Dan kan ik voor iets kiezen dat bij mij past en niet zozeer alleen bij mijn situatie. Maar ik moet nog wel wat innerlijke stappen maken, om dit ook echt zo te gaan voelen.

 

 

 

Hoe gaan jullie om met vooruitkijken en toekomstplannen? Ik ben benieuwd.

 

 

 

Grtjs, -M

Posted

Miki...

 

Ook al ben ik zwanger na de 3e poging, ik wil toch even reageren.

 

 

 

Ik denk dat iedereen hier daar tegen aan loopt/ of tegen aan heeft gelopen.

 

 

 

Toen ik mijn man leerde kennen had hij een vrij grote vrienden ploeg van de waterpolo en 1 voor 1 werden ze zwanger.

 

Op verjaardagen waren de zwangere vrouwen dan echt het middelpunt van de belangstelling en ze werden als god in frankrijk behandeld.

 

Ik stond de meeste verjaardagen alleen in de keuken of buiten maar mijn sigaretje te roken bij de mannen.

 

Er is zelfs in die periode niet 1 keer nagevraagd hoe ik me zou voelen of hoe het met onze MMM stond.

 

Deze vriendschappen hebben ook geen stand gehouden, van de 6 stellen uit deze ploeg zijn we er nog maar met 1 bevriend gebleven.

 

Ik kon het ook echt niet meer opbrengen om ook maar een felicitatie uit mijn strot te krijgen, maar toch doe je het voor de goede orde.

 

Wel hebben we geboortekaartjes ontvangen van ze, maar een felicitatie nu we zwanger zijn, nee hoor, helemaal niets.

 

 

 

Na de 2e poging en de miskraam hebben we eens goed gesproken over het hoe en wat nu verder.

 

Na lang beppen waren we er toch echt wel uit dat de 3e poging echt wel de laatste zou zijn en blijven en dat we er verder niets meer aan zouden/kunnen doen en dat we dan maar saampjes in deze wereld moesten blijven.

 

We konden het gewoon niet meer opbrengen om verder te gaan en ik was het getouwtrek aan mijn lijf meer dan zat.

 

Ik had zelfs al overwogen bij een eerst volgende endometriose operatie mijn eierstok(ken) er dan maar helemaal uit te laten halen omdat mijn gezondheid dan echt voor een eventueel kindje zou gaan.

 

Ook adoptie was voor ons uitgesloten ( mijn man is al 40 ).

 

 

 

De laatste poging zijn we dan ook vrij nonchelant ingegaan, gewoon geprikt zonder erbij na te denken, de punctie zonder pijnstilling ondergaan en de wachtweken vlogen voorbij omdat we ons al helemaal hadden ingesteld op de toekomst met ons 2-tjes.

 

Op de testdag zelf hebben we pas een test in huis gehaald, na het werken zelfs, en hebben die in de avond pas gedaan.

 

Verbaasd waren we dan ook dat de test toch positief bleek te zijn en dat er nog een klein kansje was dat wij binnen 8 maandjes een kindje zouden krijgen.

 

 

 

Dolgelukkig zijn we natuurlijk, enige minpunt is dat mijn contract niet verlengd is zodra mijn baas te horen kreeg dat ik zwanger was.

 

Volgende week is mijn laatste werkdag....

 

 

 

Heel veel sterkte en succes gewenst!

 

 

 

Groetjes van Daan

Posted

Dank voor jullie reacties dames! Maar hey wat vreemd.?Ik heb niets verplaatst of verwijderd. Kan het ook niet meer terug vinden. Is mij wel vaker overkomen. Alsof bij een aanpassing een groot deel van de tekst verdwijnt.

 

 

 

Iemand een idee hoe terug te vinden? Zou de webmaster ermee bezig zijn?

 

 

 

Grtjs -M

Posted

Dank voor jullie reacties dames! Maar hey wat vreemd.?Ik heb niets verplaatst of verwijderd. Kan het ook niet meer terug vinden. Is mij wel vaker overkomen. Alsof bij een aanpassing een groot deel van de tekst verdwijnt.

 

 

 

Iemand een idee hoe terug te vinden? Zou de webmaster ermee bezig zijn?

 

 

 

Grtjs -M

 

 

 

P.s. ik ga proberen het alsnog te typen...

Posted

Ja Miki, de tekst staat er weer, is gelukt. Wat betreft die vriendschappen: 2 goeie vriendinnen van mij zijn ook zwanger en ik merk van mezelf dat ik er nauwelijks naar vraag, terwijl ik normaalgesproken toch altijd erg meeleef. Kan het ook even niet opbrengen. Misschien een dooddoener, maar als het echte vriendinnen zijn zullen ze jou toch begrijpen? Of in ieder geval de moeite nemen om het te begrijpen? Je hebt momenteel genoeg aan jezelf, het komt echt wel weer. Zo niet, weer een dooddoener: misschien toch niet zulke goeie vriendinnen als je dacht.

 

Succes met alles!

 

 

 

Caroline

Posted

Omdat mijn 1e posting weer half wegvalt, na de tekst aangevuld te hebben, drop ik hier de tekst nogmaals:

 

 

 

-----------------

 

Hoi meiden, omdat degene die niet zwanger -of moeder zijn- het vast herkennen... leg ik mijn gedachten graag aan jullie voor.

 

 

 

Mijn man en ik kijken liefst regelmatig vooruit. Waar gaan we heen, wat en hoe willen we bereiken? Niet alleen qua werk, ook privé. Vanaf het moment dat we zwanger proberen te worden, vind ik vooruit plannen best lastig. Eerst vooral tav vakanties (uitstellen!). Nu valt dat mee, houden we alleen rekening met de behandeltiming.

 

 

 

Maar waar ik nu vooral moeite mee heb is lange termijn denken tav vriendschappen. Mijn beste twee vriendinnen zijn uitgerekend rondom onze poging 2. Ik denk niet dat ik enige betrokkenheid op kan brengen, hoe graag ik dat ook wens. Het contact is dan ook op een historisch dieptepunt. Zal dit ooit weer goedkomen?

 

 

 

Ook in mijn werk vind ik het moeilijk vooruitkijken. Welke job wil ik na mijn verlof gaan doen? Voor mij geldt dat ik eerst vrede moet krijgen met het idee "dat we wel eens kinderloos kunnen blijven" (zonder de hoop te verliezen!), waar ik al wel stappen in maak. Dan kan ik voor iets kiezen dat bij mij past en niet zozeer alleen bij mijn situatie. Maar ik moet nog wel wat innerlijke stappen maken, om dit ook echt zo te gaan voelen.

 

 

 

Hoe gaan jullie om met vooruitkijken en toekomstplannen? Ik ben benieuwd.

 

 

 

Grtjs, -M

Posted

Miki...bijzonder dit topic. Ik herken zo enorm wat je zegt.

 

 

 

Wat betreft vriendinnen...ik zit met hetzelfde dilemma. Wij hadden vier stellen vrienden die vruchtbaarheidsproblemen hadden maar ondertussen allemaal kinderen hebben. Bij twee stellen is de vriendschap zo veranderd. 1 daarvan was mijn beste vriendin. Zij is d.m.v. clomid en kunstmatige insimenatie thuis zwanger geraakt (ze heeft vaginisme en pcos). Ik heb er zo'n moeite mee. Ze vind dat ze in hetzelfde schuitje zat als wij (terwijl onze enige mogelijkheid icsi is en zij nog niet eens was begonnen met iui, zonder iui te bagetaliseren en de impact hiervan te onderschatten hoor!!!) en ik vind dat ze zo goed als niet heeft meegeleeft met onze twee icsi behandelingen. Zij was misselijk in het 1e tremester van haar zwangerschap...ikke ook maar dan van die stomme pil die ik eerst moest slikken. Ik heb elke dag lopen overgeven. En ze bleef maar klagen...) Ik heb geprobeerd mijn gevoel uit te spreken naar haar toe maar het land niet. Ze heeft het gewoon niet door. Ik heb die vriendschap op een heel laag pitje gezet maar het voelt niet goed. Ik heb er ook geen idee van hoe dit weer goed moet komen.

 

 

 

Wat betreft het vooruit kijken...ik heb me een jaar lang alleen maar op deze behandelingen gericht, ook wat betreft werk, maar ben daar zo klaar mee. Na de 2e behandeling heb ik besloten om een andere baan te gaan zoeken. Mijn man gaat in september weer studeren, we gaan lekker op vakantie en hebben daarvoor een behandeling uitgesteld. Alles stond in het teken van de behandelingen en in het begin voelde dat goed maar nu niet meer. Ik heb nu een baan gevonden waarin ik, als we kinderloos zouden blijven, goed verder kan groeien. Als we wel kinderen zouden krijgen zou het ook redelijk te combineren zijn.

 

Verder merk ik dat er steeds meer ruimte in mijn hoofd komt voor het nadenken over een toekomst zonder kinderen van ons samen. Ik wil dit ook wel heel graag een plek gaan geven maar vind dat ik dat nog niet kan doen, we hebben tenslotte nog een behandeling tegoed.

 

 

 

Voordat we gingen beginnen met onze 1e behandelingen had ik alles al een beetje gepland in mijn hoofd...in 1 jaar drie behandelingen, alles in het teken zetten van...! Lukt het dan niet dan kan het boek dicht en gaan we verder.

 

Maareh...ben er wel achter dat het zo niet werkt. Die drie behandelingen gaan w.s. wel lukken in 1 jaar maar het boek dicht...??? Nee daar ben ik nog niet aantoe.

 

Ik laat me leiden door mijn gevoel en zie wel hoe het afloopt.

 

Sterkte meid!

Posted

Ik vind het echt superfrustrerend dat je niet weet hoe het allemaal uit zal pakken. Het maakt nogal een verschil ... wel of geen kinderen.

 

 

 

Wij proberen daarom niet te lang vooruit te kijken. We hebben stabiele banen, dus daar hoeven we niet aan te denken. De vakantie plannen we gewoon niet voorlopig. Een nieuwe auto moet ik volgend jaar uitzoeken .. tsja .. wil ik gewoon nog niet over nadenken.

 

 

 

Eigenlijk steken wij een beetje de kop in het zand en willen we pas verder over de toekomst nadenken als we weten hoe die er uit zal zien.

 

 

 

Qua vriendschappen hebben wij het wat makkelijker. Bijna iedereen in onze omgeving heeft hun gezin al compleet. Nog voordat wij echt in de MMM zaten. Ik denk vaak: bij wie is er nog een kind te verwachten ... hoe zal ik daar mee om gaan. Eigenlijk nog maar bij 1 stel en dat zijn juist mensen die supermeelevend richting ons zijn, dus hoewel het me heel moeilijk lijkt als ze het nieuws komen vertellen zal ik het wel kunnen handelen. Denk ik.

 

Wat me moeilijker lijkt, maar dat is wat langere termijn, is als het bij ons nooit zal lukken en dat mijn jongere zusje op een gegeven moment zwanger is. Geen idee hoe dat zal voelen dan.

 

 

 

Wat ik trouwens ook lastig vind, is het korte termijn plannen als je midden in de behandeling zit! Je moet echt wel flexibel zijn, wat best lastig is met een drukke baan enzo. Maar, das weer een ander onderwerp.

Posted

@ Lentezon en Maatje: fijn zoveel herkennig! Tnx... Laat ik aan jullie een voorbeeld nemen dan. ;-)

 

 

 

@ elinorac: daar heb je gelijk in. Ik ga proberen meer vertrouwen te hebben en het op zijn beloop te laten. Is altijd heel moeilijk voor mij. ;-)

 

 

 

@ EDR: heel herkenbaar. Zo frustrerend! Vriendinnen, die zich in het bootje richting moederschap begeven, kunnen ook echt zo in een andere zone zitten! Ik begrijp dat heel goed en wil ook niet hun genot met mijn verdriet overschaduwen. Maar dat is wel een heel eenzame opstelling, ervaar ik nu. Sterkte met jullie komende poging... Ik ga je zeker volgen!

 

 

 

@ SJSL: ik zat zelf ook meer in het korte termijn plannen en dat is zeker heel lastig. Ik was wel heel open, naar werk en vrienden. Men rekende nergens op en dat gaf me veel lucht. Weten de meeste het in jouw omgeving? Niet verder kijken ook een prima tactiek hoor! Bij mij gaf dit alleen het effect dat het "NU EN HIER" ook wel moest gaan lukken. Ik probeer nu de druk van de ketel te krijgen, door wat langer te denken (brrrr....). Succes met afwachten, extreem spannende tijd weer voor je!

Posted

Hi Miki,

 

 

 

Ik reageer toch ook even, ondanks dat ik een dochter heb en zwanger ben van de tweede.

 

 

 

Hoewel onze situatie dus heel anders is, zit er ook een heleboel overlap in. In 2001 is bij mijn man (toen nog vriend) kanker geconstateerd. Hij was toen 28, ik 26. We waren toen al 4 jaar samen en hadden twee maanden daarvoor ons eerste huis gekocht. Wat volgde was een periode van 5 jaar waarin we leefden van ziekenhuisafspraak naar ziekenhuisafspraak. Van bestraling naar operatie naar uitslag. In de tussentijd gingen de 'gewone' dingen wel door (werk), maar alle toekomst/grote beslissingen - trouwen, kinderen, verhuizen, andere baan, vakantie voor over een paar maanden, etc. - stelden we uit.

 

Ik 2005 bleek dat de tumoren zo ver waren uitgezaaid dat er geen reguliere behandelmethode meer was. Hij werd dus als terminaal en uitbehandeld bestempeld, met een levensverwachting van max. 2 jaar. Uiteraard zijn we daar heel erg van geschrokken en was het superconfronterend. Juist omdat we alle gesprekken en onderwerpen die we onbewust uit de weg waren gegaan (in afwachting van 'als je straks beter bent') nu moesten gaan voeren.

 

Voor het eerst sinds de ziekte bij hem geconstateerd werd moesten we het een plek gaan geven, ipv voor ons uitschuiven. Wij kwamen tot de conclusie dat we sinds de diagnose eigenlijk een beetje in de wachtkamer van ons eigen leven hadden gezeten. Juist door zoveel dingen uit te stellen en (nog) niet te doen. Een week later besloten we om te gaan trouwen en te stoppen met de pil (ondanks hele beperkte kansen ivm zijn ziekte/medicijngebruik) en weer door te gaan met ons leven. Die dingen doen die we op dat moment willen/wilden en dingen niet meer voor ons uitschuiven. We zijn inmiddels getrouwd en vlak daarna bleek ik zwanger (magische werking van de witte jurk zeg ik altijd). Hoe blij we daar ook mee waren bracht dat natuurlijk ook wel een heleboel zorgen met zich mee. De tijd tikt maar door en zo'n levensverwachtingtermijn blijft natuurlijk wel gewoon in je hoofd zitten. Toch hebben we er vooral enorm van genoten en dat doen we nog steeds. Het is inmiddels half 2009 en mijn (inmiddels) man doet mee met een aantal medicijnexperimenten. Met wisselend succes en - zeker op papier - is zijn gezondheid momenteel redelijk dramatisch. Het is zelfs wel heel spannend of hij november gaat halen, maar het belangrijkste is dat hij er nu is. Als ik/wij iets hebben geleerd van dit hele proces is dat je niet in de toekomst kan kijken, je geen garanties hebt en dat alle scenario's die je uitdenkt in de praktijk toch anders zijn. Probeer dus vooral NU ook te leven. Tijd is een waardevol iets, maar kan heel makkelijk door je vingers glippen...

 

 

 

Ik onderschat zeker niet je gevoelens en vind ook dat je er meer dan recht op hebt. Het enige dat ik wil zeggen is dat je pas achteraf, als je kunt terugblikken, weet of je je leven goed geleid hebt of niet. Ik weet ook niet of de keuzes en beslissingen die wij genomen hebben goed blijken te zijn (voor ons maar ook voor onze kinderen). Maar voor nu voelen ze goed en staan we erachter. Ik hoop heel erg dat jullie kinderwens vervuld wordt, maar probeer ervoor te zorgen dat je nu, in de tussentijd, óók een leuk en waardevol leven hebt. Maar weet ook hoe lastig dat is hoor...

 

 

 

Hele dikke knuffel,

 

 

 

Michelle

Posted

Wow Michelle, dat heb je mooi gezegd! Wat een heftige dingen maken jullie samen mee. Heel mooi en bijzonder dat jullie zo in het hier en nu leven. Wellicht ook en beetje noogedwongen kan ik mij voorstellen, soort van overlevingsinstinct. Je inspireert me in ieder geval dit ook meer te doen. Ik ben me ervan bewust, maar vind het hier en nu gewoon best heel lastig.

 

 

 

Ik hoop dat de medicatie snel aanslaat bij je man. Veel sterkte, goeds en geluk de komende tijd! Geweldig dat jij nog ruimte vindt om anderen te stimuleren. Volgens mij ligt daar ook een stukje geluk. Er voor anderen 'mogen' zijn...

Posted

pffff michelle...even reageren hoor! Elke keer als ik je verhaal ergens lees krijg ik kippevel. Meid wat een heftig bestaan heb je en wat een moed en doorzettingsvermogen. Je zult wel zeggen...ik moet toch? Er word toch niet anders van me gevraagd? maar dan nog...je doet het wel! Ik heb zo'n bijwondering voor je. je hebt er niks aan maar ik wilde het je toch even zeggen.

 

Maar ik begrijp dat je man achteruit gaat? Slaan de medicijnen niet aan?

 

lieve groet,

 

Esther

Posted

Hi Miki - Dank voor je reactie. Ik twijfelde eerlijk gezeg of ik het moest posten. Maar uit je reactie lees ik dat mijn boodschap is overgekomen. Fijn en nogmaals heel veel succes!

 

 

 

En ook: Hi Esther ;-)

 

Inderdaad een heftig bestaan en het klopt dat ik het gevoel heb dat we geen keuze hebben. Je moet door, ik bedoel, ik hou van hem en we houden van elkaar. Dat is het allerbelangrijkste. Maar dank voor je lieve woorden. Doet me goed.

 

Helaas gaat de toestand van mijn man momenteel hard achteruit. Een paar dagen na de bloeduitslag van mijn eerste - gelukkig succesvolle - ivf-poging bleek ineens dat de medicijnen van mijn man uitgewerkt waren. Dat was natuurlijk flink schrikken (understatement). Vervolgens is mijn man begin juni plotseling opgenomen met acuut leverfalen. Het is een paar dagen heel kritiek geweest maar nu gaat het weer redelijk. Het blijkt alleen dat ook zijn lever helemaal vol zit met tumoren (eind maart zaten er nog maar 3 waarvan de grootste nog geen 2 cm was. Nu zitter er dus een heleboel en zijn de grootste tumoren 9 bij 4 cm. Explosieve groei dus.) Gelukkig is er een nieuw experimenteel medicijn waarvan hij 2 weken geleden de eerste pillen heeft gekregen. En nu maar hopen en bidden dat het werkt en geen placebo blijkt te zijn want een niet functionerende lever is niet verenigbaar met het leven...

 

 

 

Michelle

Posted

Goh Michelle, wat voel ik me ineens een zeurpiet met mijn eerste mislukte ICSI poging zeg! Wat jullie meemaken is heel wat anders... Heel veel sterkte, met alles!

 

 

 

Caroline

Posted

Caroline, niet doen hoor!!!! Het is super #$!&%#$! (understatement) dat je eerste poging mislukt is en natuurlijk ben je daar enorm verdrietig/teleurgesteld en boos over. Helemaal logisch en begrijpelijk en je moet ook zeker voelen wat je voelt, anders kun je denk ik nooit de energie opbrengen om het traject nog een keer positief in te gaan.

Posted

Dank je, maar ik vind het ongelofelijk hoe dapper jij bent! We gaan er geen sentimenteel verhaal van maken, maar toch... ik ben erg van je houding onder de indruk, dat wou ik nog maar even zeggen.

 

 

 

Caroline

Posted

michelle...horen jullie uberhaupt nog wel tijdens deze behandeling of je man het placebo heeft gekregen of niet? En is je man nu thuis? gaat dat allemaal?

 

Als je het goed vindt bid ik met je mee...

Posted

Hallo dames,

 

Wat een interessant topic dit! Allereerst: MichelleM, heel veel sterkte! Wat een heftige tijd maak jij mee! Zo'n verhaal helpt wel om je eigen sores te relativeren... Knap hoe jij in het leven staat! Ik duim van harte voor jullie dat nog een mooie (lange) tijd samen gegund is!!

 

 

 

Wat betreft mijn eigen instelling - wij staan aan de vooravond van onze 1e ICSI-behandeling. Ook ik ken natuurlijk de teleurstellingen en de angsten die horen bij deze situatie. Ik prijs mezelf wel gelukkig met een heel stel hele goede vriendinnen, waarvan er ook een aantal moeder en/of zwanger is, die heel fijn en begripvol met mij omgaan en mede daardoor kan ik ook van harte met hun meeleven en heb ik weinig 'last' van jaloezie/afgunst of hoe je het ook wilt noemen. Eerlijk is eerlijk, natuurlijk voel ik ook heus wel eens dat 'steekje' van binnen, het idee van waarom-zij-wel-en-ik-niet, maar een belemmering voor mijn vriendschappen vormt het zeker niet.

 

 

 

Qua karakter wil ik ook wel graag de zaak in de hand houden en zou ik het liefst ook wat meer vooruitplannen, maar ik heb wel geleerd, zowel uit ervaring als van mijn nuchtere vriend, dat dat weinig zin heeft en de situatie hooguit nog vervelender maakt. Ik geniet op dit moment erg van het leven, heb een lekker druk bestaan en bewust nog niet helemaal op een rijtje gezet hoe we dat bestaan vorm ga geven op het moment dat er wel, of niet, een kindje komt. Ik heb er vertrouwen in dat ik dat, samen met mijn lieve vriend, een plaatsje zal kunnen geven. Of misschien beter gezegd, ik kies ervoor dat vertrouwen te hebben en ik hoop van harte dit positieve gevoel vast te kunnen houden als we eenmaal in de behandelingen zitten!

 

 

 

Iedereen, in de verschillende fases van het proces, heel veel sterkte en succes gewenst!

Posted

michelle ook ik heb heel veel bewondering voor de manier hoe jij samen met je man in het leven staat echt een dikke pluim voor jullie!!!

 

en dan ook nog hier iedereen moed in praten!!waar haal je het vandaan??

 

ik wil jouw heel veel geluk en hopenlijk gezondheid wensen en ik hoop echt uit de grond van mn hart dat jullie nog heel lang van elkaar en jullie kindjes mogen genieten.

 

 

 

ik had straks al een heel verhaal getyped hier maar denk dat ik er te lang over heb gedaan want kon hem niet meer plaatsen weg verhaal!!!

 

 

 

maar goed na het verhaal van michelle vind ik dat ik nog geen recht heb op klagen maar wil toch wel even iets kwijt.

 

 

 

gelukkig heb ik een heleboel mensen om me heen die me steunen door dik en dun en waar ik altijd bij terecht kan als ik er even doorheen zit.ook vriendinnen zijn me altijd blijven steunen ook al snappen ze helemaal niet waar wij mee bezig zijn ze blijven vragen hoe het gaat en zijn ook echt geinteresseerd.

 

 

 

ook ik ben iemand die graag zekerheid heeft maar sinds dat ik samen ben met mn vriend iets meer dan 7 jaar nu hebben wij ook een hoop ellende meegemaakt.mijn vriend had een eigen zaak ging failliet kwam in de schuldsanering en heeft 3 jaar van een bijstandsloon moeten leven.na 3 jaar was dit alles voorbij dachten we maar helaas de belastingdienst kwam tcoh nog eens aankloppen voor een groot bedrag!! toen werd mn moeder ernstig ziek op vakantie herpes virus in de hersenen leeft gelukkig wel nog maar heeft ernstig geheugenverlies en dat bij een vrouw van net 54!!

 

2 maanden geleden kwam mn vriend met een bur out thuis te zitten en ik eind juni ontslagen en in die tijd kreeg ik ook nog een bbz!!!hoeveel kan een mens hebben??

 

 

 

weet niet of mn verhaal el helemaal hier thuis hoort maar ben blij dat ik het even kwijt ben bedankt daarvoor

 

 

 

liefs sasje

Posted

Hoi meiden,

 

Allereerst Michelle, heel veel respect, sjee meid wat heb je al een hoop meegemaakt. Geniet overal van en wel met volle teugen!

 

Wat betreft het vooruit kijken, tsja ik vind het moeilijk alhoewel ik merk dat ik er steeds meer rekening mee hou dat wij kinderloos blijven. Aan de andere kant mag ik ook de hoop nog niet opgeven, we hebben nog 1 cryo en 1 volledige ICSI poging. Wonderen bestaan dat heeft dit forum wel bewezen.

 

Ik denk dat het ook een vorm van zelfbescherming is.

 

Als ik in mijn omgeving kijk zijn er toch best veel mensen die geen kinderen hebben, ik tel er zo al een stuk of 10, vind ik best veel. Nu moet ik wel zeggen dat dit allemaal mensen zijn die hier min of meer voor hebben gekozen. Maar toch, ik denk dat je kinderen krijgen ook niet moet verheerlijken hoe graag je ook zo'n klein hummeltje in je armen wilt hebben. Tis makkelijker gezegd dan gedaan. Any way ik probeer niet te ver vooruit te kijken maar achter in mn hoofd speelt kinderloosheid zeker een rol en denk er wel bij na hoe het leven verder in te vullen.

 

Wat vrienden betreft, ik ben 42 dus de meeste uit mijn vriendenkring hebben al kinderen of zijn een nieuwe relatie aan gegaan, kinderen al groot dus alle tijd voor elkaar. Een collega van mij kwam wel met het nieuws laatst dat ze zwanger is, kon dr wel vermoorden zeg maar, alhoewel ik ook heeeel blij ben voor dr, erg dubbel gevoel dus. Dr buik begint nu al een beetje te groeien en ik ben zooooooooooooo jaloers :(

 

Maar ja het is niet anders.

 

Ben wel blij dat mn vriend de liefste is van de hele wereld en heel erg belangrijk, we komen er samen wel doorheen als de dingen niet zo lopen als we gehoopt zouden hebben.

 

Meiden succes maar weer en we laten de moed niet zakken!!!

Posted

Dames, bijzonder om te zien wat deze posting allemaal teweeg brengt.

 

 

 

Wat ik graag nog toevoeg is dat ik momenteel een boek lees "Geluk". Het is van een Westerse psycholoog die de kunst van geluk probeert te vatten, aan de hand van gesprekken met de Dalai Lama. Normaal sta ik hier niet zo voor open. Maar vooral de passages over lijden boeien mij nu heel erg. In het westen is lijden niet zo zichtbaar en vinden wij al gauw dat we geen ongeluk verdienen. Maar zoals de Dalai Lama mooi verwoord: Pijn is onvermijdelijk, Lijden is een keuze. Dat erkennen, geeft mij veel steun momenteel. Ook al realiseer ik mij dat ik niet zoveel te klagen heb en dat sommigen van ons pas echt een strijd moeten leveren. Maar in welke heftigheid dan ook, wellicht helpen de inzichten in dit boek jullie ook. Voor de geinteresseerden: bol.com | De kunst van het geluk, Dalai Lama | Boeken (Nederlands)

 

 

 

Iedereen veel sterke, ik ben blij dat we elkaar hier gevonden hebben!

 

 

 

Veel goeds, -M

  • 3 weeks later...
Posted

Jeetje wat een heftige verhalen.

 

Veel sterkte

 

 

 

Wij wachten op pesa.

 

Maar ik wil zekerheid. Hoe het gaat lopen in de toekomst.

 

Als het niet mag lukken dan willen wij graag adopteren.

 

Hoe dan ook ooit hoop ik een kleintje over de vloer te hebben lopen.

 

Ik wil me al een tijd bij een adoptieburo inschrijven maar mijn man wilde niet.

 

Tot gisteren ik had gisteren een gesprek hierover met mijn man.

 

Nadat ik weer met een klant (ben kapster) die geadopteerd had, heb gepraat.

 

Ze zei als je er zo mee zit zeg dan dat je zekerheid wil en dat je niet te laat wilt zijn want anders kan het niet meer. Mijn man is 33 en ik 29 maar er is een wachttijd van 4 jaar. En als we nog een tweede zouden willen moeten we wel opschieten.

 

Ik ben zo blij dat mijn man hier het ook mee eens is.

 

Natuurlijk hopen we dat we nog een kindje van ons te krijgen. Maar mocht het niet lukken zouden we heel graag een ander kindje een mooie leven willen geven.

Posted

Hai Raba, mooie beslissing! Jullie liefde wordt hoe dan ook geschonken aan 1 of 2 wondertjes. Of het nu uit jullie zelf is ontstaan of niet! Fijn ook dat je dat nu weet, lijkt me geruststellend ergens.

 

 

 

Met onze leeftijd zit adoptie er niet meer in en wij hebben beide ook echt alleen de behoefte een kindje van ons samen te mogen krijgen. En anders moeten we nog maar eens kijken wat we met onze liefde en zorgneiging gaan doen. ;-)

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.



  • Posts

    • Hallo, Wij hebben onlangs een eerste poging ICSI gedaan. We hadden in totaal 13 eitjes die geïnjecteerd zijn. Hier zijn helaas geen bevruchtingen uitgekomen.  Uit het onderzoek is ook niets raars gekomen, geen afwijkende eicellen of zaadcellen.  Nu willen we niet hetzelfde riedeltje nog eens doen zonder verder onderzoek.  We hebben onze zinnen gezet op Gent. Daar schijnen ze meer onderzoek te doen.  Zijn er meer mensen die geen bevruchtingen hebben gehad na een - in principe - succesvol ICSI traject tot dan toe? En wat zijn jullie vervolgstappen?   
    • Hai @Ele   Wij zijn eind 2020 gestart met ivf. Eerste poging hadden ivf gehad en daar kwam helaas helemaal embryovorming. 2de ronde icsi gedaan hier 6 embryo's 1 terug geplaatst, geen succes. 1 was sterk genoeg om ingevroren te worden dus deze in mijn natuurlijk cyclus mogen terug plaats. Hier van zwanger geworden maar helaas een vroege miskraam. Bij de 3de rond niets in de vriezer maar 2 laten terugplaatsen en hieruit is onze zoon Noah geboren. Hij is nu net 1 geworden. Door ziekte van mijn man besloten snel weer de volgende ronde ivf in te gaan nu hij nog zo gezond mogelijk is. Eerste punctie zit er weer aan te komen en moet zeggen dat ik hem best wel weer knijp. Vond de vorige rondes zwaar maar met z'n lief klein mannetje erbij is het er niet makkelijker op. Hoe ervaar jij dat met een dochter van bijna 3?
    • Hoi! Ik ben 40 en voor het eerst bezig met ICSI in UZ Brussel. 3 jaar geleden 6 IUI pogingen gehad in een Nederlands ziekenhuis zonder resultaat. Ik heb afgelopen dinsdag mijn eicelpunctie gehad met 4 eitjes als resultaat. We zijn nu uiteraard in spanning aan het wachten op nieuws. Over 5 dagen worden we pas gebeld door de arts met het nieuws hoeveel embryo's de vriezer ingaan. Als er intussen iets mis zou gaan dan worden we eerder gebeld. De reden dat ik deze cyclus geen terugplaatsing kan hebben is omdat ze hebben ontdekt tijdens de punctie dat ik een poliep heb in mijn baarmoeder. Die moet eerst verwijderd worden voor ze een terugplaatsing kunnen doen. Logisch maar toch was het wel even balen!  Ik zou het leuk vinden om ervaringen te delen met lotgenoten. Hoe gingen jullie bvb om met de wachtperiodes,wat waren jullie ervaringen met de hormonen,de punctie etc... Lieve groetjes, Nathalie 
    • Hi @Aisiya, Ik begin binnenkort met mijn tweede ronde IVF/ICSI! En ik ben 42... 🙂 Ben jij al begonnen of begin je ook binnenkort?  Ik heb mijn eerste ICSI behandeling gedaan 4 jaar geleden, met als resultaat een hele mooi dochter van nu bijna 3 jaar.  Toen heb ik veel steun gehad aan deze forum, en om verhalen te delen en lezen van andere die hetzelfde meemaken.  Het lijkt mij fijn om elkaar te ondersteunen! 
    • Ik begin binnenkort voor de tweede keer met IVF ./ ICSI en ik ben benieuwd of er andere zijn die ook beginnen of net zijn begonnen?  Ik heb 4 jaar geleden mijn eerst ICSI ronde gehad, met de resultaat een hele mooie dochter van bijna 3. 
  • Topics

×
×
  • Create New...

Important Information

Terms of Use