Dagboek van Balu01 (Nathalie & Jurgen)

[Balu01]

Hallo meiden,

 

 

 

De laatste tijd ben ik niet zo'n schrijver maar op de een of andere manier wil ik toch mijn ei kwijt. Op 5 januari jl hebben we een miskraam gehad. Het ging en gaat nog wel de goede kant uit maar vandaag bekroop me ineens een heel akelig gevoel van wantrouwen. Heb ineens geen vertrouwen meer in het "zwanger" worden. Bah en het klinkt zo zwaar. Ik heb bij ons in de huiskamer de box staan voor ons petekindje. Volgende week komt ie weer lekker logeren en dan voel ik me zo goed. Maar als ie weer naar huis is voel ik me zo verdrietig. Zal ik ooit moeder worden. Is het me gegunt. Ik heb er echt alles voor over en dan ook echt alles. Mijn man (Jurgen) merkte net ook dat ik niet helemaal lekker in mijn velletje zit. Hij weet ook dat ik er wel weer bovenop kom. Maar stel nou dat het niet zo het geval is? Oeh bah dat maakt me bang. Zo mag ik niet gaan denken. Ik lees nu een tijdje mee op het forum IVF in het UMC maar ik heb het idee dat ik nu we de overstap hebben gemaakt dat ik er niet beter van ga worden. Ik wil niet op een wachtlijst komen te staan ik wil hulp. Ik wil weer zo snel mogelijk kunnen beginnen. Ik heb er een hekel aan om stil te blijven staan. Zucht, ik begin weer van alles in mijn hoofd te halen maar 1 ding staat als een paal boven water IK WIL ZO GRAAG MOEDER WORDEN!

 

 

 

Liefs,

 

Nathalie

[pleun79]

hee poppie

 

 

 

wat is dit nou

 

waardoor ben je nou opeens zo negatief getriggert

 

niet doen hoor

 

wij krijgen ons ukje ,ik goeloof daar echt in

 

jij krijt echt een vriendje voor leandro (weet niet zeker of ik dit goed onthouden heb )

 

met hulp van silvia en een ziekenhuis waar je normaal gehoord wordt

 

komt het echt goed

 

heb nou nog wat vertouwen

 

hoe dan ook wordt jij mama daar ben je echt goed in

 

ik heb je gezien met dat lekkere ventje

 

en daar straalt gewoon moeder van af

 

 

 

 

 

komt echt goed schatje

[Balu01]

Hey Eef,

 

 

 

Ik weet ook niet waar dat gevoel vandaan komt. Ik sta er mee op en ga er mee naar bed. Ik wil zo ook helemaal niet denken maar op de een of andere manier besluipt het me telkens weer. Droom de laatste nachten ook weer heel erg. Ik heb het idee dat het me nooit gaat lukken. En mensen in mijn omgeving roepen ook steeds neem de rust neem de tijd en dan denk ik bij mezelf stelletje sukkels jullie weten echt niet wat het is om zoiets mee te maken. Het is een hele weg die je moet afleggen en dan die teleurstelling als het niet lukt. En je kunt niet links of rechts kijken of je ziet ZWANGER!!! Op de tv in je omgeving zucht.....wordt er een beetje depri van en das niks voor mij :-(

[pleun79]

ik wil niet belerend zijn hoor

 

maar zou je er niet over zeggen tegen de dokters van het ziekenhuis

 

en er eens met iemand over gaan praten

 

het is ook allemaal niet niks

 

miskraam en dit hele traject

 

ik weet dat in het cayharina ziekehuis een "praatgroep "is onder de noemer ivf en mijn gevoel

 

nou zie ik jou niet zomaar in een praatgroep gaan zitten

 

maar er eens met een dokter over praten is mss niet zo raar

 

je moet iets met dit gevoel

 

en jij en jurgen houden je lijkt het allebei groot voor elkaar maar ondertussen knaagt het erg aan je , en dat is niet goed hoor

 

 

 

maar dit is mijn idee en ik kan jou niet vertellen wat te doen of te laten

 

en ik ben ook echt geen prater tegen dokters

 

maar ervaring heeft mij geleerd dat het wel kan helpen

 

 

 

xxxxx

 

kop op he

 

we gaan snel weer koffie drinken

 

(effe mijn punctie afwachten )

[Hobbesje]

Nathalie, de 'wachtlijst' in nijmegen is heel kort. Bij jullie is alles al bekeken en onderzocht. Waarschijnlijk wordt het dan een snelle intake, nog een keer een bakje vullen voor de man (omdat ze dat daar zelf graag willen beoordelen), misschien nog even bloedprikken en dan al snel een afspraak voor de spuitinstructies + rondleiding en dan kan je al aan de bak. Wij hadden onze eerste afspraak in oktober en we waren in december al gestart. Ik had niet het idee dat we hebben zitten wachten, er gebeurde in die tijd voldoende.

 

En met de gevoelens die je nu hebt en alle twijfels biedt Nijmegen ook de mogelijkheid om daar met iemand over te praten. Grijp die kans aan als je echt steeds niet lekker in je vel zit.

 

Sterkte en succes!

[Sylvino]

Hoi Nathalie,

 

 

 

ik denk dat iedereen op een gegeven moment zich zo voelt. Een verschrikkelijk dip waarbij je het allemaal niet meer ziet zitten. Het is toch een soort rouw/verwerkingsproces. En inderdaad overal zwangere vrouwen, je ziet ze al vanaf kilometers af aankomen.

 

 

 

Gelukkig, ik spreek voor mijzelf, is dit beter geworden en ben ik niet meer zo gefocust.

 

 

 

Soms is het onmogelijke toch mogelijk, die kans is bij iedereen, en dus ook bij jou aanwezig.

 

 

 

Succes.

[Taurus71]

Hey Natahalie,

 

 

 

Meisie toch...wat kloten is zón dip toch!

 

Weet je nog..ik had het met oud en nieuw..iemand anders weer op een ander moment..we hebben ze allemaal denk ik wel met tijd en wijlen gehad...

 

Ook ik heb gedacht dat het mij een 2de keer vast niet meer zou lukken..echt waar en zie nu toch onverwacht dan lukt t toch..terwijl ik allang aan t twijfelen was over de kwaliteit van mijn cryo's.

 

Het komt voor jou ook..blijf er in geloven al is t soms moeilijk ..je bent immers zwanger geweest dus t kan wel. Ik blijf je volgen en duim voor jou dat je snel ergens aan de beurt bent om weer verder te gaan.

 

 

 

Groetjes Manon

[Balu01]

Hey meiden,

 

 

 

Ik heb er zelf ook aan zitten denken om met een arts te gaan praten. We houden ons beide ook groot. Ik heb er alleen meer last van dan Jurgen. Hij vind het nog wel moeilijk maar hij zegt dat ie er meer moeite mee heeft mij zo te zien wurmen met mijn gevoel. Ook hij blijft me positiviteit inpraten dat het allemaal goed komt. We hebben 3 februari ons intakegesprek gehad in Nijmegen en Jurgen heeft daar zijn jongens al in moeten leveren en we hebben beide al bloed geprikt. Dus ok we zijn al in het proces en 10 maart krijgen we de uitslag en behandelplan. Misschien dat dat ook wel onzekerheid teweeg brengt. En ja ik mis mijn kindje..... soms zo erg dat het zeer doet..... Ik had deze week de 17 weken al bereikt kunnen hebben. Waarom??? Nou ja ik ga maar weer ffkes verder...

 

 

 

@ Eef jazeker gaan we snel weer wat drinken dat lijkt me gezellig maar wacht eerst alles maar eens ff rustig af voor jou en Arjan dat is nodig oke? En dank je wel voor je lieve woorden.

 

 

 

Liefs,

 

Nathalie

[MamaVanTim]

Je naam viel me op omdat ik een natalie en jurgen ken in mijn kennissenkring. Je verhaal valt op omdat ik in een soortgelijk schuitje zat.

 

 

 

Na een dik jaar wachten, veel pijn bij menstruatie en vaak naar de huisarts vanwege klachten kreeg ik de uitslag endometriose. Mijn eileiders zijn dichtgegroeid met littekenweefsel en de enige optie zwanger te worden bleek IVF. De grond zakte weg en ik kon alleen maar huilen. Ook ik, eeuwige optimist wist niet waar ik het zoeken moest. Mijn baan hield op en ook daarin voelde ik me nog meer te kort schieten.

 

We hebben ons aangemeld voor IVF en ik ging solliciteren. Mijn eerste sollicitatie voelde direct helemaal goed en terwijl ik een nieuwe fase in ging prive had ik de afleiding een hele mooie functie binnen een super leuk bedrijf te hebben. Hoewel het enorm zwaar was dit te combineren ben je veel sterker dan je denkt. En nieuwe uitdagingen moet je blijven zoeken anders wordt je helemaal krankjorum.

 

De eerste tp bleef zitten! Helemaal gelukkig waren we, even..

 

Na een paar dagen begon het vloeien en er kwam geen eind aan. Meer kon ik niet hebben en heb een paar dagen in bed liggen huilen.

 

De volgende tp wilde helemaal niet plakken maar de derde! Is nu ons mooiste geschenk.

 

Achteraf en alleen achteraf kan ik zeggen; we hebben eigenlijk maar drie kansen op zwangerschap gehad waar een ander iedere maand een kans maakt. In die drie kansen ben ik twee keer zwanger geweest. (40 tot 50 % van de vrouwen krijgt een miskraam, vaak zonder dat ze het weten omdat het nog zo vroeg in de zwangerschap

 

 

 

Het is heel juist positief dat je zwanger geweest bent. En je lichaam weet nu hoe het moet. Het duurt alleen zo lang als je op andere moet wachten.

 

 

 

Jullie tijd komt zeker. Let maar op!

[Balu01]

hey meiden,

 

 

 

Vanmiddag toch ff het ziekenhuis gebeld en de situatie uitgelegd hoe het er nu voor staat. De assistente vond het erg vervelend dat ik me zo voelde maar aan de andere kant het is een gezonde reactie zei ze. Ik moet het in ieder geval 10 maart toch aangeven bij de desbetreffende arts en wellicht dat ik er met iemand over kan praten mocht die behoefte er nog zijn. Ze was heel begripvol. Voelde me daarna wel weer even wat beter. Ben vanavond met manlief lekker de stad ingegaan heb zelf niks gekocht maar wel voor Jurgen. Voel me wel weer iets beter gemutst dan vanmiddag kon op een gegeven moment alleen maar huilen. Ik ga ook zo lekker slapen ben ook best wel moe. Wellicht is morgen weer een betere dag.

 

 

 

Liefs,

 

Nathalie

[Balu01]

Ben ik weer even. Heb al een paar dagen last van een barstende hoofdpijn. Is voor mij een teken dat ik echt "vol" zit daarboven. Heb afgelopen vrijdag met "een deskundige" op dit gebied gesproken en mijn verhaal gedaan. Ze zei me ook dat er nog een hele hoop "oud zeer" bij me zit. Waar ik heel moeilijk afscheid van heb kunnen nemen. Ze zei me ook probeer het eens goed van je af te schrijven en schrijf het hele verhaal eens op en lees het eens over en kijk hoe je je dan voelt. Dat heb ik gedaan maar ga het nogmaals eens doen in mijn dagboekje.

 

 

 

In 1993 leerde ik mijn ex man kennen. Ik was tot over mijn oren verliefd op hem het was echter geen liefde op het eerste gezicht helaas maar na een paar maanden toch een keer een date met hem gehad waar de vonk toen bij oversloeg. Na 4 jaar "verkering" te hebben gehad besloten we om samen te gaan wonen. We hadden ons ingeschreven voor een nieuwbouwproject maar wij dachten daar komen we toch nooit voor in aanmerking maar goed toch gedaan. Mijn ex en ik werden in maart van '97 uitgenodigd voor de loting. Wij daar naar toe allebei heel gespannen. Als hoeveelste je binnenkwam dat was ook je lotnummer. Wij waren nr. 22. De loting begon en als 5e nummer werd 22 omgeroepen met onze namen in 1ste instantie bleven we allebei stokstijf staan maar toen het nog een keer omgeroepen werd kregen we het besef dat we een kavel hadden. Wat waren we blij. In juni '98 werd het huis opgeleverd maar ik was alles behalve blij. In die periode ging het tussen mijn ouders heel slecht en was een "break" niet te voorkomen. De reden daarvan was dat mijn vader een verhouding had met een collega van zijn werk. Ik had het daar heel erg moeilijk mee mijn ouders waren mijn voorbeeld. Ik dacht altijd dat zij het perfecte huwelijk hadden maar schijn bedriegt. Ok ze hadden wel eens ruzie maar wie heeft dat niet? En dan ineens die genadeklap dat hij ons verliet voor een andere vrouw. Mijn moeder daar ging het steeds slechter mee ze wilde niet eten wilde niet drinken. Ik had het druk met het klaarmaken van het huis en de inrichting moest mijn moeder in de gaten houden en bovenal mijn broertje die het verkeerde pad op dreigde te gaan. Na een paar maanden ging het met mijn moeder weer een stuk beter en kwam er weer rust. Alleen met mij ging het minder goed voelde me echt niet lekker. Het ging tussen mij en mijn ex niet goed nadat we gingen samenwonen veranderde hij heel erg we gingen bijna nergens meer samen naar toe en als we weggingen was ie heel jaloers zelfs op zijn eigen vrienden. Het begon in de zomer van '98. We waren naar de stad geweest daar was 's avonds een bandje heel gezellig en ik kwam een oud klasgenootje tegen die bij mij en mijn vriendin in de klas had gezeten we stonden met z'n 3-en even heel gezellig te kletsen maar na thuiskomt merkte ik dat er "iets" was. Hij kwam op me afgestormd en voor ik het wist lag ik in de keuken letterlijk en figuurlijk. Ik stond verward op en keek hem aan hij kwam weer op me af maar nu was ik voorbedacht en nam de pan van het aanrecht waar ik hem een klap mee terug gaf. Hij was doorgedraaid. Ik was niet sterk genoeg voor hem ik werd na een paar uur wakker en alles deed mee zeer. Ik besefte nog niet helemaal wat er was gebeurd. Maar toen ik naar de keuken keek en ik zag hoe kapot mijn keukenkastjes waren besefte ik al te goed wat er wat gebeurd. Hij zat naast me en bood zijn excuses aan en hij wist niet wat er met hem gebeurde hij hield zoveel van mij nou ja het bekende bla bla bla verhaal. Op een gegeven moment werd dit regelmaat en ik begon te geloven dat ik het wel verdiend zou hebben dat hij me sloeg. Na de kerstdagen besloot ik toch maar eens langs de dokter te gaan want ik werd dikker terwijl ik slecht at en wat ik at dat kwam er direct weer uit. En moe vreselijk moe kon wel dagen slapen. De dokter wilde dat ik bloed liet afnemen en zou me bellen als de uitslag binnen zou zijn. Een dag later werd ik gebeld met de mededeling dat ik zwanger was. Ik wist op dat moment echt niet wat ik moest ik was 19 met een turbulente periode achter de rug maar aan de andere kant dacht ik dat het juist een mooie afsluiting zou zijn. Mijn ex kwam 's avonds thuis en ik vertelde hem direct het goede nieuws echter voor hem was het geen goed nieuws. Hij wilde nog helemaal geen kinderen. Daar was ie nog niet aan toe. Ik wist op dat moment alleen dat ik zwanger was maar niet hoe ver ik was de echo stond namelijk voor de dag erna gepland. Ik dacht echt dat hij een geintje maakte en dat het wel bij zou trekken maar hij wilde niet mee naar de echo. Er ging een nacht overheen en ik ging alleen naar de echo. Daar aangekomen bleek ik al ruim 11 weken zwanger te zijn. Ik ging niet direct naar huis maar even langs mijn moeder. Het ging weer niet goed met haar. Wat bleek mijn broertje was toch van het goede pad afgeraakt. Ze was zo ontzettend kwaad op alles en iedereen. Ik durfde niet met mijn zwangerschap bij haar aan te komen. Na thuiskomst vertelde ik alles tegen mijn ex die natuurlijk weer helemaal door het lint ging. Hij wilde echt geen kind voor dat moment dus ik moest er voor zorgen dat "dat" probleem uit de wereld geholpen zou worden anders moest ik maar ergens anders gaan wonen. Ik voelde me zo alleen op dat moment. Ik wist echt niet waar ik naar toe moest. Mocht er met niemand over praten anders zou ik het zwaar bezuren ik wist niet wat hij er mee bedoelde maar wel dat het serieus was. Ik was zo bang. Ik ben de volgende dag naar mijn huisarts gegaan en heb het met hem besproken. Hij vond dat ik het huis uit moest en onderdak moest gaan zoeken voor mij en mijn kindje. Maar ik wilde juist niet bij hem weg ik hield van hem hij was zo nooit geweest voor we gingen samenwonen hadden we juist zoveel lol samen en ik was er van overtuigd dat dit "tijdelijk" zou zijn. Thuisgekomen vroeg ie me gelijk of ik actie had ondernomen maar dat had ik dus niet weer een reden voor hem om door het lint te gaan. Ik rende naar boven om een tas te pakken en er vandoor te gaan. Hij kwam me achterna en duwde me van de trap ik voelde echt direct dat dit niet goed was hij stond nog boven en ik bedacht me geen minuut en rende naar buiten met alle pijn in mijn lijf die ik voelde en ging er vandoor. Ik was naar de huisarts gereden die inmiddels geen spreekuur meer had maar me toch hielp. Ik moest direct naar het ziekenhuis en hij was zo lief om met me mee te rijden. In het ziekenhuis aangekomen stonden er al 2 zusters om me op te vangen. Ik had 2 flinke gekneusde ribben en een paar schaafwonden. De echo werd gemaakt en wonder boven wonder het kindje leefde nog. Ik besefte toen ook dat dit niet zo langer door kon gaan. Ik was 19, zwanger van iemand waar ik zielsveel van hield die het niet wilde hebben maar je wilde hem ook niet kwijt. Na veel overleg met de arts besloot ik er over na te denken en de volgende morgen contact met hem op te nemen met mijn beslissing. Na thuiskomt stond mijn ex me op te wachten ik was doodsbang maar ik moest de confrontatie met hem aangaan. Toen ik binnenkwam omhelsde hij me en zei hoeveel spijt hij had en dat hij zoveel van me hield. Ik dacht op dat moment dat het goed zou komen maar helaas. Hij begon op me in te praten en voor ik er erg in had had ik toegestemd met het geen wat hij wilde. Hij zou alles regelen en het zou allemaal goedkomen. Een paar dagen later waren we op weg naar een kliniek. Ik voelde me zo slecht intens slecht. Ik durfde niet voor mezelf op te komen. Na een gesprek met de arts kregen we de mededeling dat we nog 5 dagen bedenktijd kregen omdat ik al de 16 weken was gepasseerd. Ik had die man zo graag willen zeggen dat ik het niet wilde maar mijn ex sprak contstant voor me ik kreeg de kans niet. We gingen naar huis maar 5 dagen later ook weer terug. Ik kreeg eerst een tabletje om te ontspannen en wat pijnstilling voor na de behandeling. Ik kreeg een klein roesje en wat er verder gebeurde is helemaal langs me heen gegaan. Na een tijdje kwam ik weer bij mijn positieve en een vrouw stond naast me en vroeg me hoe ik me voelde. Ik voelde me intens slecht en begon te huilen. Ik wilde het helemaal niet was mijn reactie. Zij schrok dat kon je zien maar ze zei het tegenovergestelde had ik mijn mond maar open moeten doen was haar reactie. Mijn ex kwam binnen en zei dat we nog even op de arts moesten wachten en dan naar huis mochten. Ik weet niet eens meer wat die man me vertelde ik wilde naar huis naar mijn bed meer niet. In de auto had ik niet eens tegen mijn ex gesproken ik haatte hem. Thuis aangekomen ben ik gelijk mijn bed ingegaan en heb niks meer tegen hem gezegd. Hij voelde zich natuurlijk op zijn ... getrapt en ging de deur uit. Achteraf met vrienden naar de kroeg. Nou hij deed maar het interesseerde me niet. Hij ging toch iedere vrijdag stappen. Ik ging m'n bed uit om ff lekker te douchen en tot mijn schrik had ik echt hele grote vlek bloed in m'n bed liggen ik heb gelijk de dokter gebeld en hij was bang voor een ontsteking wat ik ook had. Ik kreeg er medicijnen voor en ik knapte op. Alleen geestelijk niet ik bleef me slecht voelen. Na een paar weken ging het lichamelijk weer goed maar geestelijk nog steeds niks. Meneer voelde zich schuldig en kwam op een avond thuis met een puppie. In eerste instantie wilde ik niks van het beestje weten maar dat trok al snel bij. Zo'n klein beestje daar moest ik wel verliefd op worden het was helaas bijna van korte duur het beestje werd steeds zieker ik moest zelfs naar een kliniek in Utrecht. Ze had parvo. Gelukkig was ik op tijd en konden ze haar helpen. Ze heeft sinds die tijd wel een groeiachterstand gehad en voor een Cairn terrier is ze erg klein maar maakt niet uit ik ben er niet minder van gaan houden. Ze hielp me er weer bovenop doordat ik mijn liefde aan haar kon geven. Tussen mijn ex en mij ging het weer even beter en hij vroeg me ten huwelijk. We trouwde op 29 juni 2001. Daarna ging het al snel weer bergafwaarts. Dit keer reageerde hij zich niet alleen op mij af maar ook op Luca (mijn hondje). Dat was de druppel. Ik ben in de nacht van 1ste op 2e paasdag in de nacht vertrokken met een klein tasje kleren en mijn hondje. Tuurlijk was ik er op voorbedacht dat hij me zou gaan bellen of gaan opzoeken. De volgende morgen belde ie op met de vraag waar ik uithing ik zei hem dat het hem dat niks meer aanging en dat ik de scheiding aan wilde gaan vragen. Hij hing op en belde later die dag terug dat het hem allemaal zo speet en dat ie in therapie wilde gaan om ons huwelijk te redden. Ik geloofde hem echt niet meer en wilde doorzetten. Hij ging weer helemaal door het lint dus ik wist het op dat moment echt voor 100% zeker dat hij nooit zou veranderen. Op 3 april 2002 dus 10 maanden na de trouwdag vroeg ik de scheiding aan. De scheiding werd op 3 juli 2002 definitief, maar ik was er niet meer mee bezig ik probeerde mijn leven weer op te pakken. Ik was bij mijn moeder en haar vriend ingetrokken en ik leerde iemand kennen waar ik goed mee kon praten en die me volledig begreep. Op 17 augustus 2002 werd ik met spoed opgenomen in het ziekenhuis door de buikpijn en werd diezelfde avond nog geopereerd. Toen werd me al verteld dat ik heel veel cystes had en verklevingen maar dat het zo'n puinhoop van binnen was dat ik er niet onderuit kwam om nog een keer geopereerd te worden. Dat gebeurde op 22 oktober 2002. Daar kwam ook uit dat ik endometriose heb en dat een natuurlijke zwangerschap uitgesloten zou zijn. De grond viel onder mijn voeten weg ik geen kinderen ik kon het me gewoon niet voorstellen. Toen kwam alles ook weer boven... Ik heb het mijn moeder toen pas kunnen vertellen en die was woest dat ik niet bij haar was gekomen. Ik heb haar toen ook de situatie uitgelegd en wat allemaal was gebeurd. Het was een schok voor haar. Ik had het haar toen de tijd moeten vertellen dan was het allemaal anders geweest maar dat is achteraf. Het ging steeds beter met me alleen op relationeel gebied was het een puinhoop. Kreeg met mijn toenmalige vriend steeds meer ruzie en op een dag brak ik en zag ik de wereld niet meer zitten en heb toen pillen ingenomen. Mijn broertje vond me. Ik heb toen ook een half jaar intern in het ziekenhuis gezeten niet wetende wat me allemaal nog te wachten stond. Ik werd door mijn toenmalige vriend beroofd van al mijn geld en kreeg er nog schulden bij. Ik moest papieren tekenen waarvan ik dacht dat het voor mij bestemd was maar niks was waar. Ik kwam daar ook pas achter toen ik uit het ziekenhuis kwam. Mijn moeder kwam me ophalen ze was de avond ervoor nog bij mij thuis geweest en had bloemen gekocht zodat ik een leuke thuiskomst zou krijgen. Niks was minder waar ik kwam thuis en een hele hoop spullen waren gewoon weg. Ik schrok me dood en mijn moeder vroeg gelijk waar mijn papieren lagen van de overdracht van het huis. Ik had van mijn ex man een afkoopsom van het huis meegekregen met de scheiding. Ik zei mijn moeder dat het boven lag ze vloog naar boven en kwam lijkwit beneden. Het is weg zei ze. We zijn gelijk de auto ingestapt naar de bank. We werden apart gezet en toen ze mijn rekening opende was alles weg. Zelf van mijn reguliere bankrekening was geplunderd. Ik vroeg de mevrouw hoe dit kon en zei vertelde me dat mijn vriend het geld eraf had gehaald. Ik flipte hoe kon dit gebeuren. Ik had er voor getekend zei ze. Ik wist van niks. Na heel wat heen en weer gebel kwamen ze met het contract naar beneden en bleek dat ik inderdaad getekend had dit was gebeurd toen ik in het ziekenhuis zat onder de medicijnen. De bank kon niks voor me betekenen maar adviseerde me een advocaat in handen te nemen. Kon het nog erger??? Ja het kon toen ik thuiskwam lag er brief op het aanrecht. Toen ik dat las en de envelop opende was ik echt totaal van slag. Meneer had al mijn geld meegenomen. En me laten zitten met een schuld van 20.000 euro. Ik heb direct een advocaat ingeschakeld maar ze waarschuwde me al dat heel lang kon gaan duren en dat ik uiteindelijk met niks zou eindigen. Ook had ik aangifte gedaan van diefstal. Ik werd een paar weken later gebeld door de politie dat ze bij hem thuis waren langsgegaan maar dat hij niet thuis was. We kwamen er maanden later achter dat hij de grens over was gevlucht en dat hij ergens ondergedoken zat. Mijn advocaat is een jaar bezig geweest maar helaas lukte het niet. De politie vertelde me later dat hij in een land zit waar ze geen uitlevering geven dus hij zit gebakken. Ook kwam ik erachter dat hij niet alleen mij had bestolen maar nog 5 andere meiden. Hoe kon ik dit laten gebeuren was dit mijn straf? Ik had me voorgenomen het allemaal heel anders aan te gaan pakken. Ik ben weer gaan leven. Weliswaar een hele tijd alleen. Van 2004 tot aan 2008 ben ik alleen geweest en heb ik alleen geleefd. Ik kon met de schuldmaatschappij goede afspraken maken maar toen ik mijn baan verloor ben ik in de schuldsanering terecht gekomen. Ik leerde eind 2008 Jurgen (mijn mannetje) kennen via een datingsite. Ja ja een vriendin van me had me aangemeld en ik dacht wat kan mij het ik probeer het gewoon hahah. En zie het resultaat. In januari 2009 hebben we elkaar voor het eerst gezien en in februari woonde we al samen. Ik werd overvallen door geluk wat een heerlijk gevoel. We kwamen in april 2008 per ongeluk erachter dat ik zwanger was. Wat was ik blij maar tegelijkertijd zo bang ik moest het Jurgen gaan vertellen en kende hem nog zo kort. Maar toen ik het vertelde was hij wel geschrokken maar heel blij. Het kindje was zo welkom. Helaas liep het na 6,5 week mis en kreeg ik een miskraam. We besloten toen wel om door te gaan voor een kindje. In november 2008 gingen we met zijn ouders en zus naar Zeeland voor een heerlijk weekendje weg waar hij me ten huwelijk vroeg ik hoefde niet na te denken en zei direct JA. Waarom heb ik hem niet 10 jaar eerder leren kennen? Op 25 september 2009 zijn we getrouwd. We hadden al een stuk van IVF achter de rug maar dat moesten we voor de bruiloft cancelen omdat mijn eitjes niet goed genoeg groeide. Na het trouwen zijn we in oktober weer van start gegaan er werd op 3 november de punctie gedaan en op 6 november de TP. Ik was zwanger maar helaas kwamen we op 26 december erachter dat het hartje niet meer klopte van het kindje en dat het naar alle waarschijnlijkheid al 2 weken daarvoor gestopt was. Op 5 januari werd de miskraam opgewekt door medicijnen dat was een hel. Ik ben echt zo bang dat ik nu gestraft blijf worden voor mijn fout die ik gemaakt heb door een kindje weg te nemen. Snik snik nu ik dit alles weer zo door heb gelezen voel ik de woede weer opkomen. Ik had anders moeten handelen dan was het nooit zo gelopen. Ik ben opgelucht dat ik het nogmaals zo heb opgeschreven....

 

 

 

Liefs,

 

Nathalie

[jadimi]

Jezus Nathalie, wat een leven heb jij al achter je. Ik leef ontzettend met je mee en vind het heel knap van je dat je hulp hebt gezocht. Zoiets vergt lef !!!

 

 

 

Vind het ook heel knap dat je zo je hele verhaal hebt gedeeld met ons en geloof me jou geluk komt echt wel weer. Een nichtje van mij heeft in een soortgelijke situatie gezeten en was ook genoodzaakt om een abortus te laten doen. Gelukkig heeft zij nu toch 2 kindjes en een goed leven.

 

 

 

Verlies nooit je hoop!!!! Pas zonder hoop heb je niets meer.

 

 

 

Je hebt het gelukkig nu weer getroffen met zo'n super lieve man.

 

 

 

Ik hoop dat je alle steun kunt vinden die je nodig hebt en nog meer.... Ik gun je met alle liefde een heel mooi gezond babytje want dat heb jij wel verdient!!!!!!

 

 

 

 

 

 

 

Hele dikke knuffel

 

 

 

 

 

Liefs, Diana

[jadimi]

Jezus Nathalie, wat een leven heb jij al achter je. Ik leef ontzettend met je mee en vind het heel knap van je dat je hulp hebt gezocht. Zoiets vergt lef !!!

 

 

 

Vind het ook heel knap dat je zo je hele verhaal hebt gedeeld met ons en geloof me jou geluk komt echt wel weer. Een nichtje van mij heeft in een soortgelijke situatie gezeten en was ook genoodzaakt om een abortus te laten doen. Gelukkig heeft zij nu toch 2 kindjes en een goed leven.

 

 

 

Verlies nooit je hoop!!!! Pas zonder hoop heb je niets meer.

 

 

 

Je hebt het gelukkig nu weer getroffen met zo'n super lieve man.

 

 

 

Ik hoop dat je alle steun kunt vinden die je nodig hebt en nog meer.... Ik gun je met alle liefde een heel mooi gezond babytje want dat heb jij wel verdient!!!!!!

 

 

 

 

 

 

 

Hele dikke knuffel

 

 

 

 

 

Liefs, Diana

[jadimi]

Sorry mijn bericht heeft zich 2 x geplaatst???????

[Balu01]

hoi diana,

 

 

 

dank je wel. ik heb inderdaad al heel wat te verduren gehad en altijd kwam ik er heel sterk uit je moest het toch "alleen" doen allemaal. Het gaat wel beter hoor zeker nu ik het zo van me af heb geschreven merk ik dat juist weer dat duwtje in de rug is. Lief dat je reageerde.

 

 

 

liefs,

 

nathalie

[Taurus71]

Jeetje Nathalie..wat een verhaal...ik heb met open mond zitten lezen.

 

Hoeveel kun je hebben?!! Fijn dat je Jurgen tegen bent gekomen ik ik hoop dat jullie grote wens snel werkelijkheid gaat worden. Goed dat je dit van je af schrijf !

 

Liefs Manon

[Wish]

Nathalie,

 

 

 

Heb je verhaal met kippenvel op m'n armen zitten lezen.

 

Wat heb jij een ellende meegemaakt!

 

Fijn voor je dat het wel wat opluchting voor je heeft gegeven nu je het hier opgeschreven hebt.

 

Ik wens je veel sterkte met het verwerken van alles.

[pleun79]

oef wijfie toch

 

ik persoonlijk geloof niet dat je gestraft wordt voor je abortus

 

wat daar boven ook is moet weten dat jij dit niet wilde ,dat dit niet jou keus was

 

als er iemand schuld aan alles heeft zijn het die 2 etters van kerels

 

en nu heb je je engel die je zal beschermen en liefhebben

 

en daarmee komt het vast helemaal goed

 

maar je moet idd eerst al het opgebouwde verdriet kwijt raken of in een doosje kunnen stoppen

 

je zit te vol met stress en dat is gewoon niet goed voor jou nog voor een komend ukje

 

als je rust weet te vinden komt de rest van zelf dat geloof ik echt

 

 

 

hele dikke knuf voor jou

[Nath82]

Jeetje Nathalie,

 

Wat heb jij veel meegemaakt! Ik heb dit met ongeloof zitten lezen! Ik vind je ontzettend sterk dat je dit zo goed van af kan schrijven. Heel veel succes meis, je komt er wel!

 

Liefs Nathalie.

[Balu01]

Hoi meiden,

 

 

 

Dank jullie wel dat jullie de tijd namen om het te lezen. En voor jullie lieve woorden het doet me goed. Ik twijfelde eerst wel om het zo open en bloot neer te zetten maar nu ik het gedaan heb ik lees de reacties ben ik heel blij en heel trots dat ik het gedaan heb. Het geeft me kracht om door te gaan en dat heb ik nu nodig. Ik heb net lekker een afspraak gemaakt bij de masseuse voor woensdag ff lekker ontspannen dat zal me ook goed doen en ik krijg weer de kracht om positief te gaan denken dat het met tijd goedkomt zelfs voor mij :D. Dank jullie wel.

[Hobbesje]

Wat een verhaal. Jij hebt inderdaad een heleboel bagage. Goed dat je het durft op te schrijven! Sterkte meid.

[marionh67]

sjeee meissie, wat een verhaal.

 

Ik gun je al het geluk van de wereld!!!!!

[Meiske74]

Jeetje Nathalie

 

 

 

wat een verhaal, ik weet even niet wat te zeggen.

 

Ik vind het iig. zeer knap dat je dit zo hebt geschreven en ik kan me voorstellen dat het je kan helpen om alles een plaatsje te kunnen geven.

 

Ik ben er echt stil van, maar meid, maak jezelf geen verwijten, ik ben ervan overtuigd dat je niet gestraft wordt hoor!!! Ik weet zeker dat voor jullie de zon ook weer gaat schijnen, een geweldige man heb je inmiddels getroffen en wie weet, dat de hele behandeling met jou straks ook beter gaat als jij rust hebt gehad en nu je deze historie nogmaals opgeschreven hebt, ik hoop dat er heel wat ballast van je afgevallen is!!

 

 

 

lieverd veel sterkte en op naar de 10de!!

 

 

 

liefs

 

Babeth

[ivdelft]

Hey meid,

 

 

 

ik heb net ook je hele verhaal gelezen en echt met open mond...

 

je mag echt absoluut niet denken dat het je gestraft wordt , daar geloof ik echt niks van en moet jij ook echt niet doen! Wie weet is het een engeltje, die nu over je waakt en je beschermt...positief denken!!

 

 

 

Ik hoop dat je de kracht kan vinden om dit nu goed door te zetten, denk lekker aan jezelf, verwen jezelf af en toe eens... Ik hoop helemaal dat het goed komt, maar houd wel vertrouwen!!!

 

 

 

liefs

 

Ingrid

[Christine71]

Hoi Nathalie,

 

 

 

Wat heb jij veel meegemaakt zeg!

 

Ik denk dat er inderdaad heel veel oud zeer zit wat nu zijn weg naar buiten aan het vinden is, en dat is goed!

 

Je bent al op de goede weg door het van je af te schrijven, dat is ook een stukje verwerking.

 

Meissie, je word echt niet gestrafd hoor, maar je zit vol zelfverwijt.

 

En dat zelfverwijt moet je kwijt zien te raken.

 

Misschien kan dat door er met iemand over te gaan praten.

 

 

 

Of misschien heb je iets uit die periode (en anders schaf je het speciaal voor het doel aan), daaraan verbind je of stop je de komende dagen/weken alle narigheid en zelfverwijt in die je in het verleden hebt opgelopen, en vervolgens vernietig je het voorwerp op een voor jou goed moment.

 

 

 

En ga samen met je lieve mannetje vooruit kijken meissie, de zon zal schijnen!

 

 

 

Veel liefs,

 

 

 

Christine