Onzeker na positieve test en bloeding

[Bailey2021]

Hi Dames,

Ik heb me toch maar aangemeld om te kijken of er meer vrouwen zijn in de situatie waarin ik nu zit. 
Ik heb 23 juli een verse terugplaatsing gehad van onze eerste ivf poging. Helaas geen cryo’s.

Ik ben 40 jaar en heb al een zoon van 18.

ongeveer 5 dagen geleden ben ik begonnen met testen om te kijken of de pregnyl uit mijn lichaam is. Testen waren negatief.

De dagen erna begonnen de testen op te lopen, maar helaas sinds 2 dagen bruinverlies en sinds gisteren ook bloed.

Ik gebruik ook Ultrogestan tm as vrijdag.

Vanochtend nog getest en eigenlijk worden de testen duidelijker maar helaas houdt het bloeden niet op.

Van de gyn moet ik afwachten, ze kunnen niks doen en het kan alle kanten op gaan. Ik durf echt niet blij te zijn want als ik bloed zie kan ik niet geloven dat het goed gaat.

Zijn er vrouwen in hetzelfde schuitje?

Alvast bedankt voor jullie tijd.

[Paulma]

Hi!

Ik heb dit ongeveer 2 maanden geleden gehad. Mijn ervaring is niet positief maar dat hoeft absoluut geen voorbeeld te zijn.

ik verloor ook bruin bloed en mijn Gyn vertelde dat dit ook door de utrogestan of stoppen met utrogestan kan gebeuren. Daarnaast is het wel eens het opruimen van toch een en ander aan extra’s dat door de hormoon stimulatie is gegroeid. 
mijn arts zei “zolang je geen krampen krijgt in combinatie met in eens helder bloedverlies met stolsels hoef je je geen zorgen te maken”

Helaas had ik net voor de 6 weken wel in eens heel erge krampen (echt ongesteldheid gevoel) en helder bloed en daarna stolsels en ook het vruchtzakje. Helaas kan de arts of niemand het tegenhouden als het niet goed gaat. Dus zal je tot de eerste echo moeten wachten om echt meer te kunnen zeggen.

Een vriendin van mij heeft tot week 16 elke dag bruin en helder bloed verlies gehad en toch een gezonde zoon gekregen.

Het is een ontzettend spannende periode, al zonder verlies maar dit maakt je natuurlijk onzeker. Maar meer dan proberen hoop te houden kan je helaas niet doen. 
sterkte! Ondanks dat het bij mij dus niet goed verliep kan het echt zeker wel ook met bruin of wat helder bloed verlies!! Houdt hoop

 

 

[Bailey2021]

Dankjewel voor je berichtje, lief van je!

Vandaag nog steeds hetzelfde, bloedverlies maar zet ook niet echt door. Wel zwangerschaps"kwaaltjes" maar ik weet ook hoe je lichaam je voor de gek kan houden.

Zit niks anders op dan afwachten. Positieve aan dit verhaal is dat er sowieso een innesteling is geweest. Ik had 5 eitjes, 4 bevruchtingen, 2 door gaan delen en toen moest ik kiezen 1 of 2 terug plaatsen. Ik heb getwijfeld tot aan het moment van terugplaatsing. Ze waren allebei 7-cellig op dag 3. Ik heb me laten adviseren er 1 te doen omdat de 7-cellige grote kans maakte op invriezen. Niet dus, volgende dag is het embryootje niet meer door gaan delen.

Heb nu spijt dat ik het niet eens kans heb gegeven, mijn intuitie was zo sterk en ik had er heel veel moeite mee er 1 achter te laten. Volgende keer luister ik naar mijn gevoel. Wellicht was er in mijn baarmoeder nog een kleine kans op doordelen geweest.

[Bailey2021]

@Paulma, rot voor je dat het zo is gelopen . Tussen hoop en onzekerheid is een naar gevoel.

Zit je in een rustmaand nu of ben je weer bezig met een volgende poging? xx

[Paulma]

Hi @Bailey2021 ja je intuïtie klopt vaak! Ik kan mij voorstellen dat je achteraf baalt. Maar hopelijk dat deze enkeling blijft zitten en je dat gevoel van spijt los kan laten tijdens een zwangerschap. Ik duim echt voor je!

Hoeveel bloedverlies is het ongeveer? Met een inlegkruisje te doen of zelfs alleen bij het plassen en afvegen een beetje? Die vriendin van mij die elke dag bloedverlies had tot week 16. Had best veel verlies, helder maar geen stolsels. Zij is zelf gyn en dacht echt dat het niet goed ging. Zij heeft er natuurlijk nog meer zicht op dan wij (leken) maar wat ik schreef, het is dus goed gegaan en het bloeden dus na week 16 gestopt. Dus zo lang de situatie niet slechter wordt houden we hoop!!!

Ik luister ook veel naar mijn intuïtie. Ik was natuurlijk wel blij met de positieve test, maar had eigenlijk vanaf het begin al het gevoel dat het niet goed zat. Toen de assistente in het ziekenhuis zei "dan is de uitgerekende datum 20 januari 2022" toen voelde ik gewoon dat ik geen kindje zou gaan krijgen in januari 2022. Ik was ook heel sterk bezig met het positieve element dat er inderdaad een innesteling was geweest. Ik zei ook tegen mijn man "het is fijn dat ik nu ervaar dat we dus een stap verder kunnen komen, dit geeft weer perspectief" want ik heb 7 IUI behandelingen gehad en 5 terugplaatsingen en had nog geen enkele keer een positieve test uit een medische behandeling in handen. Dus ik had het ook echt even nodig om te zien dat het KAN! Gek he, dat ik dus vanaf de positieve test meer met dat perspectief bezig was dan dat ik dacht dat ik uit deze zwangerschap een kindje zou krijgen..... Ik ben normaal best nuchter, maar geloof wel dat we meer voelen dan we soms denken.

Ik moest 1 maand wachten omdat r nog een heel klein restje zat na de miskraam. De arts had de verwachting dat dit restje met de volgende ongesteldheid zou worden opgelost. Dat was gelukkig ook zo, dus toen mocht ik door. Du sik zit momenteel in de wachtweken van een Cryo uit dezelfde punctie als de zwangerschap. Ik had 3 embryos uit die punctie. Helaas is de andere cryo niet goed ontdooid. Dus deze poging is de laatste en dan is de vriezer weer leeg.... Dan zou ik aan het laatste traject (ICSI 3) moeten beginnen. Dus extra hoop dat dit natuurlijk weer een positieve test gaat opleveren en dan wel gevolgd door een gezonde zwangerschap 

[Bailey2021]

@Paulmawat een tijd ben je al bezig. Ik heb zoveel respect voor jullie allemaal. Wat ontzettend spannend dat je nu weer moet wachten, ik duim voor je mee.

Toen ik zwanger werd van mijn zoon was ik 20. Ik zag een vaag streepje en ben nooit meer ergens anders vanuit gegaan. Ik was alleen, de vader rende ervoor weg en toch hield niks me tegen om er iets van te maken.
Mijn zoon is 18, gezond, en ik ben apetrots dat we het zo gered hebben samen.

Al een aantal jaar ben ik met een hele lieve man, zijn dochters wonen in Spanje en hij heeft ze nauwelijks zien opgroeien. Onze droom is het om het samen nog een keer mee te maken.
Zowel hij als ik namen het eigenlijk wel voor lief dat zwanger worden. Zijn ex was gelijk zwanger en ik eigenlijk ook. Tot het maar niet lukte, ik was gewoon echt verbaasd. De acceptatie dat mijn lijf me in de steek liet, maar eigenlijk gewoon deed wat ie moest doen, vind ik nog steeds het lastigste.
Horen dat het mijn leeftijd is terwijl je nu denkt huh 40 is dat oud? Vroeger leken dat omaatjes voor mij maar niet nu ik het zelf ben. Gyn heeft mij gelijk IVF voorgesteld, eigenlijk weet ik nog steeds de reden niet dat het niet lukt. Ik vroeg om een HSG maar ze zei waarom zou je dat doen? Ik dacht voor mn acceptatie, maar ze raad t het af.
Er zijn chlamydia antistoffen in mijn bloed gevonden dus ze denkt dat mijn eileiders beschadigd zijn, dat in combinatie met mijn leeftijd. Eicelvoorraad is wel nog heel goed, bij mijn vriend is ook alles goed.

Het bloeden is inmiddels ietsje minder, maar niet weg. Testen worden dagelijk duidelijker. Ik heb nog wel inlegkruisje nodig maar verder vooral bij het plassen verlies ik iets bloed. Ik heb wel een heel erg blaasontsteking gevoel, wellicht speelt dat mee.

Gister was mijn laatste dag Utrogestan, ben benieuwd hoe mijn lichaam daarop gaat reageren. Een bbz zit ook nog in mijn hoofd, dat zou ook kloppen met mn symptomen. Of het gaat gewoon goed natuurlijk, gek he dat je daar toch niet vanuit gaat? Zelfbescherming denk ik.

Ik snap heel goed wat je zegt over je intuitie, bizar hoe sterk die is. Daarom weet ik ook dat ik me laat adviseren maar echt naar mn gevoel ga luisteren voortaan.
Elk ziekenhuis zegt ook wat anders lijkt het, vind dat zo vreemd.

Eigenlijk is het gek he, wij vrouwen hebben in alles een houdbaarheidsdatum lijkt het wel, en zelfs in IVF/ICSI krijg je maar 3 keer. Alsof het een sprint is en geen marathon. Moeder willen worden is een oergevoel, daar zouden ze nooit een tijdslimiet aan moeten hangen.

Sterkte Paulma, xxx

[Paulma]

Helaas... het is een negatieve uitslag. Merk dat ik er echt moe en verdrietig van ben. 

Ik vond de hele ICSI poging 2 zwaar, elke stap ging gepaard met zowel ups als downs. Dus er kwamen elke keer veel emoties bij kijken. En dit was de eerste keer dat ik een cryo terugplaatsing in een hormoon ondersteunde cyclus heb gedaan. De andere drie waren in mijn natuurlijke cyclus, ik vond die hormoon ondersteunde cyclus echt veel zwaarder. Dus dat heeft mijn voorkeur niet weer.  Mocht ik de volgende keer weer cryo's hebben. Wij willen nu minstens een maand pauze nemen voor we verder gaan. Praktisch gezien gaan we ook op vakantie dus het is dubbel even bijkomen en zinnen verzetten.

Met recht dat je trots bent op jullie samen! Interessant he hoe je nu achteraf kan terugkijken en bedenken dat je toen alleen 1 keer een vaag streepje hebt gezien en nooit stil hebt gestaan bij de optie dat het mis kon gaan enzo. Was toen dus ook helemaal niet nodig want je hebt er een prachtige en gezonde zoon aan over gehouden. Maar voelt nu allemaal onzekerder en valt dan echt tegen als jullie er vanuit gingen dat het wel zou lukken. Ik snap dat je teleurgesteld bent in je lichaam. Ik denk dat meer op dit forum dat zo voelen. Ik ook...

Fijn dat het bloeden iets minder wordt. Heb je je al laten controleren op een blaasontsteking? Want dat kan gebeuren volgens mij na een tp. En zou misschien zelf het bloedverlies kunnen verklaren? Wanneer mag je voor een echo naar het ziekenhuis? Het blijft spannend!! Maar op dit forum zei een andere dame "de kans is vele malen groter dat het goed gaat dan fout gaat" als je eenmaal die positieve test in handen hebt! Hou daar aan vast

Tja, die 3 keer... Ik merk dat ik na 4 jaar bezig zijn en alle medische stappen en teleurstellingen ik het wel echt zwaar vind. Ik heb afgelopen weekend met mijn man besproken dat wij niet heel veel langer dan 3 (misschien een 4de keer) door willen gaan. Omdat we de impact lichamelijk, praktisch en emotioneel te zwaar vinden worden en de kansen alleen maar afnemen. Maar ik kan mij voorstellen als iemand meteen IVF doet, dat anders ervaart. En zeker als een IVF geen of weinig cryo's oplevert, dan zijn de pogingen wel heel snel voorbij. 

Ik zou ook best iets meer tijd willen nemen, langer pauze tussendoor. Maar gezien mijn leeftijd voel ik inderdaad echt die houdbaarheidsdatum. En de noodzaak om snel door te gaan. Ik zou inderdaad best graag even een marathon rennen in plaats van die sprint. 

Sterkte!

 

[Bailey2021]

@Paulma Ik snap je zo goed...wat een verdriet voor je. Sowieso is het al een emotioneel proces en dan ook nog de teleurstelling, ik voel echt met je mee. Je weet wel dat rust tussendoor goed voor je is maar ook voel je de druk door je leeftijd.

Deze week is een rollercoaster voor mij. Mijn vriend is 5 dagen in de UK en mijn moeder is een paar daagjes geweest. Het bloeden WAS iets minder maar we zaten gezellig op de bank donderdagavond en ja hoor flats, bloed. Helder rood. De moed zakte me in mn schoenen maar ook was ik boos. Boos dat ik de controle over mn lijf kwijt ben, en het maar doet zonder met mij te overleggen 

De volgende dag was het bloeden alweer minder maar heb in de ochtend weer het zh gemaild. Ik kreeg gelijk telefoontje terug met wederom de woorden dat ik moet afwachten. Ik vroeg of ze uberhaupt even konden kijken of er nog iets zat, of dat het wel in mn baarmoeder zat. Maar nee, alleen maar nee, zo frustrerend.

Ze adviseerde me niet meer te testen maar ik wil maar zien of de testen niet aflopen. Ik moet nu nog wachten tot de 24e maar twijfel of ik morgen een echocentrum zal bellen of ik even langs kan komen, dinsdag zou ik dan 6 weken zijn.

Het bloeden was dus eventjes minder maar ik houd donkerbruine afscheiding. Gister op de wc denk ik dat het echt misgegaan is. Ik verloor een soort sliert bloedstolsel en een heel klein doorzichtig rond bolletje. 1 mm of zo. En sinds s'avonds is het bloeden weer over en nu een beetje, bijna zwart 'bruin'verlies.

Ik ben er zo ontzettend klaar mee, hoe kan dit nog goed zijn? Eigenwijs als ik ben heb ik wel weer getest en nog steeds positief. Om door van te draaien.

Ik weet het echt niet meer maar ga er maar vanuit dat ik het verloren ben.

xxx

 

[Paulma]

Ohhh @Bailey2021 ik snap heel goed dat de moed je in de schoenen zakte toen je helder rood bloed verloor. Begrijp je boosheid ook, die heb ik op bepaalde momenten ook, en dan weer verdriet, en daarna gaat het wel weer. En die emoties blijven zich een beetje afwisselen... 

Wel heel frustrerend dat het ziekenhuis zo in de "nee" modus zit. Toen ik de miskraam had, ben ik de dag erna naar het ziekenhuis voor een echo gegaan om te bekijken of het inderdaad mis is gegaan. Dat stelde zij zelf voor, en vond ik prettig. Wij moesten toen helaas concluderen dat ik het bij het rechte eind had. Ik had ook een foto gemaakt van het vruchtzakje, althans wat ik dacht dat het vruchtzakje was. Klinkt een beetje smerig, maar ik kijk in zo'n geval een beetje wetenschappelijk naar dit soort zaken om te duiden wat het is. En was daarna gewoon mijn handen goed... Toen ik de dag erna in het ziekenhuis kwam voor een echo, heeft de arts de foto ook bekeken en ze ging daar heel prettig mee om. Ze zag het meteen, maar zei dat niet. Ze zei "we gaan meteen een echo maken en kijken hoe het er voor staat. Na die echo, waar het duidelijk was dat er geen vruchtje meer zat, zei ze "op basis van de foto ziet het er compleet uit en het is inderdaad het vruchtzakje". Ik vond die volgorde prettig. Dat ik zelf ook kon zien dat het zo was op de echo voordat ze definitief bevestigde wat ik dacht. 

Ik snap overigens hun advies wel om niet meer te testen, want het kan je wel helemaal gek maken. Maar begrijp jou ook en zeker na dit verloop. Hoe was de test vanmorgen?

Ik moet helaas zeggen dat het wel een beetje klinkt als een miskraam. Maar ik weet dat mensen soms ook een soort slijm propje verliezen, en toch nog zwanger zijn. En ik vind 1 mm heel weinig. Ik heb de miskraam op 5+6 en het vruchtzakje was echt groter dan 1 mm. Dat was richting de 1,2 cm. Dus misschien is het in jouw geval echt gewoon een slijm propje. Ik kan mij echt voorstellen hoe je je voelt. Die onzekerheid is killing! Zou je niet toch bij een echo centrum een afspraak maken? Misschien geeft dat wel duidelijkheid en hoef je in elk geval niet tot de 24ste in deze enorme onzekerheid te zitten.....

Ik denk aan je!

 

[Bailey2021]

Hi @Paulma 

Ik ga er ook vanuit hoor, ik ben zo klaar met het heen en weer geslinger tussen blijdschap en onzekerheid. Ben nu vooral emotioneel en knetter changrijnig.

Het bloeden is eigenlijk direct na dat ene moment op het toilet gestopt. Dus ik had gelijk weer hoop. Maar sinds vanochtend een lichtere test en nu lees ik weer dat dat ook weer kan na 6 weken. Het hook effect? Heb jij daar van gehoord? Ook weer iets waardoor je eventueel weer hoop kan hebben. Word je toch kierewiet van  

Vanochtend heb ik een echocentrum bij mij in de buurt gebeld en die waren heel lief. Ik kan morgenavond om 21.30 komen.

Ik ben al op het ergste voorbereid maar wil nu echt wel duidelijkheid want dan kan ik het afsluiten en weer verder. Ik denk dat ik waarschijnlijk vorige week al een miskraam onderging, het laatste zondag ben verloren en mn testen nu pas aan het aflopen zijn.

Als ik zie hoeveel testen ik al gedaan heb is dat echt debiel, ben mezelf helemaal gek aan het maken. Denk dat ik dat maar anders aan moet pakken een 'hopelijk' volgende keer. 

Lief dat je aan me denkt, ook aan jou hoor! Keep you posted xxx