Jump to content

Bloempje wil bloeien


Bloempje

Recommended Posts

Hallo allemaal,

 

Het is een tijdje geleden dat ik hier was. Alles ziet er ook anders uit en het is even zoeken; er mist een hoop heb ik het idee. Maar geeft niks, we spammen het vanzelf weer vol. :laughing9:

Maar ik ben dus Bloempje, in december 2004 moeder geworden van :speen: een j/m-tweeling via onze tweede ICSI-poging. Sindsdien is er erg veel gebeurd, met ons en met de kinderen, maar daarover later misschien wel meer. Voor nu: we hebben nog twee rietjes met in totaal 7 eskimootjes in het VU liggen. En we willen wel graag een derde. Op een forum als dit toch met enige schroom als je er al twee hebt. Want je gunt dit een ander ook! En dan staat de wens van een derde haast ondankbaar. Maar toch...

 

Ik heb vandaag de ferti-poli gebeld in ons plaatselijke zkh, om een afspraak te maken over de mogelijkheden van een cryo-tp. Dat is op 26 augustus. Dus ik denk: laat ik me even melden, dan doe ik weer mee hier! :hello:

Link to comment
Share on other sites

Hallo Bloempje,

 

Welkom terug op dit geweldige forum en verontschuldig je niet over het feit dat jullie een wens voor een brusje voor de tweeling hebben. Die kan net zo sterkt zijn als voor een 1e kindje en dat zullen er genoeg beamen hier denk ik.

Spannend zeg dat jullie na 4 jaar van dezelfde icsi poging weer verder gaan. Je hebt dus op 26 aug een afspraak over hoe nu verder met je cryo's. Fijn om weer in de race te zitten nietwaar?

 

Heel veel succes en hopelijk met het o zo gewenste resultaat!!!!

Link to comment
Share on other sites

Spannend zeg dat jullie na 4 jaar van dezelfde icsi poging weer verder gaan. Je hebt dus op 26 aug een afspraak over hoe nu verder met je cryo's. Fijn om weer in de race te zitten nietwaar?

Heel veel succes en hopelijk met het o zo gewenste resultaat!!!!

4 jaar? Tel nog 'es... Ze worden 7 in december! :occasion1: En het is best al wel een beetje stiekem-spannend om die MMM weer in te duiken ja. We hebben het alleen m'n broertje en z'n vrouw verteld; onze beide moeders zijn wandelende dagbladen en we hebben nog even geen zin in allerlei vragen van bekenden. Toch moet ik er al wel om denken; ik zou er zo graag iets over willen zeggen tegenover de kinderen! Maar dat kan echt niet. Ze weten trouwens wel precies hoe "de dokter hen in elkaar geprikt heeft", omdat ik daar heel open in wil zijn. Hihi; hoe normaliter dat zaadje bij dat eitje komt weten ze nog níét... :laughing9:

Welkom en schaam je niet. Wens is vaak net zo groot. Gaat het goed met de kids?
Bedankt voor jullie weder-welkom! :happy: Met de kids gaat het aardig goed, hoewel we na de bevalling wel veel meer gedoe hebben gehad dan ervoor. Ik weet nog niet zo goed in welke vorm ik dat verhaal moet plaatsen. Ik wil jullie niet afschrikken, maar het hoort wel bij ons verhaal en waarom we zo lang hebben gewacht met een derde. En het wordt dan aardig wat typ- en leeswerk; ben nooit kort van stof...
Link to comment
Share on other sites

Hai allemaal,

 

Hieronder leg ik onze situatie uit, zodat jullie weten hoe de vork in de steel steekt bij ons. Het is wel een heel lang verhaal geworden... Voel je vrij het niet te lezen... of maar een deel. En als je vragen hebt; stel ze gerust.

 

We kwamen in sept. 2002 in de MMM en hebben in dec. 2004, na een tweede ICSI, een j/m tweeling gekregen, waar we erg blij mee zijn. Bij beide ICSI's had ik last van overstimulatie; de tweede keer, met minder hormonen, nog erger dan de eerste keer, al had ik wel minder eitjes. "Maar" 18 i.p.v. 23. Na een zwangerschap van 35 weken en 3 dagen, waarin niet alles even goed ding (o.a. twee weken zkh. wegens ontsluiting met 29 weken door harde buiken, waarmee ik plat moest liggen met weeënremmers), brak (de helft van) m'n water en werden Nathan en Jessica geboren met ruim 3 en 4 pond. Na 3 weken couveuzeafdeling waren ze eindelijk "van ons", na al het gedokter en mochten ze naar huis!

 

Maar voor W., m'n man, was het erg moeilijk. De baby's huilden vrij vaak, al waren het nog niet eens echt huilbaby's te noemen. Hij bleek niet om te kunnen gaan met hun huilen. Op alle mogelijke manieren troosten hielp hen niet, of niet genoeg. Uiteindelijk heeft hij in paniek en een soort wanhoop tegen de baby's geschreeuwd en ze geknepen. Ze waren toen ong. 3 maanden.

 

We zijn hier allebei erg van geschrokken. Dit kan niet met kinderen en zeker niet met van die kleine baby's. We hebben direct aan de bel getrokken en W. kwam met voorrang binnen bij de GGZ. Hij werd getest en bleek een autismespectrumstoornis (ASS) te hebben. Ondertussen kon ik hem niet alleen laten met 1 of 2 baby's, ook niet als ik gewoon thuis was maar hij in een andere kamer. Ik moest dus altijd zelf bij de baby's zijn. Ik gaf ze borstvoeding, dus W. kon wat dat betreft ook niets overnemen (bijv. samen doen). Dit vond hij erg moeilijk, want hij is wèl hun vader! Voor mij was het erg zwaar. Ik had een baan voor 20 uur met verstandelijk gehandicapten (waaronder autisten), maar heb 13 weken ouderschapsverlof achter elkaar opgenomen. Ik kon thuis gewoon niet weg.

 

Via Jeugdzorg konden de kinderen binnen een maand op een babygroep geplaatst worden van een medisch kinderdagverblijf (MKD). Dit klinkt medischer dan het is; het gaat er vooral om hoe ouders met huilbaby's en andere probleemkindjes om kunnen gaan. W. draaide daar 2 dagdelen per week mee om om te leren gaan met (huilende) kinderen. Gelukkig begreep zijn baas de noodzaak. Aan het begin moest ik mee, omdat de kinderen nog niet uit een fles konden drinken. Later konden ze gewoon gekolfde melk drinken, die ik mee gaf.

 

W. heeft hier veel geleerd, maar het werd er niet veel makkelijker op. Ik kon hem nog steeds niet alleen laten met de kinderen. Ondertussen was ook gebleken dat ze beide reflux hadden, waarbij dus de voeding terugloopt de slokdarm in, wat brandt en pijn doet. Ze gaven ook altijd voeding terug en hadden altijd een slabbetje om; dag en nacht. Maar vandaar dus het huilen... Na een hoop gedoe, onwilligheid van de kinderarts en bemiddeling van het MKD, kregen de kinderen eindelijk goede medicatie en later ook nog genoeg.

 

Toen ze 6 maanden waren en ik zelf niet meer genoeg melk had, kregen ze een fles poeder-babymelk als bijvoeding. Hiervan gingen ze overgeven, suf en bleek worden, niet meer goed reageren, nou ja; kortom er zat iets goed mis. In het ziekenhuis bleek Nathan in een shock te liggen en Jessica zat er tegenaan. Met een krastest bleek dat ze dus allergisch waren voor koemelk en ook voor ei. Dit verklaarde wel Nathans dauwworm overal (vorm van eczeem), waardoor hij zich van jongs af aan krabde waar hij kon als hij de kans kreeg. Ze moesten overstappen op een speciale melk (Nutramigen). Ik moest dat steeds meer door gekolfde melk mengen tot ze het puur dronken. Maar dat proces heeft twee maanden geduurd van kolven, stapje voor stapje meer bijmengen en dan flessen geven, omdat ze het gewoon weigerden te drinken, zo vies is dat spul.

 

Ondertussen werkte ik weer; ik moest wel. Kolf mee. Als ik werkte en de kinderen niet op het MKD waren, gingen ze naar m'n schoonouders, die gelukkig schatten zijn en dichtbij wonen. Ook als ik slaapdienst had, logeerden ze daar. Dit was evengoed een hoop geregel en gedoe voor me, maar je moet wàt.

 

Omdat ik wilde weten wat W's ASS inhield, en wat we er mee moesten en konden, ben ik op internet gaan spitten. Ik kwam lijstjes tegen van kenmerken en bijbehorende problemen rond ASS. En ik schrok. Want ik herkende niet alleen W., maar ook mezèlf...! Alle problemen die ik in m'n opleidingen tegen was gekomen (bijv. de theorie prima, maar stages meestal onvoldoende door te weinig overzicht, waardoor ik 3 opleidingen voortijdig heb moeten stoppen), werden hierdoor verklaard. Ik uitte m'n vermoeden bij W.'s GGZ-therapeute van het autisme-team. Die geloofde me niet, want ik kwam op haar niet autistisch over. Pas toen ik haar een autismetestje liet zien, waarin ik twee keer zo hoog scoorde als gemiddelde vrouwen, wilde ze me laten testen. De uitslag verbaasde hen. En zo had ik een jaar na W. dezelfde diagnose als hij: ook ik ben autistisch. Inmiddels heb ik me goed verdiept in dit onderwerp en aan twee boeken meegewerkt over autisme bij vrouwen.

 

Om een lang verhaal ietsje korter te maken; momenteel gaat het hier een stuk beter, vooral met W. Hij heeft medicatie die zijn paniek-pieken aftopt, waardoor hij er beter mee om kan gaan. Hij heeft geleerd met de kinderen en zichzelf om te gaan. Ik kan hem nu rustig een paar uur alleen laten met hen. Ik zeg dan wel van tevoren wat er gebeuren moet en ik neem m'n mobiel mee. Maar de kinderen bleken voor nog vééél meer allergisch/intolerant, tot aan de normaalste dingen aan toe; tarwe, maïs, abrikoos, banaan, tomaat, paprika, citrusvruchten, komkommer, courgette, Sunil. Ik werd gek van het rijstebrood bakken, dat me van mengen tot gesneden in de diepvries doen 4 ½ uur kostte. Gelukkig is Jessica er nu helemaal overheen en is Nathan "alleen nog maar” allergisch voor soja, pinda, noten, melk, ei, varkensvlees en kaneel. Krijgt hij hier per ongeluk een klein beetje van binnen, dan heeft hij weer uitslag. En nog regelmatig heeft hij het “zomaar”. Maar daar hebben we gelukkig een goede zalf voor nu en druppeltjes tegen de jeuk.

 

Zelf ben ik overspannen geraakt (gek hè?), maar dat is nu 5 jaar geleden en het gaat weer goed met me. Wel ben ik ondertussen 100% afgekeurd. Want met de combi van autisme met gewrichtsklachten (hypermobiel met snel ontstekingen en vaak pijn) is er geen job meer voor me te vinden. Ik vind het best (maar wel jammer van m'n opleiding, waar ik voor heb moeten knokken); ik heb thuis m'n handen toch al vol.

 

Omdat we thuis de situatie beide niet goed kunnen overzien, hebben we ook allebei een PGB. Daarmee kopen we hulp in van een organisatie die ons helpt bij dingen als overzien, plannen, organiseren en zo. Een vrijwilligster helpt me eens in de twee weken met post- en papierwerk. En ik heb 3 uur thuiszorg in de week.

Ook de kinderen hebben inmiddels een PGB, waarvan we een begeleidster inhuren en logeeropvang. Het gaat hier wat ver om hun kenmerken allemaal te noemen, maar bij Nathan herkende ik al toen hij nog een baby was zijn vaders auti-kenmerken (ik had nog geen diagnose). Bij meisjes is het vaak minder duidelijk, maar die hebben er evenveel last van.

Maar niemand anders leek dat te willen zien. Jessica begon voor ze twee was met letters lezen, Nathan is erg technisch. Beide liepen bij de start van de basisschool qua woordenschat twee jaar voor. Dus zo op het oog zou je zeggen: die komen er wel. En dat denk ik ook wel hoor! Maar op de gewone basisschool, waar ze met vier jaar vanaf het MKD naar toe gingen, vonden wij als ouders het niet goed gaan, ook al vond de school van wel. Toen ze 5 waren, hebben we ze bij de GGZ laten testen en ook onze kinderen bleken autistisch. Dit wisten wij al lang, maar je hebt tegenwoordig overal een plakkertje voor nodig, hè? Nathan kon op school niet tegen al die indrukken en zat tussen de middag te knikkebollen boven z'n boterham. Dan zag hij er tegen op om 's middags wèèr te moeten. Hij zei zelf ook het er te druk te vinden. En daar werd hij zelf ook druk van. Jessica durfde in de klas bijna niet te praten. Thuis zocht ze dan alleen maar veiligheid: ze kroop in haar klerenkast met de deur dicht, in het bad, achter ons bed, onder de trap... Zo radeloos wil je je dochter niet zien, dus ik heb doorgepakt op school dat het níét goed ging met haar. Maar op school zagen ze dat niet; daar was ze heel anders. Ja, ze is een kei in aanpassen, dat is haar probleem juist en omdat ze slim is valt het niet op, maar het is niet goed voor haar! En de IB'er (intern begeleidster) zei: we zien het niet op school, maar jullie zien het alleen thuis. Misschien voeden jullie haar gewoon niet goed op, jullie zijn immers zelf ook autistisch...

Toen brak m'n klomp. We zijn niet verstandelijk gehandicapt of zo, alleen maar autistisch hoor! Wij kennen onze kinderen en begrijpen ze, omdat we hetzelfde hebben. Zij kende ons dus ècht niet, en de kinderen begreep ze al helemaal niet. Van het MKD en de GGZ hoorden we juist niet anders dan dat wij het wèl goed deden. Die IB'er heeft nog wel een rugzakje aangevraagd en gekregen voor beide kinderen, maar wij zagen niet in hoe ze daarmee Nathans klas rustiger wilden maken voor hem en Jessica minder bang. Om de kinderen extra te ondersteunen zitten ze sinds vorig jaar op het SBO (speciaal basisonderwijs). Het was moeilijk om ze door de commissie te krijgen, maar het is gelukt en de huidige school ziet hen er ook goed op hun plek zitten. Er is daar veel meer structuur, rust, minder kinderen, meer begeleiding en vooral meer knowhow over autisme. Binnen de kortste keren bloeiden de kinderen daar helemaal op! Jessica danst en zingt in plaats van in de kast te kruipen. Nathan is weer overal in geïnteresseerd. Ze gaan komend schooljaar naar de auti-onderbouwklas. En daar hebben ze erg veel zin in!

 

En dan nu nog een zwangerschapswens???

 

Ja, toch nog. In mijn hart is altijd meer ruimte geweest dan voor twee. Ook mijn man ziet het weer zitten. Problemen in het verleden en heden nemen een wens niet weg. Al vind ik het dus wel een moeilijke kwestie, daarom hebben we er lang over nagedacht. Want we kennen de kansen op dingen als een hypermobiliteit, autisme en allergieën. We weten dat we moeite hebben met bepaalde zaken. Maar we weten ook dat een mens met deze dingen niet minder waardevol is. En dat er, als je weet wat er aan de hand is en je de wegen kent, hulp is. En dat we het nu thuis best rooien. En dat de kinderen heel pienter zijn.

En verder hebben we nu een hoop ervaring, die we toen we met de tweeling in het diepe gegooid werden, niet hadden.

 

Maar het blijft moeilijk. Wel, niet, wel, niet...

En ondertussen tikt het klokje verder. Tik, tik, tik...

Getikt?

 

Nee. Ik vind van niet, ook al mag wat mij betreft iedereen daar z'n/d'r eigen mening over hebben. Maar één ding weet ik: wij zijn veel meer dan een onvruchtbare, hypermobiele, allergische, gebrilde, obese, overbehaarde, autist met reflux, endo, teratoom op een eierstok, een scheve rug, doorgezakte voeten en sproeten.

 

Wij zijn mensen!

 

En we gaan d'r weer voor! :toppie:

Link to comment
Share on other sites

Hahaha! Je hebt het mooi gezegd Bloempje!

Als ik je verhaal zo lees kom je heel intelligent over. Het is erg goed en helder opgeschreven, en dan denk ik ook 'die komen er wel'! Voor jullie derde kindje ben je in ieder geval al voorbereid om de signalen op te pikken van reflux en allergieen, waardoor je kraamtijd vast gemakkelijker zal verlopen dan de vorige keer. Ook kan de tweeling je af en toe helpen met de baby. Maar hee, ik loop hopeloos op de zaken vooruit! Ga eerst eens zwanger worden jij! ;-)

Liefs,

Barbara

Link to comment
Share on other sites

He Bloempje heb je verhaal vannacht gelezen en dat is idd nogal een verhaal.

Respect hoe jullie met dingen zijn omgegaan en dat jullie voor een 3de kindje gaan.

Je zou denken met alle kennis die je nu hebt dat het nu anders gaat voor jullie dan met de tweeling, ik hoop dat dit in de praktijk ook zo zal zijn zodat jullie beide optimaal kunnen genieten van deze bijzondere tijd.

Veel succes!

Link to comment
Share on other sites

He Bloem, sterkte en heel veel succes! soms moet je heel veel knokken om alles geregeld te krijgen zoals je t wil, maar jullie pakken stevig door als ik t zo lees en laten je niet uit t veld slaan! belangrijke eigenschappen bij ouderschap, dus petje af.

Link to comment
Share on other sites

Wauw Bloempje, ook ik heb met open mond je verhaal zitten lezen.... ben er erg van onder de indruk.

Goed dat jullie zo voor jezelf en de kinderen geknokt hebben, groot respect daarvoor!

En ook bijzonder dat je er zo open over bent en het zo duidelijk kunt weergeven.

Heel veel succes met jullie cryo-poging(en)!

Link to comment
Share on other sites

Nee. Ik vind van niet, ook al mag wat mij betreft iedereen daar z'n/d'r eigen mening over hebben. Maar één ding weet ik: wij zijn veel meer dan een onvruchtbare, hypermobiele, allergische, gebrilde, obese, overbehaarde, autist met reflux, endo, teratoom op een eierstok, een scheve rug, doorgezakte voeten en sproeten.

 

kijk...en zo ben jij dan ook, heerlijk gelachen om die zin, hahaha ;) er zitten ook hele andere kanten aan de "autist" wat ik overigens best een zwaar woord vind, want je hebt zoveel gradaties)(schrijf het niet goed geloof ik, hihi) in....anyway, hoop dat alles goed voor je gaat en dat je niet zoveel last hebt van je hypermobiliteit...en je hormonen ook uiteraard :)

 

heel veel succes met je tp en alles komt echt wel goed!

 

veel liefs van bri

Link to comment
Share on other sites

  • 2 weeks later...
  • 2 weeks later...

Gistermiddag waren we bij de fertiliteitsarts. Ze heeft nog even gekeken naar m´n teratoom/dermoïdcyste. Die hoeft bij enkel een terugplaatsing zonder stimulatie geen probleem te zijn. Mochten we na twee cryoterugplaatsingen nog verder willen, dan moet ik toch weer aan de hormonen en zal ik misschien eerst geopereerd moeten worden aan m'n eierstok.

Nu moet ik op de dag van de eerste ongesteldheid mailen. Maar het heeft bij mij soms zo'n lange aanloop; ik verlies nu ietsje bloed, maar is dat nou ongesteld of niet...?

Ik moest de kinderen meenemen (het is hier nog vakantie) en heb ze dus moeten vertellen wat er aan de hand is. Ze hadden tekenpapier en potloden mee om iets te doen te hebben. Prompt maakt Jessica een mooie tekening van me met een knots van een buik...

Ik ga nu alvast de Pregnyl halen bij de apotheek.

Link to comment
Share on other sites

Yep! Ze had ook een goed voorbeeld aan m'n schoonzusje, die vrijdag bevallen is.

Net aan tafel zat ze al te mijmeren: Amy ("grote" zus van het kleintje en anderhalf jaar) is nou mijn kleine nichtje, maar als wij een kindje krijgen is zij grote nicht! :happy: Dat vond ze wel een grappig idee.

Link to comment
Share on other sites

  • 3 weeks later...

Maandag follikelmeting gehad. Was nog een beetje te vroeg, vond ze (ik had nu een ander), omdat ik een iets langere cyclus heb dan gemiddeld. Vrijdagochtend weer.

Weet iemand hoe lang na de Pregnyl de terugplaatsing gaat bij een cryo? Ik vroeg ernaar, maar snapte niet zoveel van het antwoord. Ik vroeg me hardop af of het dan op dag 3 na de eisprong zou zijn, omdat de embryo's ook al 3 dagen oud zijn, (tenminste, dat waren ze bij de toenmalige tp, maar op welke dag zijn ze ingevroren?), maar ze antwoordde eerst nee, en toen zei ze iets over dat eicellen normaliter ook een tijdje doen over de weg door de eileiders. En dat het "daarom" was dat mocht het niet lukken, je al redelijk snel na de cryo-tp ongesteld wordt.

Bloempje snapt er niks van, eerlijk gezegd. Anders morgen nog maar eens vragen.

Link to comment
Share on other sites

Inderdaad zegt men dat het 6 dagen duurt. Vrijdag en vanmorgen weer geëchood. Mijn eitjes schijnen niet zo snel te groeien; woensdag dus weer. (Ik had ze al gezegd dat ik een wat langere cyclus heb van rond een maand i.p.v. 28 dagen.) Ik had gehoopt dat het, zoals vrijdag gezegd werd, vandaag zou zijn dat ze kon bellen en ik kon spuiten, en dat ik dan zondag de tp zou hebben. Hoef ik niks af te zeggen. Maar helaas. Dat wordt dus minstens dinsdag. We zullen zien!

Link to comment
Share on other sites

Het is voor deze maand al afgelopen voor het begon. Geen terugplaatsing. Er was woensdag niet duidelijk of ik nou al een eisprong had gehad of niet. De grootste follikel was namelijk kleiner dan de grootste maandag. Nou groeien ze bij mij wel langzamer dan gewoonlijk, maar kleiner worden is toch wel raar, dus ze wisten niet of het dezelfde was. LH-urinetest gedaan, bloedtest gedaan, maar toch nog niet duidelijk. Helaas. Volgende maand zitten ze al vol, dus ik moet tot november wachten... Dan moet ik ook Clomid erbij gebruiken.

Link to comment
Share on other sites

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.



  • Posts

    • Hallo, Wij hebben onlangs een eerste poging ICSI gedaan. We hadden in totaal 13 eitjes die geïnjecteerd zijn. Hier zijn helaas geen bevruchtingen uitgekomen.  Uit het onderzoek is ook niets raars gekomen, geen afwijkende eicellen of zaadcellen.  Nu willen we niet hetzelfde riedeltje nog eens doen zonder verder onderzoek.  We hebben onze zinnen gezet op Gent. Daar schijnen ze meer onderzoek te doen.  Zijn er meer mensen die geen bevruchtingen hebben gehad na een - in principe - succesvol ICSI traject tot dan toe? En wat zijn jullie vervolgstappen?   
    • Hai @Ele   Wij zijn eind 2020 gestart met ivf. Eerste poging hadden ivf gehad en daar kwam helaas helemaal embryovorming. 2de ronde icsi gedaan hier 6 embryo's 1 terug geplaatst, geen succes. 1 was sterk genoeg om ingevroren te worden dus deze in mijn natuurlijk cyclus mogen terug plaats. Hier van zwanger geworden maar helaas een vroege miskraam. Bij de 3de rond niets in de vriezer maar 2 laten terugplaatsen en hieruit is onze zoon Noah geboren. Hij is nu net 1 geworden. Door ziekte van mijn man besloten snel weer de volgende ronde ivf in te gaan nu hij nog zo gezond mogelijk is. Eerste punctie zit er weer aan te komen en moet zeggen dat ik hem best wel weer knijp. Vond de vorige rondes zwaar maar met z'n lief klein mannetje erbij is het er niet makkelijker op. Hoe ervaar jij dat met een dochter van bijna 3?
    • Hoi! Ik ben 40 en voor het eerst bezig met ICSI in UZ Brussel. 3 jaar geleden 6 IUI pogingen gehad in een Nederlands ziekenhuis zonder resultaat. Ik heb afgelopen dinsdag mijn eicelpunctie gehad met 4 eitjes als resultaat. We zijn nu uiteraard in spanning aan het wachten op nieuws. Over 5 dagen worden we pas gebeld door de arts met het nieuws hoeveel embryo's de vriezer ingaan. Als er intussen iets mis zou gaan dan worden we eerder gebeld. De reden dat ik deze cyclus geen terugplaatsing kan hebben is omdat ze hebben ontdekt tijdens de punctie dat ik een poliep heb in mijn baarmoeder. Die moet eerst verwijderd worden voor ze een terugplaatsing kunnen doen. Logisch maar toch was het wel even balen!  Ik zou het leuk vinden om ervaringen te delen met lotgenoten. Hoe gingen jullie bvb om met de wachtperiodes,wat waren jullie ervaringen met de hormonen,de punctie etc... Lieve groetjes, Nathalie 
    • Hi @Aisiya, Ik begin binnenkort met mijn tweede ronde IVF/ICSI! En ik ben 42... 🙂 Ben jij al begonnen of begin je ook binnenkort?  Ik heb mijn eerste ICSI behandeling gedaan 4 jaar geleden, met als resultaat een hele mooi dochter van nu bijna 3 jaar.  Toen heb ik veel steun gehad aan deze forum, en om verhalen te delen en lezen van andere die hetzelfde meemaken.  Het lijkt mij fijn om elkaar te ondersteunen! 
    • Ik begin binnenkort voor de tweede keer met IVF ./ ICSI en ik ben benieuwd of er andere zijn die ook beginnen of net zijn begonnen?  Ik heb 4 jaar geleden mijn eerst ICSI ronde gehad, met de resultaat een hele mooie dochter van bijna 3. 
  • Topics

×
×
  • Create New...

Important Information

Terms of Use