Begrip

[Chablis]

Hoe gaat jullie omgeving om met het hele traject?

[Henne]

Heel begripvol eigenlijk. Natuurlijk zijn er ontzettende botterikken, maar die heb je overal en altijd. Van familie en vrienden krijgen we heel veel steun. Al merk je wel dat ze het nooit echt kunnen snappen. Mijn schoonzusje stuurde me een keer een sms op zondagochtend...of ik nog een zwangerschapstest had liggen want ze was overtijd. Tja...

 

 

 

Ook op m'n werk zijn ze erg begripvol, hoewel ik daar wel merk dat als puntje bij paaltje komt en ik afwezig ben door de behandeling (na ronde 1 een half jaar overspannen en maar deels gewerkt), het begrip bij sommigen wel wat afneemt. Begrijpelijk vanuit hun zakelijk belang, maar voor mij soms wel hard.

 

 

 

Ik ben er wel heel erg open over. Pijnlijke opmerkingen uit onwetendheid kun je mensen moeilijk kwalijk nemen.

[sofie]

Hi chablis,

 

 

 

ik denk dat het ervan afhangt hoe je er zelf mee omgaat. ik heb van in het begin open kaart gespeeld op mijn werk (aan zowat iedereen die met mij moest samenwerken), familie en vrienden.

 

 

 

niet iedereen gaat ermee om zoals jij verwacht. sommige familieleden vragen er amper naar en daar kan ik me verdrietig of boos om voelen. sommige collega's zijn veel meer dan ik ervan had verwacht. vrienden zijn er elke stap van de weg, door zo'n proces merk je wie je echte vrienden zijn, vrienden die geen onderwerp uit de weg gaan, vrienden die het niet erg vinden om weer eens te luisteren en hun eigen vreugdes af en toe aan de kant te schuiven, vrienden die je net iets steviger knuffelen dan voordien of die je in de ogen kijken en oprecht vragen hoe het met je gaat.

 

 

 

met die vrienden die zoveel liefde en begrip hebben gegeven daar heb ik het vaak nog het moeilijkst mee, dat kan me vaak heel erg ontroeren. Vanavond gaan we met deel van onze vrienden eten en ik kijk ernaar uit omdat ik weet dat het leuk zal zijn maar ook omdat ik weet dat ze ons een goed gaan vastpakken en net lang genoeg gaan knuffelen om te zeggen het komt wel goed. woorden zijn niet altijd nodig

 

 

 

we hebben geluk met onze omgeving. mijn manager is heel open en begripvol, aantal van mijn collega's ook. hetzelfde bij mij man.

 

familie is afwisselend, in vrienden heb ik een serieus onderscheid gemerkt en ook gemaakt daardoor.

 

 

 

omgeving is heel belangrijk, zij doen ons lachen maar staan ook open voor tranen en zij peppen ons op als we het even niet zien zitten met de behandeling of met elkaar

 

want in het hele traject zie je het soms ook even niet zitten met elkaar, snap je niet waarom je partner zus of zo doet en dan zijn zij er ook om te zeggen hoe graag wij elkaar zien en dat het voor de ander niet altijd makkelijk is

 

 

 

sterkte

[Chablis]

Bij mij is het zo dat sommige familieleden er geen moment naar vragen. Die hebben dan ook geen idee waar we op welk moment mee bezig zijn. Anderen vragen op sommige momenten weer teveel waarbij het bij mij als een strop voelt, omdat ik (en zeker deze week) erg weinig kan hebben op dit moment.

 

 

 

Vrienden eigenlijk hetzelfde verhaal. De 1 toont wel begrip en de ander niet.

 

Sinds een aantal maanden (wederom) afstand genomen van een vriendin van wie ik eigenlijk alleen maar verwijten kreeg, omdat ze vond dat ik haar niet, vanaf het allereerste moment dat we begonnen met de onderzoeken, had ingelicht. Daarvan vind ik dat het mij goed recht is.

 

 

 

Wel vind ik dat alleen mensen die zelf dit traject ondergaan de volledige gevoelens die erbij komen kijken kunnen begrijpen. Gelukkig heb ik in mijn omgeving een aantal vrienden/vriendinnen die zelf dit proces meemaken/hebben meegemaakt.

 

 

 

Pijnlijke opmerkingen die mensen uit onwetendheid maken daar ben ik niet eens mee bezig. Zonde van mijn tijd en energie is mijn mening.

[Tammy]

Wij hebben ervoor gekozen om het alleen aan de directe familie te vertellen, dus ouders en broers/zussen. Die luisteren soms wel naar onze verhalen. Vooral nu in de wachtweken zijn mn schoonmoeder en schoonzus meer zenuwachtig dan wij zelf. Vind het wel lief dat ze meedenken enzo. Verder hebben we het alleen aan een aantal goede vrienden vertelt. We zijn allemaal even oud en hun denken nog niet eens aan kinderen, dus het is voor hun erg intressant. Ze vragen er ook veel over en hopen met ons mee voor het beste.

 

Verder hebben we het op het werk ook vertelt, vooral omdat ik in een kantoor zit met 2 andere mensen, totaal dus met zn 3en. Dus dan is het helemaal belangrijk. Ze tonen erg veel begrip en mn baas kan me soms aan het lachen maken en zitten we erover te geinen. Bij mn man weten alleen een paar hele goede collega's/ vrienden het. Zn baas gaat nu ineens wel wat moeilijk doen over de tijd dat hij steeds weg is, hij wil gewoon overal bij zijn.

 

 

 

Waar ik in het begin heel veel moeite mee had, was dat zoals je ouders zeiden wat erg allemaal en wat jammer, maar in de tussentijd kunnen ze het helemaal niet begrijpen....ze hebben zelf kinderen die op de natuurlijk weg ontstaan zijn. Dus ze zeiden wel dat ze het konden begrijpen, maar ik merkte al snel dat ze het eigenlijk helemaal niet doorhadden wat dat betekent. Toen heb ik me hier ook aangemeld, krijg hier natuurlijk wel het begrip, omdat we het allemaal meemaken (net wat Chablis zegt).

 

 

 

Pijnlijke opmerkingen heb ik nog niet gehad, tot nu toe of er niet opgelet.

[Guest Butterfly]

Veel plezier vanavond Sofie. Lekker om er weer uit te gaan met vrienden die je proberen te begrijpen en jullie steunen. Iets om te koesteren.

 

 

 

Uhm, begrip ?

 

Nou ik denk dat de meeste mensen om ons heen wel begrip hebben in de zin van; dat ze het heel vervelend voor ons vinden.

 

Maar het snappen en er naar vragen; weinig.

 

Zelfs onze families, ze informeren weinig of niet. Bij onze eerste poging vonden we dat heel teleurstellend omdat we gewoon anders hadden verwacht van ze. Ook hadden we het verder met weinig mensen gedeeld dus je enige steun die je kan krijgen was van familie. Nou dat viel dus heel erg tegen en maakt je eenzaam in het hele proces.

 

 

 

Dit keer hebben we er voor gekozen om er meer open over te zijn en zonder al te veel verwachtingen van anderen. Zoals verwacht; nog steeds weinig vraag van de familie. Maar we hebben wel een aantal vrienden en een aantal collega's die zeker vragen hoe het gaat en wat het met ons doet. Erg fijn !!

 

 

 

Wat betreft mijn familie heb ik me lang afgevraagd waarom ze ons zo weinig ernaar vragen/over praten.

 

Ik denk zelf eigenlijk; je familie staat zo dichtbij je, die kunnen ook veel verdriet hebben van het hele gebeuren. Misschien kunnen ze zelf niet goed met hun eigen verdriet erover omgaan en dus redeneren ze; als we het niet hardop uitspreken, is het er ook niet, of is het minder pijnlijk.

 

Zoiets denk ik. Toen ik laatst namelijk mijn moeder vroeg wat het met haar deed; kon ze haar tranen niet bedwingen en kwam er maar heel stilletjes uit; 'veel verdriet' ... ik dacht haast; nou .. laat maar zitten want jou verdriet lijkt nu wel groter dan het mijne. :icon_scratch:

 

 

 

Vrienden hebben zich overigens wel geselecteerd hoor, de afgelopen jaren.

 

Toen we bezig waren met poging 1 hadden we een stel waar we echt heel veel mee optrokken. Zij wou graag een baby, maar hij wilde eigenlijk niet. Maar uiteindelijk is hij overstag gegaan en is zij zwanger geworden. Toen hun zoontje was geboren maakte hij vaak ook van die opmerkingen naar mijn man van; "zal ik ff langskomen" .. of .. "je moet meer molenaars kindermeel eten hoor" ... dat soort opmerkingen.

 

We waren daar zo klaar mee op den duur, het was zo kwetsend !! Dat zijn dus geen vrienden meer.

 

 

 

Ik vind het heel erg jammer als mensen, terwijl je zelf in zo'n moeilijke fase zit, zo bezig kunnen zijn met wat het met HUN doet !! Zoals jij zegt Chablis, dat die vriendin jou gaat verwijten dat je het niet vanaf het allereerste begin zegt ..... dan denk ik; hallo, ze moet zich allereerst een proberen te verplaatsen in jou in plaats van aan haar eigen 'gekwetste ego' te denken. Ik geef je groot gelijk dat je afstand neemt van zulke 'vrienden' .... want zijn het dan eigenlijk wel vrienden ??

[Dilara]

Wij hebben het tot nu toe alleen nog maar vertelt aan mijn ouders, en ik aan een paar goede vriendinnen, en verder laten we het daar even bij. Ik vertel het liever (sowieso nu) aan weinig mensen.. We weten nog niet zo lang wat er speelt (onvruchtbaarheid bij me man), dus het moet ook nog even tot ons doordringen.

 

 

 

Ik ben ook wat voorzichtiger geworden door een reactie van een vriendin. En opzich is het misschien niet goed om er van weg te lopen, want je kan niet van iedereen verwachten dat ze het ook echt begrijpen of er goed mee omgaan, maar mede door bepaalde reacties heb ik besloten het niet aan iedereen te vertellen. Dan hoef ik me ook niet te irriteren aan bepaalde opmerkingen of onbegrip.

 

 

 

Wat betreft die vriendin, ze wist dat wij het heel moeilijk hadden met de uitslag, en ze wist ook heel goed wat er gaande was. Op een avond kreeg ik ineens een smsje; IK BEN ZWANGER!!! En op het moment dat ik dat smsje las, barstte ik in tranen uit. Vooral door de manier waarop ze het overbracht en omdat ik even geconfronteerd werd met het feit dat zij in ronde 1 al zwanger was geworden, en wij met onvruchtbaarheid te maken heben.

 

 

 

Hoe kan je zo'n impulsief smsje sturen naar iemand die net te horen heeft gekregen dat haar man onvruchtbaar is? Ik heb tegen haar gezegd dat ik blij voor haar was, maar verder niet zo goed wist hoe ik moest reageren, aangezien ik het heel moeilijk vond. Ook heb ik eerlijk gezegd dat ik een beetje moeite had met de manier waarop ze het me vertelt had. En dat begreep ze niet. Ze vond dat ik er geen big deal van moest maken.

 

 

 

Tsja, heel jammer sommige reacties...

[Guest Dani]

Wij hebben toe besloten om het alleen aan de familie te vertellen, in eerste instantie wist zelfs alleen mijn kant van de familie het, net voor de tp is de schoonfamilie pas ingelicht. Dit was een hele bewuste keuze want een collega van mij had net de derde mislukte poging achter de rug en alle goedbedoelde opmerkingen van collega's raakten haar zo erg dat ik juist daardoor zoiets had van laat maar even, laten we de eerste poging maar stil houden. Mijn familie ( grappig genoeg vooral mijn oma) belde elke dag of ze kwamen spontaan langs met een kleinigheidje alleen om te kijken of wij dit wel konden trekken, heel lief en heel begripvol. Wij hebben van die kant uit veel steun mogen ontvangen.

[Krullie]

Wij hebben ervoor gekozen om de eerste IVF-poging met z'n tweeën te doen.

 

Het is niet dat we het onze familie/vrienden het niet willen vertellen, we willen één poging samen doen. Ons 'geheimpje'...

 

Nu heb ik tijdens de behandeling vrij weinig klachten gehad, waardoor het ook ons 'geheimpje' kon blijven. Ik denk dat ik het anders zeker aan mijn moeder verteld had... Ik deel eigenlijk altijd alles met haar, maar op dit vlak vind ik dat toch lastig. Wat iemand anders ook al schreef...je moeder staat dichtbij je en vindt het natuurlijk vreselijk voor haar kind.

 

Onze eerste poging is behoorlijk succesvol verlopen....ongelooflijk gewoon!

 

Ben op dit moment ook blij met de keuze dat we het samen hebben gedaan...nu kunnen we onze ouders blij maken met goed nieuws!!! Gelukkig mogen we dat binnenkort al gaan doen...volgende week maandag de echo en dan direct naar mijn ouders!!!!

[Rose]

Hey hallo,

 

 

 

Nu na de 1e keer heb ik het aan een paar vrienden verteld. Zij weten ook van de hoed en de rand. Een paar andere weten wel dat we er mee bezig zijn maar weten niet waar we staan in het traject. Ze informeren wel, maar ik vind het te moeilijk om er diep op in te gaan en hou me op de oppervlakte.

 

 

 

Zijn familie weet het wel. Bij mij weet alleen mijn zus het. De vragen van mijn moeder omtrent IVF zou ik niet aankunnen. Mijn moeder is het type van bang uitgevallen, doemdenken, teveel vragen, andere cultuur etc. Het zou voor mij alleen maar frustrerend werken. Bovendien wil ik ook ooit op een dag tegen haar kunnen zeggen......Mam, ik ben zwanger en verder geen poespas.

 

 

 

Op mijn werk heb ik niets verteld. Ik zit wel te overwegen om het wel te doen.

 

Voelde me n.l. best behoorlijk klote nadat die tp niet had plaats gevonden en nog steeds. Nu 3 weken geleden! Ik heb me 1 weekje ziek gemeld omdat ik het gewoon niet meer trok. Daarna gewoon weer gaan werken en het voelt nog steeds shit. Zeker na zo'n 1e keer. We gaan wel door en dat voelt goed, maar toch. De angst dat het toch misschien echt niet gaat lukken zit er nu pas goed in. Ik ben best behoorlijk kribbig op mijn werk, kan weinig hebben en heb af en toe het gevoel dat ik niet meer weet waar ik het moet zoeken van ellende. Ik heb het gevoel dat ik het wel kan uitgillen van frustratie. Ik sta best stevig in mijn schoenen, maar toen die tp niet doorging kon men mij gerust afvoeren. Hoe lullig ook dames, maar ineens voel ik me toch minderwaardig en heb ik het gevoel dat ik bij het loosers clubje hoor. Ook al weet ik dat ik er niet zo naar moet kijken. Maar het is dat gevoel wat wij kennelijk allemaal wel one way or the other voelen. En dat voelt miljoen keer ruk! Ik probeer positief te zijn, maar het lukt me nu zeker niet.

 

 

 

Van de week vertelde een collega dat ze zwanger was. En ik gun het haar zo maar tja, ik hoef jullie niet te vertellen dat ook dit toch wel megaklote voelde. Het is simpelweg het verlangen naar iets waar je geen grp op lijkt te hebben. Waarom zij wel en ik (jullie) niet! Ik denk dus dat ik het wel ga vertellen op mijn werk. Ik vind het moeilijk want ik heb geen zin in medelijden en of een hoop vragen, maar goed, misschien ontvang ik wel een hoop begrip.

 

 

 

Me shit voelen, niemand die weet wat er aan de hand is, en het feit dat mensen dan toch maar zelf conclusies gaan trekken, wat misschien juist in mijn nadeel kan werken is ook niet echt wat ik wil. Ik ga er nog maar een nachtje over slapen. Alles in mijn lijf zegt NEE, niet vertellen. Maar ik geef liever openheid dan dat men zelf conclusies trekt en ik het niet meer recht kan lullen.

 

 

 

Trouwens ik las op nu.nl het volgende: Belangenvereniging wil ivf-verlof

 

http://www.nu.nl/gezondheid/1933977/belangenvereniging-wil-ivf-verlof.html

 

Ik ben wel een voorstander. Niet omdat ik nou thuis zo graag wil kniezen, want God wat ben ik blij dat ik een baan heb tijdens dit traject. Werken en afleiding is echt heel erg ok. Liever dat dan alleen maar stilletjes thuis te hangen in je verdriet. Maar zeker na een mislukte actie is het niet verkeerd om daar even van bij te mogen komen en af en toe als het teveel is. Het zijn toch wel levenskwesties waar we het hier over hebben.

 

 

 

Liefs,

[Nousje]

Wij zijn vanaf dag 1 heel open geweest over alles en dit word door onze omgeving gewaardeerd, we houden alles bij op een weblog zodat we niet steeds vragen hoeven te beantwoorden.

 

Inmiddels zijn we dik een jaar bezig en hebben al weer veel ellende meegemaakt. Mensen zijn nog steeds begripvol maar beginnen zich wel af te vragen waarom we dit doen al deze ellende...want ja je doet het jezelf toch aan...

 

Verder valt het erg mee behalve de denk ik goed bedoelde opmerking van je hebt toch een zoontje.....daar moet je dankbaar voor zijn...

 

Ja denk je dat ik dat niet ben ik dank elke dag dat ik dit wonder heb mogen beleven en geniet er elke dag volop van.

 

Maar het verlangen naar nog een klein mensje blijft. Ook ons zoontje vraagt steeds mama krijg ik nog een broertje of zusje...

 

IVF en alle sores er omheen vergt zoveel van je en je prive leven word even stil gezet... maar als het dan lukt...

 

Helaas komt het ook hierdoor dat je niet meer uitgenodigd word voor verjaardagen...want ja ze zullen wel niet kunnen omdat....

 

Het blijft lastig. Ik merk dat ik nu erg gevoelig ben nu het weer afgebroken is en ik erg snel geirriteerd raak.

 

Dit zal voor mijn medemensen zeker niet makkelijk zijn.

 

Op ons weblog heb ik vandaag geschreven dat we ermee ophouden. Ik denk dat mochten we besluiten om nogmaals te beginnen met een IVF poging om het dan voor ons zelf te houden zodat de rest van alle dingen gewoon doorgaat. En die gaan gewoon door..........

[Hanneke]

Het was wel raar om hier te lezen dat veel andere dames ook stuiten op onbegrip. Ik heb wel geprobeerd om er iets anders tegenaan te gaan kijken. Zo van ik ben blij met de mensen die er wel naar vragen. Maar toch blijft dat heel moeilijk. Mijn ouders en een paar familieleden zijn wel heel geintresseerd en bellen ook soms om te vragen hoe het is. Bij mijn vriend ligt dat helaas iets anders. Zijn directe familie weet het wel. Maar ze zwijgen het gewoon dood. En dat doet echt PIJN. Zeker gezien het feit dat wij dit moeten doen omdat hij kanker heeft gehad. De band met mijn schoonouders is al niet zo geweldig, maar dit maakt voor mij nog meer kapot. Maar iedereen is o zo blij als het nichtje van mijn vriend opeens zwanger blijkt te zijn. En ik vind dat ook wel leuk voor haar hoor, maar ja jullie kennen het gevoel waarschijnlijk wel als je zelf met zo'n behandeling bezig bent. En nu hebben we morgen een feestje van mijn schoonzusje. En dan zal zijn nichtje er ook wel zijn. Is het niet eerlijk van mij als ik zeg dat ik het moeilijk vind dat zijn ouders super enthousiast zijn dat zij zwanger is maar dat ik zoveel moeite moet doen om zwanger te worden omdat hun zoon zo ziek is geweest? Iets waar zij nooit naar vragen en al helemaal geen rekening mee houden.

 

 

 

Het moeilijkste is misschien nog wel dat mijn vriend de behandeling ook een beetje negeert als zijn familie erbij is. Daarmee negeert hij mij dus ook, tenminste zo voelt het. Iemand ervaring?

 

 

 

Het is en blijft moeilijk als mensen in je omgeving geen begrip kunnen opbrengen voor deze behandelingen. Dat is wel te lezen aan de verhalen hier. Succes allemaal!! Fijn om ff mijn hart te luchten. Goede discussie ook!

 

 

 

Hanneke

[Chablis]

Is het niet eerlijk van mij als ik zeg dat ik het moeilijk vind dat zijn ouders super enthousiast zijn dat zij zwanger is maar dat ik zoveel moeite moet doen om zwanger te worden omdat hun zoon zo ziek is geweest? Iets waar zij nooit naar vragen en al helemaal geen rekening mee houden.

 

 

 

Het moeilijkste is misschien nog wel dat mijn vriend de behandeling ook een beetje negeert als zijn familie erbij is. Daarmee negeert hij mij dus ook, tenminste zo voelt het. Iemand ervaring? luchten. Goede discussie ook!

 

 

 

 

Heb je het met je vriend erover gehad? Zo ja, wat was/is zijn reactie dan?

 

 

 

Ik kan me wel voorstellen dat je het zo ervaart. Ikzelf zou niet eens naar het feestje gaan, omdat het irritatie en wrevel zou geven bij mezelf. En dat zijn dingen waar je niet eens mee bezig zou moeten zijn als je in het traject zit. Ik weet het....makkelijker gezegd dan gedaan :sly:

[MichelleM]

Hi Hanneke,

 

 

 

Ook wij 'moeten' IVF omdat mijn partner kanker heeft. Mijn man is al bijna 9 jaar ziek en heeft helaas geen zicht op genezing. Een schifting in de vriendengroep is dus al in een eerder stadium gemaakt.

 

 

 

In 2006 ben ik via natuurlijke weg (inmiddels doet hij mee met medische experimenten, een soort chemo-achtige pillen waardoor een natuurlijke zwangerschap niet langer een optie is) zwanger geworden en in april 2007 bevallen van een gezonde dochter. In die periode merkte ik dat heel veel mensen in de omgeving een oordeel hadden over onze zwangerschap. Ik/we hadden heel veel uit te leggen.

 

 

 

Hoewel de gezondheidstoestand van mijn man inmiddels is verslechterd, zijn we sinds december 2007 in gesprek met het zh voor een brusje. Resultaat 3 IUI pogingen eind 2008 en een IVF poging in 2009. Deze poging is gelukt en ik ben weer zwanger (nog pril, maar toch). Doordat wij veel openheid hebben gegeven waar wij mee bezig zijn, krijgen wij van familie, vrienden en collega's veel steun. Wel merk ik dat bij mensen die iets verder bij ons vandaag staan, en die via via al weten dat ik zwanger ben, het weer een issue is. Dat vind ik moeilijk, want het is bij ons een bewuste keus. Ik heb ook zoiets van 'als je er vragen over hebt, moet je die aan mij/mijn partner stellen.' Niet zomaar oordelen. Want hoewel die mensen verder van ons af staan, doen die oordelen wel pijn!

 

 

 

Gelukkig krijgen we wel veel steun van familie en vrienden, al merk ik ook hier dat we de beslissing wel moeten uitleggen... En wat ik ook merk, is dat met name de moeder van mijn man druk bij mij legt, en heel expliciet de wens uitspreekt voor een jongetje zodat haar zoon in hem kan doorleven. Dat soort dingen vind ik wel heel heftig. Ik word daar ook wel heel rebels van. En bij de eerste kreeg ik (niet mijn man) ook vragen waarom we mijn man niet vernoemd hadden... Wat ik wel gek vind, is dat al deze moeilijke zaken/opmerkingen alleen tegen mij geplaatst worden, nooit tegen mijn man, of zodat hij het kan horen. Dat zorgt nog wel eens voor woorden tussen ons...

 

 

 

Michelle

[Tammy]

Als ik zo van iedereen de verhalen lees, heeft gelukkig de meerderheid wel genoeg steun van familie en 'goede' vrienden. Je leert natuurlijk in dit circus wie je echte vrienden zijn. En zoals Michelle en Hanneke die al een hele heftige achtergrond hebben, vind ik het echt raar van mensen om zo te reageren. Mensen kunnen hele erge wezens zijn, alleen dat je dat dan van je eigen vrienden te weten komt.....Dan zijn het echt geen vrienden.

 

Zelf merk ik heel goed het verschil tussen mij familie en de familie van mn man. Zijn familie is er ook veel emonioneler onder en die van mij zijn altijd wel positief ingesteld en die zullen aan ons niet hun emoties laten zien. Ze zijn meer wat afwachtend. Net toen we vorige week vertelden dat we zwanger waren, vond mn ma dat natuurlijk heel erg leuk.....er kwam alleen wel eerst een maar achteraan, over de eerste 3 maanden. dus dat drukte de pret alweer een beetje. Maar ze vraagt nu wel steeds hoe het gaat enzo. Mss ook wel een beetje bescherming voor ons, dat we niet te hard van stapel lopen.

 

Zo zie je dat ieder persoon anders is en anders reageert. En sommige mensen willen er liever niks mee te maken hebben, wat voor ons natuurlijk heel vervelend over komt. (Gelukkig hebben wij dat niet).

 

Sterkte iedereen!!!!!!

[Guest Dani]

Tja er zullen altijd mensen zijn die het nodig vinden om hun mening te spuien en helaas gebeurd dat niet altijd positief, jammer dat ze niet beseffen dat het kwetsend kan zijn. Ik wist al heel erg lang dat gewoon zwanger worden geen optie was, dus ruim een jaar nadat wij waren gaan samen wonen hebben wij al geinformeerd bij het ziekenhuis naar onze opties, onder de noemer het voelt gewoon keigoed tussen ons en we worden er niet jonger op, de exvrouw van mijn broer heeft hier ook wel even haar mening over laten horen, en kwam wel tijdens ons traject even leuk vertellen dat ze zwanger was van haar nieuwe lover, toch nog even sneller dan jullie vertelde ze blij, uiteindelijk is dit in een miskraam geeindigt en heeft ze het contact met ons verbroken want ze kon het niet aan om mij zwanger te zien en ons over onze baby horen praten. Jammer maar ik zie dit soort mensen eigenlijk als uitzondering op de regel, verder heb ik namelijk zoals al eerder geschreven heel veel support gehad van onze familie's.