wat ik niet begrijp...

[surinails]

Wat ik niet begrijp is dat toch mensen in je naaste omgeving niet begrijpen wat het psychisch met je doet om te proberen zwanger te worden.

 

Ik ben eerder 3,5 jaar bezig geweest in de mm om zwanger te worden. Mijn vierde zwangerschp heeft geresulteerd in een schitterende dochter van nu alweer 2. Maar dan komt de wens voor een 2e: zou het ons nog een keer gegund zijn?

 

zetten we weer alles op alles?

 

Is et verstandig ivf?

 

Al die vragen zet je dan samen met je partner op een rij, dan kom je tot het besluit we gaan ervoor!

 

Dan hoor je een wachtlijst van een half jaar, poeh valt dat even tegen!!

 

 

 

Maar daar kom je ook nog wel doorheen.

 

Schouders eronder, sporten, afvallen, sparen enzovoorts.

 

Gisteren kreefg ik telefoon van mijn moeder, haar stiefdochter (sinds anderhalf jaar) had een nieuwtje: Zwanger. Net 5 weken en pas 2 maand aan het proberen. Ik had het hier moeilijk mee en wilde dit even op mijn gemak vverwerken. Vandaag bespreek je dat met je moeder en dan krijg je gewoon te horen, hoewel ivf zwaar is waar ik door moet, ik heb natuurlijk al wel 1 dochter.

 

Snappen mensen dan echt niet wat dit proces geestelijk met je doet?

 

Of ben ik nu oneerlijk omdat ik inderdaad al 1 gezonde dochter heb?

 

Ik weet dat het voor alle dames op dit forum die nog geen kindjes hebben mijn verhaal misschien pijnlijk is, sorry daarvoor.

 

Maar het valt me erg zwaar dat mensen zoals je moeder niet begrijpen wat het emotioneel met je doet en dat maakt me zo boos en verdrietig!!

 

Liefs Chantal

[sasje]

chantal

 

ik heb nog geen kind maar ik begrijp je frustratie hoor!!

 

ook jij(wij) willen zonder al dit gedoe aan ons lijf een kind krijgen en er niet telkens 3!!! jaar over doen.

 

wat lijkt me dat vreselijk dat je moeder vooral je moeder die frustratie niet snapt.

 

 

 

sterkte ermee meid

 

 

 

liefs sasje

[Meiske74]

Hallo Chantal,

 

 

 

het klinkt heel herkenbaar, zelf zijn wij bezig voor de eerste maar een goede vriendin van me stuitte ook op heel veel onbegrip vanuit haar omgeving toen men wist dat ze voor een 2de gingen. Toen het uiteindelijk IVF werd hebben ze hte ook nagenoeg tegen niemand verteld, hun zoontje is daaruit geboren, is inmiddels 2.5 jaar maar nog zijn er zeer weinigen van op ed hoogte.

 

 

 

Maar het is extra pijnlijk voor jou als je moeder zo reageert, zeker omdat het je moeder is.

 

Ik heb er geen woorden voor...ik kan alleen maar zeggen laat je er niet door uit het veld slaan en ga er met je partner voor!!!!

 

groetjes

 

meiske74

[surinails]

Dank jullie wel, het is al fijn dat je even je hart kunt luchten bij mensen die het gevoel begrijpen.

 

Mijn moeder bedoelt het niet verkeerd, maar tact is niet haar sterkste punt.

 

groetjes

[Neel]

Hoi,

 

 

 

Heel herkenbaar jouw verhaal. Maar dan vooral van anderen in mijn directe omgeving dan mijn moeder. Ik denk ook echt dat veel mensen niet weten wat het is als ze het zelf niet hebben meegemaakt. Het nieuws dat anderen zwanger waren en dan vaak ook nog heel snel (en dat dan ook nog vermelden) voelde echt als een 'mes in mijn hart'. Dat had niks met die anderen te maken, maar puur met de confrontatie dat het al zo lang niet lukt!! Het gevoel van falen, oneerlijkheid enz...En zo heb je nog veel meer uitdrukkingen die pijn omschrijven; een steen op je hart hebben bijvoorbeeld. Ik weet nu wel echt hoe dat voelt. Nu het dan eindelijk gelukt is, weet ik pas hoeveel het mijn leven heeft beheersd en hoeveel het met mijn psyche heeft gedaan. En dat is erg veel!!

 

 

 

Mijn moeder begrijpt het gelukkig wel helemaal en weet precies hoe ik me voelde. Dat komt omdat ze denk ik dezelfde gevoelens had: een ongelukkige dochter, het gemis van een kleinkind (dit is de 1e) enz...

 

Sterkte en heel veel groetjes

 

Neel

[Marietje]

Hey Chantal,

 

 

 

Laat je niet uit het veld slaan. Heb net over dit onderwerp (eigenlijk gisteren) ook een stukje geschreven in pauzemeisjes. Ik wens je heel veel succes en hoopt dat het goed uipakt allemaal. Een kinderwens is een kinderwens, ongeacht hoeveelste het ook is! Succes meid!

[sandra]

waar ik me zo aan kan ergeren zijn de mensen die zeggen dat je er niet zo mee bezig moet zijn en naast je moet leggen

 

alsof dat zo maar kan

 

dan zeggen ze als je er niet meer mee bezig bent dan ben je straks zo zwanger

 

alsof we voor niets naar het ziekenhuis gaan

 

als het zo zou gaan deden we dat wel

 

kijk dit word vooral gezegd door mensen die gemakkelijk zwanger raken of een heel huis vol kinderen hebben

 

zo irritant

[surinails]

Hi dames,

 

Het voelt inderdaad als een messteek dat andere vrouwen zo snel zwanger kunnen worden. iedereen binnen mijn directe omgeving hebben er maximaal 1 jaar over gedaan en de meeste binnen 3 maand.

 

Ik heb net wel heel lang met mijn moeder gepraat en ik moet wel duidelijk maken dat ze er wel voor de volle 200% voor mij is in dit moeilijke proces, maar ze is niet altijd even tactisch in haar opmerkingen. Dat en de beginnende menstruatie en de zwangerschap van haar stiefdochter maakte dat ik me zwaar klote voelde en het was echt heerlijk om dat even van mij af te kunnen schrijven.

 

 

 

Wat ik gelukkig weet en wat ik de andere dames mee wil geven, alles maar dan ook echt alles in de hele mm is de moeite waard voor het moederschap.

 

Dus voor alle dames heel veel sterkte en samen knokken we ons er wel doorheen!

 

:wav:

 

 

 

Liefs Chantal

[elinorac]

Hoi Chantal,

 

 

 

Gelukkig dat het alweer beter gaat... Mijn dochter is al vijf en een half en nummer 2 laat ook nog steeds op zich wachten. Ik heb op dit forum al eens eerder geschreven dat ik nooit jaloers ben als iemand zwanger is van de eerste, maar soms wel als het de tweede is die ook nog eens heel snel en makkelijk verwekt is. Ik heb helemaal niks tegen mijn ouders en schoonouders verteld, juist omdat ik geen zin heb in vragen en onbegrip. Mijn moeder heeft wel eens gezegd: "IVF, dat is toch iets heel akeligs?" Dan weet ik al genoeg. Bij mijn moeder is tact ook nooit haar sterkste punt... Voordat we begonnen had ik al besloten om het pas te vertellen als ik zwanger ben...

 

Succes!

 

 

 

Caroline

[Guest Sannie66]

Hi Chantal,

 

 

 

Ik heb geen moeder meer (helaas) dit dit mag meemaken... wel een schoonmoeder....maaaaaaaaaaaaaarrr

 

 

 

Wat dachten je van het volgende:

 

Mijn partner heeft waarschijnlijk iemand met wie hij een 'one night stand' had een paar dagen voordat hij mij leerde kennen bezwangerd. Ze is intussen bevallen van een meisje. Ze heeft de gore moed gehad om een geboortekaartje bij de ouders van mijn partner in de bus te doen met op de voorkant: je dochter is geboren (terwijl zij geen dna test wil uitvoeren om de onzekerheid weg te nemen bij mijn partner of hij nou wel of niet de vader is).

 

Ruzie in huize schoonouders (terwijl zijn moeder weet dat wij bezig zijn en wij toch allebei de leeftijd hebben dat we wel weten waar onze verantwoordelijkheden liggen) en de grootste trap die ze mij en mijn lief kon nageven was: waarom heb je niks gezegd, ik heb altijd een dochter willen hebben !

 

 

 

Mooi dat we haar en schoonpapa niks vertellen dat wij in november 2009 onze eerste IVF hebben, maar een select aantal mensen weten dit.

 

 

 

Bah! KOTSMISSELIJK word ik van zulke EGOISTISCHE mensen... :crybaby2:

[angel]

hoi chantal wilde even hierop reageren.

 

ik snap je volkomen sommige mensen begrijpen het idd echt niet zeggen zomaar dingen die heel hard aan kunnen komen. zoals idd je hebt al een kind.ok je hebt al een kind maar dat wil niet zeggen als je voor een 2de wonder gaat dan het dan minder erg is. je gunt het niemand om in de mmm te zitten of je nou 1kind hebt of 2. zo denk ik erover dan

 

en wij zijn ook al 3 jaar bezig voor een wonder inmiddels de 5de iui gehad.

 

de 5de is een lang verhaal. staat in het kort hieronder.

 

 

 

dus je hoeft er geen sorry voor te zeggen hoor

 

 

 

ik wens je heel veel succes meid..

 

 

 

veel liefs

[janneman]

tja wij zijn zelf inmiddels zover gevorderd dat we over willen gaan op eiceldonatie, en gisteren dat "bommetje" toch maar even bij m'n schoonouders gedropt tijdens de koffie, het gepreek en gezeur zal ik jullie maar besparen, maar leuk en ondersteunend was t duidelijk niet.

 

 

 

van de weersomstuit zijn we t ook maar effe aan mijn ma gaan vertellen (mijn pa is een aantal jaar geleden overleden, en m'n ene zus wist al waar we mee bezig zijn) en gelukkig heeft mijn ma wel de instelling, eerst luisteren dan nadenken en dan pas (zinnige) vragen stellen...

 

 

 

niet dat ik een hekel aan m'n schoonouders heb of zo, maar t was wel een wereld van verschil in de wijze waarop er gereageerd werd..

 

 

 

ik vind t vooral enorm balen voor m'n lief, want die heeft zeker in dit soort tijden moederlijke steun een positieve aandacht nodig en van d'r eigen ma hoeft ze dat helaas niet te verwachten...

 

 

 

de boodschap was vrij duidelijk....zij hebben zich er al bij neergelegd dat ze geen kleinkinderen zullen krijgen (mijn vrouw is enig kind) en ze vragen zich (redelijk hard op) af waarom wij er ons nog niet bij neergelegd hebben...

 

 

 

het hele fenomeen rond eiceldonatie zou niet deugen en alleen maar geldklopperij zijn en bovenal enorm ongezond voor hun dochter om t allemaal te ondergaan:pain10:

 

 

 

dus t was een gezellig middagje gister...

 

 

 

werkelijk dolletjes...

[Guest Mart]

Ik lees net dit forum en ik kan me er niks bij voorstellen.

 

Gelukkig heb ik ouders en schoonouders die aan alle kanten met ons mee leven.

 

Mijn ouders hebben dezelfde pijn als wij, omdat dit ook voor hun het "eerste" kleinkind zou zijn. En wat gun ik hun dit graag!

 

Wel vonden ze het moeilijk dat ik vijf jaar na m'n scheiding weer opnieuw dit onzekere traject ben ingegaan, met alle teleurstelling en pijn in het verschiet.

 

Voor m'n schoonouders is dit de eerste keer dat ze iets dergelijks meemaken, dus zij staan er nog iets anders in, maar het doet hun niet minder pijn om te zien hoe moeilijk wij het er mee hebben. Ook m'n schoonzusje en zwager die twee gezonde kinderen hebben van 2 jaar en 7 maanden vinden het vreselijk voor ons.

 

Ik ben in ieder geval blij deze steun te hebben.

 

 

 

Is het misschien ook een stukje bescherming van jullie (schoon)ouders tegen het verdriet?

 

 

 

Gr.

 

Martha.

[Pammie]

Ook ik wil hier even op reageren.

 

Het is heel fijn om te lezen dat er wel meiden zijn,die bij hun eigen moeder wel terrecht kunnen als het gaat om vruchtbaarheidsbehandelingen.

 

Zelf kan ik dat niet. Mijn moeder heeft er 'stille' verdriet van. Maar ze vraagt nooit aan mij hoe t eigenlijk allemaal gaat,laat staan even een schouderklopje of iets dergelijks. Mss vind ze t moeilijk,maar zou graag willen dat ik juist mijn hart ook eens bij haar kan luchten.

[Sen]

bescherming? horken zijn het! ik vind het niet normaal hoor! Wat een uitspraken, hoe durven ze?! Ik zou afstand nemen en gewoon samen ervoor gaan. Jullie hebben toch niemands goedkeuring nodig?! Natuurlijk, leuk is anders maar kom op hey, het is jullie leven! Zit me gewoon kwaad te maken hiero.. zijn ze nou helemaal gek geworden!

 

 

 

Mijn moeder is in maart 2008 overleden en toen gingen wij net de MM in. Ik weet zeker dat ze voor 100% achter me had gestaan, watvoor keuzes ik ook zou maken. Als ik maar gelukkig ben, dat was voor haar het allerbelangrijkste. Mijn vader leeft gelukkig nog en hij weet ook dat we bezig zijn met ivf enzo maar hij praat er zelden tot nooit over omdat hij gewoon geen prater is maar ik weet dat hij voor de volle 100% achter ons staat. En al was dat niet zo, heel erg jammer maar wij maken wel onze eigen beslissingen, eens of niet mee eens.

 

 

 

Sterkte allen! laat de rest gewoon lullen is mijn motto...

[Guest Miki]

Ow lieve Chantal, we begrijpen het maar al te goed hoor. Het verlangen naar een 2e kan soms minstens zo erg of zelfs erger zijn dan de 1e zie ik in mijn omgeving. Je weet immmers hoe (leuk!) het is en daardoor wordt je wens wellicht concreter.

 

 

 

Ik heb de noodzaak gevoeld (en de tijd genomen) veel uit te leggen aan mijn ouders. Was niet zonder frustratie, maar wel met het resultaat dat we meer begrip en waardering hebben, voor elkaar.

 

 

 

Ook heb ik hun stukken laten lezen waarin goed verwoord werd wat ik voel. Hier staat niet specifiek iets voor als je al een kleine hebt, maar wellicht geeft het je toch enkele handvaten: De Verdwaalde Ooievaar, Netwerk Fertiliteit | Verwerken | Je omgeving

 

 

 

Sterkte en trek het je niet teveel aan! De reactie van mensen heeft meer met hunzelf (en hun tekortkomingen :-)) te maken dan met jou!

 

 

 

Liefs, -M

[Schapenwolkje]

Wat een verhalen, en wat een onbegrip en onbeschoftheid van sommige mensen. Moet zeggen dat we daar gelukkig geen last (meer) van hebben.

 

Mijn moeder reageerde in het begin echt heel erg bot en koeltjes als het mis ging. Totdat het de tweede keer fout ging en ze weer zo'n antwoord gaf van: ach, volgende keer beter! Toen ben ik heel erg boos geworden en heb haar uitgelegd hoe het voelt, om elke keer het deksel op je neus te krijgen. Normaal gezien heb ik een ontzettend goede band met mijn moeder, maar hier reageerde ze echt niet normaal.

 

Mijn vader gelukkig de kalmte zelve, en elke keer oprecht geïnteresseerd en verdrietig als het misloopt.

 

Mijn moeder ging uitleggen: het is absoluut niet dat ik het wil bagatelliseren, maar weet niet goed hoe ik er mee om moet gaan. Ik ben heel bang dat jullie er aan onder door gaan, of dat het lichamelijk schade voor je mee gaat brengen. Het liefste wat ik wil is dat jullie gezond blijven, liefst met een kleinkind, maar belangrijker is dat jullie er dan nog zijn...

 

Haar het een en ander uitgelegd, en op het hart gedrukt dat we er pas aan onder door gaan, als we geen steun van onze directe omgeving krijgen. Sinds ons gesprekje, is de lucht geklaard en kan ze nu oprecht verdrietig zijn als het mislukt is. Zonder alle zorgen toch kunnen troosten. Dus bij sommigen helpt gelukkig het uitleggen wel.

 

 

 

Nu is het zo dat in onze omgeving iedereen weet dat we met icsi bezig zijn. En iedereen vol begrip is. Heb ook twee vriendinnen die na twee maanden gestopt te zijn met de pil zwanger waren. Dat is even slikken, maar dat zijn wel twee meiden die enorm begaan met ons zijn en alles erover willen weten. En ik vind het wel fijn voor hen dat ze niet hetzelfde moeten ondergaan als ons. Ben dan ook echt heel blij voor ze met de aankomende kroost. En ga ook zeker fungeren als een enorm lieve suikertante!!!

 

Als het dan bij ons niet lukt, hebben we in ieder geval nog heel veel lieve mensen met scheetjes van kids die we af en toe onder onze hoede kunnen nemen.

 

In ieder geval wil ik iedereen een hart onder de riem steken, hou vol, en laat je niet teveel beïnvloeden door van die onbeschofte mensen. Tenslotte gaat het om jullie toekomst en jullie kindje, en niet die van hun!

 

Sterkte!!!

[Erika]

Wat een heftig onderwerp! Maar wel heel herkenbaar!

 

Mijn moeder leeft, helaas, ook niet meer, maar ik denk dat ze zich net zo als mijn vader had opgesteld.

 

Heel bezorgd om mij. Wat moet ik allemaal wel niet doormaken! En natuurlijk heel erg hopen dat het goed komt!

 

Maar daaruit voortvloeiend komt er ook wel eens een opmerking van; zou je het nou wel doen....je hebt al zoveel pogingen gedaan. Wanneer stop je nou eens? Dat is toch niet goed voor je lijf? En die vragen krijg ik nu wel steeds meer. Ik vind het niet altijd even leuk om dit te horen. Probeer ook wel uitleg te geven, maarja...het blijft wel steken.

 

Ben nu 36, de meeste vriendinnen hebben al 2 (of 3 of 4) kinderen of zijn zwanger van de tweede. Probeer altijd oprecht te zijn, ook als ik het moeilijk vind om te horen. Je merkt dat ze dan wel makkelijk meeleven.

 

Maar...ook de interesse zakt af van de omgeving. Smsjes nu, van en...? Bijna niet! Ze horen 't wel als 't goed of niet goed is. Zo

 

voelt het. Dus deze keer hebben we ook heel weinig mensen op de hoogte gebracht. Zelfs mijn vader weet van niks.

 

Mijn schoonfamilie daarintegen brandt elke dag kaarsen, zo lief!

 

We doen het samen, maar wetende dat mensen aan ons denken, geeft ons kracht om hoop en moed te houden.

 

 

 

Erika

[sandra]

mijn schoonouders hebben in de 5 jaar dat we bezig zijn nog nooit gevraagd hoe het ging, bellen niet, komen niet tijdens of na een behandeling

 

totaal geen intresse

 

de band is zowiezo al niet je van het dus ik heb me er bij neer gelegd dat sommige mensen geen begrip of medeleven kunnen tonen

 

aan mijn eigen familie hebben mijn man en ik gelukkig heel veel steun

 

ben ook blij dat ik ze dicht bij me heb kan er altijd terrecht

 

mijn moeder en mijn zus zijn mijn beste vriendinnen

[Christine71]

Kan iemand mijn bericht helemaal weghalen?

[wannabemom]

Wel heel herkenbaar allemaal. Het is inderdaad erg lastig als je directe omgeving niet precies begrijpt waar je mee bezig bent.

 

Zelf kan ik er juist met mijn schoonmoeder goed over praten. Zij hebben er namelijk destijds ook 6,5 jaar over moeten doen om mijn man te krijgen. Mijn man is ook met een soort (experimentele) iui/ivf verwekt. In die tijd (30 jaar geleden) was het al helemaal iets waar een groot taboe op zat. Bij hun is toen zelfs de pastoor een paar keer geweest om te vragen waarom ze al zoveel jaar getrouwd waren en nog geen kids hadden.......

 

 

 

Met mijn eigen moeder kan ik er niet zo goed over praten. Vooral omdat ze niet echt begrijpt wat het allemaal in houdt. Mijn zus (2 jaar ouder) heeft al twee kids van 2 en 3 jaar en de derde komt in februari. Natuurlijk is mijn moeder een trotse oma, maar ze heeft het soms continue over haar kleinkinderen (mijn nichtje en neefje). Wat ze weer eens voor ze gekocht heeft of dat mijn zus het nu weer zwaar heeft met de zwangerschap..... Dat vreet soms echt wel aan me. Toen we vertelden dat we ons ingeschreven hadden voor adoptie schrok ze wel. Ze zei echt zoiets van, maar jullie gaan toch ivf doen dan ben je toch zo zwanger?? Het dringt soms niet door dat na 3,5 jaar soms de hoop een beetje kleiner wordt.