Wanneer Verteld Aan Omgeving.

[anoniem81]

Hallo,

 

 

 

Nieuw lid hier en ben benieuwt wanneer jullie aan jullie omgeving hebben verteld dat het niet vanzelf gaat.

 

 

 

Onze ouders broers zussen en beste vrienden weten bij ons inmiddels dat we bezig waren met een fertiliteitsonderzoek en dat de uistlag tot nu toe geen zaad is. We moeten nu nog 3 maanden wachten voor de volgende semenanalyse een echo en chromosomenonderzoek. Weet niet wat ons te wachten staat en weet niet wat ik moet zeggen op m'n werk als ik weer eens een huilbui heb.

 

 

 

Wat hebben jullie aan jullie omgeving verteld en in welk stadium zaten jullie toen.

 

 

 

ThanX Anoniem

[Doortje]

Hi Anoniem,

 

 

 

Wij hebben toen we begonnen aan de eerste onderzoeken onze naaste familie ingelicht (ouders, broers en zussen).

 

Echter, pas toen wij daadwerkelijk aan de eerste behandeling (IUI) begonnen hebben wij een aantal vrienden ingelicht, omdat we wat vaker afwezig waren als normaal.

 

Mijn werkgever weet het nog steeds niet. Ik heb wel (nu bij het IVF traject) een tweetal directe collega's in vertrouwen genomen om mijn afwezigheid met hun te regelen. Echter, mijn manager is niet zo'n tactisch en empatisch mensen, dus zolang ik niet te veel hoef te verzuimen vertel ik haar niks. Ik doe dan ook zo goed als alles in mijn eigen tijd en werk op andere dagen extra om weer uren vrij te kunnen nemen voor een afspraak bij de gyneacoloog.

 

 

 

Ik heb het zelf inmiddels wel als prettig ervaren om er in onze vriendengroep geen geheim meer van te maken. We kregen namelijk best vaak opmerkingen over of wij al kinderen wilden (ben 3 jaar geleden getrouwd). Ze steunen ons nu zo goed mogelijk, ondanks dat ze het lang niet altijd begrijpen. Maar ja.. dat is ook logisch als je het zelf niet mee maakt. Dan kun je je sommige dingen moeilijk voorstellen.

 

Mijn collega's reageerden gelukkig ook heel goed en helpen me daar waar kan (als het eens even wat minder lekker loopt. Gelukkig heb ik geen huilbuien gehad op het werk, dus hoefde verder niks uit te leggen toen ik het net wist.

 

 

 

Het is vooral belangrijk waar je jezelf goed bij voelt. Vertel het pas als je het zelf kwijt wilt.

[Sylvino]

Wij zijn er altijd heel open in geweest, aangezien ikzelf de wg ben was dit geen probleem. Sommige mdw weten het wel omdat ik vaak uitval als ik bezig ben ook ten tijde van de mk wist iedereen hiervan, er word toch snel gepraat dus maar open kaart gespeeld. De rest van fam. en vrienden zijn van alles op de hoogte. Dit is nu trouwens de eerste poging die ik een beetje stil hou omdat ik geen zin heb in een nasleep met medelijden als het weer niet gelukt is.

[Meiske74]

Hoi anoniempje

 

 

 

 

 

wij hebben het direct aan mijn moeder en schoonouders verteld, gaande weg de onderzoeken wat goede vrienden ingelicht.

 

Op het werk moest ik het wel vertellen, ik moest vrij nemen op momenten dat er geen collega was. Zelf ben ik blij dat ik tegen een aantal mensen open kaart heb gespeeld, krijg ook de steun op het werk.

 

 

 

Ik zou zeggen vertrouw op je gevoel en deel het alleen met iemand als je er een goed gevoel bij hebt!!

 

 

 

lieve groet

 

Babeth

[Yonne]

Wij zijn het gaan vertellen toen we met de eerste paar behandelingen bezig waren: ovulatie inductie door middel van clomid, omdat ik pcos heb. Ik werd depressief van de clomid en merkte het heel duidelijk aan mijn humeur. Snel geirriteerd, emotioneel en steeds depressievere gevoelens. Ik had het gevoel dat mensen het wel moesten merken en dat mijn werk er onder leed. Dat is de reden geweest om het toen te vertellen. Ik wilde dat mensen wisten dat er een goede reden was waarom ik me zo gedroeg en dat 'ik' het niet was.

 

Gelukkig hebben we veel positieve ervaringen door het te vertellen. Mensen leven mee, ook op mijn werk. Ze willen rekening met me houden als het even wat minder goed gaat, hebben belangstelling, enz. En voor mezelf was het een opluchting dat het geen geheim meer was.

 

 

 

Maar iedereen is anders en iedereen heeft aan andere omgeving. Ga dus vooral van je eigen gevoel uit en dat van je partner!

 

Je kan ook vertellen dat kinderen krijgen bij jullie niet 'vanzelf' gaat, zonder in detail te treden. Zo kunnen mensen bepaalde reacties (huilbuien, niet ingaan op kinderverhalen, enz) beter plaatsen, maar hoef je niet heel je prive leven open te stellen.

 

 

 

Sterkte

 

Yonne

[Isa]

Wij hebben het onze familie (ouders, broers en zussen) verteld, zodra wij zelf wisten dat we alleen dmv ICSI zwanger kunnen worden.

 

Van de meeste familie veel steun gekregen.

 

 

 

Behalve van mijn broer en schoonzus, zei zeiden het wel grappig te vinden dat er iemand binnen hun omgeving alleen op een bijzondere manier zwanger kon raken (ja echt!!!).

 

Verder kreeg ik van hun de tip er niet te veel mee bezig te zijn etc.. (je kent het vast wel)

 

Ook tijdens de behandeling heb ik weinig aan hen gehad, terwijl ik altijd een hele goede band met mijn broer heb gehad.

 

Toen bleek dat de 1e zwangerschap geeindigd was in een miskraam, was mijn schoonzus ineens heel geintresseerd en vroeg om de haverklap wanneer onze cryo teruggeplaatst zou worden (vond dit al heel vreemd!).

 

Later bleek waarom, ze wilden zelf graag zwanger worden, en blijkbaar de 1e zijn.

 

Nou, dat is gelukt...

 

Ze is inmiddels 14 weken zwanger, en sindsdien hebben ze nooit meer gevraagd.

 

Ik vind het erg moeilijk om hier mee om te gaan en kan ook moeilijk in haar geintresseerd zijn.

 

Terwijl ik daar bij andere zwangeren geen last van heb.

 

 

 

Op mijn werk heb ik het verteld toen we met de 1e ICSI begonnen (alleen aan de leidinggevenden).

 

Ik werk namelijk in de zorg en dan moet er natuurlijk wel vervanging geregeld worden.

 

En dat was echt super, het was nooit een probleem!

 

 

 

Sorry voor mijn hele verhaal, maar moest het even van me af schrijven..

 

 

 

Isa

[Guest Guusje]

Mijn ouders en schoonmoeder en een aantal goede vrienden wisten al van onze kinderwens. Ik kan er gelukkig makkelijk over praten en vind het zelfs erg fijn, de steun die ik krijg. Op het moment dat we voor het eerst naar het ziekenhuis gingen kon ik er goed met een paar vrienden over praten, omdat ze hier ervaring mee hadden. En nog gelukkig.

 

 

 

Inmiddels ben ik 38 jaar, en soms vragen mensen heel voorzichtig of ik bewust geen kinderen heb, dan geef ik alleen aan dat wij het geluk nog niet hebben, en mochten ze meer gaan vragen dan vertel ik alleen dat we in het ziekenhuis lopen, maar meer niet. Heb ik geen behoefte aan. Ik maak er geen geheim van, maar heb geen zin meer om alles uit te leggen.

 

Inmiddels weten een paar collega's het ook.

 

 

 

De steun die we van iedereen krijgen is echt TOP! Dat is zo veel waard!

 

 

 

Vertrouw op je gevoel.

[mari-83]

Wij hebben er nooit een geheim van gemaakt, nou weet ook iedereen al jaren dat ik jong moeder wou worden, dat zei ik vroeger altijd al.Maar omdat mensen dan wel een keer gaan vragen als je op een gegeven moment nog geen dikke buik hebt hadden wij zoiets van waarom zouden we het geheim houden.

 

Ik vind ook dat het niet iets is waar wij ons voor hoeven te schamen en ik ben blij dat mensen ons op deze manier kunnen steunen.

 

 

 

Ik zeg alleen altijd wel de exacte test datum aan mijn ouders en schoonzus maar de rest weet nooit precies wanneer we moeten testen omdat wij niet de hele dag telefoon willen om te vragen wat het is geworden en als de mensen een paar dagen later belden kon ik er beter mee om gaan dat het weer niet gelukt was.

[violeta80]

Anoniem als ik een "gezonde" omgeving zal hebben,zal ik iedereen vertelen...maar helaas....mensen kunnen jaloers zijn,nep zijn,kunnen ze je pijn doen.....noem maar op!

 

 

 

Mijn zus heb ik vanaf dag 1 verteld dat ik niet zwanger kan worden,ze vond het heel erg voor ons(ze had ook moiete met de 2-de kind 11 jaar verschil). Mijn ouders heb ik niet vertel want ze wonen 3000km verder van mij en het geeft geen zin ik wil ze niet bezorgd maken.Ik heb hier in Nederland alleen de fam. van mijn vriend(ze wisten toen niks we zijn niet echt close,nu helemaal niet).Op een dag kwam mijn schoonzus thuis en ze vroeg mij zo innees willen jullie kinderen?Zijn jullie daar mee bezig?Ik had de vraag niet verwacht dus ik kon niks snel verzinen dus ik barstte in tranen en ik heb haar verteld dat we 1,5 jaar mee bezig waren en dat er nog niet lukt.Ze zei dat ze het erg vond en dat ze heel moielijk had dat ze zelf al 2 maanden bezig is.Paar weken later zei ze dat ze zwanger was en ik was heel blij voor haar,week later miskram...Ik rende gelijk naar haar toe om haar te trosten ik heb net zo hard met haar gehuild....twee maanden later was ze zwanger(inmiddels een pragtige dochter van 1,5 jaar) en ze vroeg mijn vried die langs zijn moeder liep: "Weet jij het zeker dat je kinderen van Violeta wilt?" Vanaf dat moment heb ik mezelf dicht gedaan en ben heel voorzichtig met wie waar over praat!Deed(doet nog steeds) zo veel pijn!

 

Vrienden van ons(1 stel met 2 prachtige dochters met behulp van ICSI) de fin.manager uit mijn afdeling en mij collega want(ik moet veel naar het ziekenhuis)+Paar vriendinen weten maar ik praat tegenwoordig niet erg veel mee,alleen als ze vragen....toen heb ik deze forum ondekt!

 

 

 

P.S: Isa ik weet hoe het voelt!

[Margot]

Wij hebben er nooit een geheim van gemaakt en zijn heel open. Gelukkig heb ik een omgeving die gewoon erg met ons meeleeft. Veel mensen wisten van de IVF en dan weten ze ook dat je zwanger bent of niet. Toen het eindigde in een miskraam waren deze mensen er ook om ons te steunen.

 

Ik ben het met Babet eens, je moet je gevoel volgen. Je weet zelf welke mensen in je omgeving zijn. En mensen kunnen altijd lullig reageren. Maar we zijn niet alleen..

[sandra]

wij hebben het heel laat verteld, achteraf gezien veel te laat

 

wij hadden al 12 iui's gehad en toen we werden opgeroepen voor icsi hebben wij het pas verteld dat was dus na ongeveer 4,5 jaar

 

had het veel eerder moeten vertellen omdat ik de laatste jaren niet mezelf was door hormoon gebruik

 

en mensen vonden mij een kreng en neerslachtig, toen ik eenmaal verteld had dat wij daar mee bezig waren konden mensen mijn gedrag begrijpen

[spaatje]

Tegen een aantal personen heb ik het zelf verteld..het idee was het daar bij te laten, helaas was er iemand die onze wens het even stil te houden niet respecteerde...ik heb toen besloten om het "verhaal" op hyves te zetten. En ik moet zeggen...veel reactie's gehad en voor al positieve. Mijn werkgever heb ik het verteld voordat ik voor hem ging werken, en van hem alle steun en begrip, tussen de punctie en Tp mag ik niet eens werken...maar pas op niet elke werkgever is zo vol begrip.

 

 

 

De blog heb ik hier ook bij mijn blogs geplaats misschien dat je er iets aan hebt.

 

 

 

Veel succes met je beslissing

[anoniem81]

ThanX allemaal voor jullie reactie! Het lijkt me verschrikkelijk als je niet eens steun kunt krijgen bij familie! Wat een verhalen. 3 collega's op het werk weten het inmiddels. Afgelopen maandag begon ik erg veel fouten te maken en dat kan nou eenmaal niet in een apotheek... mensen zijn deze verwardheid niet van me gewend en beginnen toch af te vragen wat er nou zo dramatisch kan zijn dat je er zo van slag kunt zijn... ze moesten eens weten...

 

 

 

Volgende week een gesprek met de psycholoog om te kijken hoe we met deze situatie om moeten gaan. Wil namelijk niet in detail treden, maar snap ook wel dat mensen niet weten wat ze met me aan moeten.. en wil dus eigenlijks wel iets vertellen. We zullen zien..

 

 

 

 

 

Bedankt voor de reacties!!

[Huisje]

Wij hebben het alleen mijn schoonouders verteld die heel goed regeerden. We kunnen heel prettig spreken erover. Zij weten het al vanaf het moment dat wij weten dat er weinig zaadcellen zijn. We zijn nu bezig met de testen voor icsi. Er wordt nu een chromosomenonderzoek verricht. Volgende keer horen we hoogst waarschijnlijk of er groen licht wordt gegeven voor een behandeling.

 

Ook mijn beste vriendin weet het, maar dat was helaas toch wat minder. Ze bedoelt het allemaal heel goed, maar "het komt wel goed", " ik ken mensen die ook een kind kregen met wat hulp" , "je kan met je man ook een mooi leven leiden" frustreert mij enorm. Dat zij een kind kregen wil niet zeggen dat ik ze krijg en hoezo, het komt wel goed?? Ja ik leid een mooi leven met manlief, maar ik wil een kind!! Al van kleins af aan!!!!

 

Natuurlijk weet ik dat ze ook niet weet wat ze moet zeggen, dus ik neem het haar niet kwalijk.

 

Als de eerste icsipoging eraan komt ga ik mijn leidinggevende inlichten. Verder hebben we bedacht verder weinig mensen erover te vertellen,want we willen er niet steeds over praten. Echter weet ik niet of we dat kunnen volhouden. Ik denk dat we het toch wel vertellen als we eenmaal bezig zijn.

[Hobbesje]

Wij hebben het verteld - familie en schoonfamilie- toen we zijn doorverwezen naar de gyn. Mijn schoonzusje vertelde toen net dat ze zwanger was en dat ze er wel 'maarliefst' 9 maanden over hadden gedaan... Dat was bij mij even de druppel toen. Ben blij dat we het zo bijtijds hebben verteld, dan weet je directe omgeving toch waar je mee bezig bent en snappen ze beter je reacties op gebeurtenissen. Op heb werk heb ik het pas verteld toen we zijn doorverwezen naar Nijmegen, omdat dit veel meer tijd kost en er wat meer inhakt (hoewel het voortraject veel meer bezoekjes en vrije uren heeft gekost).

[mama27]

Bij ons wist iedereen het bijna van het begin af aan al.

Wij waren al een jaar bezig, dit wist niemand hoor, voordat we doorverwezen werden naar het ziekenhuis.

Na wat testen bleek dat het aan mij lag en ik heb dus ook 2 operaties gehad waarbij beide eileiders verwijderd zijn.

Tja en als je naar het ziekenhuis moet om geopereerd te worden dan krijg je toch al vragen. Dus vanaf dat moment hebben wij het aan iedereen verteld.

Ik vond dat heel fijn maar kan me ook goed voorstellen dat andere mensen het liever voor zichzelf houden of alleen aan de familie wil vertellen hoor.

Iedereen moet ook doen waar ze zichzelf het beste bij voelen.

Ik kreeg ook heel veel vragen van mensen, ze waren echt geïnteresseerd. Normaal horen ze die verhalen niet en weten ze dus ook echt niet wat IVF nou precies inhoud.

Kon ze dus uitleggen hoe het nou allemaal werkt en merkte ook dat ze daardoor meer begrip kregen.

(Ondertussen ben ik nu bijna 5 weekjes mama van een superlief ventje)