Jump to content

Wel of geen ICSI? Hoe heftig is de behandeling????


Recommended Posts

Posted

Hoi dames

 

Mijn man en ik staan voor de keuze of we wel of geen ICSI gaan doen.

We proberen sinds een jaar zwanger te worden en hebben 2 weken geleden te horen gekregen dat de enige manier ICSI is.

Dus nu moeten we beslissen wat we gaan doen. Omdat ik al 40 ben, hebben we niet zo veel tijd meer om hier rustig over na te denken....

Ik wil het eigenlijk wel doen, maar zie enorm op tegen de hormonen.

Mijn man twijfelt heel erg. Hij weet niet of ik het wel zal redden. Zowel de lichamelijke als de psychische belasting.

Gister was hij bij een vriend. Zij hebben het t/m IUI geprobeerd. Maar zijn vrouw reageerde heel heftig op de behandeling en is een tijd depressief geweest. Ze hebben uiteindelijk een kindje geadopteerd.

 

Nu zou ik het heel erg fijn vinden om ervaringen van anderen te horen. Wat moet ik me er bij voorstellen en hoe erg kan het worden?

 

Ik woon in Amersfoort. Misschien is er ook iemand die bereid is om me face-to-face te vertellen hoe het bij haar gegaan is?

Iemand die in de regio Amersfoort t/m 30 km er om heen woont?

 

Frannie

Posted

Hi frannie,

 

Welkom hier. Ik zal erniet omheen draaien: een icsi behandeling gaat je niet jn de koude kleren zitten. Het is zwaar. Maar hoe zwaar, dat verschilt per persoon en zelfs per poging. Lees rustig hier op het forum, handig is om bijvoorbeeld te starten met een topic als 'wie starten in...' dan kom je alle fases tegen. Gewoon vragen stellen, iedereen hier heeft voor dezelfde keuze gestaan. Ik ben nu 14 weken zwanger en zou het zo weer doen, ondanks de hormonen, hetniet kunnen plannen van je leven, de talloze ritjes naar het ziekenhuis en de onzekerheid.

 

Veel succes met het maken van je keuze en welkom op dit fijne forum.

 

Fren

Posted

Hoi Frannie,

 

Wat balen dat jullie op ICSI aangewezen zijn.... Ik zelf vond de IUI een heftigere belasting emotioneel gezien, maar dat kwam doordat ik niet het idee/gevoel had dat dat ons zou gaan helpen. Met de IVF/ICSI had ik het gevoel eindelijk een echte kans te hebben om zwanger te raken omdat ik dan zeker wist dat er een bevruchting in mijn buik werd teruggeplaatst. (Het is bij ons onverklaarde infertiliteit, alleen bij mijn man wisselende kwaliteit zaad)

Ik denk dat ik het loslaten van de kinderwens zonder het te hebben geprobeerd erger had gevonden dan een mislukte behandeling. In beide gevallen is het zwaar als het helemaal niet lukt, maar met behandelingen heb je in ieder geval er alles aan gedaan! En groot kans dat je zwanger raakt en dan is niet alles vergeten wat je er voor hebt moeten doen, maar dan is het het zeker dubbel en dwars waard geweest...

 

Succes met jullie beslissing.

 

Groetjes, Judith

Posted

Hallo

Ik kan me voorstellen dat het een hele lastige keuze is. En heel belangrijk ik denk dat elke situatie anders is en dus als zwaar of minder zwaar wordt ervaren. Doordat het probleem bij mijn man lag, had ik weinig hormonen nodig en heb er dus geen last van gehad. Ik loop in duseldorf en daar spuit je heel kort, dus dat was ook fijn. Mijn vriend zette de spuiten, want daar was ik te schijterig voor. Ik had ook nog eens super geluk dat ik in 1x zwanger was, dus nee ik vond het icsi traject niet zwaar, maar zoals je leest heb ik makkelijk praten. Ik denk zelf dat o.a. het wachten op uitslagen en de teleurstellingen het zwaarst zijn en natuurlijk als je wel last hebt van de hormonen. Ik heb wel een overstimulatie gehad, aan het begin van mijn zwangerschap en dat was wel heftig. Ik denk dat je nog veel verschillende verhalen gaat horen, heel veel sterkte met je keus. Maar wie niet waagt wie niet wint ;)

Posted

Hoi Frannie,

 

Welkom op het forum!

 

Heftig nieuws om te horen dat de enige manier om een kindje te krijgen ICSI is, maar gelukkig is deze optie er wel voor jullie!

 

Mijn advies zou zijn; doen. Als je zo graag een kindje wil, dan denk ik dat je achteraf spijt krijgt als jullie deze stap niet geprobeerd hebben. Ik zag ook enorm op tegen het spuiten van de hormonen en vooral de punctie, maar nu ik gelijk na de 1e ICSI (1e TP) zwanger ben weet ik waarvoor ik het heb gedaan. Persoonlijk vond ik het geen zwaar traject, misschien komt dit mede omdat wij geen teleurstellingen in de behandeling hebben gekend. Ik zag elke spuit als een stapje dichterbij onze grootste droom; een kindje van ons samen. Wij hebben de hele behandeling samen heel intens beleefd en hebben overal van alles en nog wat hele goede/diepe gesprekken gehad. Ons geluk kan nu niet op nu we bijna 12 weken zwanger zijn!

 

Ik woon in Almere. Mocht je (eventueel samen met partner) een keer langs willen komen, jullie zijn welkom!

 

Succes met het maken van deze keuze!

 

Liefs Melissa

Posted

Hoi

 

Wij hebben ook icsi gedaan, dat was voor ons het enige mogelijkheid.

Iedereen ervaart het anders, zelf heb ik het niet als zwaar ervaren en het geluk is dat ik bij de eertse poging al zwanger raakte.

 

Als je meer wil weten kijk bij de forums ´wie starten in,

 

Veel succes met wat je gaat doen

Posted

Hoe zwaar zo'n traject voor jullie is, kan niemand jullie vertellen. Het hangt denk ik helemaal er van af hoe jullie er in staan en hoe het uiteindelijk gaat verlopen. De medische kant van het verhaal (wij hebben IUI en IVF gedaan) vond ik persoonlijk wel meevallen. Ik zag enorm tegen het spuiten en de punctie op, maar uiteindelijk vond ik het spuiten wel meevallen, hoewel nooit een hobby geworden en ook de punctie was niet prettig maar goed te doen. Veel erger vond ik de mijlpalen tijdens de behandeling. Eerst of alles goed was en we mochten starten, toen of er voldoende eitjes zouden groeien, toen of de punctie goed zou gaan, toen of de bevruchtingen wel goed zouden gaan, daarna weer of er een terugplaatsing zou plaatsvinden en daarna het ellenlange wachten in de wachtweken waarin je eigenlijk niets meer kan doen, maar je het o zo graag zou willen weten...

Als je begint aan een IVF/ICSI traject, dan weet je dat je die periode veel tijd doorbrengt in het ziekenhuis en je weet ook dat de uitkomst van de behandeling niet noodzakelijk een zwangerschap oplevert. En met name dat laatste is erg zwaar. Je wil zo graag, de behandeling is intensief en je weet niet of de uitkomst is zoals je het graag zou willen zien. Je weet niet eens of het ooit gaat lukken... persoonlijk vond ik dat het zwaarste van het hele traject.

Maar... voor mezelf heb ik altijd geweten dat ik het in ieder geval 1 keer wilde proberen. En daarna wilde ik verder kijken: nog een keer of stoppen. Ik heb voor mezelf en met mijn partner altijd afgesproken dat als één van de twee het genoeg vond, we daar openlijk over zouden spreken. Want je moet er samen wel achter staan. Mijn partner vond ook dat we in ieder geval alles een keer moesten proberen. Uiteindelijk is er bij ons maar 1 keer IVF nodig geweest, maar ik realiseer me dat het ook heel makkelijk anders had kunnen zijn. Voor mijn gevoel wilde ik niet later op mijn leven terugkijken en spijt hebben dat ik het NIET gedaan had.

Posted

Frannie wij hebben ook erg getwijfeld of ik het wel aankon. Ik reageerde als slecht op de pil, laat staan als ik mn lijf vol met hormonen zou spuiten. Voor ons gevoel hadden wij echter geen keus, de wens was té groot. En inmiddels heb ik zes volledige pogingen achter de rug en élke keer was anders. Ik ben er heel beroerd van geweest, maar ook wel eens fluitend doorheen gelopen. Dat kun je vantevoren niet weten. En mentaal is het hele traject inderdaad erg zwaar. Ik denk dat niemand er niet door veranderd. Aan de andere kant denk ik dat je sowieso verandert door het feit dat je niet spontaan zwanger kunt worden en dus misschien wel nooit een biologisch eigen kindje krijgt.

 

Wat betreft je leeftijd. Zelfs al ben je 40, één of twee maanden maakt niet meer zoveel uit. Dat gevoel van haast kennen we bijna allemaal, maar neem echt even de tijd om het te laten bezinken. Eén voordeel: als er met jou verder nikd 'mis' is, heb je een hele redelijke kans als je eenmaal mooie embryo's hebt.

 

Laat het bezinken, luister naar je gevoel en maak de keuze die nu het beste voelt. Achteraf is het altijd zo makkelijk praten.... O

Succes,

Henne

Posted

Hoi Frannie,

Ik heb 3 iui behandelingen gehad en 4 ivf behandelingen en als je over bijwerkingen van de hormonen praat zijn die voor mij bij iui heftiger.

Ik vond het medicijn clomid wat je bij iui gebruikt heel heftig, en had vreselijk last van stemmingswiselingen.

Bij ivf gebruik je andere hormonen en daar heb ik veel minder last van.

Bij ivf heb je natuurlijk wel allerlei andere dingen, follikels tellen mbv inwendige echo's, punctie en hormoon injecties in je lichaam injecteren.

Succes met het maken van jullie juiste keuze.

Groet Esther

Posted

Hoi Frannie,

 

Ook mijn man en ik zijn aangewezen op ICSI. Uiteindelijk was de 3e poging raak. De hormonen en de punctie vond ik nog wel te doen. Het zijn vooral de spannende momenten en dan met name de 2 wachtweken. Zelf kan ik zeggen dat het voor mij psychisch moeilijker was dan de fysieke kant van de behandeling. Ik had vooral heel veel moeite met onze mislukte pogingen en de zwangerschappen in mijn omgevingen van vrienden en collega's. Wat ik vooral belangrijk vind, is dat ik het geprobeerd heb, zodat ik mijzelf later geen verwijten kan maken. Ik wens je veel wijsheid toe in het maken van jullie keuze.

Posted

Hoi Frannie ook hier al verschillende iui, IVF en icsi behandelingen achter de rug en ik vindt het zwaar.

Vooral lichamelijk heb ik het er best moeilijk mee. Reageer heftig op de hormonen waardoor het geestelijk ook moeilijker wordt.

Maar iedereen is verschillend.

 

Wbt Clomid dat vindt ik ook vreselijk om eerlijk te zijn vindt ik er alles vreselijk aan maar we gaan het nog een keer proberen vooral omdat de kans dat het gaat lukken best aanwezig is.

Dat geeft hoop!!!

Posted

Hoi frannie,

 

Voor ons was ook direct duidelijk dat icsi voor ons de enige methode is. Mijn vriend heeft een tese gehad (hierbij wordt er zaad operatief uit de ballen gehaald). Dit was al heel spannend want als er geen zaad gevonden zou worden hield het al gelijk op. We waren dan ook heel blij toen dit gelukt was en we voor de icsi konden gaan.

Ik heb nu twee volledige behandelingen achter de rug plus een cryo poging. Ik ben erin gestapt met het idee: ik weet niet hoe het is en we zien het wel. Wat dat betreft is het wel een stuk zwaarder dan ik dacht. Niet zo zeer qua hormonen maar meer de emotionele kant. Vooral de teleurstelling als een behandeling weer niet gelukt is, de onzekerheid in de wachtweken, er toch altijd mee bezig zijn en de vraag of het ooit wel gaat lukken. Toch zou ik het allemaal weer overnieuw doen als ik wist dat er uiteindelijk een positief resultaat uit komt.

Ook denk ik dat het voor iedereen anders is wat je emotioneel en lichamelijk aan kunt. Wij doen de behandelingen in dusseldorf waar je standaard een narcose krijgt bij de punctie. Ook werken ze daar met een kort protocol voor de hormonen waardoor je relatief kort hoeft te spuiten. Jullie zullen zelf de keuze moeten maken maar krijg je geen spijt als het niet hebt geprobeerd? En valt de behandeling je uiteindelijk te zwaar kun je altijd nog stoppen.

Heel veel succes met het maken van een keuze.

Posted

Hoi,

 

Ik ben niet zo goed in advies geven, maar ik kan je wel zeggen dat ik de lichamelijke kant wel vond meevallen.

De spuiten zette mijn man (durfde ik zelf echt niet) en de helft van de tijd voelde ik ze niet en anders maar een ienie mienie prikje.

Follikelmetingen ... tsja ... voor je het weet ben je de schaamte voorbij en is dat iets heel normaals. Meer de praktische kant van het niet kunnen plannen vond ik lastig.

Bijwerkingen van de IVF hormonen had ik niet echt (wel van de voor mij voorafgaande Lucrin 3,5 maand, maar dat is alleen soms nodig bij endometriose), op het eind voel je wel je eierstokken ... dat is ongemakkelijk, maar meer ook niet.

Punctie was niet leuk, maar goed te doen. Verschilt overigens wel per ziekenhuis wat voor pijnmedicatie je krijgt .. in Radboud Nijmegen hele goede :)

Tussen de punctie en de terugplaatsing heb ik me ziekgemeld ... lekker rustig aan gedaan. Terugplaatsing is een 'eitje' (in de meeste gevallen).

 

Maar geestelijk is het niet niks .... bij het prikken zijn soms wel eens tranen gevallen van de spanning ... vooral bij de eerste en laatste spuit. Het is allemaal zooo spannend en zonder garantie.

Voor mij is het wel zo, dat het bij de 2e keer al gelukt is en dat ik het hele traject goed achter me heb kunnen laten .. ik denk er niet vaak meer aan hoe Milou ontstaan is. Alleen bij de 2e kindjes gedachte speelt het dan weer.

 

Heel veel succes in ieder geval!

Posted

Hoi Frannie,

 

Ik vind de behandeling erg meevallen. Het spuiten van hormonen is niet zwaar en ik heb er geen bijwerkingen van. De punctie is wel pijnlijk maar ik vind dat ook niet belastend omdat je het ergens voor doet.

Wat wel onder zwaar kan worden verstaan zijn de wachtweken. Het hopen op de zwangerschap en dan de teleurstelling dat het niet is gelukt.

Maar als ik naar mijzelf kijk stap ik daar snel weer overheen om aan een volgende poging te beginnen met de hoop dat het wel lukt.

Maar ja die gaan natuurlijk ook niet eindig door.

Ik weet in ieder geval dat ik er alles aan het gedaan en als het niet lukt, dan had het misschien zo moeten zijn.

Ik heb geen spijt van de behandelingen.

groet,

Caro-Lin

Posted

Hoi Frannie,

voor ons is ook ICSI de enige manier! Wel heftig om te horen, maar we zijn er volle goede moed aan begonnen. Ben nu volop bezig met hormonen voor mijn eerste behandeling en ik moet zeggen het valt me tot nu toe reuze mee. Ben echt panisch voor spuiten, maar op de een of andere manier lukt het me toch met de hormonen. Ik denk maar zo het is een stapje in de richting van onze wens samen. Ik heb niet echt last gehad van de bijwerkingen van de hormonen. Het enige wat me zwaar valt is alle mensen in je omgeving die zomaar zwanger worden, dat is echt heel zwaar.

Ik kan verder nog niets zeggen over de behandeling, omdat ik de punctie nog moet krijgen.

 

Succes met het maken van jullie keuze.

Posted

Hoi Frannie,

Kan me eigenlijk alleen maar aansluiten bij wat hierboven al gezegd is: de behandeling zelf is goed te doen, de onzekerheid over of het ooit gaat lukken en de spannende momenten (hoeveel eitjes, genoeg zaad, bevruchting of niet, tp of niet... en dan nog die eindeloze wachtweken) zijn wel zwaar vond ik.

Ik kan je niet zeggen of je het wel of niet moet doen, maar hoop dat onze verhalen je helpen in het maken van jullie keuze.

 

Kan me voorstellen dat het niet echt prettig is om tussen de kleine baby's te zitten, maar mocht je dat geen probleem vinden ben je altijd welkom om me uit te horen over onze pogingen hoor ;) (Woon zo'n 20km van a'foort)

Posted

Hoi Frannie

 

ellendig dat jullie ook op icsi aangewezen zijn, wij zijn dat ook. De behandeling op zich vond ik goed te doen, ik had zeer weinig last van de bijwerkingen, het zwaarste van de behandeling vond ik de 2 weken nadat er een embryo was teruggeplaatst, die zogenaamde wachtweken vond ik ontzettend heftig en beladen.

De puncties daar kan ik niets over zeggen, waar wij liepen waren deze onder lokale verdoving of narcose. Ik zou zeggen probeer hier wat info verder te verzamelen, misschien ook via Miepie? en laat het op je inwerken, maar iedereen reageert anders op de hormomen en kijk bij Henne, iedere keer totaal anders.....

 

veel succes met jullie te nemen besluit en eventuele vervolg!

 

groetjes

Babeth

Posted

Hallo,

 

Voor ons ligt de mogelijkheid om zwanger te worden ook in ISCI.

 

Nooit getwijfeld of we het wel of niet zouden gaan doen; we gaan er gewoon voor.

 

Ik zag als een berg tegen de behandeling op, maar viel allemaal erg mee.

Ikzelf vind de wachttijd, de tijd tussen de terugplaatsing en wachten of dat je zwanger zult zijn ja of nee, emotioneel het meest belastend, maar niet onoverkomelijk.

 

De punctie zag ik ook als een berg tegenop, maar ook dat viel erg mee.

 

In het ziekenhuis Apeldoorn vind ik het fijne mensen!

 

Mocht je behoefte hebben aan een gesprek, prima!

Posted

Wat moeilijk om te horen dat icsi de enige mogelijkheid is,dat hebben wij toen ook te horen gekregen.

Ik snap dat je niet lang de tijd hebt om er over na te denken

 

zelf ben ik nu zwanger van de 2e,allebei d.m.v ICSI

ons"geluk" was dat ik bij beide keren meteen zwanger was bij de eerste poging,dat is natuurlijk voor de psychische en uiteindelijk lichamelijke ook heel fijn.

toch heb ik ook wel mijn dip gehad....belangrijk is denk ik dat je er vooral over praat en niet denkt dat het niet anders is,het is gewoon erg vervelend dat het niet normaal lukt en dat mag best gezegd worden

 

ik woon naast amersfoort dus ben altijd bereid ook om me verhaal te doen!

Stuur maar pb dan!

 

Sterkte met alles

Posted

Ook ik vond de behandelingen prima te doen. Hormonen doen wat met je, maar je veranderd niet een monster of zo.

Ik vond de pijn ook prima te doen.

 

De wachtweken zijn psychisch heel zwaar, en als het niet gelukt is, is het opkrabbelen niet iets wat je even doet.

 

Veel succes

Posted

Hi Frannie,

 

Ben ook nieuw op dit forum maar moest even reageren op je bericht.

 

Wij zijn ook via IVF ICSI zwanger geworden. Voor ons was dit (ivm de zaadkwaliteit van mijn vriend) meteen al de enige optie. Ik vond het vreselijk en beangstigend dat dit de enige manier was maar achteraf is het zoooo meegevallen.

 

Ik persoonlijk heb totaal geen last gehad van de hormonen en heb het proces absoluut niet als vervelend ervaren. Het enige wat niet echt fijn was, was de punctie. Dat was wel heel pijnlijk. De psychische belasting was ik bang voor maar dat is absoluut niet aan de orde geweest mede doordat ik meteen de 1e poging zwanger was.

 

Wat vooraf vervelend is, is dat je je moet overgeven wat betreft de diverse controles. Je moet vaak voor controles naar het ziekenhuis maar als je er eenmaal inzit gaat het vanzelf. En wat je ervoor terugkrijgt is onbeschrijflijk!

 

Succes met je beslissing!

Posted

Hoi Frannie

 

Bij ons was ook de enigste optie ICSI

Achteraf is het me heel erg mee gevallen.

Ik had dan ook echt het gevoel dat we echt nu bezig waren om zwanger te worden.

Met de hormonen daar heb ik helemaal geen last van gehad.

 

Het enige wat wat vervelend was,was de punctie en het wachten.

Maar het was te doen.

 

Wij hebben het geluk gehad dat de eerste poging gelijk gelukt was,en hebben nu een prachtige zoon van bijna 10 maanden.

 

Als jullie besluiten om hieraan te beginnen,hoop ik dat jullie net zoveel geluk mogen hebben als ons!

 

Succes met alles!

Posted

Hi frannie, ik lees dat veel meiden die reageren op je topic het geluk gehad hebben dat bij hen de eerste poging is gelukt. Fantastisch natuurlijk, maar het schept misschien wel een vertekend beeld. Mij is altijd verteld dat je per poging zo'n 30% kans van slagen hebt. En dat is direct het moeilijke van het hele traject. Niet de hormonen, hoewel die erin kunnen hakken, maar de onzekerheid en de tegen slagen als er weer een poging mislukt is. Wij hebben ook het geluk dat ik van onze 2e poging zwanger ben geraakt, maar al met al heeft het hele traject 2,5 jaar dokteren gekost door verschillende redenen. Wat ik het moeilijkste daarnaast vond is het feit dat je je leven niet kunt plannen. Bij alles ga je rekenen en scenario's bedenken.

 

Maar oed, misschien een te negatief bericht, ik hoop natuurlijk dat het voor jullie ook de eerste x raak is.

En ik zou mezelf inderdaad nooit achteraf willen verwijten dat ik niet alles uit de kast getrokken heb om m'n kinderwens te vervullen, dus als jullie het aankunnen, zou ik het icsi-diepe inspringen.

Posted

Hoi Frannie,

Ik was net als jij al ouder toen ik begon aan 1e icsi (39). De hormonen en de hele behandeling vond ik te doen. Vervelend, maar ja, het is voor een goed doel en fysiek ongemak of pijn gaat voorbij.

Waar ik vooral tegenaan liep was de teleurstelling in mijn eigen lijf: ik bleek een low responder (ik had maar weinig follikels klaarliggen en ze reageerden slecht op de hormonen). Het ergste was de manier waarop het ziekenhuis ons afschreef na de eerste poging: met zo weinig resultaat had ik maar een minieme kans, zo miniem dat ze me eigenlijk met klem afraadden om verder te gaan met een volgende behandeling. Dan wordt je als vrouw, ook al ben voel je je nog jong en was ik in topconditie etc, ontzettend afgeschreven. Ik was er ook ontzettend verdrietig over: om een aantal (verdrietige) redenen ben ik een laatbloeier, en nu zou ik ook nog eens geen kindjes meer kunnen krijgen...was mijn leven maar anders gelopen, als ik toch maar jonger was geweest etc. Daarbij kwam de gedachte, dat als het zaad gewoon goed was geweest, ik nog alle kans had gehad. Want er kwamen nog wel elke maand eitjes die op zich goed waren.

Alleen voor icsi willen ze zoveel mogelijk eitjes omdat het zo'n afvalrace is: van de follikels die klaarliggen doen er een aantal niet mee of lopen achter, van de goed groeiende follikels komt er bij een aantal geen of een onrijp eitje uit, niet alle eitjes worden bevrucht, niet alle bevruchte eitjes gaan delen, niet alle emmys nestelen in en niet alle emmys zijn goed voor cryos, niet alle cryo's overleven ontdooien.

En als je dan al start met maar 4 follikels (zoals ik) worden je kansen wel klein...

Bij een normale zwangerschap gaan er ook gemiddeld 6 pogingen overheen (half jaar), en bij ons is het na 3 x gewoon afgelopen! Het gevoel van oneerlijkheid, samen met het immense verlangen heeft me, zeker in de wachtweken of na een mislukte poging wel flink aangegrepen.

Aan de andere kant: voor ons was het, net als bij jullie: nee heb je en ja zou je heel misschien kunnen krijgen... Dus hebben wij die kans, al was die zo miniem, gegrepen en zijn we doorgegaan bij een andere kliniek (na het supernegatieve advies van het eerste ziekenhuis). En ja, wij hebben ultiem geluk gehad. Maar ook als het mislukt was, dan was het t voor mijn gevoel waard geweest. Je hebt in ieder geval álles geprobeerd...

 

Hoe je daar op reageert is natuurlijk voor iedereen anders. Heftig is het zeker en je zult ook ter dege rekening moeten houden met mislukken. Je bent al ouder en de realiteit is dat je eitjes dan niet meer de beste kwaliteit hebben. Je moet soms sterk in je schoenen staan bij de artsen. Artsen zitten soms vast aan protocollen waar ze niet van af willen wijken tenzij je heel erg op je strepen gaat staan. Dan helpt het erg als je goed geinformeerd bent (ik heb heel veel geleerd van de diverse fora) en je niet zomaar laat overbluffen, maar ook je eigen weg zoekt. Het is heftig, maar de minieme kans van slagen woog voor ons tegen alles op.

 

Is er een reden waarom je man denkt dat jij het niet aankunt? Hoe denk jij daar zelf over? Hoe groot is jouw/jullie wens en kun je teleurstellingen (samen) verwerken? Zou jij je neer kunnen leggen bij adoptie of pleegouderschap, zonder al het medisch mogelijke voor een eigen kindje geprobeerd te hebben? Wat speelt er bij je man (bij icsi wordt de primaire oorzaak immers bij hém gelegd en veel mannen vinden dat erg moeilijk).

Uiteindelijk zul je de beslissing alleen zelf kunnen nemen. Heel veel succes!

Posted

Ik denk dat je dat moet doen dat voor jou nu goed voelt. Je kunt niet in de toekomst kijken. Ik heb zelf drie IVF/ICSI behandelingen ondergaan, helaas zonder het gewenste resultaat. Desondanks zou ik het weer doen, omdat het voor mij nodig was om te komen op het punt waar ik nu ben. Verder is een IVF/ ICSI behandeling voor de een heftiger dan voor de ander. Dat hangt van meerdere aspecten af (je verdere lichamelijke gezondheid, mentale belastbaarheid, je relatie, aantal pogingen, verloop van de poging). Het is een medische behandeling en niet iets dat je er even 'bij doet'. Het vraagt veel van jou en soms ook van je omgeving. Maar dat geldt ook voor een onvervulde kinderwens...

Sterkte met het nemen van een beslissing!

Join the conversation

You can post now and register later. If you have an account, sign in now to post with your account.

Guest
Reply to this topic...

×   Pasted as rich text.   Paste as plain text instead

  Only 75 emoji are allowed.

×   Your link has been automatically embedded.   Display as a link instead

×   Your previous content has been restored.   Clear editor

×   You cannot paste images directly. Upload or insert images from URL.



  • Posts

    • Hallo, Wij hebben onlangs een eerste poging ICSI gedaan. We hadden in totaal 13 eitjes die geïnjecteerd zijn. Hier zijn helaas geen bevruchtingen uitgekomen.  Uit het onderzoek is ook niets raars gekomen, geen afwijkende eicellen of zaadcellen.  Nu willen we niet hetzelfde riedeltje nog eens doen zonder verder onderzoek.  We hebben onze zinnen gezet op Gent. Daar schijnen ze meer onderzoek te doen.  Zijn er meer mensen die geen bevruchtingen hebben gehad na een - in principe - succesvol ICSI traject tot dan toe? En wat zijn jullie vervolgstappen?   
    • Hai @Ele   Wij zijn eind 2020 gestart met ivf. Eerste poging hadden ivf gehad en daar kwam helaas helemaal embryovorming. 2de ronde icsi gedaan hier 6 embryo's 1 terug geplaatst, geen succes. 1 was sterk genoeg om ingevroren te worden dus deze in mijn natuurlijk cyclus mogen terug plaats. Hier van zwanger geworden maar helaas een vroege miskraam. Bij de 3de rond niets in de vriezer maar 2 laten terugplaatsen en hieruit is onze zoon Noah geboren. Hij is nu net 1 geworden. Door ziekte van mijn man besloten snel weer de volgende ronde ivf in te gaan nu hij nog zo gezond mogelijk is. Eerste punctie zit er weer aan te komen en moet zeggen dat ik hem best wel weer knijp. Vond de vorige rondes zwaar maar met z'n lief klein mannetje erbij is het er niet makkelijker op. Hoe ervaar jij dat met een dochter van bijna 3?
    • Hoi! Ik ben 40 en voor het eerst bezig met ICSI in UZ Brussel. 3 jaar geleden 6 IUI pogingen gehad in een Nederlands ziekenhuis zonder resultaat. Ik heb afgelopen dinsdag mijn eicelpunctie gehad met 4 eitjes als resultaat. We zijn nu uiteraard in spanning aan het wachten op nieuws. Over 5 dagen worden we pas gebeld door de arts met het nieuws hoeveel embryo's de vriezer ingaan. Als er intussen iets mis zou gaan dan worden we eerder gebeld. De reden dat ik deze cyclus geen terugplaatsing kan hebben is omdat ze hebben ontdekt tijdens de punctie dat ik een poliep heb in mijn baarmoeder. Die moet eerst verwijderd worden voor ze een terugplaatsing kunnen doen. Logisch maar toch was het wel even balen!  Ik zou het leuk vinden om ervaringen te delen met lotgenoten. Hoe gingen jullie bvb om met de wachtperiodes,wat waren jullie ervaringen met de hormonen,de punctie etc... Lieve groetjes, Nathalie 
    • Hi @Aisiya, Ik begin binnenkort met mijn tweede ronde IVF/ICSI! En ik ben 42... 🙂 Ben jij al begonnen of begin je ook binnenkort?  Ik heb mijn eerste ICSI behandeling gedaan 4 jaar geleden, met als resultaat een hele mooi dochter van nu bijna 3 jaar.  Toen heb ik veel steun gehad aan deze forum, en om verhalen te delen en lezen van andere die hetzelfde meemaken.  Het lijkt mij fijn om elkaar te ondersteunen! 
    • Ik begin binnenkort voor de tweede keer met IVF ./ ICSI en ik ben benieuwd of er andere zijn die ook beginnen of net zijn begonnen?  Ik heb 4 jaar geleden mijn eerst ICSI ronde gehad, met de resultaat een hele mooie dochter van bijna 3. 
  • Topics

×
×
  • Create New...

Important Information

Terms of Use