Zijn er nog 40+ meisjes hier? :)

[Paulma]

Lieve dames

Mag ik hier mee kletsen? Ik ben 39. Is dus bijna 40+ ;-)

Ik lees al een tijdje mee, mede omdat het zo'n actieve groep is. Maar ook omdat zo veel situaties zo herkenbaar zijn!! Ik merk dat ik soms behoefte heb om de ervaring te delen met jullie als ervaringsdeskundigen. Maar op andere momenten eigenlijk er met niemand er over wil spreken/schrijven… Vandaag wint de behoefte om te delen

@Sal2021 wat een ontzettend teleurstellend resultaat!! wij hadden al even contact op een ander onderwerp in dit forum en heb aan je gedacht de afgelopen weken. Zeker omdat het toch in eens weer iets hoopvoller leek dan tijdens de start... Ik vind het zo rot voor je!

Ik denk dat de meeste van ons al moeite hadden als niet alle eitjes tot geschikte embryo's ontwikkelden (iedereen wil natuurlijk het maximale halen uit de geoogste eitjes) maar dit is echt vreselijk!! Het is echt een klap om te verwerken. En dan is het extra zuur om zo lang op een telefonisch consult te moeten wachten want ik kan mij voorstellen dat je met veel vragen zit.

Wel heel herkenbaar dat wachten en type consult, ik had 4 februari contact met het ziekenhuis om door te geven dat helaas mijn laatste cryo ook geen positief resultaat had opgeleverd en moest ook tot vandaag wachten op een telefonisch consult met de arts. Mijn vriend en ik hadden al besloten dat we aan ICSI poging 2 willen beginnen en dan voelt het toch een beetje alsof we weer een maand verliezen (zo voelt het toch een beetje als 39 jarige) want het telefonisch consult was niet heel veel anders dan bespreken of we stoppen of doorgaan. Geen nieuwe inzichten of resultaten.. Alleen of wij het psychisch en lichamelijk aan kunnen om met poging 2 te starten met als alternatief het hele traject opgeven….  Het is denk ik wel logisch dat het ziekenhuis dat soort checks doet maar geduld is niet mijn sterkste kant….

@Linda003 inderdaad super balen die negatieve test. Helemaal eens met wat Kitje schrijft. Je wil dan ook dat de ongesteldheid door zet en je weer vooruit kan kijken naar een volgende poging. Ik heb ook al meerdere keren gehad dat ik toch ook nog valse hoop kreeg omdat de ongesteldheid nog even uit bleef, terwijl ik al wel een negatieve test in handen had.. 

@Kitjefijn om te lezen hoe jij om ging met alle adviezen en "had ik maar" situaties…. 

Ik merk dat ik hier best mee worstel. Dat mijn google drift toeneemt hoe langer we in het traject (zonder succes) bezig zijn. Je wilt zo graag invloed uitoefenen op de kans.… Ik heb al van alles geprobeerd... accupunctuur, baarmoedermassages (ook zelf via een video. slaap er lekker op dus niet verkeerd), elke dag een glaasje granaatappelsap (best lekker spul, dus geen straf), geen koffie tot 1 a 2 kopjes per dag, niet sporten na een terugplaatsen (echt als bewuste keuze eens een poging gedaan om helemaal niet te sporten, want ik vind het lichamelijk en mentaal lekker om 2 a 3 keer in de week bootcamp te doen), elke dag na een terugplaatsing wandelen (op zich lekker en met corona eigenlijk hoe dan ook al routine), een warme kruik onder mijn voeten tijdens het werk na een terugplaatsing (warme handen en voeten zouden belangrijk zijn?), warm ontbijten na een terugplaatsing, geen rauwkost eten, ander soort thee drinken, kruidig eten eten, etc, etc...

Je kan je met alle adviezen helemaal gek laten maken. Dus probeer dat maar los te laten en gewoon gezond te leven en een beetje te genieten, en bepaalde dingen die ik best lekker vind eventueel te blijven toepassen zonder te krampachtig te zijn in wat wel en niet mag. Ik heb wel heel bewust gekozen om als ZZP-er geen te stressvolle opdrachten aan te nemen. Dat lukt al 2 jaar behoorlijk goed. Ik besef mij dat ik geluk heb dat ik daar zelf invloed op uit kan oefenen. Maar ook die factor heeft helaas niet het verschil gemaakt. 
Dus denk dat Kitje gewoon gelijk heeft. Je moet geluk hebben… 

Liefs Paulma

[Kitje]

Welkom @Paulma voel je vrij om te schrijven wat je maar wil hoor.
Ik heb zelf het topic aangemaakt in het 40 plus forum omdat ik daar zelf toe behoor (ook al vind ik mezelf nog best een jonge blom, lol), maar natuurlijk is iedereen hier welkom om mee te komen schrijven.
Het is idd een fijne actieve groep geworden waarin we lief en leed delen, tips uitwisselen en nou ja, gewoon ons eike kwijt kunnen.
En ervaringsdeskundigen, zo zie ik mezelf niet hoor.
Ik heb alleen van mijzelf de irritante gewoonte dat als ik ergens aan begin dat ik dan ook ALLE ins en outs wil weten, dat is dus met alles wat ik doe en onderneem, daar loopt mijn hoofd dan weer van over, want ik onthou dan dus ook vrijwel alles dus dan krijg je een vol en druk hoofd.
Ik moet dat dan kwijt en dan val ik jullie er maar mee lastig 

Dat met niemand over willen praten herken ik wel Paulma, ik heb dat zelf ook, ik heb mijn hele traject geheim gehouden voor mijn complete omgeving, heb slechts 1 vriendin ervan verteld, maar had toch behoefte er met anderen over te spreken en hier kan dat fijn anonmiem.
Ook heb ik hier veel herkenning gevonden en steun gevoeld, voor mij voelde (en voelt) dat prettig.
En zo is ieder hier voor haar eigen reden, de een om alles vol te kledderen met tekst, de ander voornamelijk te lezen en alles wat er tussen in zit.

Dr. google kun je beter niet teveel raadplegen Palma, maar dat weet je zelf ook wel.
Ik maakte mij ook gek daarmee en ben daar toen mee gestopt.
Ben daarna gaan doen wat voor mij goed voelde en dat was eigenlijk gewoon 'normaal' leven, als ik in een glazen kooitje moet gaan zitten dan raak ik daar zo gestresst van dat het ook weer niet goed is, dus laat mij maar lekker mijn ding doen.

Voor wat betreft het sporten, ik sport normaal gesproken ook 3-4x per week, dit omdat ik anders mijn gewicht heel moeilijk op peil kan houden.
Dat de sportschool dicht is, is voor mij heel lastig, want ik heb dat echt nodig om op gewicht te blijven en liefst nog meer af te vallen.
En wandelen of fietsen of thuis sporten beschiet niet eigenlijk, maar ja.

Vanuit de clinic in Letland waar ik geweest ben mocht ik na een tp absoluut niet sporten, dit had dan te maken met pieken en dalen in het progesteron level in mijn lichaam.
Als je sport dan daalt het level en dan krijg je teveel schommelingen.
In mijn persoonlijke situatie was dat niet goed omdat ik die progesteron dus zelf niet aanmaak vanwege het traject.
Maar heb je bijvoorbeeld in tp in je natuurlijke cyclus gehad dan is dat helemaal niet van toepassing omdat je dan gewoon zelf die progesteron aanmaakt.

De vk zei tegen mij dat ik gewoon kon sporten, toch heb ik ervoor gekozen dit niet te doen omdat mijn zwangerschap een high risk pregnancy was, dus dat deed ik dan maar niet, in plaats daarvan ging ik dan maar een half uurtje wandelen.

Verder heb ik gewoon gezond gegeten, gemberthee gedronken, koffie drink ik sowieso al niet en roken en drinken deed ik ook niet.
Ik heb gewoon salades gegeten en heerlijk koud drinken in de zomer.
De magnums smaakten me ook prima overigens.

Als ik daar zo enorm mee bezig moet gaan zijn dan maak ik mezelf gek.
Dus heb ik geprobeerd een balans te vinden in wat voor mij goed voelt en te doen is en wat niet.

Dat granaatappelsap heb ik meer van gehoord, zowel goede dingen als slechte dingen.
Nina die 2 weken geleden bevallen is van haar dochtertje heeft het gedronken destijds volgens mij.
Het zou bijdragen aan een dikker bms, maar als je een TE dik bms hebt (dikker dan 15 mm) dat schijnt ook weer niet goed te zijn, maar ik heb nog nooit iemand gehoord hier die dat had.
En als het je prima smaakt, gewoon lekker een glaasje drinken dan hoor iedere dag, het is gezond spul ook nog.

Dat van warme handen en voeten en ook warme buik heb ik ook weleens ergens gelezen.
Ik heb daar niks mee gedaan, ook omdat ik in de zomer zwanger raakte dus toen was het van zichzelf warm genoeg.

De clinic gaf aan mij de volgende regels door.
Ik mocht tot de testdatum niet zwemmen, in bad, in sauna, zwaar tillen, sex hebben, geen zwaar huishoudelijk werk.
De hele zwangerschap mocht ik niet sporten, ramen wassen, zware werkzaamheden verrichten.
Ik mocht wel wandelen en zwemmen, fietsen liever niet, maar was niet zo heel vreselijk erg als ik een keertje een klein stukje ging fietsen.
Verder gezond eten, veel rust nemen, goed voor jezelf zorgen, dingen eigenlijk die je van jezelf al zou doen.
Ik had het meeste moeite met het niet mogen sporten.

Die gesprekken heb je in NL altijd na een mislukte poging.
Als er geen bijzonderheden zijn dan willen ze idd gewoon van je horen of je nog verder wil of niet.
Of ze gaan je wijzen op dingen die je zelf heel goed weet (je bent oud, je hebt weinig eitjes, je hebt weinig kans, dat zeiden ze tegen mij, alsof ik dat niet wist ofzo) en waar je eigenlijk niet zo op zit te wachten.

Het voelt idd als wasting van tijd als je telkens maar overal zo ellenlang op moet gaan zitten waxhten.
Wachten op een gesprek om door te geven dat je verder wil, wachten of je uberhaupt verder mag of op een wachtlijst moet, dat soort geneuzel, waar je totaal geen trek in hebt als je niet zo heel vreselijk veel tijd meer hebt.

Met 39 heb je nog eventjes, maar ook geen zeeen van tijd meer, dus dat snap ik heel goed.
Je wil gewoon verder ermee.

Maar jullie gaan dan voor poging 2  nu en mag je nu de eerstvolgende menstruatie weer starten dan?
Of moet je ook weer wachten?
Wachten doe je veel in dit traject....
Om gek van te worden.

[Paulma]

He @Kitje,

Ik lees wel wat nieuwe dingen in jouw verslag (ondanks mijn bezoekjes aan mister google)

Ik heb de cryo terugplaatsingen in mijn natuurlijke cyclus gehad, dus als ik je uitleg goed begrijp is dan een beetje sporten geen probleem. Fijn! Ik had de komende ICSI (mits er voldoende embryo's uit komen) het mogelijk toch in een hormoon ondersteunde cyclus doen. Ik heb namelijk last van een beetje bloedverlies rond dag 21 van de cyclus. Je hoopt dan natuurlijk dat het een innestelingsbloeding is, maar dat is het dus niet. Wat het wel is, is onduidelijk. Dus we gaan kijken of het effect van hormonen daar invloed op heeft en misschien tot een ander resultaat zal leiden. Dus dan zou ik een eventuele cryo terugplaatsing in een hormoon ondersteunde cylcus doen en dan zit ik ook met die progesteron die ik niet aan maak. Apart he dat ze in Nederlandse ziekenhuizen gewoon zeggen "je mag alles doen na een terugplaatsing, behalve alcohol drinken. Zelfs al wil je parachute springen, geen probleem hoor" Dat is letterlijk tegen mij gezegd ook bij de verse terugplaatsing die wel met hormonen ondersteund werd. 

Ben jij uiteindelijk zwanger geraakt na een behandeling in die clinic in Letland? Heb je daarvoor ook behandelingen in NL ondergaan? Kan je misschien nog iets meer over de verschillen delen met ons? Ik twijfel of ik mijn (mocht het nodig zijn) derde poging liever in het buitenland wil ondergaan….

Waarom was je had high risk zwangerschap? als dat niet een te persoonlijke vraag is natuurlijk….

Mijn BMS was nooit te dik, wel altijd goed maar heb nog nooit een waarde boven de 10 gehoord volgens mij. Dus ik dacht idd 1 glaasje granaatappelsap per dag is lekker en gezond, kan geen kwaad in mijn geval. Ik rook ook niet. En ik heb een normale BMI. Ik eet eigenlijk altijd gezond, veel groenten en fruit. Veel vis, rauwe noten, dat soort dingen. Ik eet heel weinig vlees (misschien 1 keer in de week? omdat mijn vent geen vlees eet) en mijn grootste probleem is, dat ik een snoepkont ben Ik vind een lekker stukje chocolade (en dan niet puur) heerlijk... en ontneem mij dat niet. Ik hou ook erg van een lekker glas wijn of koud biertje in de zomer. Maar sinds we met dit traject bezig zijn ben ik hier heel terughoudend in. Ik drink zeker niet vanaf dag 10 van mijn cyclus of zo tot ik helaas weer de teleurstelling van ongesteldheid voorgeschoteld krijg. En dan in de die 1,5 week dat ik het mijzelf wel toe sta, gaat het ook maar over 1 a 2 glazen in totaal.  Ik heb een kennis die hoogleraar is in de fertiliteit (al wel 80+ en even uit het werkveld)  hij zei "als jij lekker ontspant en af en toe een glas wijn drinkt is dat geen probleem! liever dat doen dan stress om maar alles perfect te willen opvolgen". Dus inderdaad ik ga voor gezond verstand, een beetje genieten en niet te extreem doen.  Wij zijn inmiddels ook al 2,5 jaar in de medische molen en ik denk dat je het ook niet vol kan houden anders.

Ik mag inderdaad weer starten als ik ongesteld word. Dus richting eind maart. Ja wachten, wachten en wachten. Dat was vorig voorjaar echt frustrerend, toen alles vanwege corona werd stilgelegd. En ik heb in het najaar ook een keer een maand over moeten slaan ivm corona invloed op de capaciteit. Maar zelfs zonder corona is er veel te wachten….

[Kitje]

Van wat ik begrepen heb @Paulma is dat als je een tp in natuurlijke cyclus hebt dat je dan gewoon een eisprong hebt zoals anders, daarom moet je die ovulatietesten ook doen, zodat zij op precies het juiste moment het embryo kunnen plaatsen.
Op het moment dat je de eisprong gehad hebt gaat jouw lichaam al progesteron aanmaken en als dan het embryo geplaatst wordt en innestelt dan klopt dit met de bevindingen van je lichaam.
Met een tp met medicatie loopt dat anders, hoe het medisch allemaal zit weet ik ook niet precies, maar omdat je dan geen eisprong of op een ander moment een eisprong hebt dan krijg je lichaam niet het seintje progesteron aan te maken en moet je dat dus kunstmatig toedienen.
Iets kunstmatig toedienen werkt prima op zich maar is lastiger te reguleren dan dat je lichaam dat zelf doet.
Dan weet je lichaam precies hoeveel het moet aanmaken en op welke momenten.
Maar met medicatie geef je het op bepaalde momenten.

Wat ik begreep is het heel belangrijk dat het progesteron level niet teveel schommelt en zeker niet te laag mag worden, want dat geeft de grootste kans op een succesvolle zwangerschap.
Van sporten daalt de progesteronwaarde in je lichaam en daarom wordt dat bij vrijwel elke buitenlandse clinic ten zeerste afgeraden.
Enkel wandelen en zwemmen mag.
Buitenlandse clinics werken over het algemeen ook met hormoon gestimuleerde terugplaatsingen.

In Nederland proberen ze heel vaak ook in de natuurlijke cyclus te doen.
Wat op zich ook prima is.
Dat geeft een natuurlijker verloop van de zwangerschap en zou je na innesteling eigenlijk ook een 'gewone' zwangerschap hebben, net als iemand die op de natuurlijke wijze zwanger is geworden.
Dan zouden de 'gewone' regels ook voldoende moeten zijn in feite, 'regels' die iedere vk voorschrijft.
Niet roken, niet drinken, gezond eten, goed voor jezelf zorgen, rust nemen indien nodig en sporten mag prima maar ga dan niet tot het gaatje.
Dus lekker bewegen in de sportschool op aangepast programma, maar geen marathons lopen of sporten zoals boksen of kickboksen.
Wat jij zegt, gewoon gezond verstand gebruiken dus.

In Nederland zeggen ze dat idd, je mag alles doen, behalve dan de bepaalde dingen die bij iedereen bekend zijn beter niet te doen.
Ook de vk hier zei dat ik prima mocht gaan sporten, geen enkel probleem.
Toch heb ik er destijds voor gekozen het niet te doen, ook al miste ik het wel enorm.
Gelukkig was het wel lekker weer en kon ik wandelen (hou ik helemaal niet van) en zwemmen, dus had ik wel iets van beweging.

Parachute springen zou ik idd ook niet zo snel doen, maar ik wens toch ook niet in een gouden kooitje te gaan zitten 9 maand lang.
Probeer er gewoon een middenweg in te vinden die voor jou werkt.
Ik heb er destijds voor gekozen geen cola te drinken vanwege de caffeine en geen thee met theeine erin.
Er is keus genoeg in andere thee soorten zonder dat die ik ook lekker vind.
Dat zijn aanpassingen die je prima kunt doen.
Maar 9 maanden lang geen huishouden of ramen lappen, tja, wie doet het dan?
Dus gewoon op rustig tempo mijn ding gedaan en dat ging prima.
Het moet wel een beetje leefbaar blijven voor jezelf.

Dus als jij lekker kunt genieten van een stukje geen pure chocolade dan moet je dat lekker eten.
Dat glaasje wijn als een tp nog lang niet gebeurt kan ook echt geen kwaad denk ik hoor.
Je kunt namelijk toch nooit alles precies 100% goed doen en alle risico's uitsluiten, je kunt enkel je best doen.
Het schijnt wel zo te zijn dat als je vooraf al een gezonde leefstijl had, dat je dan wel ietsje grotere kans hebt op succes omdat je lichaam dan in optimale conditie is, maar ik lees en hoor ook genoeg verhalen van mensen die helemaal niet gezond leefden en toch zwanger raakten.
Het is een dosis geluk ook wat meespeelt.

En dat glaasje granaatappelsap lekker drinken hoor.
Het is gezond en als je het lekker vind, gewoon doen.
Ik geloof dat een optimaal bms tussen de 8 en 12 mm is.
Dus 10 is supergoed.
Het minimum wat je nodig hebt is 7 dacht ik.

Ehm, ik heb de afgelopen anderhalf jaar wel veel gedeeld hier op het forum, je kunt er wel eea van terugvinden, maar dan moet je wel veel lezen.

Wat ik gemerkt als grootste verschillen tussen NL en Letland waar ik geweest ben is eigenlijk voornamelijk het rust moeten nemen en niet mogen sporten, verder vond ik ook de tp heel anders gaan, in NL zetten ze het terug en dan kun je meteen weer gaan.
Ook zetten ze als je er 2 laat terug zetten 2 in 1 rietje en hop plop daar zitten ze.
In Letland hebben ze 2x een rietje binnen gebracht en eentje zat aan de ene kant van mijn bms en de ander aan de andere kant.
Dat gaf iets meer kans zeiden ze daar.
Verder moet je na de tp op je rug blijven liggen met je benen omhoog, een half uurtje, in NL moet je direct weg.
Na een half uurtje moet je gaan plassen, dit mag je niet ophouden en daarna mag je gaan en in feite alles doen wat je voorheen ook deed, behalve sporten of zwaar lichamelijk werk, sjouwen.

Ook moest ik de bollen veel langer gebruiken, in NL zeggen ze tot positieve test of soms tot 12 weken.
Maar pas met 12 weken gaat de placenta de aanmaak van progesteron overnemen, dus ik persoonlijk zou zeker vragen of je bollen mag gebruiken tm 12 weken als je een hormoongestimuleerde tp hebt gehad.

Bij mij hebben ze de bollen voorgeschreven tm week 16 en daarna afbouwen tot week 20.
Verder kreeg ik ook Estrofem (voor het aanmaken van een goed bms) en Duphaston, dit is ook progesteron.

Ik heb geen punctie gehad daar, maar puncties worden in het buitenland vrijwel altijd onder volledige narcose gedaan (dat zou mij niks lijken trouwens).

Oh, en GEEN wachtlijsten, dus je kunt gewoon de eerstvolgende ronde beginnen en direct weer door.
Je moet wel eea aan bloedtesten doen vooraf, maar dat is in NL ook.
En de clinic waar ik geweest ben wilde ook een uitstrijkje.
En tegenwoordig moet je dan ook een negatieve test kunnen tonen enzo, het is niet makkelijker geworden helaas.

Dat zijn wel de grootste verschillen, verder gaat het grotendeels hetzelfde als in NL
Verder kan het protocol ook verschillen per clinic, dus hoeveelheid medicatie en welke medicatie precies.

Dan verder nog de antwoorden op je vragen mbt mijn zwangerschap en waarom deze high risk was.
Long story short.

Ik ben te laat begonnen hiermee, waardoor ik zelf niet meer zoveel eitjes had.
Ik heb 3 IVF pogingen gedaan in NL in  september en november 2019 en januari 2020.
Allen mislukt.
Cryo's heb ik nooit gehad.

Daarna ben ik overgestapt op eiceldonatie omdat ik wel heel graag nog een kindje wilde en het voor mij niet perse van mijn eigen eitje hoefde.
Ik heb toen heel veel onderzoek verricht naar welk land ik dan heen zou gaan en dat is uiteindelijk Letland geworden.
In maart 2020 zou ik daarheen vliegen, maar 3 dagen voor mijn tp ging Letland op slot en werden alle vluchten gecanceld.
Ik kon er dus niet heen.
Van deze donor had ik maar 1 embryo helaas en ze had ook niet zoveel eitjes als beloofd.

Omdat de clinic vond dat ze mij niet hebben kunnen geven wat ze beloofd hadden (de donor had veel minder eitjes dan besproken was) mocht ik deze donor nog een keer laten stimuleren, een ander donor kiezen of 8 bevroren eitjes van weer een andere donor nemen.
Ik heb toen gekozen voor die 8 bevroren eitjes.
Uiteindelijk kon ik er in juni 2020 wel heen en hebben ze de eitjes bevrucht, hier waren 3 embryo's uitgekomen en ik heb er 2 terug gekregen toen, ik ben zwanger geraakt van eentje.

Een eiceldonatie zwangerschap wordt zowel daar als in NL gezien als high risk.
Wat in feite betekende dat ik van de vk naar de  gynaecoloog werd overgedragen.
Je hebt een grotere kans op zwangerschapsvergifiging, dus dat moet goed in de gaten gehouden worden.

Helaas is mijn zoontje met 13 weken zwangerschap overleden en ben ik moeten bevallen van hem op 7 september 2020.
Dus ja, ik ben wel zwanger geraakt, maar helaas zonder happy end.
Ik was er kapot van.
Mijn zoontje heb ik mee naar huis genomen en begraven op 12 september.
Het was een prachtig kindje, alles zat erop en eraan, maar zo klein.
Er is niks gevonden, ik ben compleet binnestebuiten gekeerd, heb zon beetje elk onderzoek gehad wat ze konden bedenken, maar  volgens de gynaecoloog was ik kerngezond en in goede conditie.
In de placenta van mijn zoontje zijn ook geen chromosomale afwijkingen gevonden.
Met andere woorden, het was dikke pech.

In november 2020 heb ik nog de tp van de overige 2 cryo's kunnen doen, maar dit is helaas mislukt en toen waren mijn mogelijkheden op.
Het spaargeld was ook op want dat werd allemaal niet vergoed en zonder geld kom je niet ver.
Helaas dus geen happy end hier.

Laat je echter niet ontmoedigen want er zijn hier op dit forum legio voorbeelden van meiden waarbij het wel gelukt is.
Zo is Hanan in oktober bevallen van een prachtig meisje terwijl de dokter haar maar weinig kans op succes gaf met een matig en een redelijk embryo en in februari Nina ook van een meisje met haar allereerste IVF behandeling.
En zij hebben bij mijn weten ook niet in een gouden kooitje gezeten tijdens hun zwangerschap.

Klopt ja, dit traject is veel wachten en eindeloos veel geduld hebben.
Fijn dat je iig weer verder mag eind maart en niet terug opnieuw op een wachtlijst moet.
Hier in NL zijn ze dol op mensen op wachtlijsten plaatsen op een of andere manier.

Slim om dingen te onderzoeken, mbt het bloedverlies wat je hebt rond de 21e dag.
Soms kan een andere wijze succesvoller zijn ook, je weet maar nooit.

Je schrijft iets over mits voldoende embryo's had je niet zoveel embryos de vorige keer?

 

[Paulma]

Jeetje @Kitje wat een ontzettend heftig verhaal. Dank voor het delen van zowel jouw "learnings" als je geschiedenis. dat had je dus ook al eerder gedaan op dit forum (eventueel gefragmenteerd), Ik heb best het een en ander gelezen de afgelopen tijd maar zeker niet alles want zowel het duidelijk verschil tussen NL en Letland als jouw eigen verhaal zijn voor een deel nieuw voor mij. 
Dus heel fijn dat je nogmaals wilde delen.

Wat een ongelofelijk verdrietig verhaal van je zoontje.  En ook alle stappen die je hebt moeten doorlopen om daar te komen. Met de beperkte eicellen van de donor en klaar zijn voor een TP en dan corona.... wat een emoties moet je gehad hebben tijdens al die stappen. Wel fijn dat die kliniek nog een andere optie kon bieden. Ik weet niet of jij, ondanks het verdrietige verloop, het toch fijn vindt om zwanger geweest te zijn?  Ik heb dat wel, ik ben een keer (op natuurlijke manier) zwanger geweest en toen bleek het hartje rond de 8,5 week gestopt te zijn met kloppen. Ik was natuurlijk heel verdrietig maar merk ook dat ik nu op een bepaalde manier blij ben dat in elk geval meegemaakt te hebben. Dat ik ervaren heb hoe het is om zwanger te zijn en intens gelukkig met het vooruitzicht op een kindje.  Ik was ook echt intens verdrietig dat het niet goed was gegaan en vervolgens ben ik ongeveer 5 weken bezig geweest om alles te verliezen/ weg te laten halen. Helaas bleek ik na de curettage verklevingen te hebben en ben ik uiteindelijk bijna 1 jaar bezig geweest om echt weer optimaal klaar te zijn voor een zwangerschap. Ook door 3 maanden stil liggen ivm Corona. 

Een van de dingen die ik heel lastig vind is dat de artsen zeiden "het is heel positief dat je zwanger bent geworden, dat alles werkt. Dit is belangrijker dan dat het tot een miskraam heeft geleid. Dit is een goede voorspeller dat je weer zwanger kan worden". Inmiddels ben ik 2 jaar en best wat teleurstellingen verder. Het is niet altijd makkelijk om optimistisch en hoopvol te blijven….

Maar op zich zijn de resultaten wat embryos betreft niet slecht geweest. Ik zei alleen "mits voldoende" omdat elke poging spanned is en ik er niet vanuit wil gaan dat het weer goed zal zijn. Ik heb de vorige ICSI poging 10 follikels die zijn geoogst, 8 eitjes, 6 bevruchtingen en uiteindelijk 4 bruikbare embryos (1 verse terugplaatsing en 3 cryo's die allemaal ook goed ontdooid zijn). Dus in totaal 4 pogingen die helaas allemaal niet zijn gelukt.

Wat je schrijft over gezond zijn, geloof ik zeker. Ik leefde al gezond maar idd niet in een gouden kooi. Maar nooit gerookt, altijd gezond BMI, 2/4 keer per week amateur sport, groente en fruit, genoeg slaap, etc. Maar niet in de strenge leer.... Vorige week hoorde ik dat een kennis die helemaal niet gezond leeft in de eerste maand proberen meteen zwanger is geraakt. Ik merk dat ik dat dan toch best even lastig vind. Ik weet ook wel dat dit element echt niet doorslaggevend is. Dat het idd om geluk gaat en andere factoren die ik niet zelf kan beïnvloeden. Maar soms brengt dat soort nieuws toch even een rot gevoel met zich mee. Uberhaupt soms als je hoort dat er weer eens iemand in je omgeving zwanger is. Natuurlijk gun je het anderen en weet je dat het niet met elkaar samenhangt. Maar ik voel dan toch soms even "ik ben aan de beurt…" Ik vind die gevoelens niet charmant van mijzelf. Maar ze zijn er toch soms even....

 

Hoe voel jij je in het ondersteunen van ons hier Kitje? Terwijl jij (als ik je verhaal goed begrijp) nu zelf niet verder gaat met behandelen? Of heb je nog hoop dat je nog  financiële mogelijkheden zal vinden om nogmaals een poging in Letland te doen?

 

Liefs

5 Maart, 2021 aangepast door Paulma

[Kitje]

Dat kan ik me voorstellen @Paulma dat je niet alles gelezen hebt, ben je toch ff zoet mee, met 37 pagina's denk ik.
Heftig, och, verdrietig, ja, dat zeker.
Geleerd heb ik er zeker van, veel harde lessen ook wel helaas.

Het werd mede door die hele Covid situatie wel een heel moeilijk traject uiteindelijk met veel teleurstellingen en verdriet.
Ik merkte wel dat het me veel energie kostte om tussen hoop en vrees te leven, niet te weten waar ik aan toe was en wanneer iets wel weer zou kunnen.
Het was echt afschuwelijk dat alles last minute toch niet door ging.
Je kijkt er zo naar uit.
Helaas meer meiden hier die dat meegemaakt hebben, ook in NL behandelingen die werden uitgesteld, het was zo verdrietig allemaal voor iedereen.
Ik vond het vooral cru voor mezelf dat deze lastige rit dan ook nog zo eindigde en dan ook nog nadat de grootste gevarenzone voorbij was.
Die keer op 4 september dat ik naar het ziekenhuis ging voor de intake en echo was ik voor het eerst niet zenuwachtig, ik was blij om mijn kindje te zien, de boodschap dat hij niet meer leefde kwam keihard binnen, echt een mokerslag.

Ondanks het enorme verdriet wat ik om hem had en nog altijd heb ben ik wel heel blij geweest dat hij er eventjes geweest is.
Ik heb toch 2 volle maanden, van 2 juli tm 3 september een heel groot geluk gekend, ik was echt over the moon van blijdschap en voor het eerst in hele lange tijd was ik echt gelukkig weer..
Het geluk duurde maar heel kort helaas, maar toch had ik het niet willen missen.
Afgelopen zondag heb ik een kaarsje voor hem gebrand, dat was mijn uitgerekende dag.
Hij was 100% zeker niet geboren die dag want ze wilden hem met 39 weken gaan halen als hij niet uit zichzelf gekomen was, maar het is de enige tastbare datum die ik heb.

Wat rot dat jij het ook meegemaakt hebt en dat je daarna nog al die toestanden hebt gehad met de curettage enzo.
Een kindje verliezen is altijd zo verdrietig zonder sores al en dan krijg je ook al dat gedoe er nog bij.

Tegen mij is dat ook gezegd, het is toch gunstig te weten dat je wel zwanger kunt worden.
Tja, dat wist ik al, ik heb immers ook een levende zoon, dus dat ik een zwangerschap kan dragen tot minimaal 34 weken was mij wel bekend.
Vind dat zon dooddoener altijd, je hebt er namelijk geen bal aan, je blijft immers met lege handen achter.
En dat het een keer gelukt is wil ook niet zeggen dat het dan daarna wel gaat lukken.
Daarbij is je doel niet zwanger worden an sich, maar een baby te krijgen.
Als je wel zwanger wordt maar het gaat telkens mis dan blijf je ook met lege handen achter.
Domme opmerking vind ik dat van zon arts.

2 Jaar is al best een poos, ik snap heel goed dat het moeilijk is om positief te blijven.
En dan deze onzekere rottijd ook nog erbij, dat maakt het niet makkelijker ook.
Toch is dat het enige dat je kunt doen momenteel, proberen om positief te blijven en hoop te houden.
Ooit heb ik ergens gelezen, je mag de moed verliezen als je maar nooit je hoop verliest.
Een waarheid als een koe, maar zo moeilijk ook soms in een traject wat vol zit met teleurstellingen (vaak).

Je had wel prima resultaten idd met je eitjes en aantal bruikbare embryo's.
4 stuks is wel echt netjes en dat biedt iig perspectief en hoop voor de toekomst.
Jammer dat het allemaal op niks uitgelopen is uiteindelijk.

Die gevoelens die jij hebt tov anderen die het wel lukt (en zo snel ook nog) kan ik heel goed begrijpen, net als iedereen hier op dit forum.
Ook de jaloerse gevoelens, waarom zij wel en jij niet?
Hele menselijk en heel begrijpelijk en totaal niks om je voor te schamen.
Als je ze wil uiten, dan uit ze hier lekker, denk dat iedereen hier die gevoelens herkent en er hetzelfde over denkt als jij.
Geen charmante gevoelens... Wel menselijk.... Begrijpelijk.
Neem het jezelf niet kwalijk als je dat denkt en voelt.

Een gezonde levensstijl is idd niet de enige factor die mee telt of het wel of niet lukt.
Denk dat de grootste factor gewoon een hele grote dosis geluk is.
En daarnaast kun je je kansen verkleinen door ongezond te leven, of vergroten door gezond te leven (net hoe je het ziet).
Iedereen weet wel dat roken, drugs, alcohol, veel overgewicht de kansen op een zwangerschap verkleinen.
Velen van ons zullen proberen om zoveel mogelijk kansverminderingen uit te sluiten en gezond te leven.
Het voelt dan heel oneerlijk als mensen die super ongezond leven dan zomaar plots zwanger worden, of mensen die helemaal niet goed voor een kind kunnen zorgen om wat voor reden dan ook, die dan toch een kind krijgen.

Probeer er idd een beetje een middenweg in te vinden, leef gezond zoals bij jou past, in de strenge leer houdt ook geen mens lang vol.
Om eerlijk te zijn is mijn BMI volgens de statistieken niet gezond.
Ik zit boven de 25 ermee, maar volgens de onderzoeken die ik gehad heb na mijn miskraam ben ik kerngezond.
Nou, als dat cijfertje dan het enige is wat beter moet, dan is dat maar zo, ik ga me er allemaal niet meer druk om lopen maken.
Nobody is perfect en ik al zeker niet.

Bij mij gaat het op zich wel ok verder, heb natuurlijk lief en leed gedeeld hier met een aantal meiden, dus mijn nieuwsgierigheid hoe het dan met iedereen gaat wint het dan toch nog steeds.
Momenteel is reizen sowieso lastig Paulma, maar als ik de financiele mogelijkheden zou hebben dan zou ik compleet opnieuw beginnen en niet meer terug gaan naar Riga.

Hoe is het verder met iedereen hier?
 

[Axelle]

Lieve meiden,

Gisteravond heb ik dan m'n eerste prik Gonal F gezet. Eindelijk dus ook kunnen starten met een traject, joepie. Het prikken was voor mij nog nieuw en spannend: prompt zette ik de naald niet onder m'n navel maar ergens ernaast (zucht). De rest ging goed. Over enkele dagen komt daar dan cetrotide bij. Dan volgt in de loop van de week een echo om te zien of m'n vier mini follikels zijn gegroeid. Door mijn ervaring in Zwolle ben ik heel pessimistisch geworden, ook om mezelf te beschermen. M'n motto is Hope for the best, prepare for the worst. De vriendelijke dokter Wissman was gelukkig menselijk en begripvol ( @Kitje had dat ook geschreven, fijn!) een welkome verandering. Daarnaast eet ik gezond, sport ik weinig en doe ik accupunctuur erbij (met veel kleine wensgebedjes). Er ligt meer dan genoeg werk op m'n bureau te wachten dus er is afleiding en verder praat ik er nauwelijks over met m'n directe omgeving. Het is ook zo een delicaat en gevoelig onderwerp.

@Kitje Wat zou je anders hebben gedaan? (ik weet je hebt al veel met ons gedeeld, maar toch) en waarom niet terug naar Riga? Ik vond ze idd onsympathiek na jouw vreselijk verdrietige ervaring met je zoontje. Zo knap dat je die reizen hebt afgelegd in corona-tijd. En @Paulma? Als ik jouw schrijven lees ben ik heel verbaasd dat de pogingen niet lukten ondanks je 'goede oogst' eitjes, bevruchtingen en embryo's. Zo verdrietig dat 't nog niet is gelukt, maar niet opgeven, ondanks de tegenslagen.

Tijdens m'n bezoekjes aan de kliniek, na een omslachtige treinreis, vergeet ik steeds gedetailleerde vragen te stellen. Ik ben al zo blij dat ze me willen behandelen, want ik heb maandelijks weinig eitjes. We gaan het nu dan toch zien, stapje voor stapje. Hier alles overlezen helpt. 

Daarnaast blijf ik benieuwd hoe het verder met iedereen is. Dat we hier integer onze belevenissen kunnen bespreken is wel heel waardevol. Het biedt steun vind ik. Aan iedereen een hart onder de riem en in het speciaal voor @Kitje Alvast een goed weekend gewenst, tot schrijfs! 

[Paulma]

Ik fantaseer ook lekker over reizen, ondanks dat het allemaal niet kan momenteel. En begrijp  @Kitje dat je daar eventueel met je zoon heerlijk van zou kunnen genieten. Hopelijk zal het toch ergens in de toekomst weer tot de mogelijkheden behoren (zowel corona technisch als financieel). Maar het fijne van kinderen is dat die ook genieten van kleine dingen, of tripjes in de buurt

Eens @Axelle over je verbazing, maar ben er achter dat het niet te beredeneren is.... Ik vind de uitspraak van Kitje mooi, dat je wel de moed maar niet de hoop mag verliezen. Mijn zusje is heel lief, maar kan zich niet als ervaringsdeskundige verplaatsen (wat op dit forum wel zo fijn is....) en heeft wel eens gevraagd of ik er nog vertrouwen in heb. Dan is mijn antwoord ook "geen vertrouwen, wel hoop". Zij weet wel dat ik hier mee bezig ben in algemene zin maar niet precies waar in de behandeling. Dat vind ik niet prettig om te delen, ik wil de teleurstelling meestal even alleen verwerken en niet rond die periode "verslag te leggen"  aan lieve betrokken mensen om mij heen die het toch niet helemaal begrijpen. Dan krijg je toch vaak die dooddoeners zoals jij ze noemt Kitje te horen. Daar kan ik echt geïrriteerd op reageren, als ik zo'n dooddoener als reactie krijg.

Mijn zusje heeft aangeboden dat ze draagmoeder zou willen zijn. Dat mag in Nederland helemaal niet in onze situatie. Bovendien is er geen enkele reden te denken dat het probleem zit in mijn baarmoeder wat betreft innesteling. Je gaat dat wel denken omdat al die embryos tot nu toe niet blijven plakken maar geen onderzoek of zo dat daar aanleiding toe geeft. Maar was natuurlijk wel heel lief dat ze dat aan heeft geboden. 

Lijkt mij geen probleem @Axelle dat je de eerste spuit een beetje naast je mik punt hebt gezet. Hahaha, snap het wel. Je bent zo blij dat je mag starten dat je meteen mis prikt. Mijn ziekenhuis zei dat ik de spuit in de driehoek tussen mijn navel en schaamstreek moet zetten. Dat ik denkbeeldig een rechte lijn moest trekken op hoogte van mijn navel en dan in die driehoek kan kiezen waar ik prik. Dus met die theorie zat je misschien niet mis?

Ik kreeg een enkel keer een blauwe plek op de prik plek dus koos elke dag wel een andere spot. Ik vond Gonal F echt helemaal prima. lekker dun naadje enzo… Maar haat de spuit die ik elke ochtend moest zetten Decapeptyl. Ik weet niet of jij die ook hebt. Dat is de spuit die ik heb voorgeschreven gekregen om de natuurlijke ovulatie tegen te gaan. Die heeft een beetje een bottere naald en de vloeistof is ook stroperiger. Echt een beetje pijnlijk. Dus ik gebruik altijd een ijsblokje op de huid, 2 minuten voor ik die spuit zet om de huid te verdoven. Misschien een tip, mocht jij ook een vervelendere naald hebben. Ik hield trouwens ook 3 kilo vocht vast tijdens al die hormonen de vorige keer. Had echt mega opgezette vingers. Hebben andere dat ook?

Ik denk dat ik over 2 weken ook weer mag starten. Graag! Ik vind die spuiten en ongemakken van een behandeling natuurlijk niet lekker maar dan ben ik ten minste weer concreet bezig met iets waar ik hoop uit kan putten! 

Ben benieuwd wat e resultaten voor jou zullen zijn Axelle! en hopelijk valt het je allemaal mee.

 

Liefs Paulma

 

 

[Kitje]

Ik denk niet dat het een groot probleem is @Axelle dat je het eerste prikje naast je navel hebt gezet ipv er onder.
Destijds is tegen mij gezegd dat ik onder de navel moest prikken maar dat was wel een heel gebied waar ik dan kon prikken, dat mocht ook een beetje links of rechts zijn, zo lang je maar onder je navel bleef, en ze raadden aan iedere dag op een ander plekje te prikken, het was best een groot gebied wat beprikt mocht worden, eigenlijk precies dat wat @Paulma ook beschrijft.

Het prikken vond ik zelf reuze meevallen, die Cetrotide vond ik niet fijn trouwens, kreeg daar jeuk van.
Heb de eerste ronde die ook gehad maar de tweede ronde had ik wat anders, iets ook wat minder nauw kwam qua tijd.

Dokter Wissman is idd een ontzettend vriendelijke man en als je onder de 43 bent dan is het denk ik een hele fijne arts.
Mij stond het toen tegen dat hij telkens over mijn leeftijd begon, daar was ik op den duur klaar mee.
Maar hij is erg kundig en menselijk.
Hij heeft bij mij ook een keer de punctie gedaan en een keer een tp, bij de punctie vond ik hem prettig, rustig en stelt je erg op je gemak.
Bij de tp werd ook zonder veel gedoe 2 embryo's terug geplaatst, dat was hij volledig met mij eens om er 2 terug te zetten toen.

Waarom niet terug naar Riga, daar heb ik verschillende redenen voor, die ik best wil delen.
De grootste reden is eigenlijk dat zij werken met locale donoren, Riga is niet zo een heel vreselijk groot land dus is de donorpool niet zo heel groot om in te vissen, qua uiterlijk zijn Letlanders wel vergelijkbaar met NLers, dus op zich vind je wel mensen daar met dezelfde looks als die ik heb, maar je hebt nu ook weer niet heel vreselijk veel keuze.
Verder werken zij met vrouwen die zelf al kindjes hebben, ivm bewezen fertiliteit en pertinent niet met studenten.
Dat vind ik op zich een prima reden, maar dat betekend dat de donoren daar wel iets 'ouder' zijn dan in andere landen.
Mijn donoren die ik daar gehad heb waren 30 en 33 jaar, dat is natuurlijk helemaal niet oud, maar hoe jonger de donor hoe groter de kansen.

Als ik dit nog een keer zou kunnen doen, dan zou dit echt mijn allerlaatste kans zijn, mijn geld is op, ik zou het dan uit alle hoeken bij elkaar moeten schrapen en gaan lenen, dan wil ik dus ook een zo hoog mogelijke kans hebben en zou nu mijn voorkeur uitgaan naar een jongere donor, liefst tussen de 25 en 29 jaar, die hebben ze daar bijna niet.

De donoren die ik gehad heb zouden nu dus ook alweer een jaar ouder zijn, dus 34 en 31 jaar.
Nogmaals, dat is helemaal niet oud, maar als je er een heleboel  geld voor betaald dan wil je wel een zo hoog mogelijke kans op zoveel mogelijk hele goede eitjes en als je voor hetzelfde geld een donor van 25 of 26 jaar kunt krijgen dan zou ik dat nu liever doen eigenlijk.

Verder de enorm tegenvallende reactie op mijn dramatische miskraam in september, of nou ja, eigenlijk de geen reactie.
Het is best traumatisch geweest voor mij en dat er daarna nooit meer aan me gevraagd is hoe het met me ging viel me zo tegen.
Ook toen ik daar was in november is er met geen woord over gerept.

Ze waren super vriendelijk hoor en geen moeite is teveel als je in het traject zit, ze denken heel goed mee en komen echt ook met goede oplossingen, ze willen echt wel dat je waar voor je geld krijgt, dus toen mijn ene donor te weinig eitjes had (7 maar ipv de beloofde 12) kreeg ik verschillende opties aangeboden om toch aan 12 eitjes te komen en dat mocht ik zelf kiezen.

Ook toen ik bloedingen heb gehad tijdens mijn zwangerschap kreeg ik meteen reactie op mijn appje dat ik stuurde aan mijn contactpersoon wat ik moest doen enzo.
Zo lang je in het traject zit hebben ze alle aandacht voor je en het contact gaat snel en goed, je krijgt echt heel snel antwoord op appjes, zelfs op zondagen en savonds laat.
Maar als je uit het traject valt dan hoor je compleet niks meer.
Nu is dat niet perse een dealbreaker want dat zal bij elke andere clinic ook wel zo zijn.

In november heb ik toen nog een tp van cryo's gedaan, toen kreeg ik exact hetzelfde protocol als de eerste keer.

En toen dacht ik later, wat als dit protocol voor mij misschien niet het juiste protocol is?
Als ik dan weer naar Letland zou gaan, dan weet ik nu al dat ik weer datzelfde protocol ga krijgen.
Ik zou dan nu toch liever een ander protocol willen uitproberen, misschien werkt dat wel beter.
Dat weet je allemaal ook niet natuurlijk, maar ik zou dan echt compleet anders gaan doen, nieuwe ronde, nieuwe kansen zoiets.
Andere donor, andere clinic, ander land, andere meds, met misschien wel het juiste resultaat.

Destijds heb ik heel veel onderzoek gedaan naar heel veel landen en clinics.

Als ik het geld zou hebben, dan zou ik naar Olga gaan in Rusland, ik heb met hun contact gehad, ook met een arts en ik was daar door de screening gekomen voor het garantieprogramma, dat hadden ze met mij aangedurfd.
Ik zou dan gekozen hebben voor het embryo donatie programma, dan heb je 4x een tp en als het niet lukt krijg je al je geld terug.
Ze vertelden dat ze maar 5% van de mensen hebben hoeven terug betalen, wat wil zeggen dat 95% van de mensen die deel hebben genomen aan een garantie programma een baby hebben gekregen, de meeste mensen hebben 2 pogingen nodig gehad, er waren er ook die maar eentje of 3 of 4 hadden gehad.
Maar ik heb zoveel geld niet en kan daar ook niet aan komen, dus dat hield voor mij op.

Ik denk dat ik nu zou kiezen toch voor een land als Griekenland of Cyprus, daar hoor ik hele goede verhalen over.
Ondanks dat ik niet op Grieken of Cyprusmensen lijk hebben ze vaak wel een hele grote donorpool met ook mensen die niet daar wonen.
Spanje is ook een goede optie, maar dat is een stuk duurder weer dan Griekenland of Cyprus.

Als ik je nog een tip mag geven @Axelle schrijf de komende tijd alle vragen die je te binnen schieten op in een schriftje en neem dat mee naar je afspraken.
Er komt zoveel op je af tijdens dit traject, je wordt overdonderd met informatie en daarnaast gaan ook de hormonen en rol spelen in je lichaam.
Het is helemaal niet gek om tegen een arts te zeggen dat je even je schriftje erbij wil pakken omdat je wat vragen hebt genoteerd.
Schrijf de antwoorden erbij of vraag of je het gesprek mag opnemen met je telefoon zodat je het thuis kunt naluisteren.

Dat je er weinig over praat in je omgeving snap ik heel goed, ik deed dat ook niet.
Dan is dit forum heel fijn, hier kun je gewoon je verhaal kwijt bij mensen die precies weten hoe jij je voelt en waar je doorheen gaat.
Andere mensen snappen het vaak ook niet, of leggen onbedoeld druk op je met meelevende vragen.
Ik zeg altijd in dit traject, doe wat goed voelt voor jou en voor sommigen is dat met veel mensen erover praten en voor anderen is dat helemaal niet praten en alles wat er tussenin zit.

Hoe gaat het nu verder met je?
Een weekje aan het prikken nu, hopelijk binnenkort dan de punctie, maar wellicht eerst nog een aantal echo's om te bekijken hoe alles groeit bij je.

Ja, reizen zit er helaas voorlopig niet in @Paulma daarnaast is mijn zoon inmiddels op een leeftijd dat die niet meer met zijn moeder tripjes in de buurt wil maken, maar toch vandeweek wel begon over de vakantie die we in Jamaica gehad hebben (2x zijn we daar geweest) en dat hij daar toch nog wel heel graag een keer naar terug wil en dan konden WE dit nog eens doen en dat.
Dus dat vond ik dan toch wel erg leuk dat hij dat dan dus met mij nog een keer wilde doen.
Iemand zei me eens, als de bestemming maar leuk genoeg is dan gaan ze nog lang graag mee hoor, dat blijkt wel.
Denk dat als ik hem voorstel om te gaan kamperen in Drenthe dat ik dan wel alleen kan gaan 

Ik snap heel goed dat je bepaalde informatie niet met iedereen wil delen, veel mensen snappen het ook niet en de dooddoeners kan ik ook heel geirriteerd op reageren.
Ook die vraag 'heb je er nog vertrouwen in' vind ik een hele confronterende, ik weet niet of ik dat zo zou vragen.
Het is echt een heel lastig en delicaat traject waar mensen soms jaren in zitten for no reason en anderen meteen de eerste keer prijs hebben.
Een soort van loterij lijkt het soms wel en het is niet te beredeneren waarom het bij de een meteen lukt en bij de ander telkens niet.
Of waarom sommige mensen jaren bezig zijn en dan ineens toch prijs hebben.

Wat een ontzettend lief aanbod van je zusje zeg!
Waarom mag dat in NL niet eigenlijk?
Ik weet dat commercieel draagmoederschap verboden is, maar uit naastenliefde zou dat toch moeten mogen lijkt mij?

Wat mij destijds verteld is (door dokter Wissman) is dat het bms meestal niet het probleem is, als je wat ouder bent, maar dat het embryo stopt met doordelen.
Mijn bms was altijd top, maar toch bleef er nooit eentje plakken.
En toen ging ik over op eiceldonatie en was ik meteeen zwanger.
Helaas ging het mis, maar het was wel gelukt in eerste instantie.
Dus dat was voor mij wel veelzeggend eigenlijk.

De Decapeptyl die jij beschrijft Paulma is denk ik hetzelfde als Cetrotide die Axelle moet prikken.
Want dat hield de eisprong tegen, die Cetrotide.
Zij zal daarom niet ook Decapeptyl hebben vermoed ik.

Cetrotide was ook een rotspuitje, ik heb het zelf ook gehad, ik had Menopur ipv Gonal, maar dat was hetzelfde als Gonal, ook een flinterdun naaldje wat ik amper voelde, maar die Cetrotide had ik echt een hekel aan.

Ik heb nooit vocht vastgehouden en eerlijk gezegd had ik ook weinig last van de hormonen, ik kon het prima hebben.

Dus jij over een week of 2 ook weer in de race dan?
Spannend wordt het dan voor je weer.

Ik keek ook nooit zo uit naar die prikjes enzo, maar je hebt wel het idee dat je zinvol bezig bent en ff uit de wachtmodus mag.
Het gaf mij iedere keer toch weer hoop, die me dan op de been hield.
Helaas bij mij uiteindelijk niet het gewenste resultaat, maar velen hier krijgen het wel voor elkaar.

Nou meiden, succes met alles!
 

[Axelle]

Salut lieve medestanders

Wat fijn om jullie berichten te lezen! En ook qua timing, bijzonder, bijzondere timing.

De eerste twee dagen met Gonal-f (heel gebruiksvriendelijk, duurder en meer synthetisch dan Menopur) gaven me hoofdpijn en het maakten me somber. Daarna verdwenen deze bijwerkingen. Cetrotide is idd een ander verhaal, één keer klonterde het goedje, een andere keer zat er veel lucht in de spuit, weer een andere keer viel het dopje en verloor ik dikke druppels vd. inhoud. Zou dat de reden zijn, dat er van de vier follikels slechts twee zijn gerijpt ... (?)  Vandaag bleek dit uit de echo van dr. Wissman. Mijn bms zag er kennelijk goed uit, met ongeveer 9cm. Zondag volgt een 2e echo en dan volgende week de punctie. Twee eitjes zijn zeer weinig, en volgens de dokter kunnen eicellen beschadigen tijdens de punctie en kan de in-vitrofertilisatie gewoon niet lukken, en, en, en ... Allez stapje voor stapje. Ik houd stille hoop op twee gezond gedeelde embryo's. In m'n tas had ik een leuk schriftje met pen bij me om notities op te schrijven, dank voor alle nuttige tips!

Morgen heb ik dan m'n eerste skype-gesprek met dr. Olga in person (plan B/C) hiervoor zou ik een lening moeten nemen, en oh wat wil ik graag eigen eicellen (snif). Hun aanpak geeft echter vertrouwen. Als ze de kunde niet in huis hadden, kunnen ze niet dergelijke garanties bieden, financieel gezien. Maar genoeg over mij. Terwijl ik dit schrijf, vervolgt de lange treinreis zich uit Brabant richting elders gelegen plekken.

@Kitje je overwegingen zijn heel doordacht en gebaseerd op zowel ervaring als uitgezochte kennis, dank je wel voor het delen. Het reizen naar Brabant vind ik nu al duur en pittig, laat staan Riga. Je hebt de argumenten heel duidelijk opgeschreven en ik snap inmiddels goed je overweging met betrekking tot uiterlijke kenmerken o.a. Maar ook het kostenplaatje en je gedachten over het protocol, belangrijk. In een ideaal plaatje had  ... maar het ideale plaatje bestaat helaas niet. Een beetje naïf wel dat ik hier op m'n 'oude' leeftijd nog steeds meer achter komen. Twee jaar geef ik mezelf nu de tijd en de financiële middelen. Eén jaar heb ik verloren door covid en Zwolle. Geen verre reizen of fijne vakanties dus voor mij de komende tijd. Behalve een wandeling op de Drentse heide, dat kan ik me nog veroorloven ,) Aan @Paulma wilde ik nog een hoopvol verhaal vertellen. De details weet ik niet, maar ik ben bevriend met een stelletje, waarvan de dame in kwestie ruim vier jaar IVF-behandelingen heeft ondergaan. Zij is nu net 41 en volgende maand zal haar 1e kindje worden geboren. Nogmaals de details heb ik - uit beleefdheid - niet gevraagd; was er iets met het zaad (daarop heeft ze wel eens gehint) had het te maken met andere factoren? Vier jaar een medisch traject is zwaar, maar het is haar uiteindelijk gelukt. 

Het is bijna tijd om over te stappen. Waar zouden jullie graag naartoe reizen als het weer kan? Jamaica? hmm, lijkt me wel wat. Zelf droom ik van Indonesië, niet van Bali, maar de kleinere en minder bekende eilanden. Ooit! Anyway, ik prik nog even vrolijk door en denk aan iedereen hier. Uiteindelijk toch vooral over mezelf geschreven, oeps () @Kitje hopelijk geen dooddoener van mij, maar het is fijn om je zinnen over je zoon te lezen. Zelf voelde ik me nooit 'gereed' of 'sterk genoeg' om alleen een kind op te voeden, je hebt dat maar mooi even gedaan, geflikt en tijdig waargemaakt.  Hopelijk klink ik  hier niet nu als 'n 'mannenhater', maar ze hebben me vaak teleurgesteld (er volgt een 'had-ik-maar' gedachte, mezelf kennende) het is belangrijk om je eigen route en hart te volgen, ongeacht wat er op je pad komt, je dromen te respecteren en waar mogelijk te realiseren. Veel liefs en goed weekend iedereen 

[Aslyn]

@Kitje ik heb veel aan je gedacht afgelopen dagen en wist dat het een deze dagen moeilijk zou zijn.. vreselijk hè? Ik zei eerder al dat ik zelf ook nog steeds aan het uitrekenen was hoe ver ik nu zou zijn. jij hebt er ook aan gedacht, lees ik. Heel veel sterkte meid. Ik kwam ook even hier om jou veel sterkte te wensen. 
 

Afgelopen dagen was ik en ben ik erg druk en halverwege april ga ik op vakantie in m’n eentje. Heb er zo veel behoefte aan om met mezelf op vakantie te gaan   Voordat ik op vakantie ga, weet ik of tp dan goed gelukt is, als alles volgens de planning loopt en voor die tijd tp heb gehad.. dus ik ga huilend of , wat ik hoop, heel blij op vakantie.. 

Alle nieuwkomers,  dames, welkom. Hopelijk dat we dit jaar onze baby’s  in onze armen kunnen sluiten.. 

kitje, nogmaals, heel veel sterkte. 

 

[Paulma]

Goede vraag @Kitje waarom dat niet in Nederland mag. Mijn zusje zou zeker geen commerciële draagmoeder zijn nee. De vorm van draagmoederschap waarbij er gewerkt wordt met mijn eitje en het zaad van mijn man noemen ze hoogtechnologisch draagmoederschap. Laagtechnologisch is als het gaat om het eitje van de draagmoeder (dus niet mijn eitje). En In Nederland mag dat alleen in hele uitzonderlijke gevallen (stel ik ben geboren zonder baarmoeder, of ik zou een afwijking hebben aan mijn baarmoeder waardoor ik het dragen van een kind niet zou overleven). Freya is misschien niet de meest wetenschappelijke bron maar ze leggen wel duidelijk uit hoe het zit. https://www.freya.nl/brochures/draagmoederschap/#3 En helaas bevestigde mijn arts dit en een vriendin van mij die gynacoloog is ook.

Nu denk ik dat mijn zusje ook niet zo kwalificeren als draagmoeder, want haar twee zwangerschappen waren niet probleemloos en de bevalling beide keren via een keizersnee. Maar dat onderzoek hoeven we dus niet eens te starten….

Hoe oud is je zoon Kitje? Hahahaha, moest hard lachen dat hij niet met je mee zou willen naar Drenthe! 

Ik ben nog nooit op Jamaica geweest, klinkt wel lekker tropisch en warm. Dus lijkt me wel wat! Japan staat ook hoor op mijn "wish list" en Indonesië zou ik ook wel willen (idd niet Bali maar precies wat jij beschrijft Axelle!! dat eten daar is toch ook echt te lekker). Deze zomer kijk ik met een schuin oog naar Hongarije en een stukje Noord Macedonië, een neef is geëmigreerd naar Hongarije dus dat is een leuke aanleiding en de natuur schijnt er echt fantastisch te zijn. Een beetje een bijzondere bestemming denk ik, maar misschien realistisch omdat het niet te ver is gezien de Corona situatie….?  Ach, anders toch maar Drenthe

@Axelle hoe is je echo gister gegaan? Wanneer heb je de punctie? En naar verwachting gaan ze dus 2 eitjes oogsten? En dan maar duimen dat het 2 mooie embryos mogen worden! En het geeft altijd hoop om te horen dat er stellen zijn die het na 4 jaar lukt! Dus goed om te horen.

Ik ben momenteel in afwachting tot ik ongesteld word. Ik denk einde deze week, dan mag ik weer starten. Ik kijk precies uit naar wat jij zegt Kitje, uit de wachtstand te komen.

Fijne week allemaal

[Kitje]

Gelukkig @Axelle dat de bijwerkingen van de Gonal F weer weg getrokken zijn.
Die Cetrotide vond ik geen fijn spul, ik heb dat 1x gehad, ik hoop dat het niet nodig is voor je, want dat je gewoon lekker zwanger wordt dit keer, maar de volgende keer kun je ook vragen om een ander schema zonder Cetrotide.
Er zijn namelijk heel erg veel verschillende prikschema's en wat voor de een fantastisch werkt, werkt voor de ander minder goed.
Ik ben natuurlijk geen dokter, maar dat er maar 2 goed doorgegroeid zijn komt denk ik niet door het beetje geklungel met de Cetrotide, dat is namelijk het spul wat je eisprong tegenhoudt en de Gonal F is het spul waar de eitjes van groeien dacht ik, maar goed, ben geen dokter, dus wellicht heb ik het fout.

2 Eitjes is idd niet zoveel, je had ook nog kunnen kiezen voor een escape IUI, dan telt het niet als IVF poging, maar dit is alleen zinvol als ze denken dat je een volgende keer meer kunt hebben wellicht.

Tegen mij is ook gezegd dat het beschadigd kan raken en alle negatieve dingen opgesomd zodat ik vaak alweer half huilend van ellende het compleet niet meer zag zitten, maar in vogelvlucht hierbij mijn eitjes historie (dus mijn eigen eitjes)
Ik had namelijk ook nooit veel, dus is vergelijkbaar met jou Axelle.

1. 4 Follikels 2 grote van ruim 20 mm een kleine van 12 en eentje van 15, zaten 4 rijpe eitjes in, de volgende dag 2 hele mooie bevruchtingen, op dag 3 de tp van 2 embryo's klasse 1 en 2 ( zeer goed en gewoon goed) en er bleek nog een derde alsnog bevrucht te zijn geweest, deze hebben ze nog even opgevolgd omdat die iets achter liep op die andere 2, maar bleek achteraf toch niet goed te zijn.
Bevruchtingsresultaat 75%

2. 3 Follikels, 2 grote, 1 kleinere, in alle 3 zat een rijp eitje en alles was bevrucht, ik had een klasse 1, 2 en 4 (die laatste niet wenselijk, te slecht), 2 terug geplaatst, die laatste hebben ze nog even opgevolgd, maar bleek niet goed, had ik al verwacht gezien de klasse 4 (dat is het laagste bij Geertgen).
Bevruchtingsresultaat 100%

3. 2 Follikels, in beide een rijp eitje, 1 bevruchting klasse 1.
Bevruchtingsresultaat 50%

Dus je ziet, ook uit weinig eitjes kun je procentueel gezien prima resultaten krijgen.
Helaas volgde er geen zwangerschap uit.
Mijn eigen eitjes lieten zich prima bevruchten middels IVF, dus geen ICSI.

Een bms van 9 mm (niet cm, lol) is idd heel prima, het meest wenselijk is tussen 7 en 12 mm (heb ik me laten vertellen).
In Letland werden ze van de metingen van mijn bms heel blij altijd (eerste keer 9, tweede keer 8).
Je kunt je BMS ook nog een kleine extra boost geven door tarwekiemoliecapsules te slikken (dr. Vogel) of het drinken van granaatappelsap (de 100% sap versie zonder toevoegingen) dit zou een goede invloed hebben op je bms.

Hoe was je tweede echo geweest? En je gesprek met Olga?
Benieuwd wat jij ervan hebt gevonden, die gesprekken heb ik ook allemaal gehad namelijk.
Eigen eitjes is idd het meest wenselijk, maar als het echt niet wil lukken, dan is het fijn te weten dat er andere opties zijn.
Ze zijn daar idd heel kundig en zullen alles uit de kast halen om het tot een succes te brengen.
Ze willen immers geen geld terug betalen en nemen ook alleen maar mensen aan die een redelijke goede kans op succes hebben.
Dus als ze je daar accepteren dan weet je eigenlijk al wel dat ze je een goede kans geven.
Ze hebben maar 5% van de mensen terug hoeven betalen, dus dat geeft al het grote kans op succes aan.
Voor mij is het financieel helaas niet haalbaar daar.
Ik heb al mijn spaargeld er al doorheen gejaagd en helaas kan ik ook geen geld lenen, maar als het je lukt dan is het zeker het proberen waard.
Het geeft namelijk aan beide kanten een fijn gevoel, namelijk dat zij denken dat het gaat lukken en dat als het toch niet lukt, je je geld terug krijgt.
Risico eraan is dat als het meteen de eerste keer al lukt dat je dan heel veel te veel hebt betaald en je dan dus wel aan die lening vast zit.

Ik zelf heb idd alles goed doordacht, uitgeplozen en uitgezocht, gekeken waar ik me het fijnste voel en wat voor mij het beste te doen was.
Reizen naar Letland was niet zo duur, een retourvlucht was ik 140 Euro voor kwijt en dat was nog duur.
Met een beetje mazzel vind je vluchten voor 3 tientjes enkele reis....
Verblijf daar ook niet duur zowel in levensonderhoud en hotelkosten niet.
Dat waren voor mij niet de grootste kostenposten iig.

En och, verre vakanties en reizen... Ik zou het in deze tijd niet willen ook, ik ga wel weer reizen als dat weer op 'normale' wijze kan, dus voor 2020, dan kun je die centjes idd beter in het traject steken, dan heb je er hopelijk heel veel geluk voor terug..

Die hoopvolle verhalen wat jij vertelde Axelle die kennen we hier allemaal ook, sterker nog, lees voor de gein het verhaal van Hanniebal maar eens terug in ditzelfde topic.
Wat zij heeft doorstaan om haar dochter te krijgen (oktober 2020 geboren) en hoeveel moeite en geld het haar gekost heeft.
Echt respect hoor, ze kreeg zo weinig kansen die laatste keer met haar 2 embryo's, eentje matig, eentje gemiddeld, nou 1 van die is wel een gezond meisje geworden.
Ze heeft een heel mooi stukje geschreven in 1 van haar laatste berichtjes, het steekt veel mensen echt een hart onder de riem.

Ik snap je gevoel over mannen Axelle, ik deel je mening daarin.
Ben ook geen 'mannenhater' maar heb teveel teleurstellingen gehad daarin en ben teveel pijn gedaan ook.
Voor mij is dus enkel nog maar een gewone vriendschap mogelijk voor mannen, maar de andere opties daar heb ik mijn hartje voor gesloten.

Overigens was er wel een man in beeld toen ik zwanger raakte van mijn zoon, echter heb ik die al buiten gekiept nog voordat mijn zoon 3 werd gezien de dingen die hij deed mij compleet kapot maakten, ik ga er verder niet teveel op in, maar hij bleek een narcist en dat zijn geen fijne mensen om in je leven te hebben.
Om te voorkomen dat ik zou eindigen in een gesticht heb ik voor mijzelf (en mijn zoon) gekozen en ben ik alleen verder gegaan.
Hij was dus geen bewuste keuze om alleen op te voeden, ik ben destijds in die situatie beland terwijl ik toch echt anders voorzien had.

Omdat ik echt een k.. tijd heb gehad toen hij klein was, wilde ik het heel graag nog eens over doen.
Nu zonder zorgen, zonder verdriet en zonder misselijke kerel die probeert mij het leven zo zuur mogelijk te maken op de achtergrond.
Een kindje van mij en van mij alleen dat ik met niemand hoef te delen, waar ik geen zorgen om heb (behalve de normale zorgen die iedereen heeft) en onbezorgd genieten van de tijd dat hij of zij klein is, dat dus.

Ik heb er eentje groot gekregen met heel veel zorgen, sores en toestanden, dat zou me dan ook wel lukken zonder al die extra bagage want nu zou ik het bewust alleen zijn gaan doen, ipv dat je denkt het samen met iemand gaat doen maar alleen achterblijft om wat voor reden dan ook.

Ik heb eigenlijk altijd de stelling gehad, ik heb liever spijt van dingen die ik WEL gedaan heb dan dat ik later in bejaardenhuis zit en denk, 'had ik maar' en dan spijt heb van alle dingen die ik niet heb gedaan.
Living on the edge is wel een beetje wat ik altijd gedaan heb, met alles en ik stap ergens meestal in de volle overtuiging in.
Vaak als een kip zonder kop.
Dit traject is eigenlijk het enige wat ik helemaal tot in den treure heb uitgezocht en waarvan ik iedere stap precies wist hoe en wat.
Normaal gesproken gaat dat bij mij zo niet, dan denk ik oh, ja, top idee, gaan we doen, zonder over de consequenties na te denken, beetje onbezonnen soms, behalve dan met dit.
Raar eigenlijk hoe een mens in elkaar steekt soms.

Dankjewel lieve @Aslyn voor je berichtje.
Het heeft me idd wel bezig gehouden, de uitgerekende datum, meer dan ik vantevoren gedacht had eigenlijk wel.
Dus jij gaat op reis binnenkort? Waar gaat de reis heen?
Wat dapper dat je alleen gaat ook.
Dat is dan zo'n beetje rond de datum dat jij eigenlijk was uitgerekend denk ik?
Scheelde week of 6 met jou toch?
Dus dan zit je ergens 2e 3e week april dat jij uitgerekend was denk ik?
Wanneer heb je je tp? 
Ik zal voor je duimen dat je dan heel erg blij en gelukkig op reis gaat.
Hoe lang ga je weg eigenlijk?
Je had je aangemeld toch voor interview. lol, gezien, de hoeveelheid vragen dat ik op je afvuur.
Ik ga binnenkort ook op reis trouwens.

Aaah, ok, dus draagmoeder met jouw eitje niet dat van je zus dan @Paulma
Nee, dan snap ik hem.
Dat kan ik me wel voorstellen dat dat in NL aan allerlei regels gebonden is en niet zomaar mag ook.
Voor zoiets zul je dan ook naar buitenland moeten vrees ik (daar kan vrijwel alles) maar zul je diep voor in de buidel moeten tasten denk ik.
Maar met jouw baarmoeder is toch niet zoveel mis ook dacht ik?
Maar dat onderzoek met je zus is dan idd zinloos helaas.
Weet niet hoe ze dat zouden kwalificeren, maar wat ik wel weet is dat ze in NL aanraden niet meer dan 3x een keizersnede te doen.
Freya idd niet wetenschappelijk wellicht maar vind je wel heel veel zeer nuttige info op.
Heb die site ook al vaker geraadpleegd.

Denk dat in deze tijd elke bestemming waar je heen gaat vliegen een lastige is.
Je kunt veel landen wel heen, ook buiten EU, maar zijn zoveel regels waar je dan aan moet voldoen.
Allerlei testen die je moet doen en quarantaine een X aantal dagen, maar Hongarije kun je wellicht met de auto heen rijden, dan is het misschien wat makkelijker.
Maak je er een round trip Europa van ofzo, ik zeg zomaar wat geks.
En bijzondere bestemmingen kunnen vaak de leukste zijn.
Sowieso leuk omdat je neef er woont, dan ga je vaak hele andere dingen van het land en de omgeving zien als dat je er als toerist rondloopt.

Ik heb zelf juist niks met Indonesie, Japan, China, wellicht vanwege de petit mensen die daar wonen en de enorme olifant dat ik me dan zou voelen, ik heb niet zoveel zin om daar dan een soort van bezienswaardigheid te zijn, maar wellicht denk ik er te negatief over.
Mijn persoonlijke voorkeur gaat meer uit naar Caribisch gebied, USA en de Nederlandse antillen dat soort dingetjes.
Maar ik zou ook nog weleens naar bijvoorbeeld IJsland willen, lijkt me prachtig mooi of een nacht in zo'n ijshotel slapen in Noorwegen of zweden ofzo, met sledehonden op een slee in een dik pak sneeuw, lijkt me allemaal fantastisch.
Ach, een mens mag dromen he?

Eind van de week ongesteld dan Paulma en dan weer prikken?
Dus dan heb jij ergens half april punctie dan vermoedelijk?

Nou meisjes succes allemaal met de behandelingen.
Goed dat er weer eea aan vooruitzicht is.
Ik zal meeduimen voor goede resultaten.

 

[Paulma]

Ik heb inderdaad even gezocht naar het verhaal van Hanniebal (ging gelukkig redelijk rap via de zoek functie en jouw hint dat het rond oktober was want deze site is bij mij lang niet altijd snel….) Mooi hoe dat is gelukt! Begrijp ik nu goed dat ze zich zelfs schrap had gezet om 6 of 7 keer IVF eventueel te gaan doen? Maar het in ronde twee is gelukt, ondanks dat het een matige embryo leek? Fantastisch dat ze nu een dochter heeft om haar gezin compleet te maken.

Ik herken in haar verhaal ook dat ik dacht dat het allemaal goed zou komen als ik medische hulp zou krijgen. Dat dacht ik eerst bij IUI en vervolgens toen we met ICSI begonnen. Inmiddels realiseer ik mij dat het zo simpel niet is. Hoe vaker je die teleurstelling hebt ervaren hoe meer je voelt dat het niet "zeker" goed gaat komen. Maar er is meer dan genoeg reden om hoopvol te blijven. En dat soort verhalen helpen erbij!!

Ik heb nog geen flauw idee hoe lang ik door zou gaan met ICSI. Misschien slim dat ze zich al schrap had gezet voor 6 a 7 keer, om daarmee het misschien langer vol te kunnen houden. Ik vind de teleurstelling elke keer zo ontzettend groot dat ik niet weet tot wanneer ik het hier en nu (negatief) wil laten beinvloeden door de optie van de droom. Als je nu zeker zou weten dat de droom werkelijkheid wordt, dan zou het al anders zijn. Maar helaas maakt elke teleurstelling de haalbaarheid van die droom ook verder weg lijken…. Ik ga er gewoon nog niet over nadenken, eerst maar weer vol hoop aan poging 2 starten... 

Tot nu toe heb ik nooit iets gehoord over de kwaliteit van de embryo;s en ik had mij juist voorgenomen om dat de komende keer te gaan vragen als ik een terugplaatsing heb. Maar als ik dan het verhaal van Hanniebal lees, is het dus niet ontzettend belangrijk. Het geeft een indicatie misschien, maar meer ook niet. 

HAha, ik ben juist dol op Azië. Mede door de lieve (idd kleine) mensen en het HEERLIJKE eten!! Ik neem voor lief dat ik mij ook gigantisch voel bij hen  

@Kitje ik weet niet zeker of ik meteen mag starten met spuiten of nog een paar dagen aan de pil moet. Het zal afhangen van de capaciteit en dat kunnen ze pas precies inschatten als ze weten wat mijn eerste dag van de ongesteldheid is. Blijft een beetje gek he, om dan aan de anti conceptie te gaan voor enkele dagen. Of hebben jullie dat niet gehad? De vorige rond was 8 augustus mijn eerste dag ongesteld en had ik de punctie pas 10 september maar ben ik ook 15 dagen aan de pil geweest. Toch wel weer spannend als ik mag starten!

[Kitje]

Je kunt ook op iemand haar naam klikken @Paulma en dan vind je ook de berichtjes terug, dan zie je de eerste paar regels van ieder berichtje en kun je op het berichtje klikken om het te lezen.
Ze schreef toen dat berichtje nav mijn dramatische miskraam (of nou ja, zo voelde het voor mij dan) en dat kwam bij mij toen wel binnen.
Haar kracht en doorzettingsvermogen wat zij daarmee uitstraalde.
Ze heeft een poosje mee gebabbeld hier op het forum en ik weet nog dat ze ook geschreven heeft dat ze verschillende miskramen had gehad ook, ook wat later in de zwangerschap, rond 11/12 weken dacht ik dat ze schreef toen.
Maar van haar dochter was toen idd de tweede poging gelukt.
Ze was onder behandeling in Belgie toen en ik weet nog dat we haar toen allemaal hebben zitten opbeuren na die tp.
Ze was zo verdrietig, de doktoren daar waren zo negatief, ze wilden zelfs met haar stoppen toen maar hadden dan toch maar een matig en een redelijk embryo terug gezet, waren de enige twee die ze had toen uit haar punctie.
Dus ja dan probeer je toch op dit forum om iemand daar doorheen te trekken en te steunen en moed in te praten.
1 van die embyrootjes die zo weinig kans van slagen hadden is haar dochter geworden, maar ik weet wel dat ze nog heel lang bang is geweest dat het mis zou gaan, denk dat ze pas echt opgelucht kon zijn toen haar dochter veilig en gezond in haar armen lag.
Haar bericht gaf dan ook wel weer hoop, zie je wel, het kan dus allemaal wel.
Niet dat je je nu daarop moet blindstaren, ieder mens is anders en reageert anders, zo ook met embryo's natuurllijk.

Ik heb ooit eens een filmpje gezien van een IVF arts, ik meen dat het staat op de site van eggdonationfriends.com (staat heel veel info op trouwens, ook voor 'gewone' IVF behandelingen) maar dat ging dus over het bepalen van een goed embryo.
Hij zei, we kunnen dan aan de buitenkant wel veel zien, maar we kunnen er niet in kijken.
Vergelijk het met een tomaat, je gaat naar de markt en koopt een mooie glanzend rode tomaat, ziet er zo heerlijk en sappig uit, echt de allermooiste die er bij lag en dan bijt je erin en blijkt die aan de binnenkant toch net iets minder fris te zijn als dat die aan de buitenkant leek.
Beetje stomme vergelijking misschien maar zo is het precies.
Een embryo wordt dan beoordeeld op hoeveel cellen die heeft en hoe de verdeling is en of dat allemaal volgens boekje verloopt, zoveel cellen op dag 3 en op dag 5 een blasto, maar cellen kunnen zich ook vernieuwen en verbeteren, dus een embryo dat er op het eerste oog wat minder fraai uitziet kan uiteindelijk toch uitgroeien tot een gezond kindje en een prachtig mooi perfect uitziende niet.
Het blijft menselijk weefsel waarvan lastig te voorspellen is wat het gaat doen.

Ik denk dat we allemaal wel aan een dergelijk traject beginnen omdat we denken dat dit de oplossing biedt op het 'probleem' dat wij hebben.
Helaas werkt dat niet zo, voor sommigen wel en voor anderen niet helaas.
Je moet er ook wel zo in staan, anders hou je dat niet vol, maar die teleurstelling iedere keer is zwaar.
Er is idd nog meer dan genoeg om hoopvol voor te blijven.
Sommige mensen zijn jaren bezig voordat het lukt en anderen hebben meteen prijs.
Je weet het niet, iedere maand is het weer een nieuwe loterij, lukt het of lukt het niet?

Dat een eerste poging niet gelukt is wil niet zeggen dat een tweede keer ook niet lukt.
Ik snap je heel goed Paulma dat bij iedere 'mislukking' de hoop verder weg lijkt dan ooit en dat het toch weer opnieuw beginnen veel van je vraagt, toch zou ik sowieso alle pogingen die je vergoed krijgt benutten, zodat je later geen spijt krijgt dat je het toch had moeten doen.
Maar goed, nu nog niet teveel over nadenken idd.

Bij mij werd altijd de kwaliteit van de eitjes wel benoemd, maar ieder ziekenhuis of clinic heeft een andere manier van waarderen.
Sommigen zeggen klasse 1 -4 anderen hebben a-b-c-d.
Er zit ook weer verschil tussen of je een 3 daagse of 5 daagse hebt want bij een blasto komt er ook weer een cijfer bij de letters die ze daarvoor gebruiken, dus bijvoorbeeld 3AB dat staat dan ook weer ergens voor.
Die 3 staat dan voor hoever het embryo in ontwikkeling is, 3 is dan bijvoorbeeld een vroege blasto, 4 een blasto en 5 is eentje die al uit de schil aan het komen is, ik noem maar ff een voorbeeld he, maar zoiets is het.
Die A staat dan voor de kwaliteit van de cellen die het embryo moeten gaan vormen en die B voor de kwaliteit van de cellen die later de placenta gaan vormen.
Maar deze waardering gaat dus pas in op 5 daagse embryo's.

Van wat ik ervan begrepen heb geeft een 1 of 2 en A of B een bovengemiddelde kans op zwangerschap waarvan 1 meer dan 2 en A meer dan B en geven 3 en C een ondergemiddelde kans op zwangerschap en 4 en D moet je eigenlijk gewoon niet willen, dat zou dan vrij kansloos zijn.

Toch worden er mensen zwanger van een Ctje en niet zwanger van een Atje.
Dus ik zou er niet teveel aan ophangen aan die waardering van embryo's.
Het is leuk te weten dat je een goede hebt, maar ook daarbij komt een dosis geluk, nestelt die in of niet...
En je kunt er weinig aan doen om het te bevorderen.
Anyway, doe wat goed voelt voor jou daarmee.

Ja, het eten daar zal vast erg lekker zijn, ben toch wel een liefhebber van rijstgerechten enzo.
Maar het kolossale gevoel dat ik er zou hebben daar zou ik me zeer ongemakkelijk bij voelen.
Zo ieder zijn voorkeuren he?
Het zal er vast prachtig mooi zijn en och wie weet bedenk ik me nog wel ooit....

Ja, dat doen ze soms schuiven in NL, met de pil kunnen ze veel beter je menstruatie en eisprong regelen.
Het voelt gek om aan de pil te gaan als je zwanger wil worden, maar ik heb het meer gehoord hoor.
Ze willen je wel de juiste zorg kunnen geven en als er dan teveel dezelfde cyclus hebben als jij dan proberen ze dat een beetje te spreiden.
Op zich wel logisch maar geeft ook wel onrust wanneer gaat het dan beginnen?

Ik heb in Nederland en Letland nooit de pil hoeven slikken, in Letland hadden ze sowieso geen wachtlijsten dus ik kon toen gewoon beginnen wanneer ik wilde, ik had een cryo toen en bevroren eitjes daar in de vriezer, vanwege de last minute cancelling toen vanwege Covid, dus ik hoefde alleen maar alles klaar te maken voor de tp toen.
Maar spannend dan voor je, menstruatie afwachten en dan hoor je vanzelf wel hoe en wat dan weer.
Dus eind van de week of begin volgende week is er vermoedelijk meer duidelijkheid dan voor je?
Wordt een kerstkindje dan als je dan mag starten....

[Axelle]

Saluuuut, dank jullie wel voor de lieve belangstelling. 

Veel dank @Kitje voor de follikel percentages in detail en het meedenken en je mooie schrijven vol gevoel en finesse !! Je voorstel-gedachte van een eventuele escape IUI werd door de arts ontvangen als heel intelligent, maar toch meteen van de hand gewezen. Een tweede beslissing die voor mij werd gemaakt (beetje jammer dat ik maar weinig zelf kan bepalen) is dat - mocht 't allemaal goed gaan - ik één terugplaatsing krijg en niet twee. "U bent alleenstaand vandaar", dit voelde wat kort door de bocht, maar mijn tegenstribbelen was tevergeefs. Anyway, zaterdag is de punctie, iets waar ik een beetje tegenop zie als wel enorm naar uit kijk. Lekker tegenstrijdig haha! Op de laatste echo was gelukkig een 3e follikel te zien en deze wordt ook aangeprikt. Daarna volgt een gesprek met m'n 'eigen' arts en kan ik vast extra vragen stellen, in een door de morphine benevelde toestand, als dat maar goed gaat,)

Hoe gaat het met jullie? Wie is er nog meer uit de 'wachtstand' of heeft gedachtespinsels of belevenissen om te delen? Het verhaal van Hannibal gaf me ook een lichtpunt. De artsen willen hier geen valse hoop geven en ook volgens de dr. van de Olga kliniek, mag ik nergens op hopen, enkel op een groot wonder  Dit pessimisme komt voort uit de combinatie van een zeer lage AMH waarde (mijne is minder dan één) in combinatie met een kleine voorraad eitjes. Grote kans dus op abnormale chromosomen (= miskraam) en blijkbaar schuilt 'n menopauze om de hoek. Reden waarom de russische kliniek enkel embryo-adoptie aandurft. De arts met met wie ik de afspraak had, een heuse schoonheid, liet daarover geen twijfel. Zelfs eicel-donatie vond ze geen passende optie. Toch, het idee staat me tegen: te veel maakbaarheid, geen eigen genen. Zo had het niet hoeven zijn, als ik m'n prioriteiten voorop had gesteld, slimmer in het leven stond of eerder was begonnen met dit traject. Maar ja. Kitje, ik zal onthouden wat je schrijft, het is beter om spijt te krijgen van de dingen die je WEL hebt gedaan, dan andersom. En amai, 't onderwerp de narcistische man (breek me de 'mond' niet open) maar misschien niet nu, misschien is het off-topic. In elk geval bewonder ik je moed en doorzettingsvermogen Kitje. Evenals je empathische woorden. Aan iedereen wens ik opnieuw, moed en doorzettingsvermogen en veel gezond baby-geluk in het verschiet. Wie weet.  

24 Maart, 2021 aangepast door Axelle

[Kitje]

Graag gedaan hoor @Axelle fijn dat de optie (die ik ook gewoon van dit forum gejat heb, ooit eens ergens gelezen) als intelligent maar onbruikbaar beschouwd werd...  Vanwaar dat die dat resoluut van de hand wees eigenlijk? 

En de reden waarom ze er 'maar' eentje willen terugplaatsen bij jou vind ik eerlijk gezegd vrij belachelijk.
Dus als je met 2 bent dan 'mag' je wel 2 terug laten plaatsen?
Wat denkt zo'n arts dan? Dat de partner baan opzegt en mee komt moederen/vaderen?
Die gaat toch gewoon naar zijn/haar werk en dan zit jij dus alsnog overdag met 2 kindertjes, alleen in de avond zou je dan hulp hebben, maar als je borstvoeding gaat geven dan kan die je ook alleen het kind of de kinderen aanreiken....

Vind het een zeer idiote en ouderwetse redenering, alsof je dat niet zou kunnen als je alleen bent, bizar, ik zit met de oren te flapperen hier en het maakt mij ook boos.

Want invriezen kan alleen maar met hele goede embryo's, wat nu als ze daar niet goed genoeg voor zijn? Maar wel terug geplaatst hadden kunnen worden? Dan heb je embryo's onnodig verspild.

Ik refereer even terug aan het verhaal van Hanniebal, ik durf wel te stellen dat ze haar embryo's niet hadden ingevroren destijds met een matige en redelijke embryo, ze heeft ze allebei laten terugplaatsen, er is er eentje blijven zitten van de 2, wat nu als ze de 'verkeerde' had laten terugplaatsen? Dan had ze nu geen dochter gehad hoogstwaarschijnlijk, want het juiste embryo was dan niet ingevroren geweest waarschijnlijk en had ze nu met lege handen gezeten.

Daarbij is de kans op 'onze leeftijd' dat ze allebei blijven plakken heel erg vreselijk klein.
Het kan echter wel, maar de kans is vele malen groter dat er 'slechts' eentje blijft plakken.
Of als ik mezelf even als voorbeeld stel, met de eiceldonatie, dus met jonge verse eitjes en een goede mannelijke donor, heb er 2 terug gekregen, er bleef er eentje zitten, nou ik had een veel grotere kans op een tweeling destijds hoor, namelijk 15%!

Het kan mij zo boos maken hoe onzorgvuldig en makkelijk sommige artsen over een delicate kwestie schijnen te denken.
Zeker als je 2, 3 eitjes hebt, dan wil je toch ALLE kansen benutten die er zijn?

Het is je recht overigens Axelle, als je boven de 38 jaar bent dan mag je er 2 laten terugplaatsen.
Ze zullen het je waarschijnlijk afraden onder het mom van risico op twins, maar je mag dat echt gewoon eisen.
Het zijn toch zeker JOUW eitjes! 
Sterker nog, tegen mij zeiden ze destijds  met de eigen eitjes zelfs dat het een heel goed plan was er 2 terug te laten plaatsen, want de kans dat het uberhaupt lukte was zoooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo klein, dat risico op een nog veeeeeeeeeeeeeeeeeeeeeel kleinere kans op twins wilden ze wel nemen.

Laat je niet zomaar het riet insturen hoor, als jij er echt 2 terug wil dan voet bij stuk houden.
Wellicht heb je een andere arts met de terugplaatsing en dan kun je het daar nogmaals aangeven.
Je moet ook een formulier invullen waarbij jij je voorkeur aangeeft, dus als jij er 2 wil, dan 2 invullen.
Ik vind dat niet aan een dokter om dat voor jou te beslissen.
Dus dat, I rest my case.....

Fijn wel dat er nu 3 follikels gezien zijn, dat is toch een upgrade van 50% tov de eerste echo...
De helft meer dan eerst.
Ik hoop zo dat er ook 3 mooie rijpe eitjes in zitten.

Zaterdag de punctie al, dat schiet lekker op en dan dinsdag de terugplaatsing?
Dat gaat spannend worden voor je.
Snap je gevoel heel goed van ernaar uit kijken en er tegenop zien.
Zo voelde dat voor mij ook, maar zeker als ze maar 3 follikels kunnen aanprikken dan ben je echt met een paar minuutjes klaar.
Ik had ook morfine, maar die krijg je pas net vantevoren.
En ik kon ook meekijken hoe de follikels weggezogen werden.
Ik snapte toen ik die morfine had gehad ook ineens heel goed waarom ik niet mocht terug rijden zelf, want ik voelde me een beetje whoozy daarvan, voelde vreemd maar niet onprettig ofzo.
Na de punctie werd ik naar een kamertje gebracht waar ik een kopje thee kreeg en waar ik in een gemakkelijke stoel nog een half uurtje moest rusten en tijdens dat halve uurtje kwam de dokter me dan vertellen hoeveel eitjes die gevonden had.
Dan kreeg ik een brief mee met informatie en als ik me goed genoeg voelde dan mocht ik naar huis.
De volgende dag werd ik dan gebeld of en hoeveel bevruchtingen er waren.
Probeer je zo goed mogelijk te ontspannen tijdens die punctie, dat werkt het beste, maar ik vond het allemaal niet zo heel erg pijnlijk.
Ook daarna niet, beetje beurse buik voor een dagje en beetje moe van de morfine, beetje bloedverlies gehad ook, maar dat mocht ook geen naam hebben en dan verder na een nachtje slapen was ik weer helemaal het vrouwtje hoor.

Valse hoop geven is natuurlijk nooit goed, maar alle hoop de grond in boren vind ik ook niet de juiste manier eigenlijk.
Je kunt best reeel zijn zonder iemand meteen de grond in te stampen.
Tegen mij werd destijds gezegd dat ik 3-5% kans had, dat was heel weinig, maar als ik niks deed had ik 0% kans.

Mijn AMH was destijds ook vrij laag, ik had 0,4 wat ook wel paste bij mijn leeftijd en ze zemelden ook iets over binnenkort de overgang blabla.
Nou, ik ben nu 2 jaar verder en er is nog altijd geen spoor te zien van de overgang.
Mijn (jongere) zusje heeft hier al wel last van en ik zie dus een groot verschil met haar.
Waar zij dus zeer onregelmatig ongesteld is nu, slaat maanden over of is weken achter elkaar ongesteld, dan weer 4 maanden niet en dan weer 3 maanden regelmatig, ben ik nog altijd netjes iedere 26-28 dagen ongesteld.
Als ik een uurtje met haar klets dan heeft ze in dat uur wel 7x haar vestje uit en aan gedaan van de opvliegers.
Ze kan geen trui meer aan hebben want als ze het warm krijgt MOET die uit, dat staat natuurlijk gek met een trui, dus heeft ze t shirt met vestje aan, zitten we midden in de winter zit zij ineens in dr tshirt want het is zoooo warm.
Al dat wat zij heeft heb ik echt totaal geen last van, zelfs geen voortekenen.

Balen dat je met Olga ook niet echt verder gekomen bent, bij mij ging dat ook zo idd, embryo donatie was de beste optie.
Eigen eitjes had ik toen al zelf op mijn te dikke buik geschreven na 3 mislukte IVF pogingen, ze raden daar eigenlijk altijd embryo donatie aan als je single bent omdat je dan toch mannetje en vrouwtje beide nodig hebt en dan kunnen ze de beste match maken.
Ik ben er destijds ook niet mee door gegaan, vanwege 1 de prijs en 2 precies wat jij zegt, de maakbaarheid.
Toen bij mij de eerste keer eiceldonatie werd benoemd heb ik direct al geroepen, nee, dat wil ik niet.
Totdat ik op het punt kwam dat het de enige optie bleek, eigen eitjes vrijwel uitgesloten was en je dan dus je droom moet opgeven.
Ging ik informatie opvragen over pleegzorg en adoptie om vervolgens tot de conclusie te komen dat als ik dat zou kunnen dan kon ik toch ook houden van een kindje dat ik zelf gedragen en gebaard had? Dat dan biologisch gezien niet van mij is, maar wel in mijn lichaam is groot gegroeid, door mijn geboortekanaal naar buiten is geglibberd, gevoed is door mijn placenta, mijn melk drinkt en door mij word opgevoed.
Wat is er precies niet van mij aan dan? Dat ene celletje waar het mee is begonnen? En toen dacht ik van een kindje dat zo lang al bij mij is, in mij is, uit mij komt, dat is toch gewoon van mij? Who cares waar dat eitje vandaan is gekomen, het is in mijn lichaam geplaatst dus het is van mij, dus toen ben ik toch vol voor eiceldonatie gegaan uiteindelijk.

En ik kan je wel vertellen toen het meteen de eerste keer gelukt was en ik daar met 7 weken op dat scherm een kloppend hartje zag heb ik zo gehuild van opluchting en voelde ik zoveel liefde voor dit kindje dat ik al niet eens meer dacht aan het feit dat het biologisch gezien niet van mij was en het verdriet dat ik om hem had (en heb) is immens groot, het had voor mij geen enkel verschil gemaakt of dit kindje nu van mijn eigen eitje of het eitje van een ander was, hij was een droom die werkelijkheid werd en die me ruw ontnomen is.
Dit kindje was zo ontzettend welkom, ik had er van gehouden met heel mijn hart en net zoveel als van mijn levende zoon die wel uit mijn eitje is gekomen destijds.

Natuurlijk moet ieder doen wat goed voelt voor haar, ik geef alleen weer hoe het voor mij voelde en gevoeld heeft.
Het is een proces waar je in mee groeit en waar je ook aan toe moet zijn.

En weet je, Axelle, jij schrijft het had anders moeten zijn, ik had andere prioriteiten moeten stellen, slimmer moeten zijn, eerder traject op moeten starten, zo moet je dat niet zien meis.
Het leven loopt nu eenmaal niet altijd over geplaveide paden en sommige mensen moeten harder knokken dan anderen om uberhaupt op een pad te komen dat beter loopt dan drijfzand, neem jezelf niet kwalijk dat het voor jou zo gelopen is, het is zoals het is.
Eerder was het voor jou niet het juiste moment nu is het dat wel.
Het is zoals het is, heb geen spijt en kijk naar de toekomst.

Succes gewenst alvast met de punctie, ik zal voor je duimen, voor 3 hele mooie embryootjes en een prachtig mooi kindje aan het einde van dit jaar.



 

[Paulma]

Wauw inderdaad belachelijk dat de arts besloten (lijkt te hebben) dat jij maar 1 embryo terug krijgt. Helemaal eens met Kitje dat je daar inderdaad zelf een keuze in mag maken. Ik heb een kennis die alleenstaande is en via IVF 2 embryo's terug gezet gekregen, toen was ze ook 40 en ze heeft een tweeling gekregen. Die zorg en alles regelen voor ie twee deed en doet zij echt probleemloos! 

Ik heb er zelf bewust voor gekozen om er maar 1 per keer terug te laten zetten, omdat dat statistisch gezien de kansen over de verschillende maanden hoger zou maken dan als ik in een keer voor 2 tegelijk zou kiezen. Ik heb een man die nogal wiskundig is ingesteld, dus die berekening gaf de doorslag. Maar goed, statistiek is voor iedereen van toepassing en tegelijkertijd voor niemand. 

Wel echt ontzettend fijn dat je een derde eitje hebt! Heel fijn nieuws, zou helemaal top zijn als er 3 toppers uit komen en je hoe dan ook nog een (of twee als JIJ dat beslist) in de vriezer kan hebben. Die punctie duurt inderdaad niet lang. Bij mij viel het aanprikken aan de ene kant heel erg mee, en de andere kant ontzettend tegen. Mijn arts vertelde ook dat die tweede eierstok bij mij heel diep lag. Dus ik had een beetje pech. Ik heb het nu een keer ervaren en ga straks op voor ronde twee maar kijk niet op tegen de punctie, dat zegt misschien genoeg over hoe erg het is.  

Heb je iemand die je brengt en zal rijden nadien? Want inderdaad na die lekkere drugs was rijden geen optie. Ik heb thuis toen de pijnstilling uitgewerkt was ook paracetamol genomen want had nog wel wat last. Maar dat verbeterde best snel. 

@Kitje en @AxelleWat is AMH? Ik herinner mij niet dat ik daar een uitspraak over heb gehoord in mijn geval.

Naar aanleiding van jullie berichten heb ik OLGA ook opgezocht, pittige prijzen ja! Maar het idee dat ze garantie geven maakt het wel minder risicovol (in de zin dat je met lege handen staat aan het einde en financieel zo veel geld kwijt bent). Wat hebben ze veel klanten uit Scandinavie trouwens…. Ik ga nu in elk geval nog beginnen aan mijn tweede ICSI ronde in NL. Dus OLGA is ook niet aan de orde. Maar zou het daarna (of misschien tijdens laatste TP's of zo) toch als serieuze optie kunnen onderzoeken en ook bedenken hoe die financiering bij elkaar te krijgen.

Ja, wel onrustig om niet te weten wanneer het weer zal starten. Maar inderdaad ik denk dat ik het eind deze week weet, of misschien maandag. Dus nog maar even afwachten en proberen geduldig te blijven.

@Axelle Succes zaterdag! Komt helemaal goed, en dan maar duimen voor 3 mooie bevruchtingen!

[Kitje]

Nou, precies dat dus @Paulma als je heel bewust de keuze maakt om alleen een kindje op te voeden dan draai je ook de hand niet om voor 2 tegelijk, het zal wellicht wat drukker zijn dan met eentje en de een of de ander zal wat meer geduld moeten hebben en een paar minuten langer bleren voordat er eten in gestopt wordt, maar daar worden kinderen echt niet slechter van hoor.
Ik vind niet dat een arts op basis van dat iemand alleenstaand is even kan beslissen dat je dan maar eentje terugkrijgt, dat kun je niet maken.
Dat is aan degene die de opvoeding gaat doen zou je zeggen toch?
Als je door de hele psychische mangel bent gehaald en door het medisch team 'geschikt' bent bevonden dan moet je later niet verschil gaan maken omdat iemand geen partner heeft.

Wat jouw man zegt klopt helemaal, statistisch gezien heb je iets meer kans op succes als je er telkens eentje laat terugzetten.
Ik heb dat toen ook gezien met mijn poging in Letland, ze gaven me ongeveer 41% kans op succes bij het terugplaatsen van eentje.
Dus als je er dan 2x1 laat terug zetten heb je 2x 41% kans, terwijl als je er 2 tegelijk laat terugzetten je dan 51% kans hebt op succes en binnen die 51% kans had ik dan dus 15% kans op twins.

Maar er zijn ook kanttekeningen aan, om een embryo te kunnen invriezen moet het echt een toppertje zijn.
Dus waar ze nog weleens een middelmatige verse terugplaatsen zullen ze een middelmatige niet invriezen omdat de kans dan vrij groot is dat deze het ontdooien niet overleeft en dan blijf je alsnog met niks achter.
In het geval dat ze dus niet kunnen garanderen dat ze alle embryo's kunnen invriezen zou ik ervoor kiezen om er dan liever 2 te laten terugplaatsen om zo geen kans te 'verspillen' maar dat is ieder haar vrije keus.

Hoe jonger je bent hoe groter de kans op hele goede embryo's en hoe groter ook de kans dat er verschillende kunnen worden ingevroren.
Maar als je wat ouder bent wil het ook echt totaal niet zeggen dat je dan dus ook geen embryo's hebt om te laten invriezen.
Er zijn plenty meiden van 40+ die wel 4 of 5 cryo's hebben.

En er zijn ook genoeg meiden die zeggen, ik wil er absoluut maar eentje terugplaatsen omdat ik liever geen tweeling wil krijgen, of om wat voor reden dan ook, maar als de wetgever bepaald dat als je zelf mag kiezen als je ouder bent dan 38 dan vind ik niet dat een dokter dan maar ff moet zeggen, nou mevrouw, u bent single dus u krijgt er maar eentje, dat is niet fair en niet zoals het in de wet beschreven staat.

Ook is het per arts verschillend, waar de ene nog tegen mij zei, ja, je moet er juist 2 terug laten zetten want je kansen zijn zoooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo vreselijk klein (lekker bemoedigend ook vooral) zegt een ander, maar wat nu als je dan zwanger bent van een tweeling en beide kindjes met 26 weken verliest? Het is waarschijnlijk je laatste kans....
Wat is wijsheid daar in?
Nou in ieder geval niet de persoonlijke antieke mening van die dokter!
Pfoe ik kan er nog boos over worden zeg, man man man, jij mag er maar eentje want je bent single, wat een hork!

Ik had idd ook paracetamol genomen Paulma, vantevoren al 2 en daarna nog een keer 2.
Maar wellicht had jij ook meer last omdat die ene eierstok diep lag dan.

Ik keek daar ook nooit zo tegenop, meer tegen die morfine eigenlijk omdat ik er zo woozy van werd, vond dat een gek gevoel.
Drugs ja, schijnt verslavend te zijn, maar ik zou dat toch niet dagelijks zo willen hoor, moet er niet te denken alle dagen in nevelen gehuld te zijn zeg, jeetje.

Nee, je mag echt niet naar huis rijden, hebben ze dat wel tegen je gezegd @Axelle? Dat je iemand moet meebrengen daarvoor?
Want rijden is echt geen optie daarna.

AMH is een cijfer dat je krijgt ter berekening van je eicelvoorraad, dus hoe lager die waarde, hoe slechter je er voor staat qua aantal eitjes.
Ze kunnen dat zien in je bloed.
Als je nog heel jong bent dan heb je een hele hoge waarde en als je onder de 0,1 zit met die waarde dan kun je het shaken en is je kans vrijwel 0.
Onder de 2 is laag geloof ik dus mijn 0,4 was niet volstrekt kansloos maar ook alles behalve kansrijk zeg maar.
Er was een heel klein kansje, die heb ik gegrepen en helaas mislukt.

Klopt ja, dat ze garantie geven dat maakt het risico op compleet blut en met lege handen achter blijven wat minder.
En ze garanderen een BABY en geen zwangerschap zoals sommige andere clinics.
Er zijn er wel een paar meer die een garantieprogramma bieden maar die beloven je dan een zwangerschap.
Ok, leuk, ik heb een zwangerschap bereikt, maar geen baby, wel een bult verdriet, dus voor mij is het dan een mislukte poging en geen gelukte, mijn doel is namelijk niet een zwangerschap, maar een baby en om die baby te verkrijgen zul je eerst een zwangerschap moeten zien te bewerkstelligen, maar die zwangerschap is een middel om dat doel te bereiken en geen doel op zich.

Anyway, dat embryodonatie programma kost een slordige duit, je krijg 4 kansen en als het binnen die 4x niet lukt dan krijg je alle centjes terug (behalve die van de medicatie en reizen enzo) ik heb ze gevraagd hoeveel mensen ze terugbetaald hebben, dit was slechts 5%.
Dus 95% van de mensen in dat programma heeft daadwerkelijk een baby gekregen.
De meesten hadden 2 pogingen nodig zeiden ze, maar sommigen hadden geluk en waren na 1x al klaar.
Dan ben je blut maar heb je wel een baby.

Je moet dan eerst naar Rusland voor allerlei onderzoeken en ff de centjes aftikken voordat je vertrekt.
Uiteraard moet je je precies houden aan de afspraken, moet je gezond leven en doen wat zij zeggen.
Dus als ze een hysteroscopie aanraden dan moet je die ook ondergaan.
Zit allemaal in het pakket hoor dus zijn geen extra kosten.

Dan kun je dus een baby uitkiezen uit hun enorme bestand, ze hebben een vrieskist vol met cryo's en dat zijn dan cryo's speciaal gemaakt voor dat programma dus geen left overs van andere stellen, maar echt top of the bill, top embryo's.
Soms kun je ook voor verse kiezen en als er niks voor je bij ziet kun je 2 andere poppetjes uitkiezen, dan maken ze voor jou met die poppetjes een embryo en krijg jij de allerbeste.

Lukt het niet, dan kun je de volgende keer 2 andere poppetjes uitkiezen en lukt het wel dan krijg je de mogelijkheid geboden als je 12 weken zwanger bent om de overige cryo's die er ongetwijfeld zijn in te laten vriezen en bewaren voor jou.
Dat zijn wel extra kosten en een volgende keer kun je weer aftikken, want eenmaal een baby is programma ten einde, dus of dat nu lukt binnen 1 keer of 4 keren dat maakt dan niet uit, je krijgt 'teveel betaald'  niet terug.

Het is een mooi programma hoor, maar ja, ik heb geen 16.000 Euro liggen (en daar komt dan nog reis en verblijf bij van 2x 5 dagen, medicatie, visum, dus tel er rustig nog maar 2000 bij op) en ik kan ze ook niet lenen zoveel.
Afbetaling doen ze niet aan (nergens in het buitenland trouwens) dus als je het geld hebt, dan is het echt een top programma.

Olga Clinic zit in Sint Petersburg dat is vlakbij Scandinavie, daarom richten ze zich daar zo op.
Daar wonen veel rijke mensen ook denk ik....
Maar je kunt er vanuit daar vrij makkelijk komen, met de boot ook.
Je kunt vanuit NL ook daarheen, op een medisch visum mag je erheen reizen.
Ze hebben een enorme pool aan donoren voor eitjes en zaadjes, te kust en te keur en je kunt ook gebruik maken van de Deense donorbanken.

Ik heb me destijds alleen gericht op het embryo adoptie programma maar ze hebben ook een eiceldonatie progrramma, dat kost dacht ik 24.000 Euro, nog veel duurder.
Ik zit er financieel echt niet slecht bij hoor, maar voor zon bedrag moet ik 2 jaar sparen.
En leningen krijg ik niet want ik heb al leningen lopen van de verbouwing die ik gedaan heb, dus ik zit al aan mijn max van wat ik kan lenen.
Dus zoveel geld dat krijg ik met geen mogelijkheid op korte termijn bij elkaar.
Heb je het wel en word je geaccepteerd in dat programma, dan is de kans heel groot dat je succesvol gaat zijn want ze gaan echt alle mogelijke moeite voor je doen.
Verder zijn ze erg aardig, reageren snel, bekijken alles goed, het is echt een goede clinic, maar duur, zo duur....

Het is idd goed om een plan B te hebben Paulma, dat geeft ook rust met je eigen  programma, te weten dat als het niet lukt dat het niet het einde van een wens hoeft te zijn is fijn, maar vooralsnog voor jou echt nog niet aan de orde hoor.
Idd eerst eens die tweede ICSI gaan doen en hopelijk geeft het jou succes.
Qua leeftijd zit je echt nog niet aan de max en zijn de kansen best nog wel reeeel dat het gaat lukken.

Afwachten en geduldig zijn is iets dat je heel goed leert in dit traject....
Dat doe je heeeel erg veel... Afwachten, geduldig wezen...
Heel stressvol voor een ongeduldig totaal niet afwachtend tiepje zoals ik, lol.

Anyway, nog even geduld dus voor je.
Wat ik altijd zo maf vond ook, dat je dan zo graag ongesteld wil worden, nou hop, laat maar komen dan kan ik weer verder.
Terwijl normaal gesproken dat je denkt van  mjah, blijf maar weg, getsiederrie.



 

[Kitje]

Succes morgen @Axelle met de punctie, hopelijk 3 follikels en 3 mooie eitjes om te bevruchten.

Alle andere meisjes die ergens mee bezig zijn, ook veel succes!

[Axelle]

Good evening! Wat lief om te lezen zo voor het slapen gaan. Ook veel dank voor je / jullie beide reacties, ik was ontroerd door het medeleven (met name het meedenken over 'n eventuele terugplaatsing, maar laat ik niet op de zaken vooruit lopen). Zodra m'n mood ernaar is zal ik uitgebreider antwoorden, schrijven, beschrijven, updaten enz. Voor nu veel succes iedereen hier, en Kitje een ontspannen weekend gewenst, dikke knuffel.

[Axelle]

Vandaag een teleurstelling, de drie leeggezogen follikels bevatten één onrijpe, misvormde eicel, dus geen terugplaatsing in het verschiet. Er volgt deze week een bloeding en daarna een IUI-poging en wie weet daarna IVF. Overigens viel de punctie idd erg mee en was de dr. heel vriendelijk. Misschien wordt 't dan toch "poppetjes uitkiezen", ik moest er om glimlachen, maar ben nu wat slecht gemutst. M'n AMH-waarde was trouwens 0.11. AMH is voor het Isala (Zwolle) een doorslaggevende factor samen met de follikel count (8 moeten er te zien zijn) bij het starten van een traject. Allez, goed weekend iedereen, ik ga even een frisse boswandeling maken! 

[Kitje]

Jeetje @Axelle wat een domper moet dat geweest zijn voor je.
Ik kan me heel goed voorstellen ja dat je nu slecht gemutst bent, is het allemaal voor niks geweest, het prikken, de punctie.
Vind het heel rot voor je.
Waarom gaan ze een IUI doen eigenlijk?
Daar zie ik het nut dan niet zo van in, maar goed, ik ben geen dokter.
Ik wens je veel sterkte toe en hopelijk dat de frisse boswandeling je iig goed heeft gedaan.
Dikke knuffel voor jou!

[Paulma]

Ahhhhh wat ontzettend balen Axelle!! Ik kan mij de teleurstelling voorstellen. Ik hoop dat de wandeling je goed heeft gedaan.

Ik ben vandaag ongesteld geworden, dus denk dat ik maandag mijn schema ga horen voor de komende weken. 

Liefs voor jullie allebei

[Axelle]

Thanks, tja idd enorm balen. Daarbij zie ik het nut van IUI evenmin, maar ik denk dat IVF stukken duurder is en dat 'men' echt weinig hoop heeft, al werd dat zaterdag niet zo uitgesproken.  Later deze week weet ik meer, en ik zal aandringen op nog een IVF. Benieuwd naar jullie / andere belevenissen, zet 'm op deze week!! Liefs